მთელი დღე უაზროდ გაიწელა ლანასთვის, არაფრის გაგონება არ უნდოდა და არც აპირებდა ვინმეს ნახვას. თავს ყველაზე უმწეოდ და უსუსურად გრძნობდა.
მთელი ცხოვრება რაც მისთვის ასე წმინდა და შესანარჩუნებელი იყო, ისე ხელაღებით დაკარგა არც დაფიქრებულა, არც სიამოვნება მიუღია და არც არაფერი ახსოვს ნორმალურად.
არადა ყველაფერი სხვაგვარად წარმოედგინა.
უნდოდა ეს ყველაფერი რომანტიულად და მისთვის საყვარელ ადამიანთან ერთად მომხდარიყო.
მთელი დღე პირი არაფრისთვის დაუკარებია, საწოლიდან არც ამდგარა, ხან ბალიშის ერთ მხარეს ასველებდა ცრემლებით, ხან მეორეს.
წუთიერად ითიშებოდა. ეგონა ეძინა თუმცა მხოლოდ ფიქრებში დაჰქროდა.
მობილური დილიდანვე გათიშული ჰქონდა, ამიტომ ზუსტად იცოდა ვერავინ შეაწუხებდა.
საღამოს 8 საათი იქნებოდა, როდესაც სახე ოდნავ ჩაუწყნარდა, მიმიკები შეატოკა, რაც იმის მანიშნებელი იყო რომ ღრმა ძილში ეპარებოდა.
კოშმარი ნახა მხოლოდ რამოდენიმე წამით, მას კი მთლიან საუკუნედ ეჩვენებოდა.
სისხლიანი ხელებით უდაბნოში იდგა და არ იცოდა საით წასულიყო.
ირგვლივ მხოლოდ ელექტრონული მუსიკის ხმა ისმოდა და ყურში ვიღაც ჩასცინოდა.
მოეჩვენა რომ ვიღაც აკაკუნებდა.
მერე ნელ-ნელა სიზმრიდან გამოვიდა და ოფლში გამოეღვიძა.
კარზე კაკუნი არ წყდებოდა, არ უნდოდა ადგომა, იფიქრა არ გავაღებ და წავა ვინც არუნდა იყოს, მთელი საღამო აქ ხომ არ დამიჯდებაო.
თუმცა კარზე კაკუნი არადა არ შეწყდა.
ზლაზვნით ადგა, ხალათი მოიცვა და კარისკენ გაემართა.
კარები უღიმღამოდ გამოაღო და სანამ გაიხედავდა ორივე დაქალი ერთად, ქოთქოთით შემოვარდა.
- შენ გოგო ნორმალური ხარ საერთოდ? - დაჰკივლა უაზროდ ირინამ და დივანში ჩაესვენა, - მთელი დღეა ენა გადმოგდებული, ძაღლივით დაგეძებთ, მობილური გამორთული გაქვს, სამსახურში არ იყავი, გადავდგით სამყარო და შენ აქ ხარ? - არ ცხრებოდა ირინა - რა გინდა, ნერვიულობით მოგვინელო ხო? უნამუსო - როგორც იქნა ჩაწყნარდა და ამჯერად სამზარეულოში ყავის გაკეთებას შეუდგა.
- მართლა რას გავხარ?! - ლექცია დიანამ ითავა. - რა დღეში გაქვს სახე? რა ხდება? მშვიდობაა?
- არა ამას არავინ ადარდებს საკუთარი თავის გარდა, ლამის მოვკვდი ნერვიულობისგან - შუბლზე ხელი მიიდო ირინამ და დაქალებს ზურგი აქცია.
ლანა გახევებული იდგა ერთ ადგილს, თავი დამნაშავესავით ჩაეხარა, მხოლოდ კარების დაკეტვა მოახერხა და იქვე მოიკუნტა. თავი მუხლებში ჩარგო და არაადამიანური ხმით აბღავლდა. დიანამ და ირინამ ერთმანეთს გაოგნებულებმა გადახედეს, ერთ ხანს ესენიც გაშეშებული რობოტებივით იდგნენ, მერე უცბად დიანა გონს მოეგო და ლანასთან ჩაიმუხლა, თან თმაზე ხელს უსვამდა
- დამშვიდდი, დაწყნარდი, ირა წყალი მოუტანე - მოკლედ მოუჭრა დაქალს მაგრამ საკმაოდ მკაცრად - რა ხდება ლანა? - ხმაში სითბო ჩამდგმარმა გულში ჩაიკრა დაქალი.
ირინა ჭიქით ხელში გამოვიდა და ისიც ფეხმორთხმით მიუჯდა გვერდით დაქალებს, თან თვალებით დიანას უყურებდა. ორივეს ერთგვარი შოკი ჰქონდა მიღებული ლანას ამ მდგომარეობაში ნახვისგან.
როგორც იქნა თავი ხელში აიყვანა ლანამ და ცრემლები მუჭით, ბავშვივით მოიწმინდა.
- ლანა, რა მოხდა გუშინ, რაღაც კარგი არ დაგმართნია. თქვი იქნებ რამე გიშველოთ - თვალებში ჩახედა ირინამ და ხელახლა წამოსული ცრემლები ამჯერად თავად მოწმინდა.
-მე, მე... - ლუღლუღებდა ლანა - გუშინ ქალიშვილობა დავკარგე. - კიდევ ერთხელ ამოიტირა.
- რაა? - შეიცხადა დიანამ, - მოიცა, შენ, შენ რა გაგაუპატიურეს? - ემოციებს თავს ვეღარ უყრიდა, სასწრაფოდ ფეხზე ადგა და სიგარეტს მოუკიდა.
- არა! როცა კაიფში ვიყავი...ვიღაც ტიპს გავყევი ტუალეტში და არ ვიცი რა დამემართა, ან ტუალეტში როგორ მოვახერხეთ საერთოდ არ მესმის... ეს საშინელებაა! - ბოლო სიტყვები ბუტბუტით ჩაილაპარაკა.
რათქმა უნდა ეს მძიმე მოსასმენი იყო ორივე მეგობრისთვის,
ისინი ბავშვობიდან ერთად იზრდებოდნენ და ერთმანეთის დარდს იზიარებდნენ.
სამწუხაროდ ცხოვრებაში ხდება ისეთი რაღაცებიც, რასაც ვერ დაგეგმავ.
ირინამ მეგობრის გამხნევების მიზნით დაიწყო საუბარი
- ეს საშინელებაა, მართლა. არ გეტყვი რომ ადვილი გადასატანი იქნება, მაგრამ ამის გამო სახლში ჩაკეტვა და ასეთ დღეში ჩავარდნა არარის სწორი. არარის იმდენად საგანგაშო ამბავი... - ვეღარ დაასრულა წინადადება როცა ლანამ იკივლა.
- როგორ არ არის საგანგაშო, ეს რომ ჩემი ნებით მომხდარიყო...ასე არ ველოდი მითუმეტეს მართლა ასე... ძაღლივით მი*ხმარა. გამ*იმა და სად გაქრა ისიც არ ვიცი. თავი უკანასნელი ბო*ი მგონია, ვიღაც ნა*ებს რომ ექცევიან, სწორედ ასე მომექცა. მაგრამ პრობლემა იმაშია, რომ მე არ შევეწინააღმდეგე. ეს ჩემი სურვილით მოხდა. მაგ ტიპს ვერაფერში დავადანაშაულებ. - ბოლოს შედარებით მშვიდად, დასევდიანებული ხმით ჩაილაპარაკა და სახე სატირლად დაბრიცა.
დიანამ, რომელიც ამ ყველაფერს გაჩუმებული ისმენდა, მკაცრი და გამაფრთხილებელი ტონით წარმოთქვა
- ახლა ადექი, დროზე, მეორედ არ მათქმევინო, ნერვები ისედაც მთელი დღე დაგლეჯაზე მაქვს შენი გაუაზრებელი და დეგენერატული საქციელის გამო, შედი სააბაზანოში, შხაპი მიიღე და გამოდი, ჩვენ აქ ვიქნებით.
ლანა თავჩაქინდრული წამოდგა, დაქალის ნებას დაჰყვა და სააბაზანოში შევიდა. დიანამ გამზადებული ყავა მისაღების ოთახში გამოიტანა.
- რა უნდა ვქნათ? - მტირალი ხმით ჩაილაპარაკა დიანამ, - როგორ უნდა ვუშველოთ?
- წარმოდგენა არ მაქვს, ჩვეულებრივად რომ მომხდარიყო არც ასეთი სატირალი და საგანგაშო არ იქნებოდა, ვის უკვირს ეგ, უბრალოდ ასე რომ მოხდა.. ძალიან ცუდია. ჩვენ ყველანაირად უნდა ვეცადოთ, რომ მდგომარეობიდან გამოვიდეს გაიგე დი? არაფერი არ უთხრა, არც უსაყვედურო. რამენაირად გამოვა მდგომარეობიდან და შემდეგ დაუბრუნდება ძველ ცხოვრებას, ახლა მთავარია ხელი შევუწყოთ. არ უნდა მივცეთ უფლება ჩაიკეტოს და ჩაჯდეს სახლში ასე, გოიმი გოგოსავით - მკაცრად წარმოთქვა ბოლო სიტყვები, თითქოს ხაზი გაუსვა იმას, რომ ლანას ნაირი გოგოები მართლა იშვიათად დადიოდნენ.
ლანა საკმაოდ ლამაზი ბავშვი იყო, ყველას აგიჟებდა მისი გარეგნობა.
მამამისი სიცილით ამბობდა ხშირად, დაცვით უნდა იარო თორემ შენ თავს აუცილებლად ისე ამაცლიან, ვერც მოვალ გონსო.
უბანში თითქმის ყველას მოსწონდა, ლანა არასდროს ინტერესდებოდა მაინც და მაინც ბიჭბუჭობით, თავის სილამაზეს კიდევ უფრო ამკობდა იმით რომ მუდამ სწავლობდა, პატიოსნად ინახავდა მშობლების სახელს, წარმატებით მოეწყო უმაღლესშიც და რა თქმა უნდა წყალში არ ჩაყრია ეს თავდადება, მშვენიერი სამსახური იშოვა, საკმაოდ პრესტიჟული და სტატუსიანი პიროვნება იყო. ყველამ ძალიან კარგად იცოდა, სადმე მაგარი ივენთი თუ ამოტივტივდებოდა, ეს ლანას დაგეგმილი იყო.
მეგობრები უყვარდა ყველაზე მეტად, მათთან ერთად ერჩივნა ყოფნა ყველგან, დასასვნებლად, სახლში, უბანში, გასართობად...
დიანა და ირინაც საკმაოდ მოწესრიგებული პიროვნებები იყვნენ,
რაც მთავარია სამივემ იცოდა ერთმანეთის ფასი და მათ სიახლოვეს ვერ ნახავდით ისეთ ტიპს, რომელიც არ გამოირჩეოდა ავტორიტეტით.
გოგოებმა ტკვილეული ამოიტანეს მაღაზიიდან, იცოდნენ ლანას სუსტი წერტილი და იმედი ჰქონდათ ხასიათზე მოიყვანდნე.
აბაზანიდან გამოსულ ლანას ადამიანური სახე არ ჰქონდა შერჩენილი.
თაფლისფერი თვალები, რომელსაც გარშემო მწვანე რკალი დაჰკრავდა, ჩამუქებულიყო. შუბლი ისე ეჭირა თითქოს ახალგაზრდა გოგოს ნაოჭები გაუჩნდაო.
ვარდისფერი სქელი ტუჩები, ფერმკრთალი და თხელი ჩანდა.
ალბათ მაინც გამოყოლილი ჰქონდა წინა ღამის ჩაკაიფებული სახე.
თუმცა წეღანდელთან შედარებით უფრო სუფთად და ლამაზად გამოიყურებოდა მაინც.
გოგოებმა დაიჟინეს ამაღამ შენთან დავრჩებითო.
ლანა მარტო ცხოვრობდა, საკუთარი ხელფასით იყიდა ბინა, მართალია მშობლები მაინც სთხოვდნენ შეინახე და რამეში გამოიყენე, ბინას ჩვენ გიყიდითო თუმცა ამაოდ. სურდა ყველაფერი საკუთარი შრომით ჰქონოდა მიღწეული, მანქანა, სახლი, ავეჯი, ყველაფერი ნელ-ნელა შეიძინა. პირიქით აქეთ ეხმარებოდა მშობლებს, მათ რა თქმა უნდა არ სჭირდებოდათ ეს, თუმცა ლანას მაინც სიამოვნებდა მშობლების განებივრება სხვადასხვა საჩუქრებითა და მოულოდნელი სიურპრიზებით.
მოკლედ გოგოებმა მაინც თავისი გაიტანეს, ჯერ ფილმს უყურეს ერთად, მერე ძველი ამბებიც გაიხსენეს, ლანა ხან ტიროდა ხან იცინოდა. ბოლოს ერთმანეთს ძალიან მშვიდი ძილი უსურვეს და სამივემ ერთ ლოგინში დაიძინა, როგორც ადრე, ბავშვობაში.
__________________________________________________

ალექსანდრე დევდარიანი.
ალექსანდრე დევდარიანი, 26 წლის. პროფესიით არქიტექტორი, წარმატებით დაამთავრა საფრანგეთის ერთ-ერთი პრესტიჟული უნივერსიტეტი. სამწუხაროდ დედა მაშინ გარდაეცვალა, როდესაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა, 17 წლისას, თუმცა მაინც მოახერხა და მთელი ცხოვრება წარმატებით მოიწყო. ჰყავდა და, სახელად ანი, რომელიც ასევე საკმაოდ წარმატებული იყო, 23 წლის.
ალექსანდრე საკმაოდ სიმპატიური ბიჭი იყო, სვანური დამახასიათებელი იერით, სწორი ცხვირით და მუქი ყავისფერი თვალებით. ალბათ ყველა იოცნებებდა მისნაირ სიძეზე, გოგოები ხშირად ოცნებით აღსავსე თვალებით უყურებდნენ, თითქოს პრინცი ყოფილიყო, რომელსაც სადღაც სავარაუდოდ თეთრი ცხენით ეყოლებოდა, ალბათ სვანეთში.
თბილისში დაბადებული და გაზრდილი ბიჭი, საკმაოდ მძიმე ხასიათით გამოირჩეოდა. დედის გარდაცვალების შემდეგ 180 გრადუსით შემობრუნდა და ცხოვრებას უფრო დაემორჩილა, მიხვდა რომ ყველაფერს ვერ დაგეგმავდა.

შაბათს ძმაკაცს დაურეკა, შაკო ლორთქიფანიძეს და აუხსნა, სასწრაფოდ უნდა გნახოვო. შაკოც ცუდის მოლოდინში იმ დროს და იმ ადგილას გაჩნდა სადაც ალექსანდრემ დაუბარა.
მართალია ორივეს ჰყავდა ცალკე სამეგობრო წრეც და ერთი სამეგობრო წრეც, თუმცა იყო რაღაც დეტალები რასაც მხოლოდ ერთმანეთს უზიარებდნენ, ანუ ეს ორი მაინც სხვანაირად განუყრელი ძმაკაცები იყვნენ. ერთმანეთი სკოლაში გაიცნეს. შაკო 7 კლასში გადავიდა და მაშინვე ალექსანდრეს დაუმეგობრდა. წლებმა მათ მეგობრობას სილამაზის და დაფასების გარდა, ასევე ერთმანეთის გამძაფრებული სიყვარულისა და თავგანწირვის გარდა, ვერაფერი შემატა.
შაკოს მანქანამ როგორც კი დალანდა, მაშინვე შედარებით მშვიდად დაიწყო სუნთქვა ალექსანდრემ, რომელმაც წუთებში მესამე ჭიქა ვისკი გამოცალა.
ძმაკაცებმა ერთმანეთს დამახასიათებელი მოძრაობით მიესალმნენ და მაგიდას მიუსხდნენ.
- მშვიდობაა? თუ რამე თემაა ისევ იმ ს*რებთან, ხო იცი ისე მოვაგვარებ არც გახსენებ - თქვა შაკომ და მიმტანს ანიშნა მეც იგივე მინდაო.
- არა, ეგ არაფერ შუაშია. გოგოს თემააა - დანანებით ამოილაპარაკა ლექსომ და საზურგეს მჭიდროდ მიეყრდნო, სალაპარაკოდ მოემზადა. იცოდა შაკო ამ თემას სხვანაირად უყურებდა.
- რაიყო, ვინმე გიყვარს? - კაზანოვას ღიმილი აათამაშა სახეზე შაკომ.
- მაგარი, მაგარი ყ*ეობა გაავაკეთე. ამ მ**ნერიდან ვერასდროს ამოვალ. ალბათ - ბოლო სიტყვა ხაზგასმით და ნათლად, უფრო ხმამაღლა წარმოთქვა.
- თქვი რა მოხდა ბიჭო. რას მაწვალებ, ნუ წელავ და ამოღერღე დროით - თვალები დაუქაჩა ლოდინისგან შეწუხებულმა და დრამატიზმით მობეზრებულმა შაკომ.
- თავიდან ბოლომდე მოვყვები, არ შემაწყვეტინო. მერე თუ გინდა აქვე მცემე, ოღონდ მაცადე, რჩევა მჭირდება. - მაგიდაზე წამოიწია ლექსო და განაგრძო საუბარი. - წუხელ მე და ირაკლამ გაჩას ივენთზე დავგაზეთ, თავიდან ლაითად მისწორდებოდა მარა მერე მაგარი დაექსტაზებული გავიჩითე, ხოდა გოგო გაეძრო ჩემთან ერთად უბერავდა მთელი საღამო, გამაგიჟა ტიპმა, ჯერ რა ლაამაზი იყო ვერ აღგიწერ, მაგარი ტანი ხო ჰქონდა, ზმანი და მაგრად უწყობდა ცეკვას. მერე დავამუღამე რომ ისიც მაგარი დაექსტაზებული იყო, ამ ქვეყანაზე არ იყო. ვიცეკვეთ, ვიგიჟეთ, ერთად დავლიეთ ბარისტოიკაზე, მიმტანი მაგის მეგობარი იყო, მითუმეტეს ორივეს რო გაგვიხსნა ლაპარაკი დავიწყეთ გიჟებივით, კაროჩე როგორც არი ხოლმე რა ბედნიერების ზენიტში რო ვართ. ჯერ ლაითი ფლირტი გვქონდა, მერე მოვწიეთ, ვაბშე შოკი გაიჩითა, და კაროჩე მანდ მაგრად მივქარე. ტვინი ამიდუღდა, ასეთი გოგო არ მინახავს არსად, მთელი მსოფლიოს მაშტაბით. და დაექსტაზებულ დაბოლილმა, ისეთი სი*ობა ვქენი, აი რავი რა, ტუალეტში გავედით და როგორც ხდება ხოლმე, მაგრამ წინააღმდეგობა არ გაუწევია, პირიქით ისე იქცეოდა თითქოს მაგარი გამოცდილი ყოფილიყო, შეხებაზე ეგრევე ტაო აყრიდა, საქმის ბოლოს აღმოჩნდა რომ გოგო იყო ქალიშვილი, ჯერ თავიდან ვერ დავამუღამე მეთქი არარსებობს თქო რა, სიგარეტის ასაღებად გამოვედი ორი წუთი და რო მივბრუნდი გოგო იქ აღარ დამხვდა. ჯერ ეგ რამ მაქნევინა რო დავტოვე არ ვიცი, მარა აი ვაბშე მაგარ ცუდ პონტში გავიჩითე დილით ეს ამბები რომ გავიხსენე, ქალიშვილობაზე და არა ქალიშვილობაზე არარი ლაპარაკი, ჩემი თავის მცხვენია ასე რამ გამომა*ლევა რო ასეთი რაღაც ვქენი. მთელი დღე ვფიქრობდი რა ვქნა მეთქი, ეხლა იასნია ასე ვერ მივალ და ვერ ვეტყვი იცი რა ბოდიში გუშინ მაგრად რომ გიხმ*რე და მერე რო დაგაგდე თან პახოდუ ქალიშვილობაც რო ჩავიბარე თქო,.. ხო ხვდები შენთანაც როგორ მიჭირს მოყოლა. მითუმეტეს მერე რომ წარმოვიდგინე ანის ვიღაც ასე რო მოქცეოდა ხო ცარიელი ხელით მოვკლავდი წამებით, ეგეთ კაიფში არ გავჩითულვარ არასდროს რო ასე გამოვე*ლევებინე. აუ არ ვიცი რა ვქნა, ჩემი თავი მეზიზღება. - დაასრულა თხრობა ლექსომ და ალბათ უკვე მეათე ჭიქა გამოცალა.
შაკო იჯდა და სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა. ყბა გვერდულად დაღრიცა, ენის წვერით ეხებოდა კბილებს, ძარღვები დახეთქვამდე გამოებერა.
- კიდე კაი ხვდები რო ყ*ე ხარ. შენ ბიჭო ქალი გაკლია თუ სექ*ის ხამი ხარ? ჯერ რა ტუალეტი და რა ვაბშე რას მიყვები აზრზე ხარ საერთოდ? პროსტა სად უნდა მოყვე ეგ სირცხვილით? ის გოგო კიდე შენზე უარესი ხამი ყოფილა ქალიშვილობა თუ აესე ჩაგაბარა, ვაბშე მაგრად გაუბერე ხო იცი - გაბრაზებული ლაპარაკობდა და თან ხელებს შლიდა მეტი დამაჯერებლობისთვის.
- ეგ ყველაფერი ვიცი, მე რა გავაკეთო? - ნერვიულად ისრესდა ხელებს
- რავი, ვერ მიხვალ და მაგას ვერ ეტყვი. ერთი გამოსავალი რჩება რა, ხო თქვი ბარმენი მაგის მეგობარი იყოვო, კაროჩე გაიგე ეს გოგო ვინარის, შეხედე, მეეეჭვება ახსოვდე ვაბშე, შენ გახსოვს როგორია? - კითხა და როდესაც დასტური მიიღო ისევ ალაპარაკდა - ხოდა კაროჩე დაუსატკავე ამ გოგოს, გაიგე ვინარი რაარი, იქნება ვაბშე ბო*ია, რაღაც მაინც და მაინც პატიოსანი ქცევა არ ვლინდება, კაროჩე შეხედე, ხო შეატყობ რაცარი და ვინცარი, ბოლოს უთხარი რაც მე მითხარი რო ორივემ მაგრად მიქარეთ მარა შენ მაინც კაცი ხარ და უნდა დაგეზადნა. მითუმეტეს გამოცდილება არ გეკლდა და ქალი კიდე.
ლექსო ერთხანს ჩაფიქრდა, გონებაში გადახარშა
- იქნება სულაც არ ნანობს ის გოგო - ჩაილაპარაკა ნიშნისმოგებით, - პრე*ერვატივი მაინც გამოიყენე?
- არა შე*ემა იქ გოგოს დასაკერად კი არ წავედი, უბრალოდ ასე გამოვიდა - ახლა გაახსენდა და თითქოს თავი იმართლა. შაკომ თვალები კეფამდე გააფართოვა, ხელით შეიგინა და ცხვირი ხელებით დაიფარა, ფიქრის ინტერპრეტაციით.
- ეგ ვაბშე ცუდია, დარწმუნებული ხარ რო ქალიშვილი იყო და რამე ქალური ამბები არ ქონდა? - ჩუმად ჩაილაპარაკა
- აუ შე*ემა არაა მეთქი გეუბნები რაც იყო და როგორც იყო და რა ქალური ამბები შენ ხოარ გააფრინე? - სიბრაზე ვერ დამაალა. - აუ კაროჩე რა მინდა რო თავი დავიბრიდო, ეს როგორ დამემართა - სინანულით ლაპარაკობდა და თან თვალებს იმ იმედით აცეცებდა, იქნებ ვინმემ მესროლოსო.
- ან ის გოგო რამ გამოასულელა? ბაზარი არარი არ მიკვირს არც სექ*ი არც არაფერი მარა რომელ გოგოს უნდა ქალიშვილობის ასე დაკარგვა?
- ბიჭოოოო შენ არ გესმის მე რას გეუბნები თუ გააგიჟდი? გოგო იყო კაიფში, ამ ქვეყანაზე არ იყო ვაბშე, მერე მოვწიეთ ერთად და ის ფაქტი უფრო მაცოფებს მე რო თვითონ ვერც მიხვდა რას აკეთებდა და მე კიდე ავყევი ამ ყველაფერში, ფხიზელი რო ყოფილიყო კი მარა აესე რო მოხდა ეგ მაგიჟებს, ფხიზელზე ხმას არ ამოვიღებდი - სწრაფად და ნერვიულად ლაპარაკობდა - აუ იქნება ვაბშე თავის მოვკლის გზაზეც დგას ეგ საწყალი, რა გავუჩალიჩე რაა - ლაპარაკობდა დანანებით
- კაი გეყოფა მოთქმა და გოდება. ორივემ მაგრად გაიჩალიჩეთ, აი ძმაო მიყურე და ისწავლე, არც ვკაიფობ და არც არაფერი, ხო ხედავ ნარკოტიკს რა ზიანი მოაქ? აწი დაიმახსოვრებ თუ გამოძვერი - ბოლოს მიხვდა რომ ზედმეტი მოუვიდა - ხო იცი შენ გვერდით ვარ კარგშიც და ცუდშიც, მაგის დედაც მოვ**ან, ყველას მოგვდის შეცდომა, მთავარია დროულად გამოასწორო სანამ ძაან გვიანი არ იქნება, გვიანი კიდე ხანდახან არასდროს არ არი, მარა ამ შემთხვევაში იქნება თუ არ იმოქმედებ - მხარზე ხელი დაარტყა და მიმტანს რომელმაც იმ წამს საფერფლე გამოუცვალა, დაჟინებით მიაშტერდა.