ორივეს ჩაგვეძინა. უცნაური სიზმარი ვნახეე... ოთახში ვიყავი რომელიც სრულიად თეთრი იყო, ფანჯრები არ ჰქონდა მაგრამ როგორღაც მზის სხივებით იყო განათებული... მე ერთ ადგილას ვიდექი და არ ვინძრეოდი..ჩემს წინ კარგა მანძილის დაშორებით გიორგი იდგა რომელიც მეძახდა.. მე მოძრაობა დავიწყე წინ მივიწევდი, რაცუფრო ვცდილობდი მიახლოებას მით უფრო ვშორდებოდი მას. მალე სულ პატარა წერტილივით მოჩანდა მერე კი სულ გაუჩინარდა... როგორცკი გაუჩინარდა ოთახში ნისლი ჩამოწვა და ეს თეთრი ოთახი კიდევ უფრო გათეთრდა.. ვერაფერს ვერ ვხედავდი.. ვერვხვდებოდი რომელ მხარეს წავსულიყავი შეშინებული დავდიოდიი.. უცბათ გამომეღვიძა.. ჩემს თავს ვამშვიდებდი:

-დამშვიდდი ემილი ეს მხოლოდ სიზმარი იყო.. უბრალოდ სიზმარი..

საათს დავხედე 7 იყო. მარის ეძინაა.. ფეხზე ავდექი და სააბაზანოში შევედი.. ყველაფერი გამახსენდა, გუშინდელი დღე თვალწინ დამიდგა და თვალიდან ცრემლი გადმომიგორდა.. წყალი მოვუშვი შევეყუდე და პანიკური ტირილი ავტეხე.. ვგრძნობდი როგორ ერეოდა თვალებიდან წამოსულ ცრემლებს თბილი წყალი და სადღაც აუჩინარებდა. მე ვიდექი და ვფიქრობდი რატომ შემემთხა 7 მილიარდი ადამიანიდან ეს მაინცდამაინც მე.. რატომ.. დაახლოებით 1 საათი გავატარე სააბაზანოში.. გამოვედი და ტანზე ჯინსისი შარვალი და თეთრი ზედა მოვირგე თმები მაღლა ავიწიე. მარის დავხედე ისევ ეძინა.. მივედი და გავაღვიძე.. ისიც ადგა მოწესრიგდა და სამზარეულოს მიაშურა საჭმლის მოსამზადებლად.
მე საწოლზე წამოვგორდი და ფიქრი დავიწყე. ვფიქრობდი ჩემს თავზე.. რატომ ვარ ასე უბედურრი.. მაგრამ არა ამას მე არუნდა ვამბობდე გოგო რომელსაც შესანიშნავი მშობლები და ერთგული მეგობარი შეხვდა. ჰაჰ და მერე რა რომ სიყვარულში არ გამიმართლა, ყველას ყველაფერში არ გაუმართლებს. ფიქრებიდან ზარის ხმამ გამომიყვანა:

-მარი გააღე რა გთხოვ მაინც მანდ ხარ

-კაი

ჩემს ოთახში გიორგი შემოვიდა. პირველი რაც თვალში მომხვდა მისი მწვანე თვალები იყო რომელიც მე ასე ძლიერ მიყვარდა.. მასში ყველანაირ გრძნობას ამოიკითხავდით. თავიდან თითქოს გამიხარდა მისი დანახვა მაგრამ უცბათ გუშინდელი დღე ამომიტივტივდა გონებაში და გამომეტყველება შემეცვალა.

-შენ აქ რაგინდა? ის არ გეყო რაც გამიკეთე? ეხლა რას აპირებ? იცი ჩემთვის გული ესე ძლიერ ჯერ არავის უტკენინებია შენ პირველიხარ, არადა ბოლოც არუნდა ყოფილიყავი ...
1 წუთში დაკარგე ჩემი ნდობა და სიყვარული. და თუიცი ნდობის დაბრუნება რა რთულია, ძალიან რთულია.. შეუძლებელიც კი.. გახსოვს რაბედნიერები ვიყავით ერთად? თუ გახსოვს დავიწყება მოგიწევს რადგან ეხლა შენს მიმართ მხოლოდ სიძულვილს ვგძნობ. მთელი არსებით მეზიზღები...
ტირილი მინდოდა ძალიან მინდოდა მეტირა მაგრამ არ ვაძლევდი ცრემლებს საშუალებას თვალები დაეტოვებინათ და ლოყაზე გადაენაცვლათ. არმინდოდა გიორგის სუსტ არსებად ჩავეთვალე. შესაძლოა ასეც იყო მაგრამ მას უნდა ეფიქრა რომ ძლიერი ვარ და მის გარეშეც შევძლებ ცხოვრებას.

-ემილი ამას ნუ ამბობ გთხოვ გულს საშინლად მტკენ.

-რა? მე გტკენ გულს? და იმის შემდეგ რაც შენ გააკეთე მე არ მტკივა გული?

-მაპატიე გთხოვ.. ჩემთვის ერთადერთი ქალიხარ.. უბრალოდ საშუალება მომეცი ყველაფერი აგიხსნა. მინდა სიმართლე იცოდე..

-რა სიმართლე? ყველაფერი ჩემი თვალით დავინახეეე.. არასწორად არაფერი გამიგია..მაგრამ თუასეა ბოლოს მე რომ არ გამოვიდე მტყუანი საშუალება არმომეცი ყველაფერი ამეხსნაო, დაიწყე გისმენ.. ამიხსენი ყველაფერი..

1 დღით ადრე
................
ემილი და მარი უნივერსიტეტიდან გამოვიდნენ და იქვე დასხდნენ.:

-როდის მოვა გიორგგიი-ემილი

-მოვა აბა სადწავა-მარი

-აუხო რავი-ემილი

-აუ ჯანდაბა შიგნით წიგნი დამრჩა. ავალ უცბათ.

-წამოგყვები

-არა ავალ და 2 წუთში ჩამოვალ. აგერ ნიკუშა მოდის ილაპარაკეთ და მეც შემოგიერთდებით

-კაი მიდი

მარი კიბეებს აუყვა წიგნი იპოვა და წამოსვლისას ოთახიდან გიორგის ხმა შემოესმა ვიღაც გოგოს ესაუბრებოდა. კარები ონდავ ღია იყო ამიტომ მარის ბევრი არ უყოყმანია და შიგნით შეიჭყიტა.

-მომისმინე თეონა მეათედ გიმეორებ რომ არ მიყვარხარ და არც არასდროს მყვარებიხარ.. ჩემთვის მხოლოს ემილი არსებობს.

-მაგრამ მე რომ მიყვარხარ რაგავაკეთო, ემილის გამო უნდა დავიტანჯო?

-ახალგაზრდა გოგო ხარ, ლამაზი ,მთელი ცხოვრება წინ გაქვს გაიცნობ ვინმეს და შეგიყვარდება.

-არ მინდა შენსგარდა ვინმე მიყვარდეს.

-ჰაჰ. ანუ შენი ტანჯვა ისევდა ისევ შენიბრალი ყოფილა ემილის კიარა

-შეიძლება მაგრამ ეხლა რაღაც რომ არ გავაკეთო არშემიძლია

-რა უნდა გააკ..

სიტყვის დასრულება არ აცადა, გიორგის მიუახლოვდა და მის ტუჩებს თავისი ურცხვად შეახო. მარის უნდოდა გაეჩერებინა ისინი მაგრამ უკვე გვიან იყო, ემილი გიორგის და თეონას წინ იდგა თვალცრემლიანი, განადგურებული სახით.. ოდნავ წაბარბაცდა და გიორგიმაც შეამჩნია, თეონა ჩამოიშორა.. ემილიმ მხოლოდ გაქცევაღა მოახერხა, გიორგიც დაედევნა.
........................

გიორგიმ მოუყვა ემილის ყველაფერი. აუხსნა რომ ეს მისი ინიციატივით არ მომხდარა.

-აღარ ვიცი რავიფიქრო. ვერაფერს ვერ ვხვდები.. უბრალოდ ის ფაქტი ჭკუიდან მშლის,რომ იმ ტუჩებით რომელიც მეგონა რომ მხოლოდ მე მეკუთნოდა სხვას შეეხე.

-ემილი შენ უკვე იცი სიმართლე და ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული.. თუ მაპატიებ დამირეკე.იცოდე გელოდები- ეს მითხრა და წავიდა.

ახალდაბადებული ლეკვი მგელს რომ ჩაუვარდება ხელშიი და თავს უმწეოდ გრძნობს, სწორედ ასეთ მდგომარეობაში ვიყავი. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. ამ დღის შემდეგ 2 კვირა გავიდა. ვგრძნობდი რომ რაღაც მაკლდა და ეს გიორგი იყო.მენატრებოდა ძალიან მენატრებოდა. მაკლდა მისი მწვანე თვალები, მისი ღიმილი, ჩახუტება, კოცნა, მისი სურნელი. მინდოდა მეპატიებია ,მე ხომ ის ძალიან მიყვარდა, მაგრამ ამის საშუალებას სიამაყე არ მაძლევდა. ვცდილობდი ეს გრძნობა ჩემში ჩამეკლა, მომესპო და სრულიად გამექრო მაგრამ არ გამომდიოდა. სიამაყე ისევ ჩემშია და ის არ მაძლევს საშუალებას საყარელ ადამიანს ვაპატიო..
დღეები უღიმღამოდ გადიოდა. უნივერსიტეტი სახლი უნივერსიტეტი სახლი. ასე გრძელდებოდა დაუსრულებლად. 10 ივნისის დილა იდგა მარი ჩემს ოთახში შემოვიდა:

-ემილი ეხლა რაღაცას გეტყვი აუცილებლად უნდა იცოდე მეც დღეს გავიგე.

-რახდება?

-გიორგი მიდის, სამუდამოდ მიემგზავრება საზღვარგარეთ. ამის მიზეზი მხოლოდდამხოლოდ შენ ხარ. ვეღარ გაძლო აქ უშენოდ ყველა ადგილი შენს თავს ახსენებს.. შენთან დარეკვას აპირებდა მაგრამ ვერგაბედა ამიტომ მე დამირეკა. ეხლა კარგად მომისმინე და წინააღმდეგობის გაწევა არ სცადო, ის უკვე აეროპორტში იქნება, ადექი და წადი, უკან დააბრუნე ,უთხარი რომ აპატიე ყველაფერი.. დრო ძალიან ცოტა გაქვს მიდი..

-კიმაგრამ მარი

-არანაირი კიმაგრამ გითხარი წინააღმდეგობის გაწევა არ სცადო. სიამაყეს ნუ შესწირავ ბედნიერებას.

მარის მოვეხვიე და აეროპორტისაკენ გავეშურე. გზაში ვფიქრობდი, რომ ვერ მიმესწრო მისთვის მაშინ რაუნდა მექნა? არა ამას ვერვაპატიებდი ჩემს თავს.. არ მინდა მისგარეშე ვიცხოვრო, მის გარეშე არცერთი წამი არმინდა. მე ის ისევ მიყვარდა მიყვარდა იმ გრძნობით რომლისიც აღარ მჯეროდა. ჰაჰ რა სულელურად ჟღერს გიყვარდეს მაგრამ სიყვარულის არ გჯეროდეს. ფიქრებში გართული ვერც კი მივხვდი რომ უკვე მისული ვიყავი.. შევედი თუარა იქაურობა კარგად დავათვალიერე, ყველა ადგილი მაგრამ გიორგი ვერვიპოვე, ის არსად იყო, ნუთი დამტოვა? არა ის ამას არ იზამდა, არ მიმატოვებდა, ჩემს გარეშე ვერ იცოცხლებს ისევე როგორც მე ვერ ვიცოცხლებ.. უნდა ვიპოვო არ დამტოვებდა მე ხომ იმის სათქმელად მოვედი რომ ყველაფერი ვაპატიე და მინდა რომ დაბრუნდეს არა ეს უნდა გავაკეთო.. გიორგი სადხააარ... იმედი მაინც არ დამიკარგავს ღმერთი არ გამწირავს.
ისევ შევუდექი ძებნას.
...............
დიდი თავი არარის მაგრამ მეტი ვერდავდე. .. ყველას აზრი მაინტერესებს ვინც წაიკითხავს..დიდი შეფასებები მინდა.. რა მოგეწონათ და რა არა რაში მჭირდება გამოსწორება. გავითვალისწინებ ყველაფერს და კიდევ საერთოდ თუ ღირს გაგრძელება არმინდა ტყუილად ვიწვალო <3