"მარტო ვართ მე და ქრისტინა. თან მარტო, თან ყველასთან ერთად. მაგრამ ჩვენ ხომ ვიცით, რომ სავსე დარბაზში სიცარიელეა. აქ, ახლა ჩვენთან ერთად უნდა იყოს, უნდა გვიღიმოდეს. მაგრამ... მაგრამ არ არის, არ მოდის, არ გვიბრუნდება. 3 წელი გავიდა, მაგრამ ვერ ვივიწყებ, საუკეთესო ადამიანს ვერ ვივიწყებ."

"მახსოვს ყოველ დღე, დილაუთენია იღვიძებდა. ოჯახში ყველას გაგვაღვიძებდა და დღესაც ხალისიანად იწყებდა. ძალიან ართობდა ჩვენი გაბრაზებული სახეების ყურება. ხან წყალს მასხამდა, ხან ქვაბებს ერთმანეთზე არახუნებდა და ყველას ერთიანად წამოგვაგდებდა ფეხზე. ჩვენც გაბუსხულები, 7 საათზე უკვე ჩაის და ყავას მივირთმევდით."

"მისი ღიმილი მენატრება, ყველაზე ლაღი და გულწრფელი, ამდენ სევდას, რომ იტევდა. მუდამ იღიმოდა, იცინოდა და როგორც ქრისტინა ამბობს ხოლმე, ღლაბუცობდა. მეცინება, სიმწრის სიცილით მეცინება, რა მწარე ყოფილა მონატრება."

"ძალიან ვუყვარდით მე და ქრისტინა, ერთმანეთისგან არ გვანსხვავებდა. მე თუ "შოპინგზე" მივყავდი, ქრისტინაც მიჰყავდა, მე თუ შოკოლადებს მყიდულობდა, მასაც ჰყიდულობდა. ხანდახან ძალიან ვეჭვიანობდი, მაგრამ მივხვდი, ის უბრალოდ კეთილი და ყველას მიმართ ასეთი იყო. მას უბრალოდ ყველა უყვარდა."

"ქრისტინას'აც ძალიან ენატრება, ყოველ დილით თვალებჩასიებული იღვიძებს. ყოველ ღამე ტირის. მეც ვტირი. ძალიან გვენატრება. რა დავუშავეთ ღმერთს ასე, რომ გაგვწირა? ნუთუ მართალია მოსაზრება, რომ ღმერთს ისინი მიჰყავს თავისთან, ვინც ყველაზე კარგია? მართალია. გიორგი ყველაზე კეთილი ადამიანი იყო, ზოგიერთებისგან განსხვავებით, ადამიანი იყო. მტკივა... უმისობა მტკივა. ცრემლებით ვასველებ ფურცლებს და მჯერა, ის მიყურებს და იღიმის, თურმე როგორ ვყვარებივარო ჩემს ქაჯანას."

"ჩვენს დაბადების დღეზე, მუდამ მჩუქნიდა ძვირფას საჩუქრებს, 18 დეკემბერს, ისევ არ დაარღვია ტრადიცია და "ოქროს" დაბადების დღეზე მანქანა მაჩუქა. მე ოთახში, მისთვის ყველაზე ძვრიფასი, ფეხბურთის ბურთი, მაისური და ბუცები დავუტოვე. არაფრით გამორჩეული მაგრამ, ორიგინალები და თან "ბარსელონასი", უკვე მისი გულის გახარებას უდრიდა. უბედნიერესი ვიყავი, მაგრამ არ მეგონა, რომ ზუსტად ერთი კვირის თავზე ყველაფერი ჩამმწარდებოდა. მანქანა მათხოვეო, ჩემი გაფუჭდაო. ვათხოვე. გზაბი მოყინული იყო, გავაფრთხილე ნელა იარე მანქანა არ დამიმტვრიო მეთქი, გავეხუმრე. გამიცინა, მე დავიმტვრევი და მანქანას არ დავამტვრევო."

"სული მეხუთება, გული მინდა ამოვიგლიჯო, ძალიან მტკივა. ცრემლებით ყოველ ღამე ვასველებ ბალიშს. გიორგი,რომ მხედავდეს შეიძლება მომკლას კიდეც, მაგრამ არ შემიძლია, ვერ ვრჩერდები, ტირილი ძალიან მშველის. უიმსობა ისეთივე მტკივნეულია, როგორიც უჰაერობა, უწყლობა. ძალიან, რომ გინდა ისუნთქო, დალიო, მაგრამ არ შეგიძლია. გინდა მოკვდე, რომ დაისვენო, მაგრამ ღმერთი არ გაძლევს უფლებას. უნდა იტანჯო, გაუძლო უჰაერობას, უწყლობას. და ალბათ იმედი არსებობს, სიცოცხლის მიზეზისა, ალბათ არსებობს ადამიანი რომელიც სიცოცხლის სურვილს დაგვიბრუნებს, წყალს დაგვალევინებს, მაგრამ ჩემთვის გიორგი ერთადერთი იყო, უმისობა მომკლავს, ვიცი მომკლავს. მტკივა... მისი გაყინული სხეული მტკივა. მინდა ჩახუტებით გავათბო, მაგრამ... მაგრამ ერთხელ გაყინული აღარ ლღვება..."

"შუა ღამე იყო, პირველი იწყებოდა. ტელეფონის ზარის ხმა გაისმა, შემდეგ კივილი მოჰყვა დედაჩემის და მამაჩემი ღრიალი. მათ ოთახში გავარდი. იატაკზე ტკივილისგან მოკლაკნულიყვნენ და დუმდნენ. გული იქვე მომიკვდა და დამისამარდა. ისტერიკული ტირილი ამივარდა, ყველაფერს მივხვდი. იმ დღეს ვწყევლიდი, როცა მანქანა მაჩუქა, ჩემი გაჩენის დღეს ვწყევლიდი, ჩემს სიტყვებს ვწყევლიდი მანქანა არ დამიმტვრიო მეთქი. გული მისკდებოდა, უბრალოდ ვკვდებოდი. და ალბათ... იმ დღესვე მოვკვდი."

"დასაფლავების დღე... ყველაზე მძიმე და ყველაზე უგრძნობი. მასთან ერთად მინდოდა ვწოლილიყავი და მასთან ერთად მინდოდა გამცივებოდა სხეული. როგორ არ ჩავყევი, მიკვირს... ვტიროდი, სუნთქვა მეკვრობდა და ყველაზე უბედური ვიყავი. ყველაზე ნათელი წერტილი, ჩემი ბიოლოგიური ძმა, ჩემი ტყუპისცალი, ჩემი გიორგი დავკარგე. ამბობენ, ტყუპის დაკარგვას ყველაზე მეტად განიცდიანო, მართალია, ყველაზე მეტად მტკიოდა და ყველაზე მეტად მინდოდა სიკვდილი. მინდოდა? მე მოვკვდი, იმ დღესვე მოვკვდი... მე აღარ ვცოცხლობ, უბრალობ ვცხოვრობ..."

"დავრჩით მე და ქრისტინა, დედა და მამა. მტკიოდა ყველაზე მეტად, ასე მეგონა მაშინ, მაგრამ შევცდი, ყველას ერთნაირად გვტკიოდა. როგორია დაკარგო ძმა, საუკეთესო მეგობარი, ძმაკაცი და ხშირად დაქალი. ჩემთვის დაქალიც იყო... ვუყვებოდი ხოლმე, რომელი ბიჭი მომწონდა და რომელი მაბრაზებდა. ისიც გულისყურით მისმენდა და ხანდახან წარბებშეყრილი მებუზღუნებოდა ეგ რამ მოგაწონაო, მეც ვიბუტებოდი და ვპირდებოდი აღარაფერს მოგიყვები მეთქი. მაგრამ მეორე წუთს უკვე აღარაფერი მახსოვდა და იგივე სიხარულით ვუყვებოდი სკოლის და ბიჭების ამბებს."

"ყველაფერი შეიცვალა, სახლი დადუმდა, მოკვდა. აღარავინ გვაღვიძებდა დილაუთენია და აღარაც არავინ გვყრიდა ფეხზე დილის შვიდ საათზე. ყოველ ღამე გულამოსკვნილი ვტიროდი და გიორგის მაისურთან ერთად ვიძინებდი. ისევ ასდიდოა გიორგის და მისი სუნამოს სურნელი. თვალის უპეები ჩამიშავდა, გარეთ აღარ გავდიოდი, საჭმელსაც აღარ ვჭამდი, მხოლოდ გიორგიზე და მასთან წასვლაზე ვფიქრობდი. გიორგისთვის დედამიწა ზედმეტად ცოდვილი იყო, მას სამოთხე სჭირდება და არის კიდევაც, მჯერა ხელსაც მიქნევს და მიღიმის. მგონი გავგიჟდი..."

"სამი წელი გავიდა, მე კი ისევ მენატრება, ისევ მაკლია, მხოლოდ იმიტომ ვჭამ, რომ ვიცხოვრო. მხოლოდ იმიტომ ვცხოვრობ, რომ დედას და მამას უკანასკნელი იმედიც არ მოვუკლა და მათ მაინც მივცე ნორმალურად ცხოვრების საშუალება. და ალბათ... იმედი მაქვს, რომ ვიპოვი მიზეზს სიცოცხლისა და ისევ ვიქნები ის ვინც ვიყავი. მენატრება... სიკვდილამდე მენატრება. მინდა ჩავეხუტო... მოვუყვე უნივერსიტეტში მყოფ ბიჭებზე და მათ სულელურ გამოხედვებზე... მინდა მოვუყვე ავტობუსში ნანახ ორსულ ქალზე... პატარა ბიჭზე, მოპირდაპირე კორპუსში, რომ ცხოვრობს... და... მინდა მოვუყვე კატასა და ძაღლზე, რომლებიც ეზოში ერთამენსთ დასდევენ და, ჩემი ჭკუით, ერთამენთი ისე უყვართ, როგორც ტომი და ჯერ ერთამენთი."

"ძამიკო, უშენობა მტკივა... მენატრები... სიკვდილამდე მენატრები."

"ეს ჩემი ბოლო ჩანაწერია, სამი წელი გავიდა, ისევ მენატრება მაგრამ უკვე დროა ცხოვრება გავაგრძელო და მთელი ცხოვრება არ შემოვალიო. მენატრება... მიყვარს და მუდამ მეყვარება..."

ბოლო ჩანაწერი დაწერილია კომამდე რამდენიმე საათით ადრე...



დღეს, დილის 5 საათზე გამეღვიძა... ავიღე კალამი, ფურცელი და წერა დავიწყე. ისეთი არაფერია, მაგრამ მაინც არის რაღაც... მიყვარხართ... ძალიან მომემატრეთ