–სად მივდივართ ?
–ბავთა სახლში !
–ბავშვთა სახლში ?იქ რაგვინდა დემეტრე ? –ანამარიამ ინტერესით გახედა მის წინ მდგომ დემეტრეს
–ვიღაც უნდა გაგაცნო . წავიდეთ ?–ანამარია ფეხზე წამოდგა და დემეტრესაკენ წავიდა ბავშვებისათვის უამრავი სხვადასხვა საჩუქრები და საყოფაცხოვრებლო ნივთები უყიდეს და წყნეთის ბავშვთა თავშესაფრის გზას დაადგნენ. დანიშნულების ადგილას მალევე მივიდნენ მაგრამ რადგანაც უკვე 11;35 იყო ბავშვებს ეძინათ გადაწყვითეს მეორე დილისთვის მოეცადათ და თვითონაც იქ დარჩენილიყვნენ.
–ბატონო დემეტრე როგორ ბრძანდებით?–ოთახიდან შუახნის ქალბატონი გამოვიდა და დემეტრეს მიესალმა
–კარგათ თქვენ როგორ ხართ ანა დეიდა ?
–რავიცი შვილო მე რამიჭირს ..უიშვილო შენ მეგობარს არგამაცნობ
–ანა დეიდა გაიცანი ანამარია ახვლედიანი ...
–ეს ანკეტური ინფორმაცია რას მეყოფა შვილოო მე? –ქალმა სიცილი დაიწყო
–ანამარია ახვლ....–ანამარია საუბრის დაწყებას აპირებდა როცა დემეტრემ შეაწყვეტინა
–როგორც უკვე გითხარი ის ანამარია ახვლედიანია ცხოვრობს თბილისში არის 20 წლის სწავლობს ფსიქოლოგიისა და ტურიზმის ფაკულტეტზე ახლახან ჩამოვიდა საქართველოში და იმედია მომავალში აქ განაგრძობს საქმიანობას..–ანამარია პირდაღებული უყურებდა დემეტრეს და თვალებით ეკითხებოდა საიდანიიცი ამდენიო
–ვაიმე შვილო რაკარგია როგორ იცი დემეტრე ჩემი ხასიათი კარგით შვილებო შემოდით უკვე სექტემბერია დაა ესეა თუ ისე მაინც ცივა და არგამიცივდეთ დედა –ანა დეიდა თან ქოთქოთებდა და თანა ბავშვებს ეფერებოდა
–ცოტახანი აქ ვიქნებით ანა დეიდა დემეტრე
––კარგი შვილო მანამდე თქვენთვის ოთახს მოვამზადებთ თქვენ უკან ჰამაკი გვიკიდია და იქ შასხედით შილო დროებით
–კარგიით მადლობა –ანამარიამ გაუღიმა ქალბატონს და უკანა გზის მიმავალი ბილიკისაკენ გაუყვა გზას
–შვილო ვინაა ეს გოგო –აი დემეტრეს თავს კიი ნამდვილიი ომი იყო
–მეგობარია ანა დეიდა
–მეგობარი არა ? თქვენ მე რას მომატყუებთ შვილო ეგთქვენი ოინები ჩემი მოფიქრებულია ყოჩაღ შვილო ესეთი რძანი და ცოლიმინდა შენთვის
–არა ანა დეიდა ის....–წინადადების დასრულება არცკი აცალა ქალბატონმა ანამ
–კარგი ახლა ნუ დაიწყე წავალ თქვენთვის ოთახს მოვამზადებ –დემეტრეს ხმა აღარ ამოუღია ისიჩ ანამარიას გაკვალულ ბილიკს გაუყვა და მის გვერდით მოკალათდა
–საიდან იცი ამდენი ჩემს შესახებ ?–დემეტრე როგორცკი მივიდა ანამარიამ მაშინვე კითხა
–ეს საქართველოა საყვარელო ნუ ივიწყებ
–მე შენი საყვარელო არვარ
–ღმერთო ვინც შენ გიძლებს
–უკაცცრავად გირჩევნია ენას კბილი დააჭირო
–კარგი კაი ჩშ ჩშ აი ხო ხედავ ჩუმათ ვარ
–დიდიხანია რაც ანადეიდას იცნობ?
–მას შემდეგ რაც აქ მოვხვდი
–რა ? ანუ შენ ?ვწუხვარ :(მე არვიცოდი
–არა ნუ ღელავ მე მშობლები მყავს თანაც არცერთს მივუთოვებივარ უბრალოთ ჩემი მშობლები ფიქრობდნენ რომ ზედმეტათ განებივრებული ვიყავი და რამდენიმე წლის აქ გამომგზავნეს მაშინ ვერ ვხვდებოდი რატომ მიკეთებდნენ ამას მაგრამ დღეს უკვე მესმის მათი მათ უნდოდათ გამეგო როგორ ცხოვრობდნენ სხვა ბავშვები და მათგან სიკეთე თავდადება ბრძოლა ფეხზე წამოდგომა მესწავლა სწორედ აქ გავიცანი ანა
–ძალიან სასიამოვნო ქალია
–იცი რომ ჩემი საცოლე გონიხარ
–რაა ? რავგონივარ შენ ხომარ გაგიჯდი
–რა ჩემი ბრალია ახსნა არცკი მაცალა
–ახლა კი მოგკლავ –ანამარია მისკენ გადაიხარა როდესაც ქალბატონი ანა დაადგათ და თავიანთი ოთახებისკენ მიაცილა ...ანამარია ერთ პატარა ოთახში შეიყვანა სადაც მხოლოდ ერთი ძალიან ძველი საწოლი იდგა იატაკის საღებავს თავისი მფერი დაკარგვოდა ჭერიდან კი ნახვიმარები ეტყობოდა კედლებს საშინელი ნესტის სუნი იდგა რაც ანამარიას ძალიანაც მოოსწონდა
–მაპატიე შვილო ამ საშინელებაში რო გიწევს ღამის გათენება :(დემეტრე ყოველთვიურათ გვიგზავნის ფულს მაგრამ ის თანხები მთლიანათ ბავშვების ტანისამოს საკვებასსა და სწავლას ხმარდება კიდე ერთი ქალია რომელიც ყობელთვიურათ რიცხავს თანხებს მაგრამ სამწუხაროთ ეს ამდენი ბავშვიისათვის ზღვაში წვეთია ბოდიში შვილო ამ საშინელებაში რომ გამყოფებ
–არა რას ამბობთ დიდი მადლობა დარჩეის საშვალება რომ მომეცით
–კარგი შვილო ძილინებისა
–ძილინებისა –ქალს დაემშვიდოდბა და საწოლზე გაიშხლართა თვალების მინაბვას აპირებდა როცა ვიღაცის სლუკუნის და ტირილის ხმა შემოესმა თავიდან ეგონა მომეჩვენაო მაგრამ ხმა უფრო და უფრო როცა გაძლიერდა ფეხზე წამმოდგა და ოთახიდან გამოვიდა იქ იქვე ცივ იატაკზე დამჯდარი პატარა გოგო დაინახა რომელიც სულმოუთქმენლად ტიროდა ანამარია მასთან მივიდა და
–აქ რას აკეთებ პატარა
–მე ...მე ...ცემი ტოძინა გამიტკდაა –ბავშვმა სიტყვები ერთმანეთს ძლივს გადააბა და სლუკუნით წარმოთქვა
–რა ჩირს შენ თოჯინას ?
–ნინუცამ გამიტექაა –ბავშვი თირილს არ წყვეეტდა
–მანახე აბა შენი თოჯინა ?–გოგონამ დატვრეული თოჯინა მიაწოდა
–იცი მას ვერგავაკეთებ მაგრამ გამომყვები ??–პატარა გოგონა უთქმენლათ აედევნა ანამარიას ....გოგონები ოთახში შევიდნენ ანამარიამ თავისი ხელჩანთის ძებნა დაიწყოო მალევე იპოვა და ხელჩანთიდან პატარა ბარბის თოჯინა ამოიღო გოგონამ თავისი წყლიანი თვალებიდან ცრემლები მოიწმინდა და თოჯინას გახარებულმა დაუწყო ცქერა
–ეს ეს მატა ცემია??
–რათქმაუნდა შნია მოდი ჩემთან –ანამარიამ გოგონა ახლოს მიიზიდა თოჯინა მიაწოდა და მაშინღა შენიშნა პატარა გოგონას ულამაზესი მწვანე თვალები და ქერა მუქი თმა ნაზად ჩამოუსვა თმაზე ხელი და მიიხუტა რა იგრძნოო ? ამის აღწერა შეუძლებელია მაგრამ ერთის თქმა შემიძლია მაში მოკვდა ანამარია ახვლედიანი და ,,დედამ" გაიღვიძა
–სეილება სენტან დავწვე ??
–რათქმაუნდა –ანამარიამ გაუღიმა ხელში აიყვანა და საწოლზე დააწვნა ისიც გვერდით მიუწვა და გოგონა გულზე მიიხუტა
–რა გქვია ?
–ანაბელა მაგრამ ბეტის მეძაქის კელა აქ –ანამარიას ანაბელას ხსენებაზე ცრემლების შეკავება ვერმოახერხა და ცრემლებმა გზა თვითონ გაიკვალეს მის სახეზ
–რატო ტილი გეწკინაა ბოდისი მე ალმინდოდა ბოდისი ლა
–არა საყვარელო იცი მეც მყავდა გოგონა ანაბელა და გარდაიცვალა
–ლა ალი გარდაიცვალა ?
–ვარსკვლავათ გადაიქცა და ჩემიდან საცში გაფრინდა
–გენატება ?
–ძალიან
–მევიკები სენი სილი ლა სეილებააა ?
–საყვარელო მეკი შენი დედა არა ?
–ქო ქო მიდა დედა –ანაბელამ წამოიყვირა და ანამარიას თავზე დაახტა
–ქო ალიტილეპ კიდე
–როცა შენ ქინები ჩემთან არასოდეს ვიტირეფ ახლა კი დროა დავიძინოთ
–კაქი
ორივემ მინდაბა თვალები და ღრმა ძილის სამფლობელოში გადაეშვნენ