-ფუ ამის დე**ც არ დაგაცდიან არაფერს.წავედი ჩიტუნა მაგრამ შევხვდებით-და მაშინ მვკარია თვალ მამაკაცის სახეს .-და ხო რო იცოდე ალექსანდრეს მანქანა მე დავცხრილე.-მითხრა და კარში გაუჩინარდა. ქალი შემოვარდა და მაშინვე ტირილი ამიტყდა. კარში ველურივით შემოვარდა ალექსანდრე მეც მისკენ გავიშვირე ხელები პატარა ბავშვივით.მომეხვია და მივხვდი რაც მაკლდა. მისი სურნელი რომელიც ყოველ დღე მახსენებდა თავს. მაშინვე გაიძრო პერანგი და მე ჩამაცვა.
-რამე დაგიშავააა? ბავშვი?
-არაფერი უქნია კარგად ვარ.
-მადლობა ღმერთს.წამოდი
-ამიყვანა ხელში და მანქანაში ჩამსვა.სადაც კატო დავინახე. ჩავეხუტე და ცრემლები წამომცვივდა
-დაწყნარდი საყვარელო ყველაფერი კარგად არის-მამშვიდებდა და თმაზე მეფერებოდა.
-სად არის ის ახ***ი-გავიგონე ალექსანდრეს ყვირილი
-ვერ დავიჭირეთ გაიქცა.
-რას ქვია გაიქცა. უნდა იპვოთ-გამწარდა დამანქანას წიხლები დაუშინა
-არაფერი ვიცით. არც სახელი და გვარი არც გარეგნობა სახის რო ვიპოვოთ. ვერაფერს გავაკეთებთ.
-ის ქალი რო იყო იმან ხო დაინახა მაგასთან არ მუშაობდააა?
-ვერ ლაპარაკობს, მუნჯია. არც წერა იცის
-ამის დედა შ*****-დაიღრიალა დოთახი.ქანაში ჩაჯდა
-მარი ვერ დაინახევსახეზე ან სახელი არ უთქვია იმ ნაბი******?
-არა-ისევ ვსლუკუნებდისაჭეს დაარტყა ხელი და დაძრა მანქანა.
სახლში როგორც კი მივედი მანქანიდან გუჟივით გადმოვხტი და სწრაფი ნაბიჯებით ოთახში ავედი აბაზანაში შევედი. არ ვიცი რამდენჯერ დავიბანე ტანი. ბოლოს ალექსანდრეს შეშინებულმა ხმამ გამომაფხიზლა
-მარი კარგად ხარ?
-კი გამოვდივარ.-გავძახე ხალათი შემოვიცვი თავზე ტილო მოვიხვიე და გავედი-აქ რა მოხდა?-ვიკითხე როცა არეულ ოთახს მოვავლე თვალი
-ისაა....
-კაი დავალაგებ-ვთქვი და ჩემი ტანსაცმლის კარადაში შეწყობა დავიწყე
-დაისვენე მაგას მოევლება.
-გთხოვვვ მარი მოეშვი-მოვიდა და თავისკენ შემაბრუნა. თვალს არ ვუსწორებდი-შემომხედე-მითხრა და ნიკაპი მაღლა ამაწევინა.
-რა გინდა?-ვკითხე განაწყენებულმა და თვალებში წყალი ჩამიდფა
-არა არ იტირო გთხოვ-მითხრა და ჩამიხუტა თუმცა ცრემლები მაინც წამომივიდა-მაპატიე-ჩაიჩურჩულა და ვიგრძენი მხარზე როგორ დამეცა მისი ცრემლი.-ჩემი ბრალია. არ უნდა მოგგცეოდე ისე როგორც მოგექეცი.
-გამიშვი უნდა დავალაგო.-ვუთხარი ცივად. ოთახი დატოვა. ბევრი ვითმინე მაგრამ მაინც წამომცვივდა თვალებიდან ცრემლები. მივედი და ლოგინზე ჩამოვჯექი.ბოლოს მოვიკრიბე ძალა და ტირილი შევწყვიტე. თმა გავიშრე. შორტი და მაიკა ჩავიცვი. ოთახი დავალაგე. სარეცხი დასარეცხად შევყარე მანქანაში. ქვევით ჩავედი ყველაფერი თავის ადგილას იყო. კმაყოფილმა იმის გამო რომ ოთახების დალაგება აღარ დამჭირდებოდა სამზარეულოში შევედი. მაცივრისკენ ავიღე გეზი. იქიდან შოკოლადი გამოვიღე. ჩამოვჯექი სკამზე მეორეზე კი ფეხები შემოვაწყვე. კარზე ზარი იყო. ავდექი და ჭამა ჭამით მივედი კარამდე გავაღე და სამხვდა დიდი ვარდების თაიგული. ჩამეცინა და სისხლივით წითელი ყვავილები სახლში შევათრიე. ვარდებს დიდი კალათით შოკოლადები მოჰყვა. მესეც შემოვიტანე და მისაღებშიმაგიდაზე დავდე. კარი უნდა მიმეხურა როცა სახში ყუთებით დატვირთული ბიჭები შემოვიდნენ
-ესენი რეებია?-ვკითხე პირგამოტენილმა.
-ბავშვის ავეჯი სად წავიღოთ?
-აქ დააწყეთ ჯერ ოთახი მაქვს შესაღები-ვთქვი და კარში გავიხედე-კიდე ბევრია?
-არა დავამთავრეთ ხვალე თქვენს მიერ ნაყიდ სათამაშოებს მოიტანენ.
-ხოო კაია,მადლობა-ვუთხარი და შოკოლადიანი ხელი დავუქნიე.კარი დავკეტე სამზარეულოში ახალი შოკოლადის ასაღებად შეევედი როცა ისევ გაისმა ზარის ხმა. გავაღე კარი და ალექსანდრე დავინახე,რომელსაც ერთი ცისგერი ფერის ვარდი ეჭირა ხელში.
-შენი საყვარელი ფერი-მითხრა და რაღაც სასწაული სახით გამომხედა.
-მაგის მოტანას ჯობდა...-არ დამამთავრებინა ლაპარაკი.
-კარგი რა დიდხანს უნდა იყო გაბრაზებული?-აბუზღუნდა კარებში
-მომეცი ეგ აქ-გამოვართვი ვარდი.-ხვალე წახვალ და საღებავებს მოიტან
-საღებავები რაღად გინდა?
-ჯერ ის იკითხე შეგირიგდი თუ არა
-არ შემირიგდი?-სახე დამანჭა უარყოფითი პასუხის მოლოდინში
-კი-ვუთხარი და გადავიხარხარე
-ისევ აკაკანდა!
-რა თქვი?-ვკითხე გამომცდელად
-ისევ რა ნაზად იცინის ჩემი ცოლი თქო.
-გინდა ამაღამ ეზოში დაიძინო? და შენ მაგივრად ბოთეს ჩავეხუტო
-არაა-პატარა ბავშვივით გააქნია თავი
-ხოდა ხვალე მოიტან სუ ფერად ფერად საღებავებს. რომელიც მოუხდება ოთახს იმით შებღებავთ.
-ჩვენნ?
-რა ჩვენ?
-ჩვენ უნდა შევღებოთ?
-ხო რა იყო რა უნდა ოთხი კედლის შეღებვას.
-ნება შენია და რომელ ოთხს შეღებავ?
-რომელს და ჩვენ გვერძე რო ოთახია იმას. პრინციპში მესამე სართულზე სხვა ოთახი არც არის და...ის იქნება ბავშვების ოთახი.
-ბავშვების?-მკითხა მკვეთრად
-ხო რა იყო?
-არა არაფერი
-ერთზე გაჩერდები?
-არა
-ხოდა ესეიგი ბავშვების ოთახი იქნება.
თქვენი სიტყვა კანონია ქალბატონო-მითხრა და თავი დამიკრა
-ნუ ცანცარებ ამხელა კაცი რააა.
-ეს ყუთები კარებში უნდა იდგას?
-იდგას მერე რა. გიშლის ხელს-ვუთხარი როცა ხელში ამიტაცა
-მე არ შენ
-არც მე-ქვედა ტუჩი მოვიკვნიტე.
-ნუ იქცევი ეგრეათზე დედაშენი მოვა
-იქამდე ერთი საათია-ვუთხარი გამომწვევად.
-რა გინდა მერე
-არაფერი ისე-მოწყვეტით ვაკოცე.
-ნუ ცუღლუტობ-თითი დამიქნია გაფრთცხილების ნიშნად.-მე კი ყელში დავუწყე კოცნა
-რამეს ვაშავებ?-ვვკითხე და ღიტინზე გადავედი როცა ალექსანდრეს ტელეფონი ახმაურდა.მაინც არ ვჩერდებოდი
-მაცდი რო ვუპასუხო?
-არაა-ტუჩები გავილოკე
-ცანცარა-მაგიდაზე შემომსვა, ტელეფონს უპასუხა და წასვლა სცადა
-სად მიდიხარ?-არ ვაცდიდი ლაპარაკს და ტუჩებში ვკოცნიდი
-საბუთები ბუღალტერთან არის(მარი გაჩერდი) დიახ(მარიიი)-ბოლოს დავნებდი და ვაცადე როდის მორჩებოდა ლაპარაკს.
-რატო არაფერს მაცდიი?-მკითხა ვითომ გაბრაზებულმა დაზედ ამიკრო.მეც ფეხები შემოვხვიე წელზე.
-შოკოლადივით ტკბილი ხარ-ვუთხარი დამის ტუჩებს დავეწაფე
-მარი დედაშენი მოვა სადაცაა.
-ხო დააზარინებს არა?-ვკითხე განაწყენებულმა-შენ რა გამირბიხარ? ალექსანდრე ქავთარაძე ასეთი ფრთხილიაა? რაღაც არამგონია
-არც მე-დამაცხრა ტუჩებზესაძინებლისკენ წამიყვანა მაგრამ მეორე სართულზე როცა ავედით კარზე დააკაკუნეს
-ხო გითხარი-ჩამომსვა ალესანდრემ
-ჯერ 10 ის ნახევარია. რატო მოვიდა ესე ადრე?-დავიწყე ბუზღუნი.
-დედაშენია გოგო რა გინდა.
-რა მინდა და ნახევარ საათში რო მოსულიყო
-და შენ მეგონე თავიდან მორცხვი?
-ეგ შენ იცი.-ჩავიარე კიბეები და კარი გავაღეღე-დედიკოოო-არ ვაცადე შემოსვლა ისე ჩამოვეკონწიალე კისერზე
-დედი არ გცივა ასე რო დადიხარ?არ შეიძლება შენი გაციება
-კაი რა დე სახლში 30 გრადუსია სიცხე.
-როგორ არ მიგონებბბ!-განაწყენდა
-ოოო კარგი რა ნუ გაიბუტე. არ გიხდება
-ჯიუტი ხარ ჯიუტი-ბოლოს მაინც გაიცინა
-ეს ამდენი ყუთები რაა არის?
-ბავშვის ნივთებია ხვალე სათამაშოები უნდა მოიტანონ კიდე.
-შენ უფრო გიხარია ის სათამაშოები მგონი
-ხოო მე და ლაზარე კარგად გავუგებთ ერთმანეთს.
ალექსანდრე სამსახურში იყო მეორე დღეს როცა კარზე კაკუნის ხმა იყო.
-მარი შვილო საღებავები მოიტანეს.-მითხრა მომღიმარმა დემეტრემ.
-ბავშვის ოთახში აატანინეთ რა მე შოკოლადს ავიღებ
-კარგი შვილო-მითხრა სიცილით-და სათამაშოებისად წაიღონ. მესამე სართულზე დააწყონ დერეფანში მემივხედავ.-ავიღე შოკოლადი მისაღებში დივანზე დავჯექი და ფეხები მაგიდაზე შემოვაწყე. როცა მუშები თავიანთ საქმეს მორჩნენ ერთ ერთს ვკითხე.
-უკაცრავად სათვალავი ამერია და რამდენი ფერია?-ჩაიცინა შუახნის მამაკაცმა და მითხრა
-ორმოცდაათი სულ სხვადასხვა ფერია. ოცი ცისფერი და ათიც კიდე თეთრი.
-მადლობა-გავუღიმე-ზუსტად ისეა როგორც მე მინდა ჰაჰჰჰ.
საღამოს ალექსანდრე სახში დაბრუნდა.მე ოთხში ვიყავიროცა კარი შემოაღო
-როგო ხარ საყვარელო?-შუბლზე მაკოცა
-რავიცი კარგად.წამო-მოვკიდე ხელი და ბავშვის ოთახში გავიყვანე.კედლებზე მაღლა თაროებს გავაკეთებთ და რბილ სათამაშოებს დავაწყობთ.
-დაბლა რო ეწყოს ეტკინებათ?-გაეცინა
-არა მაგრამ როგორც ვთქვი ისე იქნება გასაგებია?
-კი-ხელები ასწია.
-ძალიან კარგი. ხო კიდე.ჭერს ცის პონტში შევღებავთ ჯერ ცისფრად და მერე ღრუბლებს თეთრად. ერთ კუთხეში კიდემზე იქნება დიდად
-მარი ამას ბავშვისთვის აკეთებ თუ შენთვის? რო გაერთო ხოლმე
-ორივე მაგრამ უფრო მეორე.
კაი წამო მშია.
-ბლინები და შემწვარი კარტოფილი გვაქვს გინდა?
-მთავარია იჭმეოდეს.
-აუ დღეს გავიდეთ რა სადმე მომბეზრდა სახლში. თან ხვალე კვირაა.
-სად წავიდეთ?
-რავი სადმე რესტორანში. მერე მაღაზირბში უნდაგავიარო. კაბები აღარ მეტევა თან ნოემბერი მოდის აცივდება და გარეთ ჩასაცმელახ თბილი ტანსაცმელი არ მაქვს.
-ვიცი სადაც წავალთ.
-მაინც სად?
-ახალი სასტუმროს გახსნაზე.
-მაგარიააა-წამოვიყვირე პატარა ბავშვივით.
-ხო -მაკოცა ლოყაზე-შენ არ გინდა?
-კი
-მიდი და ბარემ მეც ამომიღე.
-საზიზღარო



იმედია მოგეწონებათ. გადავწყვიტე მხიარული თავები მეწერა. სულ ჩხუბი და ალიაქოთი არ მომწონს. შემიფასეთ. ველი კომენტარებს:*****