არვიცი ზუსტად იმ საღამოს მამა როდის მოვიდა სახლში, სამსახურიდან გამოაგდეს ნასვამი იყო დედას უყვიროდა, ხმა ნელ-ნელა იზრდებოდა და მასთან ერთად ჩემი ხელების მიფარება ყურებზე,ყველაფრის მტვრევა ისმოდა, ყოველთვის როცა ეს ხდებოდა გავიქცეოდი ჩემს ოთახში ჩავიკეტებოდი, და ვტიროდი, მაგრამ ახლა ვეღარ ვუძლებ, იმას რო მე აქ ვარ დედა კი დაბლა დაუცველია, განრისხებული ვდგები ფეხები არ მემორჩილება, და ისე ჩავდივარ დაბლა ვერც ვხდები, მამაჩემს ხელი აღმართული აქვს და სილის გაწნას აპირებბს, დედამ როცა დამინახა გამოაქცა ძლივს წარმოსთქვა სიტყვები -საყვარელო წადი, ნუ ერევი. ისე ვყავდი დაბრმავებული და დატყვევებული ძალას იმისა რომ ასე აღარ შეიძლებოდა, სამაგიერო უნდა გადამეხატა დედაჩემის და ჩემი ყოცველი ცრემლისათვის, მამისკენ გავბრივარ ხელს ვკრავ ის ბარბაცებეს წონასწორობას კარავს მაგრამ არ ეცემა, საკმარისად ძლიერ არ ვარ რომ მას გავუმკლავდე, მეორეჯერაც ვკრავ ხელს მეჯერად იქცევა, ამდროს ვყვირი
-დედა გავიქცეთ, ის კი დგას და მიუხედავად რომ გამოიქცეს მამს აყენებას ცდილობს, ფეხები მეკვეთება მე ხომ პირველად დავარტყი მამას? ამის ფიქრს მაშინ ვწყვეტ როცა პირვალდ ცხოვრებაში მამაც მირტყამს, მეც ვბარბაცებ ფიზიკურ ტკვილზე მეტად სული მტკივა, მაგიდას ვენარცხები ვხედავ სისხლს რომელიც ცხვირიდან მომდის, როდესაც დედაც ამჩნევს მორბის მე კი მას თავიდან ვიცილებ, არ მჭირდებით ვუყვირი ბოლო ხაზე, მთლიანი სხულით ვკანკალებ და ვერ ვჩერდები, მამის საპასუხოდ არაფერს ვაკეთებ, ოთახში ავრბივარ დიდი ხნის ჩაწყობილ ჩანთას ვიღები( ვიცოდი რომ ეს დღე, ოდესმე დადგებოდა,) ქურთუკს ვიცვამ ,ჩემს თავს სარკეში ვხედავ მაგრამ ვერ ვცნობ შეშინებული აფორიქებული ვარ, დაბლა ჩასვილსას მამა აღარ მხდება, არვიცი საერთოდ ის ჩემი მამა ყოფილა ოდესმე, ან არის ღირსი იმის ‘’მამას’’ რომ ვუწოდებ, მხოლოდ დედაა, დაბლა წევს და ბოლო ხმაზე ტირის, ამას ყურადღებას არ ვაქცევ დედას ფეხს ვაბიჯებ მაგრამ ვგრძობ ფეხზე ვიღაც მეხება -არ წახვიდე- ყელიდან ძლივს უშვებს ხმებს და სიტყევბს ძლივს აბამს, ხელს ვაშვებინებ კარს ვიჟახუნებ და სწრაფად მივრბივარ , არვიცი სად უნდა წავიდე ვისთან მაგრამ ჩემი გონება გული და სხეული ერთ რამეზე შეთანხმდენენ რომ აუცილებლად უნდა გავიქცე.ისევ ვკანკალებ ჩემს ტავს არ ვეკუთვნი მაგრა რაცა ძალა და ღონე მაქვს გავრბრივარ, (არვიცოდი ასე სირბილი თუ შემეძლო,) ის ადგილები უცხოდ მეჩვენება სადაც მთელი ბავშვობა მაქვს გატარებული, ჩემს სახლს ვუყურებ და ეჭვი მეპარება, რომ ის ჩემი სახლი არც არასდროს ყოფილა, სახლი არის ადგილი სადაც თავს მშვიდა გრძნობენ, მე კი იქ ერთი წუთითაც კი არ მიგვრძნია თავი მშვიდად, ტირილი სიცილი ყვირილი, ჩემი სხეული ერთდროულად იმდენ გრძნობას განიცდი, რომ არ ვიცი საერთოდ როგორ ვუძლებ,ცაც ღრულებლებიც ცემტან ერთად ტირიან, თავს ვაფარებ წვიმას, და ვტირი. გასახვევი პირდაპირ მარჯვნივ კიდევ ერთი გასახვევი მარცხნივ და სრულიად უცხო ადგილას ვჩნდები, მყუდრო ადგილს ვეძებ სადაც ღამეს გავათევ და დავმშვიდდები, ან საერთოდ როგორ უნდა დავმშვიდდე, მე გავბრივარ დედა კი იმ კაცს დავუტოვე, რომელსაც ეჭვი მეპარება ომ მამაჩემია იმ სახლში სადაც ჩემი არასდროს ყოფილა, მაგრამ მან ხომ თვითონ თქვა უარი, მას შეეძლო ჩემტან ერთად წამოსულიყო მაგარმ მაინც ის აირჩია, კაცი რომელმაც მთელი ცხოვრება აურია და აუწეწა, შეიძლება შემდეგ გავუგო, წლების შემდეგ, მაგრამ ახლა ისე ვარ გაბრაზებული მასზე და საერთოდ ცხოვრებაზე , რომ ცოტაღა მიკლირა არ წავიქცე.
გზის ბოლოს ვარ გზის თავიდან კი სინათლე მოდის, სირბილისას ქარი პირდაპირ მირტყამს, თითქოს ქარი ერთადერთი იყოს ვინ მიშლის ხელს ან მირტყამს, სინათლისკენ მივიწევ და მასთან ერთად სილუეტსაც ვხედავ, მინდა ხმა ამოვიღო გავაგონო მაგრამ ამაოდ, ვხედავ რომ ნელნელა მშორდება უფრო და უფრო შორს მიდის, ხელს წინ ვიშვერ კიდევ ერთხელ ვცდილობ დაძახებას მაგრამ ტყუილად, ძალიან ღრმად ვსუნთქავ, ვეღარ ვულებ და ის ხდება რისაც ყველაზე მეტად მეშინოდოდა, ვეცემი. მაშინვე გონებას არ ვკარგავ და ვხდები რომ სილუეტი რომელიც მორდებოდა ჩემი დაცემის ხმას შემოებრუნებინდა, თავს მხლებზე მადებინებს, ისიც ტირის ალბათ ასაც ისევე ჭირდება სხვა ადამიანი როგორც მე, ვერ ვარცევ ბიჭია თუ გოგო რა ასაკისაა მაგარმ ამას მნივნელობა არმაქვს, ერთი დახამხამება მეორე მესამე და თვალებს ვხუჭავ, გონებას ვკარგავ.