იმედი ! თავი მესამე
-როგორ ხარ პატარა ? -აქ რას აკეთებ ? ( ანამარია გაკვირვებული უყურებდა მის წინ მდგომ ვაჩეს ) -გუშინ ჩამოვედი -გასაგებია კარგათ ! -სად მიდიხარ ? (ანამარიამ გვერდისავლა სცადა მაგრამ მაშინვე ხელში წვდა ვაჩე და მისკენ შემოაბრუნა ) -ხელი გამიშვი მტკივა ! ( ანამარიამ ამოისლუკუნა ხელის მოშორება სცადა თუმცა ამაოთ) -სალაპარაკო გვაქ -ხელი გამიშვი მე შენთან ურთიერთობა დიდიხანია დავასრულე ! -ნუ გავიწყდება რო ანაბელა ჩემი შვილია ! და მისი ნახვის უპლება მაქ -რა შვილი რომელ შვილზე საუბრობ? რომელიც მიათოვე ორსული დამტოვე და საქართველოდან გაიქეცი ? -ყველაფერს თავისი მიზეზი აქ ! -მიზეზი არა ? (ანამარიას სიცილი აუტყდა შემდეგ კი ესყველაფერი თირილში გადაეზარდა)მაგ შენი მიზეზის გამო შვილი დავკარგე შენ ! შენი ბრალია რომ დღეს არშემიძილია მისი სურნელის შეგრძნება ანაბელი შენ წამართვი ;( -რა! რას აბმობ გოგო შენ ში** ხოარ გ**? -ხელი გამიშვი (ანამარიამ ხელის მოშორებას ცდილობდა თუმცა ამაოთ ) -წამოდი ახლავე !(ვაჩე მანქანისაკენ მიათრევდა გოგონას ცდილობდა მანქანაში ჩაეტენა როდესაც ვიღაცამ შეაჩერა ) -გაუშვი ! -რა შენ ვინღა ხარ (ვაჩემ უცნობს ირონიული მზერით ახედა...) -დემეტრე ახვლედიანი გეცნობა ? -გასაგებია ეხა ამაში გამცვალე არა შე ბ***(დემეტრემ გაგრძელება არც აცადა მაშინვე ვაჩეს სახიდან ბლანტმა სითხემ იწყო დენა დემეტრე გამხეცებული მივარდა და უმოწყალოთ დაუწყოცემა! -გაჩერდი გთხოვ ( გონს ანამარიას შეშინებულმა ხმამ მოიყვანა მაშინღა მიანება ლეშს თავი ფეხზე წამოდგა და გოგონასაგენ დაიდზრა რომელიც შეშინებული სულმთლათ განკალებდა ) -წამოდი (დემეტრემ ხელი მოხვია და იქაურობას გაარიდა ...შუაღამისას მიაბიჯებდნენ თბილისის ქუჩებში უკიდედანო სიჩუმეში არცერთი იღებდა ხმას სიჩუმის დარღვევა ბოლოს ისევ ანამარიამ გადაწყვიტა და ჩუმი ჩახლეჩილი ხმით ამოილუღლუღა ) -მადლობა :( (ანამარია) -ქმარია ? (დემეტრე) -არა ! იქნებოდა რომ არა ...(წლინადადების დასრულება ვერ შეძლო იქვე ჩამოჯდა ) -რომ არა ? (დემეტრე ხვდებოდა თუ როგორ უჩირდა გოგონას ამ ამბის მოყოლა და როგორ თკივილს აყენებდა მაგრამ საუბრის შეწყვეტა არც უცდია ) -ყველაფერი 4 წლის წინ დაიწყო (არიცოდა ამას რატომ აკეთებდა ალბათბამ დემეტრესადმი ნდობა უხილავმა ძალამ აიძულა )16 წლის ვიყავი ვაჩე ერთერთი მეგობრის დაბადების დღეზე გავიცანი რამდენიმე თვის შემდეგ მითხრა რომ ვუყვარდი ამ დროს მეც მქონდა მის მიმართ გრძნობა დიდიხანი ვიყავით ერთად დედა ამყველაპრის წინააღმდეგი იყო სახლიდან არმიშვებდა მაშინ გავიგე რო ორსულად ვიყავი როგორღაც მოვახერხე სახლიდან გამოპარვა და ვაჩესთან შეხვედრა ვუთხარი რომ ორსულად ვიყავი მას ისე გაუხარდა მეორე დილას უნდა წავსულიყავით საქართველოდან მაგრამ მითხრეს რომ ის საქართველოდან წასულიყო რამდენიმე თვე გავიდა მის შესახებ არაფერი ვიცოდი უკვე მეშვიდე თვეში ვიყავი მშობიარობა რომ დამეწყო თითქოს ყველაფერი კარგად იყო მაგრამ დედამ ანაბელის წაყვანა გადაწყვითა მე დამამშვიდებელი გამიკეთეს როცა გონც მოვედი მითხრეს რომ ჩემი გოგონა გარდაიცვალა რადგან დღენაკლული იყო ....(ანამარიას ცრემლები წამოუვიდა თუმცა მოყოლა განაგრძო)ესყველაფერი არმჯეროდა დიდი ხნის განმავლობაში ვეზებდი ჩემ პატარას თუმცა უშედეგოთ ....რამდენიმე წლის შემდეგ ჩემმა ძიძამ მითხრა რო ანაბელი ავთოავარიაში დაიღუპა სწორეთ იმდღეს პირველათ რომ შევხვდით;( (ანამარიამ მოყოლა დაასრულა და გახევებულ დემეტრეს გახედა ... ისევ ის საშინელი სიჩუმე იყო ხმას ისევ არცერთი არ იღებდა) -წამოდი წავიდეთ გაცივდები(სიჩუმის დარღვევა ამჯერათ დემეტრემ გადაწყვიტა) -სად მივდივართ? -ბავშვთა სახში ! ( ამ ერთი წინადადებამის შემდეგ კი ორივეს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი დაიწყო ) |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
