-მარი ჩაალაგე უკვე ყველაფერი?
-კი დე, ნუ ღელავ , პასპორტიც თან მიდევს და ბილეთიც, რო ჩავფრინდები მოგწერ ფბ-ზე
-როგორ მანერვიულებ რაა- მოდის და ისე მეხუტება ლამის გამგუდოს , მაგრამ მაინც არაფერს ვეუბნები , მას შემდეგ რაც აქ მთელი თვე უგზოუკვლოდ დაკარგული ვიყავი, დედაჩემი ახლა სულ მაკონტროლებს, ეხლაც ჩემი გაშვება საზღვარგარეთ ისე არ უნდა მაგრამ ვერც მეწინააღმდეგება.
-კაი დე დამაგვიანდება თვითმფრინავზე
-დე კარგად დაფიქრდი გაგაცილებთ მე და მამიკო
-არ მიდა მართლა, მერე ტირილს დაიწყებ და მეც გამიჭირდება გაფრენა და მთელი გზა ვინერვიულებ
-კაი ხო, ღმერთი გფარავდეს და მშვიდობიანი მგზავრობა
-მადლობა-კიდევ ერთხელ მაგრად ვეხუტები დედასაც და მამასაც და კარები გავიხურე

ჩემი ცხოვრება მე-11 საუკუნეში სამი წელი გაგრძელდა, ხოლო აწმყოში ჩემი გაქრობის მხოლოდ ერთი თვე, ბოლოს რაც მახსოვს მეგობრის სახლიდან მოვდიოდი და უცებ წარსულში გავახილე თვალები, არ დავიწყებ იმის აღწერას ჩემებს რა მოუვიდათ როცა სახლში არ მოვედი, როცა გავიდა ერთი კვირა, მერე მეორე და ბოლოს ერთი თვის მერე მიპოვეს შემთხვევით სვანეთში, საშინელ მდგომარეობაში, ორგანიზმი გამოფიტული მქონდა ამას დამატებული გაუწყლოება. მაშინვე საავადმყოფოში დამაწვინეს და გონს მხოლოდ 3 დღის მერე შემდეგ მოვედი. პოლიციამ და მასზე უარსემა დედამ ათასჯერ დამკითხა, მაგრამ ყველა კითხვაზე პასუხი ერთი იყო, არ ვიცი!. ბოლოს ყველამ შეწყვიტა კითხვების დასმა და ჩვეულებრივად ცხოვრება გავაგრძელე. მას შემდეგ უკვე წელი გავიდა და ეხლა გამოიცანით სად მიფრინავ? აზიაში, კონკრეტულად კი სამხრეთ კორეაში. დაფინანსება მოვიგე იქ სწავლაზე და ეხლა შემდეგი 4 წელი იქ მომოწევს ყოფნა.

18 საათი გადაფრენების შემდეგ ფეხი მიწას შევახე, ნუ ეხლა საბოლოოდ. მატარებლით ჯერ დედაქალაქში ჩავედი, შემდეგ კი სახლში ძლივს მივაღწიე, მართალია ძაან პატარაა აქ ჩემი სახლი, მაგრამ ერთ ადამინს ეყოფა, ძლივს დავლაგდი , ამობარგვას მთელი დღე დასჭირდა. ბოლოს კი მივიღე ჩემი საოცნებო სახლი, სარკეზე გირლიანდები ჩამოვკიდე, ესეც ბოლო შტრიხი შევმატე ჩემს საცხოვრებელს და კმაყოფილმა მოვავლე თვალი არემარეს. საწოლზე დავეშვი და მაშნვე ჩამეძინა. ყოველ ღამე რაც ჩემს დროში დავბრუნდი ერთი კოშმარი არ მანებებს თავს. ჩემი მასკიანი ტრონზე ზის მომღიმარი და მის ფეხებთან ყველა პრინცი მუხლებზე დგას, მოულოდნელად კი ყველას ისარს ესვრიან. ჩემი მასკიანი კი ხმამაღლა იცინის. ამ მომეტში კი ყოველთვის მეღვიძება. არ ვიიცი რას ნიშნავს ეს ყველაფერი, დღემდე მეგონა რომ ეს სიზმარი დროში მოგზაურობის კვალი იყო, მაგრამ მწარედ ვცდებოდი ჩემს მასკიანში და განსაკუთრებით ჩემს თავში.მე შევქმენი მონსტრი და ამას ვერს ვხდებოდი.


უკვე მეორე დღეა რაც ახალ ქვეყანაში ვარ და დროა ყველაფერი დავათვალიერო, ყოველშემთხევაში ისინი მაინც რაც ჩემს სახლთანაა. სიარული აქ საშინელება იქნება, სახლები სულ გორებზეა აშენებული, დაღმართებს აღმართები მოსდევს და პატარა კი არაა საშნლად მაღლები. თითქმის ყოველ ნაბიჟზე პატარ-პატარა მაღაზიებია, ერთი-ორი საუნაც კია და ყველაზე მეტად ,აოცებს ძალიან ბევრი ავტობუსის გაჩერება, მართლა ძალიან ბევრია. ამინდს კიდე ვერ გაიგებ ისეთი უცნაურია.შუადღემდე საშინლად ცივა, თბილი ჟაკეტით უნდა იარო, 12-დსან 4-მდე კიდე ისე ცხება ბრეტელებიანი უნდა ჩაიცვა და საღამოს კიდევ კვლავ ცივა. მგონი აქ მე სულ გაციებული ვიქნები ეს დავასკევი და მაღაზიაში შევედი საჭმლის საყიდლად. ოჰო ფასებიც ამას ჰქვია, აქ მგონი მძარცველებმა მაღზიებში გადაინაცვლებს. ყველაფერს ცეცხლის ფასები ადევს. უკვე სალაროსთან ვდგავარ, როცა ჩემთან პატარა ბიჭი მოვიდა. ისე ჩქარა მიაყარა ყველაფერი ვერც კი გავიგე რა თქვა ამიტომ ჩემი საწყალი კორეული გამოყენე
-ცოტა ნელა შეგძლია თქვა
-ეს წიგნი თქვენ დაგივარდათ- ხელში კი რაღაც საშინლად ძველ წიგნს მაჩეჩებს არც ავტორი აწერია და არც სათაური, ისაა რომ უკვე თავი ავწიო და ვუთხრა ჩემი წიგნი არაა თქო, რომ გაქრა ის ბიჭი, აქეთ-იქით მიმოვიხედე მაგრამ მაგრამ უკვე წასულა. გამყიდველს შევეკითხე
-სად წავიდა ბავშვი ჩემს გვერდით რომ იდგა?
მან კიდე ისეთი გაურკვეველი პასუხი მომცა
-ვინ ბავშვი?
ნუთუ ვერ შეამჩნია, არად მის პირდაპირ იდგა, მაღაზიიდან დარეტიანებული გამოვედი, ხელში სამი ცელოფანი და საშინლად მძიმე წიგნი მიჭირავს. სახლამდე ნელი ნაბიჟით მივდივარ, უკვე ჩემ კორპუსს მივიახლოვდი, თუ შეიძლება არომ ამ სახლს კორპუსი ვიწოდო, სულ სამი სართული აქვს და მესამეზე მე ვცხოვრობ. მოკლედ უამრავი ხალხია შეკრებილი, ყველა რაღაცას ამბობს, მე კიდე ასეთ ხმაურში ერთი სიტყვაც კი ვერ გავიგე. ერთ ქალთან მივედი
-უკაცრავად , რა ხდება?
ჯერ ეჭვის თვალით შემხედა მეც კიდე დავაწყნარე
-მესამე სართულზე ვცხოვრობ, გუშინ დილით გადმოვედი აქ საცხოვრებლად
-წყლის მილი გასკდა და მგონი თქვენი სახლი სულ დაიტბორა
-რაა? დარწმუნებული ხართ?
-დიახ.
კიდევ რაღაც თქვა მაგრამ ყური არ ვათხოვე და გიჟივით გავიქეცი, სახლში შევედი და რას ვხედა, ყველაფერი სველია, ვანაში წყლის მილი გამსკდარა და დიდი წნევით გადოუხეთქვას, კიდევ კაი ნივთები უმეტესობა კარადებში შევაწყვე და არ დასველებულა.
-მარი თქვენ ბრძანდებით?
უკან შევტრიალდი და შუახნის ქალი იდგა, ალბათ 53 წლის იქნებოდა, ყოველ შემთხვევაში მეტის არა,გემოვნებიანად ეცვა, თმები კი ღია ყავისფრად ჰქონდა შეღებილი
-დიახ მე ვარ მარი
-სამწუხაროდ სხვაგან უნდა გადახვიდეთ, აქ რემონტია გასაკეთებელი და ვერ დარჩებით
-და თქვენ ვინ ხართ?
-ამ სახლის პატრონი
-კი მაგრამ ახლა სად წავიდე? გუშინ ჩამოვედი აქ, რასაც თქვენ მეუბნებით შეუძლებელია
-ვიცი და ამიტომ შემოთავაზება მაქვს, ჩემი შვილიეხლა საქმის გამო მთელი თვით ტაილანდშია წასული და შეგიძლიათ იქ დარჩეთ.მანამდე კი აქ რემონტი დამთავრდება და შეგეძლებატ აქ დაბრუნდეთ
-კარგით, მაშინ ჩავალაგებ ჩემს ნივთებს და წავიდეთ
-კარგი, ოღონდ მალე მორჩი
ყველაფერს ხელი დავავლე და ჩემოდნებში ჩავყარე, ეჰ ბედიც ამას ჰქვია რაა, საჭმელებიც ჩავყარე ზურგჩანთაში და 40 წუთში უკვე მხად ვიყავი ახალ სახლში გადასასვლელად. სამი დიდი ჩემოდანნი ძლივს ჩავათრიე ქვემოთ, სადაც სახლის პატრონი მელოდა,კიდევ კაი მანქანა აქვს, თორე რა მეშველებოდა, სეულის ცენტრში წავედით. mკვადრატი ახლოსაც ვერ მოვა ისეთ საცხოვრებლ კომპლექსში მოვედი. ყველაგან დაცვა, გამწვანებული არემარე და უზარმაზარი საცხოვრებელი კომპლექსი, შვეიცარი კარებში და 25 სართული, პირი ღია დამრჩა ისეთი მაგარი იყო. შადრევანიც კი ჰქონდათ ეზოში.მე-19 სართულზე ავდით. სახლის კარები რომ შევაღე აი მაშინ ი დავიშოკე რასაც ჰქვია, ევრორემოტზე ევრორემონტი იყო, მტვერსასრუტიც კი თვითონ რომ იმოძრავებს, ერთი პლანშეტით რომ აბაზანაში წყალს მოუშვებ, ფარდებს ჩამოაფარებ და გააზს აანთებ, მაშნ მიხვდი რომ საქართვეო პალეოლითის ხანას ეკუთვინს. ქალმა მკაცრად დამიბარა არაფერი გამეფუჭებინა თორე სამმაგს გადამახდევინებდა. მეც დავრჩი მარტო ამ უზარმაზარ სახლში. სამი საძინებელი, სამი აბაზანა, უზარმაზარი კუხნა და მისაღები.ამ ქალის შვილი ნამდვილად მილიონერია. მეც მოვეწყვე ერთ საძინებელში, აბაზანაში შევიხედე და მიხვდი რომ საჭმელი მთავარი არაა, პირველ რიგში ამ ჯაკუზში უნდა ჩავწვე. ესეც რომ სასწაული იქნება, ონკანიდან წყალი რომ მოდის ეგეც კი სანახაობაა რა. ონკანში შუქებია და ფერებს იცვლის, წყალი ავაქაფე და ჩავწექი. აბაზანა ასეთი გადარეული დღეების შემდეგ ზედ მისწრებაა და თანაც ისეთი მაგარია რომ შეგიძლლია წყლის ტემპერატურა არეგულირო.შეგიძლია ერთი საათი იწვე და წყალი მაინც არ გაცივდება. მეც მეტი რა მინდა. ასეთი დამღლელი დღების მერე აბაზანაში ჩამეძნა, ხო არ მოგესმათ ჩამეძნა, მაგრამ ისიც მცირე ხნით, კვლავ კოშმარმა გამომაღვიძა, ალბათ საათ ნახევარი გავიდა. გადმოვედი აბაზანიდან და საწოლისკენ გავეშურე. მასზე კიდე რას ვხედავ, წიგნი დევს, პატარა ბავშვა რომ მომცა. არადა მახსოვს რომ ეს წიგნი ჩემოდანში ჩავტენე და არც ამომიღია. გადავშალე პირველ გვერდზე და რას ვხედავ ფურცელზე ხატია ჩვენი პირველი შეხვედრა. დიახ ჩემი და ჩემი მასკიანის ხესთან, მეორე გვერდზე კიდე ჩვენი ლაპარაკია, ჩემი ფიქრებიც კი წერია, წიგნს გიჟივით ვფურცლლავ, ყოველი ჩვენი შეხვედრა ზუსტადააა ასახული, ჩვეენი სიტყვები თუ ფიქრები, წიგნის უმეტესი ნაწილი კი ცარიელია,მაგრამ ბოლო გვერდი .... ბოლო გვერდზე ხატია მასკიანი ტრონზე, ფეხთითკი მკვდარი პრინცები, ყველას გულში თითო ისარი აქვსთ გარჭობილი, ზუსტად ისე როგორც მე მესიმზმრებოდა. რა ჯანდაბა ხდება? რს წიგნია ეს?!


აბა ესეც გაგრძლება, ჯერ ყველაფერი წინაა, მიანტერესებს თქვენი აზრით რას ნიშნავს ბოლო ფურცელზე დახატული სცენა, ვინაა პატარა ბავშვი და საერთოდ რა წიგნია. იმედია მოგეოწნაბთ