დესპოტი ქმარი თავი 8

გული ყელში ამომივარდა. ვიხრჩობი, ფილტვებზე თითქოს მარწუხებით მაგრად მიჭერს ვიღაც. ვერ ვსუნთქავ, ვიგუდები. გარშემო ყველაფერმა ფერი დაკარაგა. ჩემი ბედნიერება ხუხულასავით თავზე ჩამომექცა. ახლა გავიღვიძე, დამთავრდა ჩემი ტკბილი სიზმარი. ჩემი თავი მძულს და გული მერევა, ვერ ვიტან საკუთარ თავს. როგორ შეიძლება ასეთი უთავმოყვარეო დაიბადოს ადამიანი და ასეთი სატანა უყვარდეს. მარად საკუთარ თავზე მოფიქრალი არადამინი. როგო შეიძლება სხვა თუ არა საკუთარი შვილი, შენი სისხლი და ხორცი არ გიყვარდეს არ გინდოდეს. გაუაზრებლად ხელი ჩემს მუცელთან მიმაქვს, თითქოს ასე დავიცავ, თითქოს მისი მზერითას კი რამეს ავნებს ჩემს პატარას. თვალებში მინდა ჩავხედო, ბოლო იმედი მინდა დავინახო, რაღაც პატარა, უმნიშვნელო რომ მას ჩავეჭიდო. მაგრამ არაფერი. ქვასავით ცივი სახით დგას და ასევე უმეტყველო თვალებით მათვალიერებს. ფეხებში ძალა მეცლება, საერთოდ ვწყდები, ნელა ვბრუნდები და მისაღებში სავარძლისკენ ვიღებ გეზს. მინდა მივასწრო რომ დაჯდომა მოვასწრო. თავლებში თეთრი ციმციმები დაქრიან, ყურები მიგუბდება, ჩემს გარშემო ჰაერი ბლანტი ხდება და თითქოს წყალში ვვარდები და ვიხრჩობი. მერე აღარეფერი მახსოვს, საერთოდ არაფერი.
თვალს ვახელ, საძინებელში ჩემს მხარეწ ვწევარ. მარტო არ ვარ, მის სუნს ვგრძნობ. სანათს დავწვდი და ავანთე. იქვე ტუმბოზე წყლით სავსე ჭიქას ვიღებ და სულმოუთქმენლად ვსვამ. მერე ისევ მოცელილი ვვარდები ბალიშზე და ჭერს ვუშტერებ თვალს. ასე რამდენი ხანი ვართ არ ვიცი. გარეთ უკვე ღამეა. ჩემი საძინებლის ფანჯარაში ნამგალა მთვარე იჭყიტება, ჩემს მუცელზე კი ნამგალა მთვარეს კრავს ჩემი ხალების განლაგება. ჩემდაუნებურად ვიწყებ მუცელზე თითებით თამაშს. ეს სიჩუმე საშინლად მაღიზიანებს. ის რას აკეთებს ვერ ვხედავ. ბნელა იმ კუთხეში სადაც ზის. ბრაზი მიპყრობს კიდევ რომ მაინტერესებს რას აკეთებს! რატომ არ ნეტა? 9 წელი მარტომ გავატარე. მანამდე 5 წელიც არ ყოფილა სულ მთლად ჩემი. ხო და რა მანერვიულოებს? არ უნდა? გზა დიდია. ვუშვებ წავიდეს ბატონ აკავებს ვინმე? ეს ბავშვი აუცილებლად გაჩნდება. ღმერთი ასე არ გამწირავს. აუცილებლად დაიბადება, ყოველ მიზეზ გარეშე. მთავარია ყველაფერი ის პრობლემა აღმოვფხვრა რაც ამ წუთის მდგომარეობთ არსებობს.
დღეს ნეტა ვჭამე რამე?
არამგონია.
წამლებიც არ დამილევია. საწოლიდან ვდგები. ფეხშიშველი, ისე როგორც ვიწექი სამზარეულოსკენ მივემართები. უკან არ მომყვება, არც კი განძრეულა. ცივი მაწონი და ორცხობილა საოცრად მესიამოვნა. წამლებიც დავლიე. აღარ მეძინება, მოდი ჩაის გავიმზადებ და აივანზე გავალ. მწვანე ჩაი, მე და ღამე, საძინებელში მონსტრი. ღმერთო რა ბედნიერი ვარ. ამაზე იღბლიანი არ უნდა იყო ადამიანი. ჩემს ადეკვატურობაში ეჭვი მეპარება. მე ახლა ნორმალური ვარ? კაცი მეუბნება ეგ არსება უნდა მოიშოროო და მე აქ სარკაზმით დახუნძლული აღარ ვიცი რა ვქნა. არსება თვითონაა!! ეს ბავშვია.. აი ასე.. ამ ფიქრებში შემომათენდა. 5 საათი იქნება ალაბათ. ლამაზია ალიონი. მშვიდია ქალქიც, რომელიც სულ რაღაც 1 საათში ნამდვილ მონსტრად იქცევა... აი გიოგივით.. ერთნაირები არიან ეგენი.. ფეხის ხმა მესმის. პლედით ხელში გამოდის და მაწვდის.
- დილით ცივა, შეგცივდება. მოიხურე. მეუბნება ის
- არც კი შევრხეულვარ. უცვლელი პოზით ვაგრძელებ ცის დაზვერვას.
- მძიმედ ამოიოხრა და წინიდან მიმაფარა პლედი, იქვე ჩამოჯდა.
- მესიამოვნა სითბო მაგრამ ჯიუტად მაინც ხელი ვკარი და ძირს მოვისროლე. ერთი გამომხედა და ისევ ცის თვალიერება დაიწყო ჩემსავით.
- შენ გგონია მაგის მოშორებას იმიტო გთხოვ რომ შვილი არ მინდა? მეკითხება რამოდენიმე წუთის დუმილის შემდეგ.
- მე არაფერი არ მგონია!. შენ ხარ არაადამიანი. ნამდვილი ცხოველი და შენნაირისგან რას უნდა ველოდო? არ გინდაა? გეხვეწება ვინმე? შენ შენს გზაზე მიბრძანდი. მე ჩემს თავს მანამდეც მშვენივრად ვხედავდი და არც ბავშვს მოვაკლებ რამეს.
- ეგ ბავშვი არ იქნებ, შეუძლებელია ნორმალური დაიბადოს, ისიც უნდა გატანჯო და შენი თავიც.
- შენ რა იცი რა იქნება? ეხოს აპარატიც ჩაგიდგეს თავლებში და არ გითქვამს? ეტყობა დაგავიწყდა ხო? მთელს ბოღმას ამ სიტყვებში ვაქსოვ. ის რომ ბავშვის თავის ადგილას ჩრდილი ჩანს ეს ბევრს არაფერს ნიშნავს. ამ პერიოდიში ნერვული დაბოლოებები ვითარდება და შეიძლება ეგ უბრალო სითხე იყოს რომელიც ნელ-ნელა გაიწოვება. და მაგიტომ საკუთარ სისხლს და ხორცს არსება უნდა უწოდო? თავს ვეღარ ვაკონტროლებ და მთელი ხმით ვყვირი.
- ხმას დაუწიე.. გამოსცრა კბილებში. წყობიდან ნუ გამომიყვან თაია, არ მინდა რამე დაგიშაო და გული გატკინო.
- გული უკვე მატკინე, თან არაერთხელ. სათვალავიც კი ამერია უკვე იმდენჯერ.
- ფეხზე წამოფრინდა და აივნის მოაჯირს მთელი ძალით ჩააფრინდა. ცდილობდა მთელი ემოცია რაღაცაზე დაეხარჯა და თავისი თავი გაენეიტრალებინა. იცი რატომ არ რჩებოდი ფეხმძიმედ ის 5 წელი?
- ვიბნევი! არა... რავი აბა? რა მნიშვნელობა აქვს მაგას ახლა?
- აქვს ალბათ!
- არ ვიცი და არც მაინტერესებს, რა მნიშვნელობა აქვს როდის არ ვრჩებოდი ფეხმძიმედ? ახლა ხომ დავრჩი? ხო და სრული უფლება მაქვს შვილი მყავდეს და დედა ვიყო.
- ჩასახვის საწინააღმდეგო საშვალებებას გასმევდი 5 წელი. მეუბნება ჩუმათ და ჩემი რიაქცისს მოლადინში სუნთქვას კი ავიწყდება მგონი.
- რა? შოკირებული ხმას ძლივს ვიღებ? რატომ, ან როგორ?
- ვახერხებდი ხან როგორ ხან როგორ! აი რატომ მაგას აქვს დიდი მიზეზი.
- რატომ გიორგი, რატომ? რა დაგიშავე ასეთი რომ ერთი დღეც გადაბმულად არ მაქვს ნორმალური. ვდგები საძინებელში გავდივარ სპორტულ შარვალს ვიცმევ, ჟაკეტს ვიღებ და უკანმოუხედავად გავრბივარ გარეთ. ჩვენი სახლიდან რამოდენიმე წუთის სავალზე პატარა სკვერია. იქ მივდივარ და საქანელაზე ვჯდები. ახლა დიდი სიამოვნებით დავასრულებდი ჩემს უმაქნის სიცოცხლეს რომ არა ბავშვი. უკვე ძალიან მომბეზრდა ყველაფერი. დავირალე. კარგად გათენებულა უკვე. დედები ეტლებით იწყებენ თავიანთი პატარების გასეირნებას. მეც მინდა მათ რიგში ყოფნა. ცრემლები უკითხავად იწყებენ დენას, დაბინდული მზერით ვხედავ ჩემს წინ თვით ბატონი მინისტრი მუხლებზე დგება. ცერა თითებით ცრემლებს მაშორებს და შუბლზე მკოცნის.
- თაი მისმინე, მეც მინდა შვილი. მართლა მინდა მაგრამ ორგანიზმში იმდენი უცხო ნივთიერება მაქვს, შეუძლებელია ამან გავლენა არ იქნიოს მასზე. ამიტომ გასმევდი იმ წამლებ. არ მინდა დაიტანჯო და მთელი ცხოვრება ავადმყოფ შვილს უყურე. გეხვეწები არ გინდა, მოვიშოროთ. დამიჯერე დაიტანჯები. მე ჩემი თავი მაგრად , მაგრამ შენ ვერ გიყურებ განადგურებულს და ისიც მეცოდება მუდმივი ტანჯვისთვის.
- ახლა კარგად მისმინე. ეს ბავშვი გაჩნდება. მუცლად ყოფნის პერიოდში ყველაფერ გავაკეთებ რომ ის ჯანმრთელი და საღსალამათი დაიბადოს. არც კი გაბედო და შემეწინააღმდეგო. და თუ მაინც რაიმე დეფექტით დაიბადება. შენ! ჩვენ ვერც გვიხილავ ისე უკვალოდ გავქრებით შენი ცხოვრებიდა. არც გაბედო რომ რამე ჩამიყარო საჭმელში. უფრო მეტად შემზიძღდები ვიდრე ახლა, რომ შენს გამო ბავშვს რამე მოუვიდეს. 7 თვე ერთად ვიცხოვრებთ ისე როგორც ნორმალური წყვილი. დავიღალე ამდენი გაშორდი შერიგდი და წადი მოდით. დარჩენილი პერიოდი ეცდები სიმშვიდეში გავატარო და არც კი ეცადო ზედმეტად მოახლოებას. მოგიწევს ჩემი წესებით თამაში 7 თვე. მე წლებია უკვე შენი სათამაშო ვარ და ახლა შენც გამოცადე როგორია როცა გეთამაშებიან. გასაგებია?
- გასაგებია. ხელებს მკლავებზე მკიდებს და ფეხზე მაყენებს. სახლში წავიდეთ, დაისვენე, იყოს როგორც შენ გინდა. აღარ შეგეწინააღმდეგები. მაგრამ ერთს გთხოვ მხოლოდ.
- მითხარ რა გინდა, თვალებში ავხედე.
- მინდა ბავშვის ანალიზები ამერიკაში გავაგზავნო. მომეცი ამის უფლება...
- შენც ისევე გაქვს მასზე უფლება როგორც მე. 2 კვირაში გამოკვლევებზე რომ წავალ. მაშინ ავიღოთ ყველაფერი რაც დაგჭირდება. არც კი ვუყურებ ისე ვაქცევ ზურგს. უკან მომყვება მიახლოვდება და ხელს მხვევს. გარშემო გაკვირვებულ ხალხს ვამჩნევ. რა საოცრება დაინახეს? შინაგან საქმეთა მინისტრმა ბატონმა გიორგიმ ცოლს ხელი მოხვი და თავზე აკოცა. სასწაულის მომსწრე გახდენ ასე უცებ. მეცინება! რა გვეშველება? მაგრამ მე უფრო ჩემს თავზე მეცინება ამის თავი რომ მაქვს კიდევ.
ორი კვირა ისე გავიდა ერთმანეთს თითქმის არ დავლაპარაკებივართ. ის დილით მიდიოდა და გვიან ღამით ბრუნდებოდა, რამოდენიმეჯერ ღამეც არ გაუთევია სახლში. მეც ჩვეულებრივ ცხოვრების რიტმს დავუბრუნდი და სამსახურში გავედი. ვცდილობდი არაფერზე მეფიქრა გარდა საქმისა და თითქმის ვართმევდი თავს. რაც მჭირდებოდა ყველაფერ მე თვითონ ვიკეთებდი ჩემთვის და ჩემი შვილისთვის. ღამე თუ რამე მომინდე დაცვის ბიჭებს ვთხოვდი და სიხარულით ასრულებდნენ ჩემს ახირებებს. მე საძინებელში მეძინა მას მისაღებში. ან რა ძილი ქვიოდა?- მისას ან ჩემსას. 3-4 საათი თვალს ვატყუებდით ორივე. მე მის მოსვლას და წასვლას ვდარაჯობდი ჩემდა უნებურად. განვიცდიდი მის წაშლილ სახეს დილით რომ მოვკრავდი თვალს. ხელები მექავებოდა ისე მინდოდა მისთვის ვახშამი მომემზადებინა მერე დავლოდებოდი და მის თბილ სახეს მოვფერებოდი. ისე როგორც ყველა ნორმალური ქალი. მაგრამ ჯიუტად ვაგრძელებდი მის დასჯას. რაღაც მომენტში გავუგე, მესმის მისი რომ განიცდის, არავის უნდა მისი შვილი დეფექტით დაიბადოს. მაგრამ ყურში ახლაც ჩამესმის თუ როგორ უწოდა ჩემს პატარას არსება.. არსება თვითონა.. საზიზღარი. ჩუმად ვიპარები ხოლმე მის საგარდეროფე ოთახში, როცა სახლიდან გადის. იქ მისი სურნელი ტრიალებს და საშინლად მომწონს იქ ყოფნა.
ორი კვირაც გავიდა, ვიზიტი მაქვს ლალიკო ექიმთან. უკვე 10 კვირის ვარ. დილით ადრე გავემზადე და ისე გამოვედი სახლიდან არ შემიხსენება დღევანდელი ვიზიტის შესახებ. სამსახურში მისულმა ჯერ კაბინეტს მივაშურე, ჩემი ნივთები დავდე და მერე ლალიკოსკენ მოვკურცხლე, ერთი სული მაქვს ისე მინდა მალე გავიგო ჩემი პატარას გულისცემა.
- ლალიკო ჩემო ფუმფულა და გემრიელოოოო... მოვედი! კარი შევგლიჯე და ამას რას ვხედავ ჩემი ზესიმპატიური მონსტრი არხეინად მიირთმევს ყავას და ეჭორავება ჩემს გენოკოლოგს. არც კი შემიხედავს ცხვირი ავიბზუე და პირდაპირ ეხოსკოპიის აპარატისკენ გავემართე, წამოვწექი და დაველოდე ექიმს. ცოტახანში ჩემს წინ აღემართა, ჯიბეებში ხელშაწყობილი, უტყვი სახით და მონიტორს მიაჩერდა, ნეტა რას უყურებს? ჯერ არც კი ჩაურთავს ლალის..
- პერანგი აიწიე თაი.
- პერანგს ვიწევ და დემონსტრაციულად ვიტარებ ხელს ხალებზე. ახლა ვცელქობ ხო? რა მეშველება... ცდილობს არ გაეღიმოს მაგრამ მაინც ვერ იკავებს,თავს დაბლა ხრის და ოდნავ იღიმის. ლალიკო უხმოდ აგრძელებს თავის საქმის კეთებას, მშვიდი სახით, მინდა რამე ემოცია დავინახო ან კარგი ან ცუდი.. მაგრამ უშედეგოთ.. ერთი გადმომხედა, ცოტა ხანი მიყურა და...
- ყველაფერი კარგადა თაი.. კარგადაა შენი ბაჭია. ის იყო რასაც ვფიქრობდიი.. ამ ეტაპზე დანარჩენი ყველაფერი ნორმის ფარგლებშია. გილოცავთ.
- პირველი თვალი მისკენ გამექცა... მისი სხივდაფენილი ბედნიერი სახე ცხოვრებაში არ დამავიწყდება. აი ხომ არის მომენტები რომელიც სულ გახსოვს და თქვენს ცხოვრებას თან ახლავს. აი ასეთი იყო გიორგი.. ბედნიერი, ლაღი, ყველა ემოციას რომ გადმოსცემს და თამაში რომ აღარ უწევს. ლალიკომ დაგვტოვა. გიორგი დაიხარა და მუცელზე მაკოცა. მერე მისი წვერიანი ლოყა დამადო მუცელზე და წამიერად გაირინდა. ბოდიში პატარა. ძვლივს გასაგონად ჩაილაპარაკა. თქვენ ხართ ჩემი ბედიერება.
- მაპატიებ თაი? ახლა მე მომიბრუნდა.. ასეთი საშინელი რომ ვარ მაპატიებ?
- თმაზე მოვეფერე.. ვერ დაგპირდები რომ შენი სიტყვები დამავიწყდება ოდესმე მაგრამ პატიებით ალბათ გაპატიებ..
- მიყვარხარ მე შენ.. შენ ხარ ჩემი პირადი საოცრება.. შენ კიარა და თქვენ.. ორივენი.. მიყვარხართ...
- შენ არ გაგვიანდება?
- აი ეგ კითხვა აუცილებლად უნდა დაგესვა ხო? მივდივარ ხო მივდივარ!! დგება და კარებისკენ მიემართება.. ხო მართლა კარებში ტრიალდება.. საღამოს ხუდადას და იკას უნდათ გამოსვლა თუ არ შეწუხდები.
- გამოვიდნენ!! გამიხარდა.. მომწყინდა სულ მარტო ყოფნა..
- რატო ჩემი დაცვის ბიჭებს უთხარი ხოლმე და გაგართობენ.. ისედაც ყველაფერს გისრულებენ მაგას დაგზარედბიან?
- ნუ ხარ შენ აუტანელი ბატონო მინისტროოო...
- წავედი წავედიი..კარგად! კარებიდან ხელს მიქნევს.
რიგითი დამღლელი დღის შემდეგ სახლისაკენ დავიძარი, საღამოსთვის რაღაცეები შევიძინე და სახლში მისულმა კეთებას შევუდექი... აუუუ თევზისთვის ლიმონი დამავიწყდა. ბიჭებს ვეტრყვი ამომიტანენ.. გასასვლელისკენ დავიძრი მაგრამ უცებ გამახსენდა მისის დილანდელი საყვედური და ისევ მისაღებში გამოვედი, სად დავდე ნეტა ტელეფონი? აი იქ არის მაგიდაზე ვიპოვეე.. ნოემერი ავკრიფე და დაველოდე მის პასუხს. პირველ ზარზე არ მიპასუხა. მეორეჯერ ვცადე და ქალმა მიპასუხა დაყენებული ხმით.
- ბატონი გიორგი დაკავებული და თქვენ გადმოგრთოთ მისაღებში, რით შემიძლი დაგეხმაროთ ქალბატონო თაია.
- აღარაფრით.. მადლობთ და ტელეფონს ვთიშავ.
სულ არ გავაკეთებს ამ თევზს. გაბუტული ვჯდები სავარძელში.. ბატონი გიორგი დაკავებულია.. ბლა.. ბლაა . 2 წუთში თვითონ მირეკავს.
- თაია თათბირიდან გამოვედი და ნეტამც არ მინდა რამე სერიოზული საქმე არ გქონდეს.. თორე ვერ გადამირჩები.. იღრინება ტელეფონში
- მე დამნაშავე ბავშვიით ვბლუყუნებ.. იცი.. თევზის შეწვა მინდოდა და .. ისა ლიმონის ყიდვა დამავიწყდა.. ვაყრი სწრაფად და მოსალოდნელი რისხვის მოლოდინში თვალებს ვხუჭავ.. წამიერ სიჩუმე და მერე ისეთი ხარხარი მესმის ყურმილში წამიერად ეჭვი მეპარება და ტელეფონს დავყურებ ხო ნამდვილად ისაა?
- შენ იმიტომ შემაჩერებინე თათბირი რომ ლიმონი გინდოდა? ძლივს სუნთქავს სიცილისგან..
- ხო რა.. ბოდიში არ ვიცოდი.. კაი აღარ დაგირეკავ მეტჯერ. ცოტაც და ავტირდები.
- რა იყო მაგათმა ლიმონი ვერ გიშოვეს? მეუბნება ირონიით ძალიან გამხიარულებული.
- დილით საყვედური მითხარი და ვიფრიქრეეე.. უკვე ვეღარ ვიკავებ თავს და ხმით ვტირი.
- შენ რა ტირი. შეშფოთებული ხმით მეკითხება. არ იტირო ჩემო ლამაზო და ლიმონს კი არა ლიმონის ხეს მოგიტან ოღონ შენ არ იტირო.. თაია გთხოვ ხმა გამეცი რა? ჯერ ვერ გამოვალ და გულგახეთქილი უნდა ვიჯდე აქ. რომ მეცოდინება რომ ტირი.. თაი.....
- და ტელეფონს ვთიშავ.. აღარაფერს აღარ გავაკეთებ... საძინებელში მივბოდიალებ, სადაცა გული ამომიჯდება.. ვიცი რო არაფერი არა აქ სატირალი მაგრამ მეტირება და რა ვქნა? სულ გამაფრენინებს მე ეს ოსულობა. თბილ ფუმფულა პლედში ვეხვევი და 2 წამში ვითიშები. გონს დაჟინებულ მზერას მოვყავარ. ჯერ ერთ თვალს ვახელ მერე მეორეს, ოხ მობრძანებულა. მიღიმის და პლედს დაბლა ქაჩავს.. და ჩემთან ერთად ეხვევა შიგნით..
- რას აკეთებ?
- ერთი თეთრი დათვის ბელი გამიბრაზდა და გავიგე კოცნით თუ შემოირიგებო.
- დათვის ბელი რატომ ვარ? მსუქანი ვარ?
- აბა რა ხარ.. ხომ ხედავ საწოლში ვეღარ ვეტევით.
- არ მომატია ბევრი მხოლოდ 2 კილო.. არ ვარ მე მსუქანი.. ვიჭყანები და სატირლად ვემზადები..
- ახლა არ იტირო არ შემშალო. მსუქანი კი არა საოცნებო ქალი ხარ.. ნეტა იცოდე რამდენი ფანტასტიური გეგმა მაქვს, ეგ რომ დაიბადება შემდეგ.. მანამდე ამას დავჯერდები. და ველურივით მეტაკება ტუჩებზე. ტუჩებიდან ყელზე გადადის, ჯერ მკოცნის და მერე მსუბუქად მკბენს. ხელს დაბლა აცურებს და ბარდაზე ძლიერედ მიჭერს. მადაგახსნილი მკერდზე ინაცვლებ კოცნებს მიტოვებს.
- ნელა ნადირო.. ვეუბნები როცა ოდნავ მანთავისუფლებს. დაბინდული თვალებით ავყურებ.. იცი? მე არაფერი გამიკეთებია.. ვეუბნები ..
- ვიცი! რესტორანში შევუკვეთე და მოიტანეს სანამ შენ გეძინა. კიდევ რაღაც მოგიტანე იცი?
- მართლა? რა?
- წამო გაჩვენო. დგება და მეც მეხმარება ადგომაში. ისე ამხელა შარვალი რომ არ უნდა ჩაიცვა არ იცი?
- რა იყო ხელი ხო არ შეგიშალა ?
- ერთ დღეს რომ დავხევ მერე ვეღარ შემიშლის ხელს.
მისაღებში გასულს კი საკმაოდ მოზრდილი ლიმონის ხე მხვდება ქოთანში ჩარგული. თავს ვერ ვიკავებ და მთელი გულით მეცინება და კისერზე ვეკიდები.
- ჩემი არასერიოზული ქმარი..
- ქმარი?
- რა არა?
- გინდა გავხდე? ეშმაკურად მიციმციმებს თავლებს.
- რატომაც არა!