უშენობა კლავს!(სრულად)

მარიამ ბერიძე პატარაობიდანვე ძალიან კეთილი და საყვარელი იყო,მაგრამ ამავე დროს ისეთი გიჟი რომ ყოველთვის ახერხებდა მის ირგვლივ მხიარული გარემოს შექმნას. მის გვერდით იშვიათად მოიწყენდით. ორი ძმა ყავდა და ერთი და. ნიცა,მარიამის პატარა დაა, 15 წლის.

უშენობა

..უშენობა მტკივაო არ გითქვამს , მაგრამ ვიცი რომ ხორცზე მეტად სულზეაგტკივდი, მე არ მოვსულვარ .... არა ... შენ წახვედი ...

შენი უშენობა ჩემში

მოდის... ახალი წელი მოდის თითქოს ახალი იმედებით და სურვილებით ისე თითქოს ეს დღე დიდ რამეს ცვლიდეს ჩვენს ცხოვრებაში, მაგრამ რა ვუყოთ იმ თანდაყოლილ ჩვევას, რომ ახალი ახალი ცხოვრების დასაწყისია (თითქოს)...

უშენობა

შენი სამყარო იდუმალია... ერთი სიტყვისაც კი გეშინია. გული გაჩუქე ნაზი შეფუთვით, არ დაგენანა? რანაირი ხარ...

უშენობა არ მინდა...

სიგიჟესთან შერწყმული ეს ცხოვრება მომბეზრდა... მაჯებს ვხსნი და ვენიდან სისხლის ნაცვლად შენ დიხარ...

უშენობა შემომეყარა

ცხოვრებამ ტკივილების ნაპერწკლები შემომაყარა აღარ დამინდო, მტანჯა და გამაჭაღარა აღარა შველის ტკივილებს არყის მათარა ამ სიყვარულმაც მიმაგდო ფურცლებს ამარა.. სულს მოეფინა სევდიანი ქარი ტიალი აღარ მიყვარხარ, არ გინდა გრძნობების ტრფიალი აღარ შემორჩა ძველ

უშენობა

მოდი უკეთ გავიცნოთ ერთმანეთი -კარგი -რას ვერ იტან ყველაზე მეტად ? -ადამიანებს -რატომ ? -იმიტომ რომ მხოლოდ მათ შეუძლიათ ისე მოგექცნენ როგორც არარაობას -ბევრი იყოი ასეთი? -ყოველი მოსული

მახრჩობს უშენობა...

შენი სურნელია ქუჩის ყოველ კუთხეს... თითქოს ამ ქალაქში სუნთქვაც გამიჭირდა... მახრჩობს უშენობა... ვეღარ ვეგუები...

ძამიკო, უშენობა მტკივა! (სრულად)

მარტო ვართ მე და ქრისტინა. თან მარტო, თან ყველასთან ერთად. მაგრამ ჩვენ ხომ ვიცით, რომ სავსე დარბაზში სიცარიელეა. აქ, ახლა ჩვენთან ერთად უნდა იყოს, უნდა გვიღიმოდეს. მაგრამ... მაგრამ არ არის, არ მოდის, არ გვიბრუნდება. 3 წელი გავიდა, მაგრამ ვერ

უშენობა

ახლა ისევ ბავშვივით მოვინდომე მეტირა შევეხიზნე ცრემლიან სავარძლების ბალიშებს უშენობა დამტვერილ ფოტოებზე ჰკიდია სადაც უკვე სიამით ღამე გამოვიტირე