წარსულში ჩალპა მომაკვდავი გახრწნილი სული
ზიზღით ვუცქერი ქანცგაწყვეტილ არარაობას...
ვინ ვარ? რა მინდა?
არც კი ვიცი და უკვე ვკვდები...
მე არ ვგულისხმობ ბანალურად იმ ქვეყნად წასვლას...
წყვდიადი ისე იჭრება სულში
ნასახი სხვის არსად გადარჩა...
სისულელეა ყოველ ღამე ბრძოლის გამართვა
დილამდე ჭიდილი საკუთარ თავთან...
რთულია ყოველ წუთს ფიქრი და გოდება
ცხოვრების რიტმში ჩაბმის მცდელობა...
დილამდე ბრძოლა და დიალოგი საკუთარ თავთან
როცა მოსაუბრე არავინ არ გყავს...
სისულელეა ელოდო იმას
რაც უკვე იცი აღარასოდეს შენამდე მოვა...
მაგრამ ელოდები გჯერა სასწაულის...
გახრწნილ, ჩამკვდარ სულში რწმენის არსებობის...