იმ ღამეს არ მეძინა, მას ვუყურებდი, მის მიხვრა-მოვხრას, მისი შეხებისას ჟრუანტელი, რომ მივლის. ხელს ძალიან მაგრად მიჭერდა.
ალბათ ცუდ სიზმარს ნახულობდა, არ ვეწინააღდეგებოდი და მეც ვუჭერდი ხელს. იმ ღამეს ასე ხელი-ხელ ჩაკიდებული გვეძინა. მეორე დღეს კი როცა გავიღვიძე, ხელი ისევ მქონდა ჩაკიდებული მასზე. რამდენიმე წამით ადრე გავახილე თვალი და ორივემ გავიღიმეთ, ხელი პირველი მან გამიშვა და გამთბარი ხელი გამიცივდა.
-მოიფიქრე თუ არაა?
-რაა?
გონზე მოსასვლელად რამდენიმე წამი დასჭირდა და მიპასუხა.
-რას გულისხმობ?
-შენ მითხარი , რომ მოიფიქრებდი ეს ჩემი სახლიც იქნებოდა თუ არა.
თავიდან სახეზე გაფითრდა , მაგრამ როდესაც ჩემი სტყევბი მოისმინა თითქოს ამოისუნთა და რაღაცისგან გათავისუფლდაო.
-ჰმ... კი ამიერიდან, ორივეს ‘’სახლი’’ იქნება.
ცდილობდა არ შეეტყობოდა დაბნეულობა და სიჩუმე დაარღვია.
-და შენ თუ მოიფირქე?
-რაა?
-დედაშენის სანახავად მზად ხარ?
-იცი... მენატრება.
-ეს ნორმალურია... ის დედაშენია და შენ ის გიყვარს.
-მასაც ვუყვარხვარ?
ჩემი თავის მიკვირდა, რატომ ვუსვამდი მას ამ შეკითხვას. მან ხომ არც კი იცის ვინა არის დედაჩემი?
-კი, ძალიან.
პასხუხი ძალიან გამიკვირდა და გაოცება ვერ დავმალე.
-საიდან იცი?
-საიდაან??? იქიდან, რომ.... ყველა დედას უყვარს თავისი შვილი.
ვატყობდი სიტუაციიდან გამოძრომას ცდილობდა, ამიტომ ზედმეტ კითხვა აღარ დავუსვი. ისედაც დაბნეული არ მსურდა, კიდევ უფრო დაბნეულიყო.
-კი, ალბათ მინდა ნახვა.
"ოღონდ მხოლოდ შორიდან" გულში ვამბობ და რამდენიმე წამი მჭირდება გონზე მოსასვლელად.
-ოღონდ მხოლოდ შორიდან! –ვიმეორებ ხმამაღლაც.
-იცი სხვა დროს, რომ იყოს?
ზედმეტი კითხვა აღარ დავუსვი. მაშინ პირვალდ შევატყვე დაბნეულობა და ოდნავ შეპარული სიყალბე, სიყალბიდან ძლივს გამოვაღწიე, ამიტომ იგივეს განმეორება აღარ მინდოდა.
-კარგი. - დიალოგი მაშინათვე დავასრულე.
ცოტახანში ადგა და მალვე გავიდა, არაფერი უთქვამს, უხმოდ წავიდა.
"რა უცნაურად იქცევა? რა მოხდა?" ჩემს თავს ბევრი პასუხგაუცემელი კითხვა დავუსვი. "პასხუის გასაცემად კარგი იქნება თუ უკან გავყვები" გავიფიქრე. მიხუხედავად იმისა რომ ეს ჩემგან ‘’ცუდი’’ საქციელი იქნებოდა მაინც გავყევი.
მალევე მივუახლოვდი, ისე ახლოს მივყვებოდი, მისი ფეხი ხმა მესმოდა... მივყვებოდი... მივყვებოდი... ის გზა თვისი სახლისკენ არ მიდიოდა. მიყვებოდი და ის მოხდა, რისაც ყველაზე მეტად მეშინოდა. ქვას ფეხი წამოვკარი და დავეცი, ისევ ისე შემოტრიალდა, როგორც იმ ღამეს, როდესაც სახლიდან გამოვიქეცი.
-რატომ გამომყევი? არ მენდობი? - მკითხა.
-დნობა არაფერ შუაშია.
-აბა რა არის შუაში?
-დღეს უცნაურად იქცეოდი და გადავწყვიტე გამოგყოლოდი , თან ეს გზა შენი სახლისკენ არ მიდის, მაშ სად მიდიხარ?
ალბათ ამას სიტყევბს მოელოდა, მაგარმ მაინც დაიბნა.
-უნაურად არ ვიქცევი და საერთოდ შენ უნდა შეგითანხმდე სად მივიდვარ?
თავის დაცვას შეეცადა, სიყალბეს სიუხეშეც მოჰყვა. არ ვიცოდი, რა მეპასუხა... ის მართალი იყო, არ მაქონდა უფლება გამეკონტროლებინა სად მიდიოდა ან როდის...
-კარგი.
ყელში ბურთები მეჩხირებოდა, უკან მოვბრუნდი. გზა გავაგრძელე, ისიც გამომყვა.
-მაპატი, კარგი?
ხმა არ გავეცი, გზა გავაგრძელე.
პირდაპირ ნასახლარში არ წავედი, იქვე ახლოს ქვაზე ჩამოვჯექი და ისიც გვერდზე მომიჯდა. მაშინ მივხვდი, რომ უკან გამომყვა.
-მაპატიებ?
-ეს, მე უნდა მაპატიო.
ხმა აღარ ამოიღო, უბრაოდ თავი მხარზე ჩამომადო.
-მე გპატიობ, შენ?
ვხედავდი როგრო იკავებდა ცრემლებს, რომლებიც მალევე გაიკვლევდნენ გზას ქალიშვილის ლოყებზე.
-მეც.
მისი ხელი ჩემსაში მოვიქციე, საოცრად თბილი ხელი ჰქონდა.
-დედაშენთან ხვალ წავიდეთ.
-ახლა, რა ვქნათ?
-არვიცი ალბათ კარგი იქენბა თუ დავიძინებთ!
მართლაც შევედით ნასახლარში, რომელიც მაშინ უკვე ორივესი იყო, ნასახლარი რომელმაც ჩევნ გადაგვარჩინა და რომელიც ძალიან გვიყვარს.
თვალები დავხულეთ, მიუხედავად იმისა, რომ ორივეს გვეღვიძა, თავს ისე ვაჩვენებდით თითქოს გვეძინა და ასე ‘თამაშში’ ჩაგვეძინა.

როცა გავიღვიძე, როგორც ყოველთვის იქ არ დამხვდა ,დედის მონატრების სურვილი უფროდაუფრო იზრდებოდა. ვამჯობინე მარტო წავსულიყავი მასთან.
მზე როგორც ყოველთვის ანათებს და გვათბობს, მაგრამ "ზედმეტი" მზე წვიმის მომასწავლებელია. იმ დღესაც მწველი მზე ანათებდა. ამიტომ ავჩქარდი და აი ჩემი ‘’სახლიც’’ გამოჩნდა, ერთი შეხევდით ისევ ისეთი იყო როგორიც დავტოვე. პატარა გორაკზე ავედი, დავჯექი და ვუყურებდი, სურვილი ღვივდებიდა, იმისა, რომ დედასთან მივსულიყავი. ცოტა წინ წავიწიე, კიდევ ცოტაც და ჩემს ყოფილ სახლთან უკვე ძალიან ახლოს ვიყავი, როგორც ვიცი ჩემი და თაგვის სახლები ახლოს იყო, და წესით უნდა დამენახა, ამჯერად სად წავიდა, მაგრამ ჩემ წინ თაგვს ვხედავდი, რომელიც რატომღაც მომეჩვენა, რომ ჩემი სახლიდან გამოვიდა.