როგორც გუშინ ძილბურანიდან დღესაც ალექსანდრეს კოცნას გამოვყავარ . ჯერ კისერში მკოცნის , შემდეგ შუბლზე, თვალებზე , ლოყებზე , ცხვირზზე , ნიკაპზე . არცერთი ადგილი არ დატოვებია , გარდა ტუჩებისა . გადაწყვიტა მეთამაშოს არა ? კარგი თუ ეგრეა ეგრე იყოს . ... მეც ეგრევე გავახილე თვალები და ახლა მე დავუწე მთელი სახის კოცნა . რათქმაუნდა ტუჩების გამოკლებით .
- რაო პატარავ , მოვედით-ო თამაშის ხასიათზე ?
- გეშლება რაღაც , მე ყოველთვის თამაშის ხასიათზე ვარ . - ამაყად ვუთხარი , თითქოს საგმირო საქმე ჩამედინოს .
- კარგი ჰო , ავდგეთ . ოთხის ნახევარია . ამდენი ძილი ვის გაუგია ? არ გშია მაინც ? - წარბაწეულმა შემეკითხა .
- მშია , თან მგელივით .
- მერე რას მიწევხარ აქ ? ადექი და მოამზადე . მეც ძალიან მშია და გული მიგრძობს თორნიკეს ორმაგად .
- სულ მე ჰო არ გავაკეთებ საჭმელს ? უსამართლობაა - გაბუტულმა მეორე მხარეს გადავბრუნდი .
- მართლა ბავშვი ხარ რა , პატარა ბავშვი , ჩემი პატარა ბავშვი- თქვა სიცილით და უკნიდან მომეხუტა
- ვაჟბატონო ნუ გავიწყდება რომ მე კი არ ვარ პატარა შენ ხარ ძაან დიდი . დიდი კი არა ბებერი და არ გიკვირს ასე ახალგაზრდას რომ შეუყვარდი ? ალბათ როგორ ოცნებობდი - კისკისით ვუთხარი
- რა მწარე ენა გაქ ქალბატონო , რა არის ეს ? და სხვათაშორის ჩემნაირი მეორე არ დადის ამ პლანეტაზე - ამაყად ჩაილაპარაკა .
- მართალ ხარ , შენნაირი მართლა არავინ არ დადის ამ ქვეყანაზე . - ამის გაგებაზე სახე გაებადრა . - როგორ შეიძლება შენნაირი ბებერი ვინმე კიდე არსებობდეს ? შენ უნდა იყო ერთადერთი და ბებერი - სიცილით ჩავილაპარაკე და დავინახე როგორ შეახმა სიცილი სახეზე . ამაზე კი უფრო ავხარხარდი .
- ანუ მე ვარ ბებერი ჰო ? - მკაცრად ჩაილაპარაკა და მე შემომხედაა . მეც თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად და ვერც კი გავიაზრე როგორ მოექცა ჩემს ზემოდან . მისი სუნთქვა პირდაპირ სახეში მეფრქვეოდა და აზროვნების უნარს მაკარგვიებდა , მასაც მეტი რა უნდოდა ჩემს სახეზე ჩაიცინა და მალევე შეაერთა ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს . მკოცნიდა ძალიან ფრთხილად , მაგრამ მომთხოვნათ . ისე რომ აზროვნების უნარს მაკარგვიებდა .
- სამაგიეროდ მე ვარ ის ბებერი მის შეხებაზე ბრინჯივით რომ იბნევი . - მითხრა ჩახლეჩილი ხმით .
- მე თუ ბრინჯივით ვიბნევი შენ ჟრუანტელი გივლის და არა მარტო ... ამიტომ არც შენ ხარ უკეთეს დღეში - მკაცრად ვთქვი და კისერში ვაკოცე ... აი ისევ ჟრუანტელმა დაუარა, ამაზე კი ხმით ჩამეცინა , რასაც ალექსანდრეს ჩაცინებაც მოყვა .
- ასე ყოფნა კი კაია , მარა უნდა ავდგეთ . - სიცილით თქვა . -ჯანდაბას დღეს მე ვიქნები შეფ-მზარებული.
- მარტო დღეს ? - გამომცდელად შევხედე.
- აბა , აბა ხმა არ გავიგო შენი . რასაც ვაკეთებ იმით დაკმაყოფილდი , ადექი ახლა - მითხრა მკაცრად . ოოო თქმა კი ადვილია , მაგრამ ....
- გადი და გამოვალ - ვუთხარი წართმეული ხმით.
- რასქვია გავიდე და გამოხვალ ? ერთად გავალთ ორივე . - ისე ჩაილაპარაკა თითქოს არ იცოდა რაშიც იყო საქმე . მე შენ გაჩვენებ სეირს , დავემუქრე გულში და საბანშ უფრო კარგად გავეხვიე . - არ გადამრიო ახლა , რისი გრცხვენია . ბოლოს და ბოლოს მარტო მაიკით გძინავს ჩემთან ერთად . ეგრე სადაა, შენ თუ ასეთი კომპლექსიანი იყავი ნაღდად არ მეგონა .
- უბრალოდ გადი და გამოვარ რა . - კი არ ვუთხარი ვთხოვე და ყელი პირველ კლასელივით გამოვწიე . მანაც ბევი მიყურა , მიყურა კიდე მიყურა და კიდე მიყურა . ერთი ამოიოხრა და ლოგინიდან ადგა , რადგან სპორტული უკვე ეცვა მაიკა გადაიცვა და სპორტულები ხელში აიღო , კარადა კი საგულდაგულოდ ჩაკეტა .
- ან ახლავე ჩემთან ერთად ჩაიცმევ , ან მე გავალ და იძულებული იქნები სანამ ჩემი თანდასწრებით არ მოირგებ ამ სპორტულებს მაიკით იარო . - მითხრა მაცრი ხმით და სპორტულებზე მიმანიშნა .
- ჰო მაგრამ ....
- არავითარი მაგრამ . ჩემი არ უნდა გრცხვენოდეს პატარავ , არა . ჩემი ხარ , გესმის ? ჩემი და რას მიმალავ ვერ გავიგე . არასდროს , გესმის ? არასდროს არ შეგრცხვეს ჩემი , რადგან აქ სასირცხვილო არაფერია . ახლა კი შენ გადაწყვიტე . - თქვა და ის , ის იყო კარიდან უნდა გასულიყო მე რომ დავუძახე და მასთან მივირბინე . ... მესმოდა , გესმით ? ძალიან კარგად მესმოდა რომ ჩემი ეს საქციელი მართებული არ იყო და ცუდად ვიქცეოდი . ალექსანდრესი მართლა არ უნდა მრცხვენოდეს , მითუმეტეს რომ საცურაო კოსტუმში ვის არ უნახია შეყვარებული .
- მომე . - ხელი გავუწოდე . მანაც ეგრევე შემომაგება სპორტულები . იქამდე მიყურა სანამ მის სპორტულებში არ გამოვეწყვე .
- რთული ყოფილა ? - მკითხა ღიმილით . მეც სიცილით თავი გავუქნიე . - არასდროს არ შეგრცხვეს ჩემი - მითხრა და ნიკაპით თავი ზემოთ ამაწევია .
- კაი წამო რა მშია . - ვუთხარი წუწუნით . მანაც მოწყვეტით მაკოცა ტუჩებში და ხელჩაკიდებულებმა გავემართეთ სამზარეულოსკენ . ... მისაღებში ბარგით თოკო შეგხვთა დაღვრემილი სახით .
- რა მოხდა ? - შევიცხადე მე
- სასწრაფო საქმე გამომიჩნდა და თბილისში უნდა დავბრუნდე აუცილებლად - თქვა მოწყენილმა .
- მშვიდობაა ? - მკაცრი ხმით იკითხა ალექსანდრემ
- კი , კი . უბრალოდ სამსახურში მაქ რაღაც პრობლემები და დღესვე უნდა დავბრუნდე . ხო იცი ადვოკატი ვარ და დიდხანს ვერ ვიქნები ასე ჩემ გემოზე . თან იმედია თქვენც იზამთ „ რაცხას ‘’ და დაადგამთ საშელს . - ბოლოს მაინც დაბრუნდა ძველი თორნიკე .
- შენ წარმოიდგინედა ჩვენ უკვე დავადგით საშველი - თქვა ღიმილ შეპარულმა ალექსანდრემ .
- რაო რძალო ? რასაა რომ ბჟუტურებს აი კაცი ? - შეიცხადა ქალივით , მაგრამ სიცილი მაინც ვერ შეიკავა .
- მართალია აი კაცი , შეყვარებულები ვარ . ვოტ ტაკ , ამიტომ მოგიწევს ჩემი ატანა - სიცილით ვუთხარი მეც .
- ვაიმე , გილოცავთ . - თბილად გადაგვეხვია . - გაძლებას გისურვებ რძალო , გაძლებას და რაც მთავარია ამ უჟურმა არ გაგაგიჟს . იცოდე შენ ისეთი დარტყმული უნდა იყო ცხოვრების ბოლომდე როგორიც ახლა ხარ . - სიცილით დამიქნია საჩვენებელი თითი .
- მიდიოდი მემგონი შენ - წარბ აწეულმა შეხედა ალექსანდრემ .
- ჰო გეუბნებოდი . უჟური , უჟური , ხე . - დაიწყო გოგოსავით გოდება . - წავედი ჰო წავედი და თქვენ როდის ჩამოხვალთ ?
- აქაც კარგად ვართ - წარბები შევჟმუხნე გაბრაზების ნიშნად .
- მართალია აქაც კარგად ვართ მაგრამ , არ დაგავიწყდეს ქალბატონო ერთ კვირაში გამოცდები გაქ , ამიტომ დღეს არა რადგან შაბათია . ხვალ წამოვალთ და დავუბრუნდებით გაწამაწიას . - მკაცრად ჩამოაყალიბა ალექსანდრემ და ჩემ დაბღვერილ სახეზე სიცილი ვერ შეიკავა .
- კაი რძალო , ნუ იბუტები . ჩააბარე გამოცდები და მერე წადი სადაც გინდა . ... ისე რაზე აბარებ ? - გამომცდელად შემომხედა
- შენი კოლეგა უნდა გავხე ვაჟბატონო შენი . - სიცილით ვუთხარი .
- მაიცა , რაიო ? შენც ადვოკატი იჩითები ? არა რა ოჯახშ ორი ადვოკატი კატასტროფაა . - ჩაილაპარაკა დანანებით .
- კარგად ვერ გავიგე . ოჯახში ? გიორგი ადვოკატი აშკარად არ არის და ... - გაკვირვებულმა ჩავიბურტყუნე .
- მოიცა შენ არ იცი ? არ უთხარი ბიჭო ? - ახლა ალექსანდეს მიუბრუნდა . მისგანაც უარყოფითი პასუხი რომ მიიღო იევ მე მომიბრუნდა . - რა და რძალო ეგ ვაჟბატონი გვერდს რომ გიმშვენებს ადვოკატია . ორივემ ერთად დავამთავრეთ სწავლა და ერთადვე შევქმენით ჩვენი კომპანია . უბრალოდ მამამისის , გიო ძიას გამო მან თავი დაანება და შენი დირექტორი გახდა .
- და ამას მე ახლა ვიგებ ? - ნაწყენმა ჩავილაპარაკე .
- კაი რა , უბრალოდ არ იყო ისეთი მომენტი რომ ეს მეთქვა . ახლა ხომ იცი . რა მნიშვნელობააქ - მხრები აიჩეჩა .
- არა ბიჯო , სულ არ აქვს . - გაბრაზებულმა ჩავიბურტყუნე .
- კაი რძალო , აბა წავედი მე და ჭკვიანად იყავით არ იცელქოთ . - სიცილით გვითხრა და ორივე გადაგვკოცნა .
- მშვიდობიანი მგზავრობა . - თბილად ვუთხარი .
- კარგად ბრატ . - უთხრა ალექსანდრემ და ხელი დაცხო მხარზე . ... თოკომაც ხელი მოკიდა ერთ შავ ზურგ ჩანთანს და მანქანაში ჩადო . შემდეგ თვითონ დაიკავა მძღოლის ადგილი და ხელის ქნევით გაუჩინარდა ტყეში .
- კარგი რა მიბრაზდები ? - მოწყენილმა მითხრა ალექსანდრემ , მხოლოდ მის მერე კარები რომ მოხურა .
- რამე გემრიელობას თუ მაჭმევ გაპატიებ - წარბები გამომცდელად ავუციმციმე . მანაც ჩუმად ჩაიბურტყუნა ,, შენი გამოსწორება არ იქნება ‘’-ო და ღიმილით გავიდა სამზარეულოში . მეც უკან გავყევი და იქვე მაგიდასთან სკამზე ჩამოვჯექი . ალექანდრემაც პროდუქტები გადმოალაგა და რაღაცის გაკეთებას შეუდგა . ...
ვიჯექი და ვუყურებდი სასურველ სხეულს , როელიც ისე მონდომებით მიკეთებდა საუზმეს უგემურიც რომ ყოფილიყო მისის ცოდვით ვერ იტყოდი სიმართლეს აკეთებდა აკურატულად , თან ისე მოხერხებულად მეც კი შემშურდა. ვგიჟდები როცა მას ასეთ მომენტში ვხედავ . ჩემში რაღაც ისეთმა დაიკავა ბინა , რასაც უბრალოდ სიტყვით ვერ აღწერ. ყოვლად შეუძლებელია. ვუყურებ და სიამაყით ვიჯგიმები , რომ ამ პიროვნებას შემიძლია ჩემი ვუწოდო . ჩემი ბიჭი ! მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი ! ჩემი და არავისი სხვისი ! ...
ბევრი მოთმინების შემდეგ , მაინც ვერ მოვითმინე და უკნიდან ტკიპასავით ავეკარი . ვიგრძენი როგორ დაეხორკლა კანი და ამაზე უფრო გავგიჟდი . გავგიჟდი ? გაგიჟება რა მოსატანია იმ გრძნობასთან რაც დამემართა . ... ისიც შემობრუნდა და ახლა უკვე მის გულის ფეთქვასაც ვგრძნობდ
- ხო ყოველთვის ჩემთან იქნები ? ხო არ მიმატოვებ ? - ჩახლეჩილი ხმით დავიწყე ბურტყუნი .
- ნუ გეშინია , მე ყოველთვის შენთან ერთად ვიქნები . მაშინაც თუ შენ არ მოინდომებ ჩემს შენთან ყოფნას . - თბილი ხმით მითხრა .
- ჰო იცი რომ ამდენი ხანი სიყვარულის არ მჯეროდა ? ყოველთვის ვიძახოდი რომ არ არსებობდა და ყველაფერი ერთი დიდი სისულელე იყო . შეყვარებულ წყვილსაც რომ დავინახავდი მათან მივდიოდი და პირში ვეუბნებოდი , თქვენ ერთმანეთ არ გიყვართ ერთმანეთი გიზიდავთ - თქო . პირში ვეუბნებოდი მალე დაშორდებით ერთმანეთს და ორივე თქვენ - თქვენ გზაზე წახვალთ - თქო , მაგრამ ახლა ყველაფერი შეიცვალა . შენ შეცვალე ყველაფერი . ჩემი ხედვებიც კი და ახლა გეხვეწები , ის ხედვები რაც მქონდა და ახლა სისულელედ მიმაჩნია სიმართლედ არ ჩამათვლევიო . ჰო იცი რომ თუ ვამბობ მიყვარხარ-თქო ანუ მართლა მიყვარხარ ? ჰო იცი რომ პირველი ხარ ვისაც ამას ვეუბნები და უკანასკნელიც ვისაც ვეტყვი, შეიძლება სწორედ ამიტომაა რომ ახლა მე მეშინია . მეშინია იმის რომ ეს ყველაფერი რამოდენიმე დღეში , კვირაში , თვეში ან თუნდაც წელში შეიცვლება . არ მინდა გესმის ? არ მინდა ეს ყველაფერი ბოლოს ტყუილი აღმოჩნდეს და ორივე ჩვენ-ჩვენ გზაზე წავიდეთ . არ მინდა ჩვენ-ჩენი გზა გვქონდეს . მინდა ჩვენი გზა გვქონდეს . ერთი გზა რომელსაც ერთად გავივლით ერთმანეთის თრევით . მშვენივრად მესმის რომ ეს გზა არ იქნება იავარდით მოფენილი და ბევრი დაბრკოლების გადალახვა მოგვიწევს . ძალიან კარგად მესმის და მინდა ეს გზა ერთმანეთის დაყრდნობით გავიაროთ . ... არაა მარტო , არამედ ერთად . არ მინდა მე და შენ ცალ-ცალკე არსებობდეს . ამ სიტყვების მერე მინდა მე და შენ ჩვენ გახდეს . არა ვინმეს დასანახად , არამედ ჩვენთვის , ორივესთის . ისიც კარგად მესმის რომ მე აბიტურიენტი ვარ და შენ დირექტორი . ჩვენ შორის სხვაობა ექვსი წელია , მაგრამ რა მნიშვნელობა აქ წლებს . მთავარია რომ ერთმანეთი გვიყვარს და რას იტყვის რბო ეს დიდად არ მანაღვლებს . ისინი ყოველთის გამონახავენ რაღაც ისეთს რომ იჭორაონ . რაც არუნდა ვეცადოთ ჩვენ ვერ ვიქნებით ყველას თვალში კარგი , რადგან ყოველთვის გამოჩნდება ერთი ნაბ***არი , მაგრამ მთავარია ჩვენ როგორ მივიღებთ ამ ნაბ***არს და როგორ მივუჩენთ მის ადგილს . - მთელი გრძნობით დავიწყე ლაპარაკი და როგორც იქნა ყველანაირი განცდა გავუმხილე ალექსანდრეს .
- არვიცი ამის მერე რა გითხრა ოღონდ მართლა . დავიწყოთ იქიდან რომ თითეულ სიტყვაში გეთანხმები თავის კავშირებითაც კი . არც მე მინდა სრულიად განსხვავებული მიზანი გვამოძრავებდეს . მე ძალიან კარგად მესმის და ვითვალისწინებ შენს აზრებს . ვიცი რომ ძალიან გინდა გამოხვიდე ყველასთვის პატივსაცემი და ღირსეული ადვოკატი . ვიცი რომ გინდა შენი სახელი გქონდეს ცხოვრებაში და არავის ზურგს უკან ყოფნა არ გიზიდავს . მესმის რო გინდა იყო ადვოკატი ნენსი კანდელაკი და არა ალექსანდრე დევდარიანის გოგო . ვიცი ეს ყველაფერი შენთვის რასაც ნიშნავს და არც მე ვარ წინააღმდეგი ჩემზე კარგი ადვოკატი გამოვიდე . მე ყველანაირად ხელს შეგიწყობ და მოგეხმარები კარიელის ასაწყობად , მაგრამ ყველაფერი მაინც შენზეა დამოკიდებული . არ მინდა მერე ვინმემ წამოგაძახოს ალექსანდრეს გამოა ახლა ამ ადგილას რომ ხარ-ო. როგორც შენ თქვი ყოველთვის გამოხტება ერთი ნაბ***არი . ... და რაც შეეხება ჩვენ ამაბავს . გპირდები რომ ამ აზრზე იქნები ყოველთვის რაც დღეს ილაპარაკე . ოღონდ ორივემ უნდა შევფიცოთ ერთმანეთს რომ ჩვენს შორის ერთი მილიგრაი ტყუილიც არ იქნება . ყოველთვის მივალთ ერთმანეთთან და ვეტყვით რომ ,, აი იცი დღეს მე შენგან მალულად ეს გავაკეთე ‘’ რაცარუნდა გააკეთო მე მას ყოველთვის გავიგებ , მაგრამ უფრო ნიშვნელოვანია რომ ეს ყველაფერი შენგან მოვისმინო და დავინახო ამ შეცდომას ნანობ . ... რაო მაშინ რა მითხარი ეჭვიანი ვარო ? მოიცა შენ გგონია მე არ ვარ ? ნუ რას უკაცრავად . იმაზეც კი ვეჭვიანობ რომ შენ და თითოეული ბიჭი რომელიც არსებობს ერთი ჰაერით სუნთქავს . რომ დავინახო ვინმე გეხება ან პროსტა თავში გავიელვო მაინც ეგრევე ვიჭრები . შეიძლება შორიდან უგრძნობი ვჩანვარ , მაგრამ დამიჯერე ეგრე ნამდვილად არაა და იმაზე მეტად განვიცდი ვიდრე შესაძლებელია . სულ პატარა იყავი ჩემად რომ დაგიგულე და ვერავის ვერ დავუთმობ შენს თავს . ვერ კი არა არ . გესის მაინც ამდენი წელი უშენოდ რა დამიჯა . სულ თავიდან თექვსმეტი წლის ვიყავი რომ მივხვდი დამერხა-თქო . ოცი წლის ვიყავი როცა უკვე შენ აჩრდილად ვიყავი ქცეული და ყველგან მე დაგყვებოდი . ძლივს ვიკავებდი თავს რომ შენთან არ მოვსულიყავი და არ ჩაგხუტებოდი მაინც . თავს ყოველ წამს ძლივს ვაჯერებდი რომ პატარა იყავი და ჩემი მოსვლით არ მინდოდა დამეფრთხე . თავს იმას ვაჯერებდი რომ მე შენი ღირსი არ ვიყავი . შენ უფრო მეტს იმსახურებდი და იმსახურებ კიდევაც , ამიტომაც ბარგი ჩავალაგე და გერმანიაში გავემგზავრე . ... მთელი სამი წელი ჩემ თავს ვაძალებდი შენ გადაყვარებას , მაგრამ თითოეულ ცდაზე პირიქით მემართებოდა და უფრო მიყვარდებოდი . გონებას უნდოდა დაევიწყებიე , მაგრამ გულმა აჯობა და სამი წლის მერე გავბედე და დავბრუნდი . ვერც კი წარმოიდგენ პირველად სამი წლის მერე რომ გნახე როგორ მინდოდა ახლა მაინც მოვსულიყავი ახლოს და მონატრებულზე ჩაგხუტებოდი , მაგრამ ახლაც მეშინოდა როგორ მიმიღებდი . ვერც კი წარმოიდგენ სამი წლის მერე რომ გნახე ჩამოყალიბებული ქალი , იმ პატარა ნენსისგან რომ არაფერი იყო დარჩენილი რა ვიგრძენი . ... მერე მამაჩემის ამბავიც მოხდა და როგორც იტყვიან ზოგი ჭირი მარგებელია-ო . შანსი მომეცა შენთან ახლოს ყოფნის და მე ამას ხელიდან გავუშვებდი ? მეორე დღესვე სკოლაში გამოგეცხადე . ... ვერც კი წარმოიდგენ როგორი სიამაყით ვიყავი ავსებული , როცა მარინას თავისი ადგილი მიუჩინე და სოფოს , რომელიც გაბრალებდა იწერსო ყველაფრის და მიუხედავათ დაეხმარე და ბოლომდე არ გაწირე . ... მერე იყო რბოლა . ოო მაქ უბრალოდ ყველაზე მეტად გამიმართლა და ნიზლავი მოვიგე . უბრალო ნიზლავი ეძახე შენ და მაგის გამოაა ახლა ჩვენ აქ რომ ვართ და ასე ჩახუტებულები ერმანეთს გრძნობებში ვუტყდებით . ... მერე იყო კონცერტი . ოოო ეგ იყო სრული შოკი . ცეკვა პროფესიონალურ დონეზე რომ შეგეძლო ეგ ძალიან კარგად ვიცოდი , ასევე იყო სიმღერაც . ისიც კი ვიცოდი რომ ბევრ მხატვარს ჯობდი , მაგრამ მწერალი რომ იყავი ეგ ნამდვილად არ ვიცოდი . ... ყველანაირად შეუდარებელი ხარ და მიხარია რომ ჩემი გოგო გქვია . ჩემი ჰო გესმის ? მე მესაკუთხრე ვარ და რაც ჩემია ჩემია ! მას არავის არ დავუთმობ რაც არ უნდა მოხდეს და ასეც უნდა იყოს. ... მიყვარხარ გესმის ? მიყვარხარ და ეს შემიძლია მთელ ქვეყანას გავაგებიო . მიყვარხარ დედამიწიდან ცამდე . ისე როგორც გეგას და თინას უყვარდა ერთმანეთი . სულის გავლით გულამდე . - მთელი გრძნობით დაამთავრა სიტყვა და ტუჩებზე დამეტაკა .
- რაო რა მითხარი როგორ გიყვარვარ ? - ვგიჟდები რომ მეუბნება და რა გავაკეთო .
- მე კი მიყვარხარ მარა შენ თუ გიყვარვარ ? - დაეჭვებით შემეკითხა და ჩავარტყამ ახლა ამას რამეს თავში .
- არგეტყვი - გავიბუტე მე
- აი როგორი ბავშვი ხარ რა . ჩემი ბავშვი . - ჩაიბურტყუნა და მთელი ძალით ჩამიხუტა .
- შენ რომ არ მეუბნები როგორ გიყვარვარ კაია ? მაშინ არც მე გეტყვი რომ მიყვარხარ - პატარა ბავშვივით გაბუტულმა ჩავიბუტყუნე და ვერც კი მივხვდი რა წამოვროშე .
- ხო ხედავ მაინც გათქმევინე რომ გიყვარვარ ? - გამარჯვებული სახით გადმომხედა .
- და შენ მაინც არ მეუბნები როგორ გიყვარვარ - ცოცხალი თავით არ ვნებდებოდი
- სულის გავლით გულამდე - თბილად მითხრა .
- ბოლო წუთამდე - კისკისით ვუთხარი .
- მოდი აბა გამისისნჯე ნახელავი - მითხრა და მაგიდისკენ მიმანიშნა . ოოო , ეგ ვის ახსოვდა . ნერწყვი ხმაურიანად გადავყლაპე და სკამზე დავჯექი . ალექსანდრე ჩემს გვერდით დაჯდა და ნახევარი ცეზარი გადმომიღო .
- გავსკდები მაგდენი რომ ვჭამო - სიცილით ვთქვი . მანაც ცეზარის თეფში აიღო და ჩემს თეფშზე კიდევ დაამატა .
- არ მომწონს ჩხირივით რომ ხარ - მკაცრად ჩაილაპარაკა და თეფშზე მიმანიშნა .
- ამდენს მართლა ვერ შევჭამ . - ჩავიბურტყუნე ჩუმათ და ტუჩები დავბრიცე . იქნებ ასე მაინც მოვთაფლო , მაგრამ სვანს რამეთი მოთაფლავ ? არამც და არამც .
- ბევრს ნუ წუწუნებ თორე კიდე დაგიმატებ - მკაცრი ხმით მითხრა , მაგრამ ტუჩის კუთხე მაინც ჩაუტყდა .
- ამდენი მართლა არ შემიძლია ... - კიდე ვაპირებდი წუწუნის გაგრძელებას , მაგრამ ვინ დაგაცადა . ისე ოსტატურად გადამისვა კალთაში ვერც კი გავიაზრე . ჩანგლით ცეზარი აიღო და ჩემსკენ წამოიღო .
- აბა გააღე პირი და თქვი ალექსანდრე მიყვარხარ - სიცილით მითხრა .
- ჩემი უჟმური მიყვარს მე - სიცილით ვთქვი და ცეზარი დავღეჭე . ... მმმმ რა გემრიელია . ჰო ვამბობ რა ჩემი ბიჭი უნაკლოა-თქო . თუ არ მითქვამს ჯერ ? კაი ჰო თუ არ მითქვამს ახლა ვამბობ და დამიჯერეთ რა . - უგემრიელესია . ნუ ვიცი რა ბიჭის არჩევა - ვთქვი სიცილით და ალექსანდრეს გაღიმებაც გამოვიწვიე . - მომეცი აბა ჩანგალი . - ხელში გამოვართვი და ახლა მე მივუტანე პირთან . - აბა გააღე პირი და მითხარი , მიყვარხარ ნენსი . - გავიმეორე მისი ეშმაკობა .
- ჩემი დარტყმული მიყვარს მე - მანაც მე მომბაძა და სიცილით წარმოთქვა . ... ასე ვჭამდით ერთს მე ერთს ის და მეღიმებოდა ჩვენს ასეთ ქცევაზე . მიყვარს გესმით ? მიყვარს და ამას ყველაფრის გარეშე ვამბობ . ... როგორც იქნა მოვრჩით . ერთად ავალაგეთ , დავრეცხეთ და მისაღებში დავჯექით . ნუ დავჯექით რა ის დაჯდა და მე მის კალთაში ჩავსკუპტი .
- რვა საათია ჯერ , რა გავაკეთოთ ახლა ? - მოჭუტული თვალებით შევეკითხე .
- აი ასე ჩახუტებულები ვიყოთ რა და ვილაპარაკოთ - მითხრა და მთელი ძალით ჩამიხუტა .
- აუ ხვალ თბილისში არ მინდა - ნაწყენმა ჩავიბურტყუნე .
- არც მე არ მინდა მაგრამ შენ ხომ არ გავიწყდეა ერთ კვირაში გამოცდები გეწყება . აი მერე რომ ჩააბარებ სადაც მეტყვი ყველგან წაგიყვან . - თბილი ხმით მითხრა.
- იცოდე ვიმახსოვრებ - თითი გამაფრთხილებლად ავუქნიე ცხვირწინ . - ისე რომ ჩავალთ მერე რა იქნება ? - დაეჭვებულმა შევეკითხე .
- ჩემთან გადმოხვალ ? - დაბოხებული ხმით მითხრა და მივხვდი ნერვიულობდა ჩემს პასუხზე .
- ხომ არ ვჩქარობთ ? - წართმეული ხმით ჩავიბურტყუნე .
- მთელი შვიდი წელი ვითმინე და მაინც გგონია რომ ვჩქარობთ ? - ნაწყენი ხმით თქვა. - მაგრამ მე არაფერს გაძალებ , ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული . ამ შემთხვევაში ვერაფერს გეტყვი .
- ხო მარტო ცხოვრობ ? - მეშინოდა , გესმით ? მეშინოდა როგორ მიიღებდნენ ჩვენ ამბავს მისი მშობლები . მერე რა რომ მამამის ვიცნობდი . ხომ იცით მაინც ალექსანდრეს ოჯახი და ...
- მართალია მარტო ვცხოვრობ , მაგრამ მამაჩემს და დედაჩემს რომ გაიცნობ ჰო იცი არა ? - სიცილით მითხრა .
- ხვალ არა რა - ჩუმათ ჩავიბურტყუნე .
- ანუ ?
- ანუ ის რომ ყოველ დღე მოგიწევს ჩემი გაღვიძება . ალბათ უკვე მიხვდი რომ ადვილი ვერ იქნება , მაგრამ შეუძლებელიც არაფერია - სიცილით ვუთხარი და მივეხუტე .
- მე ჩემი მთოდები მაქვს - მანაც სიცილით მომიგო .
- ისე როგორ იქნება რომ შენ დირექტორი ხარ და მე შენი ერთ-ერთი მოსწავლე ? როგორ მიიღებენ ამას სკოლა ? - ჩაფიქრებულმა ჩავიბურტყუნე .
- მივალთ თუ არა ყველა გაიგებს ჩვენს ერთად ყოფნას და როგორც უნდა ისე იფიქრონ , მთავარია ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი და ხალხის აზრი უკვე მეორე ხარისხოვანია - თბილად მითხრა და კისერზე სველი კოცნა დამიტოვა .
- წამო რა დავწვეთ , რაღაც დაღლილი ვარ და ... - მანაც თავი დამიქნია და ხელში აყვანილმა გამიყვანა ჩვენს ოთახში .
- ახლა გეხვეწები დღევანდელი არ დამაწყებიო თორე შენ ჩემი გაჭედვა არ გინახავს - გამაფრთხილებლად მითხრა .
- კაი რა გავალ მაინც - ვთქვი და ადგომა დავაპირე , მაგრამ ოოო აქ ოოო . ალექსანდრემ გამაჩერა და ჩემს ზემოდან მოექცა . გაბრძოლება გადავწყვიტე , მაგრამ ეგრევე ტუჩებზე მეცა . მიკოცნიდა ძალიან ნაზად და მომთხოვნათ . მეც ვსიო შემეხო და ეგრევე ყველაფერი დამავიწყდა .
- ვგიჟდები , გესმის ვგიჟდები . შენ მაგიჯებ - სვენებ-სვენებით ძლივს ამოთქვა ჩემს ტუჩებზე და ისევ დასწვდა კოცნისგან დაბუჟებულ ბაგეებს . მეც შეძლებისდაგვარად ვყვებოდი და ვერც კი გავიაზრე როგორ გადამაძრო მაიკა რასაც ალექსანდრეს მაიკაც მიყვა .
- დარწმუნებული ხარ ? რთული იქნება , მაგრამ თუ არ გინდა ვერ დაგაძალებ შევჩერდები - ჩახლეჩილი ხმით მითხრა და აი ახლა უფრო დავაფასე ალექსანდრე . ვგრძნობდი , მთელი გრძნობით როგორ უჭირდა ამ სიტყვების თქმა , მაგრამ ის ამის გამკეთებელი იყო . აი ახლა კი ის მომენტი იყო როცა ყველაფერი უკან უნდა მომესროლა და ასეც მოვიქეცი.
- მზად ვარ ! - ვთქვი ძალიან ჩუმათ , მაგრამ ალექსანდრესთვის ძალიან გასაგებად . შემიძლია დავიფიცო რომ ალექსანდრეს თვალებში მილიონმა ფეიერვერკი ერთად აფერთქდა . ... სრულ რაღაც ორი სიტყვა და ყველაფერი ნათელი გახდა . ....

და შემდეგ იყო ორი ერთმანეთზე გადაკვანძული სხეული , რომელებიც გახდნენ ერთი მთლიანობა ...


............

ძალიან ძალიან ძალიან და კიდევ ერთხელ ძალიან დიდი დიდი დიდი და კიდევ ერთხელ დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის . ჯერ ორი დღე ექსკურსიაზე ვიყავი მერე ვირუსი შემხვდა . მერე მოწამლულიც ვიყყავი . გუშინ გამოვჯამთელდი და რომ უნდა დამეწერა მუზამ მიმატოვა . ალბათ ეგრეც გამიბრაზდა და ძლივს შემოვირიგე . იმედია თქვენც შემოგირიგებთ . აი ძლივს დავწერე . მართლა . ღირსი ვარ . ვაღიაებ ღირსი ვარ მომკალით და საკურთხზე ფლავიც არ გააკეთოთ . ჩემი პირით ვაღიარებ ღირსი ვარ .