დილით საკმაოდ კარგ ხასიათზე გამეღვიძა მოვემზადე და უნივერსიტეტში წავედი ეს იყო შემთხვევა როდეესაც აარ დამიგვიანებია
ე-ჯი როგორ ხარ?
ჯ-მაგრად(თვალებგაბრწყინებული მივუგე დაქალს)
ე-ოჰოო მოხდა რამე?(ეჭვის თვალით მომაჩერდა)
ჯ-იცი გუშინ...დაწვრილებით მოვუყევი
ე-ვაიმე რა მაგარია ^
ჯ-კი მაგრამ სიმართლე გითხრა მეშინია მისი და ვერვხვდები როგორ მოვიქცე ან რა ვიფიქრო
ე-ჩემი აზრით უნდა დაელაპარაკო
ჯ-კი მაგრამ პირისპირ რო ვხედავ ვიბნევი ვერ ვაზროვნებ
ე-მაშ მიწერე
ჯ-ხო ჯობია
ლექციების დასრულების თანავე სახლში ავედი და ფეისბუქშიმივწერე:"სანდრო შენთან მინდა საუბარი" მივწერე თუ არა მაშინვე წაიკითხა თუმცა პასუხიარ მოუწერია,თავი საშინლად ვიგრძენი, ათასი აზრი მიტრიალებდა თავში,ვინანე კიდეც რო მივწერე, ამდენ ფიქრში სულდამავიწყდა რო არაფერი მქონდა ნაჭამი ამიტო სამზარეულოში გადავინაცვლე და მზადება დავიწყე როცა კარზე ზარის ხმა გაისმა,გავიფიქრე ემილია თქო მივედი კარი გავაღე და ხელში სანდრო შემრჩა
ს-არ შემომიშვებ?
ჯ-აჰ ხო.. მაპატიე შემოდი
ს-რასთან დაკავშირებით გინდოდა ჩემთან საუბარი?
ჯ-ვერ ხვდები?!
ს-რო ვხვდებოდე კითხვას არ დაგისვამდი(მისი მკაცრი ტონი მკლავდა)
ჯ-ორი დღეა ჩემს სახლში იპარები იდუმალ წერილებს ტოვებ ეს ყველაფერი რას ნიშნავს ვერ გავიგე!(მღელვარებას ვერ ვმალავდი)
ს-უბრალოდ შემიყვარდი ყოველთვის შენზე ვფიქრობ,ესეთი რამ არასდროს მომსვლია,ბევრი გოგო მინახავს გამიცნია მაგრამ შენ სულ სხვა ხარ სხვანაირი ყველასგან განსხვავებული(გეფიცებით დავიბენი ვერ ვხვდებოდი რამექნა მაგრამ ისეთი საყვარელი იყო აშკარად მინდოდა მეთქვა მეც უზომოდ მიყვარხართქო და ჩავხუტებოდი)
ს-მოკლედ ბევრი რო არ გავაგრძელო ადრე თუ გვიან ჩემი გახდები!(მკაცრად წარმოთქვა და წავიდა) არ ვიცოდი რა მექნა, უნდა მიხაროდეს თუ უნდა მეშინოდეს, საშინლად დამცხა, ჰაერის უკმარისობა მკლავდაა, გარეთ გავედი ცივმა ჰაერმა სასიამოვნოდ დამიარა, მივყვებოდი ქუჩას ნელი ნაბიჯებით,თავი გაბრუებული მქონდა სიყვარულისგან, ვფიქრობდი მასზე,ჩემზე,"ჩვენზე" ეს უბრალოდ სიზმარი მეგონა დაარც მინდოდა გამოღვიძება, ფიქრებში გართულმა ვერცკი შევამჩნიე როგორ დაღამდა,სახლისკენ დავუყევი, წინ ერთი ბიჭი გადამეღობა,ძალზედ შემეშინდა გვერდის ავლა დავაპირე როცა დამიჭირა, ყვირილი მოვრთე ''გამიშვი,შეშლილო,მიშველეთთ'სასოწარკვეთილად ვტიროდი თუმცა არავის ესმოდა, უცებ ხელზე ჩხვლეტა ვიგრძენი თვალები მეხუჭებოდა ბოლოს კი ახვლედიანს მოვკარი თვალი და გავითიშე
თავის საშინელმა ტკივილმა გამომაფხიზლა,თვალები ძლივს გავახილე,ირგვლივ მიმოვიხედე,ახვლედიანის ოთახი გახლდათ სადაც პირველად ტყიდან მომიყვანა, ფეხზე წამოვდექი და თან კარი გაიღო, ჩემი ოცნების პრინცი შემოვიდა
ს-როგორ ხარ?
ჯ-ცოტა თავი მტკივა მადლობა, რამოხდა გუშინ?აქ რატო ვარ?(ცნობისმოყვარეობამ მსძლია)
ს-გუშინ ვიღაც ს**მა აგეკიდა ნემსი გაგიკეთა რო გათიშულიყავი და თავისი მიეღო კიდევ კარგი მოგისწარი
ჯ-მმადლობა (მამენტ სხვა ვერაფრის თქმა ვერ შევძელი)
ს-მადლობა? იმ ღამე რაგინდოდა ქუჩაში მარტო?მერო ვერ მომესწრო მერე?(ლამის ყვიროდა ისეთი გაბრაზებული იყო)
ჯ-ეხა შენ უნდა გკითხო როდის გავიდე გარეთ და როდის არა(არც მე არ ვაკლებდი,მიუხედავად იმისა რო ვიცოდი დამნაშავე ვიყავი)
ს-კიდე მეტლიკინები გოგო? (უკვე ბოლო ხმაზე ყვიროდა) გაჩერდი თორემ
ჯ-თორემ რა?
ს-მე გაგაჩერებ(თვალი ჩამიკრა)კარგი წამო სახლამდე მიგაცილებ თავი მოიწესრიგე და ორისთვის გაამოგივლი
ჯ-კიმაააგრამ რატო?
ს-სიურპრიზიაა
ჯ-ჰმმ კარგი
ორივე მანქანაში ჩავჯექით,სახლამდე ხმა არცერთს არ ამოგვიღია,დავემშვიდობე და ასვლისთანავე საწოლს მივესვენე,თუმცა ვინ მაცალა,ტელეტონზე ემა რეკავდა
ე-ჯიჯი სადხარ გუშინსმერე?ხომ კარგად ხარ?
ჯ-კიკი რაიყო?
ე-რადა გუშინ რაღაც უნდა მეთქვა მაგრამ ტელეფონსარ პასუხობდი
ჯ-ეხა მითხარი გისმენ
ე-მოკლედ შედი ფბზე და თვითომ მახავ იქ გამოგიგზავნე
ჯ-კარგი ეხლავე
ე-რო ნახავ დამირეკე რაა
ტელეფონის გათიშვისთანავე ფბ ჩავრთე და ...