ჩვენი ოჯახი ყოველთვის დიდი რაოდენიბით გამოირჩეოდა, დედას ხატია ქვია მამას გიორგი, ჩვენ სამნი ვართ ორი და და ერთი ძმა. მე ნინაკო 20 წლის. ჩემმი დაჩი 16 წლისა, პატარა კი მარიამა 7 წლის. დაჩის დაბადება არ მახსვს მე თვითონ პატარა ვიყავი, მაგრამ მარიამა სასწაული იყო სულ განსხვავებული, მისი თითო გაცინებისას თავიდან ვიბადებოდი გეფიცებით, არასოდეს უარს არ ვეუბნებოდი არაფერზე და ამის გამო არც თავში ქონდა ავარდნილი, სიყვარულს ასხივებდა, ლამაზი ბავშვი იყო მაღალლი იყო, ქერა დლალები ეყარა მხრებზე, სწორი ლამაზი ცხვირი, ვარდისფერი ლამაზი ტუჩები, მწვანე დიდი ბრჭყვიალა თვალები, თეთრი ფუმფულა კანი ქონდა, ვერ იგრძნობდით მის ძვლებს.
***
-დედაა, ხატიააა მალე მოდი
-რახდება ნინაკოოო?
-მალეე მარიამამ გაიარა
***
-დედააა
-რაიყო დაჩი რა გაყვირებს დაღლილი ვაარ
-მარიამამ დაციოო
სულ ასეთი ფრაზები ისმოდა სახლში ყველა მის პატარა ქცევებს სიხარულით ვეგებებბოდით ნელ ნელა გაიზარდა , პრანჭვა დაიწყო, მაგრამ ძალიან განსხვავებული იყო, დედას სამსახურში დაყვებოდა და თითოეულ მის პაციენტს გულში იკრავდა, ამხნევებდა და მთელს საავადმყოფოს სიცილის სასიამოვნო ნოტებშსი რევდა.
მამა საზღვარგარეთ მუშაობს უკვე 4 წელია, მე 2 წელი მასთან ვიყავი მაგრამ რაღაც პრობლემების გამო ვერ ჩამოდიდდა. მე ვსწავლობ და საცხოვრებლადაც ახალ სახლში გადავედი რომელიც მე ვიყიდე, თან ვმუშაობ, მარიამა კი ცდილობს გვერდიდან არ მომშორდეს, სულ მენატრებიო ასე იძახის.
ამწელს შვებულება ვერავინ ავიღეთ ვერც მე ვერც დედამ, დაჩიც ემზადება გამოცდებისათვის, ამიტომ ბიძიამ გადაწყვიტა მის შვილებთან ერთად მარიამაც წაეყვანა ბორჯომში დასასვენებლად, მანქანა მინდორზე გააჩერეს, ბავშვები თამაშძობდნენ ჩემი და კი მანქანაში ჩაჯდა მოდი ვითამაშოთ ვითომ მე ტაქსის მძღოლი ვარო, ამდროს კი თურმე მანქანას, მეორე მანქანა დაეჯახა, ადგილზევე დაიღუპა.
***
-ქალბატონო ნინაკო დაგაუდებელ ოპერაციაზეა შესული
-მიარანდა გირეკავთ აუცილებლად უნდა დაველაპარაკო
-ქალბატონო მირანდა მახევარ საათში მორჩება და გადმოგირეკას
***
-ქალბატონო ნინაკო მირანდა გირეკავთ, უკვე 15 ჯერ დარეკა
- მოვრჩი, მოდი ნიკა ნაკერები შენ დაადე.
საოპერაცოდან გამოვედი და ჩემი ძმა დავინახე, სკამზე იჯდა და ტიროდა
-დაჩი რაგჭირს დაჩი?
-მარიამაა ცუდადააა ნინაკო
- რასჭირს მარიამას დაჩი( თითქოს გული გაჩერდა ყველაფერმა არსებობა შეწყვიტა)
-აპარატზეა შეერტებულიო მანქანა დაეჯახაო არვიცი გაიგე რა გთხოვ
-აქ მოიყვანეეს? სადააა?
-სამხარაულშიო ნინაკო, დარეკე გთხოვ
-კარ გი (ვეღარ გავაგრძელე, გული გამიჩერდა ვეც ჩამოვჯექი, არიციან რომ გარადიცვალა, ექსპერტიზაზე გადაიყვანეს ჩემი და იქ აპარატზე არ აერთებენ)
ეზოში იქ ყველა ტიროდა რაც ნერვებზე მოქმედებდა იმედს ვიტოვებდიტ მე დედა და დაჩი რომ მაინც იქნებოდა ალბათ ერთი პალატა იყო სადაც შეერთებული იყო აპარატზე და დავიყვირე
-ყველა გაჩერდით, ნუ ტირიხართ, არმომკვდარა ჩემი და, დაჩი შემომხედე ხო არ მომკვდარაა, არმითრად არ გამაგონოთ ეგ სიტყვა არასოდეს, ასე ნუ მეხუმრებით ხალხო, ხო ხუმრობენ არააა? (ყველა გაჩუმდა მარტო მე ვტიროდი მუხლებში ჩკეცილი და ყველა გაფითრებული მიყურებდა, ვხაოდი, ვყვიროდი თუ ძალა მქონდა)
ამდროს მამამ დარეკა ტელეფონზე , მე მომაწოდეს
-ნინაკოროგორ ხართ მამი?
- მარიამაა მამა
-რამოხდა ნინაკო მარიმაა როგორააა
-აპარატზეააო შეერთებულიო მამა, ჩამოდი ყველაფერი ქენი და ჩამოდი მიწაა ამოატრიალე მთები გადადგი და ჩამოდი.
ამდროს მირანდა ბიცოლა შემოვიდა და ტირილი დაწიყოო დედასთან მივიდა და
-ბოდიში ხატიი ბოდიში
-რამოხდა?(სიცილი დაიწყო დედამ)
-ბავშვი მოგიკალი, ბოდიშიი
-არრაა არ მჯერაა(პანიკური სიცილი დაიწყო, მერე გაჩუმდა, თვალი წინ გაასწორა და გაჩერდა)
ახლა კი ვზივად და ჩემი დის ცხედარს ვუყურებ და ვერ ვეგუები ასე ჩუმად რომ წევს, მის გაყინულ სხეულს ვერ ვეგუები, მიდ დამტვრეულ ტანს ვერ ვეუგები, მგონი გავგიჯდი, ვერ ვტირიივარ ხმას ვერ ვიღებ, მამაც ჩამოვიდა ტირის მის მონატრებულ შვილს ტირის , ჩემსგარდა ყველა ტირის, მის დატოვებულ მოგონებებს ვეფერები გონებაში, მის სურათებს ვეფერები რომ იღიმება, რამდენჯერაც შევხედავ ის არ არის, იქ სხვა არის და ამიტომაც ვერ ვიაზრებ ბოლომდე ყველაფერს, მენატრება გული მეწვის, სული ამტკივდა, ხალხი კი დადის არ ილევა, ყველა შავად შევიმოსეთ, თვალები ჩაგვიშავდა მხოლოდ სევდა ჩანს, იქნებ როგორ შეეშინდა, იქნებ რა იფირქა, თურმე გრძნობდა სიკვდილის მოახოლებას და ყველა გულში ჩაგვიკრა, გვეკითხებოდა რომ მოგენატრებით რას იზავთო, მენატრება , მაგრამ არ მოდის, ჩვენი ოჯახიც დაიშალა
ამ პატარა,
სიყვარულით სავსე გოგომ
პატარა ოჯახად გვაქცია.


პ.ს
ნამდვილი ისტორიაა, ცოტა უფრო შევამსუბუქე მოსაყოლად ჩემთვის ძნელია, ვერ ვაქტიურობდი ამ ამბის გამო,მადლობთ