მთელი საღამო თითქმის ნიკუშას უაზრო რეპლიკებს ვისმენდი, მაგრამ დაბოლოვება ნამდვილად სასწაული იყო...
-კაწ, მოყევითთეხა შენი და გუკას ამბები (ჩემიძმის ერთერთი ძმაკაცი)
-რა მოვყვე რავი... თავი დავხარე
-რადა, რატო გადაწყვიტე რომ, 15 წლის ღლაპს შეგიყვარდა თან ეს ტო, უბნის ცნობილი ბაბნიკი...(ნიკუშა)
-ნიკუშ, ბაბნიკობას ეშველება მაგრამ აი შენნაირი სი*ი რომ დაიბადები არაფერი გეშველება
-შენ გოგო შ*გ ხო არ გაქ? რეებს ბაზრობ შე ღლაპო... სახე აერია
-ნიკუშა... დაიგრგვინა დათის ხმამ
-რაიყო ტო? მემიყვირი იმის მაგივრადრო შენდას მოუარო? ჯერ რააცვია, როგორ დადის ტო, ყველა ამაზე ლაპარაკობს, მერე ეწევა კიდეც ქალბატონი თურმე, (ამის თქმა და დათის და გუკას აწითლებული სახეები ერთი იყო, გოგოებს რომ არ დავეჭირე ალბათ იქვე წავიქცეოდი).
ჰო დათი, ეწევა ”ამო
რამე”-ში ნახეს, ეხა ამ ბიჭთან ერთად დაეთრევა, ცოტა გომზე მოდით ჩემიდედაშ****ი.
-კატერინა! მართალია რასაც ეს ყ** ამბობს?
-კი გუკა
-ყოჩაღ... ტაში დამიკრა და უკან
არც მოუხედავს ისე გავიდა
-ჰაჰ, კმაყოფილი ხარ? ეცადე ეცადე და მაიმც ჩამიმწარე ახალი წელი! გილოცავ.
ტირილით გავვარდი ოთახში გოგოები გამომყვნენ და ლოგინზე ისტერიულ ტირილში ჩავარდნილი ვიყავი, რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი, გუკას ვერ დავკარგავდი ღმერთოოოღონდ ეს არა. მას ვერ დავკარგავდი, ახლა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა.
გიჟივით ვეცი ტელეფონს და გუკას ნომერი ხელიკსანკალით ავკრიფე, ზარი გადიოდა მაგრამ... მაგრამ არავინ პასუხობდა, უკვე სიგიჟის პიკზე ვიყავი გუკა ნასვამიიიყო თან
სიჩქარე უყვარდა და თანაც მანქანით იყო... ეშმაკმა დალახვროსსყველაფერი როგორ უნდა ჩამიწარდეს, თითქოს ყველაფერს ვანადგურებ რაც კი ჩემს გარშემოა, უკვე თავი ტერმინატორი მგონია. ურჩხული რომელიც ყველაფერს შთანთქავს, ნერვიულობისგან კანკალმა ამიტანა. აღარ ვიცოდი რა მექნა და უცებ წამოვაყრანტალე
-სიგარეტი მომეცით ვინმემ
-კაწ, შენი ძმა მეორე ოთახშია
-თიკ რაც გითხარი ის გააკეთე
ერთი ღერი მომაწოდა თიკომ და ღრმა ნაფაზი ამოვარტყი, დამამშვიდა და არაფრისმთქმელი თვალებით მივაჩერდი გოგოებს
-დარჩწბით ჩემთან დღეს?
-კი როგორ არა გოგო
ჩემი სამი ”კრუელა”, მათ გარეშე უბრალოდ არ ვიცი რა მეშველებოდა, ეს დღე საუკეთესო უნდა ყოფილიყო თუმცა ისევ ყველაფერიიუკუღმა დატრიალდა,ბედი აშკარად მწარედ მეღადავება.
ისევ გუკას ვურეკავდი უკვე 2საათია უშედეგოდ ვრეკავ
-ვაიმე რამე თუ მოუვიდა თავსაც მოვიკლავდა ნიკუშასაც დავახრჩობ.
-კატერინა დაწყნარდი და ნუ ეწევი ამდენს გთხოვ-მუდარის თვალები მომაპყრო ნინამ.
-არა არაა უნდა წავიდე
-სად გოგო? გაგიჟდი?
-რომელიმე ძმაკაცთან ან სახლში დავადგები საერთოდ
-არაა კატ, მიწერე აი
მესიჯი ნახოს იქნებ.
კარგი აზრი იყო, საწოლზე სასოწარკვეთილი ჩამოვჯექი და აკანკალებულმა მესიჯის წერა დავიწყე

”გუკა, ჩემო ერთადერთო, ვიცი თითქმის არასოდეს მოგმართავ ასე, მაგრამ, იმედია უთქმელად ხვდები რამდენს ნიშნავ ჩემთვის, ჩემო სიყვარულო, მაშინ გამოჩნდი ყველაზე მეტად რომ მჭირდებოდი. არ ვაფერისტობ და ამ სიტყვებს მარტო იმიტომ არ გეუბნები რომ შდმირიგდე. არც ის ვიცი ასე რამ გაგაბრაზა,თუმცა იმედი მაქვს ნიკუშას მსგავს დაბოღმილ ადამიანებს არ მისცემ იმის უფლებას რომ ის დიდი სიყვარული გაანადგუროს რაც ჩვენს შორის არის. გთხოვ დამირეკე, გუკა, მიყვარხარ საკუთარ თავზე მეტადაც კი, მჭირდები, არ მიმატოვო ჩემს თავს გაფიცებ.”
ცრემლებით ვასველებდი ულვე ეკრანს და აზროვნებაც კი მიჭირდა, გათიშული დავეგდე ლოგინში და ისე ჩამეძინა ვერაფერი გავიგე.
დილის 9საათზე თვალები ფართოდ გავახილე და ოთახში მარტო ვიყავი მაიკის ამარ გაბფრატუნდი სამზარეულოში და რას ვხედავ მშვენიერი ხალისით ჭუკჭუკებენ ჩემი გოგოები და გუკა, ყველაფერი დამავიწყდა რა მეცვა სახეზე როგორ ვიყავი და გავიქეცი გუკას მივეკარი და ცრემლები წამომცვივდა, ისე ვეკროდი ვითომ ეს ჩვენი უკანასკნელი ჩახუტება იყო, თითქოს ვიღაც მართმევდა მის თავს და მრ შენარჩუნებას ვცდილობდი
-ჩუ ჩემო პატარავ, არ იტირო, გთხოვ კაწ, არასოდეს დაგტოვებ ჩემო ერთადერთო
-მართლა?... შეშინებულმა ავხედე
-აჰამ
-კაააწ ... ჩაახველა მარიმაა
-ჰოუ
-დაბლა დაიხედე აბა
ახლაღა მივხვდი რომ ტრუსების ამარა ვეკროდი გუკას და ისე ავწითლდი რომ ბულგარული წიწაკის ფერი დამედო სახეზე...
-ისაა.. წავალმე
და უკანმოუხედავად გავიქეცი შორტები ამოვიცვი და ისევ სამზარეულოშო გავედი
-აუ ყავა გამიკეთეთ რაა... მუდარის თვალები მივაპყარი გოგოებს
-კატერინ სალაპარაკო გვაქვს... გაისმა ოთახში გუკას ხავერდოვანი ბარიტონი
-კაი წამო ჩემს ოთახში
ხმაამოუღებლად გამომყვა მე ლოგინზე ჩამოვჯექი გუკამ
კი ჩემი საწერი მაგიდის სკამი მოწია წინ დამიჯდა და ჩემი ხელები მის ხელებში მოიქცია
-დიდი ხანია ეწევი?
-გუკა, სისტემატიურად არ ვეწევი
-აღარ მოწიო რა
-კარგი, თუ ეს ჩვენს ურთიერთობას ავნებს აღარ მოვწეევ
-კაწია, ჩვენს ურთიერთობაზე მეტად შენს ჯანმრთელობას ავნებს, მოცეკვავე ხარ გოგო
-კარგი გუკა აღარ მოვწევ
-მპირდები?
-გპირდები
-ჩემო ერთადერთო, ჩემო ლამაზო
-გავიდეთ ხო?
-ჰომ წამოდი
მე და გუკა სიცილით გავედით მისაღებში და გოგოების დაძაბულ სახესაც წავაწყდი...
-რა მოხდა? მშვიდობაა?
-არც ისე... გაისმა მარიამის ხმა
-რა მოხდა
-სანამ თქვენ ლაპარაკობდით შენს ტელეფონზე მესიჯი მოვიდა მე წავიკითხე (ერთმანეთის მესიჯებს უპრობლემოდ ვკითხულობდით)
-და მერე? რა მოხდა ასეთი რა მესიჯია
-ვიღაც ნინი გემუქრება რომ გუკას თუ თავს არ დაანებებ და არ დაშორდები თმით გითრევს და რამეს გაგიჩალიჩებს.
-რაა? ისტერიული სიცილი ამიტყდა მაგრამ უეცრად გუკას დაძაბულ სახეს შევხედე და დავსერიოზულდი.
-კატერინა, ავადმყოფია ეს გოგო, არ მიაქციო ყურადღება ვუყვარვარ დაა....
-არც მივაქცევ, მოდი აქ სურათი გადავიღოთ უნდა დავდო მაგის ჯინაზე
-ნუხარ გოგო გიჟი
გოგოები ერთმამეთს აწყდებოდნენ სისცილისგან, სელფი ვგლიჯეთ მედა გუკამ და ფბზე შემდეგი წარწერით დავდე: ”2017 წლის პირველი დღის დილა, ჩემს პირველ სიყვარულთან ერთად იწყება”
ნუუ ლაიქებიდაა კომენტარები უკვე პიკზე იყო... არაფრსთვის მიმიქცევია ყურადღება გუკა დივანზე იჯდა და რაღაცას თამაშობდა ტელეფონში, წამოვწექი და თავი ფეხებზე დავადე, მაშინვე შეწყვიტა თამაში და თვალებში მომაშტერდა...
-შენი თვალები ჩემი სამყაროა
-მშია
-ვაიმეეე ადამიანონუხარ ესეთი საქონელი, მე რომანწიკოსობას ვიწყებ და ამან მშიაო გოგოებო რატო გყავთ ესეთი უფანტაზიო დაქალი აი რატოო?
-ნინის კაი ფანტაზიიააქ იქნებ?
-აუ კი ტო, შენ რო მოგწერა მაშინ დამტკოცდა რა თე*ლი ფანტაზიაც ააქვს.
-კაიწამო ვჭამოთ
დავბზრიალდით გოგოები და მალევე გავაწყეთ სუფრა, გემრიელად ვილუკმებოდი ჩემმა ტელეფონმა რომ დარეკა, დავხედე და კაკი იყო
-მამ, გილოცავ ახალ წელს
-მადლობა კაკი, შენც
-ვინები ხართ სახლში?
-მე ჩემი გოგოები და ჩემი შეყვარებული
-გუკა დადეშქელიანი?... ირონიულად ჩაეცინა კაკის
-კი კაკი, შენ საიდანი იცი?
-ისევ სოციალური ქსელი, მაგრამ მთლად ზედმეტებსაც ნუ გამოაჭენებ რაა
-კაი, საღამოს ამო თუ გინდა
-მაგიტო გირეკავ, თხოვმა მაქვს
-გისმენ
-საღამოს, ჩემი მეგობრები ვიკრიბებით ოჯახებით, გთხოვ მარტოს ნუ გამიშვებ...
ახლა რომ უარი მეთქვა მივხვდი რომ სამუდამო ყინული იქნებოდა ჩვენს შორის... გაუდნობელი ყინული
-კაი წამოვალ
-მართლა?
-რომელზს ვიყო მზად?
-7ზე გამოგივლი მააა, მადლობა... ასეთი მხიარული ხმა ბიძიას გარდაცვალების შემდეგ არ ჰქონია, გამეღიმა და ტელეფონი დავდე
-რა კაკიმ?
-არაფერი გუკ, 7ზე გამომივლის ძმაკაცები იკრიბებიან ოჯახებით და გაყოლა მთხოვა
-მიყვები??
-კი
-ჩემი ჭკვიანო და ლამაზო, ვამაყობ შენით... უბრალოდ გავუღიმე და სალათის ჭამა გავაგრძელე.


ესეც შემდეგი თავი, ფოტოებს მუდმკვად მიცვკიან ამიტომ არ ვიცი ახლა დაიდებათუ არა მაგრამ თუ სარკესთან გადაღებული ფორტო აიტვირთება გუკა და კატერინა არიან...მიმსგავსებულები... მიყვარცართ და ველი კომემტარებს იმედია ძალიან პატარა თავი არ არის თუმცა მრავლის მომცველია...