კიდევ ერთი უღიმღამო დღე გათენდა. არა ჯერა არა ჯერ მზე არ ამოსულა უხ, როგორ მომწყინდა ეს ყველაფერი ეს ნაცრისფერი სამყარო. ხანდახან თვის მოკვლაზეც ვფიქრობ ხოლმე, მაგრამ მერე ვხვდები, რომ ამისთვის საკმარისად ძლიერი არ ვარ. ამ სამყაროზე რაც ვიცი ეს მხოლოდ წიგნებიდან ჩემი სამყარო მხოლოდ მათით ჩემოიფარგლება. რამდენი ვცადე გამეგო ვინ ვიყავი, რომ უკვე მზად ვარ ხელი ჩვიქნიო მაგრამ თითქოს ჩემი პიროვნება ორად იხლიჩება, ორ აზრად, ორ ინტერესად ორ არსებად. ექიმებსა და მეცნიერებს კი უნდათ, რომ ვიყო არსება რომელსაც გალიაში აყურყუტებენ თავიაანთი ნება-სურვილის მიხედვით, მაგრამ იყო ერთი პატარა გართულება რომელიც მათ ვერ გაითვალისწინეს მე პიროვნება ვიყავი. ეს ერთადერთი იყო რაც წარსულიდან მახსოვდა და მას ვერ წამართმევდნენ ისინი ყვეაფერს აკეთებდნენ ჩემთვის აფინანსებდნენ ჩემს პროექტებს, ცდილობდნენ არ მეგრძნო მათი სიცივე და უმეცრება, როდესაც მელაპარაკებოდნენ მაგრამ მექცეოდნენ არა როგორც ადამიანს არამედ როგორც საცდელ ცხოველს.მძულდა ეს ადამიანები რომლებიც ასქულიანზზე დაბალ IQ-ს მქონეს ადამიანადაც არ თვლიან. მათ რაც არ უნდა გამიკეთონ ჩემი თავის ბატონ-პატრონი მე ვიქნები. მაგრამ ყველას ერთ ქვაბში ვერ მოვხარშავდი იყო ერთი ექიმი, რომელიც მე ადამიანად აღმიქვამდა ბევრისგან განსხვავებით
ცხრა საათი გახდა და ექიმმა მაშნვე თავი შემოყო ჩემს ოთახში ემი გასვლის დროა მაჯიდან სისხლი ისევ ამიღეს ადრე მტკიოდა, მაგრამ ახლა უკვე შევეჩვიე მაშინვე მანქანაში ჩავჯექი და მეცნიერების უნივერსტეტისკენ გავწიე კი იქ ახლა პასუხი მელოდა რომლესაც დიდი ხანი ველოდი
ამ დროს კლინიკაში
ახაგალზრდამ მაგიდაზე საბუთები დამიყარა
-ეს რა არის ემილის საბუთბი რომლის მიხედვითაც მე კანონიერი უფლება მაქვს ის წავიყვანო
-კი მაგრამ ის ცუდად არის მას ასე უბრალოდ ვერ წაიყვანთ
-მაინც რა სჭირს აჰ აქ ხომ ეწერა გადაიტან ძლიერი ფსიქიკური ტრავმა
-დიახ მას შეტევები აქვს მცირეოდენ განაერვიულებაზეც კი რაც საკმაოდ ხშირად ხდება
-რადგან გარეთ არ უშვებთ
-რა? და რა გგონიათ ახლა სად არის ის nasas ერთ-ერთი მთავარი დამპროექტებელია თითქმის ყოველ თვე შეკრებებზე და კონფერებციებზე დავდივართ ახლაც ის სამეცნიერო უნივერსიტეტშია -გაეცინა
-მართლა მართლა გგონიათ რომ მას ეს დაეხმარება მითხარით რამდენი მეგობარი ყავს-ჯანდაბა ის მართალი იყო
-კარგი წაიყვანე ოღონდ 1 თვით ეს საკმარისი დროა რომ წარსული გაიხსენოს
-მე მეტიც არ მჭირდება
ემილი
გახარებული შევვარდი კლინიკაში ერთი სული მქონდა ჩემს ექიმს როდის ვნახავდი რომ ახალი ამბავი მეხარებინა კაბინეტში შევედი და ყელზე შემოვეხვიე
-ღმერთო ეს რა მხიარული სახეა
-აბა თუ გამოიცნობ ვინ არის მეცნიერების უნივერსიტეტის მომავალი სტუდენტი
-ანუ
-კი მხოლოდ ერთი დაბრკოლებაა 18 წლის უნდა გავხდე
-კარგი მაშნ ამ ამბის სანაცვლოდ მე რა გითხრა ის ხომ არა რომ შენი ნათესავი გესტუმრა
-ნათესავი? ჯერი კარგად იცი რომ ასეთი ხუმრობები არ მიყვარს.
-არა მართლა
-ვინ არის ?
-ამბობს რომ შენი ნათესავია და წარსულში გიცნობდა მანამ სანამ მათი სახლიდან არ გაქრებოდა ზუსტად მაშინ როდესაც შენ ჩვენთან მოხვედი ემი ყველაფერი ერთანეთს ემთხვევა-სასწრაფოდ გამოვიცვალე და მისაღებისკენ წავედი ოთახში უცხო სილუეტი გამოიკვეთა ჩემი მისვლა არც შეუმჩნევია ისევ ისე იდგა ფანჯარასთან
-უკაცრავად-დავინახე ჩემს ხმაზე როგორ შეკრთა თითქოს ფიქრებიდან გამოვიდა და თავისი ზღვისფერი უძირო თვაები მომაპყრო ის არასოდეს მინახავს მაგრამ საიდანღაც მახსოვდა ეს გამოხედვა ეს სახე ეს თვალები. უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა მის თვალებს თვალს ვარიდებდი რადგან ვიცოდი თუ შევხედავდი ისევ მეტკინებდოა სადღაც გულში. ასე დიდხანს ვიყავით მერე ჩემსკენ სწრაფად გამოემართა და ჩამიხუტა ტკივილი გამიასმაგდა მისგან თავის დაღწევა ვცადე მაგრამ მის რკინის მკლავებს ვერ გავექეცი ეს ტკივილი რაღაც შორეული იყო თითქოს ნაცნობი და ამავდროულად უცნობი.ის კი მთელი ძალით მიხუტებდა თითქოს ეშინოდა რომ სადმე წავიდოდი ერთადერთ რაღაცის თქმა შევძელი:
-ეს.. არ შეიძლება-გაკვირვებულმა შემომხედა-ჩვენი ჩახუტება არ შეიძლება-ავუხსენი რკინის მარწუხები მომხსნა მას არ ვუყურებდი მაგრამ ვგრძნობდი მის გამჭოლ მზერას
-მართლა არ გახსოვარ?-ანუ მე მას ადრე ვიცნობდი? ან არა არ ვიცი გონება საშინლად ამერია ხელით ნიკაპი ამიწია და თვალებში ჩამხედა- კი ეს შენ ხარ ნამდვილად შენ რადგან გეხები ესეიგი არ მეჩვენება რადგან შენს სითბოს ვგრძნობ თუ არ გახსოვარ არაუშავს მალე გამიხსენებ ამ დროს ექიმი შემოვიდა
-აბა გაგიხსენათ
-ჯერ ვერა მაგრამ გამიხსენებს უბრალოდ დრო სჭირდება. ცოტა ხნით წავიყვან დარწმუნებული ვარ წარსულს გაიხსენებს-გული რაღაც ცუდს მკარნახობდა მასთან მიახლოებისას თითქოს განგაშის სიგნალი ირთვებოდა და ავტომატურად უკან მწევდა
-რათქმაუნდა ჩვენ მისთვის ყველაფერს გავაკეთებთ-ის იმედი რომ მე აქედან არ გამიშვებდნენ დაიმსხვრა სხვა რა გზაა მე თვითონ უნდა დავიძვრინო თავი
-სამწუხაროდ არ მგონია შევძლო უამრავი პროექტი მაქვს დასამთავრებელი და ასაწყობი უკვე მალე უნდა ჩაგაბაროთ ამიტომ-ისეთი სახე მივიღე თითქოს ძალიან ვწუხდი მაგრამ რა ვქნა გულისთქმას არასოდეს მოვუტყუებივარ
-არაუშავს მათი გადავადება შეგვიძლია
-ან თან წამოიღოს პრობლემა არაა-გავბედე და შევხედე ისეთი დამაჯერებლური სახე ჰქონდა მივხვდი რომ წავაგე ცხოვრებაში პირველად ჯანდაბას რაც იქნება იქნება იქნებ წარსული გავიხსენო გამწარებული შევვარდი ჩემს ოთახში და ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე ფერების მიხედვით ვალაგებდი რომ ოთახში ლილი ჩემი ერთადერთი მეგობარი შემოვიდა შემოვიდა
-ძვირფასო გავიგე რომ შენმა ნათესავმა გიპოვნა ნუთუ უნდა დამტოვო
-მეც არ მინდა მაგრამ რა ვქნა
-მხოლოდ 1 თვე და დამიბრუნდები-ხელი მომხვია და ჩამიხუტა-იცოდე არ დაგავიწყდეს გულისთქმას მიჰყევი ის არასოდეს მოგატყუებს ახ ხო კინაღამ დამავიწყდაა ეს შენთვისაა-თითზე ვერცხლსა და თვლებში გაფორმებული ბეჭედი გამიკეთა-თვალებში ჩამხედა-აბა ჩემო პატარა გოგონავ ახლა მზად ხარ?
-კი-ვითომ? მანქანაში ჩავჯექი ფანჯარაში არ გამიხედია ალბათ ცრემლმორეული ხელს მიქნევდა არ მინდოდა ასე დამმახსოვრებოდა გული რატომღაც მეუბნებოდა რომ აქ მე ვეღარასოდეს დავბრუნდებოდი
ლილი
მთავარი ექიმის კაბინეტში შევვარდი და ექიმს სილა გააწანი გაკვირვებულმა შემომხედა
-როგორ გაბედე ჩემი ემილის იმ სისხლისმსმელებისთვის დათმობა? ისინი ხომ მას მოკლავენ
-სახვა არჩევანი არ მქონდა რა გეგონა მე მინდოდა ჩემი შვილობილი ვამპრების ხელში ჩამეგდო?


დაგვინებისთვის ბოდიში ჩემი მუზა დადასვენებლად გავუშვი მაგრამ ახლა ახალი იდეებით სავსე დამიბრუნდა