ჩემო მეგორბოებო მე არ ვწერ ჰოლმე ისტორიებს რარაც არ გამომდის ახლა გამომივიდა ოღონდ ძალიან პატარა მხოლოდ ერთავიანი და დიდი ბოდიშით
-მაგრამ მე შემიძლია დაგეხმარო
-არმჭირდება
-რატომ არ მენდობი?
-საკმარისია გადი ოთახიდან
-მაგრამ მეე...
-გადი მეთქი არგეეეესმიიის
იმხელაზე დამიყვირა ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, პატარა ბავშვივით ავქვითინდი და ოთახიდან გავვარდი
-მაპატიე...
ხმადაბალი მაგრამ სევდიანი ხმა შემომესმა
-მერამდენედ? ჩემთვის ჩავიჩურჩულე და სადარბაზოდან ქვემოთ ჩავედი... სახლში ღამით დავბრუნდი, უკვე ჩასძინებოდა, რამდენიმე წუთი გაშეშებული შევყურებდი და ვერმივხმდარიყავი რა სჭირდა, ადრე ასეთი არყოფილა, ასე ცივად არასდროს მექცეოდა, არმიყვიროდა, არმეჩხუბებოდა
-აღარვუყვარვარ მხოლოდ ამით ავხსნი მის ასეთ საქციელებს ხო აღარვუყვარვარ. რამდენჯერმე გავიმეორე ესსიტყვები და დავწექი, ვგრძნობდი მისსუნთქვას და ვიცოდი სიგიჟემდე მიყვარდა, ვგრძნობდი როგორ უცემდა გული და ვიცოდი სიგიჟემდე მჭირდებოდა... დილით მისმა ტკბილმა ხმამ გამაღვიძა, ესიყო ახალი დღის ახალი დასაწყისი, არახსოვდა როგორმომექცა ან არუნდოდა გახსენება, ისევ თბილი იყოო, ისეთი იყო მე რომ მიყვარდა... არაფერი მითქვამს წამოვდექი და თაროდან საჭირონივთების ჩამოღება დავიწყე, სრულიად შემთხვევით კი ხელში კონვერტი შემრჩა, არვიცი რატომ მაგრამ გავხსენი და ყოველივე იქ დაცერილი ჩემთვის იყო ტკივილი მარცხენა არეში, ვიგრძენი როგორ ამიკანკალდა ხელები, სხეულში სიცივემ დამიარა, ცოტაც და ვიკივლებდი, საწოლზე ჩამოვჯექი, ლოყებზე ცრემლები ისეთი სისწრაფით სრიალებდნენ გეგონებოდათ ფეხი დაუსხლტაო... ოთახში შემოსულმა სასრაფოდ მიმიხუტა გულზე. ხელიდან კონვერტი გამომგლიჯა და მხოლოდ დახედა მივხვდი არწაუკითხავს.
-მითხარი რომ ტყუილია
ძლივს ამოვღერღე ეს სიტყვები და მომლოდინე თვალებით მივაშტერდი
-მაპატიე..
ამსიტყვაზე ვიგრძენი როგორ ნელა დავეშვი იატაკზე, მერე არაფერი მახსოვს რომ გავიღვიძე საავადმყოფოში ვიწექი, თვალები გავახილე თუარა მისი თბილი ხმა ათას სხვაში ამოვიცანი
-გპირდები არ მიგატოვებ
შუბლზე მაკოცა, მისი ტუჩები საშინლად გაყინულიყო, მივხვდი კარგად არიყო მაგრამ მაინც არმშორდებოდა... ერთადერთი ცრემლი, ერთადერთი სიტყვა ერთმანეთში აირია და ხელიდან გამომეცალა მისი თავი. ესიყო დასასრულიი, მან მე უკანასკნელად მაკოცა შუბლზეე, ეხლა ჩემი ჯერი იყო მისთვის რაიმე მეთქვა და მხოლოდ ესღა მომაფიქრდა
-გპირდები არ დაგივიწყებ
....
მას შემდეგ 3 წელი გავიდა მეკიისევ იმ გრძნობით და უფრო მეტადაც კი მიყვარს... წერილში ამოკითხული სიტყვები კი დღემდე ყურში ჩამესმის
'დიდხანს ვერ იცოცხლებ