მათი მარშუთი სადღაც ლამაზ ბუნებაში იყო. სალომე და ანი გაოცებულები იყვნენ ბუნებით. ლამაზი გადამწვანებული წიწოვანი ხებიით და ყვითელგულა გვირილებით.
- ვაიმეე ღმერთო რალამაზია სალომე.
- სამოთხეა პირდაპირ.
- კიმაგრამ ანი აქვე ახლომახლო სახლს ხედავ?
- ვერაა. მაგრამ დარწმუნებული ვარ სადმე იქნება.
- რაღაც მეეჭვება.
-აუუუ. სალომე ნუ აზვიადებ რაა!
-ვაზვიადებ კიარა სიმართლეს ვიძახი.
- კარგი. არგვინდა ჩხუბი, წამოდი ვიაროთ იქნებ სახლი დავინახოთ.
გაუყვნენ გზას, იმდენი იარეს იმდენი რომ ბოლოს ფეხები დაუსივდათ. სალომეს ფეხი გადაუბრუნდა და ძირს დაეცა და მორთო კივილი და ტირილი.
- ვაიმეეეეეე მიშველეთ. აუუუუუუუ
- ნუ გეშინია, არაფერი არ გჭირს გოგო.
- გოგო ფეხი გადამიბრუნდა
- მერე რა მოკვდი?
- აუუუ ანი შენ რომ გადაგიბრუნდება მერე გეტყვი მოკვდი მეთქი კაი?
- კარგი მოდი დამეყრდენი.
ეს ბარგი-ბარხანით აკიდებული ანი, თან კიდევ სალომეც დაემატა ცოტაღა ეკლდა და გადავარდებოდა. აღმართზე ავიდნენ და იპოვეს ერთი ძალიან ლამაზი, მშრალი და მზის სხივებით განათებული მინდორი.
- სალომე წამოდი აიიი იქ მივიდეთ.
ანიმ პირვერიგში სალომე მოათავსა და შემდეგ, დადო საკმაოდ მძიმე ჩანთები.
- ანი ან სად უნდა დავიძინოთ, ან სრაუნდა შევჩამოდ, ან რა უნდა დავლიოთ? უნდა დავიხოცოთ? არმინდა ჯერ სიკვდილი
- დაწყნარდი სალომე. შენგონია მე ეს სიტუაცია ძალიან მახარებს? ვინმე გამოჩნდება იმდეს ვიტოვებ.
ამასობაში ანიმ დაუწკო კარავს გაშლა. სალომეც ასე თუ ისე, ეხმარებოდა.
- კარგი სალომე, შენ აქ იყავი მეკიდე წავალ და შეშას მოვიტან.
- გოგო ამ სიცხეში რათგინდა შეშა?
- სულელო, ჯერ ერთი რომ ამინდი რომ გაცუდდეს მერე სადმიდიხარ. თან კიდე ამხელა აღმართზზე ამოვედით და რაიცი რანაირი ჰაერმა დაუბეროს აქ.
- კარგი მიდი მაშინ და მალე დაბრუნდი რა გთხოვ. მარტო ნუ დამტოვებ.
ანიმ მოაქუჩა რაღაც დამტვრეული ნამიანი ტოტები. და თქვა:
- კიდევ კარგი წამოვედი და სალომეს არ დავუჯერე უწვიმია.
ამასობასი 30-საათი გასულა. სალომემ ინერვიულა და დაიწკო კივილი:
- ანიიიიი სად ხარ? !!
- აქ ვარ სალომე რაიყო.
- ვაიმეე იცი როგორ შემეშინდა სად დაიკარგა მეთქი.
- კიდევ კარგი წავედი, რაღაც ტოტები ვიპოვე გამოშრება და როცა აცივდება დავანთოთ.
მოსაღამოვდა. ცა სულ ჩაშავდა და დაიწყო გრუხუნი.
- ვაიმეე ანი დროზე დაანთე ცეცხლი აცივდა რაღაც
არავის არ გახსენებია როგორ უნდა დაენთოთ ცეცხლი, შუა ტყეში სადაც საკვები არ მოიძებნებოდა, შესაბამიდად ასანთიც.
- კიმაგრამ რით ავანთო?
-ასანთით
- მე არ ჩამიდია ასანთი. შენ ხო არ ჩადე?
- არა გოგო მე რა მინდოდა ასანთან.
- მოკლედ უნდა ითქვას დავრჩით ამ ტყეში სადაც, არც საკვებია, არც ცეცხლია, გვესმის თუ როგორ გვიწუილებენ კოღოები და როგორ ცდილობენ რომ ჩვენი ორგანიიზმიდან ამოწოვონ საკვები. წარმოგიდგენია კოღობეს რა ბედი ჰქონიათ, ჩვენ ვიკითხოთ თორეეე ...... ეჰ!