კედელთან ვზივარ.ერთი ფეხი მკერდთან მაქვს მიტანილი და მას ვეხუტები.ცუდად ვარ.ვგრძნობ რომ ძალა არ მაქვს ხელებში.ეს არ უნდა მომხდარიყი.ყველაფერი მეორდება.ბიჭი.სიყვარული.გამოყენება.არ ვტირი.ისევ ის უემოცია ელენე გავხდი.არც უნდა შევცვლილიყავი ბოლოს რაც მოხდა...ბოლოს...იმ ამბიდან 5 წელი გავიდა თუმცა ჩემს ტვინს არ სურს დაივიწყოს ეს ფაქტი და ტვინის ყველაზე ღრმა კუნჭულში შეინახოს.მთელი ღამე და დღე ასე ვზივარ.არც მშია,არც მწყურია.კარზე კაკუნია.ვერ ვაღებ.რო წამოვდგე დავეცემი.კარები თვითონ იღება და ოთახში ლუკას სილუეტს ვლანდავ.
-შეგვიძლია ვილაპარაკოთ?
-კი. ხმა ისეთი მშვიდი და მტკიცე მაქვს მიკვირს,მაგრამ არ ვიმჩნევ.
-მოკლედ ერთ დღეში საკმაოდ ბევრჯერ ვიჩხუბეთ.არ მინდა შენთან დაშორება.ვიცი რომ ცუდად მოვიქეცი,მაგრამ ახლა ბოლო თვეებში ყველაფერი შეიცვალა.შენ სულ სხვა ადამიანი გახდი ჩემთვის.ენით აღუწერელი.გთხოვ,ვიცი რთულია ენდო ადამიანს რომელმაც ბევრი ტყუილი გითხრა მაგრამ...ღრმად სუნთქავს და აგრძელებს.მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვანაირადაა.
-კარგი ვეუბნრბი და ვიღიმი.
მეგობრები ვართ.
-არ მინდა მე მეგობრობა.მე უფრო მეტი მინდა.
-შეუძლებელია.
ფეხზე ვდგები და ხელს ვუწვდი.-მიდი ლუკაკო,მეგობრები და არაფერი მეგობრების მეტი.
-კარგი მეუბნრბა თუმცა ჩემს გაწვდილ ხელს არაფრად აგდებს.-კარგად ელენე.დინჯად გადის ოთახიდან და კიბეებს მიუყვება.ისევ იქ ვბრუნდები საიდანაც დავიწყე.

მათე
19:45
-ელასს ხვალ ჩემი კომპანია წვეულებას მართავს და წამოხვალ?
-კი
-მეწყვილე რახან ლუკასთან...ისაა..
-მეწყვილეც გიპივეთ მეხმარება მია.და დღეს საღამოს მოვა.მართალია მათესთან ერთად უნდა იმუშაოს მაგრამ მაინც გაიცნობ.
-კარგი
ოთახიდან გამოვდივართ თუ არა მია ლაპარაკს იწყებს.
-ელენეზე ვნერვიულობ.ხან ცურვაზეა წასული ისეთ დროს რომ ლუკა არნახოს,ხან სწავლობს და ხან უნივერსიტეტშია.მთელი დღე ზომბივითაა.
-მე მიჩვდული ვარ მხრებს ვიჩეჩავ და ორცხობილას ვკბეჩ.
-ლუკას და ელენეს შორის რამოხდა იცი?მეკითხება და თან თავისთვის წვენს ისხავს.
-მერავიცი.
-ოხხ მეუბნება და თვალებს ატრიალებს.
-მაგრამ ის ვიცი რაც ჩემსა და შენს შორის მოხდება ამაღამ.ვუახლობდები და ტანზე ვიკრავ.შუბლს შუბლზე ვადებ და ტუჩებს მის ცხელ შუბლს ვაკრავ.
-რა უდრო უდროს იცის ამ ზარმა დარეკვა.ვბურდღუნებ და მიას ვშორდები.
-მოდი ნიკუშ!
-ჰელოუ
-ოჰოო,რაამბავი პროექტებია.
-არა ესენი უკვე გამზადებულია შენ უნდა გადახედო და აარჩიო რომელ პროექტს აქვს მეტი შანსი რომ...
-ვაიმე ღმერთო სულ საქმეზე საუბარი შეიძლება?ვიცინი და მხარს ხელზე ვუტყაპუნებ.დაახლოვებით ორ საათს ვმუშაობთ.
-მისმინე ნიკუშა.მია უნდა გავიყვანო სახლში ხოდა ჩემ დასთან დარჩი ცოტახნით.რაღაც დეტალებზე მინდა შეგითანხმდე დამატებით.მოსულა?
-კი რა პრობლემაა.
-დავაი აბა შენ იცი.
ელენესთან ავდივარ.
-ელე მიდი რა მია უნდა გავიყვანო და სასწრაფო საქმე მაქვს და ნიკუშასთან ჩადი რომ არ მოიწყინოს და მეც მალე მოვალ კარგი?
-კარგი.მეუბნება და საწოლიდან ზანტად დგება.
კიბეები უცბად ჩავირბინე მიას ხელი დავტაცე და მისი სახლისკენ გავაქროლე,სადაც დარწმუნებული ვარ კარგად გავერთობოდი.

ელენე:
21:55
-გამარჯობა?
-პრივეტ მეუბნება ბიჭი და ტუჩის კუთხეს მაღლა წევს.
-ელენე
-ნიკუშა
-სასიამოვნოა
-ასევე
-წვენს დალევ?ან თუ გშია შემიძლია რამე გაჭამო.
-ატმის წვენი გაქვს?
-კი.წამოდი ვეუბნები და წამით ტვინში ისეთი აზრი მარტყავს....რა სიმპატიურია..არა ელენე შენ თქვი რომ არანაირი ბიჭები ჯერ.
-მმ მადლობა
-ხო მაცივარში ქათმის სალათაა,ცეზარი,და ათასი რაღაც რა გინდა?
-ისე ვეგეტარიანელი ვარ.
ო არა.რას აკეთებ.
-ღმერთო მეც. გახარებული ხელებს ვშლი და თვალები მიბრწყინდება.ამ საქციელზე ნიკუშას ეღიმება და სალათის ჭამას იწყებს.
-აბაა?მეუბნება რამდენი წლისხარ?
-20.ჩემი მეოცე დაბადებისდღე საავადმყოფოში ავღნიშნე.
-უიი.რადაგემართა?
-მანქანამ დამარტყა.შენ?
-22
-ეჰჰ უკვე დაბერებულხარ.
-ეე შენზე 2 წლით დიდი ვარ.
-მერე რა ვეუბნები და ვეკრიჭები.
-შენი ჰობი რაარის?მეკითხება და უნებლიედ ლუკა მახსენდება.
-ცურვა,შენი?
-ჯორითი.მაგრამ კარგად ვცურავ.
-ხვალ შენი პარტნიორი ვარ.
-ხო ვიცი მათემ მითხრა.
დუმილი.
-რა გჭირს?მეკითხება და უნებლიედ ცრემლი მომდის.
-გენდო?
-რათქმაუნდა მეუბნება და ჭამას თაბს ანებებს.
-ერთი ბიჭი მომწონდა ან მიყვარდა,მან კი მომატყუა.აუზზე გავიცანი.თურმე სანაძლეო დაუდია და.
-ჰაჰ!ეგეთები საქართველოში იმდენია.მაგრამ არ უნდა იტირო.მომენტალურად მოდის და მეხუტება.მეც წელზე ვხვევ ხელს და მის მკერდთან თავს უფლებას ვაძლევ მოდუნდეს.
-ერთი აზრი მაქვს.
-აბა
-ლევბოსკში წავიდეთ
-ბოულინგის სათამაშოდ?ვეუბნები და თან მეცინება.
-რატომაც არა.
-უკვე გვიანია.
-ეე მემეგონა new-york ში ცხოვრობდი.
-წავედით.კურტკას ვიღებ და გარეთ გავდივარ.ნიკუშას ჯიპში ვჯდები და ველოდები როდის დაიკავებს თვითონ კუთნილ ადგილს.
-შენზე მომიყევი რამე ვეუბნები და მინას ვუწევ.
-ნიკუშა ბურდული.
-ვაიმეე რა სიტუვაძუნწიხარ
-სულაც არა
-კაი ხო შეყვარებული გყავდა?
-კი.4 წლის წინ გარდაიცვალა.ჩემ ძმაკაცთან ერთად საწოლში ვიპოვე.ნარკოტიკი გაუკეთებია და...
-გასაგებია,ვწუხვარ.
-ხო კიდევ მყავს პატარა და.ლილე 15 წლისაა.ნუ ჩემი მშობლები ცნობილი ბიზნესმენები არიან.კიდე რა გაინტერესებს?
-ტატუ გაქვს?
-კი. მანქანას აჩერებს.ღვედ იხსნის და ჩემკენ ტრიალდება მაისურს იწევს და მაჩვენებს მკერდის ჩაყოლებაზე ორ ჩიტს.შემდეგ ზურგს მანახებს სადც ფრანგულად აქვს დაწერილი რაღაც მავრამ ვერ ვიგებ.კისერთან კი გვირგვინის ფორმის ტატუ აქვს.
-აქ რა დაგემართა?ვეკითხები და მის წელზე პორიზონტალურად საკმაოდ დიდ ზოლს ხელს ვუსვამ.
-ბავშობის ტკბილი მოგონებები.მეუბნება და ტრიალდება.
-მუსიკა რომ ჩავრთოთ?
-მიდი.
თითს ვაჭერ ღილაკს და rihana-stay ირთვება.ვაიმე რატომ არის ეს ბიჭი ასეთი კარგი?
-წავედით მეუბნება და ღვედს იხსნის.
-აუუ ერთი სული მაქვს ვეუბნები და მანქანიდან გადავდივარ.
ნიკუშა ერთ ზოლს იღებს და შემდეგ ფეხსაცმელებს ვიცამთ.
-აბა მმზად ხართ მადამ?და ჩემს წინაშე თავს ხრის.
-დიახ სერ ვეუბნები და მის ხელს ჩემსას ვაგებებ.
თამაშისას კარგად გავერთეთ,ბევრი ვიმხიარულეთ.მართალია წავაგე მაგრამ მაინც კარგი იყო.
-კიდევ გინდა?მეკითხება ნიკუშა და ცალ წარბს ზემოთ წევს.
-რავიცი
-წაგების გეშინია ხო?მეკითხება და მიღიმის.
-არა.კიდევ ვთამაშობთ.ვეუბნები და გვერძე ვიყურები სადაც ლუკას ვიღაც ორ ბიჭს და ორ გოგოს ვხედავ.ერთ-ერთი ლუკას კისერზე ჩამოკიდებია და ლოყაზე კოცნის.უცბად ვტრიალდები იმის შიშით რომ ლუკამ არ დამინახოს და ნიკუშასთან ერთად თამაშს ვაგრძელებ.მთელი ეს პერიოდი ვგრძნობ ვიღაცის დაჟინებულ მზერას და რთული გამოსაცნობი არაა თუ ვინ უნდა იყოს ეს.მეც მის ჯინაზე უფრო ვუმატებ სიცილს და ნიკუშასთან ერთად კარგად ვერთობი.
-აუუ დავიღალე.ვეუბნები ნიკუშას და სკამზე ვჯდები.
-აგებბ.და ბლა ბლა ბლა.მე ისევ მოვიგე და ჩემთან 3 სურვილი გაქვს.
-რა იდიოტი ვარ.რას გეთამაშებოდი სურვილებზე ვამბობ და მარჯვენა თვალის კუთხით ვხედავ რომ ვიღაც გვიახლოვდება.
-მერავიცი.წავიდეთ ვეგეტარიანულ კაფეში?მეკითხება და ცხვირზე ხელს მიჭერს,მეც უნებლიედ ვიჭყანები და საპასუხოდ თავს ვუქნევ.
-ელენე.მესმის ნაცნობი ოდნავ დაბოხებული სევდიანი ხმა.
-მისკენ ვტრიალდები და გახარებულ სახეს ვიღებ.თითქოსდა არ მადარდებდეს იცი აქაა თუ არა.სინამდვილეში კი რამისაა გული გამისკდეს.
-ვაა ლუკაკო?შენც აქ ხარ?
-კი.
-მაგარია.ვეუბნები და ნიკასთან უფრო ახლოს ვდგები.
-შენს მეგობარს არ გამაცნობ?
-აა კი გაიცანი ნიკუშა ეს ლუკააა.ჩემი მეგობარი.
-სასიამოვნოა ეუბნება ნიკა და ხელს ართმევს.ვხედავ როგორ ეჭიმება ძარღვები დადეშქელიანს და ეს სიამოვნებას მგვრის.
-ელენიკოო.იქიდან მიყვირის სანდრო და აქთ მოდის.ის ბიჭი ალბათ ზუკაა.იქიდან ერთერთი კი ალბათ ნინი.მეორე არ ვიცი.
-როგორ ხარ სანი?სად დაიკარგე.
-რავიცი ვეღარ მოვიცალე რა.ნიკუშა როგორ ხარ.
-რავიცი.შენ?
-მაგრად.ხვალ მოდიხართ ხო წვეულებაზე?
-კი.ჩემი პარტნიორია ბატონი ბურდული.
-ოჰოო.მხარი გაკრა ძმას და სიცილნარევი ხმით უთხრა.რა კარგი წყვილია არა?ამაზე დადეშქელიანი უფრო დაიძაბა და სახეზე ალმური მოედო.ნიკუშამ ზურგჩანთიდან კეპი ამოიღო დადახურებას აპირებდა როდესაც შევაჩერე.
-არაა.სახლში მათესთან არმინდა.ახლა სანდროს ვუყურებ და მას ველაპრაკები.-შენი ძმაკაცი ისეთი რომანტიკოსი ყოფილა სახლში რო მივიდე შეიძლება ჩხუბი დავიწყოთ.
-კარგი მაშინ წავიდეთ ვეგეტარიანულ კაფეში.
მეუბნება ნიკუშა და მიღიმის.
-აჰახ აჰახ
ახველებს ლუკა და საუბარს აგრძელებს.-შენც ვეგეტარიანელი ხარ?
-კი ეუბნება ნიკუშა და ხელებს აჯვარედინებს.
-ხოდა ორ მებალახეს ერთმანეთი გიპოვიათ ამბობს და თავის ნათქვამზე ყველას ეცინება ჩემი ნიკუშას და სანდროს გარდა.
-ლუკა ხმამაღლა დაიწყო სანდრომ...
-არაფერია სანი.წავიდეთ ნიკუშა.კარგად სანდრო.სანიკოს ვეხვევი და წამოსვლისას სხვას აღარაფერს ვამბობ.ზურგით ვტრიალდები მაგრამ ვგრძნობ როგორ მიყურებს ლუკა ისევ.
-მე vege girl სალათი მინდა.შენ?
-აუ მეც.ვგიჟდები მაგათ სალათებზე.
ნიკუშა მიღიმის და თავის ორ თითს ჩემს ცხვირს უჭერს.
ამ დროს უნებლიედ ლუკასკენ ვიყურები და ვხედავ როგორი გამწარებული იყურება აქეთ.ჩემი დანახვისას ერთ-ერთ გოგოს ხელს სტაცებს და მის ტუჩებს ეწაფება.ვხვდები თვალრბი როგორ მიცრემლიანდება.ნიკუშას მკლავზე ვეჭიდები და გასასვლელისკენ მივათრევ.მთელი გზა ხმას ვერ ვიღებ.
-სახლში მოვედით?ვეკითხები გაკვირვებული.
-ახლა არ გექნება იმის თავი რომ იმ კაფეში წავსულიყავით.მიდი და ხვალ მოვალ 7 საათზე.
-რაღაც რომ გთხოვო?
-მთხოვე.
-მე...ახლა ვინმეს რომ არ მოვუყვე....ხო ხვდები...შეიძლება გავგიჟდე...
-რა პრობლემაა.წავედით.
მისაღებ ოთახში ვსხდებით. ბუხარს ვანთებთ.ნიკუშას წვენი მოაქვს და ჩემს გვერდით ბალიშზე კალათდება.
-ის იყო ხო?ლუკა.
-კი.
-რამოხდა მეტყვი?მართალია უკვე მითხარი მაგრამ..
-თავიდან დავიწყებ.მე დედა მამა მათე და სემი ამერიკაში ვცხოვრობდით.დედას საქართველოში უყვარდა ყოფნა.მამას კი პირიქით.მას კერძო სავაადმყოფოების საკმაოდ დიდი ქსელი აქვს ამიტომ დიდხანს ვერ ტოვებდა New-york-ს.დედა მოსამართლე იყო და ხშირად უწევდა სამსახურში ყოფნა.ერთ-ერთ სკოლაში დავდიოდი.დამამთავრებელ სკოლაში.ბიჭი გავიცანი.მარკი ერქვა.მახსოვს პირველად რომ დავინახე ჯინსები ეცვვა.ყურსასმენი ეკეთა.რიჟა თმები აჩეხილივით ქონდა.ვერ ვბედავდი თავიდან მისვლას.შემდეგ კლუბში გავიცანი.და ყველაფერი თავისით მოხდა.მის ოჯახს დალხენილი ცხოვრება არ ქონდა.დედამისი ქირურგი იყო.მამასი კი პოლიციელი.ხომ ხვდები რამოდენიმეჯერ ტკბილ სიტყვას გეტყვის და ფიქრობ რომ თავდავიწყებით უყვარხარ.ერთ-დღეს სახლში მარტო ვიყავით.მარკი მელაპარაკებოდა და შემთხვევით წამოსცდა რომ პირადი სიამოვვნებისთვის ვუნდოდი.ამის გაგონებაზე კი გავბრაზდი და სახეში გავარტყი.
-შე პატარა ბო*ო
-ხელი გამიშვი.ვეხვეწებოდი რომ ხელი გაეშვა.როგორღაც ხელიდან დავუსყლდი.დედას დავურეკე და ვთხოვე მალე მოსულიყო.ამდროს ის მე...ღმერთოჩემო....ცრემლებს ვეღარ ვიკავებ და ტირილს ვიწყებ.დედა ჩემთან მოდიოდა.სწრაფად ზედმეტად სწრაფად და ავარიაში მოყვა.მაშინ გარდაიცვალა.დედას არ ვუჯერებდი.ხშირად ვჩხუბობდით მარკის გამო.მე მაფრთხილებდა ის..მაგრამ...მე..მე ის მართლა მიყვარდა.ცრემლებს ღაპა-ღულით მომდის.ნიკუშა ფეხზე მაყენებს.ჩემს ბალიშზე ჯდება ფეხებს შლის და მათ შორის ვჯდები.ხელებს მხრებზე მხვევს.ტირილს არ ვწყვეტ.
-მე უბრალოდ ის მართლა მიყვარდა.ვენდობოდი.მან კი...ახალი ურთიერთობები ს მეშინოდა.და ჩემი შიში უსაფუძვლო არ ყოფილა.მან ჩემზე სანაძლეო დადო.თავის ერთ-ერთი ნაშის სახელი დამიძახა.ჩემს თვალწინ სხვას აკოცა და მებალახე დამიძახა.მე კი...მე კი მეგონა მას მართლა ვუყვარდი.
ნიკუშა ხელებს უფრო მიჭერს და ყურთან მიჩურჩულებს.
-ისინი შენი ცრემლების ღირსები არ არიან.
ვერც კი ვიგებ კარი როდის იღება.წამის მეასედში კი ლუკა ჩემს პირდაპირ დგას.
-როგორც ვხედავ დროს არ კარგავ.მეუბნება ნაგლურად და ხან მე მიყურებს ხან ნიკუშას.
-წადი გთხოვ,ვეუბნები და ცრემლებს ვიწმინდავ.
-რატო ტირიხარ?ისე თბილად მეკითხება გული მითბება.
-ლუკა.მეგობრულად მიმართავს ნიკა და ფეხზე დგება.ახლა შესაფერი....სათქმელს არ ამთავრებინებს ისე არტყავს სახეში ლუკა ხელს.დაღლილი ამდენი ემოციისგან ზანტად ვდგები და მათ შორის ვდგები.
-ლუკა.წადი გთხოვ.მუდარით სავსე თვალებით ვუყურებ.
ხმის ამოუღებლად ტრიალდება და მიდის.ნიკუშას წარბთან ყინულს ვადებ.ცოტახანში ვაცილებ და ჩემი ოთახისკენ გზას ვიკვალავ.ერთი სული მაქვს დავიძინო და აღარაფერზე ვიფიქრო.