"რა უსამართლოა ეს ცხოვრება"უკვე მერამდენედ ვიმეორებდი საყვარელ ფრაზას გულში, ხმამაღლა კი არაფერს ვამბობდი და გულმოდგინედ ვუსმენდი საშუალო სიმაღლის გამხდარ ქალს,რომელსაც მკაცრი გამომეტყველება სახიდან არ მოშორებია ისე მაძლევდა განკარგულებას, თუ რა როგორ უნდა გამეკეთებინა.როცა საუბარს მორჩა გამომცდელად მომაჩერდა
- ყველაფერი გასაგებია?
- კი ქალბატონო ყველაფერი გასაგებია,ყველაფერს მივხედავ წვეულების შემდეგ კი მთელ სახლს დავალაგებ და თევშებსაც დავრეცხავ.
- ძალიან კარგი! თვითკმაყოფილმა გამიღიმა და ოთახი დატოვა
ადვილი ცხოვრება არასდროს მქონია,მთელი თვრამეტი წელი ბავშვთა თავშესაფარში გავატარე,მშობლები არასდროს მენახა,ყოველთვის მაინტერესებდა როგორები იყვნენ, ან როგორი ოჯახი მყავდა სანამ ერთ საბედისწერო დღეს ავტოკატასტროფაში ორივეს არ დავკარგავდი,საბედნიეროთ თუ სამწუხაროდ მე ამ დროს ბებოსთან დავუტოვებივარ დედას,მშობლების გარდაცვალება ბებოს, ჩემს ერთადერთ დარჩენილ ნათესავს ვეღარ გადაუტანია და რამდენიმე თვეში ინფაქტით მომკვდარა,უპატრონოდ დარჩენილს კი თავშესაფარში მიკრეს თავი,იქ ყოფნა აუტანელი იყო,მაგრამ მაინც იყო რაღაც დადებითი,თავზე ჭერი და საჭმელი მაინც მქონდა,ყველაფერი კი მაშინ აირია როცა თვრამეტის გავხდი და იქედან მომიწია წამოსვლა,მცირეოდენი თანხით, მარტო დავრჩი სრულიად უცხო ქალაქში,ძალიან გამიჭირდა,რომ არა ნინო ალბათ ვერაფერს მოვახერხებდი,ისიც მარტო იყო თბილისში,მაგრამ იმიტომ არა რომ ობოლო იყო, როგორც მე,არა უბრალოდ მას დამოუკედებლობა უნდოდა.ერთად ვიქირავეთ ერთოთახიანი,სანამ ჩემთან იყო კიდევ ვახერხებდით თავის გატანას,მისი მშობლებიც გვეხმარებოდნენ,მაგრამ ჩვენი თანაცხოვრება მხოლოდ ერთი წელი გაგრძელდა,ნინო გათხოვდა.ამიტომ მთელი ხარჯები ისევ მე დამაწვა კისერზე,სტაბილური სამსახურიც ვერსად ვიპოვე რადგან საჭირო განათლება არაფერში აღმომაჩნდა,ამიტომ ხშირად მიწევდა სხვადასხვა სამუშაოს შესრულება,ხშირად დამილაგებია სხვისი სახლი,ჭურჭლებიც დამირეცხავს,ფანჯრებიც დამიწმინდავს,ჩემი ნომერი სააგენტოში მქონდა დატოვებული ამიტომ თუ მსგავსი საუშაო გამოჩნდებოდა მე მირეკავდნენ.
ამჟამადაც იგივე საქმეზე ვიყავი მისული ერთ-ერთ ულამაზეს სახლში,სადაც წვეულება იმართებოდა,ჯერ არ ვიცოდი რა სახის,მაგრამ არც მანაღვლებდა მე მხოლოდ სასმელი უნდა ჩამომეტარებინა,როცა ყველაფერი დამთავრდებოდა კი სახლი დამელაგებინა,სწორედ ამას მიხსნიდი ქალი რომელიც ამ სახლში მუშაობდა,მის დავალება კი მხოლოდ იმაში გამოხატებოდა რომ თვალი ედევნებინა მოსამსახურე პერსონალის მუშაობაზე.
* * *
წვეულება იმაზე ხმაურიანი აღმოჩნდა ვიდრე ველოდი,ვფიქრობდი,რადგან ამდენ ფულს მხოლოდ იმაში ყრიან რომ ვინმე მიემსახურონ ალბათ მნიშვნელოვანი საღამოათქო,მაგრამ მწარედ შევცდი."განებივრებული მამიკოს ბიჭები" ირონიულად ჩავილაპარაკე და მზერა მოვავლე აქ შეყრილ საზოგადოებას,არ ვიცი რატომ გამოვყავი ბიჭები აქ გოგონებიც ბლომად "მოიპოვებოდა",ეგოისტი არასდროს ვყოფილვარ მაგრამ ამ წუთას ძალიან მინდოდა მეც ჩვეულებრივი ახალგაზრდა ვყოფილიყავი,მათთან ერთად მეცეკვა,დამელია,მართალია არასდროს ვსვამდი მაგრამ მაინც.მწარედ ჩამეცინა ჩემს ოცნებებზე და საქმეს მივუბრუნდი.დღე ძალიან დამღლელი აღმოჩნდა,უზარმაზარი სახლის დალაგება არც ისე ადვილი აღმოჩნდა,მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა ფული ძალიან მჭირდებოდა,ქირა და კომუნალურები უნდა გადამეხადა.ის ის იყო სამოშაოს მოვრჩი და ღონემიხდილმა გრძელი თმები რომელიც უდიერად მქონდა შეკრული გავიშალე და წასვლას ვაპირებდი ოთახში ვიღაც ქალი შემოვიდა კონვერტი გამომიწოდა, სადაც სავარაუდოდ ჩემი ანაზღაურება იდო,მადლობა გადავუხადე და გასვლა დავაპირე რომ ქალის სიტყვები გზად დამეწია
-შენთან წინადადება მაქვს
-ჩემთან? გაოცება ვერ დავმალე და საჩვენებელი თითი გულთან მივიტანე
- კი შენთან
- რა წინადადება?
- როგორც ვიცი სტაბილური სამსახური არ გაქვს,ასე რომ მე შემიძლია დაგასაქმო
- მართლა? სიხარულისგან კინაღამ შევკივლე -სა რა მევალება?
-ის რასაც აქამდე აკეთებდი,სახლის საქმეებს უნდა მიხედო.ანაზღაურებაზე არ ინერვიულო,მაინც უნდა აგვეყვანა ვინმე და რატომ ვეძებო? შენ ხომ აქ ხარ.რას იტყვი,თანახმა ხარ?
- რათქმაუნდა! - დაუფიქრებლად წამოვიყვირე გახარებულმა
- ძალიან კარგი,მაგრამ არის კიდევ რაღაც
-რა?
-აქ უნდ გადმოხვიდე
-კი მაგრამ რატომ?
-შენთვისაც ასე სჯობს და ჩვენთვისაც მუდამ აქ უნდა იყო რა იცი რა საქმე გამოჩნდება,ახლა არაფერი მიპასუხო დაფიქრდი და გადაწყვეტილება ისე მიიღე გადაწყვეტილება,იცოდე ხვალ დილით აქ უნდა იყო - სასიამოვნოდ გამიღიმა ქალმა და ოთახი დატოვა
* * *
იმ სახლში გადასვლაზე ფიქრი მაფორიაქებდა.მაგრამ ეს ძალიან კარგი ვარიანტი იყო,მექნებოდა სამუშაო,თანაც არც ბინის ქირა მექნებოდა გადასახდელი,არც კომუნალურები და ეჭვი მაქვს არც საკვებზე ფიქრი მომიწევდა.ასე რომ გადაწყვეტილება მივიღე და მეორე დილით უკვე უზარმაზარი სახლის ჭიშკართან ვიდექი.კარები ჩემმა "მხსნელმა" გამიღო,ძალიან სასიამოვნო ქალი აღმოჩნდა ნათელა,როგორც გაირკვა და ამას ვხვდებოდი კიდეც, ისიც აქ მუშაობდა,მაგრამ ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული პრობლემების გამო ცოტახნით მიდიოდა ამიტომ დასჭირდათ შემცვლელი,როგორც მან მითხრა სახლში სულ ოთხი ადამიანი ვიქნებოდით,აქედან ორი მე და ლიანა,დანარჩენი ორის ვინაობა უცნობი იყო.
* * *
მიუხედავად იმისა რომ საშინლად დავიქანცე,ჩემი პირველი სამუშაო დღე შესანიშნავად დასრულდებოდა რომ არა ერთი უსიამოვნო ფაქტი,თითქმის საქმეს მოვრჩი,ბოლო ოთახს ვალაგებდი როცა კარები ვიღაცამ ძლიერად მიაჯახუნა,არ ველოდებოდი ამიტომ ძალიან შევშინდი,თამამად შემიძლია ვთქვა რომ იშვიათი აღნაგობის იყო,მაღალი,საშუალოდ გამხდარი,თმები წინ აექოჩრა,მაგრამ განსაკუთრებულ ეფექტს მაინც მისი შავი თვალები ახდენდა.
.უცნობმა გულგრლად ამათვალიერა
- არ იცი რომ ჩემს ოთახში შემოსვლის უფლება არავის აქვს?
-მე არ ვიცოდი.-ძლივს მოვაბი სათქმელს თავი
-დღეიდან გეცოდინება.შენ ალბათ ის ხარ ვისზეც ნათელამ მელაპარაკა.რა გქვია?
-ემა,ემა ახვლედიანი-დაბნწულმა ძლივს ამოვილუღლურე
-უნიფორმა რატომ არ გაცვია?
- რა? მე..მე არ ვიცოდი ამის შესახებ ჩემთვის არავის უთქვამს.
-შენ აქ მოახლე ხარ და ისე უნდა გეცვას როგორც მოახლეს შეეფერება-ცინიკურად ამათვალიერა,ცოტა ხნის შემდეგ კი დაამატა-თუმცა ისე გაცვია არ უნდა დაგჭირდეს გამოცვლა.
- უკაცრავად მაგრამ,ის რომ სხვებივით მოდურად და დახვეწილად არ მაცვია არ ნიშნავს რომ გაქვთ უფლება ასე მელაპარაკოთ,მე თქვენთვის არაფერი დამიშავებია,და ჩემი ერთადერთი დანაშაული თუ ისაა რომ თქვენს ოთახში შემოვიჭერი,მაპატიეთ ეს აღარ განმეორდება!
მივახალე ცრომლმორეულმა და ოთახიდან გიჟივით გავვარდი,სწრაფად ჩავირბინე პირველ სართულზე სადაც ოთახი გამომიყო ნათელამ,გიჟივით შევვარდი ოთახში,გაცოფებული ვიყავი,გავაანალიზე რომ აქ გადმოსვლა ცუდი აზრი იყო,იქნებ ჯერ არ არის გვიან? ჯერ ჩემი ნივთებიც კი არ გადმომეტანა,მაგრამ ეს იმდენად კარგი წინადადება იყო ვიღაც ცინიკოსის გამო უარს ვერ ვიტყოდი,ამიტომ დავრჩი!
დილით ყავას ვსვამდი როცა სამზარეულოში გეგა შემოვიდა.სწრაფად დავდგი ფინჯანი მაგიდაზე,ფეხზე წამოვდექი და ინტერესით მივაჩერდი,იმის მოლოდინში თუ როდის მეტყოდა რა მიზეზით "მეახლა".
მისი სახე,გამოხედვა,კუპრივით შავი თვალები და საოცრად მკაცრი ნაკვთები კარგს არაფერს მიქადნიდა.
-რამე გნებავთ ბატონო გეგა?-სულაც არ მიხაროდა ასე თავაზიანად დავლაპარაკებოდი მას მომხდარის შემდეგ,მაგრამ ამას საქმე მოითხოვდა მე აქ არაფერს წარმოვადგენდი
-და რაც მინდა მომცემ?-ირონიულად ჩაიღიმა და ზიზღით ამათვალიერა
-გააჩნია თქვენს სურვილებს-თითქოს არაფერიო ისე ავიჩეჩე მხრები
-შენ რა გამბედავი ყოფილხარ!ნუთუ არ გეშინია?
-რისი უნდა მეშინოდეს?მე ჩემს სამუშაოს ვასრულებ
-და შენს მოვალეობებში ჩემი სურვილების დაკმაყოფილებაც შედის არა? -სარკასტულად შენიშნა და ჩემთან ახლოს მოიწია,ისევ ეს ირონილი ღიმილი და ზიზღნარევი მზერა,ვერაფერი გამეგო თუ რას მერჩოდა ეს კაცი? ან იქნებ ეს მისი სტიქია იყო,დაემცირებინა ადამიანი რომელიც მის სახლში დამლაგებლად მუშაობდა
-არა! რადგან აქ ვარ ეს იმას არ ნიშნავს რომ შეგიძლიათ ასე მელაპარაკოთ! არა გაქვთ ამის უფლება - მივაყარე გაწიწმატებულმა, სიტყვა კი მისმა ხარხარმა შემაწყვეტინა,უფრო ახლოს მოიწია ხელით სახეზე მწვდა და არაფრისმთქმელი მზერა მომაპყრო
-ეს ჩემი ტერიტორიაა!და მე ყველაფრის უფლება მაქვს მითუმეტეს როცა აქ ყველაფერი მე მეკუთვნის -კბილებში გამოსცრა და ხელი უხეშად შემიშვა,მოულოდნელობისგან შევბარბაცდი
-მაგრამ არა მე!
-ცდები!შენ ჩემს ტერიტორიაზე შემოიჭერი ასე რომ შენ უკვე ჩემს საკუთრებას წარმოადგენ,გააკეთებ იმას რასაც გეტყვი და როცა გეტყვი.გასაგებია? - მისი ხმა მკაცრი და ურყევი იყო
-არა.-ამოვიკნავლე სასოწარკვეთილმა
-შენი ლექსიკონი მხოლოდ "დიახ"-ით უნდა შემოიფარგლებოდეს,არარაობავ.-ისე დაიღრიალა გული გადამიქანდა რადგან ვხვდებოდი ის აუცილებლად შეასრულებდა თავის პირობას.შიში კი ორმაგად გაძლიერდა როცა გეგამ მახარა სახლში მარტონი ვართ, დედაჩემი თავის სახლში დაბრუნდა,მსახურები კი დავითხოვეო.მიზეზს კი ვერ მივხვდი,ახლა სრულიად მარტო ვიყავი იმ კაცთან ერთად ვინც ასე მონასავით ექცეოდა უბრალო ხალხს,ავდგებოდი და წავიდოდი მაგრამ ყველაზე საშინელი ის იყო რომ წასასვლელი აღარსად მქონდა.
* * *
ყავის დალევის სურვლი სრულიად გამიქრა,აღარც ლუკმა გადამდიოდა ყელში,ერთ ადგლზე გაყინული ვიჯექი და ვფიქრობდი ჩემს უიღბლო ცხოვრებაზე როცა გეგას ყვირილის ხმა მომესმა მეორე სართულიდან.
ნირწამხდარმა ძლივს ავითრიე სხეული და შევეცადე სწრაფად ამერბინა მოჩუქურთმებულ კიბეებზე,მაგრამ ამაოდ
-არ გესმის გოგო შენ რომ გეძახი?წადი ყავა ამომიტანე აქ! -მიბრძანა მის ოთახში შესულს,არაფერი მითქვამს მორჩილად დავუქნიე თავი,ამჯერად ქვემოთ სწრაფად ჩავირბინე,ყავა მოვუმზადე და რამდენიმე წუთში ისევ მის ოთახში გავჩნდი.
არ მომწონა ნახელავი ზედმეტად ტკბილია მე მწარე მიყვარსო,თავიდან მოვუხარშე ყავა,ამჯერადაც არ მოეწონა ეს უშაქროა მე კი მწარე გითხარიო.მივხვდი მას სულაც არ უნდოდა ყავა უბრალოდ ჩემი წვალება ართობდა,სახეზე საზიზღარი ღიმილი დასთამაშებდა როცა მორჩილად ვასრულებდი მის ყველა მითითებას.გაბრაზებულმა ვეღარ შევძელი თავის შეკავება და პირში მივახალე
-შენც არ იცი რა გინდა!მე არ ვარ ვალდებული ავიტანო შენი პრიკაზები ასე რომ მე მივდივარ! ვერ შევამჩნიე როგორ გადავედი შენობითზე,მაგრამ ამას აღარ ქონდა აზრი,ვიცოდი თუ აქ დავრჩებოდი სიცოცხლე ჯოჯოხეთად მექცეოდა,ამას კი ისევ ქუჩაში ყოფნა მერჩივნა,თავისუფალი მაინც ვიქნებოდი.
-ჯერ ერთი როცა მე მომმართავ "ბატონო გეგა" არ დაგავიწყდეს,და მეორეც შენ აქედან ვერსად წახვალ ძუკნავ,მე უკვე გასაგებად გითხარი შენ ჩემს საკუთრებას წარმოადგენ ამიტომ მინდა გაგიშვებ მინდა არა!მე კი ჯერ არ მინდა ეს მოხდეს,შენი აქ ყოფნა მართობს,სიმართლე გითხრა შენი ტკივილი მახალისებს,ეს ასეა,მე უბრალოდ ასეთი ვარ.
-და ვინ მოგცათ ამის უფლება? -დამარცხებულმა ძლივს ამოვილუღლუღე
-ამის უფლებას საკუთარი თავი და გვალენა მაძლევს,მე ყოველთვის იმას ვაკეთებ რაც მინდა და წინ ვერავინ აღმიდგება,ასე რომ არც კი იფიქრო რომ ჩემგან თავს დაიძვრენ,ჯერ მაინც,მერე არ ვიცი რამოხდება.ახლა კი მორჩი ისტერიკებს და გადი აქედან!
-არა
-მე გაგაფრთხილე,შენ მე მხოლოდ "დიახ" უნდა მითხრა და სხვა არაფერი!-ისე დაიღრიალა გული ლამის გამისკდა,ვიცოდი არ ხუმრობდა ამას მის თვალებში აგიზგიზებული ცეცხლი მამცნობდა-გასაგებია?
-დიახ
მძულდა,მძულდა მისი საქციელის გამო,იმის გამო რომ ასე ნივთივით მექცეოდა,კიდევ ერთხელ დამიმტკიცა არავინ ხარო,ნეტავ რა უნდა ჩემგან? არ ვიცოდი პასუხი მაგრამ ის ვიცოდი ამ სასახლიდან ვერ გავაღწევდი თუ ამას დემონი,სალი-კლდე არ მოისურვებდა.ჯერ იყო მთელი ბავშვობა გამიმწარეს აღმზრდელებმა,ნათლად მახსოვს,როგორ მსჯიდნენ,უბრალო რამეზეც კი,ის ბნელი ოთახიც მახსოვს,გადატანილი სტრესის შემდეგ ჭირივით მძულდა სიბნელე,არა არ მძულდა საშინლად მეშინოდა.მერე კი აქ ამოვყავი თავი,აქ კი ნათელი იყო უარესის მოლოდინში უნდა გამეტარებინა დღეები,სანამ ლუციფერს არ მობეზრდებოდა
* * *
ჩემთვის ყოველთვის რთული და აუტანელი იყო "ობოლის"
სტატუსი .ყოველთვის დაჩაგრულად ვგრძნობდი თავს,მეგონა ჩემი ყველა უბედურების მიზეზი ეს იყო,მართალიც ვიყავი,როცა არავინ გყავს,არც მამა რომელიც რჩევებს მოგცემს,არც დედა რომელიც თბილ სახლში დაგელოდება საუზმეს მოგიმზადებს,მოგეფერება და დაძაბული დღის შემდეგ ნაზად გადაგისვამ თავზე ხელს.არიან ბავშვები რომლების ტიროდნენ რაღაც სათამაშოს გამო რომელიც ასე სურდათ,მე კი ყველაფერს დავთმობდი ოღონს ოჯახი მქონოდა,და ასე ეულად არ მეგრძნო თავი.ხომ უნდა მქონოდა რაღაც ხელჩასაჭიდი?ან დამოუკიდებლობა,თავისუფლება...მაგრამ მე არაფერი გამაჩნდა ეს ასლბათ იმიტომ რომ მთელი ცხოვრება ბავშვთა თავშესაფარში გავატარე.მე ახლა უნდა დავმდგარიყავი ფეხზე,დამემკვიდრებინა ადგილი საზოგადოებაში,ამისთვის კი მჭირდებოდა ვინმე ვინც დახმარების ხელს გამომიწვდიდა.ახლაც კიდევ ერთხელ გამოჩნდა ჩემი უიღბლობა,მე ვმუშაობდი დამლაგებლად კაცთან რომელსაც არ გააჩნდა გული და გრძნობები,გეგა ის იყო ვისაც სხვების ტანჯვა სიამოვნებას ანიჭებდა.დრო იყო დამერღვია დუმილი,გამომეთქვა პროტესტი,ერთხელ მაინც ცხოვრებაში მე ვყოფილიყავი ჩემი ცხოვრების ბატონ-პატრონი.
"ყველა გზააბნეული დაკარგული არ არის" ჯონ რონალდ ტოლკიენის სიტყვები ამომიტივტივდა გონებაში,ფრაზა რომელიც ასე მიყვარდა და იმედით მავსებდა.
გადაწყვეტილებ მივიღე რადაც არ უნდა დამჯდომოდა აქედან თავი უნდა დამეღწია,რადგან არავის ქონდა უფლება ისე მომქცეოდა როფორც არარაობას.უნდა გავქცეოდი "მას" მაგრამ ჯერ არ ვიცოდი როგორ.
ცხოვრებაში პირველად საკუთარი თავი მძულდა, იმიტომ რომ ისევ იქ ვიყავი სადაც ასე მამცირებდა "ბატონი გეგა", მე კი ასე მორჩილად ვასრულებდი მის ყველა ბრძანებას მხოლოდ იმიტომ რომ მქონდა თავშესაფარი და მაღალი ანაზღაურება,მაგრამ კიდევ იყო მიზეზი მე არ ვიცოდი სად წავსულიყავი ან რა გამეკეთებინა,არ მინდოდა კიდევ ერთხელ გამომეცადა რას ნიშნავს უცხო ქალაქში იდგე ეულად და არ გქონდეს არც თავშესაფარი და არც გეგმა თუ რა უნდა გააკეთო."ლაჩარო!" შემოვუძახე საკუთარ თავს და საწოლში შევწექი.
* * *
მთელი დღე სახლში ჭაჭანება არ იყო,ამიტომ დაძაბულობა სრულიად მომეხსნა და ისე შევუდექი სახლის დალაგებას,როცა საქმეს მოვრჩი უკვე შებინდებულიყო,ადვილი არ აღმოჩნდა უზარმაზარი სახლის დალაგება.ის იყო ჩემს ოთახში შესვლას და წამოწოლას ვაპირებდი როცა მთავარი კარები ფართოდ გაიღო და რამოდენიმე ადამიანი მხიარულად შემოცვივდა სახლში,მათ შორის გეგაც იყო.იმ გოგონას სიცილმა კი რომელიც ისე მიხუტებოდა გეგას,თითქოს ეშინია სადმე არ გაექცესო,ოთახი გააყრუა.არ ვიცი რატომ მივაქციე ყურადღება მას როცა ოთახში სულ ოთხი გოგო და ხუთი ბიჭი იდგა.დავიძაბე როცა ყველამ მზერა მე მომაპყრო,ვაცნობიერებდი გოგონები რა შემფასებლრი და ირონიული მზერით მათვალიერებდნენ,თითქოს ყალბი ექსპონანტი ვყოფილიყავი და ამის დაზუსტებას ცდილობდნენ.
-გეგა ეს ვინ არის?-დაიწრიპინა ქერათმიანმა, უფრო მეტად აეკრო მამაკაცს და ხელით ჩემზე ანიშნა
-ეს?-ცინუკურად გადმომხედა ჩემმა ბატონმა და ზიზღნარევი გამომეტყველებით მიუგო-ეს არავინაა.
ამ სიტყვებმა გონზე მომიყვანა,მივხვდი რომ სულელივით ვიდექი შუა ოთახში და გულუბრყვილოდ მივჩერებოდი სამეგობროს.უცებ გამოვფხიზლდი და ოთახიდან გასვლა დავაპირე როცა გეგამ მრისხანედ მომაძახა
-ჰეი!სად მიდიხარ?
-მე უკვე მოვრჩი საქმეს
-ვერ ხედავ მეგობრები მესტუმრნენ,ასე რომ ინებე და მოგვემსახურე
-ასეც ვიცოდი რომ მოსამსახურე იყო-ცალყბად ჩაიღიმა წითელთმიანმა რომელსაც მკერდი ლამის ამოეყარა მაისურიდან
-კარგი რა სალი!ამას რა დიდი მიხვედრა უნდა?-გაეცინა ქერას
თავს დამცირებულად ვგრძნობდი,მინდოდა კარები გამეღო და გავქცეულიყავი მაგრამ არ ვიცი რატომ არ ვაკეთებდი ამას,ეს ჩემი სისუსტის გამოვლინებად ჩავთვალე,თითქოს რაღაც ძალა მაბრკოლებდა.
არაფერი მითქვამს არც გეგას სიტყვებისთვის მიმიქცევია ყურადღება ისე დავტოვე მისაღები,ჩემს ოთახში შესულმა კი ცრემლებს გზა მივეცი.არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე,არავის შევუწუხებივარ,გეგასაც კი არ უცდია ჩემი გაყვანა და დამცირება,სიმართლე გითხრათ ძალიან გამიკვირდა.
ლამის იყო ძილმა თავი წამართვა როცა გეგას ყვირილი შემომესმა,როგორ მძულდა ამ ხმის გაგონება,ჭირივით მეზიზღებოდა.ზლაზნით ავითრიე სხეული და იმ ოთახისკენ ავიღე გეზი საიდანაც ხმამაღალი ლაპარაკი და სიცილი გამოდიოდა,შესვლას ვაპირებდი მაგრამ გადავიფიქრე როცა მათ საუბარს ყური მოვკარი,ჭორიკანა არასდროს ვყოფლვარ,მაგრამ ეს სხვა შემთხვევა იყო უბრალოდ ცნობისმოყვარეობა მკლავდა რაზე საუბრობდნენ გეგა და სავარაუდოდ მისი სამეგობრო წრე
-ასე მუღამი დამეკარგა!მოდი რამეზე ვითამაშოდ!-მომესმა მამაკაცის ხმა
-კი მაგრამ რაზე?-აშკარად ამოვიცანი გეგას ხმა,კარებთან უფრო ახლოს მივიწიე და მოსმენასთან ერთად თვალთვალიც დავუწყე
-რავი რა,სულერთია უბრალოდ სტიმული მჭირდება
-მაგარი იდია მაქვს!-საუბარში ქერა ჩაერია,და მაგიდაზე სწრაფად დაარიგა ბანქო
-რა იდია?-გაოცებულმა მიაშტერდნენ იქ მყოფნი
-ლევან,თუ გეგა მოიგებს შენს პორშეს დაუთმობ
-რა?თაკო! არა არარსებობს-აწრიალდა ლევანი
-ნუ წუწუნებ ბიჭო,თუ შენ მოიგებ გეგა თავის მშვენიერ მოახლეს დაგითმობს
მოსმენილმა შემძრა,ისინი ისე აღმიქვამდნენ როგორც ნივთს რომელსაც ასე უბრალოდ უპირებდნენ "გასხვისებას" მათ არ ესმოდათ რომ მე ადამიანი ვიყავი,ჩემი უფლებებით.აუცილებლად წავიდოდი,ეს ბოლო წვეთი აღმოჩნდა ჩემი უსაზღვრო მოთმინების მაგრამ მხოლოდ მას შემდეგ რაც იმას მივახლიდი პირში რასაც ვფიქრობდი,ღრმად ჩავისუნთქე და მოსაუბრეებს შევუერთდი
-მეძახდი გეგა?-ცინიკურად შევხედე,უკვე აღარ მივმართავდი"ბატონოთი" ის ჩემთვის არავინ იყო,ადამიანიც კი,ადამიანს არ შეუძლია ასეთი რამის გაკეთება,ასეთი სისასტიკეც კი ზედმეტი იყო მისი მხრიდან,დაჟინებით მივაჩერდი ოდნავ შემთვრალს,შევატყვე როგორ შეეცვალა გამომეტყველება,კისერზე ვენები დაეჭიმადა ფეხზე წამოდგა,ვერ მივხვდი რატომ იმის გამო რომ ასე თავხედურად მივმართე თუ იმიტომ რომ მიხვდა მათ საუბარს ყურს ვუგდებდი,ამას არანაირი მნიშვნელობა აღარ ქონდა
-მე შენ რა გითხარი?-დაიყვირა ბოლოს,წამით შემეშინდა,მაგრამ მალევე გადაფარა ჩემმა სიამაყემ
-რა მითხარი გეგა? უიმე!ოგორ არ გამახსენდა,მაგრამ შენ ერთი რამ დაგავიწყდა,მე შენი მონა არავარ!და არც შენ ხარ ჩემი ბატონი!ის რომ ბევრი ფული გაქვთ არ ნიშნავს რომ გაქვთ უფლება ასე მომექცეთ,მე სათამაშო არ ვარ გასაგებია?-უკვე ყვირილზე გადავედი,ყველას მოვავლე მზერა ბოლოს კი ისევ გეგას მივაჩერდი,არაფერი უთქვამს,მოეშვა,ამან კი უფრო გამათამამა-მიუხედავად ფულისა თქვენ!ვერცერთი ვერ იყიდით იმას რაც მე გამაჩნია,საკუთარი თავის პატივისცემა და ღირსება! და მე სულაც არ მQირდება მეცვას ისე როგორც აი მაგალითად შენ!-მივუგე წითურს,როგორც გავიგე "სალის" და ცინიკურად მივაჩერდი,ვგრძნობდი თვალები ცრემლით როგორ მევსებოდა,მაგრამ ტირილი არ შემეძლო ეს არ უნდა გამეკეთებინა,ეს ჩემი სისუსტის გამოვლინება იქნებოდა
-შენ შენი თავი ვინ გგონია?-გაცეცხლებული წამოფრინდა თაკო დაქალის დასაცავად,სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა ჩემსკენ,ხელი მოიქნია რომ ჩემთვის სილა გაეწნა.გაოცებული დავრჩი როცა გეგა წინ ამესვეტა,ქალს ხელი დაუჭირა და კბილებში გამოსცრა:
-არ გაბედო!-ქალი დაიბნა არ ელოდა ასეთ საქციელს,გაკვირვებული უყურებდა ჯერ გეგას მერე მე
-შენ რა გეგა მას იცავ?ვერ ხედავ რა თავხედია?
-წადით!-ისეთი გაყინული ხმით თქვა შიშმა დამიარა,გეგა ასეთი არასდროს მინახავს არ ვიცოდი რა ჭირდა,გაბრაზებული იყო თუ სასოწარკვეთილი.
-შენ რა გვაგდებ ძმაო?-საუბარში ლევანი ჩაება
-წადოთ!-ამჯერად ბოლო ხმაზე დაიყვირა გეგამ,ეს პიკი აღმოჩნდა,ყველანი უსიტყვოთ წამოდგნენ და გასასვლელისკენ გაემართნენ.სახლში კი ისევ მე და ის ვიყავით ერთად,ხელები ერთმანეთში გადავხლართე და მომლოდინედ მივაჩერდი,ველოდებოდი როდის დაიწყებდა საუბარს,ის კი სულაც არ აპირებდა რამის თქმას,უბრალოდ მიყურებდა და ადგილიდან არ იძვროდა
-მე მივდივარ!-მტკიცე ხმით განვაცხადე და გასასვლელისკენ გავემართე,როცა მაჯა ძლიერად დამიჭირა და მისკენ შემაბრუნა
-არ მიდიხარ!-წყნარი მაგრამ კატეგორიული იყო მისი სიტყვები
-შენ ვერ დამაკავებ!მე მინდა და მივდივარ შენ არავინ ხარ რომ მაიძულო
-დარჩი!
-რატომ?იმიტომ ხომ არა რომ ჩემი თავი ვინმეს უსახსოვრო?მე ნივთი არ ვარ!
-შენს თავს არავის დავუთმობ გეფიცები!
მისი ხმა დამთბარიყო,ღრმად სუნქავდა,თვალები ჩაწითლებოდა,ვერ ვხვდებოდი მასში ცვლილების მიზეზს.
-ეს სისასტიკეა გეგა!შენთვისაც კი! მე ვთქვი რომ მივდივარ და შენ ვერ შეძლებ გამაჩერო-მივახალე ყვირილით და ხელი ძლიერად გამოვგლიჯე
-შენც ხომ იცი რომ ეს შემიძლია,მაგრამ არ გავაკეთებ,წადი!
-რა?-გაოცებული ვუყურებდი,ნუთუ ის მიშვებდა,სიხარულისგან დავფრინავდი,მე შემეძლო წავსულიყავი მაგრამ სად? ამას არ ქონდა არსებითი მნიშვნელობა,მითუმეტეს ამ წუთებში
-წადი!
არაფერი მითქვამს ოთახშიც კი არ შევსულვარ პირდაპირ გეზი კარებისკენ ავიღე,ის იყო გარეთ გავედი უკან მოვიხედე და გეგა დავინახე კარებს მიყრდნობილი რომელსაც ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე
-შენ თვითონ დაბრუნდები და მთხოვ რომ აქ შეგიფარო პატარა ემა!-ჩაიხითხითა და კარები ცხვირწინ მომიხურა.




*****
"როცა ცხოვრება განსაცდელს მოგივლენს თქვი:ოჰ,როგორ მიყვარს განსაცდელი! სხვა რა დაგრჩენია?" ჩემს ფიქრებსა და ჰენრი როლინსის სიტყვებზე მწარედ გამეცინა,ნეტავ ასე მარტივი იყოს ყველაფერი,ნეტავ მართლაც შემეძლო მეთქვა რომ მიყვარდა განსაცდელი.არსებობენ ადამიანები რომლებიც გამუდმებით რისკზე მიდიან,არ ეშინიათ დაბრკოლებების,მე კი სამწუხაროდ მათ რიცხსვს ნამდვილად არ ვეკუთვნოდი.მითუმეტეს როცა ქუჩაში სრულიად მარტო ვიდექი,არც არავინ მყავდა რომ მისთვის დახმარება მეთხოვნა.
8 8 8
მთელი დღე უაზროდ დავბორიალობდი ქალაქში,ცხელი ქარი ქროდა,რაც აგვისტოს ცხელ დღეებს უფრო აუტანელს ხდიდა,მივაბიჯებდი მაგრამ არ ვიცოდი სად,არც ის ვიცოდი როდემდე უნდა მეხეტიალა ასე,ერთი რამ ვიცოდი მხოლოდ მე უკან აღარ დავბრუნდებოდი,თავს მეტად აღარ დავიმცირებდი,მითუმეტეს მას შემდეგ რაც ასე თავდაჯერებულად გამომისტუმრა სახლიდან.მისი მეგობრებიც ისეთივე გულქვა და ამპარტავნები იყვნენ როგორც თავად გეგა!
* * *
არა! მართლაც უცნაური რამაა ცხოვრება,არასდროს იცი რა მოხდება,ამიტომ არცერთი წამის დაკარგვა არ ღირს,უნდა დატკბე მაქსიმუმი მიიღო მისგან,რადგან ბოლო ყველასი ერთია! სიკვდილი არცერთს არ აგვცდება,არც მოხუცს,არც ახალგაზრდას,სიმდიდრის მიუხედავად მე და გეგას ბოლოც ეს იყო.იქ მაინც შევხვდებოდით ერთმანეთს როგორც თანასწორნი,არ ვიცოდი მუდამ მასზე რატომ ვფიქრობდი,ალბათ მხოლოდ იმიტომ რომ ასეთ სისასტიკე არსად მენახა,თავშესაფარშიც კი.
* * *
უაზრო ხეტიალსა და ფიქრში ვერც კი გავიგე როგორ შემომაღამდა,ჩემთვის ყველაფერი ისეთი უცხო იყო,მითუმეტეს უკუნით სიბნელეში,სხვა გზა არ დამრჩენოდა ან "ჩემს" ძველ ბინაში უნდა დავბრუნებულიყავი,მიუხედავად იმისა რომ იქ უკვე სხვა ცხოვრობდა,უნდა მეთხოვა თავშესაფარი ან გეგასთან.ეს უკანასკნელი წამსვე გამოვრიცხე,და ჩემი ძველი სამფლობელოსკენ ავიღე გეზი,როგორ მძულდა სიბნელე,მუდამ უარყოფითი ემოციებით მავსებდა.თითქმის სირბილით მივდიოდი,რომ რაც შეიძლებოდა მალე დამეღწია თავი ამ უკუნითისგან,თითქოს ეს არ მეყოფოდა,მალე სამი სილუეტი შევამჩნიე რომელიც მომყვებოდა,თავიდან ვორჭოფობდი მაგრამ მალე დანამდვილებით შემეძლო მეთქვა რომ ისინი ნამდვილად მე მომდევდნენ,შეშინებულმა ნაბიჯს ავუჩქარე მაგრამ ამაოდ."სახიფათო უცნობები" მალე დამეწივნენ,ერთ-ერთი მათგანი მაჯაში მწვდა და თავისკენ შემაბრუნა,მოულოდნელობისგან შევხტი,ჩემს ქმედებაზე სამივემ ერთდროულად გადაიხარხარა,გრილ სიოს სასმლის სურნელი შეუერთდა.მივხვდი შარში ვიყავი,სიბნელეში,სამ სრულიად უცხო,მთვრალ მამაკაცთან ერთად,თვალები ცრემლით ამევსო და შიშმა ერთი ორად იმატა როცა ერთი წინ წამოვიდა,და მისი ბოხი საშიში და ცინიკური ხმა ჩემს ყურთასმენას მიწვდა
-აქ რას აკეთებ ლამაზო?არ იცი რომ ღამე სიარული საშიშია?-იგი დაიძრა და ჩემს ზურგსუკან დადგა,ახლა ნამდვილად ალყაში მომაქციეს
-გთხოვთ გამიშვით-ამოვიკნავლე სასოწარკვეთილმა
-გაგიშვათ? კი მაგრამ სად გეჩქარება? როგორც ვატყობთ წასასვლელი არსად გაქვს!-ცინუკურად ჩაილაპარაკა მან
-მაქვს! სახლში მელოდებიან-უსირცხვილოდ ვიცრუე მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა
-მართლა? და რატომ არ მჯერა შენი?იქნებ იმიტომ რომ მთელი დღეა თვალს გადევნებთ,და აშკარად დაკარგულს ან უსახლკაროს გავხარ.
-მე უბრალოდ...საუბრის გაგრძელებას ვაპირებდი როცა ლოყა ძლიერად ამეწვა,თავის შეკავება ვერმოვახერხე და ძირს ღონემიხდილი დავვარდი...
* * *
ვიცოდი ეს დღე ჩემს უსუსურ ყოფას,კიდევ უფრო დაამახინჯებდა,ცხოვრებას დამიმახინჯებდა ეს დღე და ეს სამი მამაკაცი რომელიც აქვე,ქუჩაში დაეუფლა ჩემს ჯერ კიდევ ხელშეუხებ სხეულს,ვკიოდი მაგრამ ამაოდ,ირგვლივ არავინ იყო,დახმარებას ვითხოვდი ამით კი მათ კიდევ უფრო ვართობდი,მათ ვინც ასე უდიერად შემომახიეს ტანზე კაბა,მათ ვინც ასე სასტიკად მექცეოდა,ვგრძნობდი სირცხვილს,სასოწარკეთას,ტკივილს,მინდოდა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეტანე,და აუტანელ დამცირებას ,მათ არც ერთი წამით,არ შევბრალებივარ,ისე გულმოდგინეთ ასრულებდნენ თავის საქმეს...მერე აღარაფერი მახსოვს.
* * *
გონს მოსულმა წამწამები ძლივს დავაშორე ერთმანეთს,მთელი სხეული მტკიოდა,ზანტად წამოვიწიე საწოლზე და ცალი თვალი ოთახს მოვავლე,ოთახი უზარმაზარი იყო,მთლიანად თეთრში გაწყობილი,თათრი ფარდები იატაკს ზუსტად სწვდებოდა,მე კი უზარმაზარ თეთრ საწოლში ვიწექი."სიზმარი იყო" გავიფიქრე იმედიანად მაგრამ ამაოდ,სწრაფად გავიაზრე მომხდარი და გულში აუტანელი ტკივილი ვიგრძენი,სწრაფად წამოვხტი საწოლიდან და სხეულზე დავიხედე,მოკლე საღამურში კარგად მიჩანდა სხეულზე სხვადასხვა ზომის სისხლჩაქცევები.ცრემლები ვეღარ შევიკავე და ბოლო ხმაზე ავტირდი,ისე ვიყავი ემოციებში ჩაფლული აღარ მაინტერესებდა სად ვიყავი,ვისი იყო ეს სახლი ან როგორ აღმოვჩნდი აქ,სხეულთან ერთად გულიც საშინლად მტკიოდა,ათას ნაწილად მემსხვრეოდა და სუნთქვაშიც კი ხელს მიშვლიდა.არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასეთ მდგომარეობაში,ბოლოს გონს მოვედი და კარებს გიჟივით მივვარდი,გაღებას ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ,ვიღაცას იგი გარედან დაეკეტა,დიდი წვალების შემდეგ გავაცნობიერე რომ ჩემი ძალისხმევა ამაო იყო,იატაკზე დავჯექი კედელს მივეყრდენი,ხელები მუხლებს ძლიერად შემოვხვიე და შეშინებული მწარედ ავტირდი.
ფიქრებიდან კარის გაღების ხმამ გამომაფხიზლა,მაგრამ იმის მაგივრად რომ თავი ამეწია და შემოსულისთვის შემეხედა,უფრო მოვიკუნტე და ხელები მთელი ძალით მოვუჭირე მუხლებს,დარწმუნებული ვიყავი ერთ-ერთი იმათგანი იყო და ისევ იძალადებდა ჩემზე
-არ მომეკარო! -წამოვიყვირე შეშინებულმა და სწრაფად წამოვხტი როცა მხარზე მამაკაცის ხელის შეხება ვიგრძენი,მაგრამ ადგილზე გავშრი,ჩემს წინ გეგა იდგა,მოქუფრული,რომელიც რაღაც ახალი მზერით მომშტერებოდა,არ ვიცოდი რა უნდა ამომეკითხა მის ამ მზერაში
-არ მომეკარო გთხოვ! არ მომეკარო თორემ მოვკვდები მუდარით სავსე მზერა მივაპყარი და კედელს მივეყრდენი
-ამას არ ვაპირებ გაიგე?შენთვის არაფრის დაშავებას არ ვაპირებ,შენი შეშინება არ მინდოდა-ანერვიულებულმა ხელი თავზე გადაისვა ხელი-მაპატიე!
ნამდვილად გამაოცა მისმა სიტყვებმა,ბატონი გეგა ჩემგან პატიებას ელოდა,მაგრამ თემა შევცვალე
-აქ როგორ აღმოვჩნდი?
-მეგონა დაბრუნდებოდი,სათანადოდ ვერ შეგაფასე,შენ არ გამოჩნდი,შენს საძებნელად წამოვედი და გიპოვე,იქ..ფუ ამის!-შეიკურთხა გაცოფებულმა და მუშტი მთელი ძალით დაარტყა კედელს-რატომ მოგეცი წასვლის ნება?
მისი ასეთი საქციელი კიდევ უფრო მთრგუნავდა,ტკივილს მიორმაგებდა და გულს მიკლავდა,ადრე გეგა მძულდა,ახლა კი მხოლოდ საკუთარი თავი,ის სასტიკი მამაკაცი რომელიც ასე მამცირებდა ერთადერთი აღმოჩნდა ვინც ჩემით დაინტერესდა,ის რომ არა ალბათ ქუჩაში დაგდებულს მკვდარს მიპოვნიდნენ,ეს მერჩივნა კიდეც...
-რატომ გადამარჩინე?! შემომხედე გეგა!კარგად შემომხედე,კიდევ ფიქრობ რომ ღირდა ამის გაკეთება? რა აზრი აქვს ჩემს სიცოცხლეს?! მე მაინც მკვდარი ვარ,მათ არამარტო ფიზიკურად სულიერადაც გამანადგურეს,შენ კი აქ გყავარ ჩაკეტილი,რატომ? მხოლოდ იმიტომ რომ ახლოს გყავდე და შენც ის მიიღო რაც ასე მარტივი მისაღებია ჩემგან, არარაობა ვარ!საერთოდ არავინ.
ვერც კი შევამჩნიე ისე გადავედი ყვირილსა და ტირილზე ერთდროულად
- არა ხარ მართალი ემა! შენი გამოყენება არ მინდა!ჩაკეტილი კი მხოლოდ იმიტომ მყავხარ რომ დაგიცვა,ყველაფრისგან - განრისხებული მომაჩერდა
-მე არ გენდობი,არავის გენდობით,ახლა შეგიძლია ჩემი თავი უსახსოვრო შენს მეგობარს ისე რომ სინდისმა არ დაგტანჯოს.
-გაჩუმდი! მე გითხარი შენს თავს არავის დავუთმობ_თქო და ეს ასეა,შენ აქ დარჩები,ჩვენ ორივე გავუმკლავდებით ამას,გეფიცები,შენ შეძლებ!
მის სიტყვებზე მწარედ გამეცინა,რადგან ვიცოდი ეს არასდროს მოხდებოდა.ცრემლიანი თვალებით გავაცილე გეგა რომელმაც ოთახი უსიტყვოთ დატოვა,მერე გავიგე ხმა,აი ის კარებს რომ გასაღებით კეტავენ ზუსტად ისეთი.
არ ვიცოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს,არც მჭირდებოდა მცოდნოდა რამე,ვცდილობდი ტვინის ყოველი უჯრედი დამეხშო მაგრამ ამაოდ,არასასიამოვნო მოგონებები მუდამ თან მდევდა.
***
იმ საზარელი ამბის მერე თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი ცხოვრება ჯოჯოხეთზე უარესი გახდა! საათობით ვიდექი ცხელი წყლის ქვეშ და ვცდილობდი ჩამომებანა ეს ჭუჭყი მაგრამ ამაოდ,ღამით თითქმის არ მეძინა,თვალებს დავხუჭავდი თუ არა მუდამ ის მოძალადეები მიდგნებოდნენ თვალწინ,ვიცოდი ცხოვრება სასტიკი იყო მაგრამ ასეთიც არ მეგონა,არ ვიცოდი რისთვის ვცოცხლობდი,მიზანიც კი არ გამაჩნდა ცხოვრებაში,ბევრჯერ მქონდა სუიციდის მცდელობა მაგრამ,ლაჩარი აღმოვჩნდი,იმდენად მხდალი რომ ვერ შევძელი ჩემი ტანჯვისთვის ბოლო მომეღო.ყველა ამ სიკეთესთან ერთად ტყვე ვიყავი,გამოკეტილი ოთხ კედელში,კარები მუდამ გასაღებით იყო ჩაკეტილი რომელიც ან გეგას ქონდა ან იმ მოსამსახურე ქალს რომელიც ჩვენთან ცხოვრობდა,ოლია კარგი ქალი იყო,გეგამ დაიქირავა რომ ქალი ჩემთან,შემოსულიყო მოეტანა საჭმელი და თვითონ არც კი დამკონტაქტებოდა,ის დიდი ტკივილი რომელიც ჩემს გულში ბუდობდა არ მაძლევდა საშუალებას ლუკმა ყელში გადამსვლოდა,ოლია საათობით მარწმუნებდა ჭამეო.ვიცოდი მანაც იცოდა რაც ხდებოდა ჩემს თავს,მაგრამ ამაზე ხმას არცერთი არ ვიღებდით.
* * *
დღეები დღეებს მისდევდა,მე კი დღითიდღე მოსიარულე მკვდარს ვემსგავსებოდი,ვერ ვხვდებოდი გეგას რაში აწყობდა ჩემი ტანჯვა,რატომ არ მაძლევდა უფლებას მისი სახლიდან და ცხოვრებიდან გავმქრალიყავი.საღამო იყო,ხმაური რომელიც ქვედა სართულიდან ამოდიოდა მოსვენების საშუალებას არ მაძლევდა,ამაოდ ვცდილობდი დაძინებას როცა ქალმა ჩემი ოთახის კარი ფრთხილად შემოაღო და ნაზი ხმით დამიყვავა
-ადექი საყვარელო,აი ეს ჩაიცვი და ქვემოთ ჩამოდი-მზერა ქალის ხელზე გადავიტანე რომელზეც სათუთად გადაეკიდა თეთრი,ქათქათა,გრძელი კაბა.
-არ მინდა-მობეზრებულად ვუპასუხე და საწოლში მხარი ვიბრუნე
-ეს ბრძანება ემა-უხერხულად მიპასუხა ოლიამ
მისმა სიტყვებმა გამაბრაზა,საწოლზე სწრაფად ჩამოვჯექი და ანთებული თვალები მივანათე
-ეს რასნიშნავს?როგორ თუ ბრძანებაა?
-ბატონი გეგას ბრძანებაა,თუ ასე არ მოიქცევი ძალიან გაბრაზდება,ნახევარი საათი გაქვს-კაბა საწოლზე გადაფინა და სანამ რამეს ვეტყოდი ოთახიდან გავიდა.სიბრაზისგან ემოციების მოთოკვა გამიჭირდა,რა ეგონა ბატონ გეგას?! მისი მონა ვიყავი?ის რომ სიკვდილს გადამარჩინა არაფერს ნიშნავდა,აქამდე მმალავდა რცხვენოდა ჩემი გამოჩენა,ახლა კი კაბა გამომიგზავნა და ქვემოთ მელოდებოდა.
დიდხანს ვორჭოფობდი,არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვქცეულიყავი,ბრძანება შემესრულებინა თუ არა?! ეს თეთრი კაბა,ჩემს ნერვებზე მოქმედებდა,ვიცოდი ეს სპეციალურად გააკეთა,თეთრი ხომ სისპეტაკის და უმანკოების სიმბოლოა,ამ ჟესტით კი შემახსენა რომ მე "ბინძური" ვიყავი,კიდევ ერთხელ დამამცირა.
-ამას განანებ!-გამოვცერი კბილებში და კაბას ხელი დავავლე.რამდენიმე წუთში თითქმის მზად ვიყავი,კაბა ისე ზუსტად მომერგო გონებაში კინაღამ შევაქე გეგა.სარკეში ამაყად თავაწეულმა ჩავიხედე,თმა შევიკარი და გავაცნობიერე რომ ის პატარა მტირალა ემა აღარ იარსებებდა,რომ მე სხვა გზა უნდა ამერჩია,მე ვიყავი ის ვისაც ყველა ჩაგრავდა ახლა კი პირიქით მოხდებოდა,მე დავიცავდი საკუთარ თავს თუნდაც გეგასგან!
* * *
მაღალი საზოგადოების წარმომადგენლებით სავსე ოთახში თავაწეული შევედი,არ ვიცი რატომ მაგრამ ყველას მზერა ჩემსკენ იყო მომართული,ყველაფერი ისე თვალისმომჭრელად გამოიყურებოდა!,თითქმის ყველას ერთნაირად ეცვა,მამაკაცებს შავი პიჯაკი და შარვალი,ქალებს კი ულამაზესი სხვადასხვა ფერის და სტილის კაბები.მიუხედავად თვალისმომჭრელი გარემოსი მაინც არ გამჭირვებია გეგას პოვნა რომელიც აუჩქარებლად მოიწევდა ჩემსკენ,სახეზე კი ღიმილი დასთამაშებდა.მისი ღიმილი ჩემთვის პიკი აღმოჩნდა,მძულდა რადგან ასე მართავდა ჩემს ცხოვრებას,შამპანიურით სავსე ჭიქა მიმტანს სინიდან სწრაფად ავაცალე და გეგასკენ დავიძარი,მივუახლოვდი და ხელკავი გამოვდე რომელიც გაოცებული მომჩერებოდა
-დღეს კარგად იქცევი,ამისთვის საჩუქარს იმსახურებ-თვალები
შემომანათა გაბადრულმა,არაფერი ვუპასუხე,მას მივყევი იქ სადაც ხალხი მოგროვილიყო და ჩვენ გველოდებოდა,ვგრძნობდი როგორ მაშტერდებოდა ასიოდე თვალი,როგორ ცდილობდნენ ჩემი თითოეული ნაკვთის შესწავლას,სხვა დროს დავიძაბებოდი ალბათ მაგრამ ახლა სასმელმა თავისი გაიტანა და ყველა კომპლექსისგან გამათავისუფლა
-შენ ალბათ ემა ხარ,გეგას სტუმარი-ოცდაორიოდე წლის ახალგაზრდა,ლამაზმა გოგონამ მზერა ჩვენს ხელკავს დაასო და მოუთმენლად დაელოდა პასუხს.სწრაფად გავუშვი გეგას ხელი და სარკასტულად გადავიხარხარე
-სტუმარი?მე ვარ გეგას სტუმარი?-ირგვლივ სამარისებული სიჩუმე ჩამოწვა, ყველა მე მომაჩერდა,ჯერ მე მერე გეგას რომელსაც სიბრაზისგან თვალები აენთო და ძარღვები დაებერა -მე გეგას მოახლე ვიყავი,არა უფრო მონა,მან არ იცის რა არის სიბრალული,არც შეცოდება იცის რა არის
-გეყოფა!
-ნუ მაჩუმებ გეგა! რაიყო რაიმეს ვტყუი?მართალია მე გეგას მოახლე ვიყავი ახლა კი ტყვე ვარ,ტყვე რომელიც მიისაკუთრა არც კი ვიცი რატომ,ის ის..-კიდევ ვაპირებდი გამეგრძელებინა მაგრამ უეცრად მაჯაში მწვდა და თრევით გამიყვანა ოთახიდან
-გამიშვი შე ცხოველო!ვინ მოქცა უფლება...მტკივა! გაიგე? -ვყვიროდი მაგრამ ამაოდ,გეგა გაცეცხლებული იყო,ვიცოდი ეს ამბავი ცუდად დასრულდებოდა,მივხვდი გაძალიანებას აზრი არ ქონდა ამიტომ დავმორჩილდი მის ნებას და მორჩილად მივყევი,მიუხედავად ამისა მაინც არ შეუშვია ხელი,მძლავრად მიჭერდა,სისხლმა მოძრაობა შეწყვიტა,რამდენიმე წუთში ჩემთვის უცნობი ოთახის წინ ვიდექი,ოთახსაც კი არ გავდა,"ალბათ სარდაფია" გავიფიქრე სასოწარკვეთილმა
-ჩემი ტყვე არა? შენ არ იმსახურებ კარგ მოპყრობას! ეს ცირკი რას ნიშნავდა.ამას არ აგაპატიებ ემა!დაგსჯი,გაგამწარებ. გაგანადგურებ! გა-გა-ნა-დგუ-რებ! -დამარცვლით გამოსცრა კბილებში და ოთახში შემაგდო
ირგვლივ ისეთი სიბნელე გამეფებულიყო ყველაფერი თვალწინ დამიდგა ბავშვთა თავშესაფარი,ის ბნელი ღამე ჩიხში.ნათლად ვხედავდი მოძალადეების სილუეტებს.ვკიოდი,გეგა კი არ მობრუნებულა,ის წავიდა და კიდევ ერთხელ გამიმეტა ტანჯვისთვის.
***
რას ნიშნავდა ჩემი "გამოსვლა",რა იყო მიზანი?გეგას დამცირება,ხალხში სადაც ასე პატივსაცემ პიროვნებად მიიჩნეოდა?არა,ეს იყო იმპულსური ქმედება,სულის კივილი,ჩემი პირველი და უსუსური გაბრძოლება,ისევ მე გამოვედი დამნაშავე,ისევ მე უნდა მეგო პასუხი,ყოველთვის ასე იყო,რაც არ უნდა მომხდარიყო ჩემს ცხოვრებაში დამნაშავე ყოველთვის მე გამოვდიოდი,იქნებ გეგასთან,მხოლოდ ამ შემთხვევაში არ ვიყავი მართალი,მაგრამ მან იმდენი დააშავა ჩემთან,იმდენი ტკივილი მომაყენა,იმდენჯერ შეცდა მე კი არ მეპატიებოდა,ერთადერთი შეცდომაც კი,არც ერთი გაუაზრებელი ქმედება,რატომ მოითხოვდნენ ჩემგან იმას რისი გაკეთებაც თავად არ შეეძლოთ?
არასდროს ვიცოდი რა გამეკეთებინა,რომელი გადაწყვწტილება იყო სწორი ან პირიქით,ჩემი თავი ყველაზე ამაყი მეგონა გეგას სახლის კარები რომ გავიხურე,მაგრამ ყველაფერი პირიქით შემომიტრიალდა,ჩემში გაღვიძებული სიამაყე,საბოლოოდ ჩაკლეს ...ეს იყო არჩევანი ცუდსა და უარესს შორის.არ უნდა წავსულიყავი,გეგას ბევრი ნაკლი ქონდა,უხეში,ეგოისტი,სასტიკიც კი იყო მაგრამ არა მოძალადე.,გეგაში ორი ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული ადამიანი იყო,მას შეეძლო მოვეკალი და ასევე მისი სურვილი იყო ჩემი გადარჩენაც.
არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი გამოკეტილი,უკვე ტირილიც კი აღარ შემეძლო,ცოტაც და შევიშლებოდი,იმდენს ვფიქრობდი,ისე ჩავიძირე ემოციებსა და ფიქრებში.
კარებიმძიმედ ჭრაჭუნით რომ გაიღო,ბუნებრივი ნათების ფონზე არ გამჭირვებია გეგას ამოცნობა,მინდოდა გავქცეულიყავი,სიხარულით გავვარდებოდი გარეთ მაგრამ იმდენად გამოფიტული და ღონემიხდილი ვიყავი არაფრის თავი არ მქონდა.კიდევ უფრო მოვხვიე ხელები მუხლებსდა დავაკვირდი მის თითოეულ მოძრობას,ნელა დაიძრა გეგა ჩემკენ,ნელა დაეშვა ჩემს გვერდით იატაკზე,თავი კედელს მიადო,ჩემთვის არც კი შემოუხედავს და ძალიან, ხმადაბლა დაიწყო
-დღეს ძალიან,ძალიან ცუდად მომექეცი-ოდნავ კატეგორიული იყო მისი ხმა,მცირე ნათების ფონზე ვამჩნდვდი როგორ დაეჭიმა ძარღვები,შუბლი დაენამა,თვალები კიდევ უფრო ჩაუმუქდა-ჩვენი პირველი შეხვედრა ნამდვილად არ იყო სასიამოვნო,რამდენიმე წუთი გადევნებდი თვალს როგორ ალაგებდი ჩემს ოთახს,მანამ სანამ შენც შემამჩნევდი,ვერ წარმომედგინა რატომ უნდა ემუშავა შენნაირ ლამაზ გოგოს მოახლედ,მძულდი,გეფიცები მძულდი,რადგან არ გავდი მათ ვინც ჩემს გვერდით იყო,ჩემს სამყაროს არ ეკუთვნოდი,შენი თავმდაბლობა,მორჩილი ხასიათი ხომ საერთოდ მაგიჟებდა,ვცდილიბდი შენს გაღიზიანებას,შენი მოთმინების დონეს ვამოწმებდი,იგი ნამდვილად არ აღმოჩნდა უსასრულო,ამან გამახარა,შენში დავინახე რაღაც ნაპერწკალი,გაბრძოლება,სიმართლე გითხრა შენს "გამოფხიზლებას"უფრო ადრე ველოდი,არ შეიძლებოდა ყველაფერი მორჩილად აგეტანა,
თავიდანვე შეგატყვე,თავდაჯერებულობა გაკლდა,მართობდა შენთან თამაში,შენი დაბნეული წყლიანი თვალების ყურება,მაგრამ არა ყოველთვის,იმდენად ეგოისტი აღმოვჩნდი,ვთვლიდი რომ მხოლოდ მე მქონდა შენთვის ტკივილის მოყენების უფლება,ვერ ავიტანე იმის ყურება თუ როგორ აკეთებდა ამას სხვა,იმიტომ გავყარე მეგობრები იმ დღეს.კინაღამ მოვკვდი,მერჩივნა,მოვმკვდარიყავი და იმ დღეს იქ არ მენახე,გეფიცები ემა არავის შერჩება შენი გათელვა.მინდა დაგიცვა ყველასგან გარდა საკუთარი თავისა,უბრალოდ არ შემიძლია!სწორედ ამიტომ ხარ ჩემი "ტყვე" როგორც შენ თვი,რივემ კარგად ვიცით რა ძვირი დაგვიჯდა შენი ჩემგან შორს ყოფნა,ჩემთან დარჩები.
გაოგნებული ვუსმენდი გეგას,ვერ ვიჯერებდი,ვერ გავიაზრე რა ხდებოდა,რას ნიშნავდა მისი ეს მონოლოგი,მინდოდა მეკითხა რატომ აკეთებდა ამას,მაგრამ პასუხი უკვე ნათელი იყო ჩემთვის,უბრალოდ ართობდა ჩემი ცრემლების,ტკივილის ყურება,მაგრამ მხოლოდ იმის რისი მოყენებაც თავად შეეძლო,ეს ხომ სიგიჟეა!





********
დღეები ერთმანეთს მისდევდა,მაგრამ რეალურად არაფერი იცვლებოდა,არც კოშმარები მაძლევდნენ მოსვენებას და არც ოლია, ქალი ამაოდ ცდილობდა ორი ლუკმა მაინც მეჭამა,მთელი დღეები საწოლში ვიწექი,ქათქათა ჭერს მივშტერებოდი უსიტყვოდ,სიცოცხლე შევწყვიტე ერთადერთი რაც წამითაც არ შემიწყვიტავს ფიქრი იყო,ვფირობდი ყველაფერზე,გაგეცინებად ალბათ და გლობალურ დათბობაზეც კი დავიწყე ფიქრი ვცდილობდი ყურადღება გადამეტან,რომ დროებით მაინც გამეყუჩებინა ტკივილი.გეგასთან იმ დღის შემდეგ აღარ მისაუბრია,თითქმის ყოველ დღე შემოდიოდა ოთახში,ისიც უსიტყვოდ დამხედავდა და გავიდოდა,თითქოს მდუმარების აღთქმა გვქონდა დადებული. იმ ტრაგიკული ამბიდან ორი კვირა იყო გასული,მაგრამ ისე მძაფრად განვიცდიდი მომხდარს თითქოს ყოველ წუთს,წამს მიწევდა თავიდან გადამეტანა მომხდარი.
იმ დილით უკვე გარკვეული გეგმით გავიღვიძე,უკვე ვიცოდი რა და როგორ უნდა გამეკეთებინა,ასე გაგრძელება აღარ შემეძლო,ან რა აზრი ქონდა ჩემს სიცოცხლეს?აქ დარჩენა არ შემეძლო,მხოლოდ იმის გამო რომ გეგას ვეცოდებოდი არ მაძლევდა უდლებას ტვირთად დავწოლოდი, ან კი რა ვალდებული იყო?რომ წავსულიყავი,წასასვლელი არსად მქონდა,ამ ტრამვით ცხოვრებას ვერ შევძლებდი,კიდევ უნდა მეცადა თვითმკვლელობა მაგრამ ამჯერად ბოლომდე მივიყვანდი საქმეს,ამას მაინც შევძლებდი,აჟიტირებული სწრაფად წამოვხტი საწოლიდან,იქვე მდგარი კარადის უჯრა გამოვწიე,სამართებელს სწრაფად დავწვდი,ოთახის შუა გულში დავდექი.
ველოდი რაღაც ახალს,შვებას ველოდი,ეს ჩემი პრობლემის ერთადერთი გადაჭრის გზად მივიჩნიე.არ იყო სიმხდალის დრო.
ის იყო სამართებელი მოვიმარჯვე,გეგმა სისრულეში უნდა მომეყვანა,ხელი ჰაერში გამიშეშდა,კარებში გახევებული გეგა რომ დავინახე,ძარღვები დაბერვოდა კისერზე,თვალები ჩაწითლებოდა,ხელები მოემუშტა და ღრმად სუნთქავდა,სამართებლიანი ხელი ზურგსუკან წავიღე,დამალვას შევეცადე მაგრამ ამაოდ,წამში შემთან გაჩნდა მაჯაში უხეშად მწვდა,ხელი წინ გამომაწევინა და ბასრი საგანი ისე სწრაფად გამომგლიჯა ხელიდა,გააზრებაც ვერ მოვასწარი,ვხედავდი გაცეცხლებულ გეგას ფანჯრიდან რომ გადაისროლა სამართებელი,რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია
-შეწყვიტე!გეყოფა!გასაგებია?!-დაიღრიალა ბოლო ხმაზე ისე რომ მზერა ჩემთვის არ მოუშორებია,თვალები ძლიერად დავხუჭე თითქოს,ასე შემძლებოდა მისი გაქრობა ჩემი თვალთახედვიდან,არ შემეძლო მისი ყვირილის მოსმენა,ისედაც სასოწარკვეთილი ვიყავი რომვერც ამჯერად შევძელი საქმე ბოლომდე მიმეყვანა,დამესრულებინა ჩემი ტანჯვა-შეწყვიტე საკუთარი თავის სიბრალული,ნუ იქცევი ისე თითქოს ეს სამყაროს დასასრული იყოს,საცოდავი ხარ!საბრალოც!და იცი რატომ?შენ თვითონ გინდა ეს,იცი რატომ გამცირებენ?იმიტომ რომ თავად აძლევ უფლებას ასე მოგექცნენ,იმიტომ რომ უმოქმედო ხარ,არასდროს იცავ შენს ინტერესებს,არასდროს აფიქსირებ საკუთარ აზრს,არასდროს იბრძვი და ყოველთვის იმას აკეთებ რასაც მიგითითებენ,მუდამ დინებას მიყვები და არასდროს,არასდროს ცდილობ საწინააღმდეგო მხარეს გაცურო,მხდალი ხარ!ცხოვრებაში ერთხელ მაინც იბრძოლე,გაუძელი,იგრძენი რომ შენც ადამიანი ხარ,ძლიერი,შეუპოვარი.
გახევებული,ნირწამხდარი და თვალებდანისლული ძლივს ვხედავდი აღელვებულ გეგას,გეგას თითოეული სიტყვა გულზე ეკალივით მეობოდა,ეს ჭრილობაზე მარილის მოყრას გავდა.
-შეწყვიტე ჩემი წამება-ვერ გავააანალიზე როდის გადავედი ყვირილზე,თან ხელებს ძლიერად ვიჭერდი ყურებზე
-ერთადერთი ვინც შენი წამების მიზეზია ისევ შენ ხარ!მესმის ადვილი არ არის....მაგრამ შენ არც კი ცდილობ-გეგა აღარ ყვიროდა,მშვიდად მაგრამ კატეგორიულად განაგრძობდა საუბარს-ათ წუთში გავდივართ,მზად იყავი.
მინდოდა გამეპროტესტებინა და მეთქვა რომ არსად წასვლის თავი არ მქონდა,მაგრამ პასუხს არ დალოდებია ისე გაუჩინარდა კარებში.
• * *
• სწრაფად ატარებდა გეგა მანქანას,ძლიერად ჩაფრენოდა საჭეს,თავისი გრძელი,მამაკაცური თითებით,შავი სამოსის ფონზე კიდევ უფრო მკაცრი მოუჩანდა სახე,მთელი გზა ხმა არ ამომიღია,ფანჯარაში ვიყურებოდი და ხეებს ვითვლიდი,გეგამ სწრაფად რომ დაამუხრუჭა მანქანა,მოულოდნელობისგან შევკრთი,სათვალავი ამერია
• -რამდენი იყვნენ?-კბილებში გამოსცრა,ცალი ხელი ნერვიულად გადასვა თავზე,მეორეთი კი კიდევ უფრო ძლიერად ჩააფრინდა საჭეს,დავიბენი,ცივმა ოფლმა დამასხა,არ ველოდი ამ კითხვას,ხმის ამოღებას ვერ ვბედავდი.
• -რამდენი იყვნენ?!-კბილებში გამოსცრა
• -სამი-ძლივს ამოვიკნავლე,თვალები ძლიერად დავხუჭე და კისერში მოწოლილი ბურთი ძლივს გადავაგორე. მეტრეველი სწრაფად გადავიდა მანქანიდან,მეც მორჩილად მივყევი,
•
• ჩემს წინ საოცარი სილამაზე გადაშლილიყო,;ტბა,ირგვლივ უამრავი ლამაზი ხე თუ ბუჩქი,სხვა დროს ალბათ აღფრთოვანებას ვერ დავმალავდი და წავუშტვენდი კიდეც,მაგრამ ახლა არაფრის თავი არ მქონდა,მანქანაზე მიყრდნობილი გეგა მე მომიბრუნდა,ჩემთვის აქამდე უცნობი მზერით,ირონია?სიბრალული,წამით შემეშინდა კიდეც მისი,ტყეში მხოლოდ ჩვენ ვიყავით,რა უნდა ყოფილიყო ჩემი აქ მოყვანის მიზეზი? მაგრამ ამაზრზენი ფიქრები უკუვაგდე,გეგა არაფერს დამიშავებდა,ეს რომ ნდომოდა უამრავი ხელსაყრელი მომენტი ჰქონდა,მიუხედავად ყველაფრისა ნდობას იწვევდა ეს კაცი ჩემში.
•
• -რომ გითხრა ისინი,ის მოძალადეები მე მოგიგზავნე მეთქი რას გააკეთებ?-ჩემგან ერთი ნაბიჯის მოშორებით იდგა,სახეზე სარკასტული ღიმილი დასთამაშებდა,გავქვავდი,რაღაცამ იფეთქა ჩემში,უამრავი ემოცია,გულის რევის შეგრძნება,თავბრუს ხვევა
• - შეუძლებელია-ნირწამხდარმა უსიცოცხლოდ გავასავსავე ხელები
-ვითომ რატომ?შენც ხომ კარგად იცი შენზე სანაძლეო მაქვს დადებული,ეგ სანაძლეო იქ ბანქოს თამაშით არ დასრულებულა,ბანქო ვერ გადაწყვეტდა შენს ბედს ასე რომ მე და ლევანმა ახალი თამაში წამოვიწყეთ.შენ გგონია შენ უფრო მნიშვნელოვანი ხარ ჩემთვის ვიდრე ლევანის არაჩვეულებრივი პორშე?იმ დღეს რომ გაგიშვი,ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული რომ დაბრუნდებოდი,მაგრამ შენ არ დაბრუნდი,ჰოდა მეც მივიღე ზომები,თან ეს მეც მაწყობდა,ლევანის მოგების შემთხვევაში,მასნამდვილად არ მოსწონს ქალწული,გამოუცდელი გოგოები,ასე რომ ასე ორმაგად გავახარებდი საუკეთესო მეგობარს.როგორი სულელი ხარ არც კი გიფიქრია რომ ასე უბრალოდ ვერ გიპოვნიდი,რაღა მაინცდამაინც მე?არც კი გაგიპროტესტებია,არაფერი გაგიპროტესტებია,ღმერთო ჩემო!არის რამე ამ ქვეყნად რაზეც შეგიძლია წინააღმდეგობის გაწევა?-სარკასტულად გადაიხარხარა,თვალები უელავდა-მერე ვითომ ეს მზრუნველობა,შენი ნდობის მოპოვება,სულელი ხარ,ნამდვილი სულელი,რაც შეეხება შენს თვითმკვლელობებს,ეს ნამდვილად ამაზრზენია,ახლაც მარტივი გზა მონახე პრობლემების მოსაგვარებლად,და ახლაც აი აქ ვარ შენს წინ ის ვინც სათამაშოდ გაქცია,შენი უაზრო და ცარიელი ცხოვრება კიდევ უფრო დაამახინჯა,შენ კი ისევ დგახარ ტირი და არაფერs აკეთებ,მე ხომ ასე ახლოს ვდგავარ შენთან,არსად წასვლას არ ვაპირებ!
•
ვუყურებდი და არ მჯეროდა,ვუსმენდი და მეტყველების უნარი წამრთმეოდა,ახლახანს გავიაზრე,ფაქტები ერთმანეთს დავუკავშირე და ჩემში გარდატეხა მოხდა,შემეძლო მომეკლა,საშუალება რომ მქონოდა იქვე გამოვასალმებდი სიცოცხლეს,მაგრამ ერთადერთი რაც შევძელი უსუსური გაფართხალება იყო,როგორც ყოველთვის....თვალებიდან ცეცხლს ვაფრქვევდი,ბოღმა მახრჩობდა,ყველაფერი პირში მომახალა თან ეს ცინიკური მზერა ჭკუიდან მშლიდა. უკვე ვეღარ ვაზროვნებდი,მინდოდა მისთვის ტკივილი მიმეყენებინა,გაცოფებული მივვარდი და გულ-მკერძე დავუშინე აკანკალებული ხელები,ბოლო ხმაზე ვყვიროდი,უსიტყვოდ,მხოლოდ ვხაოდი და უმოწყალოდ ვიქნევდი ხელებს,ემიციებს გასაქანს ვაძლევდი,გეგა არ ინძრეოდა,მშვიდად ადევნებდა თვალს ყველა ჩემს ქმედებას.წამით მომეჩვენა რომ სიამოვნებდა ჩემი განწირული კივილის მოსმენა,აღარ შემეძლო ღონე მიხდილი ბალახზე,მუხლებით დავეშვი,ფრჩხილებით ბალახს დავუწყე წიწკნა,არ ვიცი რამდენ ხანს,გაგრძელდა ჩემი ისტერიკა,გონს გეგას შეხებას რომარ მოვეყვანე,ძლიერად ჩამავლო მკლავებში ხელი,წამომაყენა,მისმა შეხებამ სრულიად შემშალა,გული მერეოდა,საშინელი გრძნობა დამეუფლა,ცოტაც და გონებას დავკარგავდი,იმდენად გავიჟღენთე სიძულვილით
-არ მომეკარო ცხოველო-ვეცადე თავი დამეძვრინა მისი მარწუხებისდან,მაგრამ ამაოდ,მაკავებდა სანამ ისტერიკა გადამივლიდა,ბოლოს ღონე მიხდილმა უმწეიდ ჩამოვყარე ხელები,ღრმად ვსუნთქავდი,აღარ ვაქცევდი გეგას ხელებს ყურადღებას,რომელიც ჯერ კიდევ ჩემს მხრებზე ეწყო
-აი რა გვჭირდებოდა,ჩემი ჭკვიანი გოგო!-ცალყბად გაიღიმა,მისკენ მიმიზიდა და მოულოდნელად შუბლზე მაკოცა .
ტვინმა ძლივს გადაამუშავა მომხდარი,გეგას სიტყვებმა გონება გამინათა მისი მიზანიც ეს იყო,ჩემი გაცოფება,განრისხება,მას უნდოდა ჯავრი მეყარა ვინმეზე,მე ეს მჭირდებოდა,ეს გეგას თერაპია იყო!



******
"როდესაც ცუდად ხარ, ძლიერი მამაკაცი გიშველის, სუსტი კი ისე მოიქცევა, თითქოს თავად უფრო ცუდადაა"
გეგას გვერდით მანქანაში,შოკირებული თვალებს ხელებით ვისრესდი ხმის ამოღებას კი ვერ ვბედავდი, ბოლომდე კიდევ ვერ გამეაზრებინა მომხდარი,ვერ ვიჯერებდი,გეგას ანკესზე როგორ წამოვეგე?როგორ დავიჯერე,რომ მას შეეძლო მსგავსი სისასტიკე ჩაედინა?ეს მეტისმეტი იყო თვით გეგა მეტრეველისთვისაც კი.გეგას ბევრი ნაკლი ქონდა,ყოველ შემთხვევში ამ დღემდე ასე ვთვლიდი,მაგრამ ახლა ფაქტები სხვა რამეზე მეტყველებდნენ,იგი გულმოდგინედ ცდილობდა ჩემს გამოფხიზლებას
-მაპატიე ემა!-ფიქრებიდან გეგას ხმამ გამომაფხიზლა-ისევ ძლიერად ჩაფრენოდა საჭეს,გზას დაძაბული მიშტერებოდა,მე კი ვაგრძელებდი მისი ნაკვთების შესწავლას,საოცრად მამაკაცური,მკაცრი ნაკვთების ფონზე,ღვინისფერი ტუჩები საოცრად ბავშური მეჩვენა-ვიცი უცნაური მეთოდია,მაგრამ დამიჯერე შველის-ცალკბად ჩაიცინა და კუპრივით შავი თვალები შემომანათა
-ეს ძალიან უცნაური ხერხია გეგა,რა გარანტია გქონდა რომ გაამართლებდა?იქნებ უფრო დავითრგუნე?შენ ჩვეულებრივი მანიპულატორი ხარ,სხვისი გრძნობებით თამაშობ და შედეგებზე საერთოდ არ ფიქრობ!-თანდათან ხმას ვუწევდი,თვალს კი წამითაც არ ვაშორებდი ჩემკენ მთელი ტანით შემობრუნებულ მამაკაცს,თვალები ჩაწითლებიდა,მეგონა გაციფდებოდა,ჯავრს იყრიდა,პასუხს მაგებინებდა მისი შეურაცხოფისთვის, მაგრამ ჩემდა გასაოცრად გულიანად გადაიხარხარა,წამში კიკვლავ, დასერიოზულდა,მშურდა და მიკვირდა ამ კაცის ცვალებადი ხასიათი,როგორ შეეძლო კონტროლი გაეწიე საკუთარი ემოციებისთვის,ვხვდებოდი შინაგანადაც ისეთივე მკაცრი და ძლიერი იყო როგორც ფიზიკურად გამოიყურებოდა
-შენ პროტესტი გამოთქვი,შემეწინააღმდეგე,ეს იმის ნიშანია რომ ჩემმა მცდელიბამ გაამართლა,ეს ერთი,მეორეც ცდა ბედის ნინახევრეაო ხომ გაგიგია?დასაკარგი გაქვს რამე?ამაზე მეტად როგორ დაითრგუნები?მეტად როგორ გეტკინება.? საყვადურის მიღება ამ საკითხზე გოგოსგან რომელმაც სცადა სასაცილოა ემა!-მეტყველების უნარი წამერთვა,რა უნდა მეთქვა?ისევ მართალი აღმოჩნდა,დარჩენილი გზა სიტყვა არცერთს დაგვცდენია.
* * *
საწოლზე ღონე მიხდილი,გავწოლილიყავი,როგორც მჩვეოდა,ამჯერადაც თეთრ ჭერს მივშტერებოდი,ვფიქრობდი,გეგაზე მის შეხებაზე,კოცნაზე,მის ძალისხმევაზე რომელსაც მე მახარჯავდა და თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი,ხომ უნდა ყოფილიყო გეგას ასეთი ცვლილების მიზეზი?ნუთუ მსგავსი რამ უნდა გადამეტანა,ეს უნდა მომხდარიყო რომ გეგას მისი ნამდველი სახე ეჩვენებინა ჩემთვის,მისი დადებითი მხარე,დიდსულოვნება,ვაღიარებ რომ მისმა მცდელობამ რაღაც შედეგი გამოიღო,მთელი დაგროვილი ტკივილი,იმედგაცრუება,ღვარძლი,ამოვაფრქვიე,დავიცალე უარყოფითი ემოციებისგან,ვერ ვუარყოფდი რომ მიშველა,მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე ხნით,როგორც კი მომხდარს ვიხსენებდი ისევ ვივსებოდი ტკივილით, ვკარგავდი სიცოცხლის ხალისს.
-გეცოდები არა?-ქათქათა ჭერისთვის თვალი არ მომიშორებია,ისე დავსვი კითხვა თან მთელი გული ამოვაყოლე,მეტრეველმა საწოლთან მდგომი სავარძელი კიდევ უფრო ახლოს მოწია,წიგ მძიმედ დაეშვა და ამოიხვნეშა
-მე უბრალოდ შენი დახმარება მინდა
-იმიტომ რომ გეცოდები-სახე მისკენ მივაბრუნე და კიდევ ერთხელ გადავაწყდი მუქ თვალებს
- არახარ მართალი,ვიცი 20 წლის გოგონასთვის რთულია იმ ყველაფრის გადატანა რისი გადატანაც მოგიხდა,თავშესაფარი,ობლის
სტატუსი ,მესმის ცხოვრებამ გაქცია ისეთად როგორიც ხარ
-როგორ გგონია როგორი ვარ?
-ძალიან სუსტი და დაუცველი,არ ვამბობ რომ ეს ცუდია,მაგრამ...
-მაგრამ არც კარგია
-გეთანხმები,ეს ნამდვილად არ არის კარგი,მესმის ბევრის ატანა გიწევდა,მხოლოდ იმიტომ ქუჩაში რომ არ აღმოჩენილიყავი,მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვაგვარადაა,არაფრის უნდა გეშინოდეს,მე შენთან ვარ პატარავ,მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ მოგცემ უფლებას სუსუსტის.საკუთარი თავის ტანჯვის,დღეიდან ისე მოიქცევი როგორც მე ვიტყვი!ისე იქნება როგორც მე მოვინდომებ,ახლა სწრადად ადგები და გამომყვები-პასუხს არ დალოდებიაისე გაუჩინარდა კარებში სწრაფად წამოვხტი და პატარა ბავშვივით ავედევნე უკან,პირველი სართულზე შეჩერდა,საშუალება მომცა დავწეოდი,კაბინეტის კარები ფართოდ გააღო,შემიძღვა და სავარძლისკენ მსუბუქად მიბიძგა,თვითონ კი ჩემს წინ მოკალათდა,იქვე მაგიდაზე დადებულ,კალამს და ფურცელს დაწვდა და გამომცდელად მომაჩერდა
-შენი პრობლემა ისაა რომ ზედმეტად ბევრს ფიქრობ და არ მოქმედებ,ყურადღების გადატანა გჭირდება გეგამ რაღაცის ჩანიშვნა დაიწყო .
* * *
ვერ ვიჯერებდი,ბატონმ გეგამ დღის განრიგი შემიდგინა,გეგმა,რომლითაც უნდა მეხემძღვანელა,ფურცელი ჩარჩოში ჩასვა და ჩემს საძინებელ ოთახში კედელზე საპატიო ადგილი მიუჩინა,დეპრესიისკენ მიდრეკილს არც სურვილი და არც თავი მქონდა აქტიური ცხოვრების,მაგრამ გეგა ამას კატეგორიულად მოითხოვდა ჩემგან,იმდენი რამ გააკეთა ჩემს დასახმარებლად,ისეთი ენთუზიაზმით შეუდგა ყველაფრის მოგვარებას,ჩემი მხრიდან უმადურობაც კი იქნებოდა მისი მოთხოვნების არ შესრულება,თანაც ვიცოდი ყველაფერს ჩემს სასიკეთოდ აკეთებდა. ჩემი დილა,ცხრა საათზე იწყებოდა,მიჭირდა დილით წამწამების დაშორება, მაგრამ გეგასთან ერთად სირბილზე უარს ვერ ვიტყოდი,მომწონდაროგორ მეჭიმებოდა სხეულის ყოველი კუნთი,სასიამოვნო დაძაბულობას ვგრძნობდი,გამუდმებით უკან მივდევდი მეტრეველს და ვერასდროს,ვერასდროს ვუთანაბრდებოდი მას,ერთგვარი სტიმული იყო მამაკაცი ჩემთვის,ადრენალინის მოზღვავებას მთელი სხეულითვგრძნობდი,ყოველ ჯერზე მსურდა გეგას დავწეოდი,ამ მოტივაციით ვფარავდით კილომეტრებს.
ჩვეულებად მექცა გეგასთან საუზმე ყოველი ვარჯიშის მერე,შემდეგი იყო ფრანგულის გაკვეთილები,ახალგაზრდა ქალი რომელიც ყოველ დღე სახლში მაკითხავდა,არც ისე რთული აღმოჩნდა როგორც წარმომედგინა,თავს უხერხულად ვგძნობდი იმდენ დროს, ენერგიას და ფულს მახარჯავდა მეტრეველი,თანაც რისთვის?ვინ ვიყავი მე მისთვის?
ხშირად დავდიოდით სხვადასხვა მაღაზიებში,კაფეებში,კინოშიც კი ვიყავით ერთად,სრულიად უინტერესო ფილმს გაფართოებული თვალებით ვადევნებდი თვალ-ყურს.
მუდამ ახერხებდა გეგა ჩემს გაოცებას,გამონაკლისი არც ამჯერად იყო,გავოცდი,როცა პირველად ვნახე გეგა დაცვასთან ერთად,მანამ არასდროს მენახა ისინი,გაკვირვება ვერ დავმალე,სახლიდან გამოსულს მანქანასთან ორი გაჯგიმული,მაღალი მამაკაცი, რომ დახვდა
-ესენი ვინ არიან?-ხელით უკანა სავარძელზე მსხდომ მამაკაცებზე მივუთითე გეგას ,როცა უკვე ტრასაზე ვიყავით
-დაცვაა-უდარდელად აიჩეჩა მხრებიისე რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია
-არც კი ვიცოდი დაცვით რომ დადიოდი-გულწრფელი გაოცება ვერ დავმალე
-არც დავდივარ,მათ მხოლოდ შენი დაცვა ევალებათ
მთელი დღე უხალისოდ დავბორიალობდი მაღაზიებში,გულზე ლოდად მეწვა ახალი ამბავი,უთქმელი სიტყვები მახრჩობდა,უნდა მეთქვა გეგასთვის რას ვფიქრობდი,ამისთვის კი ხელსაყრელ მომენტს დაველოდე. საღამოს როგორც ყოველთვის,მე და გეგას უნდა განგვეხილა წიგნი,რომელიც დიდი სამბით მომართვა და რომელის დასამთავრებლადაც ორ დღე მომცა,უნდა ვაღიარო ასე ნაკლები დრო მრჩებოდა სხვა რამეებზე ფიქრისთვის მთელი ორი დღე თავით გადავეშვი და დავიკარგე "ტრიუმფალური თაღის" სამყაროში,გეგამ ნამდვილად იცოდა თავისი საქმე.მოქმედების დრო იყო,თმები სწრაფად ავიწიე შორტები ამოვიცვი,მოკლესახელოიანი თეთრი მაისურიც მოვირგე,სამოსი რომელიც იმ დღით შევიძინე გეგას დაჟინებული მოთხოვნით, წიგნს ხელი დავტაცე, პირველ სართულზე ჩავირბინე და დაუკითხავად შევაბიჯე გეგას "სამფლობელოში" ფანჯარასთან იდგა,რაფას მიყრდნობოდა,ხელები ერთმანეთში გადაეხლართა და დაჟინებით მომჩერებოდა
-უნდა ვილაპარაკოთ-წიგნი მაგიდაზე დავდე და გეგასგან რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით დავდექი
-რაზე?
-ჩემზე,ასე არ შეიძლება-ვეცადე კატეგორიული ყოფილიყო ჩემი ხმა,მაგრამ არც ისე კარგად გამომდიოდა
-გისმენ ემა,აქ ვარ არსად მეჩქარება.
-ასე არ შეიძლება გეგა,ასე არ შეიძლება,არ გაქვს უფლება
-რისი უფლება არ მაქვს?-გულწრფელი გაკვირვება გამოესახა სახეზე
-არ გაქვს უფლება ასე მომექცე ჩემი ცხოვრება მართო,არ მკითხო მინდა თუ არა იმის გაკეთება რასაც ჩემგან მოითხოვ მთელი თვეა იმას ვაკეთებ რაც შენ გინდა,გიკითხავს მაინც რა მინდა მე?-აფორიაქებული სწრაფად ვსაუბრობდი თან უმისამართოდ ვიქნევდი ხელებს,გეგა არ განძრეულა,გახევებული იდგა,ვხედავდი ხელები როგორ ძლიერად მოუჭირა რაფას,ცოტაც და ძარღვები დაუსკდებოდა
-და შენ რა გინდა ემა?-მშვიდად,მოზომილად საუბრობდა,მაგრამ მაინც ვგრძნობდი,შიგნიდან ბობოქრობდა-დუმხარ,და იცი რატომ? შენ არაფერი არ გინდა,ერთი თვეა ვცდილობ შენს დახმარებას,ერთი თვეა თავდაუზოგავად ვაკეთებ ამას,მეგონა ყველაფერი გვარდებოდა,შენ კი მოდიხარ და მეუბნები რომ ეს ყველაფერი ამაო იყო?-გეგა ხმას თანდათან უწევდა ცოტაც და უკვე ყვირილზე გადავიდა,თვალები ძლიერად დავხუჭე,ვიცოდი სასტიკად ვიქცეოდი,მავრამ უკან დახევას არ ვაპირებდი
-და რატომ აკეთებ ამას?გეგა მეტრეველი კაცი რომელიც პირველივე დღიდან მამცირებს,კაცი რომელიც ჩემზე ნაძლევს დებს ისე თითქოს უსულო საგანი ვიყო,კაცი რიმელსაც ტყეში მივყავარ და სასტიკად მექცევა,ჩემი წამებით ერთობა და ჩემი ტკივილი სიამოვნებს,უანგაროდ გააკეთებს რამეს?გგონია ამ აბსურდს დავიჯერებ?-ბოლო ხმაზე ვყვიროდი,თვალებიდან ცეცხლს ვაფრქვევდი,არც კი მეგონა იმდენი ენერგია შემომრჩენოდა-რა გინდა ჩემგან?რა გარანტია მაქვს რომ რაც იმ დღეს მითხარი მართალი არ არის?იმიტომ რომ დაამატე თერაპიააო?ერთი მიზეზი მაინც მითხარი რატომ უნდა გენდო
-წყობიდან ნუ გამოგყავარ ემა!-კბილებში გამოსცრა-შენც მშვენივრად იცი როგორ ვზრუნავდი შენზე,ყველაფერი გავაკეთე რაც შემეძლო,მაგრამ ახლა ვხვდები მხოლოდ იმათი დახმარებაა შესაძლებელი ვისაც მისი მიღება შეუძლია,ვისაც სურს რომ დაეხმარონ-ვატყობდი ძალიან ცდილიბდა თავის გაკონტროლებას არ ვიცი აზარტში შევედი თუ ეს უბრალოდ დაგროვილი ემოციების,სტრესის ბრალი იყო ან მართლა ასე ვფიქრობდი,მაგრამ ფაქტი ერთი იყო გაჩერებას არ ვაპირებდი
-ანუ ნანობ იმ დროს და ფულს რაც დამახარჯე,უანგაროდ ხომ არაფერი გაგიკეთებია,ბატონი გეგა უანგაროდ არაფერს აკეთებს,შენ ჩემი გამოყენება გინდა
-შენც კარგად იცი რომ ეგ ფული ჩემთვის არაფერს ნიშნავს! რაც შეეხება შენს გამოყენებას ასე რომ იყოს შენს გამოჯანმრთელებას არც კი შევეცდებოდი!
-ვიცი!მივხვდი,შენ უბრალოდ დეპრესიული ქალი არ გჭირდებოდა და რადგანაც ამის შესაძლებლობა გაქვს გადაწყვიტე ჯერ "მოგეშუშებინე" და მერე გამოგეყენებინე,ამისთვის უკვე საკმარისი დრო და ენერგია დახარჯე ასე რომ დროა აინაზღაურო ზარალი
სწრაფად გადავიძვრე მაისური,და იატაკზე მივუჩინე ადგილი,ხელები ბიუსჰალტერის შესაკრავთან წავიღე და მალე ისიც მაისურის გზას გავუყენე,წელს ზემოთ შიშველი მივჩერებოდი გეგას,ბოღმა კისერში მომწოლოდა,ცოტაც და დამახრჩობდა
-მოდი რაღას უცდი?შენც ეს არ გინდა?ნუ ღელავ ეს ნამდვილად არ იქნება პირველი,მერე სინდისმა რომ არ შეგაწუხოს,მიიღებ იმას რისთვისაც ამდენ ხანს იბრძოდი-არაფრის მთქმელი მზერა მივაპყარი მეტრეველს,იგი ნელი ნაბიჯით და ჩაწითლებული თვალებით დაიძრა ჩემკენ,ვხედავდი ორივე ხელი ძლიერად მოემუშტა,მერე ვიგრძენი ძლიერი წვა ლოყაზე,თავი მარცხნივ გავაბრუნე,დისკომფორტსგანვიცდიდი,ლოყა მიხურდა,ხელი ავიფარე თითქოს ეს დამიამებდა წვას
, -რაც შეეხება დროს ნამდვილად ვნანობ რომ შენნაირ უმადურ გოგოს დავახარჯე,მაზოხისტი ხარ!გსიამოვნებს როცა გტკენენ,გამცირებენ,ანუ გინდა შენს ნებაზე იცხოვრო,ჩემი ჩარევის გარეშე,მაშინ მიდი გააგრძელე თვითგანადგურება,ამჯერად გაძლევ ნებას,ხელს აღარ შეგიშლი გპირდები დაგეხმარები კიდეც!-გეგა ღრიალებდა,თვალებიდან მრისხანებას აფრქვევდა, -და კიდევ ეგ რომ მდომოდა-მზერა მოშიშვლებულ მკერდზე დამასო-გაცილებით ადრე და უპრობლემოდ მივიღებდი!
გეგამ კაბინეტი დატოვა,კარები კი ისე ძლიერად მოიჯახუნა ადგილზე შევკრთი,ვეღარ შევძელი კისერშ მოწოლილი ბურთის უკუგდება,აღარ შემეძლო ამიტომ ცრემლებს გასაქანი მივეცი,სწრაფად დავწვდი იატაკზე მოფენილ სამოსს სხეულზე ცალი ხელით ავიფარე,კიბეები სწრაფად ავირბინე,ოთახის კარები ლამის შევგლიჯე,საწოლზე დავემხვე და ავქვითინდი
გავიგე მანქანის ძრავის გამაყრუებელი ხმა,გეგა გიჟივით გავარდა სახლიდან.
გეგასთან მართლაც მქონდა სალაპარაკო,მაგრამ იმის გაკეთებას ნამდვილად არ ვაპირებდი,რაც გავაკეთე...უბრალოდ მინდოდა ამეხსნა რომ უხერხულად ვგრძნობდი თავს,ჩემ გამო ამდენი რამის გაკეთება რომ უწევდ,რომ ის არ იყო ვალდებული და მე იმითაც კმაყოფილი ვიქნებოდი,თავის უზარმაზარ სახლში ერთი ოთახი რომ დაეთმო,ისევ ისე ვიმუშავებდი როგორც ადრე,ისევ დავალაგებდი,ასეც ხომ შემეძლო ყურადღების გადატანა,ენერგიის დახარჯვა,მაგრამ ისევ არასწორად მოვიქეცი,ისევ სისულე ჩავიდინე,მართალი იყო გეგა,ამას ვხვდებოდი,მას რამის მიღება რომ ნდომოდა უამრავი შესაძლებლობა ჰქონდა,უმადურიც აღმოვჩნდი,მაზოხისტიც,მართალი იყო მხოლოდ მათი დახმარებაა შესაძლებელი ვისაც სურს რომ დაეხმარონ....
ისევ მე ვიყავი დამნაშავე….


******
სივრცეს ცივად მიშტერებოდა გეგა,თან ვისკის ბოთლისთვის ისე ძლიერად შემოეჭდო თითები თითქოს დახრჩობას უპირებსო,ყოველთვის შეეძლო ბუნებას,ხეებს, სიმწვანეს მისი დამშვიდება,ეს "საიდუმლო თავშესაფარი" მიისაკუთრა,ესეც ცუდი ჩვევა იყო,მესაკუთრე გახლდათ მეტრეველი,ბავშვობიდან თვლიდა რაც მისი იყო,მისი იყო და სხვა ვერასდროს შეეცილებოდა მას.ემაც გეგას ახირება გახლდათ,გაცნობის დღიდან,ვერც კი წარმოედგინა მამაკაცს როგორ შეიძლებოდა ასეთი დამყოლი,მშიშარა,გაუბედავი ყოფილიყო გოგონა,აღიზიანებდა მისი მორჩილი თვალები,გამოხედვა,აინტერესებდა სანამ შეძლებდა ირონიისთვის გაეძლო,ემა გეგას სათამაშოდ იქცა,გეგას საყვარელ გასართობად,მაგრამ ვერ აიტანდა მისი სათამაშოთი სხვას ეთამაშა,სხვა გამხდარიყო მისი წყლიან თვალებში შიშის ჩაბუდების მიზეზი,
ელოდა მთელი დღე ელოდა თავისი სახლიდან წასულს,ეგონა დაბრუნდებოდა,იცოდა არსად ჰქონდა წასასვლელი,მაგრამ არ დაბრუნდა,ვერ ხვდებოდა გეგა რას გრძნობდა მაშინ,მღელვარებას მოლოდინს,სიბრალულს გოგონას მიმართ,მაგრამ ერთი რამ ზუსტად იცოდა,უნდა მოეძებნა და უკან დაებრუნებინა!რატომ?ალბათ იმიტომ რომ იცოდა თავისი "სათამაშოს"
ისტორია და ხვდებოდა რა ცუდ დღეში უნდა ჩავარდნილიყო გოგონა თუ კი არ დააბრუნებდა მას... მაგრამ დააგვიანდა,ვერ შეძლო გადაერჩინა,სინდისის ქენჯნა იგრძნო,მიყრუებული ჩიხში ემას უგონო სხეული რომ დაინახა,შემოფლეთილი ტანსაცმლით,გაფითრებული სახით,სიცოცხლის ნიშან-წყალი რომ არ ეტყობოდა,მაშინ მოკვდა პირველად მეტრეველი,ემასთან ერთად მოკვდა,ყველა გრძნობა ერთმანეთში აირია:სიბრალული,დანაშაულის გრძნობა,მწუხარება,სინდისის ქენჯნა...შემდეგ იყო უამრავი მცდელობა გოგონას ამ ქვეყნისკენ მობრუნების,იცოდა გეგამ მისი ქცევა,თითოეული სიტყვა გულზე ეკალივით ესობოდა,ტკენდა და მეტად ტანჯავდა ახვლედიანს,მაგრამ ეს ერთადერთ გამოსავლად მიიჩნია,მისთვის იმის დანახვება,რომ ის ებრალებიდათ შეცდომად მიიჩნია,მას უკვე საკმარისად ეცოდებოდა საკუთარი თავი.
ერთი თვის მანძილზე ეს უსუსური,დაუცველი გოგონა მისი ყოველდღიურობა გახდა,მისი ცხოვრებით ცხოვრობდა,ცდილობდა მაქსიმალურად დაეტვირთა,ემას უნდა ევარჯიშა,ეკითხა,ემღერა,ეცეკვა ან თუნდაც ათასი სისულელე გაეკეთებინა,მაგრამ მომხდარზე არ ეფიქრა,მაგრამ მისი ყოველი მცდელობა ამაო აღმოჩნდა,ყველაზე მეტად ეზიზღებოდა საკუთარი თავი როცა მისმა ზრუნვის ობიექტმა ათრთოლებული თითებით და აწყლიანებული თვალებით შესთავაზა საკუთარი თავი,ვერ გაეგო ყველაფრის მიუხედავად რატომ იწვევდა მასში ამხელა უნდობლობას,თავი ვერ მოთოკა და სილა გააწნა,გოგონაზე მეტად ეტკინა,მასზე მეტად განიცადა როგორც ფიზიკურად,ისე სულიერად,კიდევ ერთხელ ატკინა,განრისხდა,გააცოფა ემას საქციელმა,მისმა უნდობლობამ კი არა,ახვლედიანის დამოკიდებულებამ საკუთარი თავისადმი,იმპულსურად იმოქმედა,არა არ თვლიდა რომ დანაშაული გოგონასთვის სილის გაწნა იყო,ეს მხოლოდ მის გამოსაფხიზლებლად გააკეთა,მხოლოდ იმას ნანობდა რომ მძიმე მომენტში მარტო დატოვა,გეგამ იცოდა როგორი რთული იყო ემასთვის ეს ყოველივე,მას დნობა და ადამიანებისადმი რწმენა ჰქონდა დაკარგული,ვერ იჯერებდა რომ მამაკაცი მის დახმარებას უანგაროდ ცდილობდა...
ეს გადატანილი ტკივილის გადმონაშთი,დამახინჯებული ფსიქიკისა და გატეხილი გულის ბრალი იყო,არ უნდა გაბრაზებულიყო,არ უნდა მიეტოვებინა....სწრაფად წამოხტა ,სასმლიანი ბოთლიუმისამართოდ გაიქნია,იქვე მდგარ მანქანას მიადგა და მთელი ძალით დაუშინა მაგრად შეკრული ხელი,უნდოდა მასაც ისე სტკენოდა,როგორც ემას ატკინა,უნდოდა ასე მაინც დაესაჯა საკუთარი თავი ახვლედიანის თითოეული ცრემლისთვის,იქამდე უშენდა მუშტს მანქანას სანამ ხელი სისხლმა მთლიანად წითლად არ შეუღება....
დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი,მაგრამ საწოლზე უსიცოცხლოდ გაშოტილი ვერ ვბედავდი თავი მომებრუნებინა,მეშინოდა შავი თვალების,მეგონა თუ მას გადავაწყდებოდი,სამუდამოდ ჩავიკარგებოდი მასში,გარდა ამისა,მრცხვენოდა,საკუთარი საქციელის,სიმხდალის,მესმოდა გეგას გახშირებული სუნთქვა და უკვე წარმომედგინა,როგორი დაძაბული მომჩერებოდა,მუცელზე გაწოლილმა კიდევ უფრო ღრმად ჩავრგე თავი ფუმფულა ბალიშში
-მაპატიე!-გეგას ხავერდოვანი ხმის გაგონებაზე კიდევ უფრო დავითრგუნე,მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვხედავდი შემეძლო დამეფიცა რომ ზუსტავ ვიცოდი როგორ ნერვიულად გადაისვა ხელი თმაზე,განძრევას ვერ ვბედავდი-მაგრამ არ ვნანიბ,წამითაც არ ვნანობ ჩემს არცერთ ქმედებას,არ ვნანობ შენს არცერთ "ტანჯვას"როგორც შენ უწოდებ მას,მე რომ მკითხო ეს შენი გამოფხიზლების ერთადერთი ხერხი იყო,მაგრამ ახლა აღარ ვიცი...არაფერი აღარ ვიცი-ღრმად ამოიხვნეშა,საწოლის კიდეზე მოთავსდა,და მშვიდი ტონით განაგრძო-როგორც ჩანს ყველაფერი ისე არ გამოვიდა როგორც მინდოდა,შეცდომა დავუშვი,მაგრამ ვერ ვხვდები სად!
-რა იგრძენი ნახევრად შიშველი რომ ვიდექი შენს წინ?-მკვეთრი მოძრაობით,შემოვბრუნდი, საწოლზე წამოვჯექი,ჩემი ყურადღება მისმა გადაბინტულმა ხელმა მიიქცია, ,მინდოდა გამეგო რა სჭირდა,მაგრამ შემეშინდა მიზეზის გაგების და დუმილი ვარჩიე.მუხლებს ისე ძლიერად მოვხვიე ხელები,თითები დამიბუჟდა,დაიბნა არ ელოდა მსგავს კითხვას ,ვხედავდი როგორ დაიძაბა,თვალები აუელდა,რაღაც გაკრთა მის მზერაში,რაღაც ჩემთვის აქამდე უცნობი-რა გრძნობას ვიწვევდი შენში?ზიზღს?სიბრალულს?-სწრაფად ვსაუბრობდი,თან უტიფრად ვუსწორებდი მზერას მის დაბინდულ თვალებს
-აღელვებას!-დავდუმდი,ყველაფერ ველოდი,მაგრამ არა ამას
-და ამიტომ მკარი ხელი?-შესაშური ირონია იგრძნობოდა ჩემს ხმაში
-მე შენთვის ხელი არ მიკრავს ემა!-ტონს აუწია-არა გკარი!და იცი რატომ?ფორმა იყო ძალიან ცუდი,შენ ეჭვი შეგეპარა ჩემში,მაგრამ არ გამტყუნებ,უნდა ვაღიარო გაბედული ნაბიჯი იყო შენი მხრიდან და მე ვიგრძენი რომ გულის სიღრმეში შენ მე მენდობი!შეიძლება ახლა ვერ აანალიზებ ამას, მაგრამ ეს ასეა-ფეხზე წამოდგა,კარებისკენ ნელა დაიძრა,ის იყო ოთახს დატოვებდა,გზად ჩემი სიტყვები რომ დაეწია
-რატომ გგონია?-ხმის დამორჩილებას ვცდილობდი,ჩემი ირონიული ტონი სადღაც გამქრალიყო
-ზუსტად ვიცი ჩემს შეხებას ვერ გადაიტანდი,ამისთვის არახარ მზად,შენ გარისკე,რა გარანტია გქონდა რომ არ შემოთავაზებას არ მივიღებდი?არანაირი!ეს შენ გგონია რომ იმპულსურად იმოქმედე,მაგრამ ქვეცნობიერი და გული გკარნახობდა რომ მე შენ არ გაგიმეტებდი!სწორედ ეს იყო შენი გაბედულობის მიზეზი-ცალყბად გამიღიმა და კარებში გაუჩინარდა
გაოგნებული მივშტერებოდი სივრცეს,სადაც რამდენიმე წამის წინ გეგა იდგა და თავი უკანასკნელი იდიოტი მეგონა,მაგიჟებდა ეს კაცი,იმასაც კი წამებში ხვდებოდა ჩემს შესახებ რის მისახვედრად მე თვეები მჭირდებოდა,ერთი გაფიქრება ისიც კი გავიფიქრე ფსიქოლოგად ხომ არ მუშაობდა სადმეთქო,რა გამიდიოდა?გეგა ჩემი გაუაზრებელი ქმედების მიზეზს მიხსნიდა,ყველაზე ცუდი კი ის იყო რომ მართალი იყო მეტრეველი,ზოგჯერ მეგონა რომ მას მეტად ესმოდა ჩემი ვიდრე მე საკუთარი თავის...
* * *
ორი დღე ისე გავიდა გეგა თვალით არ მინდახავს,ოთახოდან თითქმის არ გამოვდიოდი,ოლია მსტუმრობდა ხშირად ჩემს "სამფლობელოში",ძალით,თავისი ხელით მაჭმევდა რამდენიმე ლუკმას,დამიყვავებდა "კარგი გოგო ხარო" და გადიოდა,საწოლზე გაშოტილი ვფიქრობდი,მომხდარზე,გეგაზე ჩემზე და მივიღე გადაწყვეტილება,გავაკეთე ის რაც გაცილებით ადრე უნდა გამეკეთებინა.სწრაფად წამოვხტი საწოლიდან და გეგას კაბინეტისკენ ავიღე გეზი,დარწმუნებული ვიყავი იქ უნდა ყოფილიყო,არ შევმცდარვარ,სავარძელში არხეინად მოკალათებულიყო და რაღაც საბუთებს ინტერესით ჩაჰკირკიტებდა,გააოცა ჩემმა დანახვამ,არ მელოდა,გაკვირვების ნიშნად ცალი წარბი ასწია და სავარძელში მეტად მოხერხებულად გასწორდა,მის წინ დავდექი,ჩავახველე და მზერა გავუსწორე
-ხელზე რა დაგემართა?-მზერა მისი თვალებიდან მტკივანი მტევნისკენ გადავიტანე
-არ მითხრა რომ ჩემზე ნერვიუოლობ და მხოლოდ იმის საკითხავად დამდე პატივი და მეახლე-ისე გულწრფელად გაიღიმა,სურვილი დამეუფლამივვარდნოდი და მაგრად მოვხვეოდი,მაგრამ აბეზარები ფიქრები უკუვაგდე
-კიდევ გინდა ჩემი დახმარება?-მისი კითხვა დავაიგნორე,შევეცადე შინაგანი აღელვება დამემალა
-რათქმაუნდა-შევატყვე ჩემმა კითხვამ დააბნია
-მხოლოდ იმათი დახმარებაა შესაძლებელი ვისაც ნამდვულად უნდა დაეხმარონ...ჰოდა აქ ვარ,მჭირდები-სიტყვებს მთელი გული ამოვაყოლე,სავარძლიდან წამოხტა,წამში ჩემთან გაჩნდა,ძლიერად მიმიხუტა,ვგრძნობდი მის ძლიერ ხელებს წელზე,მესმოდა მისი გულის ცემა და მიკვირდა შიშით გული როგორ არ მისკდებოდა მამაკაცის შეხებისას
-ჩემო პატარავ!-ბუტბუტებდა თავისთვის და ხელებს ისე ძლიერად მიჭერდა,თითქოს ეშინოდა სადმე არ გავქცეოდი,სად უნდა წავსულიყავი,სად მქონდა წასასვლელი? გეგა იყო ერთადერთი ვისი იმედიც უნდა მქონიდა,ის ერთადერთი,ვისაც ისე უნდა ჩავჭიდებოდი,როგორც წყალწაღებული ხავსს
-არ მომცე სისუსტის უფლება გეგა!ეს შენი გადაწყვეტილებაა,მოგყვები,გენდობი,მჯერა შენი ,მაგრამ არც კი გაბედო ჩემი მიტოვება,თუ როდესმე ისევ უნდა გამიმეტო მარტოობისთვის,სჯობს აახლავე მითხრა,არ მომცე ფრთები,თუ ფრენას არ მასწავლი,თუ ჩემი ბოლო მაინც ტანჯვა და სიმარტოვეა სჯობს პასუხისმგებლობა არ აიღო ჩემზე!-ჯერ კიდევ მის მკერდზე აკრული სწრაფად ვსაუბრობდი,თან ვცდილობდი სუნთქვა დამერეგულირებინა
-არასოდეს მიგატოვებ,დაგიცავ ყველა და ყველაფრისგან,საკუთარი თავის გარდა!არ შემიძლია,ეს ჩემს ძალებს აღემატება,იყავი სუსტი,ჩემს გვერდით გაქვს ამის უფლება,მე ვიდგები შენი პრობლემების სადარაჯოზე,მაგრამ არასდროს მოგცემ დაცემის უფლებას-ფრთხილად მომიშორა,რომ მზერა გაესწორებინა ჩემთვის,უამრავი ემოციით ვივსებოდი,უამრავ გრძნობას მოეყარა ჩემში თავი.
-იცოდე უკან ვეღარ დაიხევ"შენ ვალდებული ხარ იზრუნო იმაზე ვინც მოიშინაურე" ეს შენი არჩევანია,თუ არა გამიშვი გეგა!
ეს ჩემი პირველი გაბედული ნაბიჯი იყო,რაღაც ღირებული ჩემს ცხოვრებაში,დღე რომელმაც რწმენით ამავსო და დღე რომელიც ახალი პრობლემების,ბედნიერების თუ უბედურების დასაწყისი გახდა....



****
შეცდა მეტრეველი,უკლებლივ ყველას დახმარება შეიძლება,თუ კი ამის სურვილი გაუჩნდება ადამიანს,მითუმეტეს ისეთი პრობლემის მქონე ადამიანის დახმარება როგორიც ახვლედიანი გახლდათ,იმდენად სუსტი,დაუცველი და მეამიტი იყო გოგონა...მართალია თავიდან ძალიან აღიზიანებდა მამაკაცს ემას ხასიათი,მაგრამ უნდა ეღიარებინა სწორედ ეს თვისება სძენდა მას ხიბლს,ემა არ ჰგავდა სხვებს...გეგა თავიდანვე ხვდებოდა რამდენ პრობლემას შეიძლება გადაყროდა ემასნაირი უპრეტენზიო ადამიანი და ცდილობდა მის შეცვლას,უხეში ხერხებით,ახლა კი უყურებდა მის ლურჯებს და ხვდებოდა რომ სურდა მიეცა მისთვის სისუსტის უფლება...უნდოდა მისი პრობლემები საკუთარ თავზე აეღო,მის მაგივრად ტკენკდა,დაეცვა ყველასა და ყველაფრისგან,გარდა საკუთარი თავისა...იმ ტრაგიკული ამბის მერე ემა შეიცვალა,პრეტენზიული,ცოტა აუტანელიც კი გახლდათ,გეგას ეს ამბავი ალბათ ძალიან გაახარებდა,გოგონას ამხელა ცვლილების მიზეზი უზომო ტკივილით რომ არ ყოფილიყო გამოწვეული... ემა მიენდო,ნდობა გამოუცხადა...იცოდა გეგამ მართალი იყო ახვლედიანი,ახლა სამუდამოდ პასუხს აგებდა გოგონაზე,ეს მისი არჩევანი იყო და უკან ვეღარ დაიხევდა.
ვინ იყვნენ ისინი ერთმანეთისთვის?მეგობრები,უბრალოდ მეგობარი,რომელზეც მთელი ცხოვრება იზრუნებდა,მაშინაც კი როცა ემა საკუთარ ოჯახს შექმნიდა...ამის გაფიქრებაზე გეგამ ტკივილი იგრძნო,იცოდა ემას მის ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანესი ადგილი ეკავა,უბრალო გოგონამ შეძლო მისი გულის მონადირება,გეგას მწარედ ჩაეცინა
888
დღეები ერთმანეთს მისდევდნენ,მე და გეგას კი საოცრად თბილი
ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა,საუკეთესო მეგობრებადაც კი ვიქეცით,რაღაც იცვლებოდა ჩემში,ჩემს გრძნობებში გარდატეხა ხდებოდა,ჩემი დამოკიდებულების ასეთ ცვლილებას ახსნას ვერ ვუძებნიდი გარდა იმისა რომ მე გეგას მადლიერი ვიყავი,გაწეული დახმარებისთვის,უანგარო მეგობრობისთვის...
* * *
ისე კარგად აეწყო ყველაფერი ვგრძნობდი რაღაც ცუდი მელოდა,ეს ცხოვრებაში მთავარი წესია,დიდ ბედნიერებას ყოველთვის უბედურება მოჰყვება და პირიქით. ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო,ზლაზვნით ავითრიე სხეული საწოლიდან და რამოდენიმე წუთი დავყავი ცივი შხაპის ქვეშ,რომ როგორმე გამოვფხიზლებულიყავი,მოკლე შორტები,თეთრი მაისური გადავიცვი,თმა უწესრიგოდ ჩამოვიყარე მხრებზე და უკვე გამოცოცხლებული სწრაფად დავეშვი კიბეზე...
მისაღებში მდგარ დივანზე,არხეინად მოკალათებულიყო გეგა და მისი სამეგობრო წრე,სალი თაკო როგორც ყოველთვის უზადო ფორმაში იყვენე,მათ არც ლევანი ჩამორჩებოდა,ადგილზე გავქვავდი არ ვიცოდი არ გამეკეთებინა,ისევ ჩემს ოთახში ავსულიყავი თუ უსიამოვნო სტუმრების წინ წარმსდგარიყავი,გული მკარნახობდა რომ აქ ჩემი ადგილი არ იყო,რომ მე ამ საზოგადოების ნაწილი არასდროს გავხდებოდი,გონება კი მეუბნებოდა რომ აუცილებლად უნდა გავსულიყავი,რომ არაფრის უნდა შემშინებოდა, მე გეგა მყავდა,რომ ის არავის მისცემდა ჩემი შეურაცხყოფის უფლებას,ის იყო უნდა გავსულიყავი მასაღებში სალის მწვრილი,ხელოვნურად გაწელილი და გამაყრუებელი ხმა რომ შემომესმა
-შენი პროტეჟე სად არის გეგ?-აშკარა ირონია იგრძნობოდა ქალის ხმაში,ადგილს მივეყინე,არ ვიცი რატომ,ალბათ გეგას რეაქცი,მისი პასუხი მაინტერესებდა,ცნობისმოყვარეობა მკლავდა და ადგილზე დარჩენა,მათი თვალთახედვიდან შორს ყოფნა ვარჩიე
-საწყალი გაუპატიურებელი გოგონა,ყველაფერ ამას დამატებული ღარიბი უსახლკარო-საუბარში თაკო ჩაება
-მომისნე ძმაო,ვიცი გეცოდება ეგ გოგო,მაგრამ ის ხომ უბრალო მოახლეა,ეგეთი საწყალი გოგო უამრავია ქალაქში,მაგრამ ყველას სახლში ხომ ვერ შეიფარებ არა?
-ლევან შეწყვიტე!-მიუხედავად იმისა რომ გეგას ვერ ვხედავდი,ზუსტად ვიცოდი თვალებში მრისხანება ეხატა,ეს მისი ხმის ბარიტონიდანაც ჩანდა
-კარგი რა გეგ!კარგი რა!ხომ ხედავ მაგ გოგოს ზედმეტად ბევრ დროს უთმობ,მეგობრებსაც კი განუდექი,ვეღარ გცნობთ უკვე... -შეწყვიტე მაგ საწყალი გოგოს სიბრალული და თავის გზაზე გაამწესე თორემ ლანასაც დაკარგავ მალე,შენ გგონია მისთვის ადვილია ამ ფაქტთან შეგუება? მეტის მოსმენა მოთმენა და გააზრება აღარ შემეძლო,გეგას მეგობრები არ სტყუოდნენ უხეში ფორმით,მაგრამ მაინც სიმართლეს ამბობდნენ,გეგამ ჩემს გამო თქვა თავის ცხოვრებაზე უარი,რა იყო მიზეზი?მხოლოდ სიბრალული
ჩემი სიბრალული,პატარა საწყალი,უსახლკარო გოგოს სიბრალული,ამის გააზრებისას გულში ისე ძლიერი ჩხვლეტა და ტკივილი ვიგრძენი,სუნთქვა გამიჭირდა,გეგა ამას არ იმსახურებდა,არ შეიძლებოდა ცხოვრება ჩემთვის შემოეწირა,მე დავთანხმდი გეგას, ეზრუნა ჩემზე და უკვე ვნანობდი ამას,თანაც ჩემს უამრავ პრობლემას ლანა დაემატა,გოგონა რომლის შესახებაც არც კი ვიცოდი,მძულდა საკუთარი თავი,არც კი მიფიქრია რომ გეგას ვინმე ჰყავდა,რომ ჩემი მსგავსი არსებობა გეგას ურთიერთობაში ხელს შეუშლიდა...და გადაწყვეტილება მივიღე
სწრაფად ჩავყარე ნაცრისფერ ჩემოდანში გეგას ნაყიდი ტანსაცმელი,მხოლოდ ისინი რაც იმ წამს ხელში მომხვდა და უკანა გასესვლელიდან გავიპარე,გეგას და მისი მეგობრებისგან შეუმჩნევლად,უნდა წავსულიყავი,არ შეიძლებოდა ჩემი ამ სახლში გაჩერება,ვგრძნობდი ზედმეტი ვიყავი,შეუფერებელი მისი სამყაროსთვის.
ქუჩაში მარტო დარჩენილს ძველმა,ტკივილიანმა მოგონებებმა შემახსენა თავი,თითქოს მიძინებულმა,მაგრამ ისევ აუტანელმა ჩემთვის...არ ვიცოდი სად უნდა წავსულიყავი,მაგრამ ვიცოდი ერთი რამ,მე ვეგასთან არ დავბრუნდებოდი,არ უნდა დავბრუნებულიყავი,თავიდან რომ გადამეტანა მომხდარი...მაინც არ დავბრუნდებოდი.იმ ბავშვთა თავშესაფარში უნდამივსულიყავი,სადაც გავიზარდე და ღამის გასათევი უნდა მეთხოვა,"ხვალ კი ახალი დღე გათენდება,ახალი შესაძლებლობები" ვფიქრობდი თან არც ისე მძიმე ჩემოდანს ფილაქნებზე მივაგორებდი.
ზურგს უკან მწველი მზერა ვიგრძენი,შეიძლება გაგეცინოთ მაგრამ ვიცანი,არ დამინახავს ისე ვიგრძენი რომ ის იყო,სწრაფად მოვტრიალდი და დავინახე,მეტრეველი ჩემი მეტრეველი,გაცოფებული,აღელვებული და უზომოდ დაღლილი,სწრადად მოიჭრა ჩემთან და დაბნეულს ხელიდან სწრადაფ გამომგლიჯა ჩემოდანი.
-სულ გაგიჟდი არა?როგორ გაბედე!როგორ გაბედე გამაგებინე!-ღრიალდებდა გეგა,ვხედავდი ათობით თვალი გაოცებული მოგვჩერებოდა,ჩემოდანი იქვე მიაგდო,მაჯაში ძლიერად მწვდა და ანთებული თვალები შემომანათა
-აღარ მინდა შენთან!-ამოვილუღლუღე სასოწარკვეთილმა
-მე შენ პირობა მოგეცი,როგორ შეგიძლია ასე მომექცე?
-გათავისუფლებ პირობისაგან!უკან მიმაქვს ჩემი სიტყვები.-ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი,ისე როგორც მას სჩვეოდა
-რატომ?ყველაფერი გაიგე არა?-არ მოელოდა ჩემს ასეთ რეაქციას და დაბნეული მომაჩერდა.არაფერი ვუპასუხე,თავი დავხარე მხოლოდ
-მიპასუხე ემა!მინდა ვიცოდე,ყველაფერი გაიგე არა?
-ლანა ვინ არი?-დაუფიქრებლად ვიკითხე,ღაწვები ამიწითლდა,სიმხურვალეს ვგრძნობდი,თავი გავყიდე
-რა?
-მომისმინე გეგა,ვიცი შენ კარგი ადამიანი ხარ,ამაში ბევრჯერ დავრწმუნდი,ბევრი რამ გააკეთე ჩემთვის,მაგრამ...-ნერწყვი ზლივს გადავაგორე,მინდოდა კისერში მოწოლილი ბურთი უკუმეგდო
-რა მაგრამ.?-გამომცდელად მომაჩერდა
-შენ შენი ცხოვრება გაქვს!
-მინდა დაგეხმარო ემა!უბრალოდ მომეცი ამის უფლება...
-რატომ?ვიცი გეცოდები და ყველაფერი ამის ბრალია,ვინ ვარ მე შენთვის? ერთი საწყალი გაუპატიურებული გოგო,რომელსაც ცხოვრება დაუმახინჯეს და შენ უბრალოდ კეთილი გულის გამო გადაწყვიტე ჩემი შეფარება-მისი ძლიერი თითებისგან განთავისუფლებული,მთელი ემოციით ვლაპარაკობდი,ვამბობდი იმას რაც ასე ძალიან მაწუხებდა,და ოდნავადაც არ ვცდილობდი დამენდო კაცი,მერჩივნა მწარე სიმართლე მეთქვა ვიდრე ილუზიებით მეცხოვრა
-გეყოფა!მეორედ არ გაიმეორო!შენც იცი რომ ეს არ არი ეგრე!
-აბა როგორააა?შენი მეგობრებისთვის ასეა,შენც იცი რომ ეს ასეა! -ფეხებზე რას ფიქრობს ჩემი მეგობრები,რაც შეეხება ლანას უკვე წარსულია,ემა დაბრუნდი სახლში,ძალიან გთხოვ-მუდარა შეერია მამაკაცს ხმაში
-შენი პროტეჟეს სტატუსით?-დაუფარავი ირონია იგრძნობოდა ჩემს ხმაში
-ჩემი ცოლის სტატუსით.-სისუსტე ვიგრძენი,ცოტაც და გული გამისკდებოდა,მოწოლილი ემოციების გამო,მე გეგა მეტრეველი ჩემი მფარველი,იმედი და უბრალოდ იდიალური მამაკაცი ცოლობას მთხოვდა,უბედნიერესი ქალი ვიქნებოდი რომ არა ერთი უსიამოვნო ფაქტი
-იმიტომ რომ გეცოდები
-არა სულელო,იმიტომ რომ შემიყვარდი,შენი მეამიტი ხასიათი,შენი სისუსტეები,თვისებები რაც ასე ძალიან მაღიზიანებდა,აღარ მინდა გაგხადო ძლიერი,მინდა შენი პრობლემების სადარაჯოზე ვიდგე!
-მე არ მაქვს სიყვარულის უფლება-ვერ შევიკავე თვალებზე მოწოლი ცრემლები და გასაქანი მივეცი
-რათქმაუნდა გაქვს,შენ უკვე გიყვარვარ მე...-ეშმაკურად გამიღიმა,იქვე მიგდებულ ჩემოდანს წვდა,მეორე ხელი კი მაჯაში ჩამავლო და მანქანისკენ გამიძღვა,მორჩილი ბავშვივით მივყევი უკან,დავუჯერე,მივენდე და არც მინანია....
როგორც ყოველთვის მართალი აღმოჩნდა მეტრეველი,ემას უყვარდა გეგა,ისევე ძლიერად როგორც გეგას ემა...ძალიან გაუჭირდა მამაკაც ეღიარებინა,რომ რასაც ის საკუთარ ეგოიზმსა და მესაკუთრეობას აბრალებდა სინამდვილეში სიყვარული იყო,სიყვარული და არა სიბრალული...ბევრი იწვალა გეგამ,ებრძოლა თავს, ძნობებს მაგრამ მაინც ვერ შეძლო,ვერ დამალა....
მაინც შეძლო,გამოიყენა თავისი ავტორიტერი და მოძალადეები,რომლებმაც ემას ცხოვრება დაუმახინჯეს,დააჭერინა,თანაც ისე რომ გოგონა ერთხელაც არ დასწრებია სასამართლო პროცესს,ჩუმად და უხმაუროდ მოხდა...
***
ყველაფერი არაჩვეულებრივად მიდიოდა,რომ არა ერთი უსიამოვნო ფაქტი,გეგას და ემას სექსუალირი ცხოვრება.მიუხედავად იმისა რომ გოგონას სიგიჟემდე უყვარდა მამაკაცი,მაინც არ შეეძლო,ეშინოდა,კოცნიდა, ეხვეოდა მამაკაცს,მაგრამ როგორც კი საქმე დასერიოზულდებოდა,მაშინვე პანიკა ეწყებოდა,გეგას ესმოდა მისი...როგორც ყოველთვის,არ აჩქარებდა,არ აძალებდა და ელოდებოდა....უსასრულოდ დაელოდებოდა ალბათ,მაგრამ ემას აღარ შეეძლო,უნდოდა გეგასთან,უფრო მეტი უნდოდა,მაგრამ შიში ჭარბობდა მასში,ტკივილის შიში.
გეგა საწოლზე არხეინად გაწოლილიყო და თეთრ ჭერს მისშტერებოდა,ისე როგორც ემას სჩვეოდა,ფიქრებიდან რომ ახვლედიანის მორიდებულმა ხმამ გამოარკვია,მის წინ,პენუარში გამოწყობილი,თავისი...საკუთარი,ღვთაებრივად ლამაზი ცოლი იდგა,ემა ნერვიულად ისრესდა თითებს,უნდოდა რაღაც ეთქვა ქმრისთვის,მაგრამ ვერ ბედავდა,რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ გაბედა
-შენთან მინდა...-გეგა გველნაკბენივით წამოჯდა საწოლზე,ხედავდა მზერადანისლულ ქალს და სურვილი უათმაგდებოდა
-მოდი ჩემთან-ვნებამორეულმა ძლივს წაიჩურჩულა და ხელი გაუწოდა ქალს.




დ ა ს ა ს რ უ ლ ი....
ავტორი:ადელაინ ენ