სწრაფად მოვედი აზრზე და გასასვლელისკენ გავიქეცი.მაგრამ იმ მახინჯმა მოასწრო და დამიჭირა.წელზე ხელი მაგრა მომიჭირა და სახლში შევიდა.ფეხებს ვაფართხალებდი მაგრამ უშედეგოდ არაფერი გამომივიდა.ოთახში შევიდა და მდივანზე დამაგდო.სამზარეულოდან ყრუდ ისმოდა ლაპარაკი.ლაპარაკი კარგად არ მესმოდა თან რაღაც გაურკვეველ ენაზე საუბრობდნე.მდივანიდან უცებ წამოვხტი და გაქცევა ვცადე მაგრამ ისევვ დამიჭირა.ჯანდაბ ბედი არ მაქ!
მხარზე "გადამიგდო" და მგონი სარდაფში ჩამათრია.
შუქიი აანთო და ხის სკამზე დამაბერტყა.ოთახს თვალი მოვავლე და უგონოდ მყოფი დამიანე დავინახე რომელიც რკინის დიდ მაგიდაზე იყო მიბმული.კედლებზე უცნაური იარაღები ეკიდა და იატაკზე ზოგან სისხლის კვალიც ემჩნეოდა.
სკამზე ხელები მიმიბა საზიზღრად გაიღიმა და კიბეებზე ავიდა.კარები გაიჯრახუნა და გასაღებით ჩაკეტა.
რამოდენიმე წუთი ასე გაბადრული ვიჯექი შემდეგ კი შევეცადე ხელები გამენთავისუფლა მაგრამ ვერ მოვახერხე საშინლად მეტკინა და სისხლიც წამომივიდა.
-დამიიიიი
დავიყვირე ოდნავ ხმამაღლა და ისევ დავიწყე სკამზე ფართხალი
-დამიიი გაიღვიძეე
შევეცადე უფრო ხმამაღლა დამეყვირა მაგრამ როგორც ჩანს ჩემი არ ესმოდა.ხელების განთავისუფლებას ისევ ვცდილობდი.ეს საშინელი ტყავის სამკლავურები ხელებს ძალიან მტკენდა.
გახსნასაც ვერ ვახერხებდი თითქმის კანი ამძვრა მაჯეებზე.
დავნებდი უკვე აღარაფერი შემეძლო.
თვალები დავხუჭე და ამოვისუნთქე.
რამოდენიმე წუთი ასე ვიყავი.თვალები როო გავახილე დამიანე უკვე გონზე იყო გაკვირვებული და ამავდროულად გაბრაზებული თვალებით მიყურებდა
-კარგად ხარ?
ვკითხე შეშინებულმა და ადგომა ვცადე მაგრამ გამახსენდა რომ სკამზე მიბმული ვიყავი
-აქ რას აკეთებ?
კბილებში გამოცრა დამიანემ და წარბებ შეკრულმა გამომხედა.
-შენს საძებრად წამოვიდნენ უტა და თომა მერე ვერ მოვითმინე და მეც წამოვედი და როო მოვედი იმ მახინჯმა დამიჭირა და აქ ჩამომათრია
მივაყარე და ბოლოს ამოვისუნთქე.
-და შენ რა გინდა აქ?
ახლა მე ვკითხე.ცოტახანი ჩუმად იყო მერე კი ლაპარაკი დაიწყო
-დამიჭირა გაქცევა ვერ მოვასწარი.მაქსიმე და მარიტა სად არიან?
-არ წამომყვნენ ტყეში დარჩნენ
ვუთხარი და ხელების განთავისუფლება ისევ ვცადე.
- თომა და უტა სადღა არიან?
მკითხა და ფეხზე წამოდგა.
ხელი მასაც დასისხლიანებული ჰქონდა ეტყობა ისიც ცდილობდა თავის დაღწევას.
-არ ვიცი...არ შემიმჩნევია არცერთი
-არ უნდა მოსულიყავი აქ
მითხრა მკაცრი ტონით
-რატო ვითომ?
-რატომ?მეკითხები კიდეც რატომ აქ შეიძლება რამე დაგემართოს!
თითქმის ყვირილით მითხრა და ისევ იატაკზე დაეხეთქა.ოთახს თვალი ისევ მოვავლე და ჩემს უკან დაკიდებულ ხერხზე გავამახვილე ყურადღება.
სკამი უკან გავაჩოჩე და კედლისკენ შევტრიალდი.
ადგომა ვცადე მაგრამ არაფერი გამომივიდა.
ისევ ვწვალობდი როდესაც კარების გაღების ხმა გავიგონე უცებ შემოვტრიალდი და პირვანდელი ფორმა მივიღე.კიბეებზე ორი სიმახინჯე ჩამოვიდა.გული მერევა მათ დანახვაზე ამიტომ თვალი ავარიდე.
რაღაცას ბუტბუტებდნენ მერე ერთ-ერთი ჩემთან მოვიდა და სახეზე სელი ჩამომისვა
-მას არ შეეხოთ!იცოდეთ მოგკლავთ!
ღრიალებდა დამიანე და წყლიდან ამოყვანილი თევზივით ფართხალებდა.
თვალები მაგრად დავხუჭე და სახე ოდნავ უკან გავწიე.ვიგრძენი როგორ მოწია ჩემსკენ და რაღაცას მელაპარაკებოდა მაგრამ ჩემთვის გაუგებარ ენაზე.ალბათ უნდა ეკოცნა რომ არა რაღაცის მტვრევის ხმა.ორივენი უცებ კიბეებზე ავარდნენ და კარი გაიჯახუნეს
-კარგად ხარ?
დაფეთებული დამიანე ფეხზე წამოდგა და შემომხედა
-კი...კარგად ვარ
ამოვილუღლუღე და თავი დავხარე.უცებ კიბეეებზე ვიღაც ჩამოვიდა და მაშინვე კარებისკენ გავიხედე.უტა!ჯანდაბა მადლობა ღმერთს ცოცხალია.მაშინვე ჩემთან მოვიდა და ხელებიდან ის რაღაცეები მომხსნა.ფეხზე უცებ წამოვდექი და მას ძლიერად ჩავეხუტე.
-რატომ წამომყევი?
-შემეშინდა რამე არ დაგმართნოდა!
-იქნებ მორჩეთ სიყვარულობანას და მეც გამანთავისუფლით
კბილებში გამოცრა დამიანმ და ხელი მაღლა აწია იმის ნიშნადდ რომ ჯაჭვი იყო გადასაჭრელი.უტამ კედლიდან პატარა ხერხი ჩამიხსნა და დამიანესთან მივიდა.ჯაჭვი გაწყვიტა
-მადლიაბ
უთხრა დამიანემ და კიბეებისკენ წავიდა.უტამ ხელი დამავლო და დამიანესს გაჰყვა უკან.
პირველ სართულზე ფრთხილად ავედით და ოთახს თვალი მოავლესს კარებისკენ წავედით.
უკვე კარებს ვუახლოვდებოდით როდესაც უტა გაჩერდა
-უნდა წავიდეთ!
ვუთხარი და გზის გაგრძელება დავაპირე როდესაც ხელი ხელზე მომიჭირა და თვალები ძლიერად დახუჭა.თვალი ფრთხილად ავაყოლე და შევამჩნიე მისი მაისური სისხლს დაეფარა.ვერაფრის გააზრება ვერ მოვასწარი.უგონიდ დაეცა და ერთიანად გაფითრდა.
ბოლო ხმაზე ვყვიროდი მაგრამ ჩემი ხმა არ მესმოდა.ვერაფერს ვგრძნიბდი მხოლოდ უტას სიახლოვე მჭირდებოდა.მის გაყინულ სახეს ვეფერებოდი როდესაც დამიანემ წელზე ხელი მომკიდა და ამაყენა.
ყრუდ ჩამესმოდა მისი ხმა.წასვლას მთხოვდა.მთხოვდა არა მიბრძანებდა
-არა არსად არ წამოვალ
ვყვიროდი და ფეხებს ვაფართხალებდი
-ჯანდაბა ბაბი ეხლა ჩვენც მოვკვდებით!
დამიღრიალა და კარებისკენ წავიდა.რამოდენიმე გასროლის ხმა ისვ გაისმა მაგრამ უკვე ყველაფერი მეკიდა.გავაცნობიერე რომ უტა გვერდით აღარ მყავდა.ვეღარ ვიგრძნობდი მის თბილ სხეულს,ვეღარ ვიგრძნობდი მის ბაგეებს,ვეღარ გავიგონებდი მისგან ნათქვამ 'მიყვარხარს',მის დაკარგავს ვერ გადავიტან!
დამიანე კარებში სწრაფად გავიდა ჩემთან ერთად.ტყისკენ მთელი სისწრაფით მიდიოდა როდესაც მარიტა ჩვენსკენ კივილითა და ტირილით მორბოდა.საშინელ მდგომარეობაში იყო მისი კაბა სულ სისხლში იყო ამოსვრილი
-რა მოხდა?
თითქმის ყვირილით კითხა დამიანემ და მისი დაწყნარება სცადა
-მაქსიმე...მაქსიმე მკვდარია
სიტყვებს თავს ძლივს უყრიდა.სლუკუნებდა და სისხლიანი ხელებით ცრემლებს იწმენდდა.



ძაან დავაგვიანე ვიცი :(((