ზუსტად ვიცი ზეწარი არ გადამიფარებია,არა და მეფარა...ოთახიც რაგაც სხვანაირი სუნით იყო გაჟღენთილი,მთელი სხეულით შიშმა მომიცვა,საწოლის კუთხეში ისე მოვიკეცე თითქოს შეუმჩნეველი გავხდებოდი,ოთახს თვალი მოვავლე, კარებიც უცნაურად იყო ღია და უცებ კივილი ამღმომხდა როცა კარებში თავი გამოჩნდა,თავი მუხლებს დავადე და მთელი სხეული დამეჭიმა შიშით,თავის აწევა არ მინდოდა,არ ვიცი რას ვფიქრობდი მაგრამ რაღაც საშინელების მოლოდინში ვიყავი რომ უცებ მხარზე ხელის შეხება ვიგრძენი და ეს უკვე პიკი იყო თავ აუწევლად ავტირდი თან ჩემდა უნებურად ვკანკალებდი
-რა იყო ურჩხული კი არ მოსულა,თამო რა გჭირს?ალბათ გონებამ უცებ გადახარშა ვისი ხმა იყო,თავი ავწიე თუ არა უკვე მესამედ აღმოვჩნდი ამ შავ თვალებთან ასე ახლოს და იმ წამს ეს თვალები ისე ახლობელი იყო ჩემთვის,ისე სუფთა და თბილი მეჩვენა ვერც ვაზროვნებდი ალბათ რომ უცებ მივეკარი მკერდზე,ხელები წელზე შემოვხვიე და ავტირდი
-ძალიან შემეშინდა , სლუკუნით ვთქვი და სახე მის მკერდში ჩავმალე
-არც მიფიქრია შენი შეშინება სიხარულო თმებზე ხელი ჩამომისვა მან და თითქოს ეხლა მოვედი აზრზე
-შენ აქ რა გინდაა?მკერდზე ხელი ვკარი და თავი ავწიე
-შენს სანახავად მოვედი?
-რატოომ?მე დაგპათიჟე და არ მახსოოვს?
-არ ვიცოდი თუ დაუპატიჟებელ სტუმარს არ იღებდი.მე ვიფიქრე მელოდი კარი ღია იყო და შემოვედი
-ჰა ჰა ჰა რა სასაცილოა,შემეშინდა შენ დალაგებული ხაარ?
-უკვე აღარ ,რა იყო არ მოგწონვაარ?
-მეე?შეენ?არაა დაბნეულობისგან არ ვიცოდი რა მეთქვა და საით გამეხედა,ის კი იღიმოდა აშკარად
-წადი...უებ ვთქვი დაუფიქრებლად
-მართლაა?ეს ისე თქვა თითქოს გულდაწყვეტილმა ლამის უკან წავიღე ჩემი სიტყვა,ისევ მის თვალებს გადავაწყდი უცებ რაგაცნაირი მომნუსხველი მზერით მიყურებდა,სითბო ჩანდა მის თვალებში და სიმშვიდე,თუ მის თვალებს შევეჩეხებოდი მერე არ ვიცი რამდენ ხანს თვალები მიშტერდებოდა თითქოს და მზერა სხვა ვერაფერზე გადამქონდა,იგივე დამემართა ეხლაც და ისიც ესე მიყურებდა თან თვალებით იცინოდა თითქოს
-არ გინდა რომ წავიდე,მზერა არ მოუშორებია ისე თქვა
-მინდა ,როგორც იქნა თვალი ავარიდე მე
-მაშინ წავალ,თუ კიდე კარი ღია იქნება თავს დაპატიჟებულად ჩავთვლი იცოდე
-ეს რა თავხედობაა,ჩემები რომ სახლში ყოფილიყვნენ რას იფიქრებდნეენ?
-არ ვიცი.ისე უდარდელად თქვა რომ აშკარად არც მადარდებსო იგულისხმა,ალბათ სახეზე შემეთყო გაბრაზება
-არც შენ უნდა გადარდებდეს,ისინი რომ იქნებიან აი ამ ფანჯრიდან შემოვალხოლმე,თითქოს რამე ბრძნული ეთქვას ისე თავდაჯერებლად და აუღელვებლად თქვა მართლა გამეცინა
-შენ მე კარგი ბიჭი მგონიხარ ამას არ იზავ,ირონია გავურიე ხმაში
-ჰო როგორც შენ იტყვი,გაიცინა და წამოდგა-მაპატიე პატარა წიწილა ძილი თუ დაგიფრთხე შენსავით ადრე წიწილებიც არ იძინებენ,წავალ და ისევ დაიძინებ ალბათ,თითქოს დამცინა და გული დამწყდა
-მე წიწილა არ ვარ,უბრალოდ დღეს მეძინა ადრე
-იდეა მაქვს მაგრამ რომ წარმომიდგენია შენი რეაქცია აზრი არ აქვს აღარ გეტყვი
-ნუ ინტრრიგობ მითხარი იქნებ სულაც არ მქონდეს ცუდი რეაქცია,თვალებში ჩამაჩერდა
-არააა,აზრი არ აქვს გასასვლელისკენ წავიდა ის და მეც უკან ავედევნე დაინტრიგებული რა უნდა ეთქვა ასეთი
-თქვი რაა...რა წესია ეს ეხლა,მაშინ საერთოდ არ დაგეწყო,ღიმილიანი სახით შემობრუნდა
-მინდოდა მეთხოვა გარეთ გაგვესეირნა მაგრამ აზრი არ აქვს ხოო?ეს ისეთი სახითი ნაღვლიანი ხმით და მომაჯადოებლად მითხრა უბრალოდ არ შემეძლო უარი მეთქვა მაგრამ გარეთ უკვე მობინდებული იყო
-ეხლა?ღამეა...
-მერე რა იყო, ჩემი იმედი არ გაქვს?მე რამეს დაგიშავეებ?
-უნდა მქონდეეს?გამეცინა მე მისი თავის მოსაწ....ბაზე
-რამის დაშავება რომ მინდოდეს ეხლაც დაგიშავებდი,მართლა წიწილა ხომ არ ხარ მაგას დაფიქრება უნდაა?ისეთი ხმით თქვა გამეცინა
-წავალ მაშინ გამოვიცვლი ვთქვი და ოთახისკენ შევბრუნდი
-ხო არ მომესმაა?წიწილა გარეთ მიდის?მერე ღამე როაა?
-კარგი რაა ნუ მასხარაობ მარტლა არ წამოვაალ,მოცინარი სახე უცებ მოექუფრა და ოთახისკენ მანიშნა
- მიდი,მიდი სანამ შუაღამე გახდა ეხლა, და კაბა არ ჩაიცვა
-რაა ?რატომ?
-მერე გეტყვი,მიდი გავიდეთ
ღიმილიანი ,გაბრწყინებული,და ემოციებით სავსე ბედნიერი ვიდექი კარადასთან და ვარჩევდი რა ჩამეცვა,ლურჯი შარვალი,კეტები,თეთრი მაისური ლურჯი წაარწერებით გადავიცვი, შავი ჟაკეთი თვლებით გაწყობილი მოვიცვი ,თმა მაღლა ავიწიე კოსა გავიკეთე და გავედი,ზურა დივანზე იჯდა და ტელეფონს ჩაჰყურებდაა
-წავედით?თან კოსას ვისწორებდი მე
-ასე მალეე?მეგონა ერთი საათი მალოდინებდი ,ღიმილით წამოდგა ის და გასასვლელისკენ წავიდა
-ეხლა მაინც გადავკეტო კარები ვთქვი მე და გასაღებს დავწვდი
-ვისაც შემოსვლა უნდა მაინც შემოვა
-როგორ?
-წამოდი,წამოდი სიცილით თქვა და მხარზე ხელი მიბიძგა,
-არაა...ამით უნდა წავიდეეთ?გაოცებუს აღმომხდა როცა ზურა მოტოსკენ წავიდა და ჩაფხუხუტი ხელში შეათამაშა
-ჰო რა იყოო?
-არა ვერ წამოვალ მეშინია ,ამაზე არ ვმჯდარვარ
-კარგი რაა,თუ მომყვები ბოლომდე გამომყევი მოიშორე ეს წიკები ,მართლა წიწილივით ახვალ ეხლა სახლში და დაიძინეებ?მოვიდა დათეთრი ჩაფხუთი თავზე მომარგო
-ძალიან გიხდება,მერე მოტო ფეხებთან მომიყენა
-დაჯექი,როგორც იქნა დავჯექი ისიც მომეხმარა
-ხელები კარგად მომხვიე არ გადავარდე,უკან მომხედა ღიმილით,გადავარდეო და ხელებს არ მოვხვევდი?რაც შემეძლო მაგრად მივეკარი,ცხვირში მისი სუნი მომხვდა და თვალებიდან გულებს ვყრიდი ისეთი სოცრად საყვარელი სუნი ქონდა
-აბა მზად ხაარ?თავი ოდნავ მოაბრუნა ჩემსკენ
-გთხოვ ჩქარა არ წახვიდე,მუდარით ვუთხარი მე და უფრო ავეკარი,მისი ცხელი ხელი მისავე წელზე შემოხვეულ ჩემს ხელებს შეეხო,ოდნავ მაგრად მომიჭირა
-ნუ გეშინია,და მოტოც ააბღუილა უცებ ჩამოსვლა მინდოდა და ვინანე რომ დავთანხმდი ისე შემეშინდა მაგრამ მერე ისეთი კარგი იყო,თითქოს მიფრინავ,ალბათ ოცი წუთი ვიარეთ არ ვიცი დროის შეგრძნება სულ დავკარგე,რომ უცებ გამიელვა სად მივდივაართ?თითქოს მიმიხვდაო
-სად გინდა რომ წავიდეთ?გადმომძახა თავ მოუბრუნებლად
-არ ვიცი,ვთქვი მე აქ ბევრგან არსად ვარ ნამყოფი თბილიში არ ვცხოვრობდი
-მაშინ მე ვიცი და ნუ ფრთხიხარ,ხომ აღარ გეშინიაა?
-არა,
-ყოჩაღი გოგო ხარ,მივხვდი იცინოდა და მეც ჩემთვის გამეღიმა,თავი ბეჭზე მივადე
-სად ვაართ?ვიკითხე მოტო რომ გაჩერდა და მიმოვიხედე წყალი იყო სავარაუდოდ ტბაზე ვიყავით
-კუს ტბაზე, ღიმილით თქვა მან და ჩაფხუტის მოხსნაში მომეხმარა
-რა იყო აქ ხომ არ მიპირებ ჩახრჩობაას?
-როგორ ფიქრობ ეგ რომ მდომოდა მძინარეს ვერ მოგგუდავდი?რა სულელი ხარ,წინ დამიდგა თავის მხურვალე ხელები სახეზე მომკიდა და თავი ამაწევინა,მისი შავი თვალები ანათებდნენ თითქოს ციმციმა ვარსკვლავები ენთო,
-წამოდი აი იქ დავსხდეთ,ხელით მანიშნა მან ერთ შემაგლებულ ადგილზე დავსხედით,მოულოდნელად თავი დახარა და დაიწყო...