შიშის სურნელი...დიახ,ზუსტად ამ სურნელს მოეცვა ის ბნელი,ნესტიანი ოთახი რომელშიც მე ვიმყოფებოდი,და მიზეზიც კი არ ვიცოდი რატომ."ჩემგან რა უნდათ?!" გამოდმებით ერთსა და იმავეს ვიმეორებდი და აცრემლებულ ლურჯ თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი.
- რა გინდათ ჩემგან?! - მთელი ხმით დავიყვირე და კარებს დავეჯაჯგურე, როცა მივხვდი რომ ყოველივე ეს ამაო იყო ღონემიხდილი კედელს ავეკარი და ნელნენა დავეშვი იატაკზე.ირგვლივ უკუნითი სიჩუმე გემეფებულიყო რაც მეტად მაფრთხობდა,კანკალმა ამიტანა.ვერაფერს ვხვდებოდი რა მინდოდა აქ? ნუთუ ეს ყოველივე სიზმარი იყო? და მე უბრალოდ ჩემს თბილ საწოლში ვიწექი, ისე როგორც ჩვეულებრივ ხდება ხოლმე.არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასეთ მდგომარეობაში და ვცდილობდი საკუთარი თავი დამერწმუნებინა რომ ეს უბრალო კოშმარი იყო.რომ გამეღვიძებოდა,ვისაუზმებდი,გამოვეწყობოდი და სკოლის გზას დავადგებოდი,და რაც მთავარია საყვარელ მშობლებს მხურვალე კოცნით დავასაჩუქრებდი.ყველაფერი თავის ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდებოდა,მაგრამ მწარედ შევცდი! ჩემი ბოლო იმედიც გადაიწურა როცა თვალები კარებიდან შემოვარდნილმა სინათლემ მომჭრა და ჩემს წინ მაღალი,ოდნავ წვერწამოზრდილი, მამაკაცი აისვეტა.
- ვინ ხარ და აქ რას ვაკეთებ?!ახლავე გამიშვით აქედან! ეს გაუგებრობაა! მე აქ არ უნდა ვიყო-შევეცადე შიში დამემალა და შეტევაზე გადავსულიყავი,სწრაფად მივაყარე კითხვები. საუკეთესო თავდაცვა ხომ თავდასხმაა? ამომიტივდა გონებაში საყვარელი ფრაზა
- ამას არ აქვს მნიშვნელობა-ისე მშვიდად და უემოციოდ მითხრა რომ ეს ბოლო წვეთი აღმოჩნდა ჩემი მოთმინებისა.
- მანიაკო! ახლავე გამიშვი აქედან! რომელი სააუკუნეა? გიჩივლებ ამას არ შეგარჩენთ, არც შენ და არც შენს თანამზრახველებს! წამოვიკივლე გაწიწმატებულმა.ჩემს წინ მდგარ სილუეტს ხელი ვკარი და სინათლეს მივყევი- აქედან ვერსად გახვალ!- ისე დაიყვირა ჩემმა პოტენციურმა "მკვლელმა" ადგილზე გავშეშდი, მან კი ხელი მაჯაში წამავლო და ისე მაგრად მომიჭირა,ტკივილისაგან კვნესა აღმომხდა
- მამაჩემს ვეტყვი ყველაფერს! - პატარა ბავშვივით ამოვისლუკუნე სასოწარკვეთილმა იმის გააზრების შემდეგ რაც ყველა იმედი რომ აქ შემთხვევით მოვხვდი და თავისუფლად შემეძლო წავსულიყავი, სადღაც გაქრა. ისტერიკულმა სიცილმა უფრო დამაფრთხო რომელმაც ბნელი ოთახი მოიცვა,სავარაუდოდ კი სარდაფი
- რამე ვთქვი სასაცილო?! ახლავე გამიშვი თორემ მაინც გვიპოვნიან და ...
- და რა? - მიუხედავად სიბნელისა მაინც ვგრძნობდი მის დაჟინებულ მზერას
- დაგიჭერენ! ციხეში ამოგალპობენ, არასრულწლოვანის გატაცებისთვის! მე კი სახლში დამაბრუნებენ! შენ გგონია ასე ადვილად გამოძვრები? იცი ციხეში რას გიზამენ? იქედან ცოცხალი ვერ გამოხვალ, ან სულაც გაწამებენ ან გაგატყავებენ! იცი რას ვფიქრობ? უკანასკნელი ზემოთ ხსენებულის ღირსი ხარ ნამდვილად! - აზარტში შესული გონებაში ვხატავდი მისი წამების სცენას.რაც სიამოვნებას მანიჭებდა.
- გეყოფა ყბედობა! გითხარი აქედან ვერსად გახვალთქო და ასეც იქნება!- გველივით დაისისინა, მისმა სიტყვებმა ყველანაირი იმედი ჩაკლა ჩემში
- აქ მე არ უნდა ვიყო, გეშლებით ვიღაცაში! სასოწარკვეთილმა შევეცადე მისთვის ამეხსნა რომ მე ის არ ვიყავი ვინც უნდა გაეტაცებინათ, რადგან ამის მიზეზი არ არსებობდა, ის რომ ვინმეს ისე მოვწონდი რომ ჩემი მოტაცება უნდოდა თავიდანვე გამოვრიცხე.იქნებ ფულის გამოძალვა უნდათ მამაჩემისთვის? ეს ყველაზე რეალური ვარიანტი იყო
- შენ სწორედ ის ხარ ვინც აქ უნდა იყოს! ხმადაბალი მაგრამ კატეგორიული იყო მისი სიტყვები
- კი მაგრამ რატომ? რა დავაშავე? გამიშვით გთხოვთ მე არ ვიმსახურებ აქ ყოფნას, თუ თანხა გინდათ აუცილებლად მოგცემთ ოღონდ გამიშვით! არავის არაფერს ვეტყვი გეფიცებით.
- შენი ფული არავის სჭირდება! მე სამართალს ვეძებ. ბოლო ხმაზე დაიყვირა ხელი იხეშად მკრა და გარეთ გიჟივით გავარდა მაგრამ კარების დაკეტვა არ დავიწყებია...
- ეს რა შარში ხარ ვიკა! აქ უნდა დაამთავრო შენი ცხოვრება! ამ სარდაფში! რატომ ღმერთო რატომ! განწირულმა წამოვიყვირე და კარებს რაც ძალა და ღონე მქონდა მუშტების რტყმა დავუწყე თან ცხარე ცრემლებით ვტიროდი ჩემს უიღბლობას.- მომკლავენ აუცილებლად მომკლავენ, მიტუმეტეს თუ ფული არ სჭირდებათ სხვა რა უნდათ ჩემგან? რომელი იდიოტი გამოკეტავდა საყვარელ გოგოს ბნელ, ნესტიან სარდაფში და იმ ცხოველს შემოუშვებდა მასთან?უამრავი კითხვა მქონდა, პასუხი კი არცერთი....


• * * *

ერთი...ორი...სამი... გულში ვითვლიდი რომ როგორმე არ მეფიქრა მომხდარზე,თუ სად ვიყავი და რა მდგომარეობაში.ყველაფერს კი ისიც ართულებდა რომ ძალიან მცხელოდა, გაგიკვირდებათ ალბათ. დიახ, მცხელოდა თანაც ძალიან, მეც კი ვატყობდი რომ მაღალი სიცხე მქონდა.ეს პირველი შემთხვევა იყო როცა სიცხიანი ვიყავი და არავინ მყავდა პატრონი, არავინ მაიძულებდა დამელია საშინელი წამლები,დედა მენატრებოდა, ჩემი სახლი მენატრებოდა, უკვე ორი დღე იყო გასულა რაც აქ მომიყვანეს, "ვინ იცის როგორ ნერვიულობენ, ალბათ უკვე მეძებენ".
- საჭმელი მოგიტანე! მკაცრად გაისმა ბექას ხმა, რომელიც უკვე ორი დღეა დღეში ექვსჯერ მაინც შემოდის ჩემთან, ხან საჭმელი მოაქვს ხან კიდევ მეკითხება როგორ ვარ
- არ მინდა. ძლივს ამოვილუღლუღე ოთახის კუთხეში მდომ საწოლზე წამომჯდარმა
- კარგად ხარ? ცუდად გამოიყურები. ცოტათი მოულბა ხმა როცა ასეთ მდგომარეობაში დამინახა
- რათქმაუნდა! რატომ უნდა ვიყო ცუდად? აქ არაჩვეულებრივი გარემოა. სარკაზმი არ დავიშურე. ბექა დაახლოებით ოცდარვა წლამდე იქნებოდა, საკმაოდ სიმპათიურიც კი, მაგრამ მასაც ისე ვერ ვიტანდი როგორც დანარჩენებს, მიუხედავად იმისა რომ მე მხოლოდ ორი მყავდა ნანახი დარწმუნებული ვიყავი რომ ყველაზე ცოტა ხუთნი მაინც იყვნენ. ბექა ნელა მომიახლოვდა, ჩამოყრილი თმები შუბლიდან გადამიწია და ხმამაღლა დაიყვირა
- სანდრო! აქ მოდი ჩქარა
- რა მოხდა? შეშინებული იყურებოდა ჩემი "ნაცნობი" რომლის სახელიც კი ვიცოდი უკვე
- მაღალი სიცხე აქვს.
- კარგი რა! ამის გამო დამიძახე? მე მეგონა რამე სერიოზული მოხდა! - ჩაილაპარაკა ნამდვილმა მონსტრმა და ირონიულად გამიღიმა
- უარესი რა უნდა მომხდარიყო? - დაიბნა ბექა
- რავიცი, ვიფიქრე გაიგცათქო.
- კარგი რა სანდრო! ის ხომ ბავშვია?
- მარტო დამტოვეთ! - ბოლო ხმაზე ვიკივლე წყობიდან გამოსულმა
- წესი პირველი: არასდროს აუწიო ხმას როცა მე მელაპარაკები! ისე ახლოს მოიწია სანდრო ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, ძალიან შემეშინდა ისეთი სიცივე და სიძულვილი გამოსჭვაოდა მისი შავი, ცივი თვალებიდან, -გასაგებია? დამიყვირა
- ამას განანებთ! წამოვიყვირე ბრაზმერეულმა და თვალზე მომდგარ ცრემლებს გასაქანი მივეცი
- გააჩერე ეს პატარა დამნაშავე ძალიან გთხოვ ბექა!
- ძმაო ის რა შუაშია? მას ხომ არაფერი დაუშავებია?
- ეს მხოლოდ ჩემი საქმეა ბექა! ვხედავდი როგორ დაეჭიმა ძარღვები კისერზე სიბრაზისგან.- და არ გვინდა ამაზე კიდევ ერთხელ კამათი. შემაკანკალა როცა ამ იდიოტმა კარები მთელი ძალით გაიჯახუნა.


* * *
-ყველაფერი კარგად იქნება.- გონზე ბექას სიტყვებმა მიმიყვანა, ძლივს დავაშორე წამწამები ერთმანეთს, პირველი რაც დავინახე ბექა იყო, რომელიც მომღიმარი სახით დამცქეროდა, შემდეგ კი თვალები კედლებს მოვავლე და გაოცების შეძახილი აღმომხდა,ნამდვილად აღარ ვიყავი სარდაფში, ოთახი რომელშიც ახლა ვიმყოფებოდი გაცილებით სუფთა იყო ვიდრე ის დაწყევლილი სარდაფი
-როგორ ხარ? ღიმილით მკითხა კაცმა
- უკეთ. არაფრისმთქმელი მზერა ვესროლე- სად ვარ?
- ეს სანდროს ოთახია.
- მერე აქ რა მინდა? არ გაბრაზდება? რომ მომკლას? - შიში ჩამიდგა თვალებში და წამოდგომას შევეცადე როცა ბექა შემეწინაარმდეგა
- არ ადგე, ისევ სიცხე გაქვს, სანდრო კი სახლში არ არის და დღეს არ მოვა ასე რომ შეგიძლია მშვიდად იყო სახლში კი მარტონი ვართ
- ბექა? ამოვიკნავლე სასოწარკვეთილმა
- რაიყო ვიკა? გამიკვირდა სახელით რომ მომართა, რადგან მაშინ როცა პირველად ვნახე და საკუთარი სახელი "მაჩუქა" მე მისთვის არაფერი მითქვამს. ახლა კი ვითომც არაფერი მომხდარაო დავაიგნორე უაზრო ფიქრები
- გამიშვი გთხოვ....მუდარით სავსე თვალებით ავხედე
- არ შემიძლია- სევდიანად გამიღიმა, -მართლა არ შემიძლია.
- ის მაინც მითხარი აქ რატომ ვარ?
- სიცხე გქონდა და ვიფიქრე აქ შეძლებდი დასვენებას
- ეგ არ მიგულისხმია ბექა! საერთოდ რატომ არ მაცდით ცხოვრებას? რატომ ჩამაგდეთ მანქანაში როცა სკოლიდან ვბრუნდებოდი? რატომ მაწამებთ ასე?! მე არაფერი დამიშავებია,- ხმა გამებზარა,ვეცადე ყელში მოწოლილი ბურთი გადამეგორებინა მაგრამ ვერ შევძელი და მწარედ ავტირდი
- მაპატიე პატარავ, შენ მართლაც არ დაგიშავებია არაფერი მაგრამ, არის რაღაც რაც შენ არ იცი
- რა? მითხარი გთხოვ.- დაინტრიგებული ვუყურებდი მამაკაცს რომელიც ასეთი გულკეტილი ჩანდა, და რომელიც სულაც არ გავდა სანდროს!
- იცი?! მე არამაქვს ამის უფლება, ეს სანდროს გადასაწყვეტია, რა და როგორ მოხდება.
- ვინ არის ეს სანდრო! მას ვინ კითხავს ჩემს ბედს? მე თავისუფალი ადამიანი ვარ! - გავაპროტესტე მისი სიტყვები.



• * **
ეკვე კარგად დაღამებული იყო როცა მარტო დავრჩი, ბექამ წამლები დამიტოვა, გამაფრთხილა აქედან გასვლას,ტელეფონით სარგებლობას ან გაქცევას ტყუილად ნუ ეცდები არაფერი გამოვაო და წავიდა,ოთახი გარედან ჩაკეტა.უნდა ვაღიარო ამ მანიაკის ოთახი ნამდვილად გემოვნებით იყო მოწყობილი ნათელი და დიდი ოთახი,უზარმაზარი საწოლითა და კარადით.სქელი თეთრი ფარდებით, ოთახის ინტერიერი ძირითადად თეთრ ფერში იყო გადაწყვეტილი შავი ელემენტებით. სხეული მიხურდა,ვგრძნობდი როგორ მმატულობდა სიცხე.გადავწყვიტე სანამ სახლში მარტო ვიყავი შხაპი მიმეღო, მითუმეტეს რაც აქ ვიყავი...ოო, ღმერთო! თანაც ცივი აბაზანა პირდაპირ მისწრებაა სიცხის დროს! დედამ იცის ხოლმე ასე თქმა, დედის გახსენებაზე გულში რაღაც ჩამწყდა. რამდენიმე წამში აღარ მახსოვდა არც ბექა არც სანდრო, მშობლებიც კი, ისეთ ნეტარებას განვიცდიდი წყლის შეხებისას,სულ სხვა განზომილებაში გადავვარდი ისე მსიამოვნებდა გრილი წყლის შეხება გახურებულ სხეულზე.ის იყო ბანაობას მოვრჩი ბიუსჰალტერისა და საცვლის ამარა საწოლისკენ გავემართე რადგან ჩემი შორტი და მაისური ჩამეცვა რომ ადგილზე გავხევდი, ჩემს წინ სანდრო იდგა სასმლის ბოთლით ხელში, ეტყობოდა რომ ნასვამი იყო მაგრამ არა მთვრალი. ვერ გეტყვით რა დამემართა მერჩივნა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეტანე ვიდრე ამ მონსტრს ასეთ ფორმაში ვენახე, ყველაზე მეტად კი ჩემსზე მისი ირონილი მზერა მოქმედებდა, რომელიც ასე შემფასებლურად მოქმედებდა
- აქ რა გინდა?- მისთვის ჩვეული ყვირილი არც ამჯერად დავიწყებია
- მე...მე... -დავიბენი,არ ვიცოდი რა მეთქვა, სხვას და სხვა სიტუაციაში საკადრის პასუხს გავცემდი მაგრამ ამჯერად არაფერი შემეძლო
- აქ როგორ აღმოჩნდი? - ხმას უმატა, ნელნელა კი ჩემკენ დაიძრა, შიშმა ამიტანა, და უკან დავიწყე სვლა
- მე..მეე..გთხოვ არაფერი დამიშავო, -ამოვიკნავლე სასოწარკვეტილმა როცა უკან დასახევი გზა აღარ დამრჩა და კედელს ავეკარი, ის კი ჩემს წინ იდგა, ისე ახლოს რომ მისი გულისცემა და გახშირებული სუნთქვა პირდაპირ ყელზე მცემდა.
- რატომ უნდა გავაკეთო ეს? - სარკასტული და მეტად დამაბნეველი კითხვა დამისვა
- იმიტომ რომ...მე შენთვის არაფერი დამიშავებია...ძლივს მოვაბი აფორიაქებულმა სათქმელს თავი
- შენ იმაზე მეტი დამიშავე ვიდრე შენ გგონია! - ხმას აუწია ხელი წელზე მომხვია და კედელისკენ სახით მიმაბრუნა,, თვითონ კი მთელი სიძლიერით ამეკრო,კანკალმა ამიტანე, ვიცოდი ახლა ისეთი რაღაც მოხდებოდა რაც ცხოვრებას დამინგრევდა ამაცახცახა.
- გთხოვ არ გინდა... ისევ მუდარაზე გადავედი რადგან ვიცოდი მუქარა არ გაჭრიდა, მან კი ყურის არ მათხოვა ისე აასრიალა ხელი ჩემს თეძოებზე,შემდეგ ბიუსჰალტერი გამიხსნა და ქვევით დააცურა, მინდოდა მომვკვდარიყავი და მას ასე, შიშველი არ ვენახე,ერთი ხელის მოძრაობით შემატრიალა თავისკენ, ჩემი ორივე მკერდი ხელის გულებში მოიქცია და მსუბუქად მომიჭირა, არ ვიცი სიამოვნებისგან თუ შიშისგან კვნესა აღმომხდა. თვალები კი მიმელულა, ვგრძნობდი მის მწველ მზერას სახესე ასე აზარტულად რომ იკვლევდა ჩემს ყველა მიმიკას.
- გთხოვ გაჩერდი...-ვინ იცის რა ძალისხმევა დამჭირდა რომ ხმა დამემორჩილებინა იგი თავის საქმეს აგრძელებდა, ნელა აუჩქარებლად ასრიალებდა თავის თლილ თითებს ჩემს სხეულზე, მსუბუქად მიბიძგა და საწოლზე გადამაწვინა თვითონ კი ჩემს ზემოდან მოექცა, ერთი ხელის მოსმით მომაშორა დარჩენილი "ტანსაცმელიც" სხეულიდან,ვიცოდი ახლა ვერაფერი მიხსნიდი ამიტომ უხმოდ ავტირდი, ასე მხოლოდ მაშინ ხდება როცა სული მტკივა.ახლა კი ისე მტკიოდა სული როგორც არასდროს, პირველად კი მაშინ ამტკივდა როცა ჩემი უსაყვარლესი ბიძის სიკვდილის შესახებ გავიგე. ეს კი მეორე შემთხვევა იყო.
- ამას არ გავაკეთებ!- ფიქრებიდან სანდროს სიყვებმა გამომაფხიზლა- მე არ ვგავარ მათ! ვერ მივხვდი "მათში" რას გულისხმობდა მაგრამ ეს არ იყო ახლა მნიშვნელოვანი.მე სრულიად შიშველი ვიყავი საწოლზე იმ მამაკაცის წინ რომელსაც ჩემი განადგურება უნდოდა, განა რა გამანადგურებდა ისე როგორც მე და სადროს ფიზიკური კავშირი? მაგრამ მან ეს არ გააკეთა,პერანგი შეიკრა ირონიულად და სევდიანად გამიღიმა ერთდროულად და გარეთ აცახცახებული, გიჟივით გავარდა. უნდა გამხარებოდა რომ გადავრჩი მაგრამ გული ორმაგად მტკიოდა,არ ვიცი რატომ,ალბათ იმის გამო რაც მოხდა, რომ მან ასეთ მდგონარეობამდე მიმიყვანა, ან იქნებ იმიტომ რომ მან მე ხელი მკრა, ჩემს გრძნობებზე ითამაშა და დამცინა? მხოლოდ ერთი რამ ვიცოდი მე ის მთელი არსებით მძულდა!


• * * *
საშინლად წვიმდა...პატარა, მყუდრო სახლში კი რომელშიც მე და სანდრო ვიმყოფებოდით გაცილებით დაუცველად ვგრძნობდი თავს ვიდრე იმ უზარმაზარი სახლის სარდაფი.ალბათ მშვენივრად გავატარებდი ზაფხულს აქ, მშვენიერ სახლში,ულამაზეს გარემოში, რომ არა რამოდენიმე არასასიამოვნო ფაქტი,პირველი:მე გატაცებული ვიყავი,არავინ იცოდა სად ვიმყოფებოდი და რატომ, მათ შორის არც მე. მეორე: მარტო ვიყავი იმ მამაკაცის გვერდით რომელმაც სულ რამოდენიმე დღის წინ ჩემი "დამცირება" სცადა.რომელსაც ასე ვძულდი და დაუფიქრებლად შეეძლო მოვეკალი.იქ ბექას იმედი მაინც მქონდა,შეეწინააღმდეგებოდა მაინც მეგობარს.ვხვდებოდი მის აზრს სანდრო დიდად ითვალისწინებდა,მაგრამ ამჯერად ბექას იდიაც იყო რომ იმ სახლში ჩვენი გაჩერება სარისკო იყო და მეგობრებმა ერთად გამოიტანეს "ვერდიქტი":მე და სანდრო ქალაქიდან შორს უნდა წავსულიყავით სადაც არავინ მოგვძებნიდა.ახლა კი მართლა გაქრა ყველანაირი იმედი რომ ვინმე მიპოვნიდა,სრულმა პანიკამ მომიცვა.მძულდა სანდრო,ყველაფრის გამო, თანაც მომხდარის შემდეგ თვალსაც კი ვერ ვუსწორებდი, თვითონ თითქოს ჩემს ჯიბრზე უფრო გაბოროტებული მეჩვენებოდა,უკვე ოთხი დღე იყო გასული რაც აქ წამოვედით და თითქმის ვერც კი ვხედავდით ერთმანეთს,მე "ჩემს" ოთახში ვიყავი გამოკეტილი და არაფერი ვიცოდი გარე სამყაროზე,ჩვიდმეტი წლის მანძილზე არასდროს მიტირია იმდენი რამდენიც ამ ბოლო დღეებში.განა სხვა რა დამრჩენოდა? ყოველ წუთს,ყოველ წამს ველოდი რომ სანდრო კარებს შემოაღებდა,ირონიულად გამიღიმებდა,იარაღსმოიმარჯვებდა, მესროდა და საბოლოოდ დაამთავრებდა ჩემს წამებას.გონებაში უკვე მერამდენედ ვხატავდი ამ სცენას.
* * *
ბნელოდა...ისე ბნელოდა ვერაფერ ვარჩევდი,მხოლოდ ქარის საშინელი წივილი და ჭექა-ქუხილი არღვევდა სიმყუდროვეს,არაფერი დამაიმედებელი მხოლოდ ბურუსი,ძალიან ციოდა, ზაფხული თითქმის მიწურულიყო და შემოდგომის ერთი ჩვეულებრივი ცუდი ამინდი იქნებოდა რომ არა მომხდარი,ვერ ვიჯერებდი რომ გაქცევა მოვახერხე,რომ თავისუფალი მერქვა.არანაირი მნიშვნელობა არ ქონდა ვიცოდი თუ არა გზა,როგორ გავაღწევდი ტყიდან, მთავარი ის იყო რომ თავისუფალი ვიყავი.იმდენად დიდი იყო გაქცევის სურვილი რომ არაფრად ვაგდებდი სიცივეს რომელიც ძვალსა და რბილში ატანდა,მოკლე ჯინსის შორტი, თხელი მაისური ვერ ახერხებდა ჩემს გათბობას.
- ჯანდაბა!ჯანდაბა! აქ გზა არ არის! - წამოვიყვირე სასოწარკვეთილმა და ხეს ფეხები დავუშინე,სწორედ იმ ხეს რომელსაც უკვე შვიდჯერ დავარტყი წრე.აღარ შემეძლო,უკვე კანკალს ავეტანე სიცივისა და შიშისგან,სხვა რომ არაფერი უკუნითი სიბნელე საშინლად მოქმედებდა ჩემზე.ისევ ავტირდი ამჯერად ხმით, ვწყევლიდი ჩემს გაჩენას! - მე აუცილებლად მოვკვდები! - ამოვისლუკუნე გულამომჯდარმა და თავი ხეს მივადე.თითქოს მას შეეძლო ჩემი ტკივილის შემსუბუქება
- როგორ გაბედე! მოულოდნელობისგან შევხტი,სანდრო იყო,გაცოფებული მომვარდა ხელი მაჯაში ჩამავლო და მანქანაში "ჩამტენა".."ახლა კი ნამდვილად მოვკვდები" გავიფიქრე ფერმიხდილმა და ბედს დავმორჩილდი.
- მითხარი! როგორ გაბედე სახლიდან ფეხი გაგედგა?! - ისე დამიღრიალა შემაკანკალა,მკრთალი შუქის მიუხედავად რომელიც მანქანაში იყო კარგად დავინახე ძარღვები ყელზე როგორ დაებერა. ვდუმდი განა რა უნდა მეთქვა?
- არაფერს მეტყვი?! - სიბრაზე უფრო და უფრო მატულობდა მის ხმაში
- ახლავე გადადი მანქანიდან! კბილებში გამოსცრა გაცეცხლებულმა თან დაამატა -იქნებ რომელიმე მტაცებელმა შეასრულოს ჩემი სამუშაო! აუჩქარებლად გავაღე კარები და სანდრო მანქანაში დავტოვე.ერთხანს დაჟინებით მიცქერდა მთლიან გალუმპულს შემდეგ მანქანა დაქოქა და ადგლიდან მოწყდა. არ გავნძრეულვარ, თვალდახუჭული ერთ ადგილს მივეჯაჭვე და დაველოდე სიკვდილს.თვალწინ გამირბინა წარსულმა,არც ისე დიდი იყო ის მაგრამ საკმარისი რომ ტკივილი მოეყენებინა ჩემთვის.როდის შეიცვალა ყველაფერი? როდის ჩავვარდი ამ დღეში? ალბათ ამ კითხვებზე პასუხს ვერასდროს გავიგებდი.შვებით ამოვისუნთქე როცა შეხება ვიგრძენი
- მორჩა! - ამოვიკნავლე და ამოციებიდან სრულიად დავიცალე გონს მაშინ მოვედი როცა თავი ისევ მანქანაში ამოვყავი სანდროს გვერდით
- ეს რატომ გააკეთე? გაოცება ვერ დავმალე,მომხდარმა შოკში ჩამაგდო
-შენ რა სიკვდილის არ გეშინია?-ირონიულად შენიშნა.
- მეშინია. მეამიტურად დავუქნიე თავი, არ გამომპარვია ჩემმა სიტყვებმა ღიმილი როგორ მოგვარა მის ტუჩებს
- საინტერესოა.
- რა არის საინტერესო? სიკვდილის მეშინია,მეშინია გაიგე? მეშინია რომ ვეღარ ვნახავ ჩემს მშობლებს და დაიკოს, ჩემს მეგობრებს,კლასელებს,ნათესავებს,ვეღარ გავივლი იმ ქუჩებზე სადაც აქამდე მივლია.სხვა რომ არაფერი არ მინდა ტკივილი მივაყენო იმ ადამიანებს ვისაც ვუყვარვარ! შენ ამას ვერასდროს გაიგებ რადგან არავინ გიყვარს,ვისაც უყვარს არ შეუძლია ასე მოექცეს სხვას. - ემოციებს ვეღარ ვთოკავდი ბრაზმორეული
- არ გაბედო ჩემს გრძნობებზე ლაპარაკი!არ გაქვს ამის უფლება! რადგან სწორედ თქვენი ბრალია დღეს რომ ასეთი ვარ! ვიღაცას ვუყვარდი მე!
- არაფერი დამიშავებია შენთვის - მისმა სიტყვებმა დამაბნია,"თქვენი ბრალია" ნეტა ვის გულისხმობდა? ან ის ვიღაც ვინ იყო ვისაც სანდრო უყვარდა? ვუყურებდი როგორ ძლიერად უჭერდა საჭეს ხელს და თითებს ნერვიულად ათამაშებდა "რამდენი მივლია ფეხით" მხოლოდ ეს გავიფიქრე როცა სახლში შევედით ისე რომ საუბარი არ შეგვიწყვიტავს
- არ მინდა ამის განხილვა.
- მაგრამ მე უფლება მაქვს ვიცოდე რომელი ცოდვისთვის ვისჯები!
- ამას არ აქვს მნიშვნელობა.
- აქვს! მე უფლება მაქვს,მე მინდა ვიცოდე,უნდა ვიცოდე რა მოხდა ან რა მელოდება,მე არ მინდა სიკვდილი. აცახცახებული და გათოშილი ძლივს ვაბამდი სათქმელს თავს
- გამოიცვალე,და ესენი ჩაიცვი.შენი სიკვდილი ჯერ არ მაწყობს. "ჯერ,ჯერ,ჯერ,ჯერ" მიტრიალებდა გონებაში

ანუ ჩემი ბოლო მაინც გადაწყვეტილი იყო,მე აუცილებლად მოვკვდებოდი.ხელი ავიქნია თითქოს აბეზარი ფიქრები თავიდან მოვიშორეო და იქვე საწოლზე გადაფენილ პიჟამას დავწვდი. ვერაფრით შევძელი დაძინება,ამაში საშინელი ჭექა-ქუხილი მიშლიდა ხელს,მთელი ღამე ფიქრში გავატარე ვცდილობდი ფაქტები ერთმანეთისთვის დამეკავშირებინა,ვიხსენებდი სანდროს მიერ ნათქვამ ყოველ სიტყვას,"მათ არ ვგავარ","სწორედ თქვენი ბრალია დღეს რომ ასეთი ვარ", "ვიღაცას ვუყვარდი მე".აქედან შეიძლებოდა რაღაც აზრის გამოტანა უამრავი ვერსია განვიხილე მაგრამ ვერცერთი, ვერაფრით დავუკავშირე ჩემს ოჯახს,მითუმეტეს კი საკუთარ თავს.




* * *

დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა,ზუსტად არ ვიცოდი რა დრო იყო მაგრამ სავარაუდოდ კარგა ხნის გათენებული უნდა ყოფილიყო.ისევ წვიმდა,ცა მოღრუბლულიყო ამინდის ცვლილებას იმ პატარა ფანჯრიდან ვადევნებდი თვალს რომელიც ჩემს ოთახს "ამშვენებდა" თავისი გისოსებითურთ.
- დღეს შეგიძლია ოთახიდან გამოხვიდე - სანდრომ ნახევრად შემოაღო კარები
- კარგი. - მეც მშვიდად მივუგე,არც მიფიქრია გამომეცვალა,სწორ, გრძელ თმაზე ხელი გადავისვი და პიჟამოთი გავედი მეორე ოთახში,სადაც სანდრო მშვიდად მოკალათებულიყო და დაჟინებით აკვირდებოდა ჩემს ყველა მოძრაობას.მისი შავი თვალები,ო ღმერთო რა შავი თვალები ჰქონია ...
- წადი გამოიცვალე! თვალებანთებულმა მხოლოდ ეს მომახალა
- კი მაგრამ... - არავითარი მაგრამ! წადი ჩაიცვი თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ! კბილებში გამოსცრა გაბრაზებულმა.მისი თვალებიდან ისეთი სიძულვილი გამოსჭვაოდა ტანში უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა,არ ვიცი რა დამემართა ადგილზე გავქვავდი,თითქოს გავითიშე.გონს სანდროს უხეშმა შეხებამ მომიყვანა,მხრებში უხეშად ჩამავლო ხელი და თავიკენ მიმიზიდა.ისე ახლოს აღმოვჩნდი მასთან,რომ მისი გულისცემა მესმოდა.მთლიანად მას ავეკარი,შემაკანკალა.მეშინოდა მისი,რადგან ვიცოდი მას შეეძლო ჩემთვის რამე დაეშავებინა.სანდრო ჩქარობდა,სწრაფად დააცურებდა ხელებს ჩემს სხეულზე მე კი ვერ ვბედავდი წინააღმდეგობა გამეწია,არვიცი იქნებ არც მქონდა ამის სურვილი? სწრაფად შემახო ტუჩები ტუჩებზე,მთელს ტანში გამცრა,ეს ჩემი პირველი კოცნა იყო,ამიტომ ველოდებოდი მის ყველა მოქმედებას,მაგრამ გონება სწრაფად მოეგო გონს,აუცილებლად უნდა შემეჩერებინა
- სანდრო..გთხოვ არ გინდა,შეწყვიტე ჩემი წამება - ძლივს ამოვილუღლუღუ ემოციებისგან დაცლილმა.ნელა ჩამოუშვა ხელები მაგრამ ადგილიდან არ დაძრულა,ისევ ისე ახლოს იდგა ჩემთან
- ყველაფერი სამი წლის წინ მოხდა - სანდრომ ცარიელ სივრცეს დაუწყო ყურება,გავიტრუნე რადგან მივხვდი ახლა რაღაც ახალს გავიგებდი, - ეს ორივესთვის მძიმე გადასატანი აღმოჩნდა, მას ძალიან სტკიოდა გული,მეც არანაკლებ,ჩვენ ხომ ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი,დაქორწინებას და ბევრი შვილის ყოლას ვგეგმავდით,ის ისეთი კარგი იყო,ზედმეტად კარგიც კი ჩემთვის,ბავშვობიდან ერთად ვიყავით,ყველაფერი ვიცოდი მასზე,მძიმე წუთებში ყოველთვის ერთმანეთის გვერდით ვიდექით.იმ საბედისწერო დღემდე. დღემდე საკუთარ თავს და შენს ოჯახს ვადანაშაულებ! თქვენი ბრალია ასე რომ დამთავრდა ჩვენი ამბავი! მას მერე ვცდილობ სხვა ქალშიც ვნახო რაღაც რაც მიმიზიდავს, შენც გამოგიყენე ახლა ამ წუთას,და იმ ღამითაც იგივეს ვცდილობდი მაგრამ ვერ შევძელი,მის ფონზე თქვენ ყველანი შავ თეთრად ჩანხართ!გონს ვერ მოვეგე,სანდრო გარეთ გიჟივით გავარდა,მას ვიღაც უყვარდა და რა დაემართა მას? ან ჩემი ოჯახი რა შუაში იყო?
უკვე ბევრი ფაქტი ვიცოდი მაგრამ ერთმანეთთან ვერ ვაკავშირებდი.რაც შეეხებოდა სანდროს მის თვალებში სევდის კვალი პირველად დავინახე,მისმა სიტყვებმა გული საშინლად მატკინა,მან კიდევ ერთხელ დამამცირა სწორედ ამიტომ მეშინოდა ჩემი სახიფათო სურვილების.




მოსვენება სულ დავკარგე,სანდროს სიტყვებმა გამანადგურა,ახლა დარწმუნებული ვიყავი რომ სრულიად უმიზეზოდ ვიყავი აქ,ვიღაცაში ვეშლებოდი,სხვა ვერაფერს ვფიქრობდი,რა კავშირში უნდა ყოფილიყო ჩემი ოჯახი სანდროს დამსხვრეულ ოცნებებთან? ეს ყველაზე ლოგიკური იყო.სხვა რომ არაფერი ეს ვარიანტი ყველაზე მეტად მაწყობდა.საბოლოო გადაწყვეტილება უნდა მიმეღო,უნდა გამეგო სიმართლე,"ან დღეს ან არასდროს,რაც მოსახდენია ისედაც მოხდება" გავიფიქრე აფორიაქებულმა და მეორე ოთახში გავედი სადაც სანდრო მეგულებოდა,სავარძელში იჯდა,ხელში სასმლის ბოთლი ეჭირა,თანაც თითები ისე შემოეჭდო თითქოს დახრჩობას უპირებსო და იატაკს სევდიანად დაშტერებოდა
-სანდრო... ჩემი ხმა ვერ ვიცანი ისე ვკანკალებდი,შიში დავაიგნორე მივედი და მის წინ მდგომ სავარძელში ჩავესვენე,მან ნელა ააყოლა ჩემს სხეულს მზერა,რამდენიმე წამში კი მისი თვალები ჩემსას შეხვდა.გამაჟრჟოლა როცა მის,გაყინულ არაფრის მთქმელ მზერას გადავაწყდი.
-ვინ მოგცა უფლება,უკითხავად დაგეტოვებინა შენი ოთახი? - ხმისთვის არ აუწევია მაგრამ იმხელა ზიზღი იგრძნობოდა მის ხმაში მერჩივნა ეყვირა
-მე უბრალოდ...მინდა სიმართლე გავიგო.
-მართლა? და რომელი სიმართლე? -სარკასტულად შენიშნა
-ეს ჯერ კიდევ საკითხავია,რა არის სიმართლე,მე მხოლოდ შენი მოსაზრება მაინტერესებს. - ჩემი სითამამის მე თვითონ მიკვირდა,ვცდილობდი ჩემი ნერვიულობა მისთვის შეუმჩნეველი ყოფილიყო.მეგონა ჩემი სიტყვების შემდეგ საშინელ რამეს მიპასუხებდა ან მოიმოქმედებდა,მაგრამ შევცდი მან მხოლოდ ცალყბად გამიღიმა
-არაფრით განსხვავდები დანარჩენებისგან!შენც მათნაირი მატყუარა,თავმოყვარე ხარ! თუმცა რა გასაკვირია მთელი შენი ოჯახი ხომ ასეთია?
- შენ არ გაქვს უფლება ჩემს ოჯახზე ასე ილაპარაკო! -ფეხზე წამოვდექი გაცეცხლებული
- და მათ ქონდათ უფლება ასე მომქცეოდნენ? ისიც გიჟივით წამოხტა სავარძლიდან და ჩემს წინ აისვეტა
- იცი რა?! არ ვაპირებ შენს სისულელეებს ვუსმინო,ნამდვილი ფსიქოპატი ხარ,შენც კი არ იცი რა გინდა! - ხელი ისე ავიქნიე თითქოს სულელური აზრები გავფანტეო, ის იყო შებრუნებას და მეორე ოთახში გასვლას ვაპირებდი,რომ ხელი მაჯაში წამოვლო და მთელი ძალით შემატრიალა მისკენ,ვგრძნობდი როგორ დაეჭიმა სხეული,თვალები აენთო,ასეთი გაცოფებული ჯერ არ მენახა,შიშმა ერთი ორად იმატა.
-მეორედ არ გაბედო და მომხდარს სისულელე არ უწოდო! -კბილებში გამოსცრა ისე რომ ჩემთვის ხელი არ გაუშვია - გასაგებია?
- გასაგებია..ამოვილუღლუღე ასოწარკვეთლმა რადგან მივხვდი სისულელე წამოვროშე. - მაგრამ მე მაქვს უფლება ვიცოდი,რომელი ცოდვისთვის ვისჯები,არ მინდა სიკვდილი,მითუმეტეს აქ საყვარელი ადამიანებისგან შორს. - თვალები ცრემლით ამევსო.
-მასაც უნდოდა სიცოცხლე,ის ისეთი მხიარული იყო,სიცოცხლით სავსე,მან მისი ურიცხვი თაყვანისმცემლებიდან მე ამარჩია,ეს დიდი პატივი იყო ჩემთვის.მისით ვცოცხლობდი,ერთმანეთისთვის ვარსებობდით...სანამ...-აქ სანდრო შეჩერდა ღრმად ამოისუნთქა,ხელი შემიშვა და სავარძელში ჩაესვენა ისე რომ ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია,არ ვიცოდი რატომ გადაწყვიტა ჩემთვის მოეყოლა მომხდარი.ყველაფერი კი სასმელს მივაწერე.შერხევას ვერ ვბედავდი არ მინდოდა დამეფრთხო და თხრობა შეეწყვიტა -მას არასდროს უღალატია ჩემთვის,არასდროს! მე კი სულელს მასში ეჭვი შემეპარა,სიამაყეს ვერ გადავაბიჯე, მის ტანჯვას ვუყურებდი,ვუყურებდი როგორ ცდილობდა ძველი ცხოვრება დაებრუნებინა,დაევიწყებინა წარსული,მაგრამ ორივემ ვიცოდით,ეს შეუძლებელი იყო, არაფერი იქნებოდა ისე როგორც ადრე.რამდენიმე თვის შემდეგ როცა სიმართლე გავიგე,მივხვდი რომ ჩემი გულგრილობა მას კლავდა პატიება ვთხოვე,ვეუბნებოდი რომ შეგვეძლო ყველაფერი თავიდან დაგვეწყო,ყოველ ღამე როცა კოშმარები აღვიძებდა მის გვერდით ვიყავი და ვცდილობდი დამემშვიდებინა.მეგონა ეს ჩვენს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი ცხრა თვე იყო,ვაპირებდი მისი შვილი ისე მიმეღო როგორც საკუთარი,იმხელა იყო ჩვენი სიყვარული არანაირი მნიშვნელობა არ ქონდა რომ ის ბავშვი ძალადობის ნაყოფი იყო,რომ ეს ბავშვი ყოველთვის გამახსენებდა შენმა ძვირფასმა ბიძაშვილმა და მისმა ძმაკაცებმა როგორ გააუპატიურეს,ცემეს და დაამცირეს ელენე!
-ლევანი? - სასოწარკვეთილმა წამოვიკივლე,მოსმენილი ნამდვილად დაუჯერებელი იყო!სანდროს და ელენეს უბედურების მიზეზი ჩემი საყვარელი ბიძაშვილი ლევანი იყო!ეს დაუჯერებლად ჟღერდა,ამას ვერ დავიჯერებდი.მერჩინა მოვმკვდარიყავი და ახლა აქ არ ვდგარიყავი,სრულიად გაფითრებული,იმ კაცის წინ ვისაც ასე მოექცნენ,თან ვინ? ჩემი სისხლი და ხორცი,ჩემი ოჯახის წევრი.ვიგრძენი როგორ მოაწვა სისხლი ტვინს,ყველაფერი აირი,სამყარო დატრიალდა,ვერ შევძელი თვალზე მომდგარი ცრემლისა და ყელში მოწოლილი ბურთის უკუგდება და ავტირდი,ყველაფერს ვხენებდი იმ დღიდან მოყოლებული რაც სანდრომ გამიტაცა,სანდროს სიტყვები "მე მათ არ ვგავარ""ვიღაცას ვუყვარდი მე".ალბათ მიწაზე გავიშოტებოდი სანდროს ძლიერ ხელებს რომ არ დავეჭირე.გონს რომ მოვეგე ჩემს საწოლზე ვიწექი ის კი კედელს მიყრდნობოდა და ნერვიულად მიყურებდა,წამით გავიაზრე მომხდარი და მივხვდი რომ ეს უბრალოდ ცუდი სიზმარი არ იყო.
-ჩემი ოჯახი რაშუაშია? თუ დამნაშავე მხოლოდ ლევანია,მე რატომ მრევთ ამ საქმეში? -ხავს მოვებღაუჭე რომ როგორმე გამემართლებინა ოჯახი და მხოლოდ ჩემი უნამუსო ბიძაშვილის გამო მთელი ოჯახს არ მოცხებოდა ჩირქი
- მათ ყველაფერი იცოდნენ! და ხელი დააფარეს იმ ნაბიჭვრებს! ყველა ელენეს ამტყუნებდა,ცილს წამებდნენ,შენი ბიძაშვილის ძმაკაცები მომხდარიდან ორ წელში ავარიაში მოყვნენ ,ორივე ადგილზე გარდაიცვალა,შენი ბიძაშვილი კი უვნებლად გამოძვრა,იცი შენმა ძვირფასმა მშობლებმა რა გააკეთეს?ელენეს უჩივლეს! სასაცილოა არა? იცი რა თქვეს?თვითმარქვიაა,ჩვენი ოჯახის უცნობმა მტრებმა დაიქირავეს, ცილს წამებს მთელს ჩვენს ოჯახს რათა რეპუტაცია შეგვილახოსო.პოლიტიკას მიაწერეს ესეც.ყველაფერი გააკეთეს რომ როგორმე თავი დაეძვრინათ.მეც კი შემეპარა თავიდან მასში ეჭვი! მხოლოდ მე ვიცოდი როგორ სტკიოდა! მე ყველა მისი სიზმარი ვიცოდი,მხოლოდ ჩემი იმედი ქონდა და კინაღამ მეც ვუღალატე!მთელი შენი ოჯახია დამნაშავე,შენ კი ჩემი იარაღი ხარ,შურისძიების იარაღი,იცი რამდენი წელია ამ მომენტს ველი? შენი სიკვდილი ყველასთვის დიდი ტკივილი იქნება,შენი საყვარელი ბიძაშვილისთვისაც რათმაუნდა,ყველანი დაისჯებიან. -სევდიანად გაიღიმა. ჩემში სრული გარდატეხა მოხდა,ვერასდრეს წარმოვიდგენდი ჩემს ოჯახს თუ შეეძლო ასე მოქცეოდნენ უდანაშაულო გოგონას,რომელსაც მთელი ცხოვრება წინ ქონდა.სრული გაუცხოება ვიგრძენი.ჩემი ოჯახი სრულიად უცხო გახდა ჩემთვის,თან გული მტკიოდა იმედი რომ გამიცრუეს,მე მათ ვაიდიალებდი.ცრემლები ვერ აღწერდნენ იმას რასაც ვგრძნობდი,სრული გაუცხოება,თითქოს მათ არც კი ვიცნობდი,მათ კისერზე იყო ორი ადამიანის სიცოცხლე.გაგიკვირდებათ ალბათ მაგრამ ყველაზე ახლობელი ადამიანი ახლა ჩემთვის სანდრო იყო,რომელმაც ამდენი გადაიტანა,მხოლოდ ახლა მესმოდა მისი.და არცერთი წამით არ ვამტყუნებდი მიუხედავად იმისა რომ ჩემი მოკვლა ქონდა გადაწყვეტილი,ამის გამართლებაც კი შემეძლო.
-მე არ შემიძლია მოგკლა და მერე მშვიდად გავაგრძელო ცხოვრება,ჯერ შენ მოგკლავ და იმ პირობას ავასრულებ რომელიც სამი წლის წინ ელენეს და "ჩვენს" ბავშვს მივეცი დაკრძალვის დღეს,შემდეგ კი თავს მოვიკლავ,მე იქ მელოდებიან! სევდიანად გადააქნია თავი,კედელს ძლიერად მიეყრდნო და ღრმად ამოისუნთქა.
-ღმერთო სანდრო მაპატიე!- გიჟივით წამოვხტი საწოლიდან,მასთან მივირბინე,მინდოდა ჩავხუტებოდი და როგორმე ტკივილი შემემსუბუქებინა მისთვის,მაგრამ ვერ გავბედე-ყველას სახელით გთხოვ პატიებას! გარკვეულ წილათ ჩემს თავსაც ვიდანაშაულებდი რადგან ჩემს ცხვირ წინ ასეთი ამბები ხდებოდა მე კი არაფერი ვიცოდი.
-ცოტა დაგაგვიანდა! ირონია არ დაიშურა - იცი?! გულის სიღრმეში ვიცი რომ შენ არაფერ შუაში ხარ,შენ არ უნდა აგო პასუხი შენი ოჯახის შეცდომებზე,მაგრამ მთელი ჩემი გულით მძულს შენი ოჯახი,სრული შემადგენლობით,მთელი თქვენი მოდგმა მძულს! მიუხედავად იმისა რომ გულის სიღრმეში ვამართლებდი მას,მაინც საშინლად მტკენდა გულს მისი სიტყვები,მისი ასეთი ზიზღი ჩემდამი და ჩემი ბუნდოვანი და ჯერაც გაურკვეველი მომავალი!

მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე,ვერაფრით შევძელი დაძინება,სულ სანდროზე ლევანზე და ელენეზე ვფიქრობდი,მაინტერესებდა სად გაიცნო ლევანმა ელენე,ან როგორ შეძლო ასე სასტიკად მოქცეოდა მას.მზის ამოსვლას დავასწარი,სასწრაფოდ წამოვდექი საწოლიდან და სააბაზანოში გავედი,სარკეში საკუთარი თავი ვერ ვიცანი,ტირილისა და ნერვიულობისგან თვალები ჩამწითლებოდა,ტუჩები დამსიებოდა,თმები გამწეწვოდა.როდის შევიცვალე ასე? სულ რაღაც სამი კვირის წინ ბედნიერი და სიცოცხლით სავსე ვიყავი,ჩემს ოცნებები ფერადი და ნათელი იყო,დღეს კი გონება საშინელი ფიქრებით დამიმძიმდა.როდის დატრიალდა ყველაფერი უკუღმა? ხელი ავიქნიე რომ უსიამოვნო ფიქრები თავიდან მომეშორებინა.მე თვითონ გამიკვირდა როცა სახლის ყველა კარი ღია იყო,სანდრო კი არსად ჩანდა.ეს შესანიშნავი შანსი იყო რომ გავქცეოდი კაცს რომელიც ადრე თუ გვიან მაინც მომკლავდა,მაგრამ საპირისპიროდ მოვიქეცი,რამაც მე გამაკვირვა,კარები მოვხურე და სახლის თვალიერება დავიწყე.სახლი მყუდრო იყო,საკმაოდ კეთილმოწყობილი და ნათელი,ვერ ვხვდებოდი ასეთ სახლს ამ ტყეში რა უნდოდა? ირგვლივ ლამაზი ეზო ერტყა სახლს,ნაირ-ნაირი ყვავილებით,მიუხედავად იმისა რომ ამ დროს ძალიან ცოტა ყვავილი ყვაოდა მაინც ძალიან ლამაზი იყო. ჩემი ყურადღება კედელზე მყოფმა თარომ მიიპყრო,რომელიც სავსე იყო განსხვავებული ღვინის ბოთლებით.სანდრო ამ ბოლო დროს ხშირად სვამდა,თუმცა "ბოლო დროს" ხმამაღალი ნათქვამი იყო.იქვე თაროზე ლეპტოპი იყო,წამითაც კი არ მიფიქრია გამეხსნა და შეტყობინება დამეტოვებინა ვინმესთვის,თანაც დარწმუნებული ვიყავი რომ ამ ტყეში ინტერნეტი არ იქნებოდა.სრულიად გაუაზრებლად,თაროდან ღვინის ბოთლი გადმოვიღე და გავხსენი.ჭიქის ძებნა არც დამიწყია პირდაპირ ბოთლი პირთან მივიტანე,ჯერ მხოლოდ გემო გავუგე,ერთს,მეორე მოყვა,მეორეს მესამე...ვგრძნობდი როგორ შეუერთდა წითელი სითხე სისხლს,სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა,რამდენიმე წუთში კი აღარაფერი მახსოვდა,არც ჩემი ძვირფასი ბიძაშვილი,არც ჩემი მშობლები,ჩემი პატარა დაიკოც კი,ისიც კი არ მახსოვდა სად ვიყავი დ ვისთან ერთად. სავარძელში ვიჯექი,სასმლის ბოთლი ხელში მეჭირა და ბოლო ხმაზე ვყვებოდი სიმღერას რომელიც ლეპტოპში აღმოვაჩინე,როცა კარები აიღო და მკაცრი გამომეტყველებით გეგა შემოვიდა,გაოგნებული მიყურებდა,მზერას ხან ჩემზე გადმოიტანდა,ხან ღვინის ბოთლზე და ხანაც ლეპტოპზე.
- შენ რა დალიე? იმხელაზე დამიღრიალა ლამის გული გამისკდა,მაგრამ ამჯერად გაცილებით თამამი ვიყავი,სასმელის გამო
- სულ ცოტა! თითებით ცოტა მოვხაზე და გულუბრყვილოდ მივაჩერდი როცა სიმღერა გამორთო
- რატომ გამორთე? ვუსმენდი! გავაპროტესტე მისი ქმედება -ახლავე შეწყვიტე სმა! კბილებში გამოსცრა და ჩემსკენ დაიძრა,მივხვდი რასაც აპირებდა ამიტომ ფეხზე წამოვდექი და ხელი ზუგსუკან "დავმალე" რომლითაც ბათლი მეჭირა.
- არ გაბედო და არ შემეხო!
- ახლავე მომეცი ბოთლი! დამიღრიალა გაცოფებულმა
-არა!
-ვიკა ნუ ჭირვეულობ,იცოდე ჩემს მოთმინებასაც აქვს საზღვარი! –
ო ღმერთო,შენ პირველად ახსენე ჩემი სახელე,რით დავიმსახურე ასეთი პატივი? ის ისე ახლოს იდგა ჩემთან რომ მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მცემდა
- რაც უფრო გამაღიზიანებ მით მალე დადგება შენი აღსასრულის დღე! მისი შანტაჟი უკვე მაღიზიანებდა,ირონიულად ავათვალიერე,პირველად დავინახე მის ჯიბეში ფისტოლეტი,არ ვიცი რა დამემართა ოდნავ გადავიხარე,ჯიბიდან ამოვაცალე და ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე,მთვრალი ვიყავი მაგრამ არ ისე რომ რაიმე ნივთი ვერ დამეჭირა,მამაკაცი გაკვირვებული მიყურებდა აზრზე ვერ მოვიდა ისე ამოვაცალე იარაღი და დავუმიზნე,ჩემი გამბედაობის მიკვირდა.
- იქნებ დაგასწრო სანდრექს! მოგკლა და მერე თავისუფლად წავალ აქედან,ამაში ხელს ვერავინ შემიშლის.
- ამას არ გააკეთებ! ორონიულად ჩაიღიმა
- ვითომ რატომ?
- ეგ მეც მაინტერესებს! შენ გგონია კარები შემთხვევით დამრჩა ღია? მე შანსი მოგეცი რომელიც ვერ ან არ გამოიყენე! დაბნეული მივაჩერდი,ანუ რა გამოდიოდა? რომ მას უნდოდა წავსულიყავი? გული გამითბა მაგრამ წამსვე დავაიგნორე მოწოლილი ემოციები,და ამჯერად იარაღი შუბლზე მივიდე,რადგან არ შემეძლო მისთვის მესროლა,ჩემმა ოჯახმა მისი საყვარელი ქალი გაანადგურა მე კი მისი მოკვლით დავაგვირგვინებდი ლევანის დაწყებულ საქმეს.ჩემს ქმედებაზე ძარღვები დაებერა და ნერვიულად მომაჩერდა
- რასაკეთებ გაგიჟდი? ოთახი მისმა ყვირილმა გააყრუა
-რატომ? რას ვაკეთებ ისეთს? ვცდილობ საქმე გაგიადვილო,ჩემი სიკვდილი ორივეს გვაწყობს,შენ რადგან შენს წადილს აისრულებ,მე კი დავისვენებ,აღარ შემიძლია ასე ცხოვრება,შიში სინდისიქენჯნა,იმედგაცრუება და ტკივილი მღრღნის შიგნიდან მჭამს,წარმოიდგინე რა უცებ შეიძლება დასრულდეს ყველაფერი,ეს ამ ამბის ყველაზე ლოგიკური დასასრული იქნება.გაუჩერებლად ვლაქლაქებდი,სანდრო რომ წამში ჩემთან გაჩნდა,ხელი მაჯაში ჩამავლო იარაღი წამართვა,მოისროლა მისკენ მიმიზიდა და გულში ძლიერად მიმიხუტა.ღონემიხდილმა თავი პირველად ვიგრძენი უსაფრთხოთ,სრულიად მოვეშვი და ბედს მივენდე
- უბედური ვარ ვლუხლუღებდი,მის მკერძე მიხუტებული
- ჩემს გამო...-დაასკვნა ბოლოს

- ჩემი ბედის გამო, რა იქნებოდა სხვა სიტუაციაში გაგვეცნო ერთმანეთი?ან ის არ მომხდარიყო რაც მოხდა
- ამაზე მეც ბევრი მიფიქრია. ხელი მხრებში ჩამავლო და ნელა მომიშორა სხეულიდან,ნაზად ჩამაშტერდა თვალებში - წადი დაიძინე. - მორჩილად გავემართე ჩემი ოთახისკენ,როცა ჩემს სმენას სანდროს სიტყვები მისწვდა - არ გაბედო და მეორედ არ დამემუქრო მოკვლით! ძალიან ცდები თუ გგონია ამით შემაშინებ,პირიქით ძალიან დამავალებ ვიკა. მორჩილად დავუქნიე თავი და ის იყო ოთახში უნდა შევსულიყავი რომ თავბრუ დამეხვა და იქვე ჩავიკეცე,მამაკაცი სწრაფად მომვარდა ხელი წელზე ძლიერად მომხვია და საწოლამდე მიმაცილა.
-მარტო დამტოვებ? იმედგაცრუებული მივჩერებოდი კარებთან მდგომს არაფერი მიპასუხა,არც ადგილიდან დაძრულა - არ წახვიდე გთხოვ,მეშინია მარტოობის
- რატომ არ წახვედი? იგი ახლოს მოვიდა და ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა,ვგრძნობდი მის მწველ მზერას
-არ ვიცი,იქნებ არ დამიჯერო მაგრამ,მე არ შემიძლია სახლში დაბრუნება,ისინი ისეთი უცხოები გახდნენ ჩემთვის. სასმელი ახლა უფრო მომკიდებოდა,ამიტომ გულწრფელი ვიყავი და არ ვფიქრობდი რას ვამბობდი - მიუხედავად იმისა რომ ვიცი შენი გეგმების შესახებ მე შენთან დავრჩები
- რატომ გააკეთებ ამას?
- იმიტომ რომ ამჟამად შენზე ახლობელი არავინ მყავს შევამჩნიე ღიმილმა როგორ გაუპო ბაგე,სულ სხვანაირი იყო ღიმილის დროს თითქოს მისი სევდა სადღაც იფანტებოდა,არაფერი უთქვამს ნელა გადმოიხარა ჩემსკენ ლოყაზე ნაზად მაკოცა და ოთახი დატოვა. მე კი კიდევ დიდხანს მიხურდა ლოყა,მთელ სხეულში კი სითბო მეღვრებოდა.

* * *

ადრე გამეღვიძა,მაგრამ წამითაც არ მიფიქრია თბილი საწოლიდან ავმდგარიყავი,საწოლში ვნებივრობდი და გუშინ ნანახ სასიამოვნო სიზმარს ვიხსენებდი,ისეტი ლამაზი სიზმარი ვნახე ეჭვი ვერავინ შეძლებდა ჩემს წყობიდან გამოყვანას. გარშემო ისეთი სილამაზე იყო,ნაირნაირი ყვავილები,მწვანე ბალახი ცისფერი ცა...მე კი ვიდექი მინდვრის შუაგულში,ულამაზესი თეთრი კაბითა და თაიგულით ხელში და ველოდებოდი მას,იმ ერთადერთს,რომელიც ჩემკენ მოემართებოდა,მამაკაცის სილუეტი ბუნდოვანი იყო,თანდათან კი ნათლად ვარჩევდი,ჩემსკენ უსიმპატიურესი ბექა მოემართებოდა. ძალიან გამიკვირდა სიზმარში ბექას ხილვა მაგრამ იმდენად ლამაზი და სასიამოვნო იყო ეს ყოველივე გულწრფელი ღიმილი გადამეფინა სახეზე

დღეები ისე სწრაფად მისდევდნენ ერთმანეთს ვერც კი გავიგე როგორ გავიდა ერთი თვე მას შემდეგ რაც სანდრომ გამიტაცა.ყოველ ღამე მესიზმრებოდა ჩემი მშობლები და პატარა დაიკო ნია,ყოველ ღამე ვასველებდი ბალიშს ცრემლებით.გულის სიღრმეში მინდოდა მენახა ისინი,მაგრამ არ შემეძლო ისე დამეჭირა თავი თითქოს ამ ერთი თვის მანძილზე არაფერი შეცვლილიყოს. რაც შეგვეხება მე და სანდროს,ყველაფერი ძველებურად რჩებოდა,თითქოს მის რაღაც ნაწილს ვებრალებოდი და ცდილობდა უხეშად არ მომქცეოდა მაგრამ იმდენად დიდი იყო მისი ჩემდამი სიძულვილი რომ არ შეეძლო სხვაგვარად მომქცეოდა. * * *
-მივდივართ! - თავი შემოყო ოთახში სადრომ და ისე "მახარა" ახალი ამბავი
-კი მაგრამ სად?
-უკან ვბურდებით
-სად?როდის?
-ამდენ კითხვას ნუ მისვამ! ახლავე მივდივართ! - სწრაფად შემოიჭრა ოთახში მაჯაში ხელი ჩამავლო,სახლი დამატოვებინე და ლამის ჩამტენა მანქანაში
-შენ თქვი უკან ვბრუნდებითო,რას გულისხმობდი სანდრო? - ინტერესით მივაჩერდი როცა მანქანა ადგილიდან მოსწყდა.
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ ვიკა!კბილებში გამოსცრა,აშკარა იყო ძალიან ნერვიულობდა
-კი მაგრამ ხომ უნდა ვიცოდე?სად მივდივარ და რატომ!
-გაჩუმდი გოგო! - დამიღრიალა გაცოფებულმა და ხელი საჭეს ძლიერად დაარტყა,ძალიან შემეშინდა,ღამით სად უნდა მივყავდე?თანაც ასე განერვიულებულს?! "უნდა მომკლას" დავასკვენ გონებაში და მოსალოდნელი სიკვდილისთვის "თეორიულად" მოვემზადე.როდესმე გამოგიცდიათ რა ძნელია ელოდო სიკვდილს? მითუმეტეს თუ ის თქვენთან ასე ახლოსაა,სიცივეს და სიკვდილს ვგრძნობდი მმთელს სხეულში,ვიცოდი ეს ამბავი კარგა არ დასრულდებოდა. ჩემი მოლოდინი გამარტლდა როცა სანდრომ მანქანა ტყის შუაგულში გააჩერა
-გადმოდი! ზიზღით ამათვალიერა,მის ბრძანებას უსიტყვოდ დავემორჩილე,მანქანიდან გადმოვედი,რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი,შემდეგ მის პირდაპირ დავდექი თვალცრემლიანი.მის თვალებს ვხედავდი მიუხედავად სიბნელისა მთვარის შუქი ირეკლებოდა მის შავ თვალებში,ცრემლები ვეღარ შევიკავე როცა იარაღი დამიმიზნა და არაფრისმთქმელი მზერა შემავლო
-გთხოვ! - ამოვილუღლუღე სასოწარკვეთილმა,კანკალმა ერთი-ორად იმატა.ვიცოდი ჩემი ბოლო მაინც ეს იქნებოდა და მითები იმის შესახებ რომ სანდოში იყო რაღაც ადამიანური,საპნის ბუშტივით გასკდა
-ნუ მთხოვ! ნუ მთხოვ გაიგე? დამიღრიალა და ცალი ხელი ნერვიულად გადაისვა თმაზე -ისედაც მიჭირს ამის გაკეთება!ძნელა მოკლა ბავშვი,მითუმეტეს თუ იგი გთხოვს შებრალებას
-ოჰ,ეს დიდი შეღავათია! -სარკაზმი,ხომ სწორედ იმედგადაწურულთა ერთადერთი თავდაცვის საშუალებაა
-ეს სწორედ მაშინ უნდა გამეკეთებინა,სწორედ იმ დღეს როცა სკოლიდან მომავალი მანქანაში "ჩაგტენე",სწორედ იმ დღეს უნდა დამესრულებინა ეს ფარსი,ეს შეთხზული ისტორია თითქოს შენი სიკვდილი ჯერ არ მაწყობდა,სინამდვილეში კი ამის ძალა არ მეყო,ვერ მოვკალი ის ვისმა ოჯახმაც ცხოვრება დამიმახინჯა,შურისძიებაც კი ვერ შევძელი - ირონიულად ჩაიცინა და ისევ მე მომაჩერდა,წარმოვიდგინე როგორი სანახავი ვიქნებოდი,გაწეწილი თმებითა და ჩაწითლებული თვალებით
-მე არ მინდა სიკვდილი! -თითქოს საკუთარ თავს ვსაყვედურობდი
-არც მე მინდა შენი სიკვდილი ვიკა! ეს უბრალოდ მისიაა რომელიც ადრე თუ გვიან უნდა შევასრულო,რაც უფრო გავაჭიანურებ მით უფრო მტკივნეული იქნება შედეგები გაოცებული ვუსმენდი და ვერ ვხვდებოდი რას გულისხმობდა,ამიტომ ვცდილობდი მაქსიმალურად დამეკმაყოფილებინა ჩემი ცნობისმოყვარეობა ,სიკვდილის წინ მაინც. -არ მინდა კიდევ ერთხელ დავიტანჯო!
-და შენ გგონია თუ მომკლავ ასე უბრალოდ დასრულდება ეს ამბავი?გგონია შეძლებ ჩვეულებრივად გააგრძელო ცხოვრება? სინდისის ქენჯნა არასდროს მოგასვენებს,როცა დაგეძინება ჩემს თვალებს დაინახავ,სწორედ ისეთს როგორსაც ახლა უყურებ,უიმედოს და გაყინულს - მისი აღიარებით გათამამებულმა,გადავწყვიტე პირში მიმეხალა ყველაფერი რასაც ვფიქრობდი,ისე რომ ყურადღება არ მიმიქცევია არც იმ იარაღისთვის რომელსაც მე მიმიზნებდა იგი და არც იმ მიზეზისთვის რისთვისაც აქ ვიმყოფებოდი
-მე უკვე გითხარი,როგორც კი შენ მოგკლავ თავსაც მოვიკლავთქო მის სიტყვებზე მწარედ გამეცინა და ირონიულად გადავაგდე თავი გვერძე
-ეს არ არის ასე მარტივი! შენ გინდა იმის გამო იძიო შური ვინც მკვდარია,და ამისთვის კლავ მას ვისაც ჯერ არაფერი უნახავს ცხოვრებაში,თანაც მას ვისაც არაფერი დაუშავებია,ასე რომ მიდი მესროლე,მირჩევნია ახლავე დამთავრდეს ჩემი ტანჯვა ვიდრე კიდევ რამოდენიმე დღე გაგრძელდეს -მივახალე თან ჩემი სითამამის მიკვირდა,როგორ მივდიოდი ასეთ რისკზე?მაგრამ მხოლოდ იმას ვამბობდი რასაც ვფიქრობდი. ვხედავდი როგორ უკანკალებდა ხელი.
-ჯანდაბა! არ შემიძლია! დაიღრიალა,იარახი დაუშვა და საბურავს ფეხი ძლიერად დაარტყა. ეს იყო ყველაზე ამაღელვებელი მომენტი,ისე უცებ შეიცვალა ყველაფერი,იმდენი რამ მოხდა ასე უცებ,სანდრომ ჩემი მოკვლა სცადა,თანაც გამომიტყდა რომ ამის გაკეთება არ შეეძლო,კულმინაცია კი გასაგიჟებელი იყო მე ცოცხალი ვიყავი. - სანდრო! -ამოვიკნავლე,დაძაბულობა მოხსნილი მისკენ გავიქეცი და ჩავეხუტე,ემოციებში ვიყავი და ვერ ვაზროვნებდი რას ვაკეთები,ის კი იდგა გახევებული და თვალს არ აცილებდა ჩემს ქმედებას,მესმოდა მისი გახშირებული გულისცემა,რაც მეტად მაფორიაქებდა.

- აქ არიან! -ბურუსიდან მისმა სიტყვებმა გამომიყვანა
- ვინ? -გაოცებულმა ავხედე
- პოლიცია! აქ არიან,გაიგეს ჩვენი ადგილსამყოფელი,ამიტომ ვჩქარობდი დამემთავრებინა ყველაფერი...
-მაგრამ შენ ეს არ გააკეთე... - ჩემს მზერაში ყველაფერი იკითხებოდა,მისი მზერა კი მთლიანად ბურუს მოეცვა,სწრაფად დაავლო ხელი იარაღს... იარაღის ხმა....რასაც ჩემი განწირული კივილი მოჰყვა მერე აღარაფერი მახსოვს...



• * *
ვიდექი და ვფიქრობდი,ვაანალიზებდი მომხდარს,ცოტა ხნის წინ სიყვარულში გამოვუტყდი მამაკაცს რომელსაც ვძულდი,პასუხიც მოსალოდნელი იყო,მაგრამ მტკივნეული.ძნელია იცოდე რომ,შენს საყვარელ ადამიანს სხვა უყვარს მაგრამ ორმაგად ძნელია როცა იცი მას არ შეუძლია გული გაგიღოს შენ,რადგან ის უკვე დაკავებულია,დაკავებული აქვს აჩრდილს,წარსულსწ და დიდ ტკივილს,მე და სანდროს კავშირი არ შეიძლებოდა,მე რომ ყველაფერი დამეთმო ვიცოდი ის ამას ვერასდროს შეძლებდა. ამ პრობლემას ისიც ერთვოდა რომ სახლიდან წამოვედი,წასასვლელი კი არსად მქონდა,არ ვიცი რაზე ვფიქრობდი როცა ასე წინდაუხედავად მოვიქეცი და სანდროს დასახსნელად სახლიდან გამოვიქეცი.შუა ქუჩაში ვიდექი,ეული და არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი როცა ვიღაც უკნიდან მომიახლოვდა და თავისკენ შემატრიალა
-ბექა?!აქ რას აკეთებ? - შევკრთი,ნამდვილად არ ველოდი მის აქ ხილვას
-მე სანდროსთან მოვედი,შენ რას აკეთებ აქ? -მეც სანდროსთან მოვედი-მწარედ ჩამეცინა
-მაგრამ ის უკვე თავისუფალია დ წავიდა
-როგორ თუ წავიდა? გაანთავისუფლეს? კი მაგრამ როგორ? - მისმა ამდენმა შეკითხვამ ცოტათი დამაბნია კიდეც -ასე უბრალოდ,გაანთავისუფლეს
-არ მეტყვი სინამდვილეში რა მოხდა?წამოდი კაფეში დავჯდეთ და ვილაპარაკოთ კარგი? სალაპარაკო მართლაც რომ ბევრი გვაქვს
-კარგი - მორჩილად დავუქნიე თავი და უკან მივყევი.

* * *
-გამიკვირდა რომ არ მიჩივლე-ყავას აუჩქარებლად სვამდა თან თვალებში მაშტერდებოდა
-სიმართლე გითხრა მეც მიკვირს,ყველაფერი მიკვირს რაც ამ ბოლო დროს ხდება
-მაპატიე კარგი?
-რა?
-როგორ თუ რა? ყველაფერი,მაპატიე რომ ასე საშინლად მოგექეცით პატარავ,მაპატიე რომ არაფერი გავაკეთე შენს დასაცვად,მაპატიე რომ სანდროსთან ერთად დაგტოვე იმ სახლში,მაპატიე ყველაფერი მაპატიე ძალიან გთხოვ ვიკა ახვლედიანო! - მუდარით აევსო მზერა,ვუყურებდი და ვხვდებოდი მიუხედავად მომხდარისა,მაინც არ მეჯავრებო ის,პირიქით ახლობელ ადამიანადაც კი მიმაჩნდა,ის ცდილობდა სანდროსგან დავეხსენი,მისი ტყვეობიდან გავენთავისუფლებინე მაგრამ ამაოდ.არ შემეძლო არ მეპატიებინა,რადგან სანრო უფრო იყო დამნაშავე ვიდრე ბექა,და მე სანდროსაც კი ვაპატიე...
-მიპატიებია-ამოვილუღლუღე სევდამორეულმა და ყელში მოწოლილი ბურთის უკუგდება ვერ შევძელი.
-შენ რა ტირი ვიკა? არ გაბედო კარგი,არასდროს იტირო იმის გამო რაც მოხდა გაიღიმე რადგან ეს უკვე იყო!
-კარგად ჟღერს
-ხო,მგონი სადღაც ამოვიკითხე-ღიმილმა გადაურბნა სახეზე
-იცი მე...-სათქმელს თავი ვერ მოვაბი
-რა შენ?
-მე სანდრო შემიყვარდა -ისე დავიჩურჩულე თითქოს დიდი საიდუმლო გავანდე და მორცხვად დავხარე თავი
-რა? -გაოცება ვერ დამალა
-ეს ისე მოულოდნელ იყო ჩემთვის
-ჩემთვისაც დამიჯერე ვიკა!ეს ცუდად დამთავდება,ის რომ მან არ მოგკლა რ ნიშნავს რომ რაიმეს იმედი უნდა გქონდეს,ის დღემდე წარსულით ცხოვრობს,მას დღემდე უყვარს ელენე. მისმა სიტყვებმა ჩემს ჭრილობებზე მარილი მოაყარეს,კიდევ ერთხელ შემახსენეს ჩემი უიღბლობა.
-ვიკა ახლა რას აპირებ? მოაგვარე ოჯახთან პრობლემები? - დიდი ხნის დუმილი ისევ ბექამ დაარღვია და ეცადა თემა სხვა რამეზე გადაეტანა რათა დაძაბულობა გაენეიტრალებინა.
-არ ვიცი,არაფერი ვიცი,სახლიდან წამოვედი იქ აღარ დავბრუნდები,ჩემი გადაწყვეტილება მტკიცეა
-და სად აპირებ წასვლას?
-არ ვიცი, წასასვლელი არსად მაქვს
-მგონი შემიძლია დაგეხმარო,თუ კიდევ შეგიძლა მენდო

-როგორ? -იმედიანად მივაჩერდი
-ქალაქგარეთ სახლი მაქვს რომელშიც არავინ ცხოვრობს ასე რომ შეგიძლია იქ გაჩერდე როდემდეც გაგიხარდება -რატომ აკეთებ ამას?
-რას?
-რატომ მეხმარები?
-რადგან დანაშაული გამოვისყიდო,მომცემ ამის საშუალებას?თანახმა ხარ ჩემს შემოთავაზებაზე?
-თანახმა ვარ. სხვა რაღა დამრჩენოდა ღამის გასათევიც კი არსად მქონდა,თანაც ეჭვი არ მეპარებოდა მამაკაცის გულრწფელობაში.


* * *

ბექას სახლი მართლაც რომ ისეთი ლამაზი ყოფილა როგორც თვითონ მიყვებოდა გზაში,როცა აქ მოვყავდი მანქანით.დიდი და მყუდრო,გემოვნებით მოწყობილი,მაგრამ სახლს მაინც დატყობოდა რომ აქ დიდი ხნის მანძილზე არავის ეცხოვრა,უკვე კარგად შებინდებული იყო როცა კარებზე ზარის ხმა გაისმა,ძალიან გამიკვირდა და თან შემეშინდა,ბოლოს კი დავადგინე რომ ალბათ ბექა უნდა ყოფილიყო,სწრაფად მივირბინე კარებთან,შევცდი კარების მიღმა სანდრო იდგა,სევდიანი გაფითრებული და კარგად ნასვამი,შემეშინდა მაგრამ არ შევიმჩნიე,გული ამიჩქარდა რადგან ჩემი სიტყვების და მისი ცივი სიტყვების შემდეგ პირველად ვხედავდი
-არ შემომიშვებ?
-მაპატიე,დავიბენი,შემოდი-გვერდით გავიწიე და გზა დავუთმე
-როგორ გაიგე სად ვიყავი?
-ამას არ აქვს მნიშვნელობა ვიქტორია!
-აქვს! თანაც მე ვიქტორია კი არა ვიკა ვარ
-მართლა? მე კიდე მეგონა ვიქტორია ახვლედიანი იყავი და არა ვიკა-სარკასტულად შენიშნა და ირონიული ღიმილით მომაჩერდა
-მეგობრები ვიკას მეძახიან
-ჩვენ მეგობრები არ ვართ!-ტონს უმატა და მკაცრად დააკვესა თვალები
-რისთვის მოხვედი სანდრო?
-მართლა გიყვარვარ? სახე შეეცვალა,დასერიოზულდა და დასევდიანდა წამის მეასედში.ყველაფერს ველოდი ამ კითხვის გარდა აღარ მინდოდა მომხდარის და ბექას სიტყვების შემდეგ ამ თემაზე მესაუბრა
-კი-ბოლოს მაინც გულწრფელობა ვარჩიე
-მერე არ იცი რომ ეს ცუდია?- წამში ჩემთან გაჩნდა და კედელზე ამაკრო
-ვიცი-ძლივს ამოვილუღლუღე
-ეს კარგია! სწრაფად დაეწაფა ჩემს ტუჩებს,ნაზად მკოცნიდა შემდეგ კი მომთხოვნი გაუხდა ტუჩები,ხელებს კი უდიერად დაასრიალებდა ჩემს სხეულზე,ფეხებზე მხრებზე,წელზე თეძოებზე,ისე მსიამოვნებდა მისი შეხება გატრუნულს წინააღმდეგობის გაწევის უნარი აღარ მქონდა,მორჩილად ვყვებოდი მის მოქმედებას,მაისური ერთი ხელის მოძრაობით გამხადა,წამით მკერდზე დამაჩერდა შემდეგ კი ძლიერად ჩაბღუჯა ცალ ხელში,კვნესა აღმომხდა,მას კი ჩემს საქციელზე გაეღიმა,არ მინდოა გაჩერებულიყო ამიტომ არაფერს ვამბობდი,ველოდებოდი მოვლენების განვითარებას,რამდენიმე წუთში კი სრულიად შიშველი საწოლზე ვიწექი ზემოდან კი სანრდო დამცქეროდა
-იცი რალამაზიხარ? გიხდება წითელი ლოყები
-მე...მე...
-გაჩუმდი არაფერი თქვა,ნუ კანკალებ არაფერს დაგიშავებ,არც გატკენ
-მე ჯერ ეს არ გამიკეთებია-ამოვილუღლუღე დარცხვენილმა და თვალები დავხარე
-ვიცი!ამიტომ არ შემეძლო მოგქცეოდი სასტიკად იმ ღამით როცა ჩემს ოთახში უკითხავად დასეირნობდი საცვლების ამარა,არ მინდა რამე გატკინო ამიტომ დღეს სექსი არ გვექნება,ეჭვი მაქვს რომ არც არასდროს!
-რა? გაოცება ვერ დავმალე,რა საჭირო იყო მაშინ მსგავსი საქციელი? რატომ დამამცირა ასე,რატომ ვიყავი ამ დგომარეობაში მის წინ?ცრემლები ვერ შევიკავე და წამოდგომა დავაპირე როცა შემაჩერა
-არ ადგე!მე საქმე ჯერ არ დამიმთავრებია,მინდა შეგიგრძნო,შენი კანის სურნელი თავბრუს მახვევს,უბრალოდ იწექი და ასე დავიძინოთ
-მთვრალი ხარ სანდრო -ბოლო შესაძლებლობაც გამოვიყენე
-მერე რა? ცოტათი,მაგრამ ეს არ მიშლის ხელს აზროვნებაში. მხოლოდ ეს თქვა გვერდით მომიწვა და გულზე მიმიხუტა,რამდენიმე წუთში კი ღრმა ძილს მისცა თავი მე კი არ ვიცი რა დამემართა,მრცხვენოდა რომ ასეთ მდგომარეობაში ვიყავი თან მეშინოდა რადგან დილით გაღვიძებულს არ ვიცოდი რა რეაქცია ექნებოდა,მთელი ღამე ვერ შევძელი თვალი მომეხუჭა,რადგან ჩემს გვერდით იწვა,ისე ახლოს იყო ჩემთან ჩემი საყვარელი მამაკაცი და ამავდროულად ისე შორს....


დილით გაღვიძებულს სანდრო აღარ დამხვდა,ასეც ვიცოდი რომ ასე მოხდებოდა,ვიცოდი იგი გაურბოდა...არ ვიცი რას გაურბოდა,იქნებ საკუთარ გრძნობებს?ასე იყო თუ ისე გული ძალიან მეტკინა,მან კიდევ ერთხელ მოიგო თამაში,მან კიდევ ერთხელ მკრა ხელი.დამცირებულმა და განადგურებულმა ძლივს ავითრიე სხეული,იქვე დაყრილ ტანსაცმელს დავწვდი და სწრაფად ჩავიცვი,საათს გავხედე მზე კარგა ხნის ამოსული იყო.სიმწრისგან ჩავიცინე როცა კარზე ზარის ხმა გაისმა,ზლაზვნით მივათრია სხეული კარებამდე.დარწმუნებული ვიყავი რომ სანდრო იქნებოდა მაგრამ შევცდი.
-დედა? აქ რას აკეთებ?-გაოცება ვერ დავმალე როცა ზღურბლზე დედაჩემი დავინახე აცრემლებული თვალებით მდგომი
-უნდა დაგელაპარაკო ვიკა,ძალიან გთხოვ შემომიშვი
-შემოდი-დავიჩურჩულე და გზა დავუთმე,ვუყურებდი როგორ ნერვულად დაეშვა სავარძელზე,ხმის ამოღებას არ ჩქარობდა
-საიდან გაიგე სად ვიყავი?-დუმილი ისევ მე დავარღვიე
-ვიღაც ბიჭმა შემატყობინა
-სანდრომ?-გაოცებულმა წამოვიყვირე
-არა,ასე მითხრა ბექა მქვია,არ ინერვიულოთ ვიკა კარგად არისო და მისამართიც ჩამაწერინა
-არ მეტყვი რისთვის მოხვედი?
-უნდა დავილაპარაკოთ
-რაზე?
-ელენეზე-სევდიანად ამომხედა
-არ გაბედო მისი სახელის ხსენება!-გამოვცერი კბილებში
-ვიქტორია გთხოვ მომისმინე,შენ უნდა გაიგო სიმართლე
-მე ვიცი სიმართლე-გავაწყვეტინე ანერვიულებულმა
-შენ იცი სიმართლის ერთი მხარე,ის მხარე რომელიც იმ ბიჭმა სანდრომ გადაიტანა,გთხოვ მომისმინე და გაიგე რა მოხდა სინამდვილეში
-არ მითხრა რომ ისინი ტყუოდენ
-არა,ყველაფერი სიმართლეა ვიკა,გთხოვ არ შემაწყვეტინო და მომისმინე,ლევანმა და მისმა ძმაკაცებმა გააუპატიურეს ელენე,ძალიან ნასვამები იყვნენ,თანაც ნარკოტიკებით იყვნენ გაბრუებული,გზად გადაეყარნენ და ამით ისარგებლეს,ერთი წუთითაც არ ვამართლებ მათ,მე და მამაშენს არ გვინდოდა საქმე ასე განვითარებულიყო,მერე შალვა მოვიდა ჩვენთან
-რა გინდათ ბიძაჩემთან? ის კაცი მაინც დაასვენეთ საფლავში!-გავაპროტესტე
-დამაცადე,მას კიბო ქონდა,ძალიან დიდხანს გვეხვერწა დაგვეცვა მისი ერთადერთი შვილი,რომ მისი ჯავრი არ გაჰყოლოდა იმქვეყნად,იმაშიც კი დაგვარწმუნდა რომ ლევანი მართალი იყო,რომ ეს ჩვენი მტრების გეგმა გახლდათ,რადგან,შეელახათ ჩვენი რეპუტაცია
-გაჩუმდი....დავისისინე
-გეფიცები ვიკა,შენსა და ნიას თავს გეფიცები არ გატყუებ! მართლა მჯეროდა ამის,სიმართლე კი მხოლოდ მას შემდეგ გავიგეთ როცა ელენე მშობიარობას გადაყვა,მაშინ ვირწმუნეთ მისი,შეგვებრალა მაგრამ კვე გვიანი იყო,ჩვენ პირობა მივეცით შალვას,ელენეს კი არაფერი ეშველებოდა. გონებაში ვცდილობდი გადამეხარშა ის იმფორმაცია რაც დედაჩემმა მომაწოდა,მაგრამ ამაოდ,სრულ შოკში ვიყავი,ორ ნაწილად გავიხლიჩე,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა,ვისთვის დამეჯერებინა, -ვიცი ცუდად მოვიქეცით,როცა ლევანი ციხეში არ ჩავსვით მაგრამ ეს ძნელია,ის ხომ,ჩვენი სისხლი და ხორცია ვიკა!ახლა არაფერი მიპასუხო მე წავალ,დაფიქრების საშუალებას მოგცემ და როცა რაიმეს გადაწყვეტ აუცილებლად შეგვატყობინე,ძალიან მეშინია შენი აქ დატოვება,არ მინდა ისევ რამე მოხდეს ცუდი
-ნუ გეშინია დედა მე კარგად ვიქნები. ვუყურებდი მიმავალ დედას,რომელმაც უხმოდ დატოვა ოთახი,ისევ თვალწინ მედგა მისი სევდიანი და სასოწარკვეთილი მზერა,აღარ შემეძლო მე ზედმეტად პატარაც კი ვიყავი ყოველივე ამისთვის,საწოლზე დავემხე და მწარედ ავტირდი,არ შემეძლო რამეზე მეფიქრა,ერთ მხარეს ჩემი ოჯახი იდგა,ხალხი რომლის მიმართაც ახლა ისე აღარ ვბრაზობდი რაც სიმართლე გავიგე,მაგრამ მაინც არ შემეძლო მათი პატიება,მეორე მხარეს კი სანდრო იყო,კაცი რომელიც მიყვარდა,რომელსაც ვძულდი და რომელთანაც მომავალი არ მქონდა,თითქოს ადვილი უნდა ყოფილიყო არჩევანის გაკეთება,მაგრამ მე ეს ყველაზე მეტად მიმძიმდა.

თვალები დამწითლებოდა ამდენი ტირილისგან,სარკეში ვიყურებოდი და გაოგნებას ვერ ვმალავდი,ერთი წლის ან რამოდენიმე თვის წინ რომ ვინმეს ჩემთვის ეთქვა შენი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვლება და შენ აღარ იქნები ის ვინც იყავიო ალბათ გიჟად შევრაცხავდი.მე ვიყავი მხიარული,ყველაზე მხიარულიც კი ჩემს გარემოცვაში,რატომ არ უნდა ვყოფილიყავი?არაფერი მაკლდა და არაფერი ვიცოდი იმ ჯერ კიდევ ბიჭზე რომელსაც შეყვარებული "წაართვეს".
-ძალიან შეიცვალე-ზურგს უკან სანდრო მედგა და ისიც სარკეში მომჩერებოდა
-როგორ შემოხვედი?-არც კი მივბრუნებულვარ მისკენ
-მე ამ სახლის გასაღები მაქვს
-აბა რა!ეს ხომ შენი ძმაკაცის სახლია და მე თქვენი ტყვე ვარ
-უკვე აღარ,მე შენ გაგიშვი,სხვა რაღა გინდა?-უემოციოდ აიჩეჩა მხრები
-იქნებ...იქნებ არ მინდოდა გაგეშვი სანდრო!იქნებ არ მინდოდა ასე ადვილად დაგევიწყებინა რაც მოხდა,რატომ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში?-მისკენ შევბრუნდი და აცრემლებული თვალებით მივაშტერდი
-იმიტომ რომ მომეკალი-ცალყბად ჩაიცინა
-მერე რატომ არ მომკალი?შენ არ უნდა გამოჩენილიყავი ჩემს ცხოვრებაში,არ უნდა აგერია ყველაფერი,მაგრამ შენ მაინც გამოჩნდი სულ სხვა გეგმებით და სულ სხვა შეასრულე...თუმცა ვეჭვობ ეს თამაში იყო,შენ სულაც არ გინდოდა გამხდარიყავი მკვლელი,შენ ჩემი დატანჯვა გინდოდა,ბრავოო!ამას მიაღწიე,კმაყოფილი ხარ? ვუყურებდი როგორ ეცვლებოდა ყოველ წამს გამომეტყველება,ის სხვა იყო,ის არ გავდა სხვას,ტკივილი და იმედგაცრუება აღებეჭდა სახეზე
-მე არ დამიგეგმავს ეს...ყველაფერი თავისთავად მოხდა
-ჯობდა მოგეკალი,რადგან მე ყოველ დღე ვკვდები,ყოველ წამს,იმიტომ რომ მიყვარხარ სანდრო!-მთელი გრძნობები ჩავაქსოვე ჩემს სიტყვებში და მომლოდინედ მივაჩერდი
-შენ მართლაც შეიცვალე ვიკა,პირველ დღეს გატყავებით მემუქრებოდ ახლა კი სიყვარულში მიტყდები?-გულწრფელმა ღიმილმა გადაურბინა ტუჩებზე
-მაგრამ რაღაცეები არასდროს იცვლება...
-მაგალითად?
-შენ...შენ ისევ ისეთი გულგრილი ხარ როგორც მაშინ პირველ დღეს
-ცდები...
-არა არ ვცდები,შენ მადანაშაულებ იმაში რაც მე არ ჩამიდენია,გძულვარ იმის გამო რაც ჩემი ბრალი არასდროს ყოფილა,მტკენ რადგან უმიზეზოდ დამტანჯო,თამაშობ ჩემს გრძნობებზე,როდესმე შეგწინააღმდეგებივარ სანდრო?როდესმე დაგადანაშაულე იმის გამო რაც გამიკეთე? როდესმე გისაყვედურე?მე მესმოდა შენი,მე მტკიოდა შენი ტკივილი,საკუთარ ოჯახზეც კი უარი ვთქვი შენს გამო,მაგრამ რატომ?რომ კვლავ დამცირება და სიძულვილი მივიღო?მზად ვიყავი ამეტანა ყველა დამცირება,ყველა გულისტკენა,მაგრამ შევცდი,მე ჩვიდმეტი წლის ვარ,მიყვარხარ მაგრამ არ შემიძლია ამდენს გავუძლო,არ შემწევს ამის ძალა,შენ გინდა მეც ისევე უბედური ვიყო როგორც შენ...
-სასწრაფოდ მივაყარე აღელვებულმა, ცრემლები თითებით მოვიშორე და ამაყად ავწიე თავი
-ცდები ვიკა-ხმა დაუთბა,ალბათ შევებრალე და ეცადა დაემშვიდებინა საბრალო ბავშვი.
-არა არ ვცდები,შენ ისევ ელენე გიყვარს,ისევ იმით არსებობ,მასზე ფიქრობ,სწორედ ისეა როგორც შენ მითხარი"მის ფონზე თქვენ შავ-თეთრად ჩანხართ,მე შენც გამოგიყენეო".მე მივხვდი ამას,გავაცნობიერე რომ არ გამოვა შევცვალო შენი ცხოვება,აღარ მინდა ბრძოლა,და თუ შენ ჯერ კიდევ გაქვს სურვილი იძიო შური და მოკლა უდანაშაულო ბავშვი,მე აქ ვარ,არ შეგაჩერებ გეფიცები არც შებრალებას გთხოვ და აგიხსნი რამდენად მინდა სიცოცხლე,მე აქ ვარ სანდრო ან მომკალი,მოკალი გოგო რომელსაც მიუხედავად ყველაფრისა ძალიან უყვარხარ ან გამიშვი...ნება მომეცი ვიყო ბედნიერი.. შეცბუნება შევატყვე,აღელვება,ტკივილი,ის ებრძოდა ახლა ზუსტად ვიცოდი ის ებრძოდა საკუთარ გრძნობებს,მას არ შეეძლო დაევიწყებინა წარსული,ამას ის ასე მარტივად ვერ შეძლებდა.სწრაფად მომიახლოვდა წელზე ხელები მომხვია და ტუჩებზე ნაზად შემეხო
- არ მინდა უბედური იყო როგორც მე,დამიჯერე პატარავ,მე..მე...უბრალოდ გიშვებ ცრემლებმა ერთი-ორად იმატა ჩემს ღაწვებზე,არ ვიცოდი რის გამო,მიხაროდა რომ იგი სამუდამოდ გაქრებოდა ჩემი ცხოვრებიდან თუ მტკიოდა.სწრაფად შემიშვა ხელი და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა ოთახი...შემდეგ კი სახლი.... უსიცოცხლოდ დავესვენე იატაკზე,კედელს მივეყრდენი და ცრემლებს გასაქანი მივეცი,მე თავისუფალი ვაყავი მაგრამ ჩემდა გასაკვირად ეს სულაც არ მახარებდა.

* * *

მე არჩევანი გავაკეთე,რადგან სანდროს კანდიდატურა მოიხსნა საკუთარ ოჯახს დავუბრუნდი,დედა და მამა არაფერს ამბობდნენ მხოლოდ სინანულით შემომცქეროდნენ მათ გამო ამდენის გადატანა რომ მომიხდა,მე მათ ვაპატიე,მიუხედავად იმისა რომ სანდროს თავის დროზე უამრავი რამ ვაპატიე,ჩემი მკვლელობის მცდელობიდან დაწყებული გრძნობებით თამაშიც კი,მაგრამ ახლა არ შემეძლო მისი პატიება...არ შემეძლო მეპატიებინა ასე ადვილად რომ დამთმო...

ისევ ის შიშის სურნელი ტრიალებდა ჩემს გარშემო,ისე როგორც მაშინ როცა ბნელ სარდაფში პირველად შევხვდი სანდროს,მაშინ ვიცოდი რისი მეშინოდა,ახლა კი არაფერი ვიცოდი, მან მე უფლება მომცა ბედნიერი ვყოფილიყავი, მე კი მთელი მონდომებით შევეცადე წარსულ ცხოვრებას დავბრუნებოდი,ცხოვრებას სანდრომდე... ყველაფერი თავის ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა,მას შემეგ რაც დედაჩემმა სიმართლე ამიხსნა და მომხდარის მეორე მხარე დამანახე,ვცდილობდი მათთვის მეპატიებინა,დრო ხომ ყველაფრის მკურნალია?ჰოდა ასეც მოხდა,მე მათ ვაპატიე,მიუხედავად ყველაფრისა ისინი ჩემი მშობლები იყვნენ.რაც შეეხება ლევანს ის არავის უნახავს,მას შემდეგ რაც პატიება მთხოვა და უარით გავისტუმრე.სკოლაში დაბრუნება ძალიან გამიჭირდა,უამრავი კითხვა აწუხებდათ ჩემს გარშემო ბავშვებს მე კი დუმილს ვამჯობინებდი.სანდროზე კი თითქმის ერთი წელი იყო რაც არაფერი მსმენოდა,არცერთხელ გამოჩენილა,მე ველოდი,ყოველ დღე ყოველ წამს,მეგონა კარებს შემოაღებდა და ისევ მისთვის ჩვეული სარკაზმით ამათვალიერებდა,მერე გულზე მიმიკრავდა და ნაზად მაკოცებდა...მაგრამ ეს ერთი წლის მანძილზე არ მომხდარა,ვცდილობდი დამევიწყებინა,აღარ მეფიქრა კაცზე რომელიც ასე დაუდევრად გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში,დღისით უფრო ვახერხებდი ამას,მაგრამ ღამით ეს შეუძლებელი იყო...თვალებს დავხუჭავდი თუ თვალწინ მისი შავი,ჭინკებჩამდგარი თვალები მესახებოდა,მეკი ის მძულდა,მთელი არსებით რადგან არსებობდა უჩემოდ.


* * *

ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო,სასწავლო წელი იწურებოდა,მე და ჩემი რამდენიმე კლასელი სკოლიდან სახლში ვბრუნდებოდით,ბევრს ვიცინოდით ლაშას მონათხრობ ისტორიებზე,რომელსაც მხოლოდ სულელი თუ დაიჯერებდა,ასე უდარდელად მივაბიჯებდით როცა ჩვენს წინ მანქანა მკვეთრი მოძრაობით გაჩერდა და იქედან სანდრო გადმოვიდა..ისევ ისეთი იყო,როგორც მაშინ იმ განსხვავებით რომ ცოტა გამხდარიყო და წვერი მოეშვა,მისი შავი კუპრივით თვალები ჩემსას შეხვდა,ღიმილი სახეზე მიმეყინა,ჩემში ყველა გრძნობამ ერთად იფეთქა,მუცელში ტკივილი ვიგრძენი,ბევრად დიდი კი გულში,ვერ ვხვდებოდი აქამდე სად იყო?ან ახლა რატომ გამოჩნდა?ტირილი და გაქცევა მინდოდა,მაგრამ მე აღარ ვიყავი ის გამოცდელი ვიკა,მე მისი გაცნობის შემდეგ რადიკალურად შევიცვალე,რადგან მან გააღვიძა ჩემში ქალი. გვერდის გავლა დავაპირე როცა ჩემთან მოირბინა და მკლავში მწვდა.მისმა შეხებამ გამახსენა როგორ მიყვარდა და რამხელა სიამოვნებას მანიჭებდა მისი შეხება ერთ დროს,ცინიკურად გავხედე მერე კი მზერა ჩვენი ხელებისკენ გადავიტანე,ვაპირებდ მეთქვა რა გინდათქო მაგრამ დამასწრო -არაფერი მითხრა ვიკა,უბრალოდ გამომყევი.-მისი ხმის გაგონებაზე ტანში გამარჟჟოლა
-ნუ მეხები!-თვალები დავაკვესე და ხელი მკვეთრი მოძრაობით გავინთავისუფლე მისი მარწუხებიდან,დაიბნა არ მოელოდა ჩემგან ასეთ მოქცევას,ის ისევ იმ მორჩილ გოგონას იცნობდა,მაგრამ ცდებოდა,მე აღარ ვიყავი ის ვისაც ის იცნობდა
-ვიკა,ძალიან გთხოვ-არ ეშვებოდა მუდარას,ჩემი თანმხლებლი კი გაოცებული გვიყურებდნენ
-რამე ხდება ვიკა?-იკითხა გაოცებულმა ლაშამ
-არაფერი ლაშ,შეგიძლია წახვიდე მე კარგად ვარ-ოდნავ გავუღიმე და ჯიბრიანად მივაჩერდი სანდროს რომელსაც სახეზე მრისხანება აღბეჭვდოდა
-დარწმუნებული ხარ? -კი ლაშა,ხომ გითხარი კარგად ვარ ეს უბრალოდ ადამიანია წარსულიდან-ხელით სანდროზე ვანიშნე.
-კარგი-მორჩილად დამიკრა თავი,ვუყურებდი როგორ მიიმალნენ ქუჩის ბოლოში ჩემი მეგობრები.მერე სანდროსკენ მივბრუნდი,ხელები ერთმანეთში ჩავხლართე და კითხვით სავსე მზერა მივაპყარი
-წამოდი მანქანაში ვილაპარაკოთ.
-რატომ?
-რა რატომ?
-რატომ ჩავუჯდე ადამიანს მანქანაში რომელმაც ერთ დროს გამიტაცა,მერე კი ჩემი მოკვლა არაერთხელ სცადა?ან რაიმე დაგვრჩა სალაპარაკო?-სარკაზმს არ ვუშურებდი და ვტკბებოდი იმის ცქერით თუ როგორ ეცვლებოდა გამომეტყველება სიბრაზიდან სინანულისკენ
-შენ აღარ გიყვარვარ..-დაასკვნა ბოლოს და თვალებში ჩამაშტერდა,თითქოს იქ სურდა პასუხის ამოკითხვა,აღარ შემეძლო მეყურებინა მისთვის,მუთუმეტეს მაშინ როცა ასეთი სევდიანი თვალებით მიყურებდა,მინდოდა მივსულიყავი ჩავხუტებოდი და მეთქვა რომ მე ისევ მიყვარდა,მაგრამ არ შემეძლო,ვიცოდი ამას არანაირი აზრი არ ქონდა,არ ღირდა ძველი ჭრილობების განახლება
-რატომ გამოჩნდი ამდენი ხნის შემდეგ?-თითქოს მისი სიტყვები არ გამეგოს
-ვეღარ გავუძელი..
-რას?-მოჩვენებითად გავიცინე
-უშენობას...-არ ვიცი რატომ მაგრამ გულწრფელი მომეჩვენა,მანქანას მიყრდნობოდა ხელები კი ჩემსავით გადაეხლართა ერთმანეთში
-მართლა?ამას რას მოვესწარი სანდრიკ!-მთელი ზიზღი ჩავაქსოვე ისე გავუღიმე და ხელები გავშალე
-ვიკა გთხოვ...ასე ნუ მექცევი-მუდარა შეერია ხმაში

-მართლა?როგორ ნუ გექცევი? შენ როგორ მომექეცი?ცხოვრება დამინგრიე,მთელი ჩემი ოცნების კოშკები თავზე დამემსხვრა რაც შენ გაგიცანი,მერე თავი შემაყვარე,გამიზნულად... ფინალი მაინც გადასარევი იყო,შენ მე მიმატოვე
-მე შენ არ მიმიტოვებიხარ ვიკა!-სწრაფად გასწორდა,თვალები კი ბრაზისგან აენთო
-ვიქტორია,ვიკა მხოლოდ მეგობრებისთვის!-მკაცრად გაიჟღერა ჩემმა ხმამ,გამახსენდა ჩვენი ძველი საუბარი როცა სანდრომ დამიყვირა ჩვენ მეგობრები არ ვართო-აბა რა გააკეთე?
-მე ვიცი წესი:თუ გიყვარს ნება მიეცი წავიდეს.-დანანებით ჩაიღიმა ჩემმა გულმა ერთი დარტყმა გამოტოვა,სუნთქვა გამიჩერდა,ახლა სანდრო სიყვარულს მიხსნიდა,უბედნიერესი ადამიანი ვიყავი,ჩემს წინ იდგა ჩემი საყვარელი მამაკაცი და მეუბნებოდა რომ ვუყვარდი.მაგრამ ჩემი ბედნიერება რამდენიმე წამს გაგრძელდა რადგან მალე გონს მოვეგე მივხვდი,მანს შურისძიება კვლავ წყუროდა და ეს ყოველივე დამთავრებული თამაშის გაგრძელება იყო,ამიტომ სწრაფად მოვთოკე ემოციები და არაფრისმთქმელი მზერა მივანათე
-მაგ წესში ისიც წერია ერთი წლით გაუშვიო?-სარკაზმი არ დავიშურე-მე მეგონა მართლა გინდოდა ჩემი ბედნიერება სანდრო
-მინდა,გეფიცები ვიქტორია,მართალია მე არ ვარ შენი მეგობარი,მე ბევრად მეტი მინდა ვიყო შენთვის,მინდა ისევ ისე გიყვარდე რომ ბრმად მენდობოდე
-რატომ?ისევ ისე რომ გამასულელო არა?რომ ასე მარტივად დაასრული დაწყებული საქმე ხო?-უკვე ყვირილზე გადავედი
-არა.ეს არც მიფიქრია,მე არ გამოვჩნდებოდი შენს ცხოვრებაში რომ ვიცოდე არ გჭირდები
-და რა იცი რომ მჭირდები? -მე შენი ყოველი ამოსუნთქვა ვიცი,გთხოვ ამჯერად მენდე
-მე ბევრჯერ გენდე სანდრო,ამიტომ ბევრჯერ მეტკინა გული
-ამჯერად ყველაფერი სხვაგვარად იქნება
-არ შემიძლია გენდო... სწრაფად შევბრუნდი სწრაფი ნაბიჯით გავუდექი გზას,შეუმჩნევლად მოვიწმინდე ლოყებზე ჩამოგორებული ცრემლი,მივდიოდი არ ვიცოდი სად,რატომ გამოჩნდა?რატომ ამირია ისევ ცხოვრება?მე სულ ცოტა დრო მჭირდებოდა მის დასავიწყებლად,კიდევ ცოტა... უკან არ მომიხედავს მაგრამ ვგრძნობდი მის სიახლოვეს,გავიგე როგორ სწრაფად მოწყდა ადგილს მანქანა,მიუხედავად იმისა რომ იქ აღარ იდგა სანდრო და მისი მანქანა,მან დიდი კვალი დატოვა ჩემში,მან ისევ დაიდო ბუდე ჩემს გულში,ისევ მოახერხა ჩემი გასულელება მაგრამ ამჯერად ბევრად ძლიერი აღმოვჩნდი იმდენად ძლიერი რომ არ მივეცი ნება ისევ მის ჭკუაზე ვეტარებინე. გული კვნესოდა,ტკიოდა,წუხდა,მხოლოდ იმიტომ რომ მას თავდავიწყებით უყვარდა კაცი რომელიც გოგონას გრძნობებზე თამაშობდა.

ცხოვრება დიდი უცნაური რამაა,იგი ხშირად გვიწყობს სიუპრიზებს,ხშირად გვივლენს განსაცდელს,მხოლოდ იმიტომ რომ ჩვენ ვისწავლოთ საკუთარ შეცდომებზე და გავძლიერდეთ.ყოველი ტკივილი რომელიც განმიცდია ან მომავალში უნდა განმეცადა ბედისწერა იყო,ამაში დარწმუნებული ვიყავი.სანდროც,ლევანიც ჩემი ოჯახი თვით მეც,ეს ყველაფერი დიდი ხნის წინ დაიწერა ზეცაში,ამას ვანაალიზებდი მაგრამ ყველაზე მეტად ამ ამბის გაგრძელება მაინტერესებდა,ამ ბედისწერის...ჩემი ისტორიის! ჩემი ცხოვრება ეტაპებად იყოფოდა,მაგრამ ისე არა როგორიც სხვა ადამიანების,მაგალითად:ჩემი ბავშვობა,ჩემი სტუდენტობა და ღრმა სიბერე, ან ჩემი წარსული აწმყო და მომავალი.ჩემი ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპში სანდრო ფიგურირებდა,აი ასე:ჩემი ცხოვრება სანდრომდე,სანდროსთან და სანდროს გარეშე.ვიცოდი ეს ყოველივე აბსურდი იყო,დიდი შეცდომა დავუშვი როცა თავს უფლება მივეცი შემყვარებოდა იგი.


* * *

ჩემთვის ერთ-ერთ ყველაზე ბედნიერი დღე იყო,სკოლის გამოსაშვები საღამო.ჩემს ცხოვრებაში ახალიეტაპი იწყებოდა,მე აღარ მერქვა ბავშვი არც მოსწავლე,სულ სხვა ჯერ კიდევ ახალი და გაუცნობიერებელი იყო ეს ყველაფერი ჩემთვის,არ ვიცოდი რა იქნებოდა მომავალში.უამრავი ჩემი კლასელი და მასწავლებლები ირეოდნენ ერთმანეთში,ყველაფერი იდიალურად იყო.არაჩვეულებრივ დროს ვატარებდი ,მნამ სანამ შემთხვევით ჩემმა ერთ-ერთმა კლასელმა ჩემს ულამაზეს კაბაზე რომელსაც ასე გულმოდგინედ ვარჩევდი თვეების მანძილზე,ღვინო არ გადამავლო -ჯანდაბა!-წამოვიყვირე სასოწარკვეთილმა -ძალიან ვწუხვარ ვიკა,მოდი დაგეხმარები-მომხდარის გამო ძალიან შეწუხდა სალომე და კაბაზე ლაქის მოშორებას ხელსახოცით შეეცადა
-არაუშავს არაფერია,-ოდნავ გავუღიმე აღელვებულ მეგობარს და ქალებისთვის განკუთვნილ ოთახს მივაშურე. -ჯანდაბა!ჯანდაბა!-ვიმეორებდი ჩემთვის და ჩემს გაშლილ,წითელ კაბას ვწმენდი,რამდენიმე წუთში გარეთ დამშვიდებული და მოწესრიგებული დავბრუნდი
-ვხედავ კარგად გიმუშავია,არ მინდოდა მართლა ვიკა,გეფიცები,ის სულელი დათო დამეტაკა, სულ შემთხვევით მოხდა-სხაპასხუპით ჩამოაყალიბა სათქმელი გოგონამ და ღმად ამოისუნთქა
-არაუშავს ხომ გითხარი არაფერია,თანაც ნახე უკვე აღარც კი ეტყობა კაბას რამდენიმე წუთის წინ მომხდარი- გულრწფელად მეცინებოდა მის ასეთ შეშფოთებაზე,ის ისეთი ლაღი იყო,მწარედ ჩამეღიმა ამის გაფიქრებაზე,მეც ხომ ვყავი ასეთი წინა ცხოვრებაში,სანდრომდე ცხოვრებაში...
უკვე კარგად შეზარხოშებული ბავშვები და მასწავლებლები მშვენივრად ვატარებდით დროს,მე და ბექა ვცეკვავდით როცა ჩვენსკენ სწრაფი ნაბიჯით მომავალი დათო შევამჩნიე,იგი სწრაფად მომიახლოვდა,მაღალი მუსიკის გამო გვერდით გამიყვანა და შემატყობინა ქვევით ვიღაც ტიპი დგას და შენ გელოდება,აქედან ფეხსაც არ მოიცვლის სანამ არ გნახავსო."სანდრო" ეს იყო ერთადერთი რამაც გამიელვა გონებაში,დათო იქ დავტოვე,სწრაფად ჩავირბინე კიბეები და გარეთ გიჟივით გავვარდი.ოდნავ ქარი ქროდა,სასიამოვნო საღამო იყო,გარეთ გასულს სიცივე სახეში მომხვდა რამაც უფრო ამირია თავგზა,მე ხომ იქ ,მას ველოდებოდი....მაგრამ შევცდი,გაკვირვებისგან ყბა ჩამომოვარდა როცა,მანქანაზე მიყრდნობილი ბექა დავინახე
-ბექა?! აქ რას აკეთებ?-გაოცება ვერ დავმალე აღელვებულმა,ვერ ვხვდებოდი მიზეზს აქ რას აკეთებდა,ან როგორ გაიგო სად ვიყავი
-სანდროზე უნდა დაგელაპარაკო -არ გინდა გთხოვ-მობეზრებულმა თავი გვერდით გადავხარე
-უნდა მომისმინო ვიკა! უნდა ხვდებოდე რადგან აქ ვარ,სწორედ ამ დღეს და არა ხვალ ან ზეგ,მე დღეს მოვედი შენთან,იმიტომ რომ სწორედ დღეს ხარ საჭირო და არა ხვალ,ხვალ შეიძლება გვიან იყოს,დამიჯერე არ მინდოდა შენთვის ეს დღე ჩამეშხამებინა
-აქამდე სად იყავი?-ალბათ სასმელმა იმოქმედა,გული მეტკინა რომ ამდენი ხანი არ გამოჩენილან და ახლა ჩემთვის ასე მნიშვნელოვან დღეს გამომეცხადა თანაც მისი საუბრის თემას მხოლოდ სანდრო წარმოადგენდა
-მაპატიე,მე უბრალოდ არ შემეძლო ვკა,ეს შეთანხმება იყო!
-რა შეთანხმება?
-მე და სანდროსი,ეს შენი შანსი იყო ცხოვრება თავიდან დაგეწყო.
-სასაცილოა ბექა იცი? თქვენ გამოჩნდით ჩემს ცხოვრებაში და ამას ვერაფერი შეცვლის ვერც დამალვა,და რაც შეეხება შანს ,შენ მაინც დაბრუნდი
-მხოლოდ იმიტომ რომ ეს გადმომეცა-ბექამ კონვერტი გამომიწოდა,რომელიც ისე სათუთად ეკავა ხელით თითქოს ბუმბული ყოფილიყო
-ეს რა არის?-თავით კონვერტზე ვანიშნე და მის ხელს სწრაფად შევაგებე ჩემი ხელიც
-ეს წერილია...სანდროსგან
-არ მინდა ბექა! არ მინდა მისგან არაფერი-ჯიუტად ვიდექი ჩემსაზე
-გთხოვ! ჩემი ხათრით,მისი ხათრით,უბრალოდ წაიკითხე და გადაწყვეტილება მერე მიიღე,ჩემი ნომერი ხომ იცი? -ვიცი -წერილის წაკითხვის შემდეგ თუ კითხვა გაგიჩნდება დამირეკე-მხოლოდ ეს მითხრა პასუხს არც კი დაელოდა,მანქანა დაძრა და ადგილიდან მოსწყდა,მე კი დამტოვა გაქვავებული,სიცივეში წერილით ხელში

ხალხმრავლობა ის ერთადერთი იყო რაც ამ წუთებში ყველაზე ნაკლებად მსურდა,ამიტომ იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი და კონვერტი გავხსენი,სიცივე ძვალსა და რბილში ატანდა,ვორჭოფობდი,არ ვიცოდი წამეკითხა თუ არა,მაგრამ ცნობისმოყვარეობამ მძლია,ბოლოსდაბოლოს წერილი ჩემი საყვარელი გამტაცებლისგან იყო,ფურცელი სწრაფად გადავშალე და კითხვა დავიწყე. "სიმართლე გითხრა არ ვიცი,ამას რატომ ვაკეთებ,ან რა უნდა გითხრა,მაგრამ ერთი რამ ვიცი მხოლოდ შენ იმსახურებ სიმართლე იცოდე. შენთვის ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა გაგიტაცე,მაგრამ ჩემთვის გაცილებით ადრე,ყოველ დღე გიყურებდი,ყოველი შენი ნაბიჯი ვიცოდი,გეგმას ვსახავდი თუ როგორ უნდა წამეყვანე სკოლიდან ისე რომ არავის დავენახეთ,ყოველ დღე,ღამე შენზე ვფიქრობდი,შენზე არა ჩემს გეგმაზე რომლის განხორციელებაშიც შენ უნდა დამხმარებოდი.ყოველ ღამე ძილის წინ გონებაში ვსახავდი შენი მოკვლის სცენას და ვტკბებოდი,არა იმიტომ რომ შენი მოკვლა სიამოვნებას მანიჭებდა არამედ ვტკბებოდი როცა ლევანისა და შენი მშობლების სახეს წარმოვიდგენდი,მინდოდა მათაც ისე სტკენოდათ როგორც მე,მათაც ისე ეტანჯათ როგორც მე,ამის გამო კი არ მიფიქრია იმაზე რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო,ახლა ვნანობ მაგრამ უკვე ძალიან გვიანია... პირველად რომ დაგინახე,სექტემბერი იყო რიცხვიც კი მახსოვს,ოცდაშვიდი იყო.სკოლის ეზოში ისხედით შენ და შენი მეგობარი,ლაპარაკობდით და რაღაცაზე გულიანად იცინოდით,მაშინ გავიფიქრე პირველად"ის ხომ ბავშვია"მაშინ შემაწუხა სინდისმა,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა როგორ მომეკლა ბავშვი,ბავშვი რომელსაც მთელი ცხოვრება წინ ჰქონდა.მიუხედავად ჩემი ორჭოფობისა,მაინც ავასრულე ჩანაფიქრი,ნაწილობრივ....შენ ისე ახლოს იყავი ჩემთან ნებისმიერ დროს შემეძლო მომეკალი,მაგრამ ამის ძალა არ აღმომაჩნდა,საკუთარი თავი მძულდა იმის გამო რასაც ვაკეთებდი,რომ ვერ ვუძლებდი ცდუნებას,გკოცნიდი და გეფერებოდი,მხოლოდ იმით ვიმშვიდებდი თავს რომ მაინც უნდა მომეკალი,მაგრამ ვერ გაგიმეტე ვერცერთხელ,კარიც კი დაგიტოვე ერთხელ ღია,იმის იმედით რომ მოახერხებდი და თავს დამაღწევდი,მაგრამ ამაოდ,არ იფიქრო რომ მხოლოდ შენ გტკიოდა,გეფიცები ყველა შენი ტკივილი ცრემლი გულს მიკლავდა,ვსვამდი რომ როგორმე დარდი ჩამეხშო,მერე შენ მითხარი რომ გიყვარდი,ეს ყველაზე სასიხარულო და სამწუხარო ფაქტი იყო ერთდროულად,ვიცოდი ეს სიყვარული ორივეს გვატკენდა. მეგონა თუ გადამიყვარებდი შვებას ვიგრძნობდი,მაგრამ ამჯერადაც შევცდი შენი სიტყვები "მე აღარ მიყვარხარ" იმაზე მტკივნეული აღმოჩნდა ვიდრე სიყვარულში გამოტყდომა.ორჯერ ვუყვარდი მე! ორ ისეთ გოგონას ვუყვარდი ვის სიყვარულსაც ნამდვილად არ ვიმსახურებდი,მე შენ ცხოვრება დაგინგრიე,მე შენ არ მოგეცი საშუალება დამტკბარიყავი იმ დღეებით,რომელიც შიშსა და სიკვდილის ლოდინში გაატარე. არვიცი ეს აბსურდია ტუ არა მაგრამ, მე ელენე ვნახე,გეფიცები ვნახე,ისევ ისეთი იყო როგორიც ადრე,მან მითხრა რომ შენი თავი მან მე გამომიგზავნა,რომ შენ ხარ ის ვინც მე მჭირდება. გეფიცები ვნანობ ყველა იმ საზიზღარ სიტყვას,ყველა იმ ქმედებასა და დამცირებას რომელიც მოგაყენე,ვნანობ რომ ადრე არ გაგიცანი,მიუხედავად იმისა რომ სულ ბავშვი იყავი,ვნანობ რომ ყველაფერი ასე მოხდა,მაგრამ იცი? მე მჯერა ბედისწერის,ჩვენი ისტორია ჯერ კიდევ იქამდე დაიწერა ცაში ვიდრე ჩვენ დავიბადებოდით და ბოლოს მინდა იცოდე რომ ძალიან მიყვარხარ და არ მინდა დაიტანჯო,შენ ის ხარ ვინც სწორ გზაზე აცდენილი კვლავ უკან დამაბრუნა,მე შენ მიყვარხარ,მიუხედავად იმისა რომ შენ ჩაგიკალი ყველა ის გრძნობა,დადებითი რათქმაუნდა რაც ჩემ მიმართ გაგაჩნდა. ვიღაცას ვუყვარდი მე,ეს უკვე მაბედნიერებს,არ მინდა ცხოვრება აგირიო,ამას მხოლოდ იმიტომ გწერ რომ ვიცი უკვე არაფერი შეიცვლება,მე უკვე აღარ ვიქნები. მიყვარხარ! სანდრო" წერილი ათთრთოლებულმა დავკეცე და ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი ცალი ხელით მოვიწმინდე,როცა გავიაზრე მომხდარი მობილურს ხელი ვტაცე და ბექას დავურეკე
-რას ნიშნავს აღარ ვიქნები?-ლამის ჩავკივლე ტელეფონში,ცრემლებს ი გასაქანი მივეცი
-ის კომაშია,ვიკა უკვე ერთი თვეა-მოსმენილმა შემზარა,ანუ მას შემდეგ რაც მნახა,ეს ემოციები ნამდვილად ზედმეტი იყო ერთი დღისთვის,ჩემმა საყვარელმა მამაკაცმა მომწერა რომ ნანობდა მომხდარს და ვუყვარდი,ამავე დღეს კი გავიგე რომ ის კომასი იყო და სიკვდილს ებრძოდა,ღონემიხდილი იქვე ჩავიკეცე და ხმამაღლა ტირილი დავიწყე,არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე,ვიგრძენი ვიღაცამ როგორ მომხვია წელზე ხელი და წამომაყენა
-ნუ ღელავ უბრალოდ წავიდეთ
-ჰო ბექა,უბრალოდ წამიყვანე მასთან!უნდა ვუთხრა რომ მე ის ჯერ კიდევ მიყვარს!

სად გადის ზღვარი,რეალურსა და არარეალურს,ბედნიერებასა და უბედურებას შორის? ან არსებობ კი ასეთი გამყოფი ხაზი?! ეს საორჭოფოა მაგრამ არსებობს ბედნიერება და უბედურება,ცვალებადობა კი თავისთავად ხდება,მაგალითად,ხარ ბედნიერი და მალე გააცნობიერებ რომ რაღაც შეიცვაალა,მერე იწყებ ფიქრს იმ მიზეზზე რამაც ეს განაპირობა,ფიქრობ რა იქნებოდა რომ ეს არ მომხდარიყო,ან საჭირო დროს საჭირო ადგილას აღმოჩენილიყავი...მაგრამ ეს ცხოვრებაა და არა ბანალური ტელე სერიალი სადაც ყველაფერი ასე იოლია,სადაც ყოველთვის იცი რა მოხდება.ეს უბრალოდ ბედისწერაა და არასდროს იცი რას გიმზადებს მომავალში.

* * * რა მოხდებოდა მეც საჭირო დროს საჭირო ადგილას ვყოფილიყავი და როცა სანდრო ავარიაში მოყვა მის გვერდითვყოფილიყავი?!ან უკეთეს შემთხვევაში,არ დაელია,არ გადაეჭარბებინა სიჩქარისთვის,ან ის ბოძი იქ არ მდგარიყო?! სისულელეა იმაზე ფიქრი რა შეიძლებოდა მომხდარიყო,რადგან ეს უკვე მოხდა,თეთრ პალატაში,თეთრ საწოლზე იწვა გაფითრებული ჩემი პირველი სიყვარული და სიკვდილს ებრძოდა.ატირებული ნელა მივუახოლოვდი საწოლს და დანისლული თვალებით დავაჩერდი სხეულს რომელსაც სიცოცხლის არაფერი შერჩენოდა,თლილი თხელი თითები კიდე3ვ უფრო დათხელებოდა,დახუჭული თვალების მიუხედავად მაინც ვამჩნევდი სილურჯეებს თვალის უპეებზე,ის თითქოს ისეთივე იყო როგორც ადრე,მაგრამ რაღაც შეცვლილიყო.ფრთხილად გადავუსვი ხელზე ხელი და გრძნობამორეულმა ამოვილუღლუღე -მე შენ მიყვარხარ... * * * მერე კი ახალი ეტაპი დაემატა ჩემს ერთფეროვან ცხოვრებას,დღეები სანდროსთან და პალატაში,უკვე აღარანაირ იმედს არ გვაძლევდა ექიმები,თითქმის ორი თვე იყო გასული მას შემდეგ რაც ის კომაში იყო,მაგრამ ერთი წამითაც არ დამიკარგავს იმედი,იმედი რომ იგი ისევ დაგვიბრუნდებოდა,არ ვიცოდი რა იქნებოდა შემდეგ მაგრამ ის უნდა დაბრუნებულიყო... ჩვეულებისამებრ სანდროს პალატაში ვიყავი,ფანჯარას გავყურებდი და გული სევდით უფრო და უფრო მევსებოდა,მინდოდა მივსულიყავი,მისთვის სახეში ძლიერად დამერტყა და მეყვირა რომ აღარ მომწონდა ეს თამაში და მინდოდა შეეწყვიტა ეს! მაგრამ ვიცოდი რომ ეს სულაც არ იყო თამაში და გული ათას ნაწილად მემსხვრეოდა
-მე ვამაყობ შენით!-ფიქრებიდან ქალის სასიამოვნო ხმამ გამომიყვანა,ჩემს უკან მერი იდგა,ქალი რომელმაც სიცოცხლე აჩუქა სანდროს და რომელსაც ალბათ ვერასდროს გავიცნობდი რომ არა ეს ფაქტი,ნელა შევბრუნდი ქალისკენ და ოდნავ გავუღიმე
-მერი დეიდა კიდევ აქა ხარ?შინ წადი დაისვენე,მასთან მე დავრჩები -სახლში რა გამაჩერებს როცა ვიცი შემი შვილი როგორ იტანჯება,რატომ უნდა გადაეტანა ამდენი რამ? მას ხომ არაფერი დაუშავებია?!-სინანულით ჩაილაპარაკა ქალმა,სკამზე ჩამოჯდა და ცრემლები მოიწმინდა
-შენ ის გიყვარს?-ცრემლიანი თვალები შემომანათა,რამდენიმე წამში კი სევდიანად დაამატა-რა სულელი ვარ რათქმაუნდა გიყვარს!აბა სხვა ვინ გააკეთებდა იმას რასაც შენ?ვინ იქნებოდა დღედაღამ მის გვერდით,შენ არცერთი წამით დაგიკარგავს იმედი თითები ერთმანეთში გადავხლართე,ქალის სიტყვებმა ჩემზე ძალიან იმოქმედა და გადამაწყვეტინა გულრწფელი ვყოფილიყავი
-იცით მე,მე უბრალოდ ბევრი შეცდომა დავუშვი,თავიდან მეგონა რომ ეს შეცდომა მისი შეყვარება იყო,მაგრამ ახლა ვაცნობიერებ რომ ყველაზე დიდი შეცდომა მხოლოდ ისაა რომ მე ფარ-ხმალი დავყარე,მე ვიბრძოდი მისთვის,ჩემებურად,განსხვავებულად,არ ვუწევდი წინააღმდეგობას,არ ვცდილობდი მის გაღიზიანებას რადგან მეშინოდა მისი დაკარგვის...მერე კი მოულოდნელად ყველაფერი შეიცვალა,არც ისე ძლიერი ვყოფილვარ როგორიც მეგონა,მე დავნებდი ვეღარ გავუძელი მის გულგრილობას და ბედს დავმორჩილდი,ახლა კი ვდგავარ აქ და ვნანობ...ეს ერთადერთია რაც ახლა შემიძლია,ახლა ასე უმწეო ვდგავარ მის პალატაში,მის გვერდით და სასწაულს ველი,სისულელა ალბათ,მაგრამ მე მჯერა რომ ის დაბრუნდება-მწარედ ჩავიცინე და გაშლილი ხელით ჩამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე,ქელი სევდიანი თვალებით მომჩერებოდა და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა,ალბათ არ უნდოდა ხელი შეეშალა ჩემი გრძნობების გამოხატვაში
-ელენეზე ყველაფერი იცი არა?-ელენეს ხსენებაზე ტანში ჟრუანტელმა დამიარა,არ ველოდი საუბარი ასე თუ წარიმართებოდა,არაფერი მითქვამს მხოლოდ მორჩილად დავუქნიე თავი
-სანდრო ძალიან კარგი ბავშვი იყო,მიუხედავად სიცელქისა უზომოდ თბილი და ყურადღებიანი,ყოველთვის ზრუნავდა ჩვენსზე მითუმეტეს მას შემდეგ რაც დათო გარაიცვალა,მამის სიკვდილმა მძიმე დაღი დაასვა მის ფსიქიკას,მაგრამ მიუხედავად ამისა აძლიერებდა ის ფაქტი რომ მე მის გვერდიტ ვიყავი...მე და ელენე...ის და ელენე განუყრელები იყვნენ,მეგობრები,შეყვარებულები რაც გინდა ის უწოდე მაგრამ ისინი ერთმანეთისთვის ძალიან ბევრს ნიშნავდნენ,მისი სიკვდილი ნამდვილად დიდი ტკივილი იყო ჩვენთვის,ეს დიდი ტრამვა აღმოჩნდა სანდროსთვის,ისინი ხომ ბავშვობიდან ერთად მოდიოდნენ, პატარამ,რვა წლისამ დაკარგა მამა,მერე კი ელენე,ის შეიცვალა,ძალიან შეცვალა ამ ფაქტმა,მხოლოდ და მხოლოდ შურისძიება ანაღვლებდა,ვემუდარებოდი რომ თავიდან ამოეგდო ეს ბოროტი აზრები მაგრამ ამაოდ.შენ ნამდვილი საჩუქარი ხარ ვიკა! შენ დააბრუნე ის სწორ გზაზე,შენ დაუბრუნე რწმენა,სიყვარული,ყველა გრძნობა რაც წლების წინ უარყო,მას შენ უყვარხარ იმაზე მეტად ვიდრე წარმოიდგენ
-ვიცი-წავიჩურჩულე ემოციებით სავსემ და ღრმად ამოვიოხრე,თითქოს ამ ოხვრას ჩემი დარდებიც ამოვაყოლე...

დღეები დღეებს მისდევდა,წამები წამს,მე კი ეროვნული გამოცდების გამო ერთი კვირა არ მენახა სანდრო,მტკიოდა უმისობა,მაგრამ ვცდილობდი მღელვარებას ჩემთვის ხელი არ შეეშალა,მიუხედავად იმისა რომ მისვლას ვერ ვახერხებდი მერის თითქმის ყოველ დღე ველაპარაკებოდი ტელეფონით,ახალი კი არაფერი იყო.დღეები დღეებს მისდევდა,წამები წამს,მე კი ეროვნული გამოცდების გამო ერთი კვირა არ მენახა სანდრო,მტკიოდა უმისობა,მაგრამ ვცდილობდი მღელვარებას ჩემთვის ხელი არ შეეშალა,მიუხედავად იმისა რომ მისვლას ვერ ვახერხებდი მერის თითქმის ყოველ დღე ველაპარაკებოდი ტელეფონით,ახალი კი არაფერი იყო. ბოლო დღეები ძალიან ავფორიაქდი რადგან ვერც ქალს ვუკავშირდებოდი და ვერც საავადმყოფოში მისვლას ვახერხებდი,მღელვარება პიკს აღწევდა,ყველაზე საშინელ სურათს ვხატავდი ვხატავდი გონებაში.როგორც კი ბოლო გამოცდას მოვრჩი,გეზი მაშინვე იქეთკენ ავიღე სადაც სანდრო მეგულებოდა,კიბეები სწრაფად ავირბინე და კარები ლამის შევგლიჯე.ნანახმა შემზარა,ერთი ამოვიგმიდე და მოწყვეტით დავეშვი იატაკზე...


***
წამწამები ძლივს დავაშორე ერთმანეთს,ჭერს მივაპყარი თვალები,პალატაში ვიყავი,იმ პალატაშისადაც სანდრო იწვა,კედლები ინახავდნენ მის ყოველ ამოსუნთქვას,ფარდებსაც კი მისი სურნელი ასდიოდათ,და წამლის აუტანელ,მწარე სუნსაც კი არ შეეძლოთ მისი გადაფარვა.ის აღარ იყო პალატაში,აღარ იყო,რა უნდა ყოფილიყო ამის მიზეზი?ფიქრებმა სწაფად მომიყვანა გონს,შეუძლებელი იყო,არ შემეძლო,იმის დაჯერება რომ,ჩემი სიყვარული...გიჟივით წამოვხტი საწოლიდან,და დერეფანში შეშლილი სახით გავვარდი,მინდოდა მენახა,ექიმი,ექთანი,მერი დეიდა,ამას არსებითი მნიშვნელობა არ ჰქონდა,უბრალოდ მინდოდა მენახა ის ვინც ჩემს შემზარავ ფიქრებს,უკუაგდებდა,დამამშვიდებდა და მეტყოდა,რომ მე ვცდებოდი,და ყველაფერი არც ისე ცუდად იყო როგორც წარმომედგინა,ასეც მოხდა...თვალებს ვერ ვუჯერებდი,რამდენიმე მეტრის მოშორებით,იდგა,ოდნავ გამხდარი,გაცრეცილი ტუჩებით,ისეთი როგორიც ბოლო სტუმრობისას ვნახე,მაგრამ იმდენად განსხვავდებოდი მისგან...თვალებს ვერ ვუჯერებდი,ჩემს წინ ჩემი სანდრო იდგა,ოდნავ შეცვლილი,მაგრამ მაინც იმდენად ნაცნობი და ჩვეული,ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი,თავს ვერ მივცემდი დანებების უფლებას,იგი ფანჯრის რაფას დაყრდნობოდა,მომღიმარი მომჩერებოდა,სისუსტე იგეძნობოდა მის ყველა ქმედებაში,მაგრამ მთავარი იყო რომ ის ფეხზე იდგა,ცოცხალი,არ ვიცი რამდენ ხანს შევყურებდი,ერთ ადგილს მიჯაჭვული,ბოლოს გონს მოვეგე,გავიქეცი და ისე გიჟივით ჩავეხუტე მონატრებულ სხეულს,თითქოს მინდოდა შევრწყმოდი,ვგრძნობდი მის გულის ცემას,სუნთქვას და ვერ წარმომედგინა რა უნდა ყოფილიყო მეტად მნიშვნელოვანი და ღირებული ჩემთვის
-მენატრებოდი,მენატრებოდი,მჭირდები-ვლუღლუღებდი,აფორიაქებული და კიდევ უფრო ძლიერად ვუჭერდი ხელებს-ყველაფერი ვიცი სანდრო ყველაფერს გპატიობ,უბრალოდ აღარ მიმატოვო,ვეღარ გადავიტან
-ვიღაცას ისევ ვუყვარვარ-ფრთხილად მომაშორა მის სხეულს,ოდნავ წინ გამწია,თვალებში ჩამაშტერდა და ეშმაკურად გაიღიმა...

* * *
შემდეგ იყო უამრავი ბედნიერაბა,სირთულეები,არ არსებობს ცხოვრება პატარ-პატარა ტკივილების გარეშე,მაგრამ იყო უფრო ბევრი სიყვარული,ბედნიერება,პატარა ბაფთიანი ელენე,მამის ღიმილითა და თვალებით,დედის შეუპოვარი ხასიათით და „იმ ელენეს" უმანკოებით...ყველაფერს აქვს მიზეზი,არაფერი ხდება უმიზეზოდ.ელენე ჩვენთვის მაკავშირებელ რგოლად იქცა,ის რომ არა არაფერი მოხდაბოდა ისე როგორც მოხდა,წამითაც არ მინანია მომხდარი,ერთადერთი რაც ჩვენი ისტორიიდან ტკივილს მაყენებდა ელენეს ტრაგიკული დასასრულო იყო,მაგრამ ეს არ იყო დასარული,იგი ჩვენი სამი წლის გოგონაში გრძელდებოდა,არ ვნანობდი არც ერთ ჩემს ტკივილს,მიღირდა სანდროს სიყვარულით სავსე თვალებად,ელენიკოს კისკისად,ჩემს ბედნიერებად....
ეს ჩვენი ისტორია იყო,რომელიც ელენემ დაწერა,იქედან საიდანაც ყმაყოფილი გვადევნებდა თვალს,ელენემ რომელიც ჩვენი ოჯახის მფარველ ანგელოზად იქცა.

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი ....