ვიღაც ქერა , გრძელ ფეხება გოგო ალექსანდრეს კალთაში იყო მოკალათებული , თავი მის კისერში ქონდა ჩარგული და დროდადრო იქვე სველ კოცნას უტოვებდა . ... ამ დროს მე რა დამემართა ? ენით აღუწეერელი რამ . აი სიტყვებით ვერ გადმოვცემ ჩემს გრძნობებს . უბრალოდ იქვე მაგიდასთან გაშტერებული ვიდექი და მათ ვუყურებდი . ... გაგამ თუ გეგამ , ნუ მოკლედ რომელიღაცამ შემამჩნია და ალექსანდრეს თვალით ჩემზე ანიშნა . მანაც გაფითრებული სახით გადმომხედა . პირი დააღო რაღაცის სათქმელად , მე რომ შევაჩერე .
- ვიცი ჰო ახლა რასაც იტყვი , ეს ის არარის რაც მე მგონია ჰო ? - ყველაფრის მიუხედავათ ირონიას არ ვკარგავდი . აი ალექსანდრემ კი ჩემს სიტყვებზე ქერა გვერძე გადასვა და ჩემსკენ სვლა დაიწყო .
- მაქ გაჩერდი სადაც დგახარ ! - კატეგორიულად მოვთხოვე , თან ისეთი ხმით მეც კი გამიკვირდა ეს მე ხომ ვარ-თქო . ორ წამიანი პაუზის შემდეგ ჩემი ჩანთა ავიღე და კაფედან კი არ გამოვედი , გამოვარდი . ... უკნიდან მესმოდა ალექსანდრეს ყვირილი , მაგრამ ორი ყური რისთვის აქვს ადამიანს ? ერთ ყურში შეუშვი მეორეში გამოუშვი . სწორედ ასე მოვიქეცი და იქვე გაჩერებულ ტაქსში ჩავხტი . სწრაფადვე ვუთხარი მისამართი და მანქანაც დაიძრა , მე კი მხოლოდ ამის შემდეგ შევძელი ამოსუნთქვა . ... ფანჯრიდან გავიხედე და ალექსანდრეს დაღვრემილ სახეს წავაწყდი . არა მაშინ ჰო კარგად იყო ის გოგო რომ ეხვეოდა , ხოდა იყოს ახლა ეგრე . ...
ჩემმა პირველმა მემ ის გოგო უკვე ბო*ად შერაცხა . ფიქრობდა რომ ალექსანდრემ ჩვენი გრძნობები არაფრად ჩააგდო და უბრალოდ ს**სითვის ვუნდოდი . მისი მიიღო , ახლა კი სხვაზე გადავიდა .
აი ჩემმა მეორე მემ კი , როგორც ყოველელთვის პირველისგან რადიკალურადდ განსხვავებული რამ ,, მითხრა . ‘’ შეიძლება რომ ალექსანდრეს ნაძალადებად ჩაუხტა კალთაში და ასე შემდეგ , მაგრამ ალექსსანდრე ნამდვილად არ არის სუსტი რომ ის ქერა ვერ მოეშორებინა . თან კოცნაც ? გამორიცხულია . ...
ტელეფონი განუწყვეტლივ რეკავდა . ვინ იქნებოდა თუ არა ალექსანდრე , ამიტომაც არ ვიღებდი . ... ანის ნომერი ავკრიბე და დავურეკე .
- ანს , სად ხარ? - ვითომ მხიარულ ხმით ვუთხარი , ნამდვილად არ მინდოდა მისი ნერვიულობა .
- ჯანდაბაში ! დედაჩემმა ძალით წამათრია რაღაც წვეულებაზე და ვარ ახლა დებილების გარემოცვაში . - გაბრაზებული ხმით მითხრა ანამ - შენ რა შვები ? სად ხარ ?
- რავი სახლში მივდივარ და მეთქი ანიც ხომ არ გამოვა-თქო , მაგრამ შენ ისეთ დღეში ყოფილხარ აშკარად ვერ შეძლებ - ნაძალადევი სიცილით ვუთხარი და გავუთიშე . ნამდვილად ვერ ვეტყოდი ანას წვეულებიდან წამოდი და ჩემან მოდი , მხოლოდ იმიტომ რომ ალექსანდრესთან ვიჩხუბე-თქო .
ისევ ზარი , ისევ ალექსანდრე მეგონა , მაგრამ ახლა გიო არის .
- გისმენ გიო - ჩემამდე არ დადის როგორ ვინარჩუნებდი ჩვეულებრივ ტემბრს , მაგრამ ფაქტი ფაქტია .
- როგორ ხარ პრინცესა ? სად ხარ ? - გაისმა გიოს თბილი ხმა .
- კარგად გიო შენ ? სახლში მივდივარ . შენ სად ხარ?
- მე უკვე სახლში ვარ .
- ვა, როგორ მოხდა ასეთ დროს სახლში რომ ხარ ... თუუ ... მოიცა ალექსანდრე გელაპარაკა ჰო ? - გაბრაზებულმა ვუთხარი .
- სახლში რომ მოხვალ მაგაზე მერე ვილაპაროთ- მითხრა და გამითიშა . არა რა გიოსთან მაინც რა უნდოდა ? რას ურეკავდა ? ჰმ ! შენ გასწავლი მე როგორ უნდა ნენსი კანდელაკის გაბითურება ! - ჩემთვის ვბურტყუნებდი ტაქსის მძღოლმა რომ მითხრა მოვედით-ო . მეც ფული გადავუხადე და გაბრაწებულმა ვერც კი გავიაზრე როგორ ავირბინე ხუთი სართული და როგორ გავძნდი ჩემი სახლის კარებთან . გასაღები ჩანთიდან ამოვიღე და კარებიც გავაღე . მისღებში გავედი და მდივანზე მოკალათებულ გიოს გვერდით მივუსკუპტი . მანაც თავისი ხელები შემომხვია და გულში ჩაამიკრა .
- ვიცი ჰო , შენთვის მიყვარხარ ძალიან ცოტაჯერ მითქვამს , მაგრამ ორივემ კარგად ვიცით რომ ერთმანეთი უძალიანმაგრესად გვიყვარს . ორივემ ვიცით ერთმანეთზე ყველაფერი და მოდი აბა მომიყევი რაც არ მოგიყოლია . იცოდე ყველაფერი დაწვრილებით . - თბილად მითხრა და მის კალთაში გადამსვა . მეც კომფორტულად მოვთავსდი და თხრობა ალექსანდრეს პირველი ნახვიდან დავიწყე . იმის მიუხედავათ რომ ძალიან მრცხვენოდა გუშინდელი ამბის მოყოლა გიოს მაინც მოვუყევი . ცოტა კი გაბრაზდა , მაგრამ ბოლოს მითხრა რომ ეს ჩემი ცხოვრებაა და რაც ყველაზე ძალიან გინდა უნდა გააკეთო . ... ბოლოს რათქმაუნდა ალექსანდრეს დღევანდელი ყოჩაღობა მოვევი და დავასრულე .
- მე კი ვიცი ვინ იყო ის გოგო , იქ რა უნდოდა , ალექსანდრეს კალთაში რა ესაქმებოდა , მაგრამ ამ ყველაფერს მე ვერ გეტყვი . უფლება არ მაქ . ეს ალექსანდრესგან უნდა გაიგო , ამიტომ დაელაპარაკე და ყველაფრის ახსნა მოთხოვე . იმის შემდეგ კი გამოიტანე დასკვნები . - მითხრა თბილი ხმით და შუბლზე მაკოცა .
- კარგი ჰო , მართლა ძალიან მაინტერესებს როგორ იმართლებს თავს , ამიტომ ხვალ დაველაპარაკები - ჩახლეჩილი ხმით ვუთხარი .
- ყოჩაღ ჩემო პრინცესა , მართალი ხარ . დაელაპარაკე და შემდეგ შენ თვითონ გადაწყვიტე აპატიო თუ არა . ახლა კი დღევანდელის შემდეგ დასვენება გესაჭიროება და დაწექი .
- აუ გიო , ის დრო გავიხსენოთ მე რომ პატარა ვიყავი და ერთად რო ვიძინებდით . გთხოვ რა ერთად დავწვეთ . - მუდარით სავსე თვალებით შევხედე .
- მაგას რათ უნდა ამდელი ლაპარაკი , წამო დავიძინოთ - ტუჩის კუთხე ჩატეხილმა მითხრა და ჩემიანად წამოდგა . ჩემი ოთახის კარებიც შეაღო და ლოგინზე დამსვა . მეც მალევე გადავიცვი საღამურები , გიომაც გაიხადა და ერთმანეთზე ჩახუტებულებმა გადავეშვით მორფეოსის სამყაროში . ...

დილას ჩვეულებრისამებრ გიო მაღვიძებს , ოღონდ არა ჯნღრევით ან რამე ესეთი , არა კოცნით .
- ადე რა ჩემო პრინცესა , სკოლაში დაგაგვიანდება . - მეუბნება თბილი ხმით და კიდევ ერთხელ მკოცნის ყელზე .
- აუუ , ცოტა ხანიც და ავდგეთ რა . - ჩავიბურტყუნე და გიოს უფრო მივეკარი .
- ვიცი მე შენი ცოტახანი , ასე რომ ადექი . შენ სკოლაში , მე კიდე სამსახურში მაგვიანდება . მიდი რა , თორე მე ვეღარ წაგიყვან .
- კაი ჰო ჯანდაბას . - ჩავიბურტყუნე და ლოგინიდან ძლივს-ძლიობით წამოვდექი . კარადიდან ჩვეულებრივი დახეული ჯინსი , ლურჯი მაისური , ლურჯი კედები გადმოვიღე და ტანზე მოვირგე . თმა როგორც ყოველთვის ზემოთ ავიწიე და ცხენის კუდად შევიკარი . რავქნა არ მიყვარს ეს გაშლილი თმები კანზე რომ მედება და მერე სულ მის სწორებაში ვარ .
ამასობაში გიომაც მომიკაკუნა კარებზე .
- მოვდივარ - გავძახე მე . ჩანთას , ყურსასენებს , მობილურს ხელი დავავლე და გიოსთან ერთად ბინა დავტოვე . ... მანქანაშიც მალევე ჩავსხედით და სკოლისკენ დავიძარით . ...
რომ გითხრათ არ ვნერვიულობდი-თქო მოგატყუებთ . არამც და არამც , ძალიან ვნერვიულობდი თუ რას მეტყოდა ალექსანდრე . ამბობდნენ ადამიანი პირველად ცუდზე ფიქრობსო და არც მე არ ვიყავი გამონაკლისი . ვაი თუ ალექსანდრე მართლა მატყუებდა ... არა ამას ნამდვილად ვერ გადავიტან . შეიძლება ეგოისტურად ვიქცევი , მაგრამ რა გავაკეთო ისე მიყვარს რომ მის გარეშე სიცოცხლე არ წარმომიდგენია . ...
აშკარად შეამჩნია გიომ ჩემი ნერვიულობა . ჩემი ხელი თავის ხელში მოიქცია და ხელზე სველი კოცნა დამიტოვა .
- არ ინერვიულო პრინცესა , ყველაფერი კარგად იქნება . აი ნახავ .
- იმედია - მხოლოდ ეს ჩავიბურტყუნე და ნერვების დასაწყნარებლად ფანჯრის იქით დავიწყე ყურება . ...
სადღაც ათ წუთში უკვე სკოლასთან ვიყავით . მეც გიოს ლოყაზე ვაკოცე და მანქანიდან გადავედი . ... კლასში რომ შევედი იმ წუთასვე შემომყვა ელისო მასწავლებელი . საინტერესოა , საინტერესო ! პირველი როგორც წესი მათემატიკა გვაქვს და ელისოს აქ რა უნდა ? გაკვირვებულმა დავიკავე ჩემი ადგილი .
- მას , ოთახი შეგეშალათ , პირველი მათემატიკა გვაქვს . - ბექა იყო , ჩემი ერთ-ერთი კლასელი .
- სამწუხაროდ დღეს ბატონი ალექსანდრე რაღაც მიზეზების გამო სკოლაში არ არის , ამიტომ პირველი ქართული გექნებათ - თბილი ხმით წარმოთქვა ელისო მასწავლებელმა და მის საქმეს მიუბრუნდა .
ნეტა რატო არ არის სკოლაში ? რამე ხომ არ დაემართა? ... - ათასი კითხვა იყო გაუცემელი ჩემ თავში . ... მეც ორ წუთიანი ფიქრის შემდეგ , მობილური ჯინიდან ამოვაძვრინე და გიოსთვის წერილის წერა დავიწყე ...
- გიო , ალექსანდრე სკოლაში არ არის და ხომ არ იცი რა ხდება ? - მალევე მომივიდა გიოსგან პასუხი .
- როგორც გაგამ მითხრა გუშინ მთელი ღამე სვამდნენ ეგ ალექსა , გეგა და თოკო ალექსანდრესთან სახლში , შემდეგ სამივე გამოგვყარა მარტო მინდა ყოფნაო და ძალაუნებურად წამოვედითო . - ეს წავიკითხე თუ არა სკამიდან რასაცქვია წამოვფრინდი . ჩემზე მოჩერებული გაკვირვებული თვალები დავაიგნორე და ბოდიშის მოხდით გარეთ გამოვედი . კიბეები სწრაფად ჩავირბინე და სკოლის გასასვლელთან მივედი . ტაქსი როგორციქნა გავაჩერე და ალექსანდრეს ბინისკენ დავიძარი . ...
იმის მიუხედავათ რომ მასზე გაბრაზებული ვიყავი მაინც ვერ გადავიტანდი მის ცუდად ყოფნას . არშემიძლია ! უიმისოდ არ შემიძლია . რაც არ უნდა გააკეთოს მაინც არ შემიძლია . ...
ამ და ასეთ ფიქრებში ვიყავი გართული მანამ სანამ ტაქსის მძღოლმა არ მითხრა , რომ ადგილზე ვიყავით . მეც ფული გადავუხადე და მანქანიდან გადმოვედი . სამი სართული ელვის სისწრაფით ავირბინე და ალექსანდრეს ბინის კარებთან შევჩერდი . ... ორ წუთიანი პაუზის შემდეგ კარებზე დავაკაკუნე . სამარისებული სიწყნარე იყო , ინსტიქტურად ხელი კარის სახელუისკენ წავიღე , ჩამოვწიე და გავაღე კიდეც . შიგნით შევედი , ისევ სამარისებური იჩუმე სუფევდა . მთელი სახლი მოვიარე , მაგრამ ალექსანდრე არსად არ ჩანდა . ბოლო ოთახი საძინებელი იყო და მეც მისკენ დავიძარი . კარი შევაღე და რას ვხედავ ალექსანდრე საწოლში იმ ქერასთან ერთად ჩახუტებული წევს . ... ოოო , აქ მე დამემართა ?! მტრისას ! ... უბრალოდ ვიდექი ცრემლიანი თვალებით მათ წინ და ვუყურებდი თუ როგორ ეძინათ ერთმანეთზე ჩახუტებულებს . ... არვიცი რამდენი ხანი ვიდექი ასე გაუნძრევლად , მაგრამ გონზე ქერას კივილმა მომიყვანა . გაკვირვებული აცეცებდა აქით-იქით თვალებს და ლოგინიდანაც ელვის სისწრაფით წამოვარდა .
- ნენსი , დამშვიდდი . მართლა არ არის ისე როგორც შენ გგონია . - მეუბნება ქერა .
- ჰო აბა რა , უბრალოდ წევხართ ერთად ერთ საწოლში , მეტი კი არაფერია - ირონიულად წარმოვთქვი მე .
- მართლა არ გესმის , სულ სხვა სიტუაციაა დამიჯერე . - თავისას არ იშლიდა ,, ბარბი . ‘’
- არმაინტერესებს , არვითარი თქვენი სიტუაციაა . ისიც მეყოფა აქ რომ მოვედი , ნეტა ალექსანდრე კარგად თუ არის ? სკოლაში რომ არ არის რამე ხომ არ ჭირს-მეთქი . არა და იმაზე კარგად ყოფილა ვიდრე მეგონა . არა რა , როგორ დავიჯერე წამიერათაც კი რომ ამას წესიერი ახსნა ექნებოდა . - ისეთ ემოციებში ვიყავი ვერც კი შევამჩნიე როდის დავიწყე ყვილი და ალექსანდრემაც წამოყო ბალიშიდან თავი . იქ რო მე დამინახა ეგრევე შეეცვალა სახე და ლოგინიდან წამოვარდა .
- არა , არა იყავი , რატომ დგები გააგრძელეთ თქვენი საქმე . მე ხელს აღარ შეგიშლით . - მკაცრად ვუთხარი და უკან მოუხედავათ , ელვის სისწრაფით დავტოვე კერ მისი ოთახი , შემდეგ სახლი , ბოლოს კი ბინა . ... ტაქსი გავაჩერე და შიგნით მოვთავსდი . ... ძალიან მჭირდებოდა მარტოობა და დარწმუნებული ვიყავი რომ გიო ახლა სახლში არ იქნებოდა , ამიტომაც მძღოლს ჩემი ბინის მისამართი ვუკარნახე და როგორც ყოველთვის ფიქრებში გადავეშვი . ...
ბინაში შევდგი ფეხი თუ არა ეგრევე ჩემს ოთახში შევარდდი და ლოგინზე დამხობილა ტირილი დავიწყე . ... ვტიროდი ჩემს გამო , ალექსანდრეს გამო , ჩენს გამო . ჩვენი ურთიერთობის გამო . იმის გამოც რომ სრულიად დარწმუნებული ვიყავი რომ ალექსანდრეს ვერასდროს ვერ დავივიწყებდი და მტკიოდა ჩემი სისუსტე . ... ყოველთვის ყველას ვუმტკიცებდი რომ ნენსი კანდელაკი არის ძლიერი , უშიშარი და უსიყვარულო . ახლა კი მთელმა სკოლამ იცის რომ მე ალექსანდრე მიყვარს და მალევე გაიგებენ იმას რომ ეს სიყვარული ცალ მხრივი ყოფილა . ... თუ ყველას ეგონა რომ ძლიერი ვიყავი , მალე გაიგებენ რომ ყველაზე სუსტი ადამიანი ვარ მთელ მსოფლიოში . გაიგებენ რომ ნენსი კანდელაკს პირველად მის ცხოვრებაში შეუყვარდა და ეს სიყვარული სიცრუეა აღმოჩნდა . ... გაიგებენ რომ ეს მამაცი , უშიშარი გოგონა სიყვარულმა შეაშინა და მიწასთან გაასწორა . თან ისე რომ ბრძოლა ვერც კი მოახერხა . ...

ზარის ხმა გაისმა , კარებთან ვიღაც არის . არადა როგორ მინდოდა მარტო ყოფნა , თან ჯერ ხომ პირველი საათიც არ არის ვინ უნდა იყოს? ... ძლივს წამოვიზლაზნე და კარი გავაღე . ... არვიცი გაოცდებით თუ არა თუ გეტყვით რომ ჩემს წინ გაგა თუ გეგა იდგა . ნუ ერთმანეთს ისე გვანან ვერ გეტყვით რომელი რომელია .
- არ შემომიშვებ ? - სევდიანი ხმით მკითხა . მეც გვერძე გავიწიე რომ შემოსულიყო . თვალი ოთახს მოავლო და იქვე მდივანზე ჩამოჯდა .
- შეგიძლია გამარკვიო რომელი ხარ ? ძალიან გავხართ ერთმანეთს და არ ვიცი გაგა ხარ თუ გეგა . - თავის მართლება დავიწყე მე .
- ჰო , ჰო რათქმაუნდა . მე გეგა ვარ .
- კარგი გეგა , რამეს ხომ არ დალევ ? ყავა , ჩაი , ლუდი ? - მიუხედავათ იმისა რომ თბილი მასპინძლის როლის მორგების ხასიათზე ნამდვილად არ ვიყავი მაინც შევეკითხე . ისისც აშკარად მიხვდა ამას და თავ უარყოფის ნიშნად გამიქნია .
- უბრალოდ ჩამოჯექი , შენთან საუბარი მინდა.
- თუ იმს დასაჯერებლად მოხვედი რომ , ალექსანდრეს და იმ ქერას შორის არაფერი მომხდარა, ისინი უბრალოდ იწვნენ ერთმანეთზე ჩახუტებულები და თუ ფიქრობ რომ ამ სულელეს მე დავიჯერებ ძალიან შემცდარხარ . ... ახლა ნამდვილად არ მინდა ალექსანდრეზე ლაპარაკი . - მშვიდად დავიწყე საუბარი და გეგას გვერდით მივუჯექი .
- მოდი დავივიწყოთ რომ მე ალექსანდრე ძმაკაცი ვარ და იფიქრე რომ მე და შენ ვართ ძმაკაცები . ერთმანეთი გავიცნოთ კარგი ? ყველანაირი ალექსანდრეს და მასთან შესასარიგებლის თხოვნით . ხომ შეგიძლია რომ ვილაპარაკოთ ისე როგორც შენ ელაპარაკები შენს საუკეთესო მეგობარს , ნუ თუ საუკეთესოს არა ისე მეგობარს მაინც .
- კი , კი როგორ არა .გაგიკვირდება მაგრამ , შენც გაგაც და თოკოც როგორც კი გნახეთ ეგრევე ძმებად მიგიღეთ .
- ჰოდა ძალიან კარგი . მოდი მე დავიწყებ მოყოლას ჩემ თავზე . ნუ ჩემზე რა ჩემზე და გაგაზე , რადგან ყველანაირი ლანზღანდარობის მიუხედავათ ის ჩემი სულის ნაწილი . ყველგან ერთად ვართ და ერთს თუ რამე ტკივა , ის მეორესაც ტკივა . ... სანამ დავიბადებოდით დედას გულის მანკი ქონდა . მან მშვენივრად იცოდა , რომ , თუ მე და გაგა გავჩდებოდითის ვერ გადარჩებოდა . ორივე რა , ერთიც რომ გავჩენილიყავით მაინც ვერ გადარჩებოდა . მამაჩემი თხოვდა რომ აბორტი გაეკეთებია , მაგრამ ის ამბობდა : „ არ შემიძლია მოვკლა ჩემი შვილები იმის გამო რომ მე მოვკვდები , მათ აქვთ შანსი რომ გადარჩენ . აი მე კი რამოდენიმე საათის სიცოცხლე დამჩენია ! ‘’ ... ასე და ამგვარად გავჩნდით მე და გაგა . ორი ერთნაირი ბავშვი , რომლებმაც სრულიად გაუაზრებლად შეიწირეს დედას სიცოცხლე . ...
მამა დეპრესიაში იყო . ჩვენ ბებიას მიგვაბარა გასაზრდელათ , თვითონ კი ორ თვეშ ერთხელ თუ გვნახულობდა , ისიც გალეწილი მთვრალი . ... ვერ გეტყვი რომ ბებია რამეს გვაკლებდა , მაგრამ ალბათ კარგად იცი რა რთულია მშობლების გარეშე გაიზარდო . ...
უკვე მიჩვეულები ვიყავით იმას რომ ბებია იყო ჩვენი ბატონ-პატრონი , მაგრამ აქაც არ გაგვიმართლა . ხუთი წლის ვიყავით ბებია ძილში რომ გაიპარა . წარმოიდგინე ერთ დღეს იღვიძებ და ბებიას გასაღვიძებლად მის ოთახში შედიხარ , მთელი ძალით ანჯღრევ რომ გააღვიძო , აგრამ ის არა და არ იღვიძებს . შემდეგ შენი და შენი ძმის ყვირილზე მეზობლები შემოდიან , რომლებიც დამწუხრებულები გეუბნებიან რომ ის უკვე მკვდარია . …
შემდეგ იყო სიბნელით მოცული ერთი წელი . როგორღაც მამაჩვენმა მოგვაგნო და თავისთან წაგვიყვანა . თითქოს აქ არაფერი , მაგრამ ყოველდღე გვცემდა . ცილს გვწამებდა იმაში რომ დედა ცოცხალი არ იყო . იძახოდა : ,,თქვენ გამო ჩემი ცხოვრება განადგურდა ‘’ -ო . ჩვენც ვერაფერს ვაკეთებდით , წინააღმდეგობასაც კი ვერ ვუწევდით , იმის გამო რომ არვიცოდით შემდეგ ეს როგორ დასრულდებოდა . როგორც კი ხმას ამოვიღებდით უფრო მეტ დარტყმას ვიტანდით . აი ეს ... - თქვა და მაიკა მუცლამდე აიწია . - აი ეს შრამია , სწორედ იმ დაწყევლილი დღეებიდან . - ჭიპის გასწვრივ მიმითითა. - ბოლოს ალკოღოლის გადაჭარბებით გარდაიცვალა . ეს სიკვდილი იმდენად არ გვინერვიულია , როგორც ის რომ მარტო დავრჩით მე და ჩემი ძმა . ... ის,ის იყო სამართალ დამცავებს უპატრონო ბავშვთა სახლში ივყავდით რომ როგორც იქნა გაგვიართლა და ალექსანდეს მამა გამოჩნდა . ჩვენი ოჯახები თურმე სულ ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან . მამაჩემთან ერთად ბიზნესი ქონიათ და გიო ძიამ როგორ თუ ბავშვთა სახლში უნდა წავიდნენო . გვიშვილა და ალექსანდრესთან ერთად ისე გაგვზარდა როგორც თავის შვილები . ...
სამივე ერთად ვიზრდებოდით ... ყველაფრის და მიუხედავად ექვსი წლის შემდეგ გვქონდა მხიარულებით სავსე დღეები . ... თითქოს და სამი ერთნაიეი პიროვნება , მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად ალექსანდრე უფრო მკაცრი და დასტოინი ვიდრე ჩვენ .
მე და გაგამ ვისწავლეთ აწმყოთი ცხოვრება . უკან მოვიტოვეთ წარსული და გავაგრძელეთ ყველანაირი დრამების გარეშე . - თქვა და იმ წუთას ჩამოგორებული ცრემლი ვითომ და შეუმჩნევლად მოიწმინდა .
- ღმერთო ! ვერც კი ვიფიქრებდი თუ ამ მხიარული და ცანცარა ბიჭების მიღმა ასეთი ტკივილი იქნებოდა . - ცრემშეუკავებლად ვუთხარი და გვერდიდან მივეხუტე . - კარგად ვიცი რას ნიშნავს მშობბლების გარეშე გაიზარდო , მაგრამ ჩემი და შენი ისტორია ყოვლად განსხვავებულია . მე ყოველთვის მყავდა გიო საყრდენად , მაგრამ შენ .... ნუ არც კი ვიცი რა გითხრა . - სიტყვებს ძლივს ვუყრიდი თავს . მანაც მომხვია მისი ტორები და მთელი ძალით ჩამიხუტა გულში .
- ვინმესთვის რომ არ მომეყოლა ეს ამბავი ალბათ გავაფრენდი . ყველაფერი ხომ კარგად არის ვმხიარულობ და ვცანცარებ , მაგრამ ერთხელაც ყველაფერი გამახსენდება . აი მერე კი თუ არ გამოვუშვი აღარ შემეძლება .
- ჩემი იმედი ყოველთვის გქონდეს . - ქვემოდან დამაიმედებელი სახით გავხედე .
- დამიჯერე შენი იმედი რომ არ მქონდეს ახლა აქ ასეთ მდგომარეობაი არ ვიქნებოით . - თბილად მითხრა და უფრო მომეხუტა .
- ნუ რავი ჩემზე არც არაფერია მოსაყოლი . ყველაფერი შენთვის უკვე ნაცნობია . - რამდენიმე წუთიანი პაუზის შემდეგ წარმოვთქვი . - აი რაც შეეხება ალექსანდრეს . დღითიდღე ყველაფერი უარესობისკენ იცვლება . უკვე მზად ვიყავი მომესმინა და სიარლე გამეგო . იმაშიც დარწმუნებული ვიყავი რომ უბრალო გოგო იყო და არაფერი განსაკუთრებული , მაგრამ დღევანდელმა ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა . - აცრემლებულმა ვთქვი .
- გიყვარს ?
- სულის გავლით გულამდე ! მთელი არსებით ! - ამის მერე ხმა არცერთ არ ამოგვიღია . ვფიქრობდით ... ვფირობდი იმაზე თუ რა იქნებოდა ხვალ . ...


...............


ვიცი ჰო უნამუსო ვარ და ასე შემდეგ ... თითქმის ერთი თვეა არ დამიდია შედეგი თავი და თავის გამართლებასაც არ ვიწყებ . ვიცი ყველაფრის ღირსი ვარ . მთეელი ერთითვე გავიდა და იმასაც გავიგებ თუ აღარ გენდოებათ მოთხფრობის გაგრძელება . ... მეც პირველ რიგში მკითხველი ვარ და თავებს რომ აგვიანებენ ისტერიკებში ვარდები , ამიტომ ხმას აღარ ვიღებ . ...

სხვათაშრის მომენატრეთ ჩემო ტკბილებო . ვიცი უნამუსო ვარ მაგრამ მაინც მომენატრა თქვენი თბილი სიტყვები , რომლებიც სტიმულს მატებენ . <3

გპირდებით მაქსიმალურად შევეცდები რომ შემდეგი თავი ამ დღეებში დავდო <3