-რასაკეთებ?
-ვარსკვლავებს ვაკვირდები
-ჰიჰ, რატომ?
-მინდა რომელიმე მოწყდეს, და...
-და რა
- შენ ჩაგიფიქროო
-აუცილებლად აგიხდები (გამიცინა, მე რომ მიყვარდა ზუსტად ისე)
-არამიხდები და ვისი აჯობებს (მხოლოდ გავიღიმე, სევდა რომ დამემალა)
-არგცივა?
-ცოტაა (საკუთარი ტყუილისგან შერცხვენილმა, მზერა ავარიდე)
-მოვიდა გუდიანი, უნდა ჩაგეხუტოოსს (უკვე ბოლო ხმაზე იცინოდაა)
-გადი იქით სულელო (ხელი ვკარი და გამეღიმა, როგორ ადვილად მოვიშორე თავიდან)
-მოდი ჩემთანნ (ხელებით მიმიხუტა, ცოტაც და გამჭყიპავდა)
-არდავიძინოთ რა (ვუთხარი, თუმცა მანაც იცოდა როგორ მეძინებოდა )
-მოდი ვითამაშოთ, ვისაც პირველი ჩაეძინება აივანზე გაატარებს ღამეს
-კარგი ვუთხარი და თავი მხარზე დავადე
მერე არმახსოვს რამოხდა, დილით რომ გავიღვიძე, ჩემს გვერდით იწვა, ორივე ხელი ჩემზე შემოეხვია, თითქოს ვინმე წართმევას მიპირებდაო, შუბლზე მაკოცა და პირველი რაც გავიგონე ეს სიტყვები იყო:
-ნიი, იცი შენ რო ოდესმე წახვიდე მოვკვდებიი
აღარ ვიცოდი რამეთქვა, მეც იგივეს ვფიქრობდი ამიტომ დუმილი ვამჯობინე და კიდევ უფრო ძლიერად მივეხუტე, ვგრძნობდი, როგორ მეფერებოდა თმებზე, არმინდოდა ოდესმე დამთავრებულიყო ეს ბედნიერი წუთები, ვიცოდი რომ უმისობას ვერგავუძლებდი... ამფიქრებში გართულს კიდევ ერთხელ ჩამეძინა, და მაინც რამხელა სიყვარულიაა, ნატრობდე ადამიანს რომელიც გვერდით გყავს.