გახსენება N1
ავტობუსში ვიჯექი და ვფიქრობდი ჩემს იდიოტურ სიცოცხლეზე , ცხოპვრებაზე თუ რავიცი რაც გინდათ ის დაარქვით სკოლაში მივდიოდი მაშინ მხოლოდ თხუთმეტი წლის გახლდით, არ ვიცოდი რა იყო შრომა, , ბოროტება სიკეთე და ა.შ თუმცა კარგად ვიცოდი სიყვარულის არსი ამ ცხოვრებაში მისი ერთი ნაკლის გარდა ყველაფერ კარგს ვხედავდი მასსში და დიახ მას მხოლოდ ერთი ნაკლი აქვს... სკოლის ზარმა ფიქრებიდან გამომიყვანა, ავტობუსი გაჩერდა მე მადლობა გამოვცერი ჩემს კბილებსა და ენიდან და გავიარე ზედაც არ დამიხედავს მძღოლისთვის არც სხვა დანარჩენი ბავშვებისთვის სკოლაში შესასვლელი კარი გამოვაღე და იქვე მანდატური შემეჩეხა
- ჩოლოყაშვილო რატომ იგვიანებ? და უკვე მერამდენეჯერ! - თბილი ხმიდან ყვირილზე გადავიდა იგი და ვფიქრობდი ნეტავ იცოდეს როგოპრ მეზიზღება და ვერ ვიტან ამ ადამიანს თქო, მაგრამ სამწუხაროა ადამიანს არ შესწევს იმის ძალა სხვის ფიქრებსა და გონებაში იჩხრიკოს ნებართვით თუ უნებართვოთ. თვალებში შევხედე და გვერდით ავუარე თან მხარი გავკარი აგდებულად - იდიოტი ჩავიჩურჩულე ჩემთვის და კიბეებს ავუყევი უზომოდ მეზარებოდა გაკვეთილზე შესვლა და ეხლა მასწავლებლის ჭიჭყინის მოსმენა (ერთადერთი მასწავლებელი მიყვარდა, ეს ისტორიის მასწავლებელი გახლდათ) საკლასო ოთახის კარი გამოვაღე და გავიფიქრე - აი დაიწყო - ბავშვები ზიზღნარევი თვალებთ მიყურებდნენ ჩემი დახეული კაბისა და გაცრეცილი პერანგის გამო, იმის გამო რომ მე ღარიბი ვიყავი, გულს მირევდა ეს საზოგადოება მასწავლებელი მოვარდა და სილა გამაწნა რბილად რომ ვთქვათ აი უხეშად კი ასე ითქმებოდა სახეში მთხრიშა
- რა უფლება გაქვთ, თვქვენ ამაზრზენ ადამიანებს სხვებს სილა გააწნათ, რა უფლება გაქვთ რომ საერთოდ მეხებით? არც განათლება, არც ზრდილობა გაბადიათ არა? ეხლავე გაჩვენებთ როგორც უნდა (მოკლე ჩართვა ყველამ იცოდა რომ ჩემთან ცუდად გახუმრებაც კი მიუღებელი იყო და ცუდი დღე დაადგებოდა გამხუმრებელს ამ მასწავლებელმა კი არ იცოდა რად დაუჯდებოდა მისი ეს ქცევა თუმცა მალევე გაიგო)
2 წლის წინ
- ხო და ამის შემდეგ მასწავლებელი სკოლიდან გააგდეს სალი ისე გმირულად დადიოდა ამაყი იყო თავისი საქციელით... - და ისტორიის დასასრულს ბევრი ადამიანის სიცილის ხმა მოჰყვა ზოგის სიცილი სიცილსაც კი არ ჰგავდა თუმცა ვინ აქცევდა ახლა ამას ყურადღებას? არც არავინ... მეც ლოყის კუთხეში ჩამეღიმა ძველი ისტორიის გახსენებისას, მაგრამ მაინც აივანზე ვარჩიე გასვლა და სიგარეტის მოწევა სხვებისთვის სიჩუმე იქნებოდა ამ ღამეში, თუმცა ჩემთვის არა, მე ვიგონებდი ჰაერის ნაზ ღიღინს ვუსმენდი ძაღლების ყეფას და ვოქსიდან წვრილად მოსულ სიმღერას აქამდე -Secret Love Song- ჩავილაპარაკე სიმღერის ამოცნობის შემდეგ და ზურგის მხარიდან ბიჭის ხმა მომესმა
- Little Mix
- კი ასეა...
-ხო არ გეწყინა... - ბიჭმა თავი მოიფხანა და დაასრულა - ... ისტორიის გახსენება და ზოგადად შენზე ლაპარაკი?
- არა რას ამბობ ჩემს ადგილას ბევრს ესიამოვნებოდა კიდეც...
- ნუთუ ასე ცუდად გიცნობ?
- არა შენ საერთოდ არ მიცნობ სიმართლე რომ გითხრა
- მაშ ვინ გიცნობს კარგად?
- მთვარე, ვარსკვლავები და...
- და?
- არარის შენი საქმე - ლამის ვიტირე კიდეც თუმცა არა ვგრძნობდი რომ ტირილი მინდოდა მაგრამ ვერ... უბრალოდ არ შემეძლო, იმდენად შევგუებოდი ამ სიცარიელეს, ამ უგრძნობლობას, რომ სიყვარულიც კი გადამვიწყებოდა, სიყვარული რომელიც ერთდროს ჩემი ოცნება იყო...
- რა? რა მითხარი?
- წამომყევი
- კარგი - ხელი ჩავკიდე და ძლიერად მოვუჭირე, პირველად ცხოვრებაში თავს დაცულად ვგრძონბდი, ვგრძნობდი რომ შეიძლებოდა სისუსტე გამომეჩნა და მეამბო მისთვის ყველაფერი, მაგრამ მე... მე ხომ ვიცოდი რაც მოჰყვებოდა ამას ისევ ის თეთრი საშინელი გამოკეტილი ოთახი სადაც მარტო ვიყავი და მენატრებოდა, მენატრებოდაა სიცოცხლე, მენატრებოდა ადამიანები თუმცა გამოვედი და... და რაა? რა შემრჩა?... მივყავდი და მეც მივყვებოდი დამჯერად, მიდიოდა და ხელით ფანტავდა ხალხს მე კი წარმოვიდგენდი როგორ ფანტავდა დამჭკნარ ყვავილებს და ნამდვილი სილამაზისკენ თუ სრულყოფილებისაკენ მივყავდი, მართალია სრულყოფილი არაფერია, თუმცა ფანტაზია რას არ მოიმოქმედებს ხოლმე რომ კარგად სიცილის მიზეზი მოგცეს. მე ფიქრებში ვიყავი გართული და ვერც კი შევამჩნიე როგორ მიმიყვანა ბიჭმა კიბეებთან და მისი ნალაპარაკებიც არ მესმოდა რადგან გონება ბურუსში გახვეულიყო თითქოს ნისლი მოსწოლოდა ფიქრებს და საშუალებას არ აძლევდა ერთ ადგილზე გაჩერებულიყვნენ, ისინი მოდიოდნენ და მოდიოდნენ სიტყების ნიაღვარივით, ბიჭმა მიხვდა არც ისე კარგად ვიყავი ა ხელში ამწია, აი სწორედ ასე მოვხვდი სარდაფში ბევრი სილამაზის წინ, აი რა იყო სილამაზე... და... და აი რა იყო სრულყოფილება, დიახ... სრულყოფილება თვალებ მობჟუტული ძლივს ვხედავდი გამოსახულებებს თუმცა იმდენად მოხიბლული დავრჩი, იგი სრულყოფილებად მივიჩნიე მაშინ როცა ვამბობდი რომ სრულყოფილი არაფერი იყო, მართალიც ვიყავი არც ის იყო სრულყოფილი და არც მისი შემოქმედება, სრულყოფილი არაფერი და არავინაა...
- გამოსახულებებს ვერ ვარჩევ... - გამოვცარი მე ისევ ჩვეულად
- რა გჭირს, ცუდად ხო არ ხარ? - შეშინებული მიყურებდა ბიჭი მობჟუტულ თვალებზე ხელებს მისვამდა და გაუჩერებლად მეკითხებოდა - სალი ხო კარგად ხარ? თავი ამტკივდა ხელებში წნევა მომაწვა, გულის შესუსტებული ფეთქვა
-მ..ე... შე...ნ...- მინდოდა მეთქვა, მინდოდა ამომეღერღა მაგრამ ძალა გამოცლილს არაფრის თავი არ მქონდა, ვერ ვამბობდი, ვერ ვაგრძნობინე... მარტო ახლა არა, ადრეც მინდოდა მეთქვა, იცი რა? მე შენ მიყვარხარ... მაგრამ ახლა, ახლა გვიანი იყო, ადვილი ჩანს ვიღაცისთვის უბრალოდ ამ სიტყვების თქმა, ეს იმათთვის ვისაც მათხოვრობაში არ გაუტარებია წლები, ვისაც არ ჩაგრავდნენ სიღარიბის გამო და ვისაც არ სცემდნენ წკეპლით, ადვილია ხო... ადვილია მათთვის ვინც არ იყო დამცირებული ვისაც მშობლების სიყვარული ჰქონდა, ხო მათ სიყვარული იგრძნეს და ეხლა აღარ აქვთ მისი ფასი და მისი პატივისცემა ჩემნაირი ადამიანისთვის კი, ვისთვისაც სიყვარულზე მხოლოდ და მხოლოდ ოცნება შეეძლო ჩემნაირი მათხოვარისთვის ჩემნაირისთვის ეს... ეს იყო სასწაულად ძნელი - გთხოვ უთხარი, უთხარი იქნებ მასაც მოსწონხარ, იქნებ ისიც გრძნობს რაიმეს ხომ ხედავ როგორ თბილად გეგქცევა? და ჩემი პასუხი - მაგრამ იქნებ მას მხოლოდ მეგობრული ჟინი აქვს? შენ რა იცი? ეს იყო დიალოგი, დიალოგსაც თუ დავარქმევთ ჩემს თავსა და ჩემს მეს შორის, ხო ვიცი არეული ადამიანი ვარ, მარტოობა მიყვარს,საკუთარ თავთან საუბარი და... ტირილი მიყვარს რომელიც არასდროს მშორდება მიყვარს ჩემი ერთგული მეგობარი ჩემი თვალებიდან ჩანჩქერივით მოშქეფარე ცრემლი რომელიც მხოლოდ ჩემით სულდგმულობს და ისულდგმულებს ინტუიციას თუ მივყვებით საკმაოდ ბევრხანს...
* * *
ისევ ეს თეთრი სივრცე, ისევ ეს საზიზღრობა, თუმცა არა, ნამდვილად რაღაც მეშლება, ეს ის ადგილი არა რის შვებით ამოვისუნთქე როცა მივხვდი სადაც ვიყავი... თვალები ჯერასაც არ გამეხილა მაგრამ უკვე ვხედავდი სინათლეს რომელიც იმდენად მძიმედ მაწვებოდა თვალებზე გახელასაც კი ვერ ვახერხებდი ყურებში ბჟუილით ჩამესმოდა სხვადასხმა ხმები, გაურკვევლად მესმოდა მაგრამ ვხვდებოდი სხვასასხვა ადამიანის ხმები რომ იყო თვალებსი გახელა მომინდა თავს ძალა დავატანე და თვალები ბჟუტვით გავაღე, მტკიოდა მაგრამ ვცდილობდი დამენახა რა ხდებოდა, დამენახა ადამაინებსიხ მები, მათი გამოსახულება, თავიდან მხოლოდ სილუეტებს ვამჩნევდი ამ კაშკაშა სინათლეში, თითქოს გარემოც ჩემს წინააღმდეგააო, თუმცა მაინც მოვაბი თავი, მაშ , მე რისი სალი ვიქნებოდი ჩემი რომ არ გამეტანა? გავახილე და ისევ თავის ტკივილი, რაღაცის წრიპინის ხმა მესმოდა, არ ვიცოდი რა იყო ან საიდან მოდიოდა ეს ხმა, მედიკამენტების და სტის სუნი, სპირტის სუნი... ეს იყო მორიგი საავადმყოფოს სუნი, ჩვეულად ისევე ისეთი როგორიც სხვების, წელის წამოწევა ვცადე... ეხლა უკვე ვარჩევდი ხმებს თუმცა ისინი ისევ ისე ცუდად მესმოდა - არა... არაა... ოდნავ გახელილ თვალებში დავინახე ქალი რომლის გამოსახულებაც რატომღაც აქეთ იქით ქანაობდა, წამოდგომას ვცდილობდი მაგრამ ერთდოულად რამდენიმე ხელი მომყოლოდა და მაჩერებდა
- რა ხდება? - იმდენად ჩუმად ვთქვი მე თვითონაც ვე გავიგე ამიტომ უფრო ხმამაღლა წარმოვთქვი, რაც ძალა მქოდნა ამზე დავხარჯე და ჩემთვის ხმამაღკლა თუმცა მათთვის ისევ ხმადაბლა ვთქვი - რა ხდება?! ვიღაც ხელს მიჭერდა ვგრძნობდიძალი მტკიოდა, მეგონა ვენა გამოხეთქვადა და წავიდოდი იმ ქვენად თუმცაღა ჩემდა საუბედუროდ სად მქონდა მაგის ბედი? ხელზე რაღაცის ჩხვლეტა ვიგრძენი და ეს იყო ბოლო...
----------
გვირილების მთაში მოვხვდი, ჩემი საყვარელი ყვავილების გარემოცვაში სუფთა ჰაერი , ხარბად შევისუნთქე ჰაერი და ფოთლების შრიალის ხმა რომელიც მუსიკასავით ჩამესმოდა
- შვილო
- დედა? შენ აქ საიდან? შენ ხომ...
- ხო და შენც უნდა გამომყვე ეხლა კარგი? უბრალოდ გამომყევი
- ეს სამოთხეა?
- ეს ოცნებატა ქვეყანაა და დიახ ეს სამოთხეა
- რა თეთრი და ლამაზი ყოფილა, მე კი სიკვდილი შავი მუქი მეგონა - უცებ ავხტი და ისევ დავხტი, წავიქეცი, სხეული ექანებოდა, ზემოთ ქვემოთ, - მტკივნეულია მინდოდა მეტქვა, მეყვირა და მხოლოდ ახლა გავაანალიზე რომ ისევ ვგრძობდიი....