ყურებს ვერ ვუჯერებდი ოთახიდან ატირებული გამოვვარდი. ყველა მე მიყურებდა. დედა და ბიჭები გამომრკიდნენ მაგრამ მათი ნერვები ახლა არ მქონდა
-თავი დამანებეთ წადით-ვუთხარი სლუკუნით და კარში გამოვედი. მისაღებში ექთანმა გამაჩერა და პატარა პარკი გამომიწოდა.
-ეს თქვენი მეუღლის ნივთებია ესენი კი მიდი და თქვენი ბეჭდები.-გავჩერდი დავხედე ნივთევს და სქრაფად გამოვართვი. ის რაც მისგან დამრჩა. ჩემი ალექსანდრე ისეთ გახდა როგორიც ადრე ჩემამდე იყო.
სახე დავილაგე მივხვდი რომ გლოვას აზრი არ ჰქონდა. ასე უბრალლოდ ვერ ამომშლიდა თავისი მეხსიერებიდან. მანქანაში ჩავჯექი და სახლისკენ დავიძარი. გასაღები ამოვიღე ჯიბიდან და სახლის კარი გავაღე. ავანთე შუქი და მივხვფი როგორ მომნატრებია აქაურობა. რამდენი ხანია სახლში არ ვყოფილვარ ეს სურნრლი ყველაფერს მერჩივნა. ავედი ოთახში. პატარა შორტი და ალექსანდრეს საროჩკა ჩავიცვი, ჩამოვედი დაბლა და ეზოში დემეტრე ძიასთან გავედი.
-გამარჯობა მარიამ ისე სწრაფად შემოხვედი მგონი ვერც შემამჩნიე.
-დიახ ბოდიშით. გაუაზრებლად დავდიოდი.
-ალექსანდრე როგორ არის?
-გამოვიდა კომიდან მაგრამ ვერ მცნობს. ყველაფერი ახსოვს მაგრამ მე არა. არაუშავს გამიხსენებს თუარადა ცუდათ იქნრბა იმისი საქმე.-ვუთხარი ნაძალადევი ღიმილით.-სიას დავწერ და შეგიძლიათ პროდუქტები მომიტანოთ?
-კი შვილო.
-ახლავე მოვალ-დავწერე სია რომელიც შეიცავდა ბოსტნეულს ნაყინს და აუარებელ შოკოლადს. დანარჩენი ყველაფერი ცოტ ცოტა. ავიღე ბარათი და სიასთან ერთად გავუტანე დემეტრეს.
სანამ პროდუქტს მოიტანდნენ დავრეკე ალექსანდრეს ექიმთან და მის კვების რაციონზე ვკითხე. როცა საჭმელი მოვამზადე კონტეინერები ჩავაწყვე მანქანაში და საჭესთა დავჯექი.
-ფუ შენი-ვთქვი ოხვრით-ტანსაცმელი დამავიწყდა-გადმოვედი მანქანიდან ძლივს ავედი მესამე სართულზე და ტანსაცმელიც პატარა ლამაზ ჩანთაში ჩავალაგე. მერე ალექსანდრეს ნივთებს დავხედე რომელიც საავადმყოფოდან გამომატანეს ისინიც ჩანთაში ჩავაწყვე, ბეჭედი კი ხელზა გავიკეთე ჩემ ბეჭედთან ერთად.
-ფრთხილად იარე უკვე გვიანია-მითხრა გამოსვლისას დემეტრემ და მაშინღა შევნიშნრ რომ უკვე გვიანი იყო. საათს დავხედე და ათი ხდებოდა.
-აუცილრბლად-გავძახე ჩაწეული ფანჯრიდან და საავადმყოფოდკენ ავიღე გეზი
მივედი საავადმყოფოში და გარეთ ჩამოვჯექი.
-სად იყავი მმეძინებოდა თემომ. სახში რაღაცეები გავამზადე და ტანსაცმელი წამოვუღე ალექსანდრეს.
-მერე მიდი შეუტანე
-მოიცა დავიღალე ფეხით ამოვედი ხო იცი არ მიყვარს ლივტები.
-დაიწყებ ეხლა ნელ მელა გორაობას-მითხრა გიომბდა დაიწყო სიცილი
-შენ ეგა თქვი-ვუპასუხე სიცილით.-ალექსანდრესთან შევალ-ვთქვი როცა კატო გამოვიდა.
-ფრთხილად ძინავს-მითხრა კარებში ჩურჩულით.
შევედი და საწოლის გვერძე ჩამოვჯექი სკამზე. უკვე მეძინებოდა. თავი საწოლზე დავდე და როდის ჩამეძინა ვერ გავიგე. ღამით შოკოლადის სურვილმა გამაღვიძა. ჩანთა გავხსენი და ამოვიღე შოკოლადის ფილები. და მადიანად ჩავკბიჩე.
-აქ რა გინდა?-გამომხედა ალექსანდრემ
-ჰაიმეე შემეშინდაა...-შევხტი მის ხმაზე და პლიტკა ხელიდან გამივარდა.-აბა რა ქენი ეხლა
-იცი თითქოს მეცნობი-მითხრა სხვათაშორის
-კაი ერთი ხო არ მატყუებ-ვუთხარი სიცილით-შენი ცოლი ხო არ ვარ შემთხვევით?
-ეს ბეჭედი ჩემია-მკითხა და ბეჭედი აათამაშა ხელში. ხელზე დავიხედე და როცა მარტო ჩემი ბეჭედი დავინახე დავეთანხმე.
-ალბათ მანდ რო მედო თავი მაშინ.
-გავიკეთებ!-გავხედე გაკვირვებულმა-არ მაჭმევ რამეს
-ისეთი შეგრძნება მაქვ რომ მეღადავრბი და მშვენივრად გახსოვარ.
-არა მართლა არ მახსოვხარ მაგრამ წესით უნდა გამახსენდე.
-ასე მაბავდი თავიდანაც-ვუთხარი დიცილით
-ხოო შენნაირ გოგოს ხელიდან არ გავუშვებდი დამიჯერე.
-ძაანაც არ მოინდომო ჭკუა ვისწავლე-ვუთხარი და ენა გამოვუყავი. ტან საჭმელს ვუმზადებდი და თან შოკოლადს ვჭამდი.
-შოკოლადს არ გამიყობ?-გამიღიმა გამომწვევად
-არ ვაპირებ, ეგღა მაკლია შოკოლადი ვინმეს გავუყო.
-სულ ასეა ეს ალქაჯი-ჩაიბურტყუნა თავისთვის მაგრამ მე მშვენივრად გავიგონე ყველაფერ
-რაააა? რა თქვი გაიმრორე მალე
-მე...მე..ისა...
-მე...მეე...-გავაჯავრე და სახე დავმანჭე-რას ბღავიხარ თხასავით. ესეიგი იცოდი და დილას მეღადავე ხო. მატირა ამ ნაგავმა რატო მომექცა ესე უხეშად თქო. ხეპრე დეგენერატო და ყეყეჩო არა ამქვეყნიურო დეგენერატო.
-მორჩი ჩემ ლანძღვას?
-ჯერ არა შე...შე მაჩვო...შე კოალავ...შე აყლაყუდა ვითომ ბიზმესმენო.იყავი ეხლა ეგრე და ელოდე როდის მოგიტანენ დილაზე საჭმრლს. მე წყალსაც კი არ მოგაწოდებ. და ხო შე შავო დათვო
-გაფიცებ დათვობის რა შემატყვე
-არ ვიცი მარა ხარ. უზრდელი
-არ მოხვალ ჩემთან?-მკითხა ნაღვლიანი ხმით
-არა და თავის მოსაწ....ბა და კრუსუნი ვერ გიშველის.
-აჰა ესეიგი ამანაც ვერ გაჭრა, კაი მაშინ მაკოცე.
-ამდენი ხანია არ მიკოცნია შენთვის და როგორმე მოვითმენ-ვუთხარი ნიშნისმოგებით.
-დარწმუნებული ხარ რო არ მოგენატრე და ეს მონატრება შენს გაბრაზებას გადასძალავს? -მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
-არა შანსი არ გაქვს.
-და არც ჩემი თვალები მოგენატრა?-აგრძელებდა გამომწვევად და ვნებიანად ლაპარაკს.
-აი შენ თვალებს-ავდექი და პალატაში შუქი ავანთე რომელმაც თვალი მოსჭრა
-რატო ხარ ასეთი ბოროტი?-მკითხა და თვალებზე აიფარა ხელი.
-იმსახურებ ვაჟბატონო. დაჟე მეტის ღირსი ხარ.
-თუ დაჟე მაშინ-დაბრიცა ტუჩები სასაცილოდ. მოდი აქ მაინც დაჯექი კი არ ვიკბინები-მითხრა და საწოლზე მიმანიშნა.
-არა მადლიბთ-მოვუჭერი მოკლეს
-რატო?
-ნერვები მიმტყუნებს და თმებში წაგწვდები.
-კაი რა ჩვენი ყოველი ჩხუბიდან გამარჯვებული ყოველთვის მე გამოვდივარ
-ალექსანდრე რომც მოინდომო ვერაფერს მიზავ?
-ვითომ რატო?
-ხუთი თვის ორსული ვარ და ჯობია დაოკდე.
-მამას ვაჟკაცი-თქვა პატარა ბავშვივით
-გოგოა
-ბიჭია-თავი გამოიდო
-შენ რა იცი ბიჭია თუ გოგო ერთი ამიხსენი მე ვიყავი ექიმთან შენ კი არა.
-ბიჭია. მამას ვაჟკაცი დაიბადება მალე.
-გოგო რო იყოს არ გეკადრება?
-გოგოც კაია მარა პატარა გოგო მინდა მე ეს კიდე ბიჭია
-ღმერთო ამ კაცს რამე ეშველება?-ვთქვი და მაღლა ავიხედე.
-ესეიგი ბიჭია?
-ჰო ბიჭია შე გამოთაყვანებულო.
-რატო მლანძღავ?-იკითხა ნაწყენის ხმით
-რავიცი მომწონს. ბოლოს დამითანხმა და შოკოლადები ვაჭამე
-დილაზე რო არ მეყოს შოკოლადები მოგკლავ.
-არაუშავს გიყიდი
-შენ რისი მყიდველი ხარ ჯერ ფწხზე მაინც დადექი. აი აი აი გამოიდო ბიჭმა თავი-ვუთხარი და საწოლზე ჩამოვჯექი
-ეგრე არა?-მტაცა ხელი და ზემოდან მომიქცია
-რას აკეთებ გამიშვი ალექსანდრე.
-ეხლა აღარსად გაგიშვებ.-მითხრა ვნებიანად
-გაჩერდი ვიღაც მოდის ფეხის ხმა გავიგე.
-არაუშავს-თქვა და ტუჩებზე დამეწაფა და მაშინღა გამიშვა როცა კარების გაღების ხმა გავიგონეთ. მოვასწარი გასწორება და პალატაში გამომწვევად ჩაცმული ექთანი შემოვიდა. იმასაც თუ ჩაცმა ეცვა. ლიფის და საცვლების ზემოდან ხალათი ჰქონდა შემოცმული.
-გაგაღვიძე ჩიტუნი?-თქვა რადგან მე ვერ შემამჩნია. ჯერ ერთს შევხედე მერე მეორეს
-ეხლა ოოო-ვთქვი ვწვდი თმაში და მთავარი ექიმის კაბინეტამდე ისე მივათრიე. შევიყვანე და ექიმს ვკითხე-ღამის ორ საათზე ეს ბო*ი ექთანი რატო უნდა შემოდიოდეს ჩემი ქმრის პალატაში და რატო უნდა ეძახდეს ჩიტუნას? მოვითხოვ გაანთავისუფლოთ.ასეთი პერსონალით შორს ვერ წახვალთ. გამოვიხურე კარები და გამოვედი. შევედი პალატაში დავხურე კარი და სავრძელში ჩავჯექი
-იცი ის ექთანი ვინ იყო?-ვკითხე პირდაპირ.
-არა პირველად დავინახე-იმართლა თავი
-ძალიან კარგი შენთვისვე უკეთესი.
-მოდი მომიწექი-მითხრა გამომწვევად და ტუჩი მოიკვნიტა.
-ვერ დავეტევით.
-დარწმუნებული ხარ?-ახლა ტუჩები გაილოკა
-კაი ხო ჯანდაბას-ვუთხარი მოწყვეტით ვაკოცე და გვერძე მივუწექი.თმაზე დამიწყო ფერება.-იცოდე მეორედ რო ესე იხუმრო გაგპუტავ წიწილასავით და აგაცვჹც ავ შამფურზე საქორწილო გოჭი ვით გაიგე?
-კი გავიგე ეხლა კიდე დაიძინე მეც ცოდო ვარ შენც და ლაზარეც.
-კიდევ კარგი გახდოვს სახელი.
-რო მოვკვდე თქვენ ვერ დაგივიწყებთ. მაკოცა თავზე და გავინაბე.
დილით თვალები რომ გავახილე მთელი ჩვენი სამეგობრო თავზე გვედგა.
-გეღირსათ გაღვიძება დაიწყო თოკომ.-ალექსანდრემაც წამოყო თავი
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებთ?
-ჩვენ ამასთნ მოვედით ეს კიდე გვეჩხუბება. აბა ეს კმინდა-ჩაიქნია ხელი გიორგიმ
-უკაცრავად-ოთახში შემოვიდა ექთანი-ბატონო ალექსანდრე სახვევები უნდა მოგხსნათ.-მესიკვდილებიდა განძრევა მაგრამ ზლაზვნით როგირღაც მივახერხე გადმოსვლა და სავარძელში ჩავჯექი. თან ვუყურებდი როგორ დაასრიალებდა ექთანი ალექსანდრეს მკეტდზე ხელებს და ესეც გაყუსული იყო.ერთი კარგად ვუთაქე თავში და ბავშვებიც გავაცინე ალექსანდრეს თვალებში კი შურისძიების წყურვილი დავინახე. მე სასადილოში ვიქნები ნაყინი მინდა. ვიყიდე სამი ნაყინი და მაღლა ავედი რომ შევედი ნაყინის ჭამა-ჭამით ექიმი საუბრობდა
-რაც მთავარია სახლში ყოფნის დროს თავს მიხედეთ და სუფთა ჰაერზე ისეინეთ.ეს თქვენც გეხებთ პატარა ქალბატონო.-მე მომიბრუნდა
-კი კი ვისეირნებთ-ვუთხარი და კვლავ ჩავკბიჩე მარწყვის ნაყინი, ექიმმა კი სიცილი დაიწყო
-რა? რა მოხდა?-ვიკითხე გაკვირვებულმა და ყველამ სიცილი დაიწყო, ბოლოს კი ოთახი დატოვეს
-რა აცინებთ ალექსანდრე?
-სარკეში ჩაიხედე და მიხვდები
-სად მაქვს სარკე მითხარი რამე მაქვს სახეზე?
-მოდი ჩემთან-მიმიხმო თავისთან მრც მივედი და ულვაშებიდან ნაყინი მომწმინდა
-კიდევ კარგი ულვაშები არ გაქვს თორე მართლა არვგამახსენდებოდი.-მითხრა და სიცილი დაიწყო.
-მალე გაემზადე და სახლში წავიდეთ მეძინება. თუ არ დამეხმარე ვერა
-მე რო არ გყავდე რა გეშველებოდა შეუბედურო?
-მოვკვდები უშენოდ-მითხრა და საწოლზე წამოჯდა-მაიკის გახდაში დამეხმარები? მაიკა გავხადე და ჩანთიდან ახალი ამოვუღე იმან კი წელზე მომხვია ხელები დათავისკენ მიმიზიდა.ისეთი მკოცნიდა თითქოს საუკუნე არ უკოცნია. ცანცარის ხასიათზე დავდექი და ტუჩზე ვუკბინე
-კოცნას დამსახურება უნდა ძვიქფასო ქმარუკა. ამას გაზღვევინებმითხრა და კვლავ ჩამიხუტა. სახლში მიულები ოთახში ავედით და დავწექით. როდის დამეძინა ვერ გავიგე მაგრამ რომ გავიღვიძე ალექსანდრე ოთახში არ იყო. გადავიცვი იმისი საროჩკა და დაბლა ჩავედი. სამზარეულოში უმაისურო და წინსაფრიანი ალექსანდრე დავინახე და გულიანად გადავიხარხარე.
-რა გაცინებს ქალო?
-არა ის. უბრალოდ გიხდება და...-ისევ სიცილი ამიტყდა.
-მოფი ჭამე ტოსტი და ბლინები გვაქვს.
-სხვა რამე ვერ მოიფიქრე? ცოტა რომანტიული
-შენ გაიღვიძე ადრე. რა ჩემი ბრალია ჩემ გარეშე ერთ წითსაც რო ვერ ძლებ.
-კაი ერთი და შენ შეგიძლია უჩემობა?
-არა და რახან შენთვის ცოლობის თხოცნა არ დამცალდა აი ეს შენ. გადმომცა პატარა ყუთი საიდანაც ულამაზესი ბეჭედი მიმზერდა.
-არ არსებობსსსსსს!-გაოცებას ვერ ვმალავდი
-ეხა მაინც მაკოცე.-ხმა არ ამომიღია კალთში ჩავუჯექი და მის მარწყვივით წითელ ტუჩებს დავეწაფე. როცა მოვშორდი ეხლა პატარა პარკი გამომიწოდა.
-ეს რაღაა?
-ნახე და გაიგებ.
-ვაიმე რა საყვარლობებიაააა-წამოვიყვირე როცა პარკიდან პატარა კეტები ამოვიღე.
-მაბედნიერებ!-მითხრა ხელში ამიყვანა და მეც წელზე შემოვხვიე ფეხები. საძინებლის კარი გააღო და ლოგინზე მიმაწვინა...