სვანეთიდან დაბრუნების შემდეგ ორი კვირა იმდენად დატვირტული მაქვს რომ ვერც კი ვიგებ დრო ისე გადის.
დილით დაჟინებულ მზერას ვგრძნობ და ღიმილით ვიღვიძებ როცა ჩემი ლექტორი მკოცნის
-გაიღვიძე მარიამ
-მეძინებაა -ვკრუტუნებ და მის ყელში ვმალავ სახეს-დავიძინოთ რა
-ჯერ სადღაც უნდა წავიდეთ და მერე ...
-მერე აღარ დამეძინება ხომ იცი- ვბუტბუტებ და ვინაბები, სახეზე მეფერება ვიცი რომ იღიმის ლოყაზე მკოცნის და ისე წვება რომ სახე ჩემს წინ აქვს-აღარ მაკოცებ? -მისკენ ვწევ ტუჩებს და ვკოცნი. მიყვარს ...მაგიჟებს
-დროა ...
-ახლა მხოლოდ ძილის დროა- ისევ ვკოცნი და მერე ვჭყიტავ თვალებს-რისი დროა?
-გინეკოლოგთან ვიზიტის ... -სახეზე ჩამოყრილ თმას მიწევს და ისევ მეფერება
-სიმპტომები რომ არ მაქვს? რადგან ციკლი არ მაქვს ეს ხომ არ ნიშნავს რომ ფეხმძიმედ ვარ
-აუცილებლად ღებინება უნდა გქონცეს და ყოველ წამს გონებას კარგავდე? - იღიმის თან ისე პატარა ბავშვს რომ უცინიან რამე სისულელეს რომ იტყვის. - უბრალოდ უმჯობესი იქნება თავიდანვე გინეკოლოგის მეთვალყურეობის ქვეშ იყო
-არ მინდა...რომ არ ვიყო ფეხმძიმედ?
-არც არაფერი მოხდება ,მაგრამ ხომ შეიძლება მამიკოს ინსტიქტს ენდო?
-მამიკოს? მამებს რა ინსტიქტი აქვთ სულ ქალები უკეთებენ სიურპრიზებს შენ და მიშო რამე ახალი სახეობა ხართ?
-როცა ყოველ წამს აკვირდები საყვარელი ქალის ცხოვრებაში ძნელია რ არის ცვლილებების შემჩნევა უბრალოდ კაცისთვისაც მითუმეტეს თუ ეს კაცი გინეკოლოგია -ისე მშვიდად მესაუბრება ვმშვიდდები, ვტკბები და როგორც ყოველთვის მის ნებას ვემორჩილები. ერთ საათში კლინიკაში ვართ. მომნატრებია აქაურობა, დადიანს გზაში აფერხებენ ,მაგრამ მაინც კარგად ვხედავ რომ მიმართულებას თავისი კაბინეტისკენ არ იღებს
-სად მივდივართ? ანალიზებს იქეთ არ აკეტებს შენი ციცი?
-გიას დავურეკე უკვე და გველოდება...
-შენ არ იქნები ჩემი ექიმი?
-ბავშვი მამა ვიქნები საკმარისი არ არის?
-ნუ მიცინი! ამჯერად არ შევიცვლი აზრს ! არ ვაპირებ გიასთან შესვლას! არ შემიძლია ხომ იცი არა? - ჩუმად ვეჩხუბები ყველას ყურადღება რომ არ მივიქციო,მერე ვხვდები რომ ვბრაზდები და თავისი კაბინეტისკენ მივათრევ-წამოდი იქ დაგელაპარაკები !
-მარიამ ..
-წამომყევი ნუ მაბრაზებ!
-ნელა იარე-თქო ამის თქმა მინდოდა -ხო რა თქმა უნდა ახლა დამემორჩილება და მერე დამიმორჩილებს ბოლოს ისეთ რამეს მეტყვის .
კაბინეტის კარს აღებს და წინ მიშვებს. კარს როგორც კი ხურავს მაშინვე კატეგორიულად ვუცხადებ
-ან შენ იქნები ჩემი ექიმი ან არავინ ! სანამ არ გამეზრდება მუცელი მანამ დავიცდი!
-და მოიქცევი ისე როგორც მსოფლიოში ერთ-ერთი უპასუხისმგებლო დედა? შეუძლებელია ეგ რომ გააკეთო ასე რომ მუქარა არ გამოგივა!
-და ბავშვი მაშინ არ იქნება ცუდად დედა თუ არაკომფორტულად იგრზნობს თავს? კომპლექსი მაქვს ხომ იცი,არ შემიძლია თერაპევტთან ვერ ვიწევ მაისურს და გინდა რომ ყოველი ვიზიტისას ცუდად გავხდე? განწყობა უნდა გავიფუჭო ამის გამო?
-გინეკოლოგი რომ არ გყოლოდა ქმარი რას გააკეთებდი!
-არ მიფიქრია მაგაზე სანამ შენ არ გამოჩნდებოდი ჩემს ცხოვრებაში და ვინაიდან შენ ხარ ერთადერთი ვისაც შვილები უნდა ვაჩუქო სხვა ვარაუდი არც არსებობს!
-ქვის ადამიანი ვარ შენი აზრით? როგორ წარმოგიდგენია ანერვიულებული ექიმის დასმული დიაგნოზი. სულ იმის შიშში უნდა ვიყო რომ რაღაც ვერ შევამჩნიე, რაღაც ემოციის გამო გადავწყვიტე და საერთოდ მშობიარობა რომ დაგეწყება საკუთარი თავი დავამშვიდო თუ თქვენზე ვიფიქრო!
-სიგიჟეა ამაზე ახლა საუბარი როცა არც კი ვიცი ფეხმძიმედ ვარ თუა რა. ჯერ ანალიზები რომ გავიკეთო და პასუხის გაგების შემდეგ გადავწყვიტოთ!
-გადაწყვეტილია უკვე ! და ანალიზების გაკეთება მერეც შეიძლება ახლა ავიდეთ გიასთან
-არ მინდაა ...
-მარიამ ყველა ჩვენი ნაცნობის ექიმი მე ვიყავი და ეგრე რომ დაეწყოთ რა გამოვიდოდა ბოლოს
-შენ სხვა ხარ ...
-არ მყავს ისეთი ექიმი რომელსაც იცნობ და თან ბოლომდე ვენდობი!
-რა იქნება ერთხელ რომ გააკეტო ის რაც მე მინდა...არ მინდა ვგრძნობ დარწმუნებული ვარ რომ შენ შეძლებ ყველაფერი სწორად გააკეთო არც ემოციას აყვები და ყველაფერი კარგად იქნება . ახლა უნდა გავიგოთ ფეხმძიმედ ვარ თუ არა და იმის ნაცვლად რომ სიხარულისგან ვკიოდე შენი დარწმუნება მიწევს - რა ჯანდაბა მჭირს ხმაზე, ნუთუ თვალები ცრემლებმა დამიბინდა და ახლა პატარა ბავშვივით ვზლუქუნებ. -რა ...რა მე რა შენ რა გაცინეეებს ისე გამაბრაზე ვტირი და შენ რა გაცინეეებს - უკვე ვღრიალებ და ცრემლების მოწმენდას ვერ ვასწრებ ისევ რომ მოდის სულ დამისველდა ლოყები, კისერიც და ცხვირი ალბათ ისე გამიწითლდა პატარა გაბუტული ბავშვის ასლი ვარ-ჩამეხუტეეე თორეე გავგიჟდებიიი დამიანეეეეე -მალე მეხვევა , თავის მკლავებში მმალავს, ცრემლებით მაისურს ვუსველებ ის კი მკოცნის თავზე და ვიცი ისევ იღიმის .გავიგეთ რომ ნორმალური არ არის ,მაგრამ ყველაფერს ასე სხვანაირად როგორ აღიქვამს რა უხარია რა !-მითხარი რო შენ იქნები ჩემი ექიმი...მითხარიიი თორე გავგიჟდებიი გეფიცები
-დამშვიდდი...ჩშშ- ცრემლებს მწმენდს და ტუჩებს მიკოცნის-თურმე ტირილიც გიხდება...როცა უმიზეზოდ ტირი. სიხარულისგან რომ იტირებ ნამდვილი ქალღმერთი იქნები - სახეს მიკოცნის და ვგრძNობ რომ ვბრაზდები ! თან ძალიან ვბრაზდები
-თემას ცვლი? გეფიცები გავგიჟდები შენ თუ არ იქნები ჩემი ექიმი. მინდა ასე და იქნება ასე ! მე უნდა გავაჩინო ბავშვი, მე უნდა ვიზრუნო მის და ჩემს განწყობაზე, მშიდად უნდა ვიყო ბავშვები ყველაფერს გრძნობენ და შენ ხელს არ შეუშლი ჩვენს სიმშვიდეს და ჯანდაბააა გამაგებინე ბოლოს და ბოლოს არის აქ „ჩვენი ერთი ცალი“ თუ არააა
-მესამე ეტაპი ალბათ ჩემი ცემა იქნება ხო?
-დადიანოოო ახლა მხოოდ იმას ვგრძNობ რომ ისევ ვიტირებ
-ერთის გულსცემას მოვუსმინოთ - მკოცნის ისე რომ მამშვიდებს და შემდეგ მის საწოლზე ვჩნდები რომელზეც უამრავი ფეხმძმე მინახავს . გული ისე ამიჩქარდა სიტყვის თქმა ვეღარ შევძელი. ყურებაც არ შემეძლო თვალები დავხუჭე და უბრალოდ დაველოდე ...დადიანის გახშირებული სუნთქვა მესმოდა ,მე საერთოდ არ ვსუნთქვდი მგონი შემდეგ კი ყველაფერი იმ საოცარმა ხმამ გადაფარა წამში რომ ყველაფერი გააქრო ირგვლივ მხოლოდ ის იყო ის „ჩვენი ერთი ცალი“ იმდენად ძლიერად ისმოდა ხმა ყველა უჯრედი მოიცვა. მუცელზე ფრთხილადვიდებ ხელს დადიანი არაფერს ამბობს მისი თვალები,მისი გამომეტყველება სიტყვებზე მეტია. თავს მუცელზე მადებს თავისი ტორებით ფარავს მუცელს და თან მკოცნის იმდენად ნაზად თითქოს ბავშვს ეფერება. ხელები და ტუჩები გაყინული აქვს . ვხედავ როგორ ემღვრევა შავი სფეროები და თვალებს ხუჭავს .ძლივს ვახერხებ მოძრაობას უბრალოდ მის სახეს ხელებში ვიქცევ და ვკოცნი . ჩვენი ყველაზე მეტყველი კოცნა იყო!
რომ დამშვიდდა , არ ვიცი როდის რა დრო გავიდა მაგრამ მერე იმდენი ანალიზი გამიკეთა, იმდენი რამე მთხრა რომ გამაგიჟა. ისიც ვუთხარი გადავიფიქრე გია ექიმთან ავიდეთ-თქო კარგი ხო არ მითქვამს,რა თქმა უნდა. მერე თამარასთან დარეკვა მოვახერხე და თქმაც ვერ მოვახერხე ისე გამათიშინა . მმარკეტში ორი საათი დადიოდა მგონი და ისეთ რაღაცეებს ყიდულობდა იმათ ჭამას რომ ვერ მაიძლებდა ვერანაირი საშუალებით.
-სახლში წამიყვან თუ ბარემ ტანსაცმელიც ვუყიდოთ? ცხრა თვე ისე ცოტაა რომ
-ცხრა არა ...
-აბა?
-შვიდი! ორი თვეა არსებობს და მე კიდე ახლა მოვედი გონს, სვანეთში წაგიყვანე და ცხენზე ჯირითობდი ! რამე რომ მოგსვლოდა? შენ კიდე ახლაც არ გინდოდა წამოსვლა - ხო ჩვეულებრივი ტონი აქვს არც ღელვა ეტყობა თითქოს ,მაგრამ ისე აქვს წარბები შეკრული ცუდად ვხდები.
ეზოში რომ შევდივარ სახლის კართან აყურებულ თამარას ვხედავ და გადახტომას რომ ვაპირებ მერე მახსენდება რომ არ შეიძლება. მეღიმება და ასე გაბადრული მივაბიჯებ მინდორზე
-ხო მოსეირნობ ქალბატონო/ დამირეკე მოდი სასწრაფოდ ჩემთანო ჩვენო და გამითიშე. გამოვვარდი ავყარე ოჯახი და ორი საათი გელოდები.მობილური მაინც ჩაგერთო გოგოოო ფეხმძიმე ქალის ლოდინი როგორ შეიძლება თან ბავშვით ვარ და დაშნიანი ნერვებს მიშლის კიდე
-თუ ფეხმძიმე ალოდინებს შეიძლება
-როგორ შეიძლ...ვინ რა მძიმე შენ ის და შენ ვაიმეეე ჩემი გოგოო დედიკო ხდება? ჩემი ნანინანატრი ბავშვი ჩაისახა? ღმერთოოო როგორც იქნააა - მეხვევა და იმდენს მკოცნის სუნთქვა მიჭირს. დადიანი და დაშნიანი ხის ჩრდილში არიან გაკრეჭილი მიშო რაღაცას ეუბნება და მანქანა რომ შემოდის ეზოში ყურადღება გადამაქვს,ჯერ შემოფრინდა მანქანა და მერე აგდმოფრინდა დემნა გავიგე როგორ ჩაავლო მხრებში ხელი დადიანს და დაკვირვება რომ დაუწყო მივხვდი ჩემს საშინლად ბოროტ ქმარს რაღაც საოცრება ჰქონდა მისთვის ნათქვამი
-რა გჭირს... კარგად ხარ? ამოიღე ხმა ან რამე მანიშნე მაინც ენა გადაყლაპე? გინდა მოვკვდე ადამიანო? ანამარიას მშობიარობა დაეწყება მალე ისე შევაშინე რომ გამოვვარდი და მოიღე ხმა
-ახლა სამი ტყუპი რომ გააჩინოს მარიამმა რა გამოვა რომ დაგეწიე და აღარ მეტრაბახები მერე?
არცერთი სიტყვა, საერთოდ არაფერი უთქვამს წარმოგიდგენიათ? ორი წამი უყურებდა მერე ისე მოეხვია ,ისე ძლიერ მოხვია ხელები პატარა ბიჭივით ეხვეოდა, თავზე რამდენჯერმე აკოცა და მერე რაღაც უთხრა არ ვიცი უბრალოდ იმდენად მიყვარს ჩემი ამათი ურთიერთობა რომ სიტყვებით ვერ აღვწერ.
-ჩემი სუპეერ რძალი ვინ არისოო? დედიკო ვინ გახდებაოოო ვინ გააჩენს პატარა დადიანებსო? ვინოო- აი სამაგიეროდ მე მელაპარაკებოდა და მერე უცებ გაჩერდა- მოიცა მართლა სამ ტყუპს ელოდები?
-არა ტყუპები არ არიან...
-ნუ ახლაა კლასიიი მხოლოდ შენს ძამიკოს შეუძლია - იჯგიმება და ეზოში შემოვარდნილ დაჩის რომ ხედავს დამიანეს უყურებს- ესეც ისე შეაშინე?
-უფრო მეტად...
-მოგკლავს
-ვიცი - ჩუმად თქვა და დაჩის გახედა
-რა ჯანდაბაა ტო ყველა აქ ხართ? რა ხდება რა მოხდა რა ჯანდაბა გინდოდა საავადმყოფოში ვაფშე რა შეკრებაა აქ სწრაფად მოდი მჭირდებიო და მე გჭირდებოდი თუ მთელი საძმაკაცო
-სულ როგორ ეჭვიანობ
-გაეჭვიანებ ახლა მე შენ ...გეტყოდი ახლა მარა ზედმეტად ბევრნი არიან ამოღერღე ახლა რო გამომაქცუნე აგარაკიდან და ჩამიშალე გართობა რა გინდოდა ,მეჩქარება გოგოები მელოდებიან.თუ მნიშვნელოვანი არ არის და ტყუილად წამომიყვანე დაგასახიჩრებ! ...რატო მიყურებ ისეთი სახით თითქოს რაღაც კარგი უნდა მითხრა? რატოა ასეთ გასწორებულში შენი ქმარი მარიამ?
-ხშირადაა ხოლმე გასწორებულში?
-ერთხელ წითელი დიპლომი რო აიღო მაშინ იყო...ერთხელ რეზიდენტურა რო დაამთავრა და ერთხელ დემნას ტყუპებზე რომ მითხრა . ახლა თუ ვიმსჯელეთბ სასწავლი აღარაფერი აქ და დავიჯერო პატარა დამჩიკაზე იჩალიჩეთ უკვე? ასეთი სპეცია ახლა ეს? დავიჯერო ? ნათლული გამიჩითეთ ტო? ე ბიჯო მითხარი ამომზვრა სული
-ამის ნათლული უნდა იყოს ნაღდად? აუუ სად დაერხა ბავშვს? ის მეორეც გიჟია როორც ვიცი მე... ცოლი მირეკავს ვაიმე გავვარდი მე თორე მომკლავს მუცელი ტკიოდა დღეს და არ დამტოვოოო მითხრა მერე რო გამოვვარდი ინერვიულებდა და 7 თვიანი თუ დაიბადება ჩემი ბიჭი იცოდე გავაფრენ- დემნა უცებ აყრის და მობილურს პასუხობს.არ ვიცი რას ამბობს მე დაჩის ვუსმენ და შემდეგ ვხედავ როგორ ავლებს ხელს დამიანეს და მანქანისკენ მიარბენინებს. დაშნიანიც სწრაფად დგება აქამდე მშვიდად რომ იჯდა და მათკენ მიდის მხოლოდ ის მესმის დრომ მარიას ტკივილები აქვს და დადიანი დარჩენას მთხოვს . როგორც კი ნაბიჯს ვდგავ. მე და თამარა ვრჩებით ისევ
-შვიდი თვის არ არის? ვაიმე ნეტა მშობიარობა დაეწყო?
-არ ვიცი...არა როგორ არ წამიყვანა...მანქანის გასაღები ნეტა არ დატოვეს ამათ?
-დამშიდდი ახლა შენი ნერვიულობა არ შეიძლება. დაველოდოთ დამიანე მიხედავს ყველაფერს.
-იქნებ და რა ჭირდება ...
-დაჯექი-თქო გოგო ...მოკლედ არაფერი მშიდად და რომანტიკუალდ არ ხდება შენს ცხოვრებაში რა! როგორი უცნაურიც ხარ ისეა ყველაფერი...რამდენი ხნის ფეხმძიმე ხარ
-11 კვირის
-რააა? ანუ რომ მოიტაცე და ყაზბეგში გააქანე პატივცემული იმ ღამეს დაფეხმზიმდი? მთელი თვე სოფელში რომ დაბორიალებდი, ბავსვებს დასდევდი მერე ჩემთან იყავი ცხენზე დაჯირითობდი, ტყე-ღრე დადიოდი ბორჯომში ფეხმძმედ იყავი?
-კიდე უფრო აქოთქოთდდი და შენც დაგეწყება მშობიარობა !
-ყოჩაღ მაგ ბავშვს... მამიკოს ჰგავს ალბატ ჯანმრთელი კიდევ კარგი,მადლობა ღმერთს. ახლავე დაჯექი გოგო ნუ დადიხარ წინ და უკან თქო . ყველაფერი კარგად იქნება ...ანდრო დეე მოიყვანე შენი მანქანა და აქ ითამაშე მანდ მზეა ...
-სახლში შევიდეთ ცხელა აქ...რამეს მაინც დავლევ თქვენც გაყურყუტეთ აქ. დამიანემ იმდენი რამე იყიდა
-ვაიმეე საყვარელიიი...წარმომიდგენია მომავალი 6 თვე როგორი იქნება . ჩემა დემონი ყოველდილას ელაპარაკება ბავშვს ვეუბნები დილით ნუ მაღვიძებ-თქო და შენნაირ ზარმაცს ხო არ გავზრდი ბავშვს ახლავე მიეჩვიოს ცხოვრების ჯანსაღ წესს ჩემი ფერიაო...ნეტა მარიას ბიჭი მართლა დღეს აპირებს დაბადებას?- დივანში ჩაეშვა და მერე დაწვა- რაღაც წელი ამტკივდა, ამდენი ემოცია შემიწირავს.
-დაჩის დავურეკავ..ის მაინც მეტყვის რა სიტუაციაა- უცებ ვეზებ მობილურს და ვურეკავ. მალევე მპასუხობს
-დამშვიდდი რძალო...ყველაფერი რიგზეა..უბრალოდ ცრუგანგაში იყო. ახლა სინჯავს დამჩიკო და ალბათ სახლშიც გაუშვებს . სიმშვიდეა დემნიკოც დავაწყნარეთ და მოვალთ ერთ ორ საათში... არ მოიწყნოთ მნად თქვენ ხუთმა - ხუთიო რო თქვა გამეღიმა
-მართლა კარგადაა თუ არ მანერვიულებ
-კარგადაა...ცუდად რო იყოს ასეთი ხმა მექნებოდა? ისე მაგრად ვხალისობ ახლა დემნიკოს სახეზე,რა სიფორთხლეა რო ნერვიულობს ნეტა იცოდე საკალელი ეც...აუ გაიგო რძალო მიშველეთ ვინმემ ახლა გამაბრტყელებს ამ მოწმენდილ იატაკზე . დედაა როგორ დაგირჩა შვილი უცოლშვილოოდ ვეღარ ეღირსები შვილიშვილების კალტაში ჩაგორებაას - გიჟია,როგორ შეიძლება ამას უსმინო და არ გახალისდე
-დაგირეკავ კიდე და იცოდე მალე მიპასუხე
-ჰმ, შე უგულო ქალოო რა ბიჭს მკლავს შენი მაზლი და დაგრეკავ მიპასუხეო კიდე იმას გაიძახი? არა პროსტა პატარა დამჩიკოს არ ატარებდე მუცლით პროსტააა რას გიზავდი რო იცოდე
-დაჩიიი
-კაი ხო კაი... დამშვიდდით.იჭორავეთ იღუღუნეტ და მოვალთ ჩვენ .რამე წამოვუღო ჩემს ნათლულს?
-არაფერი
-უიმეე ფეხმძიმეც როგორი უინტერესო ხარ რა ...რამე პრეტენზია წამოაყენე ამჩატდდი ცოტა ქალო რა გჭირს რაა
-ღმერთო რა გეშველება...წავედი მე ნუ ამატკიებ თავს
-ცივი ცივიი ქვაა -ბურდრუნებს და მერე კოცნის ხმები მესმის და მითიშავს კიდე- გაკოცეეეეე
დამშვიდებული ვიწყებ მანქანიდან პარკების ამოლაგებას და თამარასთან ერთად ვფუსფუსებ. ის თუ ყველაფერს სანსლავდა რასაც კი წააწყდა მე საერთოდ არ მინდოდა და ამაზე ცალკე ქოთქოთებდა რანაირი ფეხმძმიმე ხარო მართალია დაჩი ახლა მაინც იყავი წუწუნა და ბუზღუნა რა იქნებაო. განგებ ვთხოვდი ხანდახან ჩემ დემონს საოცარ კერძებსო რომ მითხრა სიცილი ვერ შევიკავე. არა კი იცოდა რო არ მინდოდა მარა მაინც მშვიდად მიდიოდა და სხვა რაღაცეებიც მოჰქონდაო.
საშინელი შილი ვარ ,ხო ვიცი მაგრამ რა ვქნა იმდენი რამე მოხდა ვეღარ გავიხსენე მშობლები. დედამ რომ დამირეკა მერე მივხვდი რომ არაფერი მითქვამს. ხო ვფიქრობდი მთელი საუბრის განმავლობაში როგორ მეთქვა და ბოლოს რომ ჩამყვირა ყურში მითხარი გოგო რამეო პორდაპირ ვაჯახე „დედა, დედა ვხდები“ ხუთი წუთი ზუსტად ჩუმად იყო მეგონა გაითიშა მერე კიოდა და იმდენ რამეს იძახდა ვერაფერი გავიგე. აშკარად ყველანი ერთად იყვნენ მამიკოს მეგობრებიც მათ შორის და ჩვენ თუ ვერ აღვნიშნეთ აი ისინი რომ ლოცავდნენ იქედან ჯერ არ დაბადებულ ბავშვს კარგად მესმოდა.
ორ საათში ყველა ჩვენთან იყვნენ და ვერ ვხვდებოდი მომწონდა ამდენი ყურადღება თუ არა, მხოლოდ სიხარულს ვგრძნობდი და მუცელს ხელს ვერ ვაშორებდი ,თიტქოს სადმე გაიქცეოდა ჩვენი „ერთი ცალი“
-ბიცოოო ... ბიჭი გეყოლება თუ გოგო არ იცი ხო?
-ისე რა მაგარია ყველას გეყოლებათ პატარები და ჩვენც გავერთობით
-იმედია ანდროს მსგავსად ჭკვიანები იქნებიან...
-ჩვენნაირები რომ იყვნენენ რა მაგარი იქნება არა? ბიძიას თუ დაემსგავსება გარეგნულად ანუ ჩვენნაირი იქნეა ზუსტად- უცებ გაიცინა მაქსმა და მუცელს მზერა მოაშორა- ჯერ არ გაიძრევა ხო? სულ არ გეტყობა მუცელი
-შენ კიდე რა ვერ დაიმახსოვრე რო თავიდან პატარააა და მერე იწყებს მოზრაობასაც .დედამ თქვა არ აქვს თავიდან ხელებიო ერთი პაწაწინა ბურთია მერე იცვლის ფორმას ნელ ნელა იზრდებაო და გვემსგავსება ჩვენო
-დედიკოს ჭკვიანი ბიჭიი ვინ არისოო ვინოოო შენსავით ყურადღებით არ ვუსმენდი და ნუ დამღალე ! დღეს ვინერვიულე ისედაც... ისე ატკივდა მუცელი ,ვერ გავიგე რატო ტკიოდა არც უნერვიულია არც დაცემულა არაფერი უტკენია . როგორც გვითხრეს მშვიდადაც იყო და რა მოხდა?
-გარემოს ბრალი არ არის უბრალოდ იქ რაღაც არ მოეწონა თქვენს ძამიკოს და ცოტა აურია
-დედა იძახის თქვენ არ დაგემსგავსება ჩემნაირი იქნებაო...მაგრამ ვიცი ისიც ჩვენნაირი იქნება! მამამ თქვა დედამ არ იცის ეგო
კიდევ დიდხანს მელაპარაკებოდნენ ჩემი გადარეულები. ბევრი ვიცინე , ანდროც გვერდით მყავდა დასმული და ვეფერებოდი. რა თქმა უნდა მშვიდად იყო თავს მკერდზე დამადო ბოლოს და ჩაეძინა.
ანამარიაც მობაჯბაჯდა და დივანზე დაჯდა ჩემ გვერდით. იმდენი კითხვა დამისვა ის მეგონა გინეკოლოგი,მერე უცებ გაჩუმდა ისე ვინერვიულე თავს ვეღარ ვაკონტროლებ სულ გავგიჟდიო .მერე მსხალი მინდაო და ალექსიც გავარდა მაგიდისკენ.რომ დავინახე მეც მომინდა და ბოლოს სამივე ვჭამდით დიდი თასზე დაწყობილ მსხალს.
მარტონი რომ დავრჩით საწოლზე ვიწექი და ახლა უკვე სხვანაირად ვგრძნობდი მის არსებობას. დამიანე სააბაზანოში იყო რომ გამოვიდა ანამარიას დაურეკა მდგომარეობა გადაამოწმა და მერე გვერდით მომიწვა. მეგონა მაკოცებდა მუცლისკენ რომ გადაინაცვლა თავი დამადო და ხელები წელზე მომხვია ქვემოდან მიყურებდა მე კიდე მეღიმებოდა
-იცი ყაზბეგსი ყოფნის დროს დაფეხმძიმებულა დედა ჩემზე ... დემნამ მითხრა
-ახლა უფრო მიხარია რომ მოგიტაცე და იქ წაგიყვანე
-მართლა არ მივიდეთ სხვა ექიმთან?
-დადიანო!
-კარგი ...როგორც შენ გინდა ისე იყოს - ისე წვება როგორც ყოველთვის, თავს ჩემს ბალიშზე დებს ხელს მუცელზე მადებს და მერე მკოცნის - ხვალიდან ვმშვიდდებით და ვიწყებთ ...
-რას ...არ მითხრა რომ გიჟი მამა იქნები
-რადგან გადაწყვიტე შენი ექიმი ვიყო ...ყველაფერს თვალს ვადევნებ როგორც ექიმი!
-ჩემ სიტყვებს ჩემს წინააღმდეგ გამოყენებას როდის შეწყვეტ?
-არ გინდა რომ ჯანსაღად იკვებო, ხშირად ისეირნო, დადებით განწყობაზე იყო და ბავშვი მშვიდად იყოს?
-მინდა უბრალოდ ექიმი რომ ხდები მაშინებ... - ისე ვიბუტები ვხვდები რომ მე არ ვარ...არაა ჩემი და დამიანეც რომ იღიმის და ისე მკოცნის უკვე პიკზე ვარ- რა მემართებააა
-ხასიათს გიცვლის ჩვენი პატარა...დიდხანს არ გაგრძელდება ნუ ღელავ. ჭკვიანი ბავშვია და არ გაწვალებს ხომ ხედავ
-ანუ შენ გგავს...იმედია შავი თვალები ექნება . ნეტა გოგოა თუ ბიჭი? სახელი რა უნდა დავარქვათ? ბავშვებთან დაკავშირებით არაფერი რომ არ ვიცი ? საშინელი დედა ვიქნები ხო? თამარას რომ ვაგიჟებდი წიგნებს რომ კითხულობდა ის წიგნები უნდა ვიყიდო ...ხვალ წავიდეთ ოთახის მომზადება როდის უნდა დავიწყოთ? იქნებ მეშვიდეთეზე დამეწყოს მსობიარობა არაფერი რომ არ მექნება მზად ბავშვს გარემო ხომ უდნა დახვდეს
-ისუნთქე...დაბრუნდი საწოლში და დამშვიდდი
-რა დამამშვიდებს... სულელი ქალივით ვიქცევი. ვერ ვაკონტროლებ თავს . ბავშვი მინდოდა და იმზეც კი არ მიფიქრია რომ დაბანაც კი არ ვიცი როგორ უნდა ... შენ კიდე მშვიდად ხარ . რა გაცინეებს აუ დამიანეეე ექვს თვეში ვისწავლი ყველაფერს?
-იმ წამსვე ისწვალი ყველაფერს როგორც კი ხელში დაიჭერ ,მკერდზე მიიკრავ და მის არსებობას იგრძნობ!
ისევ ვბრუნდები ჩემს ადგილას და დადიანს ვეხვევი. დიდხანს ველაპარაკები, ბოლოს თვალები მეხუჭება, ისევ ვაგრძელებ ბუტბუტს და გაუაზრებლად ვეშვები სიზმრების სამყაროში .
დრო გადის , ყველაფერზე დაკვირვებას ვიწყებ და მგრძნობიარე ვხდები ყველაფრის მიმართ რაც ჩვენს პატარას ეხება. ყოველგავრი ღელვა და პანიკა მიქრება, უბრალოდ ვტკბები ამ საოცარი პერიოდით და ყველაფერზე პატარა ბავშვივით ვრეაგირებ. გამოცდილი დედიკო თამარა დამცინის და მერე ვებუტები.
ჩემი პატარა იზრდება, მუცელი უკვე მეტყობა ამ დროს პატარა ლუკა დადიანი იბადება, დაშნიანის ბატონი იმდენად აქტიური ხდება დედიკოს მუცელში გაჩერებას დიდხანს არ გეგმავს მგონი.
ყველანი პატარა დადიანის ირგვლივ ვტრიალებთ. ბავშვი რომ არ ჰგავს უფროს ძმებს ამას ყველა ვამჩნევთ,მარია გაბადრული აჯავრებს დემნას და სულ უმეორებს ხომ გეუბნებოდი მე დამემსგავსებაო. ტყუპები ძმას გვერდიდან არ შორდებიან , არავის აქცევენ ყურადღებას სულ მასთან არიან და აკვირდებიან.
როცა აღმოვაჩინე რომ ბავშვის დაჭერა ,მოვლა და ბანაობაც კი არაჩვეულებრივად გამომდიოდა ბედნიერებისგან ხტუნვასაც შევძლებდი რომ არა ჩემი გამობერილი მუცელი. ჩემი ხტუნვის რა გითხრათ და „ჩვენი ერთი ცალი“ უკვე მოზრაობს. იქედან გვეკონტაქტება და ყოველ მნისვნელოვან, ემოციურ მომენტში იწყებს მოძრაობას. პირველად რომ ვიგრძენი მისი დარტყმა სამზარეულოში ვიჯექი და დადიანის მომზადებულ ვიტამინებით სავსე კერძს ამრეზით დავყურებდი, ის იყო წუწუნი უნდა დამეწყო პატივცემული ჩემს ტუჩებს რომ დააცხრა და პარალელურად ჩვენი პატარაც შეგვეხმიანა.
ჩემი პატარა ექვსი თვის ხდება , მე კი ვიწყებ მისთვის ტანსაცმელების ყიდვას. გვერდს ვერ ვუვლი ბავშვების განყოფილებას და ყოველი გასვლისას ერთ ბოდეს მაინც ვყიდულობ. შოპაჰოლიკი გავხდი ჩვეულებრივი ,უბრალოდ ჩემთვის ისევ არაფერს ვყიდულობ. ყველაფერი მომწონს და ყველაფერი მინდა.
დედა დამცინის, მაბრაზებს და თან იმდენს მეფერება რომ ცოტაც და გამიგიჟებს ბავშვს.ისეთებს ელაპარაკებიან მამიკოს გარდა ყველა ცდილობს არანორმალური იყოს ჩემი პატარა.
სანდრო თავის ჟღალთან ერთადაა. არ ვიცი რა ძალით ,მაგრამ ოფიციალურ შეყვარებულად გამოაცხადა ჟღალი ემილიანა და ახლა სიეთი დამტკბარია პირდაპირ თაფლადაა ქცეული. ბავშვის ამბავზე იმდენს ლაზღანდარობს ხანდახან მინდება მივახრჩო, როგორც კი ვახსენებ ემილის მაშინვე ინაბება და იწყებს..აი რომ დაიწყებს აღარ ჩუმდება მანამ სანამ ვინმე არ მოვა და არ მიშველის.
სქესს ვერ ვიგებთ, რამდენჯერაც დავაპირეთ იმდენჯერ ზურგი გვაქცია. მამიკო მართალია ვარაუდობს რომ ბიჭი უნდა იყოს ,მაგრამ ზუსტად არ ვიცით. კიდევ ერთხელ რომ უნდა გადაეღო ჯერ ელაპრაკებოდა მამიკო დაგვენახე ხომ უნდა ვიცოდეთ ვინ ხარო ,იცოდე ოთახი ვარდისფერი თუ დაგხვდება არ გაგვიბრაზდებიო, ან კიდევ ცისფერი თუ იქნება შენ კიდე გოგო ხარ დედიკოს მსგავსად არ გამყინავ მზერიტო. იმდენ ხანს ვიცინე მგონი ბავში მე თითონ ვაიძლე რომ შებრუნებულიყო. მერე დაასკვნა ჯიუტი ხარ ,დედიკოს გავხარო და შევეშვით .
გიგი გვეტრაბახებოდა ერთი გოგო მყავს ამდენ ბიჭებშიო, რა გჭირთ რა დაგემართათო დამუსიამაც ბიჭი გააკეთაო ჩემი გოგო დედოფალივით იქნებაო და არავინ რომ არ ჰყვებოდა მის პროვოკაციას მერე გიჟდებოდა.
ორი გიჟი ვინც ჩვენს ირგვლივ ტრიალებდა ელეონორა და დაჩი იყვნენ. ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ ნათლულის მითვისებაში. ორივე სახლში ჩაგვისახლდა მას ემრე რაც მუცელი გამეზარდა ისეთებს ამბობდნენ სიცილში ვატარებდი მთელს დღეს.
არ ვიყავი ჭირვეული ფეხმძიმე, არ მქონდა ტკივილები, არ მქონდა არავითარი დარღვევა არც მე და არც ჩვენს პატარას, ვიკვებებოდი სწორად, ვსეირნობდი, ბოლო თვეებში ვვარჯიშობდით მე და თამრო ერთად , წონაში სულ ოდნავ მოვიმატე. თამარა როგორც ყოველთვის ისეთი ფუშფუშა გახდა რომ როგორც კი დავიანხავდი მაშინვე მეღიმებოდა. სადმე რომ მივდიოდით ყველა ეკითხებოდა „ტყუპებს ელოდებით?“ რა ექნა თუ გიგანტ ბავშვებს აჩენდა ? მუცელი მეც დიდი მქონდა , უფრო სწორად სხეულის დანარჩენი ნაწილების ფონზე ჩანდა ზედმეტად დიდი.
კიდევ ერთი საოცრება რაც დამემართა იყო ფოტოების გადაღების სურვილი. ბოლოს მივხვდი რომ მშობიარობამდე მილიონი ფოტო მექნებოდა და რაოდენობა შევამცირე.
დადიანი მენატრებოდა, სამსახურში დაბრუნდა უფროს წორად ყველანი დაბრუნდნენ და დავრჩით ფეხმძიმეები და ახლად ნამშობიარები მარია ბავშვებთან ერთად. ქალბატონი ქეთრინი მუშაობდა, ელეონორა ხომ სულ თავის მოცეკვავეებთან იყო , ერთადერთი ჩემი ჟღალი სარძლო გვსტუმრობდა და ჩემი დედიკო ჩამოდიოდა .
არ შემიძლია არ ავღნიშნო ჩემი დედიკოს დამოკიდებულება ჟღალი ქალბატონის მიმართ. მეორედ დავიწყე ეჭვიანობა,ამჯერად სანდროც შემომიერთდდა და ორივე ერთხმად ვბუზღუნებდით რომ ისინი უფრო უყვარდა ვიდრე ჩვენ! მერე გვეტყოდა თქვენ გიყვართ და მე ორმაგად მიყვარს შესაბამისადო.
სახლში დავდიოდი და სიმღერას ვუსმენდი,ბავშვს ველაპარაკებოდი თან ვცდილობდი ხილის წვენი მომემზადებინა .კიდევ რაღაც მინდოდა და უნდა გამომეცნო რა, ყველაფერს ვაკვირდებოდი და ვერადა ვერ მივხვდი რა მინდოდა. ბოლოს შუა ოთახში გავჩერდი
- ვერ გავიგეე რა გინდა დე...მითხარი ან მანიშნეე უუუფ თორე ვწუხვარ ასე,ვერ ვისვენებ- ვისვამ ხელს ზემოდან დავყურებ ცხვირწინ გამოწეულ მუცელს და თმას უფრო მაღლა ვიწევ. იმდენი ვიარე ოთახებს შორის დამცხა უკვე. საათს ვუყურებ , მალე უნდა მოვიდეს დადიანი.არა უკვე აქ უნდა იყოს , ის კი არ ჩანს. მობილურის ასაღებად ვიხრები კარი რომ იღება და „ჩემი ღიმილი“ მხვდება თვალში.
-დავიგვიანე?
-მამიკოოო ...მომენატრეე - მისკენ მივდივარ და ყელზე ვეხვევი. როგორც კი მკოცნის ის აუხსნელი სურვილი ქრება და ვხვდები რაც მინდოდა. რა თქმა უნდა კოცნის პარალელურად თმას მიშლის ,მეფერება და მერე მუცელზე მაწებებს ტუჩებს .როგორც კი სწორდება მაშინვე ვხედავთ ჩვენი პატარს ხელს მუჭად შეკრულს რომ ადებს კედელს და ამოძრავებს. შეგრძნება რომელსაც ამქვეყნად არაფერი შეედრება. დადიანის ღიმილი „ჩვენ ერთ ცალს რომ ეკუთნის“ ის ღიმილი და განმეორებული ამბორი.
გამოიცვალა, სხაპი მიიღო და ჩემ გვერდით დაწვა
-მარტო რატომ ხარ? თამარა რატომ არ არის?
-თამარამ დღეს დილიდან არ ისვენებს ჩემი ბიჭი და დამიანეს უთხარი ჩაცმული დაწვეს ნებისმიერ დროს შეიძლება დამეწყოს მშობიარობაო. დაშნიანი სამსახურში არ გაუშვა და მთელი დღეა ყოველ დარტყმაზე კივისო მიშომ. ბავშვის ჩანთა მანქანაში ჩამადებინა და მეათასედ მეუბნება ანდრო მალე მივიყვანო რომ იმშობიარებსო.
-ვუთხარი ორი კვირა არ დაგეწყება-თქო და დამიჯერა?
-ანდროზეც ეგრე არ იყო? მთელი კვირა სახლში იყო გამაგრებული და მიშოსაც არ უშვებდა გარეთ ვაჩეს მიჰქონდა საჭმელიც კი... სანდრომ მითხრა დღეს მოვალო და არ ჩანს...
- გვიან მოვა ალბათ...სამსახურიდან არ იქნება ჯერ გამოსული
-დაიღალე ძალიან? - სახეზე ვეფერები და თვალებს ვუკოცნი- რამდენი ბაია დაიბადა დღეს?
-დღეს მხოლოდ ერთი... საკეისრო კვეთით. დანარჩენები კონსულტაციაზე იყვნენ ...რამდენიმეს დარღვევები აქვს ანალიზებში და მკურნალობა დავუნიშნე. ერთ-ერთი 16 წლისაა და რომ ვუხსნიდი რაღაცეებს მითხრა მეორეს ველოდები და ყველაფერი ვიციო
-მეორესო?
-აჰაამ... მოგვიანებით ქმარიც მოვიდა
-ისიც ბავშვია?
-ბავშვი შენ იყავი მაგ ასაკში!
-ძალიანაც კმაყოფილი ვარ ... დიდხანს ვიყავი ბავშვი და საერთოდ ყველა ეტაპი ბოლომდე შევირგე ! რატომ მითხარი ეგ?
-რთული მდგომაროება აქვს და იმიტომ...პირველი ბავშვი მხოლოდ 5 თვისაა და რთული მშობიარობა ჰქონდა რიგი გართულებებით ახლაც წოლითი რეჟიმი სჭირდება და იმედი მაქვს ყველაფერს ბოლომდე შეასრულებს
-თუ არ შეასრულებს
-დიდი ალბათობით ნაყოფს საფრთხე დაემუქრება. შენნაირი ჯიუტი ბავშვია... ქმარმა თქვა არ მიჯერებსო დაწოლილი ვერ ძლებსო
-სულაც არ ვარ ჯიუტი -ლოყაზე ვუსვამ თითებს ის კი ჩემ ყელში მალავს სახეს და მკოცნის. ვიცი როგორ ღელავს როცა მსგავსი რთული მდგომარეობაა, ზოგადად მხოლოდ მაშინ მიყვება როცა ასე ხდება . რამდენჯერმე ვერ შეძლო ნაყოფის გადარჩენა და მთელი კვირა მოწყენილი დადიოდა. -კარგად იქნება ყველაფერი ნუ ღელავ... „ჩვენი“ კარგად არის და ისევე კარგად მოიქცევა გამოსვლის დროს როგორც მუცელში ყოფნის დროს-პატარა ბავშვივით ვეტიტინები და თავზე ვეფერები, თმა რომ გადაიპარსა გავებუტე ,მაგრამ ახლა მომწონს არც ისე დაბალზე აქვს და ასე უფრო სიმპათიურია - არ გშია? პიცა მაქვს ცოტა ხნის წინ გავაკეთე
-არ მინდა...მერე რომ ჩავალთ ქვემოთ მაშინ გავსინჯავ- ჩემს ყელში ბუტბუტებს და მკოცნის
-რამე ხდება კიდევ?
-რამდენიმე უკვე ელოდება და დღეს ისეთი გრძნობა მაქვს რომ მთელი ღამე დატვირტული იქნება. დღე იმდენად მშვიდი იყო ვგრძნობ რაღაც მოხდება
-ასე რომ ამბობ მეშინია ხოლმე...სულ მართლდება შენი სიტყვები და იმიტომ
-გია გაფრთხილებული მყავს და თუ რამე ისიც მოვა. მორიგე ექიმიც იქ არის ასე რომ არაფერი მოხდება და ამჯერადაც გავაკონტროლებ ყველაფერს.
-ვიცი რომ მოახერხებ...უბრალოდ მე არ მიყვარს როცა ჩემ გვერდით არ ხარ - ტუჩებს ვბრიცავ და ფეხების ბაკუნიღა მაკლია თორემ 5 წლის ბავშვი ვარ.
-ხომ იცი თუ რამე მოხდება, ოდნავადაც რომ გეტკინოს ან დისკომფორტი გაგიჩნდეს ერთდროულად ურეკავ დემნას და დაჩის
-ვაიმე ორივეს სცალია ყოველთვის და რა საჭიროა ორივესთან დარეკვა?
-დემნას თავისი სამი ჰყავს და შეიძლება რამე მოხდეს და ვერ გიპასუხოს ...დაჩი კიდე სად ათევს რამეს კაცმა არ იცის მობილური კი ამ დროს ეშმაკმა უწყის ოთახის რომელ ბოლოში დაგდებულ შარვალში აქვს
-ეგ ჩვეულებრივ დროს ... ახლა კი ორი კვირაა სტარტზე გყავს ორივე ჩემს ნომერს რომ ხედავენ პირველს იმას მეკითხებიან „რა ხდება მოდის დამიჩი? „ დემნა კი პირდაპირ მახლის „ ჰა გამოვვარდე ჩემი სიამიყის ვაჟკაცი მოდის? „
-დავტუქსავ ორივეს - იცინის ყელში მორიგ კოცნას მიტოვებს
-ჰეიიიი მაროოოოოო სად დაბაჯბაჯეეებ . მაროოოო მარო მარუსაააა -სანდროს დოდღინი მესმის ზუსტად იმ დროს დადიანი რომ იძინებს.მოვკლავ რომ გააღვიძოს. ძლივს ვდგები და გარეთ გავდივარ-ოოჰ ბაჯბაჯა აქ ხარ?
-ჩშ..
-რა ხდება
-დამიანეს ძინავს...ნუ ყვირი . მერამდენე სათამაშოა, ახლა რამდენჯერაც მოხვალ ასე უნდა იარო?- ხელიდან ფუმფულა იხვი გამოვართვი და ოთახში შევიტანე
-ბავშვი რომ იკითხავს ძიამ რა დამახვედრაო ხო უნდა აჩვენო რამე? რაოო როდის ვაპირებთო გამოსვლასო?
-ორ თვეში
-რაამბავია ორი თვე...ამდენხანს რა მოითმენს . როგორ იცდით საერთოდ
-პირიქით სწრაფად გადის დრო...
-რაო ბატონმა ...- კიბეზე მიაბიჯებდა და თან მელაპარაკებოდა
-რაზე ...
-ფიზიოლოგიურად იმშობიარებ თუ საკეისროთი
-არ ვიცით ჯერ-ჯერობით ყველაფერი რიგზეა
-ის არ გირჩევნია? რა ქვია დამავიწყდა აი ნახევრად საკეისრო როა რა გღვძავს უყურებ ბავშვს მარა ვერ გრძნობ
-შენ გეშინია ჩემ მაგივრად მგონი - ვიცინი ის კიდე მიბღვერს
-დიახაც მეშინია ... მეორე შენნაირი არ მყავს !
-ისევ არ მითხრა სხვა ექიმმა მოგხედოსო თორე გავგიჟდები ... ივახშმე დღეს საერთოდ?
-ნწ...ახლა გამოვედი სამსახურიდან . დავიღალეე აღარ შემიძლია. სხვა პროფესია უნდა ამერჩია
-ახლა ჩააბარე არ გინდა? გახდი ექიმი არ მოგაკლდება ექსტრიმი და მოძრაობაში იქნები სულ
-არ გაგიჟდე !
-რატო?
-10 წელი კიდე ვისწავლო? ისე კი იქნება მაგარი შეგრძნება რეანიმატოლოგად მუშაობა ,მაგრაამ არ მინდა .შენ როდის აგრძელებ სწავლას ქალბატონო?
-ერთი წელი ისედაც ვაპირებდი დასვენებას და მომდევნო წელს ისევ სწავლის პრცესში ვიქნები !
-ისევ რეპროდუქტოლოგიას აწვები? რამხელა სახელია დამაწყდა ნერვები. ან ამ ცოლ ქმარს მეტი ადგილი ადამიანშა რ გაინტერესებთ თუ რა უბედურებაა გული,ფილტვი,ღვიძლი რა ვიცი მილიონი რამეა.დაჯექი გოგო მანდ მე ვიპოვი თითონ ყველაფერს...წვენი არ გინდა გაბერილო?
-მინდა ...არ დამიმსხვრიო იცოდე თეფშები
-ისე ამბობ ვითომ სახლში მოსამსახურე მყავდეს
-დარწმუნებული ვარ საღორეს დაამსგავსე მთელი ბინა...ემილი არ მიიყვანო იქ
-იყო ერთხელ და სულ არ შეშინებია დამცინოდა
-ისიც კაგრად აფრენს...აბა შენ ნორმალურს როგორ შეუყვარდებოდი და ამდენ ხანს როგორ გაგიძლებდა
-ფუ ფუ ფუ თვალი არ მეცეს ...მართლა რო დამშორდეს იცოდე ორი თვით ადრე გამოგაგდებიებ ბავშვს- მაგიდაზე აკაკუნებს და იმანჭება
-იმედია ახლა ძინავს ბავშვს და არ გისმენს !
დიდხანს ვეჯუჯღუნებით ერთმანეთს მერე დამიანე ჩამოდის ვახშმობს მაგრამ დანაყრებას ვერ ახერხებს კლინიკიდან ურეკავენ და სწრაფად გარბის. დამშიდებას ვერ ვახერხებ, ვიცი რომ იქ რაღაც მნიშვნელოვანი ხდება. ვგრზნობ რომ დამიანე ცუდადაა. სანდრო ჩემთან რჩება, მარტო არ მტოვებს ბატონი. შუაღამით ვურეკავ დამიანეს და რომელ ჯერზე მიპასუხა არ ვიცი მაგრამ ისე გამიხარდა მისი ხმის აგგება რომ აღარაფერი მადარდებდა. ცოტა ხანს ვესაუბრე,დამტუქსა რომ არ მეძინა და მერე შემოვლაზე წავიდა.
.... ყოველი დილა საოცრად იწყებოდა დაშნიანებთან. პირველად ანდრო იღვიძებდა , საწოლიდან პიჟამათი დგებოდა ნახევრად მძნარე მიბაჯბაჯებდა მშობლების ოთახში ამოწმებდა პატარას ისევ იქ ეძინა თუ არა, მიეფერებოდა და შემდეგ მშობლების საწოლში წვებოდა. დედას ეკვროდა მკერდზე და ისევ აგრძელებდა ძილს. სამაგიეროდ უმცროსი იღვიძებდა ღუღუნს იწყებდა და არ ტიროდა ,მაგრამ დედიკოს მაინც ეღვიძებოდა. ჯერ უმცროს დადიანს კოცნიდა შემდეგ უფროსს ,ბოლოს პაწაწუნას იყვანდა ხელში და ისიც წამში პოულობდა საკვებს.
-მეც ასე მაჭმევდა დედა? -ანდრო მამიკოს უყურებდა და როგორც კი ღიმილი შეეპარა მიშოს მაშინვე სეკრა წარბები- არ მახსოვს
-ხო სენც ასე გაჭმევდა...ერთი წელი
-მერე ?
-მერე ..მერე დედიკოს რძე აღარ მოგეწონა ფაფები მირჩევნიაო და ხომ არ შეგეწინააღმდეგებოდით ბელადო? თანაც შენს ძმას მერე რა ეშველებოდა?
-ხოო ... ის პატარაა კბილებიც არ აქვს ვერაფერს შეჭამს. დედას არ ტკივა?
-არაა დედიკოს არ სტკივა...ჩემო პრინცოო არ გინდა შენს ძმას მოეფერო? - მამა-შვილის საუბარში ჩაერთო და ანდროს ლოყები დაუკოცნა.
-მამამ მითხრა ფრთხილად უნდა შეეხოო...
-სწორი უთქვამს მამიკოს ...
-მიყურებს? რომ ველაპარაკები რატომ არ მიყურებს? გავიგე რო ვერ ლაპარაკობს მაგრამ მიყუროს მაინც
-არ გაუბრაზდე დე...ჯერ ვერ იგებს სად არის და ვინ ხარ. მალე მიხვდება რომ მისი საყვარელი ძამიკო ხარ და ძალიან შეუყვარდები
-მალე მინდა გაიზარდოს და მეთამაშოს... მივცემ ჩემს სათამაშოებს ,მართლა
-ჩემი პრინცი ხარ შენ...- ისევ აკოცა და მერე დაშნიანს გადახედა ,რომელსაც ისევ ბალიშზე ედო თავი და გაუნძრევლად უყურებდა სამ ბედნიერებას- მამიკოს ისევ სძინავს მგონი ...წუხელ ისეთ დროს დაბრუნდა ვერ იღვიძებს!
-მამიკომ გითხრა რომ საქმე ჰქონდა
-მამიკოს რა საქმე ჰქონდა ... სუნამოს კონტეინერში იბანავა თუ რატო ჰქონდა ქალის სუნი უთხარი ერთი!
-დედიკოს საკუთარი სუნამოს სუნი აღარ ახსოვს ...
-თავხედო ... თუ არ გრცხვენია !
-მა დედიკო მგონი დაიკოს მოგიყვანს მალე ასე გულმავიწყი ხდება და აღარ ახსოვს მეფეს მხოლოდ ერთი დედოფალი რომ ჰყავს
-ერთი დედოფალი და უამრავი საყვარელი ...
-ტუ არ გაჩუმდება დედიკო მამიკო დაივიწყებს სად არის და დაადუმებს
-ხო რა თქმა უნდა..არც კი მომაქციო ყურადღება ! საერთოდ არ მიკვირს 100 კილო თამარა რა საცქერია!- ტუჩებდაბრეცილი,ტირილის ზღავრზე მყოფი წამოდგა საწოლდიან.მძინარე ბავში დააწვინა და ხელში ანდრო აიყვანა- წავიდეთ პრინცო ხელ-პირი დავიბანოთ,ჩავიცვათ და მერე ვისაუზმოთ. დედიკოს ცუდად ეძინა და კვება სჭირდება ენერგიის აღსადგენად თორემ ლუკა მშიერი დაგვრჩება მერე - ბავშვი გაკვირვებული იყურებოდა ვერ გაეგო რა ხდებოდა.
სააბაზანოში იყო , ანდრო მოაწესრიგა სათამაშოებთან დატოვა და თავად შხაპის მისაღებად შევიდა .იხდიდა კარი რომ გაიღო,წამში დაიხურა და გადაიკეტა კიდეც. მობრუნება მოასწრო მხოლოდ შემდეგ ჰაერში აღმოჩნდა , ცივ კედელს ეკრო შიშველი ზურგით წინიდან კი დაშნიანი მიეწება
-რა ...რა გინდა აქ . მოიცა გამოვიცნობ... რამდენიმე თვე ვერ ძლებ და ახლა ხელსაყრელი პირობები გაქვს.
-ორ წუთში თუ არ გაჩუმდები..ყველა სულელურ აზრს თუ არ გაიქრობ ტვინიდან და ჩემი თამარა არ დამიბრუნდება გეფიცები
-რა რას მეფიცები ...სიმართლე ყოველთვის გაგიჟდებდა და ახლაც ასე იქცევი! აღიარე რომ აღარ მოგწონვარ...გავსუქდი, მთელი თვეა ღამეებს ვათენებ სულ ბავშვი მიჭირავს ხელში და ყურადღებას არ გაქცევ. მითხარი რომ წუხელ სხვასთან იყავი იმიტომ რომ დაიღალე ჩვენი მოვლით ...
-არ იტირო! - ისე უთხრა სუნთქვაც შეწყვიტა. მერე მისი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე დააცხრა. თავიდან ეწინააღმდეგებოდა ,მერე თითონაც აყვა და მოდუნდა-ულამაზესი ხარ, ყველაზე სექსუალური და ხო ერთი სული მაქვს როდის დამშვიდდება ჩვენი ბიჭი რომ შენით დატკბობა შევძლო. ყველაზე მეტად მიყვარს თქვენზე რომ ვზრუნავ , კმაყოფილებისგან ვგიჟდები მათი დაძინება, მათთვის საჭმლის მომზადება და მათი ბანაობა რომ შემიძლია. ანდრო რომ ჩემ გვერდით რჩება და სხვა ბავშვებივით სულ შენს კალთას არაა მიკრული ყველაზე მეტად მისწორდება...ბრმა ვარ და შენს გარდა ვერავის ვხედავ , ყრუც ვარ მხოლოდ შენი ხმა მესმის და უგრძნობიც,მხოლოდ შენს შეხებაზე ვრეაგირებ.დავდივარ იმიტომ რომ შენთან მოვიდე . ახლა როცა ჩემი თამარა ჩემი თამარას მსგავსად არ იქცევა ვბრაზდები,მალე გავცოფდები და ჩემი თამარა დაისჯება ...შევრიგდეთ? გაკოცო?
-მალე ....ბევრი ...
-მიყვარს როცა პოზიციებს ვცვლით მე ვლაპარაკობ შენ ჩუმად ხარ,მაგრამ სიყვარულსა მალვა უნდა - თავისებურად იღიმოდა დადიანი.თითებს განაბული თამარას სახეზე დაატარებდა, შემდეგ ტუჩებზე წაეტანა და დიდხანს კოცნიდა. მანამ სანამ ბავსვების არსებობა არ გაახსენდათ ,მადლობა ღმერთს ორივე მშვიდი იყო. ერთი თამაშობდა, მეორეს ეძინა და მათთვის თვალის მოშორება პრობლემას არ წარმოადგენდნე, სანდრო ბავშვები იყვნენ!
დღის თავისუფალი ნაწილი ერთად გაატარეს. ყოველ საღამოს ოჯახი ერთად იყო,მაგრამ დასვენების დღეებში განსაკუთრებულად დიდ დროს ატარებდა მამიკო ბავშვებთან ერთად. სასეირნოდ დადიოდნენ და დედიკოს ათასგვარი ხერხით ახარებდნენ.
მართალია ბოლომდ ეჭკვიანი ბიჭი ვერ გახდა, ისევ ვერ მოეშვა თავის გარჩევებს რაც აგიჟებდა თამარ ქალს. ვერც ცდილობდა ჩარევას, ასეთი უყვარდა არ შეეცდებოდა მის შეცვლას და ვერც შეძლებდა. უბრალოდ ასეთი დაშნიანი უყვარდა,თავისი დემონი დინჯი, მშვიდი გაწონასწორებული როცა არავინ უშლიდა სიმშვიდეს, აი როცა ვინმე გამოჩნდებოდა ვინც აშავებდა წამში ჩნდებოდა დემონი მასში.
ყოველდღიურობას წარმოადგენდნენ განუყრელი მეგობრები საბა და ვაჩე. არ არსებობდა მათ გარეშე მიშო დაშნიანი. ვერ იარსებებდნენ დაშნის გარეშე და შესაბამისად ხშირად იყვნენ მათი სტუმრები. იმდენი მოახერხა საბა და სალომე უკან დააბრუნა, ცოლიც გაახარა და დანაკლისიც აინაზრაურა, არ შეეძლო საბასგან შორს ყოფნა და მოწყენილი ვაჩეს ყურება. მერე ყველაფერი შეიკრა, ჯაჭვში ყველა რგოლი ადგილზე იყო.


.......
გაზაფხულის შხაპუნა წვიმა ასველებდა აყვავებულ ხეებს, სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა ირგვლივ. ღია ფანჯრიდან გრილი ჰაერი შემოდიოდა, თხელი ხალათი მოვიცვი პენუარზე და აივანზე მდგომი დადიანისკენ დავიძარი. ნაბიჯი გადადგმული არ მქონდა ფეხი რომ დამარტყა, დილიდან მოძრაობდა და ყურადღება აღარ მივაქციე. ის იყო აივანზე გავედი ,დადიანს უნდა მოვხვეოდი და მეთქვა რაზე ფიქრობ-თქო ტკივილი რომ ვიგრძენი , იმდენად მოულოდნელი და მძაფრი იყო რომ მოვიკეცე, კედელს მივეყრდენი და წამოვიკივლე.
-მტკივააა ... მტკივა- სუნთქვას ვცდილობდი,ყველაფერს ვიხსენებდი რაც კი ნათქვამი ჰქონდა და ვუყურებდი. ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩამაშტერდა
-ღრმად ისუნთქე და უბრალოდ იფიქრე...იფიქრე იმაზე რომ მალე ჩვენს ბიჭს ნახავ
-აბა გოგოაოოო... -ვკნავი და მხარზე ავდებ თავს - მტკივა...მართლა ძალიან მტკივა
-ვიცი რომ გტკივა...კიდევ ცოტა გაუძელი - მკოცნის და მერე იმდენად სწრაფად ვითარდება ყველაფერი ფაქტობრივად გააზრებასაც ვერ ვახერხებ. დამიანე მელაპარაკება, მისი სიმშვიდე მოქმედებს და ისე ვაკეთებ ყველაფერს თითქოს კარგად ნაცნობ ტკივილს განვიცდი. ტკივილები მქონდა მაგრამ ჯერ კიდევ არ აპირებდა ჩვენთან შეხვედრას ჩემი დადიანი. პალატაში დავდიოდი და ხელს არ ვუშვებდი დადიანს
-როდის დაიწყება...ასე ხომ ხომ შეიძლება რამდენიმე საათიც არ დამეწყოს ისიც შეიძლება რომ ...შეიძლება- გახშირებული სუნთქვის გამო სიტყვებსაც ძლივს ვამბობ როგორ ვფიქრობ და როგორ მახსენდება ყველაფერი არ ვიცი,მაგრამ პანიკის მეორე ტალღა მივლის. აშკარად უფრო მარტივია როცა არაფერი იცი და უბრალოდ გტკივა.
-კარგადაა...შენც კარგად იქნები -საწოლზე მსვავს .ისევ მსინჯავს , ბავშვის გულისცემას უსმენს ხელით მუცელზე მაწვება მერე მკოცნის და მეფერება- დიდხანს არ აწვალო დედიკო,გთხოვ მა
-რა დროს გაჩერეებაა გაგიჟდი მიშო? ჩემი მარიამი იქაა და ტკივააა დიდი არ აწვალებს და პატარა აგიჟებს უნდა შევიდე აბა აქ ვიქნები ? ხო გავგიჟდბეი მანამდე - თამარას ხმა მესმის დერეფნიდან და მალე ოთახშიც შემოდის. მაშინვე მეხვევა და ლამის მომაგლიჯა ხელიდან ნემსი- ძალიან გტკივა? მარუსააა არაუშავს ხო იცი ყველაფერი კარგად იქნება. ანდროზე...
-ანდროზე სამი საათი იყავი ასეეე
-მე ვიყავი ,მაგრამ იმას ხო არ ნიშნავს რომ შენიც ამდენ ხანს არ წამოვა. ესენი რო არიან ერთნაირები ბავშვებიც ასე ხო არ იქნებიან... ყველაფერი კარგადაა. მე შენთან ვარ , დამიანეც არ ნერვიულობს ხო ხედავ ე.ი ბავში კარგადაა - თავზე რომ მისვამს ხელს მერე ვიაზრებ რომ სულ სველი ვარ. ვიწვი ყველაფერთან ერტად, უკვე იმდენ რამეს ვგრძნობ ვეღარც კი ვარჩევ ერთმანეთისგან.
ყველაფრის აღქმა მიქრება, განათება იცვლება ჩემს თავზე პალატიდან სამშობიარო ბლოკში გადავყავართ დამიანეს სახეს ვხედავ მეორე მხარეს თამარა დგას,უკვე ორივეს ლურჯი ფორმა აცვია . მტკივა , მტკივა , ვყვირი , ვყვირი ვღრიალებ და ყოველ წამოწევაზე საწოლს ისე ვუჭერ ხელს რომ ყველაფერი მტკივა
-კარგი გოგო ხარ ... მაგარი გოგო ხარ - თამარა თავზე მისვამს ხელს და სიტყვის თქმას ვერ ვახერხებ ისევ რომ იწყება შეტევა, წამით ადრე დამიანეს ხმას ვარჩევ
-თავს ვხედავ...კიდევ ერთხელ მარიამ და ჩვენთან იქნება
წინ ვიწევი ხელებს ფეხებზე ვიჭერ და მთელი ძალას ვიკრებ . ძალაგამოცლილი ვეშვები უკან და დაბინდული თვალებით ვხედავ დადიანის ხელებში მოქცეულ პატარას, მამიკოს ამღვრეულ თვალებს და სიცილს „ჩვენი ღიმილი“ . მხოლოდ ტირილის ხმა მესმის და ვეღარაფერს ვგრძნობ ბედნიერების გარდა. ნამდვილი ბედნიერება მკერდზე რომ გიწევს და თავისი პატარა სხეულით მთელს არსებას გითბობს. ერთადერთი ხდება სენს ცხოვრებაში ,სამუდამო ადგილს იკავებს და ხვდები რომ მის გამო არსებობდი . ხელზე ვკოცნი და ცრემლიანი თვალებით ვაკვირდები შეშუპებულ თვალებს, წითელ კანს და ხელებს გაურკვევლად რომ აცეცებს. გაუგებარ ბგერებს გამოსცემს და ტირილს წყვეტს მას მერე რაც ვეხები.
დამიანეს მაშინ ვამჩნევ როცა მკოცნის და მიღიმის. შემდეგ ყველაფერი სტანდარტულად მიდის. ბავში მიჰყავთ, მეც მომაწესრიგეს. წამლები, პალატა და ნახევრად მძინარე მდგომაროება.
სიმშვიდე ... სიმშვიდე და მხოლოდ სიმშვიდე.
არ ვიცი გარეთ რა ხდება, არცააქვს მნიშვნელობა იქ ვინ არის ალბათ აღნიშნავენ ბავშვს ნახულობენ, დედა ტირის. ბაბუა ვაჟკაცის დაბადებას აღნიშნავს ბიძა როხროხებს და ყველა ერთად დადიანს ულოცავს. ის კი ჩემთან მოდის სულ მალე ,ახლა რომ ვუყურებ და მახსენდება მისი სახე ვხვდები რომ საშინლად ღელავდა. სავარძელში ჯდება და ლოყაზე მეფერება .მანამ იწყებს საუბარს სანამ კითხვას დავუსვამ. ტუჩები ისე მაქვს გამშრალი ალბათ ვერაფერს ვიტყვი
-გოლიათია ჩვენი „ერთი ცალი“ , ძლიერი ბიჭია და მალე მოვა დედიკოსთან ,რომელიც მამიკოს პირადი სასწაულია. - მისი ხმა ისევ მამშვიდებს, ყოველგვარ დაძაბულობას მიხსნის, თვალებს ვხუჭავ და მის შეხებას შევიგრძნობ.
-ნახვა მინდაა...მალე მოიყვანონ რა გთხოვ.მეშინია რო დამეძინება, ხომ ეშიება უნდა ვაჭამო - ხმაც აღარ მაქვს ,აღარც ძალა და ჩუმად ვჩურჩულებ . ვგრძნობ რომ იღიმის, კოცნისას ვხვდები .
-ნუ გეშინია ორ წუთში მოიყვანენ ... მერე ერთად დაიძინებთ-ლოყაზე მკოცნის, იმდენად ტკბილად რომ ყოველ ჯერზე მეტ ენერგიას ვიღებ ,მეღიმება და ვინაბები. კარის ხმა რომ მესმის წამში ვფხიზლდები,ზუსტად იმ წამს გავხედე კარს ვიგრძენი რომ მოჰყავდათ . ექთნის ნაცვლად ქალბატონი ანამარია რომ ამოვიცანი გამეღიმა. ჩემი პატარა ისე იყო მის მკლავებში არც კი ჩანდა . ქალბატონსაც მხოლოდ თვალები უჩანდა
-დედიკოოო მე მოვედიი ვაჟკაცურად მოვითმინე უშენობა და ბევრი არ ვიტირეე - მარია ფრთხილად მიწვენს მკლავებში ჩემს ბიჭს და მეც წამში ვივსები მუხტით. ბუთქუნა,პაწაწო თითები მომუშტული აქვს ,როგორც კი მკერდზე ვიკრავ მაშინვე მოძრაობას იწყებს . ღუღუნებს,კრუტუნებს საოცარ ხმებს გამოსცემს თვალები ნახევრად დახუჭული აქვს კანი ბუსუსებით აქვს დაფარული და თავზე შავი თმა აქვს . მამიკოს ჰგავს...- წავედი დედიკო ... თუ რამე დაგჭირდებათ აწი მამიკო მოგხედავთ. არ მივდივართ ჯერ ჩვენ - დემნას ეუბნება მხარზე ხელს ადებს მერე ჩვენ გვიყურებს და გადის. მე ისევ ბავშვს დავყურებ და ფრთხილად ვეფერები, მეგონა ხელში დაწერის დროს უხერხული შეგრძნება მექნებოდა,მაგრამ მართლა გოლიათია ან უბრალოდ ვგრძნობ როგორ მოსწონს.
-შენ გგავს ...
-შავი თმა რომ აქვს?
-მართლა შენ გგავს - ვწუწუნებ და ამჯერად თითებზე ვკოცნი - ასეც მინდოდა და ნუ მეწინააღმდეგები- ისე ველაპარაკები ბავშვს წამით არ ვაშორებ თვალს. მინდა ყველა მისი ქცევა დავიმახსოვრო,ყველა ნაკვთი კარგად შევისწავლო. ტირილს რომ იწყებს გულისცემა ინსტიქტურად მიჩქარდება -შია?
-შენ კი ათვალიერებ და არ აჭმევ
-ხომ შეიძლება რომ არ ეყოს ან ვერ ჭამოს...ან არ შეიძლებოდეს . იქნებ ხომ ხდება ხოლმე ალერგია რომ აქვთ ...ან ვიტამინებით არ არის მდიდარი და პირიქით ასუსტებს ბავშვს..კარგი პანიკა სისულელეა ვიცი უბრალოდ უნდა ვაჭამო - დამიანეს მზერას რომ ვიჭერ ვდუდღუნებ და პერანგის მკლავს ვწევ-რომ გადასცდეს?
-უბრალოდ მოითმინე - ღიმილშეპარული მიყურებს ,მერ ეისევ ბავშვზე გადამაქვს ყურადღება. რამდენიმე წამი ჩუმად ვუყურებ, შევაბასაც ვგრძნობ მალე ჭამის დროს ხმების გამოცემას იწყებს და აშკარად ფუჭი იყო ჩემი ამდენხნიანი ღელვა ამ საკითხთან დაკავშირებით. ისეთი საყვარელია,მინდა მოვეფერო ,მაგრამ მეშინია ხელი არ შევუშალო და უბრალოდ გაკრეჭილი ვუყურებ - მადით აშკარად შენ გგავს
-პატივცემულო ნუ გაქვთ მწარე ენა ... ისედაც დიდი ბიჭი ვარ მამიკო და რა თქმა უნდა მადაც მაქვს პირველად ვჭამ და მადროვე-ისე ვიწყებ ლაპარაკს ვერც ვიაზრებ. პატარა ბავშვსვ რო ვგავარ ვიცი , მაგრამ არ მაინტერესებს.
ჭამის დროს რომ ეძინება კიდევ უფრო მეღიმება. ფრთხილად ვაწვენ საწოლში და ამჯერად დამიანეს ვაპყრობ მზერას. ისევ იქ სავარძელში ზის და მიყურებს
-დაიძინე ... მე აქ ვიქნები - კი მინდა ვუთხრა რომ არ მეძინება ,მაგრამ თვალები იხუჭებიან დამოუკიდებლად. მის შეხებას ძილშიც ვგრძნობ და ტკბილად ვიძინებ ბავშვის გაღვიძებამდე.
საღამოს უკვე ჩემთან ერთად ყველა იწყებს ბავშვზე დაკვირვებას. დედაჩემი ამტკიცებს რომ მე მგავს , მამა ამბობს რომ ჯერ ვერაფერს გავიგებთ და დედიკოს აჩუმებს. თამარა შემოდის შეხვეული და აღარ გადის მანამ სანამ დაშნიანი არ ახსენებს რომ საკუთარი ბავშვები ელიან სახლში . ბუზრუნით მიდის ერთ დღეს ვერ მიხედო ახლა ბავშვსო, ისიც პასუხობს რაღაცას ჩუმად მარტო იმას ვხედავ როგორ წითლდება თამარა პირს აფჩენს სიტყვის სათქმელად ,მაგრამა შკარად არ ჰქონდა ხმამაღლა გასაჟღერებელი პასუხი და უბრალოდ მობილურს თიშავს და მემშვიდობება. ანამარია სახლშია ბავშვთან სამაგიეროდ გვიან მამა -შვილები შემოდიან . ტყუპები დინჯად მოაბიჯებენ და მშვიდად აკვირდებიან ბავშვს,უკვე გამცოდილება აქვთ და არც კი ეხებიან უბრალოდ უყურებენ . ხან მე მამსგავსებენ ხან დამაინეს ბოლოს ჩიხსი შედიან და ასკვნიან რომ რამდნეიმე თვე სჭირდებათ ზუსტი პასუხისთვის.
და მაინც „ჩვენი ერთი ცალი“ არ ვიცი ვის უფრო მე თუ დამიანეს, მაგრამ საოცრებას ჩვენს ცხოვრებაში მოვლენილს ნამდვილად ჰგავს...
სახელზე ყურადღება აღარ გაგვიმახვილებია, ორივემ კარგად ვიცოდით რომ ნიკოლოზ დადიანს ველოდით.
ნიკოლოზს თავისი ოთახიც ელოდა მიუხედავად იმისა რომ ჩვენთან დარჩებოდა კიდევ დიდხანს,მაინც საუცხოოდ გამოიყურებოდა მისი საძინებელი.
ერთი თვის განმავლობაში ძილის და კვების გრაფიკს ვარეგულირებთ. ზოგჯერ მთელი ღამე ეღვიძა და დღეს ძილში ატარებდა. იყო დღეები როცა სულ ტიროდა , მუცელი ტკიოდა და ხელში აყვანილს დავასეირნებდით. ხელშიც სხვადასხვა პოზაში უნდა გვყოლოდა თორემ ამაზეც გვიბრაზდებოდა. ზოგჯერ მამიკოსთან უნდოდა ან საერთოდ არ მშორდებოდა. ბოლოს დამსვიდდა, კვების რეჟიმიც ჩამოუყალიბდა ღამე ორჯერ ვაჭმევდი , დღის განმავლობაში საათები გვქონდა განსაზღვრული ისე კი ეძინა და მხოლოდ მაშინ ფხიზლდებოდა ვინმე თუ შეაწუხებდა ერთს ახედავდა და ისევ აგრძელებდა ძილს. ისეთი საყვარელია ვერ ვშორდები, დადიანი მთელს თვეს ჩვენთან ატარებს ზოგჯერ ვბრაზდები იმდენად კარგად აკეთებს ყველაფერს. ვერ ვიტყვი რომ სულ ის უვლის ბავშვს ,მაგრამ ხშირად როცა სასეირნოდ გაჰყავს ყველაფერს თავად აკეთებს. ერთი თვე მეც დამშვიდებას და ფორმაში ჩადგომას მოვანდომე, სულ მეძინებოდა, სუსტად ვიყავი და ძალის მოკრება მიჭირდა. კარგად კვება მჭირდებოდა ,მაგრამ მომატებული წონაც მადარდებდა. თამარას ვეწუწუნებოდი შენ ასე უცებ როგორ იკლებ თქო ის კიდე მეჯუჯღუნებოდა რა დავიკელი გასიებული ვარო მერე ან დაშნიანი გვაჩუმებდა ან დადიანი,გააჩნია რომელი გამოჩნდებოდა პერიმეტრზე.
პატარა დაშნიანი და დადიანი ერთ დღეს მოვნათლეთ. ერთი თვის მერე პირველად შევიკრიბეთ ყველანი ერთად. ახლა უკვე დაბადებულ ბავშვებზე პაექრობა მიდიოდა ნათლიებს შორის.
-ბებოს სიხარულიი როგორი ტკბილი ხარ ბეეე როდის დაგტოვებენ ბებო ჩემთან ...შენი დედიკო სახლს არ გაშორებს ხელს არ გიშვებს ვითომ თითონ სხვამ გაზარდა
-ისიც ახსოვს სანდრო რომ გაზარდეთ და ეშინია ალბათ- გიგი ეკრიჭება და ჩემ ძმას ნერვზე უკაკუნებს,თუმცა ის სულ არ იმჩნევს . ჟღალთან თვალების ჟუჟუნსა და ბავშვის თვალიერებითაა გართული. თავის ტორებშ რომ მოიქცია პირველად „ჩვენი ერთი ცალი“ მეგონა შვილი დავკარგე , მაგრამ ისე ნაზად ეჭირა და ისე ეფერებოდა ლამის ტირილი დავიწყე. თუმცა ყველაზე ამაღელვებლად მაშინ გამოიყურებოდა ჩვენს სანახავად მოსული ემილი ბავშვით ხელში რომ დაინახა. ისე უმზერდა სიტყვებით ვერ აღვწერ,მერე აკოცა და ჩუმად უთხრა რაღაც რაზეც გოგონა გაწითლდა და თავი დახარა . ისეთი საყვარლები არიან ერთად რომ გული მითბება.
ვეღარ ვითმენ და ბავშვს ისევ მე ვიყვან . გვერდით კალათში ვაწვენ და მშვიდად ძილის საშუალებას ვაძლევ. გიჟი დედა თამარა კი ქმარის გვერდით ზის მისი ორივე ბავშვი სხვადასხვა მხარესაა ერთი თამაშობს ტყუპებთან მეორე კიდე ვაჩეს ჰყავს ხელში და არც იშორებს გვერდიდან.
-ძინავს? მოკლედ ხომ ვერ ავიყვანე ნათლული ხელში რა ხალხი ხართ - ჯუჯღუნებს დაჩი და იმ წამს მოსულ ელიკოს წარბებს უთამაშებს- ვის ელაპარაკებოდი ელიკო?
-ნუ მელაპარაკები საერთოდ ,თავს ნუ მახსენებ თორე მოგკლავ- მეორედ ვისმენ მსგავსი შინაარსის დიალოგს დღეს .ელეონორა ჩემ გვერდით ჯდება და წვენს სვამს, მობილურს მაგიდაზე დებს და თითებს აკაკუნებს
-რა ხდება? რატომ ხარ გაბრაზებული დაჩიზე?
-შეყვარებულია და იმდენად ვე რიჯერებს რომ მე მეჩხუბება
-შეყვარებული? - იცხადებს უცებ და ცოტა აკლია არ იყვიროს ...-დაგელაპარაკები მე შენ მოღალატევ! შენც თუ მეგობარი ხარ ... დამპალო მოღალატევ ...გამყიდა ,ზურგში დანა ჩამცხო რა გამიკეთა
-რა გავუკეთე ნწ ნწ ნწ ჩემს ერთ მარტოსულ მეგობარს მეორე მარტოსული მეგობარი გავაცნე და მერე იმ მეორე მეგობარმა იმდენი მოახერხა რომ ეს ჭკუიდან გადაიყვანა და ახლა მე მეჩხუბება ! მადლობის მაგიერია? ქალო კაცი მოგიყვანე ჩაგიგდე ხელში თან რა კაცი ცეცხლი..იმას კი ვერ დაღლი გაგასავათებს ,ნუ ცეკვა არ იცის მარა საწოლში დაგანთებინებს ცეცხლს მაგაზე პასუხისმგებელი მე ვარ! - ჩუმად ლაპარაკობს ითვალისწინებს რომ სუფრაზე ვართ ,მე კი სიცილს ვეღარ ვიკავებ ელეს გამომეტყვლების გამო
-თუ არ გრცხვენია ! რომ მაცნობდი ვის მაცნობდი ...ჯერ მოტყუებით მიმიყვანა მითხრა მარტო ვაგდივარ საცოდავად უპონტოდ არავის ვახსენდები ელიკო და შენ მაინც მოდიო.მივედი და თურმე საძმაკაცო ჰყავს შეკრებილი და სვამენ... სხვათაშორის შენი მეუღლეც ბრძანდებოდა იქ ! კიდე მას ვეცი პატივი თორე ამას და იმ იმ...იმ ეშმაკს ერთმანეთზე გადავაბავდი და ვისროდი მეცხრედან. დადიანი მალე წავიდა და რომ შევუტიე ამას რომელიღაც საძინებელში შევიყვანე და იქ აღმოვაჩინე რო თურმე ამის სახლში კი არ ვარ იმ იმ ეშმაკთან ვარ ...და საერთოდ ის ეშმაკი ..ის სატანა ...ის ლურციფერი რომ მოკვდება ჩემი ხელით მერე დაისვენებ! არ დამელაპარაკო საერთოდ...იმის ხელში რომ ჩამაგდე და გამიმეტე იმ სატანას კლანჭებისთვის მაშინ დამთავრდა ჩვენი მეგობრობა! - ელეონორას რომ ვუსმენ ვხვდები რომ სრული სერიოზულობით საუბრობს და ვიხსენებ რომ მისი გაბრაზება სამუდამოდ შეიძლება გაგრძელდეს. რამდენადაც მხიარულია იმდენად ბრაზიანია.დაჩი არაფერს ეუბნება,აშკარად კმაყოფილია მისი გაბრაზებით და ხალისობს. ალბათ ათი წუთიც არ იყო გასული დადიანმა რომ მაკოცა ლოყაზე და მიჩურჩულა ვიღაც უნდა გაგაცნოო. ფეხზე წამოვდექი და ჩვენნკენ მომავალ მაღალ მამაკაცს მზერა გავუსწორე. ისეთი მზერა ჰქონდა სულს რომ გაგიყინავდა, წარბშეკრული მოდიოდა, დადიანი ხომ არის სერიოზული, დაშნი ხომ უფრო საშინელ გამომეტყველებას იღებს როცა ბრაზობს მაგრამ აი ეს კაცი ორივეს ერთად აღემატება. მხოლოდ მაშინ იღიმის ისიც ოდნავ დადიანს რომ ეხვევა მერე ხელზე მეამბორება და საშინლად ბოხი ხმით მიცხადებს რომ უხარია ჩემი გაცნობა.
-სად ხარ შე ჩემა ამდენ ხანს რა საქმე გქონდა ამდენი შენ და შენმა მინისტრებმა ტვინი მოტყ.... - დემნა მოდის და ეხვევა
-როგორ ხარ დემნა?
-მაგრად ! შენ როგორ გიკითხო? ჩამოვიდაო გავიგე და ეგ იყო და ეგ დამიანემ გამოგიჭირა სახლში და მერე ვსიო ... გეკადრება თორნიკე?
- ნუ ეწუწუნები ახლა და აცადე დაჯდეს ! მერე ვილაპარაკოთ - დაჩი ეუბნება და სკამს სწევს ელეონორასა და თავის სკამს შორის - დაჯექი თორნიკე
ახლაღა ვამჩნევ ელეონორას დაძაბულ მზერას, სხეულს და მაგიდაზე გაშტერებულ მზერას. ღღმად ,მძიმედ სუნთქავს და ზუსტად იმ დროს სწევს სკამს როცა თორნიკე უახლოვდება და დაჯდომას აპირებს. ისე უყურებს ცეცხლს ისვრის , კაცი წამით უმზერს და პიჯაკის ღილებს იხსნის მშვიდად ჯდება.
-სად მიდიხარ ელიკო?-დაჩის არც პასუხობს ჩანთას ირებს და პირდაპირ ჩვენკენ მოდის. დამაინეს კოცნის და მერე ჩემკენ იხრება
-მივდივარ მე ... ვიცი არ გაბრაზდებით ხვალ შემოგივლით ბავშვს ვნახავ - პატარა ხელში აჰყავს კოცნის და მიდის .
მხოლოდ დაჩის დუდღუნი მესმის
-უშვებ ბიჭო? ასე მარტივად უშვებ? გამო*ირდი?- მისი ხმა არ მესმის, არაფერს პასუხობს იმაზე მდუმარეა ვიდრე წარმომედგინა. უბრალოდ უყურებს,ისიც წამით და მორჩა!
...სახლში ფრთხილად შევდივარ, ბავშვის გაღვიძება არ მინდა . ნელა ვდებ კალათს საწოლზე და ფრთხილად ვიყვან ხელში . ტუჩებს ამოძრავებს და გაურკვეველ ბგერებს გამოსცემს,საწოლში ვაწვენ და თავის პლედს ვაფარებ . დადიანი აივანზე დგას ეწევა და ქიედან გვიყურებს. მისკენ მივდივარ და ყელზე ვეხვევი, თამბაქოს გემო დაჰკრავს ტუჩებზე და უფრო მაგიჟებს. ვეღარ ვწყდები მის ბაგეებს ,თითებს ზურგზე დაატარებს და ბოლოს წელზე მხვევს
-ძალიან დაიღალე?- გულზე მიკრავს ,თავზე მკოცნის და ხელს ლოყაზე მისვამს
-დიდი ხანია ხალხმრავლობაში აღარ ვყოფილვარ და ცოტა თავი ამტკივდა ....დადიანოო
-ჰოო
-თორნიკე ვინ არის?
-კარგი კაცია ! - როგორც ყოველთვის თემის გავრცობის საჭიროება აღარ არის. უბრალოდ ვიტრუნები მის მკლავებში და ვარსკვლავებით მოჭედილი ცისკენ ვაპარებ მზერას .
-ხვალ ივარჯიშებ ჩემთან ერთად? - ქვემოდან ვუყურებ ,სახეზე მისვამს ხელს ისევ იცინის და შუბლზე მკოცნის მერე ლოყაზე და ყელში - დამიანეე
-ნწ ...
-მარტო მეზარება ...
-ენერგია გჭირდება ... 58 კილო ხარ !
-ნუ მახსენებ ... -ვკრუტუნებ და მისი ალერსისგან გაბრუებული წუწუნსაც ვერ ვახერხებ
-ორ თვეში დაიწყე ,ბავშვი უფრო გაიზრდება და შენც დამშვიდდები
-მშვიდად ვარ !
-არა ...არ ხარ
-არ მაქვს ეს მშობიარობის შემდეგი დეპრესია და რა გავაკეთო? არაჩვეულებრივად ვარ
-არაჩვეულებრივი ხარ ...ნამდვილად- ლუღლუღებს და ჩემს ყელს ისევ არ შორდება კანს მწოვს და მერე მკბენს .ისე მკოცნის გონება მებინდება- ორი საათი გვაქ ... რამდენიმე ათას კალორიას ვებრძოლოთ? -მეკითხება კიდეც? არა რა იცის რო მაგიჟებს ასე რო აკეთებსდა განგებ იქცევა ასე ! კოცნას რომ წყვეტს უფლება ვინ მისცა?
-დადიანო !- ვკნავი და იმ ჩატეხლ ტუჩზე ვკბენ ზუსტად . ვაკოცებ არ უნდა? ვერ მივართვი გამწარდეს მოვიდეს გონს აი ასე ! ოუუ ჯანდაბა ორი საათის შემდეგ მე საწოლიდანა დგომას ვერ მოვახერხებ ,არაა არა და არა არ შეიძლება ასე მკოცნიდეს. ამ კაბებს ასე უცბე როგორ მხდის თან მრთელია ყველა, მისი თითების შესაძლებლობები კიდევ ვერ შევისწავლე...
.........ნიკოლოზის ხმა მესმის აშკარად ჩემს გვერდითაა და ფართხალებს. მერე მკერდზე ხელი მხვდება და მეღიმება . ბოლოს ტირილს იწყებს და ისევ აგრძელებს ბუთქუნა ხელის ტყაპუნს. ახლა ჩავყლაპავ და მერე რა მეშელება? როგორი ტკბილია, როგორი კარგია .
-ნუ გადაყლაპავ ! -დადიანის სიცილშეპარული სერიოზული ხმა მესმის და ახლაღა ვიხედები მაღლა , საწოლთან დგას შარვლისამარა და ხელში დაცლილი ბოთლი უჭირავს- არ ეყო ეს ... რძე მინდაო - მხრებს იჩეცავს საყვარლად მიყურებს და საწოლზე ეშვება .ბოთლს ტუმბოზე დებს და მხარზე მკოცნის -მალე ვიეჭვიანებ - პენუარის ბრეტელს აწვალებს და ყელზე მკოცნის მერე შიშველ მხარზე გადადის
-დადიანო გეყოს!
-რა ...
-რაც
-მაინც?
-დადიანოოო
-სახელს უკეთ კვნესი
-აუუუუ დამიანეეე
-აი ხომ გეუბნები - იცინის და თითებს ჩემს ფეხზე დაასრიალებს ის რა პიანინოდ იქცა და მე ვერ შევამჩნიე? ნორმალურად არც მეხება მხოლოდ თითის ბალიშებს დაატარებს და მგონი ბახის რომელიღაც ნაწარმოებს ასრულებს !
სწრაფად ვშორდები , ბავშვს თავის საწოლში ვაწვენ და პენუარს ვისწორებ. როგორც კი ვშორდები ბავშვს და ოთახიდან გავდივარ და კარებთან აყურებული მხვდება, ხელები ჯიბეებში აქვს ჩაწყობილი, კედელს მხრითაა მიყრდნობილი და მიყურებს
-მარიაამ ...რას ვერ იტანს თქვენი მეუღლე ყველაზე მეტად? როდის შეუძლია რომ სასტიკად დაგსაჯოთ? - კადელზე ის არ იყო მიყრდნობილი? მე როგორ აღმოვჩნდი აქ? ჯანდაბა სუნთქვა მიჭირს, ცხვირისწვერით მეხება ლოყაზე და მერ ეპირდაპირ ყურში ცამჩურჩულებს სიტყვებს -მიპასუხე !
-როცა ...
-როცა - როგორ მაწამებს...როგორი არაადამიანია! როდის გადაეჩვევა ამას? ისევ ის კაბინეტის ამბები მახსენდება რა ჯანდაბაა ისევ სტუდენტი ხომ არ ვარ !
-გტოვებ...
-ტყუილია !
-როცა მოფერების საშუალებას არ გაძლევ და გავრბივარ
-ისევ ტყუილია ...
-დამიანეე - ვკვნესი ხმაჩავარდნილი როცა ყურის ნიჟარაზე მკბენს ისე სწრაფად მშორდება და მიდის მგონია რომ ძალაგამოცლილი გავიშოტები იატაკზე...იატაკზე ვდგავარ საერთოდ? მგონი ჰაერში ვარ რა ჯანდაბაააა . მშვიდად მიაბიჯებს დერეფანში ,მერე კიბესთან ჩერდება სანამ ჩავა მიყურებს , ტუჩებს ისველებს,თვალს მიკრავს და წამში მიაბიჯებს საფეხურებზე.
ქვემოთ ჩავდივარ, სამზარეულოში მხვდება იმ საზიზღარ წვენს ამზადებს ყოველდღე რომ მაძალებს დალევას და თან ვიღაცას ელაპარაკება მობილურით, მხარზე უდევს და ისეთ რაღაცეებს ეუბნება აშკარად პაციენტია .
-ლილი მომისმინეთ...მე კლინიკაში არ ვარ და შესაბამისად ვერ გაგსინჯავთ...არა რას ბრძანებთ კარგი ექიმია რა თქმა უნდა. გიტყდებათ? ტრიქომონიაზით ვერ გააკვირვებთ გინეკოლოგს მერწმუნეთ...მობილურით დიაგნოზს ვერ დავსვამ და მკურნალობას ვერ დაგინშნავთ ...რა თქმა უნდა გადასდებთ .იმკურნალეთ და შემდეგ დაკავდით სექ*ით ... ორ დღეში თხოვდებით ?...დიდი ალბათობით თქვენი მომავალი მეუღლისგან დაავადდით და ... არა? იცით აშკარად სჯობს მიხვიდეთ ექიმთან რომელიც გირჩიეთ ლილი - სანამ მე ვისმენ და სიცილს ძლივს ვიკავებ დადიანი ჩვეულებრივი საქმიანი ტონით საუბრობს და ერთხელაც კი არ შეუცვლია ტონი. ბოლოს მობილური დადო და ჭიქა გამომიწოდა
-რაო სხვამ გადამდოო?
-და შენ გინეკოლოგობას აპირებ?
-კარგი რა ეგ ლილი ის ხომ არ არის მაშინ რომ იყო მაშინ ქლამიდიაზი არ ჰქონდა? მე ვაჩვენე ანალიზები და მახსოვს...
-სხვა რამის გამო ხომ არ გახსოვს...
-გინეკოლოგს რომ ეპრანჭები და თან ქლამიდიაზი გაქვს ეგეთ ქალზე როგორ უნდა მეეჭვიანა? უბრალოდ ძალიან სექსუალური გოგოა ..ვისთან გაუშვი?
-გიასთან...-ისე მელაპარაკება აშკარად ეზარება ზედმეტის თქმა
-ეგ სანამ რამე საშინელებას არ აიკიდებს ვერ მოისვენებს
-მარიამ რა გაგაფრთხილე?!
-არ ვლაპარაკობთ პაციენტებზე ...მითუმეტეს არ ვეხებით მატ პირად ცხოვრებას . წესი ნომერი პირველი
-საშინელი რეზიდენტი იქნები...წინასწარ მეცოდება ის ექიმი ვისთანაც გაგიშვებენ !
-შენნაირი ბოროტი ლექტორი მეორე არ დადის და არც მეყოლება ვიცი!
-ვერც გამიწევ კონკურენციას ...მითუმეტეს მეანობა არ გინდა!
-იქნებ მომინდეს
-მარიამ აქამდე უნდა მოგდომებოდა! ახლა ყველაფერი გინდა ?
-ნუ დამცინი !
-წვენი დალიე და გაბრაზებულ მეუღლეს უარესად ნუ აბრაზებ - მიცხადებს და ვაშლს აგემოვნებს, კარადას ეყრდნობა და ფეხებს აჯვარედინებს
-მეც მინდა ვაშლი - მისკენ მივდივარ ხელს წელზე ვუცურებ და სხეულზე ვეკვრი . ვაშლს ვკბეჩ და გადაყლაპვას ვერ ვასწრებ ისე მშორდება მერე ზურგიდან მეკვრის და ის ისაა უნდა ჩამოვდნე ცხვირწინ რომ მიფრიალებს ჭიქას , თან მუცელზე მიცურებს ხელს რომ არ გავექცე და სხეულზე ისე მიკრავს შეიძლება დავიხრჩო ახლა ეს საშინელება რომ დავლიო.
-დალიე!
-სხვაგვარად დამითანხმე...იქნებ გამოგივიდეს
-არ ვაპირებ- ყურთან მეფრქვევა მისი სუნტქვა, სხეული მიდუღს ისე მინდა მაკოცოს ის კი უფრალოდ მეკრობა არ მკოცნის არც ხელს ამოძრავებს ჭკუიდან მშლის!
-ახალნამშობიარები ქალის წამება არ შეიძლება!
-ვინ გასწავლა ეგ !
-პირადი გამოცდილება ...
-პირადი გამოცდილება დაგღუპავს და მოგიწევს თავიდან დაწყება რეზიდენტურის - მიცხადებს, მშორდება და ნერვებს მაწიწკნის ,მაგლიჯავს და ვესვრი ახლა ამ ჭიქას
-დღეს რა თავიდან უნდა დაიწყო ? ხო არ გეშინია რომ პაციენტებს წაგართმევ?
-ნეტა წამართმევდე ...-მშვიდად მიცხადებს,არა ერთხელ ჩხუბი დამიწყოს,ამყვეს და ცოტა გამახალისოს არა არაფრით არ შეუძლია ! არხეინად ეყრდნობა სკამის საზურგეს და ისე ჯდება ნერვებს მაწყვეტს უარესად.
-შენ იმასაც ამბობდი ზარმაცი ხარ და გერმანიაში ვინ მიგიღებსო ! იმასაც მეუბნებოდი შენნაირი სტუდენტები ექიმები ვერ ხდებიანო ...დიპლომს არავინ გაღირსებს სიხარულიძე ანატომია თუ არ გეცოდინებაო და კიდევ...
- წლის ჯიუტი და თავხედი სტუდენტი ხარ სიხარულიძე-თქო ამასაც გეუბნებოდი
-რომ ვლაპარაკობ ნუ მაწყვეტინებ !
-კოცნით გინდა ხომ? როგორი გაუმაძღარი ხარ!
-რა თქმა უნდა..ა.სე მიხდი სამაგიეროს ! ამაღამ რომ არ მოგიშვებ ახლოს მოიფიქრე ხვალ როგორ მაგებინებ პასუხს
-მე თუ არ ჩაგეხუტები პასუხისგება იქნება ისედაც...გამოუძინებელს დილით საოცარი გამომეტყველება გაქვს- ისევ ისე ზის და მშვიდად მელაპარაკება. თვეში ერთხელ რომ არ გაგიჟდეს და ასე არ ამშალოს ნერვებზე არ შეუძლია!
-ბოროტო!- სულლი ბავშივით რატო ვიქცევი? რა ჯანდაბას მიკეთებს ასეთ! გაბუტული ვცლი ჭიქას მაგიდაზე ხმაურით ვდებ და ოთახიდან გავდივარ. არა არ გამომყვეს, როგორ ეკადრება საზიზღარი თავდაჯერებული მონსტრი ეს !
-სიმამრმა რომ ნახოს გაბრაზებული ხარ ხომ ჩაასხა ჩემი სისხლი ჭიქებში ღვინის ნაცვლად- გვერდით მიდგას და ისე ამბობს. მოიცა რაო? ვინო? სადო ? არ მჯერა ნუთუ სოფელში მივყავარ!
-ორი დღით ჩასვლას აზრი არ აქვს
-ერთი კვირით ?
-დასვენების ბოლო კვირას იქ გაატარებ ?
-მომენატრა ეკუნა და თეთრი ღვინო მაქვსო სიმამრმა სპეციალურად შენთვისო...არ ვხსნი სანამ არ ჩამოხვალო. სანდრომ ჟღალი მიმყავს სოფელშიო და გამოტოვებ ამ საოცარ მომენტს?- მიყურებს და თვალებს მიჟუჟუნებს. ხო სწორედ ეს შავი სფეროებია თავის ნებაზე რომ მატარებენ. რა უნდა ვუთხრა? ვერაფერს ვეტყვი,კოცნა მინდა და ვაკოცებ ! ბევრს ვაკოცებ,მანამ სანამ ჩემი ღმერთკაცით ტკბობა არ მომბეზრდება და მეორე ღმერთკაცი არ გაიღვიძებს.

....
ბავშვი ბებოს ჰყავს, ხელს არ უშვებს და პირველი შემთხვევაა როცა სამზარეულოში არ ფუსფუსებს. რა გაეწყობოდა მშიოდა და რამე ხომ უნდა მეჭამა, დამაინე მამასთან ერტად მუსაოფობდა და რომ მეთქვა დამეხმარე-თქო მამაჩემი შეიშლებოდა. თამარას ველაპარაკებოდი მობლურით მექოთქოთებოდა სანამ დაშნიანი არ მივიდა და არ წამართვა მისი თავი. რა მექნა ახლა სრულიად მარო ვიყავი სამზარეულოში მობილურითაც ვერ ვისაუბრე რა.
-დაგეხმარები...- ვაიმეეე ანგელოზი მოფრთხიალდა, როგორი ტკბილი ხმა აქვს . მიღიმის და თვალები უბრწყინავს
-არა საყვარელო მარტოც მოვახერხებ ...სანდროს არ დაუჯერო ყველაფერს კარგად ვაკეთებ და არც მეზარება ! ვიცი გეტყოდა უმაქნისიაო და დამიანე უკეთებს ყველაფერს სახლშიო
-მითხრა დადიანი ხელისგულზე ატარებს ჩემს ზარმაცოს და არ აძლევს ნიჭის გამოვლენის საშუალებას სამზარეულოშიო ...სამაგიეროდ მე მოგცემ ნებას ჩემს სამზარეულოში ტრიალისო ...- ისე უცებ სხაპასხუპით მითხრა , როგორი თავისუფალი ლაღი და გულწრფელია მაგიჟებს . იღიმის ისევ და ლოყები ეჩხვლიტება ,როგორ იკავებს ჩემი ძმა თავს სულ რო არ კოცნის არ ვიცი, მე მინდება ჩავეხუტო ... საერთოდ არ ჰგავს 21 წლის გოგოს გეფიცებით, თავისი მოკლე კულულა ჟღალი თმებით, კომბინიზონებით, ფერადი მაისურებით, ყვავილებიანი კაბებით ...სულ ფერადია სულით-ხორცამდე
-მართლა არ მინდა დახმარება...
-მე რომ მინდა ? ძალიან მიყვარს სამზარეულოში ფუსფუსი თუ დაღლილი არ ვარ. მთელი დღეა სანდრო ნაბიჯის გადადგმის საშუალებას არ მაძლევს
-ხოო შევამჩნიე სულ თითონ დარბის აქეთ-იქით.სხვათაშორის უნდა დაუფასო... ეგ ისეთი ზარმაცია იშვიათად ვინმეს გამო შეიწუხოს თავი
-ჩემთან სულ სხვანაირი ხდება ... თავის უწმაწურ ხუმრობებს თუ არ ჩავთვლით- რა საყვარელია რაღაც ახსენდება და ლოყები წამსვე უფერადდება. ჭორფლები აქვს ცხვირზე და თვალებთან რაც უფრო პატარა ბავშის იერს აძლევს.
რამდენიმე წუთის დაწყებული ჰქონდა სტაფილოს დაჭრა ახმახი რომ შემოვარდა სამზარეულოში
-ალქაჯო სად წაიყვანე ჩემი წითური? იცოდე სადმე თუ გამოკეტე ... აქ გყავს ხო? ფუიი შეგირცხვა სახელი შენ გეზარება ყველაფერი და ჩემი პატარა დაასაქმე ხო? ექსპლუატატორო შენ! ნახე ხო მორჩილი ბავშვი და იყენებ - არა ხოა ახლა ეს ღირსი ვატაკო ტაფა თავში, ბევრჯერ. გოგოს მანამ ეხვევა სანამ გონს მოვა და ლოყაზე ხმაურით კოცნის-დავტოვოთ აქაურობა ჟღალო თორემ ისეთი გემრიელი მეჩვენები აქ შეიძლება შემომეჭამო და დაგიტოვებ ცოლად,სახლშ კი ვართ უკვე - ჩუმად ეუბნება მაგრამ მაინც მესმის ,გოგოს პომიდვრის ფერი აქვს სახეზე და წარბებს ისე კრავს მეღიმება
-სანდრო გეყოს ცანცარი ! როგორ ელაპარაკები მარიამს , გრცხვენოდეს -ხელებიდან უძვრება და ცხვირაბზეკილი განაგრძობს საქმეს. სანდრო წარბებს კრავს და რომ მგონია დატოვებს უცებ ატრიალებს თავისკენ
-მრცხვენოდეს ! - კმაყოფილი ხმა აქვს, ასე მხოლოდ მაშინ იქცევა როცა რაღაც ვერაგობას გეგმავს. ხორცს ვურევ და წყვილს უბრალოდ ვუსმენ . გოგოს მსუბუქი წამოკივლების და მერე მოგუდული ხმებიი რომ მესმის ვხვდები კოცნის ! რომ ფართხალებს და ხელებს უტყაპუნებს ესეც ისმის რა გავაკეტო? რომ შევბრუნდე გასასვლელთან ისე ვერ მივალ თუ მათკენ არ წავედიდ ა სჯობს ას ევიდგე და მივხედო კერძს.
-ღმერთო ...შენ ..>შენ შენ არ როგორ ...უზრდელოო ,თავხედო მე მე ხომ - ამოსუნტქვას და სიტყვების მიყრას ერთს შვება. ნამდვილი ბავშვია,საყვარელი ბავშვი- ასე ნუ მიყურებ!
-ჩშშ თორე იმ ფისოდ გადაგაქცევ შენ რომ ასე ძალიან გიყვარს ... ჩემზე უფრო რომ გიყვარს იმ ფისოდ და გაკრუტუნებ ! ... ნუ შვები ტუჩებს ეგრე...წარბებს შეეშვი, თითებსაც და საერთოდ ნუ მიწვევ ! - უცებ აყრის და გადის . რომ ვბრუნდები ისიც იმიტომ რომ ჩემი კერძი უკვე მზადაა და მწვანილების დამატებას საჭიროებს გოგო თვალებაფახუნებული იდგა სანდროს გავლილ ადგილს უყურებდა,სულ წითელი იყო და მსხვილი ვარდისფერი ტუჩები სისხლისფერი ჰქონდა. ღიმილს ვერ ვიკავებ რა გავაკეთო?
-მე ...მე ღმერთო როგორ მრცხვენია -მიყურებს და თვალები უწყლიანდება, მეგონა მეჩვენებოდა ,მაგრამ არა მართლა თავს ხრის და დასჯილი ბავშივით დაჰყურებს ერთმანეთში ახლართულ თითებს,ცოტაც და რომ დაატყდება იმ თითებს.
-წარმოდგენა მაინც გაქვს როგორი კარგი ხარ? - თავს ვერ ვიკავებ და მშვიდად ვუცხადებ. ისევ თვალების ფახუნით მიყურებს ,თვალები უმრგვალდება და იღიმის.ხო აშკარად სახეზეც მეტყობა რომ მიყვარს ეს ბავშვი- ცამდე ბედნიერი ვარ ჩემი გორილას ცხოვრებაში რომ არსებობ და იცოდე ერთხელაც რომ არ გითხრას „მიყვარხარ“ ამქვეყნად ყველაზე მეტად შენ უყვარხარ ... ჩემზე მეტადაც კი - ბოლოს ვაყოლებ და ვიცინი აბა ისეთი სერიოზული ვარ მე შევაშინო იქნებ.
- მართლა არ უთქვამს ...იცოდი?
-მიუხედავად იმისა რომ სულ ლაპარაკობს იმაზე არასდროს საუბრობს რასაც გრძნობს... გინდა დესპოტი მულის სიმპათიები სამუდამოდ მოიპოვო? - უცებ ვსერიოზულდები ,როგორი ბოროტი ვარ ხანდახან. დაფრთხა წამში და მზერა მომაპყრო - სულ მასთან იყავი და საკუთარი ბედნიერებით გააბედნიერე !
რამდენიმე წამი მიყურებდა, მე საქმე განვაგრძე შემდეგ შევბრუნდი ბავშვთან გასვლა მინდოდა რომ მომეხვია და მისი ჟღალი კულულები მომედნენ სახეზე.როგორი თბილია, როგორი კარგია ... პოზიტივია ,მოსიარულე პოზიტივი. უცებ მშორდება,ეტყობა რომ არ მოვეხვიე იფიქრა გავაბრაზეო
-მაპატიე უბრალოდ..>შენ ძალიან კარგი ხარ! მითხრა სანდრომ ჩახუტება არ უყვარსო დამავიწყდა...მე მიყვარს და - ბუტბუტებს და უკან იხევს- სჯობს განვაგრძო თორემ ვერასდროს დავასრულებ ამ სალათს .
-არ იდარდო ...ეკა პრეტენზიული არ არის ! - თვალს ვუკრავ და სამზარეულოდან გავდივარ. ჩემი ბიჭი რომ არ ვნხაო გული გამისკდება, მინდა ვაკოცო და ვერ ვითმენ.. ვუყურებ როგორ ფართხალებს მამიკოს მკლავებში და ახლა ორივეს მინდა ვაკოცო,არა უფრო „ჩვენს ერთ ცალს“ ,დამიანეს რომ ვაკოცო მერე დოზას ვერ გავიგებ !
-მარტო დამიტოვე ემილია? - დედაჩემმა ისე შეიცხადა აშკარად კონკურენტი გამომიჩნდა- ღმერთო შენ მიშველე
-აბა რა გითხარი დედა იმას აკეთებინებს ყველაფერს დამიცაგრა ბავშვი
-სანდრო ენა ჩაყლაპე სანამ გადაგაყლაპე - ვბურტყუნებ და ჩემს სიცოცხლეს ლოყებს ვუკოცნი , ისიც მიცინის . დედაჩემი კი ქოთქოთით მიდის სამზარეულოსკენ . გააგიჟებს იმ საწყალ გოგოს არ მაცლიან მოკლედ ბავშვთან ყოფნას.
-რა ქენი მამა გადაწვი სამზარეულო?
-დამიანე უთხარი რო ყველაფერს მე ვაკეთებ სახლში და არ დამიწვია ჯერ არაფერი ...- პატარა ბავშვივით ავბუზღუნდი ხო? ისე მიყურებს აშკარად ასეა!
-დამიანე რა თქმა უნდა ეგრე იტყვის ... აბრმავებს სიყვარულიო ამ საწყალ ბიჭზეა ზუსტად ნათქვამი ,მაგრამ ასე ყველა შეგრძნება როგორ გაუქრა პირდაპირ მიკვირს
-მამაააააა ნუ დამცინიი
-არაა მამა ხო არ გაგიჟდი მე დაგცინი? როგორ გეკადრება, ფაქტს ავღნიშნავ უბრალოდ
-ჯიგარი ხარ მამა ! - სანდრო როხროხებს და მიძუნძულებს სახლისკენ სანამ რამეს გავუქანებ
-ყველა მე მაბრაზებს დე უსმენ ამათ? - ეს ბავშვი გამაგიჟებს ისე მიცინის ჭკუიდან გადავყავარ როგორ არ ვაკოცო მითხარით ვინმემ.. ხელში ამყავს მკერდზე ვიკრავ და ვკოცნი დადიანი თვალებს ატრიალებს და სკამზე ეშვება ვიცი მალე მეტყვის ნუ გადაყლაპავო და მერე ისევ უნდა გამომართვას ამიტომ მოვასწრებ და ჩავკბიჩავ ჩემს პუტკუნას ,რომელსაც მგონი ისევ შია და მკერდზე ხელს მიფათურებს . სახლში მიმყავს რომ ვაჭამო ,რომ ნაყრდება შემდეგ ვბრუნდები ეზოში და იქ სანდროს სამეგობრო მხვდება. იმდენი არიან და ისე როხროხებენ ნორმალურად სახეებს ვერც ვარჩევ. მხოლოდ დედაჩემს და თეფშების ფრიალს ვხედავ. მაინც ვერ მოისვენა !
-ვააა მარუუუს როგორ გიხდება გოგო ბავშვი
-ზუუურ როგორ ხარ?
-საკაიფოდ - მეკრიჭება და ბავშვს კოცნის- ეს ბურთი ნაღდად შენია გოგონი? აუუ რა მაგარი ბავშვია ეე იმენა კაცური კაცი
-ნუ ეჯღანები შე ჩემა გაგიჟდა ბავშვი ... ძლივს გვაღირსა ჩემმა შინაბერამ- ჩემი გორილას როხროხი მესმის საიდანღაც და მერე წკმუტუნი- ჟღალო მეტკინაა
რა თქმა უნდა ერთ საათში სუფრასთან ვისხედით ჩემი პატივცემულიც ლოთობდა და ის გიჟებიც რა თქმა უნდა ,მამიკოს თამადობით. შუაღამით წავიდნენ , მე ბავშვთან ვიყავი საძინებელში . ემილიც ჩემთან იყო და გაბადრული უყურებდა ჩემს მძინარე უფლისწულს
-როგორი საყვარელია...მიუხედავად შავი თმისა და თვალებისა მაინც შენ გგავს არა?
-ხო ასე ამბობენ ... მთავარია მამიკოს თვალები აქვს
-ოჰ ოჰ ოჰ ვითომ მაგ მამიკოსი მეტი არაფერი მოსწონს ჟღალო გესმის?
-სანდრო ნუ ჭიხვინებ გამიღვიძებ ბავშვს- თვალებს ვუბრიალებ კარში აღმართულ გორილას თავისი ყბედობის საპირისპირო გამომეტყველება რომ აქვს, მზერა ჟღალზე აქვს მიპყრობილი და ისეთი სითბოთი უმზერს მეღიმება . მერე მისკენ მიდის საწოლისკენ იხრება და ნიკუშას გვერდით მწოლიარე არსება ხელში აჰყავს.
-რას...რას აკეთებ სანდრო..სანდრო დამსვო გაგიჟდი სანდრო? როგორ იქცევი სანდ- მაშინვე ჩუმად ჩხუბს იწყებს და ფართხალებს, ჩემს გორილას სად გაექცეოდა უფრო მიიკრა მკერდზე და თავზე აკოცა პატარა ბავშვივით
-უნდა წაგიყვანო თორემ დიდხანს თუ გიყურე ბავშვის გვერდით მე და შენ მოგვიწევს ვიცელქოთ
-საზიზღარი ბიჭი ხარ...გეფიცები აქედან რომ წავალთ ხმასაც არ გაგცემ იმიტომ რომ პირობას არღვევ ყოველ წამს
-რა გითხარი ისეთი... რატო მებუტები ვერ გავიგე ჩემო წითელო ვარდო ნუ მიყურებ ასე რაა- უკვე ოთახიდან გასულები იყვნენ დერეფნიდან მესმოდა სანდროს შეცვლილი ხმა. ასე მხოლოდ ბავშვობისას წუწუნებდა ისიც დედასთან და მხოლოდ მაშინ როცა დიდი დანაშაული ჰქონდა ჩადენილი და სიტყვის თქმა რცხვენოდა. ჩემი ძმის მეტამორფოზა ყოველწამს მომწონს.
-დეე შენი გიჟმაჟუნა ბიძია მგონი ერთმა ლამაზმა გოგომ დააჭკვიანა...აი ნახავ მალე მოიყვანს ჭკუაზე- ბავშვისკენ ვიხრები თხელ საბანს ვაფარებ და ღიმილით ვშორდები.
გარეთ გასულს დადიანი მამიკოს გვერდით მხვდება. ორივე ეზოში სხედან და რაღაცაზე საუბრობენ . ამათი მშვიდი დიალოგები ცალკე განზომილებაა,სანამ მატთან მივალ დედაჩემი ჩნდება ჰორიზონტზე და დიალოგიც იცვლება მეორე განზომილებაში გადადის. სიგიჟემდე მიხარია ჩემი დადიანი ასე რომ უყვართ .
-რაზე საუბრობთ? - დადიანის გვერდით ვჯდები და ხელზე ვეხვევი - ისევ მე მლანძღავთ ხო?
-არააა... დამიანე გვეუბნებოდა შენს გეგმებზე
-აჰაამ და რაო მერე მოგწონთ ჩემი გადაწყვეტილება?
-ისე გამიკვირდა რო აღარ ვიცი როგორ გამოვხატო შენ თუ შეჩერდებოდი და მიხვდებოდი რომ სახლში ყოფნაც არ არის ცუდი რას ვიფიქრებდი
-ორი წელი... ალბათ მეტი არა მერე ჩავაბარებ გამოცდებს და განვაგრძობ სწავლას
-ძალიან კარგია დე ... ორ წლამდე სჭირდები ბავშვს სულ გვერდით და მერე უკვე ძიძაც მოუვლის..თან თუ მუშაობას თავიდანვე არ დაიწყებ მასთან იქნები ფაქტობრივად მთელი დღე. ვიცი შენ ყველაფერს მოახერხებ დე თუ მოინდომებ
-როცა ისეთი ადამიანი გყავს გვერდით რომელიც ყველა შენს გადაწყვეტილებას მხარს უჭერს და ყველაფერს აკეთებს იმისთვის რომ ბედნიერი იყო ყველაფერს მოახერხებ!- მამა ღიმილით აცხადებს მე კი ჩემს დადიანს უფრო მეტად ვეკრობი. თავს მის მხარზე ვდებ და ვიტრუნები როცა ხელს მხვევს და მისი ხმა ჩამესმის
-შეუძლებელია იმ ადამიანს არ დაუჭირო მხარი, რომელიც თავად არის შენი საყრდენი!
.....
დრო იმდენად სწრაფად გადის რომ აღარც კი ვიცი მომწონს ეს სიჩქარე თუ არა. მინდა ვხედავდე როგორი იქნება როცა გაიზრდება, იზრდება და ისევ პატარა მინდა იყოს, რადგან ვიცი რომ ყველაფერი დროსთან ერთად შეიცვლება, ზოგჯერ მეშინია ცვლილებების რაც შეიძლება მოხდეს. ეჭვიანი დედა ვიქნები ? არ მინდა, გეფიცებით არ მინდა გიჟი დედა ვიყო ,მაგრამ ფიქრებს ვერ ვაკონტროლებ, ექმოციებს ვერ ვმართავ მხოლოდ ქმედებას და ისიც დადიანის დამსახურებით.
ყველაფერზე ვღელავდი, ახალ კერძს რომ ვაჭმევდი ამაზეც კი შემეძლო რაიმე საოცარის მოფიქრება და ლამის ალერგოლოგთან მივარბენინებდი უკვე გაჩენილი კითხვებით თხილზე ხომ არ აქვს ალერგია? იქნებ ნუშზე? იქნებ ზღვის პროდუქტებზე? მერე რა რომ ერთი წელი ბუნებრივ კვებაზე იყო და ამის გარდა რძის პროდუქტებსაც მიირთმევს? ...ამ და სხვა კითხვებით ჩემი ტვინი დამძიმებული იყო სწორედ იმ წუთებსი სანამ კერზს ვამზადებდი . შემდეგ როგორღაც ვმშვიდდებოდი, ეს „როგორღაც“ საიდანღაც გამოჩენილი დადიანი იყო რომელიც ჩემს სახეზე ამოიკითხავდა ფიქრებს და მშვიდად მეტყოდა „ჩვენს ერთ ცალს ნუ აშიმშილებ, ცოტა სწრაფად!“
პირველად რომ აუწია ტემპერატურამ და ვიგრძენი როგორი ცხელი იყო ლამის ყველა დაავადება ერთად ამომიტივტივდ აგონებაში რაც კი მაღალი სიცხით ხასიათდდებოდა და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ შვილთან მიახლოებისას უნდა დაივიწყო ცოდნა რაც კი გაგაჩნია ... ყოველ დახველებაზე და დაცემინებაზე ვაკვირდებოდი ,იმ დღეებში ღამეც კი ვერ ვიძინებდი ჩემ გვერდით მყავდა დაწვენილი და ტემპერატურას ყოველ ნახევარ საათში ვამომწებდი. კიდევ კარგი თერმომეტრით არ ვაწუხებდი ბავშვს და ხელისშეხებას ვჯერდებოდი.
ხოხვა რომ დაიწყო და თან იმდენად სწრაფად რომ ოთახის ცენტრიდან კიბესთან თვალის დახამხამებაში ჩნდებოდა მივხვდი რომ ოთახში პატარა მესერი მჭირდებოდა და კიბე გადავღობე, ყველაფერი ავალაგე კარადებიდან და მაღლა შემოვაწყვე, შემდეგ ავეჯზე აძვრა და აი იქ უკვე ვფიქრობდი რომ მთელი სახლიდან გამეტანა ავეჯი ,ყველაფერი გარდა საწოლისა.
საკუთარი საწოლიდან გადმოსული რომ დამხვდა და მეტიც უკვე კართან იყო მობობღებული და ქვემოდან სიცილით ამომყურებდა ისევ ყველა გრძNობა ერთად მომაწვა, მეცინებოდა, კოცნა მინდოდა თან იმაზე ვფიქრობდი ოთახიდან რომ გასულიყო და კიბემდე მისულიყო აი იქ უკვე ტვინი გავთიშე და უბრალოდ ბავშვთან ერთად წავედი სტუმრებთან.
პირველად რომ დედა დამიძახა მეგონა ამაზე მეტად არაფერი გამახარებდა , ეგ მაშინაც მეგონა როცა პირველად დავინახე, როცა პირველად იტირა, როცა პირველად გამიცინა და შემდეგ როცა პირველად გაიარა . საწყალ ბავშვს კამერით დავსდევდი ლამის დადიანს დაემსგავსა და ისე გამიჭედა რომ აღარც კი დგამდა ნაბიჯს . დაინახავდა პატივცემულს მირბოდა მისკენ, დამინახავდა მე ჩერდებოდა იმ წამს და ხელში მაკვრიდებოდა თუ კამერა არ მქონდა დედასაც დამიძახებდა და ისე წამობაჯბაჯდებოდა.
მიხაროდა რამდენიმე კვირა ...აი სემდეგ უკვე კარგად რომ ისწავლა სიარული თავისთავში დარწმუნებული დააბიჯებდა და მივხვდი რომ ყველგან შეეზლო მისვლა და მეტიც თავისი სიმაღლის გამო კარის სახელურამდეც კი იწევდა ,ანუ ერთადერთი ბარიერიც მოხსნილი იყო კიდევ ერთმა ტალღამ შემომიტია.
სად მიდის? კარი რომ გააღოს და ამ სიცივეში გარეთ გავიდეს ხომ გაიყინება დამიანე? - ამ და სხვა სულელური კითხვით ორ წამში რომ მივმართე დადიანს ჩვეულებისამებრ მშიდად გახედა ბავშვს და მითხრა
-ყოველთვის ასე თუ ინერვიულებ მეორე ბავშვი ცოლს მომიკლავს და ალბათ მხოლოდ ნიკოლოზი გვეყოლება !
იქ დამემართა თუ დამემართა. ჯერ ვიფიქრე ხომ არ გაგიჟდა მინიმუმ სამი შვილი უნდა მყავდეს და აქედან ორნი ტყუპები უნდა იყვნენ-თქო ,მერე მივხვდი რომ ნამდვილად ზედმეტი მომდიოდა და თუ ასე გავაგრძელებდი დადიანის წინასწარმეტყველება აღსრულდებოდა. აი მანდ დავასრულე გონებრივი ღელვაც და მას მერე ფიქრშიაც კი არ ვგიჟდებოდი ტყუილად.
მე თუ გონებაში ქარიშხალი მიტრიალებდა ყოველწამს და ბავშვს გვერდიდან არ ვშორდებოდი ჩემი გამოცდილი დედა თამარა, სრულიად მშვიდი იყო . მერე რა რომ ყოველ ნახევარ საათში გამოწერილივით შეეძლო აქოთქოთება ყველა დაშნიანს ერთად გამოლანძღავდა და მერე დამშვიდდებოდა. რეალურად ჩემს მეათიათასედსაც არ ღელავდა, მხოლოდ მაშინ რეალურად თუ არსებობდა პრობლემა. ბაღში დაეცა ანდრო და მასწავლებელმა რომ დაურეკა ერთად ვასეირნებდით ბავშვებს ისე დაკარგა ფერი მეგონა რაღაც საშინელება მოხდა. ბაღში მისვლამდე ლამის ხელში ჩამაკვდა და მერე ხომ საერთოდ გაგიჟდა ანდროს სხეულზე ნაკაწრები რომ ნახა. მეგონა გამადიდებელს მოიტანდა და ყველა წერტილს დაუთვალიერებდა ბავშვს ოდნავი სიწითლეც რომ შეემჩნია სადმე.
ორივეს საერთო „პრობლემა“ იყო ერთი -მოდიოდნენ მამები გარბოდნენ ბავშვები. როგორ შეიძლებოდა ასე უცებ დაევიწყებინა ჩვენი არსებობა ამ სამს არ ვიცი ,მაგრამ ფაქტია დაშნიანი და დადიანი რომ გამოჩნდებოდნენ დედები აღარ ვარსებობდით. აღმოჩნდა რომ ბატონ დემნასაც მსგავსი მიზიდულობა ჰქონდა რაზეც ანამარია მუდამ ჩხუბობდა ჩვენგან განსხვავებით, მთელი ორი თვე იმაზე კამათობდნენ თუ რატომ უნდოდა პატარა დადიანს დემნასთან ყოფნა მერე რამე სხვაც გაახსენდებოდათ და ომი იწყებოდა ჩვეულებრივი რა დროსაც საწყალ სამ ბავშვს კეთილი ბიძა და ბიცოლა ვიფარებდით.
ხუთი დადიანი ერთად და მე .... ეს უკვე სამოთხე იყო .ჩემი პირადი სამოთხე. ყველა რომ ერთმანეთს გავდა და ყველა ჩემს პატივცემულს რა თქმა უნდა ყველაფერი ამით არის ნათქვამი,მაგრამ მაინც ტყუპები ჩემი გადარეულები არიან,პირადად ჩემი ! უმცროსი დადიანები კი უბრალოდ იმდენად ერთნაირები მეჩვენებიან ხოლმე მე და ანამარია იმ წამსვე „ცუდ“ გუნებაზე ვდგებით რადგან ვხვდებით რომ ისინიც მამებს გვანან. ბოლოს დასკვნას ვდებთ „ როგორი ნაკვთებიც არ უნდა ჰქონდეთ დადიანების იერი მაინც ერთია, ერთნაირად სიმპათიურები არიან და ამიტომ გვეჩვენებიან მსგავსები!“
დადიანები ერთმანეთს გვანან და გიგი ქეთუშას შვილი ყველას გვგავს მშობლებსი გარდა, ერთი სიტყვით რომ ვთქვა „უმშვიდესი“ არსებაა! რაზეც მშობლები აცხადებენ რომ დამიანემ ბავშვი გაუცვალა! ან ექთანს აერია, ან გამოყვანის დროს ვიღაცამ მოჰპარათ თავისი გოგონა და მოუყვანა ვიღაც ორი მდუმარეს უფრო მდუმარე შვილი! ... უთუოდ დავიჯერებდით ამ ამბავს გარეგნულად რომ არ იყოს ორივეს ნაზავი და თან საოცრად გამოკვეთილი ნაკვთებით!
ერთი რამ ცხადზე ცხადია - სიმშვიდე მათშია....
საყვარელი მშობლები ვისზე მიჯაჭვულიც ცხოვრების ბოლომდე რჩები ,ვისი აზრიც ყოველთვის მნიშვნელოვანია ვის გამოც ყველაფერს გააკეთებ!
ძმა-რომელიც უბრალოდ ძმა არ არის, უნივერსალური არსებაა და შეუძლია იყოს ყველანაირი ადამიანი თუ შენ დაგჭირდება ეგ კი არა ადამიანად ყოფნაც აღარ სურს ხოლმე და ჩემი გორილა ხდება, ჩემი მამონტი, დინოზავრი ... ჩემი არანორმალური და შეშლილი ძმა რომელიც ახალ წერტილს აჩენს ჩემს სულში სახელად ემილია. გოგონა რომელიც უბრალოდ იმიტომ მიყვარს რომ იმ ჩემს გორილას მისი დანახვისას თვალები უბრწყინავს, გულისცემა უჩქარდება და მორჩილ საყვარელ ბავშვს ემსგავსება. ვხვდები რატომ აქვს ასეთი კარგი ურთიერთობა დამიანესთან , მე მიყვარს და სწორედ ამიტომ ასე უბრალოდ უყვარს მასაც !
თამარა.... თამარა უბრალოდ თამარაა უბრალო და ამავე დროს ყველაზე „ბრალიანი“ ადამიანი რომლის ადგილსაც ვერავინ ვერასდროს შეცვლის ,რომელიც მუდამ ჩემს ცხოვრებაში იქნება ისევე როგორც მე მის ცხოვრებაში.... თამარა ...თამარააა და მორჩა!
მეგობრები რომლებიც ოჯახისწევრები გახდნენ ... რამდენიმე ბედნიერება ერთად და მეჯვარეები, ცალკე რატომ? დაჩი და ელეონორა ცალკე განზომილებააა და იმიტომ! აი ასე უბრალოდ სხვა გალაქტიკაა...სხვაგან არიან და თან ჩვენთან არიან. მიუხედავად დაჩის ყოველთვიური ფრეებისა ... რომელიც ზოგჯერ ყოველკვირეული ან ყოველდღიური ხდება მაინც სულ ჩვენთან არიან. და უფრო მეტად ერთად არიან ვიდრე ჩვენთან.ხომ არსებობენ აკვნიდან მეგობრები,ბავშობის მეგობრები , ბაღის მეგობრები, სკოლის მეგობრები, უნივერსიტეტის მეგობრები აი ესენი კი „მეჯვარე მეგობრები“ არიან რომლებიც ჩვენს ქორწილამდე ერთმანეთს არცკი იცნობდნენ სწორედ იმ დღეს გაიცნეს ერთმანეთი და არ ვიცი როგორ რა გზით ,მაგრამ საუკეთესო მეგობრებად რომ იქცნენ ფაქტია. პასუხი საერთო აქვთ „ხომ არსებობენ წყვილები რომლებიც ერთმანეთისთვის გაჩნდნენ ხოდა ისიც ჩემთვის გაჩნდა უბრალოდ მეგობრად რა... ახლა მთლად ცოლობაც/ქმრობა არ არგუნა ღმერთმა აი მანდ იცი რა პონტი იყო? გაყრა შეიძლება მოხდეს და მეგობრები ვეჩნად იქნებით და მაგ პონტში რა ...“ ორივე რომ ერთ ტექტსს ამბობს მიხვდით ხომ?
ახლა ამ წამს დადიანის მკლავებში მოქცეული ჩვენი პატარას შვიდ ძილს ვაკვირდები. შემდეგ ხელში აყვანილი გავყავარ ოთახიდან ბავშვი რომ არ გააღვიძოს და ასე თავის მკლავებში მოქცეულს მაწვენს საწოლში.
კიდევ ერთ დღეს ვასრულებ ჩემს დადიანთან ერთად ...დღეს რომელიც „ჩემი ღიმილით“
.....*****
ისევ სვანეთში ვართ!
მგონი დაშნიანის სიყვარულთან ერთად სვანეთისადმი მიჯაჭვულობაც მივიღე და ახლა მეც ვერ ვწყდები აქაურობას.
პირველად მიშოსთან ერთად მოვედი -ერთი დემონი და მე!
უბედნიერესი ქალი გავხდი გავაჩინე ჩემი მეორე საკუთარი დაშნიანი და გავხდით-ორი დემონიდა მე
დაშნიანი რომ გავიცანი ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი...ჩემს მარიამს თუ დავუჯერებთ ცოლადაც ბავშვი გავყევი...მასთან ერთად ვსწავლობდი, მისი დიდი დამსახურებით დავასრულე 5 წლიანი სწავლება. ამ ხუთ წელში დედაც გავხდი , ჩემი პრინციც გაიზარდა. შემდეგ მეორე პრინციც დაიბადა , უკვე სამი დემონი მყავდა და სვანეთი სამ დემონს და მე გვხედავდა.
ჩემი ორი დემონი იზრდებოდა... პრინცები უფლისწულები ხდებოდნენ ჩემი მეფე მუდამ ფორმაში იყო და დედოფალმა თავისი პროფესია იმდენად კარგად შეისწავლა რომ თავად მარიამიც კი მასთან მიდის კბილის ტკივილის დროს . კარგი ხო ,კიდევ კაგრი ერთხელ ასტკივდა მხოლოდ, კარგია ხშირად რომ არ აწუხებს ,მაგრამ მთავარია რომ ჩემთან მოვიდა მე კი კარგად მახსოვს როგორ მითხრა თუ არ გაღიარებ კბილის ტკივილის დროს შენი კაბინეტის სიახლოვესაც ვერ მნახავ არათუ კაბინეტშიო ...
ჩემი ორი პრინცი მეფეს დაემსგავსა....ორივე მეფეს და არცერთი თამარას!
როცა აშკარა იყო რომ მეორე პრინციც მამას ემსგავსებოდა ორივემ გადავწყვიტეთ რომ მესამე იქნებოდა პრინცესა და დედიკოს მსგავსი! ეს გადაწყვეტილება დიდი ხნის წინ მივღეთ ... ჩემს დემონს კი ყოველთვის ყველაფერი ახსოვს არ აქვს მნიშვნელობა ვსაუბრობთ ამასთან დაკავსირებით თუ არა.
როცა არაამქვეყნიური არსება არის შენი ქმარი დამიჯერეთ ყველაფერი მარტივია... როცა თავად ასრულებს უნივერსიტეტს, აბარებს პარალელურად გამოცდებს და აგრძელებს სწავლას. ამ ყველაფრის პარალელურად ნახევრად თავად ზრდის ბავშვს რადგან შენ ამ დროს ლექციებზე ზიხარ და უკლებლივ ყველას ესწრები ...ხო მეთანხმებით რომ არაამქვეყნიური არსებაა? ამ არსებამ შეძლო ყველა გამოცდის საოცარი შედეგებით ჩაბარება, მუშაობის სწავლის და ქმრობის ერთდროულად შეთვსება და იდეალურის ტიტულის ბოლომდე გამართლება. თავად კი ამბობს რომ ვერ იმუშავებდა მე რომ ისტერიკები მომეწყო ,მე რომ ღამეები არ მეთენებინა წუწუნის გარეშე და საერთოდ ვერაფერს გააკეთებდა მე რომ არ ვარსებობდე მის ცხოვრებაში ,მაგრამ მე ვერ ვიგრძენი ის დაღლილობა და საქმისაგან გამოწვეული ტკივილი რასაც თავად აღმიწერს. ზოგჯერ მგონია რომ არც არაფერს ვაკეთებ და რაღაცეებს იგონებს, არ ვიცი ფაქტია რომ მის გვერდით დაღლას ვერ ვგრძნობ, ყველაფერს ვაკეთებ როცა ჩემი სამი დემონი ჩემთანაა. მგონი მეც არაამქვეყნიური ქნილება გავხდი !
დაშნიანი როდისაა ცამდე ბედნიერი,მშვიდი და არაამქვეყნიურად მხიარული? როცა ჩვენთან საბა და ვაჩე არიან,რა თქმა უნდა საბა ჩემს დაიკოსთან ერთად ვაჩე კი მარტოდ მარტო ისევ და ისევ. როგორც ამბობს ბავშვები მის მეგობრებს იმდენი ჰყავთ რომ თავად „გაკეთებაზე“ და შემდეგ ცოლის ჭირვეულობაზე დროის ხარჯვა არ სჭირდება.
მგელი მგლობას არ იშლის დაშნიანი კი დემონობას , ცოხვრების ბოლომდე ისეთი იქნება როგორიც გავიცანი ! სხვას არაფერს ვიტყვი რადგან კარგად იცით როგორი იყო ...
ფაქტია ჩემი დემონი დღეს ერთ-ერთი ცნობილი პედეატრია თავის ასაკთან შედარებით რეკორდულად ცნობილიც კი.
ბატონმა დემნამ იმდენ ხანს „ეჩალიჩა“ ბოლოს მაინც თავის კლინიკაში გადაიყვანა . მეც რადგან ყველა ჩემი მეგობარი იქ მუშაობდა გადავწყვიტე რომ მისი მაღალი სტანდარტი დამეკმაყოფილებინა და უუუუსაშინლესი უუუუუუურთულესი გამოცდები ჩავაბარე შემდეგ ვეღირსე მისი სტომატოლოგიურ განყოფილებაში ერთ კაბინეტს და იმედი მაქვს დიდხანს შევინარჩუნებ.არა მაინც ყოველ თვე მგონი გამოცდებს ატარებს, შემოწმებებზე და დესპოტიზმზე ხომ აღარაფერს ვამბობ. კიდევ კარგად უზლებს ანამარია. არა მე რასაც ვუყურებ ხომ ურჩხულია,მაგრამ ორმაგად მარიანას აწამებს. კიდევ კარგი მთელი დღეები კლინიკაში არ არის თორემ დახოცავდნენ ერთმანეთს!
ახლა მარტივად ვყვები მაგრამ პირველ დღეს სამსახურში რომ გავდიოდი იმდენი ვინერვიულე, ბავშვების ამდენი ხნით დატოვების გამო დავიწყე და ბოლოს ჩემს პროფესიონალიზმშიც ეჭვი შევიტანე ლამის ისტერიკა დამეწყო კიდევ კარგი დაშნიანი მყავს თორემ ახლაც პრაქტიკანტად ვივლიდი ან დავდგებოდი და უბრალოდ ვუყურებდი მემილიონედ გავაკეთებდი ათას პროცედურას ,მაგრამ ისევ ექიმის მეთვალყურეობის ქვეშ.
ავტომატის ხმა რომ მაღვიძებს შაბათ დღეს შეჩვეული ვარ-თქო როგორ გითხრათ არ ვიცი ,მაგრამ ქვეცნობიერმა იცის რომ ნამდვილი არ არის და ისე უბრალოდ ვხტები ნახევრად შიშველი საწოლიდან და ბოლოს დერეფანში კედელზე აყუდებული ვასრულებ სირბილს კივილის თანხლებით,ჩემს წინ სამი დემონი დგას სიმაღლის მიხედვით დაწყობილები და პისტოლეტებს მიმიზნებენ .
-უიშვიათესი ჩიტი ჩვენს ხელთაა ახლა შეგვიძლია ვისაუზმოთ მეომრებო! მისია შესრულებულია- ჩემი დემონი აცხადებს მშვიდად და ისე მიყურებს მგონი პენუარი არ მაცვია,არადა ზუსტად მახსოვს რომ მეცვა. მიახლოვდება, სუნთქვა მეკვრის. ხელს მხვევს ვიწვი, ბავშვები გარბიაან ყიჟინით ის კი თვალის დახამხამებას არ მაცლის ისე მეძგერება და მკოცნის. როდის უნდა შეეშვას ჩემს დილაადრიან გაგიჟებას არ ვიცი!
-დემონოოო ...დემონო ჩემი ხელით მოკვდებით იცოდეთ
-შენი დემონის გული დიდი ხანია განგმირე ჩიტუნავ ... ყველა ჩემი ორგანო შენ გემორჩილება განა სხვა გზა არსებობს თქვენი პპირადი დემონის გასანადგურებლად?
-ო ღმერთო როგორ გინდა რომ ბავშვებს მარტო საუზმობა მოუხდეთ მსობლების დაგვიანების და შიმშილისგან გაგიჟების გამო დაიწყონ საუზმობა
-ღმერთი ..ამ შემთხვევაში თქვენი დემონი ამას არ დაუშვებს ძლივს ყველანი ერთად სახლში ვართ მთელი დღით - უცებ აცხადებს და მხარზე მიგდებს. საჯდომზე ხელს ის მირტყამს კივილს ვერ ვიკავებ
-დაშნიანოოო ნუ ხარ არანორმალური...ველური ცხოველი დამსვიიი
-ნუ ფრთხი ჩიტუნიააააა ...დამშვიდდი ფრთა არ დაიზიანოოო- თიტებს ისე დაატარებს ჩემს სხეულზე უნდა გამაგიჟოს ...არა უკვე გამაგიჟა რომ მაკოცა ,მაგრამ ასეც არ შეიძლება!
-დეეეე მამიკოს შენ რომ დაყავხარ ხელით და ჩვენ გვეუბნება დიდი ბიჭები ხართო დამოუკიდებლად უნდა გააკეთოთ ყველაფერიო რა წესია?- ანდროს ბურდღუნი მესმის და სიცილს ვერ ვიკავებ .
-მამიკოს ჰკითხეთ!
-დედიკო იმდენადაა ჩემზე დამოკიდებული უკვე რომ შეუძლებელია თავი დაიხსნას... ასე რომ ხელისგულზე უნდა ვატარო სულ ...მთელი დარჩენილი ცხოვრება
ღმერთო ამ კაცს ყოველ წამს როგორ შეუძლია ჩემი გაბედნიერება იმ რამდენიმე სიტყვით და მზერით მე რომ მიყურებს.
ჩემი სამი დემონი და მე ....
მე და ჩემი დაშნიანები!
-იცი რომ მიყვარხარ? - ბავშვების მოფერებით გული რომ ვიჯერე ისევ ჩემს ადგილს დავუბრუნდი და დაშნიანს ჩუმად ვუთხარი .
-სიგიჟემდე?-თვალებში მიყურებს და იღიმის
-უკვე გავგიჟდით დაშნიანოოო მე სიმშვიდემდე მიყვარხართ შენ ჩვენი ორი პრინცი და პრინცესა
-პრინცესა?- უცებ ერკვევა თვალებს ახამხამებს და ვერ იჯერებს .რას დაიჯერებს მოვიკალი თავი სანამ ბიჭები არ გაიზრდებიან და ორივეს არ შეეძლება დაიკოს გაზრდაში მონაწილეობის მიღება მე ბავშვს არ გავაჩენ-თქო ეს გაგიჟება ორი კვირის წინ იყო ზუსტად მაშინ რომ მითხრა ისე ბრწყინავ როგორც იმ ორჯერ დაშნიანებს რომ ატარებდი მუცლითო. მე როგორი თამუნა ვიქნებოდი ერთხელ,მესამე ჯერზე მაინც რომ არ გამეკეთებინა სიურპრიზი და არ მენახა როგორია გაოცებული ქმრის სახე როცა იგებს რომ საყვარელი მეუღლე ფეხმძიმედაა.
აი სად გამომადგა დინჯი შვილები, ხომ ასწავლე მამიკო რომ ბევრი საუბარი არ შეიძლება და საიდუმლო უნდა შეინახო . ბავშვებს ვესაუბრე, ორივეს ვუთხარი შესავალიც გავაკეთე ისედაც უნდოდათ დაიკო და ახლა საერთოდ გაგიჟდნენ . ბატონი დემონი კი გავაოცე!
გიჟი ვარ მესამე შვილს რომ ვაჩენ ,მასაც ასე უცებ ,მაგრამ ვგიჟდები დაშნიანებს რომ ვატარებ მუცლით, მიყვარს და ყველაზე ბედნიერი ვარ როცა ვხედავ ჩვენს საერთო შემოქმედებას .
ისე ხელს თუ არ გამიშვებს დაგვგიდავს მეც და ჩვენს პატარასაც. თურმე რამხელა ემოცია ჰქონია და სად იყო აქამდე? რა ვიცი ისე მშვიდად მიცხადებდა ფეხმძმედ ხარო , ბიჭი იქნებაო და მე მემსგავსებაო ახლა გაგიჟდა და გადაირია გოგო რომ ვუთხარი და თან მე მემსგავსებათქო? ისე რა ვიცი იქნებ კიდე ბიჭია? ვითომ? მეოთხეც მომიწევს ნეტავ? არაა მე მართლა გამაგიჟა ამ კაცმა !
......... დადგა დრო , როცა ერთდროულად რამდენიმე ქალი უნდა გავხდე და ამავე დროს ყველა იყოს მარიამი !
პირველი რაც მინდოდა იყო ექიმობა , არ ვიცი როდის მკითხეს პირველად „რომ გაიზრდები ვინ გინდა გამოხვიდე?“ მაგრამ ვიცი რა ვუპასუხე -ექიმი! .ვუპასუხე თანაც არაერთხელ! უბრალოდ პასუხი ოცნებად იქცა, ოცნება მიზნად გადაიქცა და შემდეგ გზა ,მიზნისკენ მიმავალი გზა . ყოველთვის ვამბობდი რომ ეს გზა იქნებოდა ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი გზა ცხოვრებაში და ასეც აღმოჩნდა, სწორედ ამ გზაზე გადადგმული პირველივე ნაბიჯი დამიანესთან მივიდა... მივიდა და გაგრძელდა მასთან ერთად. ორი გზა განვაგრძე ერთდროულად და არცერთ მათგანს შეუფერხებივარ . „ცოლი და ექიმი“გადაიზარდა ყველაზე საოცარ, მნიშნელოვან და ამქვეყნად ყველაზე ამაღელვებელ „დედად“ რომელსაც ყველაფრის გაბათილება შეუძლია რადგან თავად მოიცავს ყველაფერს.
და როცა გიყვარს სამი რამ რაც უპირატესობის მოპოვებას ითხოვს შენ კი გინდა სამივე ერთდროულად გიყვარდეს შეუძლებელია არ ღელავდე.
ორი წლის შემდეგ დადგა დრო როცა ექიმი, ცოლი და დედა ერთდროულად უნდა ვიყო .ცალ-ცალკე და ერთად ...
ყოველთვის ვფიქრობდი რომ შეუძლებელი იყო ... შეუძლებლის მიღწევაზე პრეტენზია არასდროს მქონია ახლა კი ახლა ყველა გზა ერთ წერტილში იკვეთება და შემდეგ უნდა განვაგრძო .... განვაგრძო სიცოცხლის ბოლომდე.
-რომ ვერ შევძლო? იქნებ ბაღის ასაკამდე მოვითმინო ახალგაზრდა ვარ ჯერ რა მნიშვნელობა აქვს სამ-ოთხ წელს .არ მინდა ნიკოლოზის ძიძასთან დატოვება - ამოსუნთქვას არ ვაცლი ისე ვაყრი და თვალებს რომ აბრიალებს ვბრაზდები- დადიანოო
-მუშაობას არ იწყებ,სულ რამდენიმე საათით მოგიწევს ბავშვის დატოვება ძიძასთან რომელიც ორი თვის განმავლობაში ძლივს აარჩიე და რომელიც საუკეთესოა საუკეთესოთა შორის .
-იქნებ ნიკოლოზი ვერ შეეჩვიოს და მის ფსიქიკაზე იმოქმედოს ჩემგან შორს ყოფნამ
-ნუ იქცევი ნევროზიანი დედის მსგავსად
-ნუ მექცევი ასე...
-როდის დაკარგე საკუთარი თავის რწმენა?
-არ დამიკარგავს...რა შუაშია
-ყველაფერს შევძლებთ ერთად ... მე და შენ . შენ არაჩვეულებრივი დედა ხარ და ასეთივე კარგი ექიმი იქნები და არ ღირს კიდევ ერთი წლის გაცდენა
-კარგი ...სულ დაღლილი რომ ვიქნები , დაქანცული და ძალაგამოცლილი ,ნიკოლოზის გარდა არაფერს რომ არ შევეხები სახლში მოსვლის შემდეგ პრეტენზიას ნუ გამოთქვამ
-ზოგჯერ მაოცებ ისეთ საოცრებას იტყვი ხოლმე
-როგორ მიშლი ნერვებს
-გინდოდა გეთქვა როგორ მიყვარხარ დადიანო
-ნუ მკოცნი ... გაბრაზებული ვარ - როგორც კი ყელზე მეწებება მისი ტუჩები და თითები პენუარის ქვეშ მიძვრებიან მაშინვე ვდუნდები ,მაგრამ მაინც არ ვნებდები... რა თქმა უნდა ის ჩემს სიტყვებს არ უსმენს, მხოლოდ ემოციებს ხედავს ,რეაქციებს აღიქვამს და იმას აკეთებს რაც ნამდვილად სურს, რასაც ჩემი მთელი არსება სთხოვს.
რაღა თქმა უნდა იმ ღამით ჩემს ტვინი არცერთ პრობლემას ცნობდა,მხოლოდ სიამოვნებას აღიქვამდა და შემდეგ ტკბებოდა სიმშვიდით...
-ნიკოლოზს დილით შენ აჭმევ- ვუცხადებ დაძინებამდე ისიც სიცილით მკოცნის,მეთანხმება და შემდეგ მორფეოსის სამყაროში ვეშვები ---აი ასე დავასრულე ბოლო წუწუნი დამიანესთან,რომლის დასასრულიც კარგად ვიცოდი ,მაგრამ მაინც დავიწყე.
...ხომ შეიძლება ჩემი ტვინი ოდესმე მღალატობდეს? არა და არა . ეს არასდროს მოხდება
დილით დროულად ვიღვიძებ , მძინარე დადიანს ღიმილით ვუყურებ და მაშინვე ვკოცნი. წამსვე რეაგირებს და ინსტიქტურად მყვება.
-დაიძინე ...ჯერ ადრეა- მეჩურჩულება ჩახლეჩილი ხმით და თავისკენ მიზიდავს. ჩემს ყელში მალავს სახეს და მკოცნის . რამდენიმე წამში ისევ ისე მშვიდად ძინავს, საწოლიდან ფრთხილად ვდგები. ხალათს ვიცვამ თავს ვიწესრიგებ და ჩემი ანგელოზის საძინებელში გავდივარ. ტკბილად ძინავს ჩემს სიცოცხლეს. ლოყები აწითლებული აქვს, თმა არეული და ტუჩები გახსნილი. საბნიდან ფეხი გამოყოფილი აქვს და ლოყა ხელისგულზე უდევს მეორე ხელი კი საბანზე . რომ ვაკოცო გაღვიძება ,თავის შეკავება მიჭირს ,მაგრამ როგორღაც ვახერხებ.
საუზმეს ვამზადებ და ორი შავთვალება ერთნაირად თმაარეული მოაბიჯებს სამზარეულოსკენ. დადიანი „ჩემს ღიმილს“ მაგებებს, პატარა დადიანი კი მორბის და მეხვევა. მერე ყელაფერი ჩერდება სანამ მისი მოფერებით გულს არ ვიჯერებ,ან დამიანე არ ამართმევს იქვე სამზარეულოს მაგიდაზე არ დასვამს ,მაკოცებს ლოყაზე ხანგრძლივად და ტკბილად ,შემდეგ ყელში და წამში ქრება . მაგიდასთან ორივე ერთნაირად წელშიგამართული ზის. ჩვენი პატარა თავის სკამზე სკუპდება და თეფშს დაჰყურებს . ვინაიდან ვიცი რომ გაღვძებისთანავე მიდის სააბაზანოში ხელ-პირს იბანს და შემდეგ მორბის ჩემთან პირდაპირ გერკულესით სავსე თეფშს ვუდგამ წინ , ულუფა პატარაა და შესაბამისად იცის რომ არ უნდა იწუწუნოს . წამახალისებელი ბლინები წინ უდევს და უფრო სწრაფად ჭამს ფაფას შემდეგ საყვარელი ტკბილეული რომ შეახრამუნოს. საუზმობის დროს ორივე დუმს , შიგადაშიგ არეულ თამაში იცურებენ თიტებს და შუბლიდან იშორებენ.
შეიძლება ამ სანახაობას უყურებდე ყოველ დილით და შემდეგ ძალა არ გქონდეს? ენერგიით სავსე არ იყო და ბედნიერებისგან გაბადრულმა არ იარო? მე არ შემიძლია და ვერც შევძლებ, ვხვდებ რომ ჩემი პაივცემული ამჯერადაც მართალი იყო და როცა ვამბობდი ვერაფერს შევძლებ-თქო ვცდებოდი.
-დავამთავრე... -უცებ დებს კოვზს და ტუჩებს ილოკავს . პატარაა ჯერ და ვერ მიეჩვია ხელსაწმენდის გამოყენებას . ბლინებს იღებს ნუთელას წვდება და კოვზს სასაცილოდ უჭერს თითებს. ვიცი სულ დაისვრება არ გამოსდის ჯერ . მამიკო უსმევს ნუთელას ბლინზე და ისიც კმაყოფილიშეექცევა, სულ შოკოლადით ესვრება ტუჩები და ისეთი სასაცილოა რომ დამიანეც ვერ იკავებს თავს. თმას უარესად ურევს და ლოყებს უკოცნის
-შოკოლადის ულვაშები გაქვს მა ...
-კიდე მინდა...
-ერთი და მორჩა ...თორემ ხომ იცი რომ შენი ღიპი ყოველ ჯერზე თანდათან იბერება
-მაქცმა მითხრა მაინც მოეწონები გოგოებსო ... ბევრი ჭამე დიდი ბიჭი იქნები და მერე ერთად ვითამაშოთ ფეგბულთიო- მაქსიმალურად ცდილლობს სწორად თქვას სიტყვები რაზეც ისევ მეღიმება და იმ ტკბილლოყებს ვესხმი თავს ასე გემრიელად რომ მეჩვენება. -აუუ დედაააა
-უყვარხარ დედას ... - ხელში ამყავს და მუხლებზე ვისვამ
-არ მინდა აცე ჭამა... ჩემ სკამზე მინდა
-ცოტა ხანს რა დეე... - ყელში ვკოცნი და იმანჭება . წარბებს რომ შეკრავს მერე მორჩა , როგორ დავაბრალო დადიანს როცა მე მგავს,თუ რამე არ უნდა გააკეთოს შეჯდება ვირზე და მერე სანამ ხერხს არ მოუფიქრებ ყველაფერი უშედეგოა.
-მა წვენი არ გინდა?- გრაფინიდან ხილის წვენს უსხავს დადიანი და თეფშის წინ უდგავს. რა თქმა უნდა წამსვე ცლის და ახლა უკვე წვენით დასვრილ ტუჩებს ილოკავს.
-მორჩა..გავძექი .დგეს წავალთ ლუკაცთან? უკვე მისაღებში მყოფი იძახის
-საღამოს წავალთ-დამაინე ეძახის, მერე ჰაერში ვჩნდები დადიანის სხეულს ვეკვრი და ამოსუნთქვას ვერ ვასწრებ ისე მაცხრება ტუჩებზე- გემრიელო... რეზიდენტურის პირველ დღეს გილოცავ - მეჩურჩულება და ყელში მოცნის, მერე ლავიწზე და მკერდსაც წვდება არადა კარგად მქონდა ხალათი შეკრული - მე ვერ წაგიყვან... 9 ზე კლინიკაში უნდა ვიყო... პაციენტები მყავს
-საღამოს 6 ზე სახლში უნდა იყო!
-არის დედოფალო - მოწყვეტით მკოცნის ტუჩებზე , ქამარს მიკრავს და მისაღებისკენ მიდის-ნიკუუშ
- ეზოშიი ვაარ მანქანით ვთამაჩობ
სწრაფად ვალაგებ მაგიდას და მეც ეზოში გავდივარ. ორივე მანქანით თამაშობს, დისტანციური პულტი ნიკოს უჭირავს დადიანი კი ეხმარება.
-დეე ...ნახე როგორ დამყავს
-ჩემი ყოჩაღი ბიჭი ხარ შენ... ნიკუუშ
-ხო
-დე ხომ გახსოვს რომ დღეს ნატა დეიდა მოვა ჩვენთან მე კი კლინიკაში უნდა წავიდე
-მახსოვს... ნატა დეიდა იქნება ჩემთან შენ კი ისწავლი როგორ უნდა გახდე მამიკოს მსგავსად კარგი ექიმი და დაეხმარო ადამიანებც - მირაკრაკებს უცებ მიღიმის და შემდეგ ისევ მანქანას უბრუნდება. მერე დადიანი რაღაცას ეჩურჩულება ყურში . ისიც იღიმის და მიყურებს- კარგად ვიქნები არ ინერვიულო შენ დედიკო და კარგად ისწავლე .. თორე მამიკო დაგსჯის
-მამიკოს გასაბრაზებლად ყოველთვის მზად ვარ ... -დადიანი ისე მიყურებს თითქოს აქაც არაფერი. შემდეგ ეზოში ნატა შემოდის და ყველანი მას ვაპყყრობთ ყურადღებას. ძძას მართლა დიდხანს ვარჩევდი რადგან არ მინდოდა ყოველთვეში სხვადასხვა ქალთან შეგუება დასჭირვებოდა ნიკოლოზს, ამიტომ საუკეთესო ვარიანტი შევარჩიე.
ჩემს კომუნიკაბელურ ბიჭს ნატასთან ურთიერთობა არ გაუჭირდება. ნატამ ყველაფერი იცის რაც უყვარს დადიანს ,სად სეირნობს , რას ჭამს, რას ტამაშობს იმდენი რამე მოვუყევი მგონი არაფერი გამოვტოვე . ნიკუშა ნატასთან დავტოვე და დადიანთან წავედი,რომელიც პერანგის ღილებს იკრავდა და თან ვიღაცას ელაპარაკებოდა, ამიტომ დავეხმარე და თავად შევუკარი ღილები , ერთხელ ვაკოცე კიდეც და საათიც მივაწოდე.მობილური რომ გამორთო მაშინვე მაკოცა ,ვიცი ეჩქარება მისი საუბრიდან დავასკვენი რომ რთული პაციენტი ელის
-წარმატებულ დღეს გისურვებ...
-შენც წარმატებულ დღეს გისურვებ- ვუღიმი ისევ ვკოცნი და შემდეგ გარბის. მიჩვეული ვარ უკვე მის სირბილს ,შუაღამით გაქცევასაც კი. არც თავიდან მიჩნდებოდა პრეტენზია
ინსტიქტურად მახსენდება ჩემი პირველი დღე უნივერსიტეტში,მაშინ მხოლოდ სწავლა მევალებოდა ახლა კი ბევრ სასიამოვნო „საქმეს“ ვაკეთებ , მაშინ დადიანს არ ვიცნობდი ახლა კი მასთან ერთად ვიწყებ დღეს .
ნიკოლოზთან ვატარებ დარჩენილ დროს შემდეგ ვემშვიდობები და ისიც წარმატებულ დღეს მისურვებს, ალე დაბრუნდიო ბოლოს აყოლებს და მსოფლიოში ყველაზე ტკბილ კოცნას ვიღებ. მანქანაში ვჯდები და სანამ ეზოდან გავალ ვუყურებ როგორ მიქნევს თავის პატარა ხელს და მემეშვიდობება.
გაოცებული ვრჩები ოცა დადიანის კლინიკაში შევდივარ. სხვა რეზიდენტებთან ერთად ვრჩები დერეფანში და ველი როდის გამოჩნდება ჩემი ახალი „ლექტორი“ არ ვიცი რატომ მაგრამ სულ ის კადრი მიტრიალებს გონებაში პირველად ანატომიის კაბინეტში რომ აღმოვჩნდი და მის გამოჩენას ველოდი.
სამი გოგო და ორი ბიჭი ვდგავართ თეთრ ხალათებში გამოწყობილი და უკვე ნახევარი საათია მის გამოჩენას ველით. საერთოდ რა გაურკვევლობაა როგორ არ უნდა მცოდნოდა აქამდე პირველ ხუთეულში თუ მოვხვდი ქულების მიხედვით.
-იმედია ისეთი მოხუცი არ არის რომ დავავიწყდეთ
-მე პირიქით მითხრეს... ძალიან ახალგაზრდააო და რა ახლა ჩემზე მცირე გამოცდილების კაცმა უნდა მასწავლოს?
-გეყოთ ჭორაობა რომ მოვიდეს და გაიგოს?
დიალოგს ვუსმენ და ის ისაა უნდა წავიდე დემნასთან და გავიგო ვის ველი ამდენ ხანს დერეფანში ნაბიჯების ხმა ისმის...ნაცნობი ხმა ის ხმა ჭკუიდან რომ მშლის და გულისცემას მიჩერებს.
არ შეიძლება არაა
ეს წარმოუდგენელია!
მისი ხმაა ...ისააა ფურცელს დაჰყურებს და კითხოლობს ჩვენს სახელებს. მარიამს სწრაფად ამბობს გვარს რომ ხედავს აშკარად აკვირდება ჩერდება და მიყურებს.
თავიდან იწყება ...მე ისევ ვაკვირდები. ისევ მაგიჟებს, მიფორიაქებს სულს . ამჯერად მისი ტუჩები მინდა უბრალოდ კი არ მომწონს,ვიცი მათი გემო და თავის შეკავება მიჭირს. სუნთქვა მეკვრის როცა საუბრის დროს თავს გვერდით წევს ,მინდა ყელი დავუკოცნო ტუჩები მეწვის სურვილისგან! შევიშლები ..ნამდვილად შევიშლები!
მეორედ ...უკვე მეორედ ის ლექტორია მე სტუდენტი!
მისი გამომეტყველება ისევ ისეთია როგორც მაშინ, მშვიდი გაწონასწორებული, არაფრისმთქმელი,მაგრამ მზერა „ჩემი მზერა“ შეუძლებელია მიყურებდეს და ისევ ისეთი მზერა ჰქონდეს როგორც ყოველთვის, შეუძლებელია ახლოს ვიყო და მშვიდად გრძნობდეს თავს,მაგრამ მაინც კმაყოფილია ვგრძნობ როგორ ახარებს ჩემი მოსალოდნელი წამება. იცის რომ მეც არ დავრცები ვალში ,მაგრამ მაინც ის ურჩხული ლექტორია და თავხედ სტუდენტს ბოლოს იმორჩილებს!
დერეფანში მივდივარ მის გვერდით ვდგავარ, ღიმილს ვერ ვიკავებ .ზემოდან დამყურებს ტუჩის კუთხეს ტეხს და შემდეგ ისე ისეველებს მხოლოდ მე რომ შევამჩნევ, მაგიჟებს! მზერას ვარიდებ ,დერეფანს გავყურებ ვიცი რომ იცინის .
დამიანე ...დამიანე დადიანი... ჩემი ღმერთია ... მხოლოდ ჩემია !
სიმშვიდეა მე კი სიმშვიდემდე შეშლილი





მგონი ერთი წელია ისტორიის დასასრული არ დამიწერია და ალბათ ამიტომ გამიჭირდა ასე ძალიან. მთელი გულით მინდოდა განსხვავებულად კარგი ყოფილიყო ,არ ვიცი გამომივიდა თუ არა ჯერ ჯერობით აღქმა არ შემიძლია. დავწერე და პირდაპირ ცვლილებების გარეშე ვტვირთავ. მინდოდა პატარა ისტორია ყოფილიყო ,როგორც ყოველთვის არც ამჯერად გამომივიდა ალბათ ბევრი რამ ზედმეტი იყო,არეული და დაულაგებელი ,მაგრამ მაინც არ ვარ ჩემი გმირებით უკმაყოფილო. იმედია ისიამოვნეთ გაბედნიერდით ამ რამდენიმე წუთით და დადებითად დაიმუხტეთ.
მიყვარხართ მე თქვენ ...