როგორც იქნა დაუწია სიცხემ . დიდი ვაის ვაგლახით ისევ დივანზე დავაწვინე, ჭრილობიდან სისხლი სდიოდა , ნაკმენი ადგილები საშინლად გამოიყურებოდა . ისე უხერხულად იწვა ჩემს წინ ტრუსების ამარა დაახლოვებით მტრა ოთხმოცი ბიჭი , წაოზრდილი შავი ყორანივით თმით და საკმაოდ დიდი წვერით , სწრაფადვე დავაფარე საბანი. ხალათი ჩამოვიტანე ოთახიდან. ჩავიცვი და თოვლის ახვეტა დავიწყე . აქანდაზით ვყრიდი ისევ ფანჯიდან , ნახევარზე მეტი დამდნარიყო , ტილოები დავფინე და მოვწმინდე. ძალიან დავიღალებ, ოთახში ისევე ციოდა როგორც გარეთ .
რაღაც უნდა მომეფიქრებინა , თბილი კომბინიზონი ჩავიცვი ფანჯრიდან გადავედი კარებს თოვლიმოვაშორე , და მანქანისკემ გავკვალე გზა . ძლივს დავქოქე და სნამ ტრასდე ჩავედი მანქანა ლამის თოვლში ჩავფალი.
რა დაუსრულებლად გადავეშვი პრობლემებში, ესღა მაკლდა . - ხმამაღლა ვფიქრობდი და თან რაც ძალი მქონდა გზს ვაწვებოდო- პრობლემრბს გამოვექეცი და ხედაავ შენ ! აქ უარეს პრობლემა დამხვდა . რაღა ჩემი სახლი დაინახა ! ფუ ამის!!
სავამყოფო მოვძებნე, ძლივს დავითანხმე ექიმი წამოსვლაზე ვითარება ავუხსენი და ძალის ძალით წამოვიყვანე , თან ანტიბიოტიკები და ბინტებინმაყიდინა , სიცხის დამწევები და შრატის ნემსი თვითონ წოიღო .
ფეხი დაუმუშავა , ნემსი გაუკეთა და გამაფრთხილა თუ ძალიან ცუდად გახდა მაშინ ჩამომიყვანე სავადმყოოშიო , მე გავაპროტესტე, ყვირილი დავიწყე :
- რასამბობთ მე უნდა მივხედო?მე მას არცკი ვიცნობ, თქვენ მოძებნეთ მისი ოჯახი , აქ ხომ დიდი ხანია მუშაობთ და გაიკითხეთ . აქ მე ვერ გავაჩერებ! - აღლვებული გავყვიროდი სიტყვებს.
- ახლა დამშვიდდით და კარგად მომისმინეთ. ადამიაობა გამოიჩინეთ ქალაქელო ქალბატონი, ხედავთ გონზე არ არის ბიჭი და თქვენ მისი თავიდან მოშორება გინდათ?! თან ამ დროს როცა ყელამდე თოვლია და გარეთ ყინვა ძვლებში ატანს! - ექიმმა ნივთები ჩაალაგა და მიმითითა ახლაკი უკან წამიყვამეო...
სახლში რომდავბრუნდი გონზე მოსულიყო და თავის დახეულ ტანსაცმელს მისჩერებოდა .
- გაიღვიძეთ? - გაღიზიანებულმა ვკითხე მანქანისგასაღებიაგიდაზე დავაგდე და ბუხრის ხელახლა დანთებას შევუდექი.
- კი... მადლობა ყველაფრისთვის ..- უცნობმა გულთბილად გამიღიმა მეკი უფრო გამაბრაზა მისმა ქცევამ.
- რამეს მოგინახავ იქნებ მქონდეს რამე ტანსაცმელი დატოვილი . ნამდბილად არმინდა ტრუსების ამარა გხედავდეთ.
ხმა აღარ ამოუღია , ბუხარი ავანთე იატაკიც გაშრა და ღმერთის წყალობთ ტანსაცმელიც ვიპოვნე, არცაამჩემია დაბალი და ზუსტად მოერგო უცნობს .ჩუსტბიც ვნახე და საუფთა წინდებიც.
- თავს კარგად რომ იგრძნობ შეგიძლია წყალი გააივლო , აქრამოდენიმე შარვალია მაიკები და წინდები. თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სალში .
მხოლოდ გამიღიმა . სპორტული შარვალი გაჭირვებით ამოიცვა , მაიკაც ჩაიცვა და წამოდგომა სცადა.
- მოიცა მოიცა ..... შენიჭირიმე რაა... კიდევ რომ დაკარგო გონი გავგიჟდები . იჯექი. რა გინდა მე მოგიტან.
- ტუალეტში მინდა .- სიცილით თქვა მე შემრცხვა და ერთ აგილას მივიყინე..
- აჰ უი.... უკაცრავად. - სახეზე გავწითლდი , მერე გამახსენდა აქ ერთხელ დასასვენებლად რომ წამოვედით დედაჩემმა ფეხი მოიტეხა და ყავარჯმებით დადიოდა , მგონი აქ დავტოვეთ და მის მოსაძეებნად წავედი. ასე კოჭლობით ვერ ივლიდა ,
საწოლის ქვეშ ვიპოვე მტვრიანები.გავწმინდე და აბაზანიდან რომ გამოვიდა დავახვედრე.
- მონი ამით უკეთ ივლი.
- მალობა .
- არაფერს . ხო და კიდევ . ექიმმა მითქრა ადამიანობა გამოიჩინეო და ასე ხომარ გაგიშვებ, აქ იყავი სანამ თავს კარგად არ იგრძნობ . არა თუ გინდა წადი , უბრალოდ ვცდიობ ვიადამიანო ხო გესმის.
- ჰმ... კი კი გასაგებია.
- მაღლა ორი საძინებელია , ერთში მე ვარ. მეორეს მივალაგებ და იქ დაიძინე , კიბეებზე ხომ ახვალ?!- თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია - ხო ძალიანაც კარგი. ახლა რამეს მოვამზადებ და ვჭამოთ.

საჭმელი მოვამზადე, მაგიდაზე ორი თეფში და ღვინის ჭიქები დავალაგე,მერე ერიცალი უკან ავიღე და წვენის ჭიქით შევცვალე. ანტიბიოტიკებს სვავდა ს და ალკოჰოლი მისთვის არ შეიძლებოდა და თან შრატის ნემსის გამოც.

- აქ მარო ხარ?!
- კი...
- რატომ ?!
- რატომ?! - კითხვა გაიმეორე .
- აჰამ....
- ალბად იტომ რომ მე ეს მჭირდბა.
- და რატომ გჭირდება . ადამიანები ხომ ისედაც მარტოები ვართ სულოთ , აუცილებელია სხეულითაც მარტო დავრჩეთ?!-თვალებში მომაშტერდა , წვენის დალია და მზერა თეფშე გადაოტანა.
- ალბად საჭიროა . თუკი სიმარტოვეს მარტოობა ქვია . ასეც უნდა იყოს სულით ხორცამდე მარტო.
- და ეხლა ხომ აღარ ხარ მარტო?!
- მხოლოდ ფიზიკურად, თორემ შენც ხომ თქვი სულიერად ხომ ოსედაც მარტოები ვართ?!
- კი ეს ასეა. .... მე სიმექვია.
- სასიამობნოა , მე მართა ....
- მართა მართა ..... ლამაზი სახელია...
- სიმე სიმე....- გამოვაჯავრე მეც- როგორი უცნაური და იშვიათი სახელია...
- ჰმ . მართა შენ შემთხვევით მსახიობი ზომარხარ- სრული სერიოზულობოთ მკით ხა და წვენის ჭიქა შეივსო..
- არა რაომ მეკითხები?!
- ისე კარგად გამოგდის დაჯავრება რომ ....- უცებ გაქრა სერიოზულობა და ჰულიანად ხმამაღკა დაიწყო სიცილი.
- აჰ ...... - შევხტიბდა მეც ჩემივე ქმედებაზე გამეცინა ...
რამოდენიმე წუთვ ორივე ვიცინოდით მერე კი რაღაც დამემართა და ძალიან ავიგრუზე.

- რამოხდა- სემემაც შეწყბიტა სივილი ორივე ხელიაგიდაზე დამუშტულონდააწყო და თვალებში დამაშტერდა
- არაფერი დღეისთვის საკმარისია. - წამოვდექი თეფშები ავალაგე და სიმესთვის განკუთვნილ ოთახშიბავედი , თეყრეული გადავაკარი , ბალიშები დავდე და უკან გამოვბრუნდი. დაბლა აღარ ჩავსულვარ ჩემი ოთახიდან ჩავახე , ყველაფერიბმზადაა და შეგიძლია დაწვეთქო . სიმეს ხმა არ ამოუღია . ყავრჯმების კაკუნი გაბიგებმერე უცებ გაჩერდა . მივხვდიბ ვერ გაეგო რომელნოთახშო შესულიყო , ჩუმად გამეცინა მერე კალიდორში გაბედიბდა კედელთან ატუზულ ცალფეხ მოკეცილ სიმეს უსიტყვოდ მივუთითე ჩემს მოპირდაპირე კარზე. დასჯილი ბავშვივით თავიბდახარა და ოთახში მიბაკუნდა . კარის იქიდან გამომძახა მშვიდი ძილი მართაობდა მეც შევედი .

ბედისწერა მდინარეს გავს , - ვფიქრობდი ჩემთვის- სადღაც აუილებლივ გამოგრიყავს . მაგრამ ნეტავ მეთუ გამიმიყავს ოდესმე. ნეტავ რა ხდება თბილიში , ალბად დათა ისევ კაიფშია. ჩემები აფორიაქებულები არიან , და ალბად ჩემს ქცევას განიხილავენ, კიდევკარგი სვანეთის სახლი არ გახსენებიათ , ან შეიძლება მამამ იცის , შეიძლება დარინამ უთხრა. ხობასე იქნება , შეიძლება რაღაც მომენტში ესმის ჩემი და დედას არ ეუბნება თორემ , დარო ნამდვილად ამოვიდოდა , წამიკითხავდა ერთ არზა ლექციებს , აბა შვილობმე როგორ მოვიყვანე ოცდა ექვსი წელო ოჯახიო , გგონია მამაშენს მინუსები არ აქვსოო....... და ამგბარი უბედურებები, იცოთ რავერ გამიგია , რატომ ეგუებიან ადამიანები იმას რაც არ მოსწონთ , აიმაგალითად დედაჩემს , თუკინმამამს ისეთი მინუსები აქვს რასაც ვერ უძლებდა დანებებინა თავი , მაგრამ არა მან არ დაანება , რადგან რეალურად მამას ისეთი მინუსები ნამდვილად არ აქვს რაც დათას , ვერც კი შევადარებ , რასისულელეა. დღემდე პირვანდელი სიყვარულით უყურებს დედას მაგრამ დედაა თითქოს თავისებული , სულ ცუდს ეძებს , შეიძლება იმაძეცკი უყვიროს რატომ ჩაიცვი ლურჯო მაიკა და არა შავიო..... ( მომსწრე ვარ ამგვარი სცენებისა. ) .
ფიქრში ისე ჩამეძინა ვერც გაბიგე . დილით კი კაკუნმა გამაღვიძა , მეგინა კარზე ვინმე იყო მაგრამ რომ გამოვფხიზლდი მივხვდი ყავარჯნების ხმა იყო. ნელ ნელა წამოვდექი პიჟაამზე ხალათი გაავიცვი და ფაბლა ჩავედი , სიმე ბუხარს დასტრიალებდა და ანთებას ცდილობდა.
- რატომ არის შეშა სველი?! - შემამჩნია თუარა მკითხა.
- გუშინ წყალი დავასხი- მთქნარბით ვუთხარი და აბაზანაში შევედი.
- ხომ მაგრამ რატომ?! -მომაძახა .
- სიცხე გქონდა მაღალი!- ხმამაღლა ვუთხარი და მოწეაიგება დავიწყე.
- მერე ?!- რომგამოვედი ისევ ბუხართან იდგა .
- მერედა ის რომ ვერა და ვერ დაგიწიე, კანკალებდი და უცებ წყალი დავასხი.
- მერე დამიწია?!
- არა სანამ თოვლში არ ჩაგაგდე იქამდე ვერა.
- რაქენი?!- გაოცებულმა შემომხედა.
- ხო ... აჰ თიმცა არ გემახსოვრება . ხო რა ესე იყო .. ჩაის დალევ?!
- კი.
- ხოდა რას გეუბნებოდი?!- კარადიდან ინჯნები გამოვიღე- ხო . ფანჯარა გავხსენი თოვლი გადმოვყარე, ისე კარგი მძინე ყოფილხარ.. შაქარი რამდენი?!
- ფინჯანი დამანახე!
- აი- ფაის ჭიქა ხელში შევათამაშე .
- ორი .
- კაგი.... ხოდა თოვლში ჩაგადე , კიდეკაი დაგიწია .
- ტანსაცმელი ვინ გამხადა?!
- ეგ გუშინ რატომ არ მკითხე? - დივანზე დაჯდა და ფეხზე ხელი წაისვა .
- მე !
ცხრლი ჩაი პატარა მაგიდაზე დავდე . მეკი ისევ სამზარეულოში გავბრუნდი.
- მადლობა ყველაფრისთვის.
- არაფერს .
- მე დღეს შევძლებ წასვლას .
- დიდი თოვლი რომ არის ?! - ფანჯარაში გავიხედე იაევ თოვდა .
- თუ დამარეკიმებ დავრეკავ და წამიყვანენ.
- სად?! - ინსტიქტურა ვკითხე, მერე ვინანე რაში მაიმტეტესებდა სადაც უნდა იქ წაეყვანათ, მე ხომ მარტო ყოფნისთვის ამოვედი.
- სახლში , მე ცოტა ქვემოთ ვცხოვრობ ....
- აჰამ.
კვერცხიანი პურები შევწვი და ინჯმებს შუა ფავალაგე .
- აბა დამარეკინებ?! - ჩაი მოსვა და ჭიქა ზელებს შუა მოიქცია - ცივა ...
- კი , გამორთულიბმაქვს და ელავე ჩავრთავ.
მაღლა ავედი ტელეფონი ჩამოვიტანე და როგორცკი გამათდა ეკრანი , გამოტოვრბული ზარების ესეაები მოვიდა . მერე მოყვა მესიჯები , და ე მთელი ათი წუთი გაგრძელდა. სიმემ ეჭვის თვალით შემომხედა .
- რაიყო?- გაღიზიანებულმა ვკითხე.
- დიდი ხანია არ ჩაგირთავს ტელეფონი?
- მეოთხე კვირა რაა რომ?!- ვითომდა არაფრრიო ისე ავიჩევე მხრები .
- არა არაფერი- მანაც მომბაძა.
- დარეკე , ნუ მიაქცევ ყურადღებას .
ოორც კი შეწყდა ტელეონის ხმა სიმემ დარეკა.
- ბექა ... ხო მევარ.... არა კარგარ ვარ ..... კი კი .. მთებში ვიყავი.... არა არა კარჰად ვარ.... ხო ამოხვალ ?!.... ზემოთ რომ განმარტოებით სახლი დგას, ხო უკოშკო ... - ამ სხლს კოშკი ჰქონდა მაგრამ რესტავრაციას ვერ გაუხლებდა და მამამ დაშალა. - რაც მალე ამოხვალ უკეთესი. ... კაი დროებით.
ტლეონი გაიშა მაგიდაზე დადო და კოდევ ერთხელ მომიხადა მადლობა .

რამოდენიმე საათში ჭიშკართან მანქანა გამოჩნდა , რამოდენიმე ბიჭი გადმოვიდა , ნიჩბებით თოვლის გადავეტა დაიწყეა და სახლს რომოუახლოვდნენ სიმეს დაუძახეს. სიმეც ყავარჯნებით გაბაკუმდა .
- რამოგივია სიმე?!- ერთერთი ბიჭი ჩქარა მოუახლოვდა და სიმეს გადაევია.
- არაფეია ბექა , ბიჭებს დაუძახე , შეშა დაჭრან ცოტა , და ბენზინი ხოარ გაქ ?!
- კი ბოთლით მაქ.
- ძალიან კარგი .
სანამ ლაპარაკობდნენ მე სამზარეულოში ვიყავი და იქიდან ვუსმენდი. სე შემოვიდა ა უკან სამი დაახლოვებით მისივე სიმააღლის კარგად ჯანიანი ბიჭები შემოყვნენ, მკლავები დაჭრილი შეშით ქონდათბსავსე ,
- ბიჭებო გაიანით ჩემი გადამრჩენელი - სიმე ჩემსკენ წამოვიდა - მართა . მართა ესენი ემი ბავშობისეგობრრბი , უფრო ძმები არიან , ბექა , შავლეგი და ბედანი .
- გამარჯობათ - ყველას ერთად მივესალმე და რაღაცნაირად შმეშინდა .
- სასიამოვნოა მართა შენი გაცნობა - ბექამ შეშა ბუხართან ხმაურით დაყარა და ხელი გამომიწოდა.
- ჩემთისა ბექა. - მე გავუწოდე და ბედანიმ და შავლეგმაც იგივე გააკეთეს.
- ახლა ჯობს წავიდეთ , მეპრე დღეა ვაწუხებ მართას , მისი მასპინხელობით ვსარგებლობ ბოროტულად .
- არა რას ამბობ , - თავაზიანად გავუღიმე.
- ბუხარს დაანთებ ხომ ? -ბიჭები გარეთ გავიდნენ ნიჩბები აიღეს და მანქანისკენ წავიდნენ.
- კი.
- იმედია შევხვდებით კიდევართა.
- ედი ნუ მოგიშალოს ღმერთმა სიმე. -ასაც ოფიციალურად ჩამოვართვი ხელი და ჭიშკრამდე მივაცილე .

აჰამ ... ისევ მარტო ვარ, და ეს საულაც არ მწყვეტს გულს ... ტელეფონი ისევ გავთიშე , არც მესიჯები ვნახე და არც ნარკები , ისევ საძინებელში ავიტანე , ჯდებოდა და სატენზეც არ შევაერთე, ნალის ქვეშ ამოვდე და დავიძინე ბუხრის ანთება დამეზარა, რაღაცნაირად ძილი მიმდოდა თითქოსდა წლებია არ გიძინიაო.

ღამის სამ ააათზე გამომეღვიძა , ყველგან ჩაბნელებული დამზვახოლოდ მთვარე ანათებდა ფანჯრებზე , უკუნეთი სიბნელეიდგა, საბანი მოვიხვიე და დაბლა ჩავედი .
იქ ისე ციოდა, აკანკალებული დენია ჩამრთველს ვაწვალებდი მერე მაღლა ავბუნდი მიმოვიხედე და ყველა სალი აბნელებული იყო , ისევ და ისევ მხოლოდ მვარე ანათებდა. საწოლზე მოიკეცე ისე ხიოდა დაძინებასაც ვერ ჩევძკებდი. ტელეფინი ჩავრთე და თავბედი ვიწყევლე , დასატენად რონ არ შევაერთ, სწრაფად მოვძებნე ის ნომერი რომელზედაც სიმემ დარეკა,
- ბექა... ბექა მიმდოდა- როგორცკი მიპასუხეს ხმა ამიკანკალდა, - მართა ვარ, საღამოს იყავით, კი კი ... არა კარგა ვარ .... უფრო სწორედ დენები ჩაქრა , ... არა არ მაქვს სანთლები ეგ არ გამზსენებია. ალო .... ალო...- ფუ ამის! ტელეინი გაითიშა.
ერთი სააი ვიბოდიალე , ხან კიბეე სიარული დავიწყე ხანაც დაძინება ვცადე მაგრამ ისე მციოდა მეგონა სისზლი მეყინებოდა , მერე კი ჭიაკარი განათდა , ვიღაცის ჩრდილი სახლს მოუაცლოვდა და ძლიერად დააკაკუნა , ახლა უფრო მეტად ავკანკალდი შიშმა შემიპყრო , კისე ერთხელ რომ გაბიგე ხმა , კაი ნრლა გამოვხსენი , არაფრი ჩანდა მხოლოდ შავი სილუეტი .
- მართა მე ვარ- უკვე შიშოს პიკზე ვიყაი სიმეა ხმა რომ გაიგე. ცალ ზელში ყავარჯენი ეკავა მხრებზე ზურგჩანთა ეკიდა და თბილ კქშნში იყო გავეული.
- აჰ ... სიმე .... - შვებით ამოვისუნთქე და გაზადავუთმე შემოსასვლელად. ათ ქუთში ბუხალი ცეცხლოთ აივსო , ათობით სანთელმა კი სახლით თვითოეული კუნჭული გაანათა.

- მადლობა რომ მპვედი სიმე .
- ბექამ დამირკა, მართას რაღაც უჭირსო და ვიფიქრე რადგან არსად არაა დენი ალბად ამაშიიქნებოდა საქმე.
- ფეხი როგორ გაქვს?!- ვკითხე და დივანზე დავჯექი საბანი დავკეცე უკვე კარგად თბილოდა . სიმეც დაჯდა და შეხვეული ფეხი მკივმეულად გაშალა.
- უკეთ ვარ უკეთ.
- რას ფიქრობ ცოვრებაზე , გაქვს რამე განსაკუთრებული შეხედულებები?!
- რავიცი ... რაგიპასუხო. რომ იყოს განსაკუთრებული ალბად მექნებოდა რაღაც წარმოდგენები მაგრამ , აგერ ოცდა ექვსი წელია ვუღრმავდები და ერთ აწრამდე მივედი , ჩვენ ყველა , თვითოეული უკლებლოვ , რაღაცნაირად იბრალოდ ვცოვრპბთ და არაფრტი ზესმეტობა , მოდოს დრო და გადახუნების ჟამს მოველოთ არანაიტი გაფერადების იმედით, არანაიტი ცვლილებებით , მოკლედ უბრალოდ ვცხოვრობთ და მეტი არაფერი. - რაღაც სევდიანათ ამოიოხრა და ბუხრის ალებში დაიწყო ყირბა თითქოდ იქ ეძებდა სიტყვებს.
- შთამბრჭდავი სოტყვებია . - მისმა პასუხმა გამაოგნა , - რა რათქვი ოცდა ექვსი წელიო?!
- კი ოცდა ექვსი წლოს ვარ .
- ჰმ , მეც ოცდა ექვსი წლის ვარ. - გამეცინა .
- ძალიან კარგია ..... მართა - ცოტა ხანს შეჩერდა და მერე ისე შემომხედა ითქოსდა ის ალები სუკ წამების წინ ტომ იყურებდა ეხლა თვალებში აგიზგიზებულიყვნენ , და სანთლებად ენთნენ. - რატომ ხარ აქ მარტო.
- გამოვიქეცი .... - მოკლედ ვუპასუხე და მის მზერას ტომ ვერ გავუძელი მეც ბუხრისკენ გავიხედე.
- რატომ?
- ადამიანები რატომ გარბიან?
- ხშირად ორი მიზეზის გამო , ერთი ის რომ ძალიან უბედურები არიან ანდა ძალიან ბედნიერები, მაგრამ როცა ბედნიერები არია მარტო არასდროს გარბიან.
- მომწონს შენი მოსაზრებები, ზედმეტად რიალურები და ამ ცხოვრებას მორგებულრბი არიან.
- რადგან შენ სულ მარტობხარ ...
- ახლა უკვე სულიერად- სიტყვა გავაწყვეტინე .
- იყოს ასე . ესეიგი უბედურებას გამოექეცი.
- კი მართალი ხარ.
- გასაგებია მართა. - სიმე წამოდგა და კაისკენ წავიდა .
- მიდოხარ?! - გაკვირვრბულმა ვკითხე . ახლა დავაკვირი კარკად , ძალია. სიმპათიური ხა ზედმეტად მამაკაცური ჩანდა .
- კი , თუკი კიდევ დაგჭირდება რამე დაგრხმარები.
- იყავი - ვუთხარი და კარისკენ მიტრიალებული სიმე ნელა შემობუნდა , ონავ გაღებული კაი დაკეტა და ყავარჯნის კაკუნით დივანს მოუახლოვდა .
- რატომ მართა ? შეი ქმაიბრომ მოვიდეს რას იფიქრებს?!
- რა?!- ქმიდ ხსენებაზე დენდარტყმულივით წამოვხტი.
- შენს მარჯვენა ხელს ნიშნობის ბეჭედი ამშვენებს . - ხელზე მიმითითა , ინსტიქტურად დავიხედე და თითქოშ გბელი მყოლოდა შემოხვეული მოვიძრე, სააბაზანოშე შევვარდი და უნიტაზი ჩავრეცხე.
- რას აკეთებ?!!! - გაოცებული სიმწ უკან დამედევნა.- მართა ეგ არ ქნა / მეკი თვალიც არ დამიხხებია , სააბაზამოს კარი ბრახუნით დავკეტე და სიმეს წინ გავჩერდი.
- მისმინე სიმე, არვიცი შენ რა იფქრე მაგრამ მე აქ დარჩენა იმიტომ არ მითხოვნია რომ ლოგინში ჩაგიგორდე, ქმარს ეაც შეეხება უკვე ერთი თვეა დავშორდი .
- აჰამ , აი ის უბრდურება რასაც გამოექეცი.
- აც გინდა ის დაარქვი მაგრამ ეს ერი თვეა ბეჭედი არც გამხსენებია.
- მეკი პირვრლივე დღეს შევამჩნიე და წუთი წუთზე ველოდებოდი მის გამოჩენას.
- სულ ტყუილად აკი გითხაი დავშორი თქო!
- მე მაონც უნდა წავიდე !
- წადი.. მადლობა სამთლებისთვის .- ვეღარაფერი ვუთხარი დაელოდე პდის გავიდოდა , მერე მანქანის ხმა გაბიგე და დივანზე მოწყვრტით ჩავეშვი . ემდა უნბლიედ ცრმლრბი წამომცვივდა , მერე ისტერიულ ტირილში გაამივიდა და როცა უკვე ვყვიოდო ემს წინ ისევ სიმე დავინახე შევხი ვე გაბიგ უკან როის მობრუნდ, ან როდის შემოვიდა . შეძლების დაგვარად სწრაფად მომიახლოვდა ყავარჯნი დივანზე მიაგო , ხელები შემომხვია და მაგრა მიმიხუტა.
- დამშვიდდი კარგი!! არსად არ წავალ ! შენ თუ მოინომებ მ სულ შენთან დავრჩები!
- მე შენს გამო არ ვტირი!- ამოვისლუკუმრ და ავომატურა მევ შემოვხბიე ხელები , სქელ მანტოში თაი ჩავრგე და იილი გავაგრძელე.
- რამნიშვნელობა აქვს ვის ან რის გამო ტირი! ჩთვის ისიც კმარა რომ შენ ტირი.

ამოდენიმე წუთს ასე ვყავდი მოხიტებული , მერე დივანზე დაჯდა და ისევ მიმიხუტა.
- მართა !
- ჰა.
- ნუ ტირი კაი?!
- არ შემიძლია . უკვე აღარაფერი შემიძლია გესმის??



აღარაფერი უთქვამს , ასე დაგვათენდა. ვიჯექით ჩახუტებულები და მშვიდად გვეძინა. დიდლით კი მისმა ხმამ გამაღვიძა.
- მართა .....
- ჰო...
- გაიღვიძე.....
- ჰო.... ჰო....- თვალები გავახილე , სიმემ ხელები მომხსნა და გავუშალე. ვიგრძენი ყველა ძვალი როგორ მტკიოდა, ყველა კუნთი მიკანკალებდა. გაჭირვებით წამოვდექი. კისერი გამიტკაცუნდა. ფანჯარასთან მივედი და იმაზე დიდი თოვლი დამხვდა ვიდრე გუშინ და გუშინწინ მოსულიყო.
- ჰა?! ეს რა ამვავია?!- მეორე სართულზე ავირბინე . ისე გამიხარდა სახლს კიბე შიგნით რომ ჰქონდა სულ დამავიწყდა ტკივილი. თავიდან მე და მამამ ამაზე ვიკამათეთ რატომღაც ინდოდა სახლს კიბე ეზოში ქონოდა მაგრამ მამამ არ მომისმინა და შიგნიდან გააკეთებინათ ახლა კი ისეთი კმაყოფილი ვიყავი რომ ლამის ცეკვა დავიწყე.
აივნის კარი გამოვაღე ( მარტო ჩემს ოთახს ჰქონდა აივანი.), ერთი დლნაბიჯი და თოვლი აივნამდე იყო ამოსული. ისტერიული სიცილი ამიტყდა ამხელა თოვლი თვით ფიომებშიც არ მქონდა ნანახი, ბავშობაში ხომ დავიოდით აქ მაგრამ ასე არასროს უთოვნია , ან შეიძლება მე არ მახსოვს , არა .... არა ასე არასდროს უთოვია .

- იცი სვანეთში დიდ თოვზე ასე ამბობენ- უკან სიმეს ხმა მომესმა , ყავქრჯნის კაკუნით მომიალოვდა ხელები შემომხვია და ყავარჯენი მოაჯირზე მიაყუდა- თუკი მთები უხვად გასცემს თოვლს ესეიგი ამ ურყევ მთებს რაღაცის უხარიაო....
- ანუ ახლა გახარებულია?!
- ასე გამოდის.
- ნეტავ რა ახარებს?!
- არვიცი .... ალბად შენი აქ ყოფნა .
- არა მგონია სიმე...
- ..... - ყავარჯენი აიღო და ოთახში შევიდა .- შემოდი არ შეგცივდეს.
ორიოდე წუთს კიდევ ვიყავი , ბავშვივით გამიხარდა თივლი , თითქოს ეზოში დავხტოდი, შოვლში ვწვებოდი და გულიანად ვიცინოდი. ემოციებს ვეღარ ვიკავრბდი , სახე ხან მიცინოდა ანაც მინაოჭდებოდა . მერე მოვთოკრ , თავი ხრლში ავიყვანე ,ღრმად ჩავისუნთქე და მრც ოთახში შევედი. სიმე ჩემს საწოლზე მიწოლილიო , ნატკენი ფეხი საწოლზე დაედო და თვალები დაეხუჭა.
- სიმე ..- ჩურჩულით ვუთხარი- დაიძინე?!
- არა- მანაც ჩურჩულით მიპასუხა.
- გეძინება?! ფეხი ხომაე გტკივა - მაღლიდან დავყურებდი და მის ნაკვთებს ვაკვირდებოდი .
- არა არ მტკივა . რატომ მიყურებ? -ისე მკითხა , რომ თვალები ისევ დახუჭული ქონდა?!
- მე ... მე სულაც არ გიყურებ!- მოვშორდი და სკამზე ჩამოვჯექი .
- როგორ არა! მიყურებდი .
- შენ რა იცი?!
- რა და.. შენი მზერა სულსაც კი მიწვავდა. - თვალები გაახილა და გამომხედა.
- ჩვენ არ ვართ ჩვიდმეტი წლისები....
- მერე?!
- რაღა მერე...
- რაშუაშია ასაკი. - სიმე წამოჯდა. თვალებში ჩამაშტერდა და მუხლებზე დაილაგა ხელები.
- შენ მართლა დარჩები?! - ვკითხე და თვალებიდან ცრემლები გქდმომიგორდა.
- შენ თუ ეს გინდა კი.
- რატომ ?
- იმიტომ , რომ მეც მინდა დარჩენა.
- სიმე...
- რა....
- მე ქმარი მყავდა....
- და მერე ჩვენ ხომ აღარ ვართ ჩვიდმეტი წლისები.?!- სიმე წამოდგა მომიახლოვდა და ხელები ჩამჭიდა.
- მინდა , მინდა რომ ისევ ვიყოთ ჩვიდმეტი წლისები.
- მერე და გავხდეთ . - შუბლზე მაკოცა , ფეხზე წამომაყენა და დაბლა ჩავრდით.