და აი უკვე სექტემბერია. ვნერვიულობ, ეს ხომ ჩემი პირველი დღეა უნივერსიტეტში. ყველაზე ლამაზი კაბა ჩავიცვი და თმები, რომელსაც კულულების ნასახი აღარ შერჩა, ლამაზად დავივარცხნე. ნეტავ ვიცოდე რა მანერვიულებს. ყოველთვის საუკეთესო მოსწავლე ვიყავი, თუმცა ერთი ნაკლი მაქვს. ხასიათი, რომლითაც ყოველთვის ვამაყოფდი, სადღაც გაქრა. რაც დარჩა არის მხოლოდ რობოტი, რომელიც სხვის გადაწყვეტილებებს მიჰყვება და საკუთარი აზრი არ გააჩნია. არ ვიცი ეს როდის მოხდა. იქნებ მაშინ, როცა გავიაზრე თუ რაოდენ ძნელია გაგაჩნდეს რაიმე სახის პასუხისმგებლობა, ან მაშინ როცა პირველი შეყვარებული დამშორდა სულ რაღაც რამდენიმე თვის უკან, ან იქნებ ეს მაშინ მოხდა როცა მამა დავკარგე, ნუ გეშინიათ, ის არ მომკვდარა, უბრალოდ მიგვატოვა. არავინ არ იცის რა რთულია, როცა აღარ გყავს ადამიანი რომელსაც სიცოცხლესაც კი ანდობდი. ერთ დღესაც შემოგვხედა დიდ და ბედნიერ ოჯახს და მიხვდა, რომ აღარ ვუნდოდით. დღემდე არ მესმის მისი და ალბათ ვერასდროს ვაპატიებ. კიდევ კარგი მას მარტო გარეგნულად ვგავარ. თემას გადავუხვიე. მოდით ჩემს პირველ დღეს დავუბრუნდეთ. უნივერსიტეტი, თორმეტი ასო და ამხელა მნიშვნელობის მატარებელი. ვნერვიულობ. ხომ შეიძლება პროფესია არასწორად ამერჩია და ამისთვის ერთი წელი დამეკარგა. მე კი აუცილებლად უნდა ვიმუშავო, რომ დედას დავეხმარო. რომელი საათია? მგონი მაგვიანდება. სწრაფად ვიღებ ჩემს ჩანთად და მომავლისკენ გავრბივარ. ფეხები მიკანკალებს, ცვლილებებს მიუჩვეველი ახალ ცხოვრებას ვიწყებ.
უნივერსიტეტში შესვლისას ყვრლა მე მომაჩერდა. ჩემი გარეგნობის აღწერა დამავიწყდა... ვარ მაღალი, გამხდარი, მუქი წაბლისფერი თმითა და მწვანე თვალებით. ყურადღებას მიბყრობას მიჩვეული ვარ, მაგრამ ამ მომენტში მირჩევნია გავქრე ან უჩინარ არსებად ვიქცე. აუდიტორიაში დავჯექი და ლექტორის მოლოდინში გავიტრუნე. ჩემგან რადიკალურად განსხვავებული გოგო მომიჯდა გვერდით, რომელსაც წარბთან პისინგი ჰქონდა და სულ შავები ეცვა. არ მიყვარს ხალხის განსჯა. უცნობს მივესალმე.
-გამარჯობა, მე სოფიო თაბაგარი ვარ. სასიამოვნოა შენი გაცნობა.
-ჩემთვისაც, მარიამ დვალი,- ხელი ჩამომართვა. ვერაფრის თქმა ვერ მოვასწარი, რადგან აუდიტორიაში ის შემოვიდა. ლექტორი, რომელიც მოდელს უფრო გავდა. საკმაოდ ახალგაზრდა და ჩემთვის ნაცნობი იყო, თუმცა ვერ ვიხსენებდი საიდან. ცისფერ თვალებს აქეთ- იქით აცეცებდა და ახალ სტუდენტებს ათვარიელებდა. უეცრად ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა და მე მივხვდი რომ მისი მზერა განსაკუთრებული იყო.
