დილას ისევ ალექსანდრეს კოცნას გამოვცავარ ძილბურანიდან .
- კარგი რა დამაძინე - ჩავიბურტყუნე საცოდავათ და ალექსანდრეს ყელში ჩაყოფილი ცხვირი გავუხახუნე . როგორც კი ვიგრძენი ჩემს შეხებაზე როგორ დაეხორკლა კანი ჩუმად ჩავიცინე.
- ნუ ცუღლუტებ პატარა ქალბატონო - გამაფრთხილებლად მითხრა.
- ქალბატონო არა რა , საქალბატონე . - დავიბუზღუნე სასაცილოთ , რასაც სვანის ჩაცინება მოყვა.
- ორი საათია უკვე ადგომის დროა . შენ ხელში ძაან გავზარმაცდი მე - მკაცრი ტონით დაიწყო ლაპარაკი მაგრამ ბოლოს მაინც გაეცინა.
- სხვათაშორის მე თუ არსად არ მივდივარ სულ სამ - ოთხ საათამდე მძინავს . - გამარჯვებული სახით ვთქვი .
- ეგ არ გამახსენო , ყოველთვის როგორ იგვიანებ სკოლაში ? თან ან გიოს მოყავხარ ან მოტოთი მოდიხარ , მაგრამ შენი საშველი მაინც არ არის . გინდა დირექტორმა ოქმი დაგიწეროს? გავიგე მკაცრი დირექტორი გყოლია და ვერ იტანს ასეთებსო . - ისე ლაპარაობდა თავის თავზე ვითომაც არაფერიო.
- დირექტორი მართლაც რომ უჟმური მყავს , მაგრამ არაუშავს . ტკბება თანდათან და ვატყობ აწი სკოლაში რომ არ მივიდე არაფერს არ მეტყვის - პატარა ბავშვივით ენა გადმოვუყავი.
- ეგ დირექტორი იქნება ახლა კარგ ამბავს რომ არ დაგითევს - ირონიულად წამოიძახა. ამის გაფიქრებაზე საწოლიდან ეგრევე წამოვფრინდი და ოთახიდან გავარდი . ნუ სპორტულებიანად ვიწექი რაიყოთ . ნუ გაქვთ ბილწი აზროვნება.
- თოკო მიშველე - ახვლედიანთან მივირბინე და უკან ამოვუდექი. - მომზდევს და გაფიქრებაც არ მინდა რას მიზამს - ვუთხარი და ეგრევე დავინხე ალექსანდრე .
- გირჩევნია გაიქცე , მე ვერაფერში დაგეხმარები - მითხრა თოკომ . მეც როგორც კი გავაანალიზე მისი სიტყვები და სვანი დავინახე როგორ მოწყდა ადგილს ეგრევე გარეთ გავარდი .
- მაინც დაგიჭერ პატარავ , ვერსად გამექცევი - მაფრთხილებდა ალექსანდრე თან მომზდევდა. ... ხუთ წუთიანი სირბილის შემდეგ დავნებდი .
- მეტი აღარ შემიძლია - ამოვიკრუსუნე მე . .. ამის გაგებაზე ეგრევე მომვარდა და ღუტუნი დამიწყო.
- არა , რა გამიშვი . - სიცილით ვამბობდი და სულს ძლივს ვითქვამდი .
- ეგრე მოგიხდება , უარესის ღირსი ხარ . - უფრო აძლიერებდა ღუტუნს.
- თოკო , გთხოვ მიშველე - მოლო ხმაზე დავიკვლე , რასაც ეგრევე მოყვა თოკოს გარეთ გამოსვლა.
- კარგი რა გაჩერდი ცოდოა . - სიცილით შემაშველა ოთხი სიტყვა.
- მხოლოდ ერთი პირობით . - აგრძელებდა ისევ ღუტუნს .
- ოღონდ შენ შეჩერდი და ყველაფერს გავაკეთებ . - ამის გაგონებაზე ეგრევე მიშვა ხელი .
- წამოდი - ხელი ჩამკიდა და სახლში შემიყვანა. დერეფანი გაიარა და სულ სულ ბოლო ოთახის კარები გააღო . ეს ოთახი არასდროს შემინიშნავს და ამიტომაც არც დავინტერესებულვარ შიგნით რა ხდებოდა. ... კარები შეაღო თუ არა სახატავი ოთახი დავინახე . ყველაფერი იქ იყო თუ რაიმე შეიძლებოდა დაგჭირვებოდა სახატავათ .
- ხატავ - აღრფთოვანებულმა წარმოვთქვი და თითოეული კუთხის შესწავლა დავიწყე .
- ცოტ , ცოტას .
- ვაიმე რა მაგარია და ამას მიმალავდი ? - თვალეებ მოჭუტულმა გავხედე .
- ახლა ხომ იცი ? .. ჰო აქ რატომ შემოგიყვანე ახლა. აქ დაჯექი - სკამზე მიმითითა . - და არ გაინძრე .
- შენ რა უნდა დამხატო ? - გავიკვივე მე . . . . მანაც თავი დამიქნია თანხმობის ნიშნად .
- ცოტა გვერდზე შეტრიალდი - მეც დავემორჩილე . - თმები მარჯვენა ყურზე გადაიწიე და მარცხნივ გადაიყარე . - გასცა ბრძანება და მეც ყველაფერი ისე შევასრულ როგორც უნდოდა . - კარგი გოგო ხარ . შემაქო და ხელში ფანქარი აიღო დასახატად . ...
მხელი ერთი საათი ასე ჩუმათ ვიჯექი და ვუყურებდი მთელი გრძნობით როგორ მხატავდა. ხაზებსაც ისე სიფრთხილით უსვამდა , რომ ამაზე მთლად ავიჭერი და ისე მინდოდა ახლა მთელი ძალით ჩავხუტებოდი და კოცნით დამეხრჩო , მაგრამ თავის გავაკონტროლება მოვახერხე .
- ვსიო დავამთავრე - წამოიძახა გაბრწყინებული თვალებით .
- აბა მანახე რა გამოვიდა . - ვთქვი სკამიდან ავდექი და მისკენ დავიძარი .
- მაგ ადგილას გაჩერდი - მკაცრად თქვა და ეგრევე მივეყინე იმ ადგილს სადაც ვიდექი . - ნახატის ნახვის უფლება ვინ მოგც შენ ? - წარბ აწეულმა დაიწყო მკაცრად ლაპარაკი .
- რას ქვია უფლება ვინ მომცა ? - შევიცხადე მე . - მე ვხატივარ და ხომ უნდა ვნახო ჩემი თავი
- სამაგიეროთ მე დაგხატე და არ მინდა რომ ნახო - გამარჯვებული სახით გადმომხედა.
- ეე ეგ რა წესია ? - წარბები შევკარი გაბრაზების ნიშნად .
- განახებ , ოღონდ მანამდე ... უნდა მაკოცო - გამარჯვებულმა მაცდურად გადმომხედა
- ჰო მაგრამ ...
- არვიცი ახლა შენ რა გაიფიქრე მაგრამ მოვითხოვ ყელში მაკოცო - ამის გაგებაზე ერთიანათ ამოვისუნთქე .
- კი გაკოცებდი , მაგრამ ... - დავიწყე გაწელვა.
- რა მაგრამ ? - გაკვირვებულმა მითხრა.
- რა და ის რომ ორ მეტრიანი ხარ , მე კიდე შეგახსენებ და გეტყვი რომ შენთან შედარებით პატარა ვარ , ამიტომაც ვერ გსტვები . ნუ ისე არგად ვერა რომ კარგად გაკოცო .
- რა პრობლემაა . - მითხრა და ხელში ამიტაცა .
- მოიცა მე ეგ არ მიგულისხმია - დავიწყე ბლუყუნი .
- არმაინტერესებ შენ რა იგულისხმე და რა არა . მაკოცე თორემ ნახატს არ განახებ . - წარბები ამითამაშა .
- მოკლედ რა შარში ხარ კანდელაკი - ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და მთელი გრძნობით ვაკოცე ყელში . .. ნუ მართალია არ მიყვარს ვნმეს ყელში რომ ვკოცნი , მაგრამ ალექსანდრეს ყელი რაღაც სულ სხვა ნაირია .
- ეგრე პატარავ . მიყვარს როცა იმას აკეთებ რაც მე მინდა - მითხრა და ახლა თვითონაც დამიტოვა სველი კოცნა კისერში , შემდეგ კი ჩამომსვა .
- ამ ბოლო დროს კი სულ იმას ვაკეთებ რაც შენ გინდა , რაც მე სასტიკად არ მომწონს . - მკაცრად ჩავიდუდღუნე და ნახატის სანახავად ორი ნაბიჯი წინ გადავდგი . .... დავინახე თუ არა გავშტერდი . ასეთი საოცრება მართლაც არაფერი მენახა . მეგონა ჩემს თავს სარკეში ვუყურებდი .
- ღმერთო რა საოცრება ხარ - ვუთხარი აღფთოვანებულმა და ახლა კი ჩემი ინიციატივით ვაკოცე ყელში .
- არა რა , კაცმა რომ გკითხოს ვერ მსტვები - ჩაიღიმა სვანმა .
- ნუ სიტუაციას გააჩნია . - ვთქვი ღიმილით .
- ძალიან მშია , გთხოვ რა რამე გააკეთე - კატისნაირი თვალები შემომხედა , რომელიც მოგშტერებია ერთი ლუკმა მაინც გაიმეტე ჩემთვის-ო.
- კარგი ოღონდ ახლა ჩემთან გექნება ერთი სურვილი - გამარჯვებული სახით გავაცნე ჩემი წინადადება.
- რაიყო სამაგიეროს მიხდი ? - თვალებ მოჭუტულმა გამომხედა .
- არ არის გამორიცხული - გადავიკისკისე.
- კარგი ჰო ჯანდაბა , ისე მშია ყველაფერზე ვარ წამსვლელი - დამნებდა სვანი .
- მაშინ ორი სურვილი - გავიკრიჭე მე
- აბა ახლა მოუსვი აქიდან და საჭმე გააკეთე , თორე ისე გავაქრობ მაგ ერთ სურვილს და გამოვიყენებ ჩვენს ნიზლვს - გამარჯვებული სახით გადმომხედა .
- უიმე , კარგი ჰო . - ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი . სადაც თოკო დამხვდა .
- ვა რძალო , ძლივს არ გამოხვედი ? - შეიცხადა მან . - ძაან მშია და რამე გააკეთე გთხოვ .
- ჰო სწორედ მაგიტომ გამოვედი . - ჩავიცინე მე და საჭირო პროდუქტები გადმოვიღე .
ნახევარ საათში კი ხორცინი მაკარონი მქონდა მომზადებული . სუფრაც გავაწყვე და ბიჭებსაც დავუძახე . ისინიც მალევე მოვიდნენ და მადიანათ , უხმოთ შევექეცით საჭმელს .
- მოკლედ რა , რა რძლი შემომდის ოჯახში - ამაყად არმოთქვა თოკომ , რასაც ალექსანდრეს მუჯლუგური მოყვა. - უიმე კაი ხო , ჩუმათ ვარ . - დაიბუზღუნა და ოთახი დატოვა .
- ნუ მიაქცევ ყურადღებას - მითხრა სევდიანი ხმით .
- არაუშავს . შენ მაგაზე არ იდარდო . - გავამხნევე და სუფრის ალაგებას შევუდექი . ალექსანდრეც მოეხმარა და მალევე გავედით თოკოსთან , რომელიც გაბუსული იჯდა სავარძელში . მეც გვერდით მივუჯექი და მთელი ძალით ჩავეხუტე .
- კარგი , რა რაზე იბუტები . არ უსმინო ამას , ჰო იცი რა უჟმურია. მე არ მწყინს - ვუთხარი მხიაულად .
- მართლა ? - გაოცებულმა შემეკითხა .
- ჰო , ჰო მართლა - მის ბავშურს საქციელზე ჩამეღიმა .
- ჯიგარი ხარ რა . - მხიარულად მითხრა და ლოყაზე მაკოცა . - მოდი რამე ფილმს ვუყუროთ . - შემოგვთავაზა თოკომ .
- ვუყუროთ , ოღონდ მანამდე სურვილი უნდა შემისრულოს შენმა ძმაკაცმა - წარბები ავათამაშე და ალექსანდრეს შევხედე.
- აბა რა გინდა შევასრულო ? - სულერთია ტონით მითხრა .
- შენი ლექსი წამიკითე . - გამარჯვებული სახით ვუთხარი და დავინახე როგორ შეახმა ირონიული სიცილი სახეზე.
- ჰო მა.. გრ..ა ..მ მ..ე ა...რ შე..მი...ძლია - ძლივს მოაბა წინადადებას თავი .
- აბა მე რომ მაყოლებ თითმის ყოველ დღე კაია ? - წარბ აწეულმა შევხედე . - არ მაინტერესებს უნდაა მოყვე. - მკაცრად ჩავილაპარაკე . ...
ვხედავდი როგორ უჭირდა ლექსის დაწყება , მაგრამ მე ფარ-ხმალს არ ვყრიდი . ბოლოს დამნებდა , ერთი ღრმათ ამოისუნთქა და დაიწყო :
- შენთვის მეგობრობა წმინდა მირონია ,
ჩემთვის ის გამხდარა ბედის ირონია ...
ბედმა კამათელი ისე გააგორა ,
მწვერვაზე ასული უკან დამაგორა .
ჩემი სიყვარული ურცხვად დაანარცხა ...
ფეხქვეშ გამითელა გრძნობა ნაფერები ,
შავით შემიცვალა ნათელი ფერები და ...
არც კი მომისმინა , არც კი გამიგონა ,
მისი ვიყავი და მაინც დამიმონა .
თითი დამიქნია , ფიქრი ამიკრძალა ,
სიკვდილი მანატრა , ისიც არ მაცალა ...
ჩვენი მეგობრობა არც კი გაიხსენა ,
ეშმაკს შემყარა და ჩემგან დაისვენა ,
უცებ მომეძალა ტრფობის აგონია ,
ასე თუ უყვარხარ ვინმეს არ მგონია ...
იქნებ ახლა მიხვდე , რაც შენთვის მირონია ,
ჩემთვის რატომ იქცა ბედის ირონიად ...

დაამთავრა თუ არა ეგრევე მივედი და მაგრად ჩავეხუტე . მანაც მომხვია მისი გრძელი ტორები და ასე ჩუმათ ვიყავით . ... ვერ ვბედავდი ხმის ამოღებას . ... ამასობაში თოკომ მოძებნა რაღაც ფილმი . ნოუთბუქი მაგიდაზე დადო და მდივანზე დაჯდა . ... როგორც მაშინ ეს ფილმიც საშინელებათა ჟანრის იყო. იმდენი ვიკივე , ვიწივლე და ბოლოს ალექსანდრეს ისე ვეკვროდი , რომ ვერავინ ვერ ამაწიწკნიდა . ესენი კი დამცნოდენ . თოკო იძახოდა ,, რა სუსტი გული გქონია რძალო ‘’-ო . ალექსანდრე კი უბრალოდ ტუჩის კუთხეს ტეხავდა და უფრო მიკრავდა გულში . ...
ორ საათიანი საშინელების შემდეგ , როგორც იქნა დამთავრდა ფილმი . უკვე თორმეტის ნახევარი იყო , ამიტომაც ოთახებში დავნაწილდით . როგორც ყოველთვის მე ალექსანდრეს საძინებელში შევედი . ... სააბაზანოში ირველი ალექსანდრე შევიდა და მალევე გამოვიდა . შემდეგ მე შევედი მისი მაიკით . გადავივლე და უკანვე დავბრუნდი . ... ალბათ ბევრი იტყვის რისი გეშინია ამხელა გოგოსო , მაგრამ ბავშობიდან ასე ვარ . მეშინია სიბნელის და ყველაფერი მუქისაც კი . ... როგორც კი აბაზანიდან გამოვედი ეგრევე შევწექი ლოგინში და ალექსანდრეს ჩავეხუტე . ისიც ჩემსკენ გადმობრუნდა და თმაზე თამაში დამიწყო. ...
ჯერ კიდევ არ ამომდიოდა თავიდან მისი ლექსი . თითქმის ჩვენ სიტუაციას ერგებოდა და აშკარად არც მე , მითუმეტეს მას არ უნდოდა ჩვენი ურთიერთობა მეგობრული ყოფილიყო .
- ალე . ... - დავიწყე ლაპარაკი და ეგრევე შემაჩერა.
- მოიცა რა დამიძახე? - გაიკვირვა .
- ალე ... რაიყო არ მოგწონს ? თუ გინდა არ დაგიძახებ - ავღშფოთდი მე .
- პირიქით ძალიან მომწონს . პირველი ხარ ვინც ასე მეძახის .
- ჰოდა მე ვიქნები პირველიც და უკანასკნელიც - ვუთხარი მკაცრად .
- იქნები პატარავ , იქნები .
- ალე შენი ლექსი ჩემზე იყო ? მართლა ფიქრობ რომ შენთან მეგობრობაზე მეტი არ შემიძლია - დამწუხრებულმა ვუთხარი .
- არვიცი პატარავ შენ რა შეგიძლია , მაგრამ ეგ ლექსი შენზე არ იყო. დიდი ხნის წინ დავწერე ეგ ლექსი . რაიყო ხომ არ გეწყინა ? - გაიკვირვა მან
- მეწყინა? მეწყინა კი არა ძლივს ამოვისუნთქე . - ვთქვი და ღრმათ ამოვისუნთქე
- დამშვიდდი პატარავ , ხომ იცი მე არაფერს არ დაგაძალებ ? - ჩემი სახე ხელებშ მოიქცია და თვალებში შემომხედა . მეც თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად.
- გიყვარვარ ? - სრულიად მოულოდნელად დავსვი , სრულიად უაზრო კითხვა .
- რათქმაუნდა მიყვარხარ . შენ თუ ამდენი ხანი იმის გარკვევას ცდილობ მიყვარხარ თუ არა , მალადეც რა . - მოწყენილმა ჩაილაპარაკა . აშკარა იყო იმედები გავუცრუე. - შენ გგონია ყველა ჩე მოსწავლეს ასე დავყვები წინ და უკან ? შენ გგონია ასე მომყავს ყველა აქ და ვაცნობ იზო ბებოს , როგორც მომავალ რძალს ? შენ გგონია ყველა ჩემ მოსწავლეს ვწერ უცნობის სტატუსით ? თუ მართლა ასე გგონია , ჯობია ახლავე წახვიდე . მე არასდროს არ ვაკეთებდი ამას , რაც შენთან მიმართებაში გავაკეთე . ბევრს რომ ეთქვა ეს გავაკეთეო , ცხვირს ავიბზუებდი და გიჟათ შევრაცხავდი , მაგრამ შენ შემცვალე. არ გინდოდა , მაგრამ ძალაუნებურად შემცვალე . ადრე უჟმური თუ ვიყავი ახლა გიჟად ვიქეცი . შენ გამაგიჟე გესმის ? შენ . ისე მიყვარხარ რომ ყველაფერი შემიძლია დავთმო შენს გამო . შენ გგონია შენ ძმას დაველაპარაკებოდი იმის გამო რომ უბრალოდ გატაცება ყოფილიყავი ? და თუ მართლა ასე ფიქრობ . შენი ადგილი აქ არ არის - თქვა და ხელები გამიშვა . - თუ ეგრე ფიქრობ შეგიძლია წახვიდე . ...
გონებამ ძლივს გადახარშა მისი ნათქვამი და როგორც იქნა ხმა ამოვიღე .
- მაგდებ ?
- თუ ფიქრობ რომ არ მიყვარხარ , მაშინ კი . ... გაგდებ . - ვატყობდი როგორ უჭირდა ამ სიტყვების თქმა , მაგრამ ვერ აიტანდა იმას რომ მისი არ მჯეროდა.
- თუ ფიქრობ რომ ახლა შენ ამ სიტყვებით გამაგდებ ძალიან ცდები . ამ სიტყვების შემდეგ რომც გულით გინდოდეს გამაგდო , მაინც ვერ მომიშორებ . გესმის ? ვერასდროს . - მკაცრად ჩავილაპარაკე.
- და რატომ უნდა დარჩე ?
- იმიტომ რომ მიყვარხარ . აი ასე . აზრზე არ ვარ როგორ შემაყვარე თავი , მაგრამ ფაქტი სახეზეა . ამ დღეების განმალობაში ისე შეგეჩვიე რომ შენს გარეშე ერთ წამსაც ვერ გავძლებ და ომც გინდოდეს ვერასდროს ვერ მომიშორებ თავიდან . ... ხომ იცი ჩემი სიყვარულისადმი დამოკიდებულება . თუ მიყვარს მიყვარს ბოლომდე , ამიტომ მე შენ მიყარხარ და აი ასე გავხდები შენი მოუშორებელი ჭირი . - მკაცრად განვუცხადე .
- მოიცა რაა? არ მესიზმრება ? ხომ მართლა ამბობ ? არ მატყუებ ? სიმართლეა ? - ბავშვივით ალუღლუღდა .
- სიმართლეა , სიმართლე - გავეკრიჭე მე .
- ვაიმე , როგორ მიყვარხარ ჩემო პატარავ , ვერც კი წარმოიდგენ . - გახარებულმა მითხრა და მთელი ძალით ჩამიხუტა . ძვლებმაც კი დაიწყეს ტკაცანი .
- სხვათაშორის , მე ძალიან ეჭვიანი ვარ , ამიტომ არ დავინახო სკოლაში ზედმეტი არაფერი , თორე ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ - ხელი დავუქნიე გამაფრთხილებლად . - პირველ რიგში კი სოფოს უფრთხილდი . ... არა რა , როგორ გიყურებდაა პირელივე დღეს . იცოდე ზედმეტი არაფერი ქნა თორე ჯერ იმას მოვკლავ და მერე შენ მიგაყოლებ ზედ .
- ვაიმე ჩემი ეჭვიანი გოგო . - ისე საყვარლად წამოთქვა რომ კინაღამ იქვე დავდნი . - მე მარტო შენ მიყვარხარ და ნუ დარდობ არავის არ შევხედავ ეგრე . - სიცილით მითხრა.
- ჰო და ძალიანაც კარგი . - ამაყად ვთქვი . - რას ქვია და შეხედავ .
- ისე , რომ იცოდე არც მე ვარ ნაკლები ეჭვიანი , ამიტომ არც შენ გირჩევ ზედმეტ რამეებს - ახლა თვითონ გაიმკაცრა ხმა , რასაც ჩემი სიცილი მოყვა .
- სანა შენ გამოჩნდებოდი , მანამდე არავის გავკარეივარ. მითუმეტეს რომ ყველამ იცოდა ჩემი ხასიათი და კარგად ქონდათ ჩაბეჭდილი თავში , რომ მეგობრობაზე მეტი არავისთან არ გამოვიდოდა , ამიტომ ახლა უფრო კარგად ეცოდინებათ . - სიცილით ვუთხარი და ცხვირი მის კისერში ჩავრგე .
- ჭკვიანი გოგო ხარ შენ - მითხრა და თავზე მაკოცა .
- სიჭკვიანეზე გამახსენდა . სკოლაში ერთი კვირაა არ მივლია . პლიუს ამას რეპეტიტორებიც გავაკდინე . ორ კვირაში გამოცდები მაქ . სვანეთისთვის მეცალა მე ? - შევიცხადე და თავი წამოვყავი მისი ყელიდან . - კაი რეპეტიტორები ჯანდაბას მაგრამ სკოლა ? თან დირექტორი მყავს კატასტროფა . ჯმუხი , უჟმური . ერთ რამესაც არ მპატიობს და როგორ იქნება ჩემი საქმე არ ვიცი - ვთქვი კისკისით და ატარა ბავშვივით ენა გამოვუყავი .
- ხო , ბევრი მსმენია შენ დირექტორზე და ასე გავიგე ოსყიდვა შეიძლებაო . ოღონ მხოლოდ ერთი რაღაცით-ო . - წარბები ამითამაშა .
- ოღონდ მან მაპატიოს და ყველაფერ გავაკეთებ - სიცილით ვთქვი .
- კოცნა გადაარჩენს სამყაროს
- კი ბატონო გადაარჩინოს . - ვუთხარი და ყელში ვაკოცე .
- აპ ,აპ . ეგ ვერ მოთაფლავს . უფრო ზემოთ უნდა აკოცო . - მეც მხრები ავიჩეჩე და ნიკაპზე ვაკოცე .
- უფრო ზემოთ . - თქვა და ახლა შუბლზე ვაკოცე .
- ქვემოთ - ახლა ჯერ ერთ თვალზე მერე მეორეზე .
- უგრო ქვემოთ . - ახლა ცხვირზე ვაკოცე .
- ქვემოთ - ჯერ ერათ ლოყაზე მერე მეორეზე .
- უფრო ქვემოთ . - მითხრა გამწარებულმა. მეც მხრები ავიჩეჩე და ისევ ყელში დავუტოვე სველი კოცნა .
- მეთამაშები პატარავ ? - წარბ აწეულმა მკითხა
- მეე? - ისე გავიოცე თითქოს კაცის მკვლელობა დამაბრალეს .
- დიახაც რომ შენ .
- არ ... - თავის გამართლებას ვაპირებდი ტუჩებზე რომ მეძგერა და ხის ამოღება არ დამაცადა . ისე ვნებიანად მიკოცნიდა ბაგეებს რომ იქვე დავდნი . კიდე კარგი ვიწექი თოორემ რომ მდგარიყავი აუცილებლად წავიქცეოდი.
- ჯერ გამოუცდელი ხარ , მაგრამ ეგ არაფერი თანდათან დაგხვეწ . - მითხრა თბილად და ჩამეხუტა .
- მე ბოდიში ბიჭისთვის ნაკოცნი რომ არ მაქ . არაუშავს ვინმეს მოვნახავ და ვისწავლი - ვთქვი ისე ვითომაც არაფერი .
- არც კი გაბედო გესმის ? არ გაბედო და ამ ტუჩებით ვინმე ს**ს არ შეეხო . ეს ტუჩები მხოლოდ ჩემია გესმის ? ჩემი და ასე იქნება მუდამ . - მკაცრად განმიცხადა .
- ჩემი ეჭვიანი ბიჭი . როგორ მიყვარს რომ ბრაზდები ხოლმე - ვუთხარი და ძლიერად მოვხვიე მკლავები , მაგრამ მე რას ვუზამდი ამხელა გოლიათს ? ვერც ერაფერს .
- ანუ ჩემს ნერვებზე თამაში დაიწყე უკვე ჰო? - მკაცრად მითხრა . - ამისთვის დაისჯები .
- და როგორ დამსჯი ? - გავიკვირვე მე , თან სიცილს ძლივს ვიკავებდი .
- როგორ და აი ასე . - მითხრა მკაცრად და უკვე მეორედ დაეტაკა ჩემს ბაგეებს . არა რა არ შეიძლება ასეთი რაღაცეები ჩემთვის . ჯერ კიდევ სუსტი გული მაქ .
- პატარა ვარ მე ჯერ - გაბუტულმა ჩავილპარაკე .
- არაუშავს შენ ჩემი პატარა ხარ და სულ იქნები - ახლა კი ყელზე მომაკრო მისი ტუჩები .
- რომც გინოდეს მაინც ვერ მომიშორებ . - ვუთხარი უკვე ნაცნობი ფრაზა და ცხვირი მის ყელში ჩავრგე. როგორც მჩვევია ხოლმე.
- დღეისთვის საკმარისია პატარავ , დაიძინე . არ შეგეშინდეს მე შენთან ვარ . ტკბილი ძილი . - რგორც კი მითხრა ტუჩები თავზე მომაწეპა და მხოლოდ ამის მერე გადავეშვი მორფეოსის სამყაროში .


.............

დიდი ბოდიში შეცდომებისთვის . როგორც ყოველთვის ამწამს დავასრულე და ისე მეძინება რომ რავი . რავი მემგონი კარგი თავი გამოვიდა . ველი თქვენს შეფასებებს .