ორმაგი ცხოვრება
ეს ამბავი შემოდგომას დაიწყო მიშომ და ემილიმ ერთმანეთი მეგობართან სალოსთან გაიცნეს, თითქოს მათ მაშინვე მოეწონათ ერთმანეთი მაგრამ მიშოს შეყვარებული ყავდა "ეკუნა" აქედან გამომდინარე ემილის არანაირი იმედი არ ჰქონდა რომ ისინი ოდესმე ერთად იქნებოდნნენ, მაგრამ ცხოვრება ხომ მუდამ სურპრიზებითაა სავსე, მათ დაიწყეს შეხვედრები სალოსთან ხშირად ხვდებოდნნენ ხოლმე ერთმანეთს,სალო მიშოს ბიძაშვილი იყო ემილი კიდევ დაქალი, ერთ დღეს ისინი შემთხვევით სალოსთან შეხვდნნენ ერთმანეთს დღემ არაჩვეულებრივად ჩაიარა ერთობოდნნენ და სიამოვნებდათ ერთად ყოფნა ცოტათი ნასვამებიც იყვნნენ, უკვე რომ მოსაღამოვდა ფილმის ყურება გადაწყვიტეს, მათთან ერთად კიდევ სალოს ძმა გიორგი იმყოფებოდა ოთხივე მთელი დღე გართობისგან დაღლილები ერთ საწოლზე წამოწვნნენ და დაიწყეს ფილმის ყურება "you before me" სალომ ვეღარ შეძლო ბხიზლად ყოპნა და დაწოლა გადაწყვიტა საწოლზე კი მხოლოდ სამნი დარჩნნენ გიორგი მიშო და ემილი, არვიცი ფილმი იყო ასეთი უინტერესო თუ ზედმტად დაიღალნნენ მაგრამ გიორგისაც მალევე ჩაეძინა იმავე საწოლზე, ბხიზლად მხოლოდ მიშო და ემილი დარჩნნენ, დიდი ინტერესით უყურებდნნენ ფილმს ან უნდოდათ რომ ასე გამოჩენილიყო, უცებ მიშო მოუბრუნდა ემილის.
-იცი ეკუნას დავშორდი..
-რატომ რა მოხდა ?
-არაფერი მნიშვნელოვანი, უბრალოდ ისევ ისე ვეღარ ვუგებდით ერთმანეთს როგორც აქამდე.
-მერე რატომ არ ცადე ყველაფრის გამოსწორება?
-ვცადე ჩემო ლამაზო ემი, ვცადე მაგრამ ამდენმა უშედეგო მცდელობამ დამღალა!
-სამწუხაროა, არადა კარგი წყვილი იყავით..!
მიშომ და ემილიმ ლაპარაკი დაამთავრეს თუ არა მიშომ ეგრევე საკოცნელად გაიწია და რადგანაც ემილის დიდიხანი ის გულში ყავდა კოცნაზე უარი ვერ უთხრა, იმ მომენტში ტიტქოს ორივე გაოგნებულები იყვნნენ თავიანთი საქციელით, ემილიმ ძალიან უხერხულად იგრძნო თავი და დაწოლა გადაწყვიტა რადგან ეს სიტუაცია თავიდან აერიდებინა:
-წავალ მე დავწვები.
-რატომ ემი? ჩემმა კოცნამ ხომ არ შეგაშინა?
-არა შეშინება რა შუაშია უბრალოდ სასმელმა თავი ამატკია და ჯობს დავიძინო.
-კარგი ლამაზო, როგორც შენ გინდა.
ემილი დაბნეული წავიდა საწოლისკენ, თითქოს მოეწონა ეს კოცნა მაგრამ რატომღაც სირცხვილის გრძნობა აწუხებდა, მიშო ხომ მისი დაქალის ნათესავი იყო თავის თავს კითხვას უსვამდა თუ რატომ აკოცა მიშომ, მაგრამ დილის შვიდ საათზე ისე ჩაეძინა რომ ამ კითხვას პასუხი ვერ გასცა, დილა რომ გათენდა და ყველამ გაიღვიძა ემილის ისევ ეძინა, უცებ რაღაც ნაცნობმა სურნელმა გამოაღვიძა, თვალი რომ გაახილა მიშო იდგა ყავის ფინჯნით ხელში, ემილი თითქოს დაიბნა, ვერც ამ ნაბიჯს ხვდებოდა მიშოსგან, მადლობა მოუხადა ყავისთვის და ფეხზე წამოდგა. ემილის სახლში ეჩქარებოდა მალევე ჩაიცვა მოწესრიგდა და სახლისაკენ გაეშურა, უცებ ტელეფონზე მესიჯი მოუვიდა: დღეს საღამოს საღამოს ექვს საათზე სადმე შევხვდეთ.მიშო. ემილი დათანხმდა შეხვედრაზე აინტერესებდა თუ რას ეტყოდა მიშო, აი უკვე ხდება ექვსი საათიც ემილი მიეშურება მიშოსკენ რათა გაიგოს თუ რას ნიშნავდა ყოველივე ეს.
-საღამომშვიდობის ემი.
-საღამომშვიდობის მიშო.
-როგორ ხარ ლამაზო ? რაღაც დაბნეული მეჩვენები.
-ხო რავი არ უნდა ვიყო ?
-რავიცი ალბათ კი.
-არ გინდა რომ ყველაფერი ამიხსნა მიშო ?
-დიდი სიამოვნებით ჩემო ლამაზო ემი, ის ყველაფერი რაც ეკუნაზე გითხარი სისულელე იყო , ჩვენ არ დავშორებულვართ იმის გამო რომ ის შეიცვალა და არც მე მიცდია მისი გამოსწორება, ეს ყველაფერი იმიტომ მოხდა და ეკუნას იმიტომ დავშორდი, რომ ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდა ერთი პატარა გოგონა რომელმაც გამაგიჟა გადამრია და თავბრუ დამახვია, დიახ ჩემო პატარა გოგოვ სწორად ხვდები ყველაფერს, ნუ გაქვს მასეთი გაოგნებული სახე ის პატარა და საყვარელი გოგონა შენ ხარ რომელმაც თავბრი დამავია.
ემილი ძალიან გაოგნებული იყო არ იცოდა რა ექნა ძალიან უნდოდა მიშოს გვერდით ყოფნა მაგრამ თითქოს დაქალის გამო ყოყმანობდა, არ იცოდა მას რა რეაქცია ექნებოდა მაგრამ მაინც დათანხმდა და სალოსთვის თქმა შემდეგ გადაწყვიტა, აი როგორც იქნა ემილი მივიდა სალოსთან თითქოს ცოტათი დარცხვენილი სახით არ იცოდა საკუთარი დაქალისთვის როგორ გაემხილა რომ ის და მისი ბიძაშვილი შყვარებულები გახდნნენ, როგორც იქნა მოიკრიბა მთელი ძალ ღონე და ყველაფერი უამბო, არ ელოდა სალოსგან ასეთ რეაქციას, საკმაოდ პოზიტიური რეაქცია ქონდა და ძალიანაც გაუხარდა მათი ერთად ყოფნა, ემილიმ ისე მაოისუნთქა თითქოს ძალიან დიდი ტვირთი მოიხსნა მხრებიდან.
ამის შემდეგ მიშო და ემილი სისტემატიურად ხვდებოდნნენ ერთმანეთს ორივე ხვდებოდა თუ რა ძლიერ სიამოვნებდათ ერთად ყოფნა და რომ აღარ შეეძლოთ უერთმანეთოდ, მთლ თავისუფალ დროს ერთად ატარებდნნენ ხან სალოსთან ადიოდნნენ ხან კიდევ სალო და ემი მიდიოდნნენ მიშოსთან, ერთ დღეს დალევა გადაწყვიტეს, სასმელს ნელ ნელა წრუპავდნნენ თავიდან თითქოს არცერთს არ ეკიდებოდა სასმელი მაგრამ ემილის ცოტათი ზედმეტი მოუვიდა დალევა და უცებ გაითიშა სალოც არანაკლებ დღეში იყო და შესაბამისად არ ქონდა ემილის მოვლის თავი, მიშომ აიღო ყველაფერი საკუთარ თავზე, ხელში აყვანილი მიიყვანა საწოლამდე და ნელა დააწვინა რომ არ გაღვიძებოდა. დილით რომ გაიღვიძა აღარ ახსოვდა რა მოხდა და წამიერად ისიც კი დაავიწყდა თუ სად იყო იგი, ოთახში რომ მიმოიხედა იცნო გარემო და მიხვდა რომ მიშოსთან იყო, ძლივს წამოდგა ფეხზე და უცებ შეამჩნია რომ შარვალი არ ეცვა, გაოგნებული სახით დაჯდა საწოლზე და თვალების ცეცება დაიწყო აქეთ იქით რომ შარვალი ეპოვა. როგორც იქნა დაინახა შარვალი შეშინებული და გაოგნებული სახით სწრაფად ჩაიცვა შარვალი და გაეშურა მისღები ოთახისკენ, ოთახში სალო და მიშო დახვდა, არ იცოდა უნდა დაესვა თუ არა ეს კითხვა მაგრამ ვეღარ მოითმინა და კითხვაც დასვა:
-რა მოხდა წუხელ?
-შენ და შენი დაქალი გაითიშეთ და საწოლმდე ძლივს მიგიყვანეთ.
-არც მე მახსოვს არაფერი ემი, ეხა მიყვებოდა მიშო წუხანდელ ამბებს რამდენი გვიგიჟია ჩვენ კიდევ აღარაფერი არ გვახსოვს, არა რა როცა არ შეგიძლია არ უნდა დალიო სიცილით თქვა სალომ.
- კი მაგრამ შენც თუ გაითიშე და დაგეძინა მე შარვალი ვიღამ გამხადა ? გაოგნებული სახით გაიხედა მიშოსკენ. შეშინებული მზერით თქვა მიშომ:
-მე გაგხადე შარვალი, ძალიან მოუხერხებლად იწექი და შემეცოდე, მერე რა მოხდა?
-რას ქვია მერე რა მოხდა მიშო? როგორ გაბედე ამის გაკეთება?
-კაი ემი დაწყნარდი მერე რა მოხდა უნდოდა მზრუნველობა გამოეჩინა შენს მიმართ რა იყო ზღვაზე არ გივლია ტრუსიტ? სიცილით თქვა სალომ.
-კი სალო მაგრამ ჩვენ გუშინ ზღვაზე არ ვყიფლვართ!
ემილიმ გამზადება დაიწყო სახში რომ წასულიყო , იგი ძალიან გააბრაზა მიშოს ამ საქციელმა მაგრამ რაღას შეცვლიდა?. ოივე სთხოვდნნენ ემის რომ სახში არ წასულიყო მაგრამ უშედეგოდ ის მაინც წავიდა და თან ძალიან გაბრაზებული იყო ერთი კვირის განმავლობაში არც მიშოს ზარებს პასუხობდა და არც ესემესებს, მიშომ აღარ იცოდა რა გაეკეტებინა რომ ემის ბრაზი დაევიწყებინა, საღამოს თორმეტი საათი იქნებიდა ემის უცებ მიშოს ყვირილი მოესმა გარედან და შეშინებული გავარდა აივანზე და რას ხედავს, მიშო დგას უამრავი ვარდებით ხელში ცეცხლოვან გულში, ემის გული აუჩუყდა უცებ ჩაიცვა და მიშოსკენ გაეშურა აღარც ბრაზი ახსოვდა და აღარც წყენა ისე ძლიერ ჩაეხუტა რომ ლამის სუნთქვა შეეკვრათ.
-მიყვარხარ შე ნაგავო!
-მეც მიყვარხარ ჩემო ლამაზო გოგო!
ამ დღის შმდეგ ისინი შერიგდნნენ ძალიან სასიამოვნოდ ატარებდნნენ ყოველ დღეს დღითიდღე უფრო და უფრო უყვარდებოდათ ერთმანეთი, თითქმის ნახევარ წელზე მეტი გავიდა რაც ემი და მიშო ერთად იყვნნენ და ზაფხულიც ისე უცებ მოვიდა რომ ვერც კი შენიშნეს, სალომ და ემიმ ზღვაზე გადაწყვიტეს წასვლა მიშოსაც შესთავაზეს წასვლა მაგრამ მიშოს ზღვა არ უყვარს და შესაბამისად უარი თქვა წასვლაზე, ემის კი ეწყინა მაგრამ არ შეიმცჰნია ხვეწნას ხომ არ დაუწყებდა გინდა თუ არა წამოდიო, ნაწილობრივ აზრიც არ ქონდა ცალ ცალკე იყვნნენ თუ ერთად ემი სულ თავჩაღუნული დადიოდა და სულ მიშოს წერდა, სალოს კიდევ ეს ყველაფერი ძალიან აბრაზებდა: გასართობად წამოხვედი თუ სამესიჯოდ?ცოტა არ იყოს ემი გააბრაზა ამ სიტყვებმა მაგრამ არ შიმჩნია და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო,ემის და მიშოს მონატრება აგიჟებდათ აღარ შეეძლოთ უერთმანეთოთ ყოფნა, როგორც იქნა გავიდა ათი დღე და ტბილიში დაბრუნების დროც მოვიდა , ემის ძალიან უხაროდა თბილიში დაბრუნება რადგან მალე მიშოს ნახავდა და გულში ჩაიკრავდა, ექვს საათიანი მგზავრობის შმდეგ როგორც იქნა ემიმ მიახწია სახლამდე, ისეთი დაღლილი იყო რომ თქვენ წარმოიდგინეთ მიშოს ნახვის თავიც კი აღარ ქონდა და მეორე დღისით გადაწყვიტეს ერთმანეთის ნახვა, საწოლზე ნორმალურად არც კი ქონდა თავი დადებული რომ იმ წამსვე გაითიშა. გათენდა მეორე დილაც ემიმ საკმაოდ დასვენებულმა და ბედნიერმა გაიღვიძა რადგან მალე მიშოს ნახავდა გიჟივით წამოხტა ლოგინიდან და სამზარეულოსკენ გაეშურა ყავის გასაკეთებლად, გაამზადა ყავა იქვე სამზარეულოს მაგიდასთან ჩამოჯდა გაუკიდა სიგარეტს და ფიქრებმა გაიტაცა ისე რომ დროის გასვლა ვერც შენიშნა და უცებ მესიჯის ხმამ მოიყვანა გონს "ჩემო ლამაზო გოგო რას შვები მალე გამოხვალ?" გიჟივით წამოხტა და თავის ოთახისკენ გაიქცა მოსაწესრიგებლად უნდოდა გაპრანჭულიყო და შთაბეჭდილება მოეხდინა მიშოზე მათ ხომ ათი დღის განმავლობაშ ერთმანეთი არ ენახათ, საკმაოდ აფორიაქებული გავიდა ემი სახლიდან, სკამზე ჩამოჯდა და მიშოს ელოდებოდა აი როგორც იქნა გამოჩნდა მიშოც ორივე გაიქცნნენ ერთმანეთისკენ და ძალიან თბილად ჩაეხუტნნენ ერთმანეთს
-როგორ ხარ ჩემო პატარა გოგო ?
-ეხა უკვე არაჩვეულებრივად ვგრძნობ თავს, შენ რას შვები საიყვარელო?
-რავი მე ეხა ჩემს მეგობარს "საბას" ველოდები და უნდა მოგიტაცო..!
-ხო არ გაგიჟდი რა სისულელეს ამბობ ჯერ რა დროს ცოლ ქმრობაზეა ლაპარაკი მიშო?
-არა ემი მე აღარ მინდა აღარცერთი წამი და წუთი უშენოდ ძლიან მიყვარხარ და მინდა მთლი ცხოვრება ჩემს გვერდით იყო, მინდა რომ ჩემი შვილები დედა გახდე..!
-გასაგებია ყველაფერი მიშო ძლიან კარგად იცი რომ მეც უზომოდ მიყვარხარ და მეც მინდა რომ ჩემი ქმარი გახდე მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემი აზრით ჯერ ზედმეთად ადრეა..!
-ადრე არაფერი არაა ჩემო გოგო, ხომ გითხარი რომ აღარ შემიძლია უშენოდ ყოფნა? ან ეხა გამომყვები ცოლად ან ვეღარასდროს მნახავ!
ემილი საკმაოდ შეაშინა მიშოს ამ სიტყვებმა:"ვეღარასდროს მნახავ" არ უნდოდა საყვარელი მამაკაცის დაკარგვა მას ხომ მიშო ძლიან უყვარდა და დათანხმება გადაწყვიტა. მიშო ძლიან გაახარა ემილის თანხმობამ ხელში აიყვანა მაგრად ჩაეხუტა და მთელი ხმით ყვიროდა: თანახმააა თანახმაა... მიშომ მაშინვე მოკიდა ემის ხელი და მანქანისკენ წავიდნნენ ისინი წყნეთში საბას აგარაკისკენ გაეშურნნენ, სახში რომ მივიდნნენ ემი ძლიან ანერვიულდა რადგან მისმა მშობლებმა არაფერიი იცოდნნენ დაძლიან ინერვიულებდნნენ ემის გაუჩინარების გამო ამიტომ გადაწყვიტა დედასთვის მესიჯი მიეწერა: "დედა მე გავთხოვდი, საკმაოდ ბედნიერად ვგრძნობ თავს, ტელეფონს ვთიშვ და მოგვიანებით მე თვითონ შეგეხმიანებით ჩემზე არ ინერვიულო კარგად ვარ..!" წარმოიდგინეთ ამ მესიჯის შემდეგ საწყალი დედის რეაქცია. ემიმ ტელეფონი გათიშ და ნელ ნელა იაზრებდა თავის გადადგმულ ნაბიჯს, უნდოდა გახარებოდა და ბედნიერი ყოფილიყო მაგრამ წინ დიდ პრობლემებს ხედავდა ისინი ხომ გაიპარნნენ მითუმეტეს საერთოდ არავინ იცოდა რომ ემის შყვარებული ყავდა. მიშომ შეძლო ემის ყურადგება სხვა რამიმსკენ მიემართა და გამოუვიდა კიდეც დიდხანს ლაპარაკობდნნენ და იცინოდნნენ მაგრამ ემის დედაზე დარდი მაინც არ ასვენებდა და ტელეფონის ჩართვა გადაწყვიტა, ალბატ მილიონი გამოტოვებული ზარი მაინც იყო შსული მის ტელეფონში, მესიჯების ნახვა რომ დაიწყო მაშინვე დარეკა ტელეფონმა ეშინოდა რომ ეპასუხა და ძლიანაც ნერვიულობდა მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა.
-ემილი სადხარ მახო ვარ ..! "მახო ემილის ბიძაშვილი იყო"
- რა მნიშვნელობა აქვს მახო სად ვარ? რაც მთავარია ბედნიერი ვარ და კარგად ვარ სანერვიულოც აღარაფერია!
-რა არ არის სანერვიულო გოგო სულ გაგიჟდი ? დედაშენი გაგიჟებულია წამლებითაც ვეღარ ვამშვიდებთ ქალს, ადამიანს აღარ გავს..!
-კარგი მახო წყნეთში ვართ და ამოდით.
-მოვდივართ..!
ტელეფონი გათიშა თუ არა მაშინვე მიშოს უამბო ყველაფერი, მას კიდევ ძალიან შეეშინდა რათა დედამისს ემი არ დაეყოლიებინა და უკან არ წეყვანათ, ნუ გეშინია ჩმო გოგოვ ეს ბუნებრივი რეაქციაა სხვას რას ელოდი? ყველაფერი კარგად იქნება არ ინერვიულო ჩემო პატარა . ალბატ თხუთმეტი წუთიც არ იყო გასული რომ სახლთან სამი მანქანა გაჩრდა ემი უფრო ანერვიულდა არ იცოდა რა უნდა გაეკეთებინა, სახში მხოლოდ მახო შევიდა და ემის ელაპარაკებოდა:
-ემი ეს რა გააკეთე, რატომ მოიქეცი ასე?
-რა კითხვებია მახო ? მე ეს ადამიანი მიყვარს და მინდა მასთან ერთად გავატარო მთლი ცხოვრება!
-კი გასაგებია ჩემო გოგო მაგრამ ვინმესთვის ხომ უნდა გეთქვა რამე მაინც? დედაშენი ადამიანს აღარ გავს კვდება ნერვიულობით.
-სად არის? ისიც წამოვიდა?
-არა სახში დარჩა და გელოდება!
-მე არსად წამოსვლას არ ვაპირებ მახო!
-ემი დედაშენის მდგომარეობაშიც შედი ძალიან გთხოვ, ეხა რომ არ მიგიყვანო სახში და არ ნახოს რომ კარგდ ხარ შეიძლება მართლა მოკვდეს ნერვიულობისგან, წამოდი დაილაპარაკეთ და შემდეგ ისევ აქ ამოგიყვანთ!
ემი გავიდა მიშოსთან სალაპარაკოდ აუხსნა სიტუაცია ამის მიუხედავად მიშო ეხვეწებოდა რომ არ წასულიყო და მარტო არ დაეტოვებინა გრძნობდა ალბათ რომ ემის უკან აღარავინ მიუყვანდა, მაგრამ ემიმ შეძლო მიშოს დამშვიდება და დაპირდა რომ ადრე თუ გვიან ის მაინც მასთან დაბრუნდებოდა და დაითანხმა.
ჩსხდნნენ მანქანაში და სახლისაკენ გაეშურნნენ შინ რომ მივიდნნენ და ემიმ დედა დაინახა ვერ იცნო იმდენად გაგიჟებული იყო, რაღათქმაუნდა მიშო მართალი აღმოჩნდა და ემის უკან წაყვანას აღარავინ აპირებდა გაომოუვალი სიტუაცია იყო და ემიმ გადაწყვიტა მახოსთვის ეთქვა რომ ის ქალიშვილი აღარ იყო, მახო ძლიან ააფორიაქა და დააბნია ამ ამბავმა არ იცოდა რა უნდა ექნა როგორ მოქცეულიყო, მაგრამ ემი მაინც დაამშვიდა და უთხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. ესეთ სიტუაცის რათქმაუნდა მახო ვერ დამალავდა და ემის მშობლებს დაელაპარაკა ამის გაგებამ მშობლები სულ გაანადგურა, სხვა გზა აღარ ქონდათ დარჩენილი გოგონა უნდა მიათხოვებინათ, მაშინ ხომ ისეთი დრო იყო რომ არაქალიშვილობა და გათხოვილის უკან დაბრუნება ტეხავდა და ოჯახის სირცხვილი იყო...! ემილის და მიშოს მშობლებმა შეხვედრა გადაწყვიტეს რათა ქორწილის დღე დაეგეგმათ და აი გადაწყდა პირველი აგვისტო! ორივე სულმოუთქმელად ელოდებოდნნენ ამ დღეს არც ისე დიდი დრო იყო დარჩენილი მხოლოდ ორი კვირა, მაგრამ მათ ეს ორი კვირა საუკუნედ ეჩვენებოდათ ისე ძლიერ უნდოდათ ეთად ყოფნა, მაგრამ საქორწინო სამზადისი დაემარა მათ დროის შეუმჩნევლას გასვლაში აი დადგა ის ნანატრი დღც პირველი აგვისტო, ემილის თეთრი ულამაზესი კაბა ეცვა რომელშიც ნამდვი ფერიას გავდა, მისი სილამაზით ყველ ა სტუმარი მოხიბლული იყო და თვალს ვერ სწყვეტდნნენ, გვერდით კი მაშ სმოკინგში გამოწყობილი არაჩვეულებრივი მამაკაცი ედგა რომელიც მისი ცხოვრების თანამგზავრი გახდა, ყველაფერმა ძალიან კარგად ჩაიარა, ემილის და მიშოს ბედნიერებას საზღვარი არ ქონდა, საღამო დასასრულს უახლოვდებოდა და ნელ-ნელა სტუმრებიც ცოტავდებოდნნენ, მეფე დედოფალმა წასვლა გადაწყვიტეს სწორედ იმ ადგილას საიდანაც დაიწყო ყველაფერი,"ალბათ გახსოვთ საბას სახლი წყნეთში" მიშო ემილის ეხმარებოდა თეთრი და ულამაზესი კაბის გახდაში სწორედ მაშინ დაიწყო მათი ვნებიანი საღამოც...
დილა რომ გათენდა ემი ისევ ნაცნობმა სურნელმა გამოაღვიძა თვალის გახელის შემდეგ კი მიშო დაინახა ყავის ფინჯანით ხელში ისევე როგორც პირველ დღეს და უსაზღვრო ბედნიერების გრძნობა გაუჩნდა.
ამ დღიდან დაიწყეს მათ ოჯახური ცხოვრება, თავიდან ყველაფერი ძალიან კარგად იყო მაგრამ როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე ოჯახური ცხოვრების დროს მამაკაცები ყოველთვის იცვლებიან არც იშო იყო გამონაკლისი და ნელ ნელა დაიწყო მათ ოჯახში პრობლემებიც,სახში დაბრუნების შემდეგ აღარ აქცევდა ემის ისევ ისე ყურადღებას როგორც ადრე სულ გარეთ იყო და ეგრედ წოდებულ ძმაკაცებთან ატარებდა დროს სახში მხოლოდ საღამოობით თუ მოვიდოდა ხოლმე და ისიც იმაზე ჩხუით მთავრდებოდა თუ სად იყო ამენ ხანს და ემის თავის სიყვარულს რატომ აღარ აქცევდა ყურადღებას ისევ ისე როგორც აქამდე ეს ყველაფერი ემის ძალიან აწუხებდა იშო კი არ ცდილობდა შეცვლას, მიედინებოდა მათი ცხოვრება ასე უაზროდ, ყოველ დღე კამათში, არადა სანამ ცოლ ქმარი გახდებოდნნენ მაშინ ძალიან ბედნიერები იყვნნენ, ხლა კი ...
გავიდა ორი წელი მაგრამ რატომღაც მათ პატარა არ უჩნდებოდათ, ეს ფაქტი ემის ფსიქოლოგიურად ბოლოს უღებდა ბევრჯერ ყოფილა ისეთი საღამოც რომ ტირილით დაუძინია მაგრამ შოს ამ ყველაფერზე არანაირი რეაქცია არ ქონდა ხოლმე ფინანსურად არც ისე შეძლებულები იყვნნენ და ექიმებთან სიარულის ფუფუნება არ ქონდათ შსაბამისად ემი ცრემლებით კლავდა ამ დარდს. მიშო თითქმის ყოველთვის სამსახურის გარეშე იყო ერთ დღეს მისმა მეგობარმა შსთავაზა ეგრედ წოდებული ბიზნესი, ვითომ ბინები უნდა გაეყიდათ სინამდვილეში კი სხვის მფლობელობაში მყოპ უძრავ ქონებაზე იყო საუბარი, საქმის დასასრულებლად ვადა ქონდათ მხოლოდ ორი თვე რის შემდეგაც მიშო საქართველოდან უნდა წასულიყო რომ ციხეში არ დაეჭირათ, ყველაფერი მზად იყო უკვე, საბუთებიც და ოფისიც დაიწყო მიშომ მუშაობა, ერთი ბინის გაყიდვის შემდენ ფულის საკმაოდ დიდი ნაწილი ხვდებოდა ხოლმე მიშოს, მაგრამ თვითონ მის გარდა არავინ იცოდა თუ სად მიდიოდა ამდენი ფული, ემი არ ყოფილა არასდროს მომთხოვნი გოგონა და შესაბამისად არც მიშოსგან ითხოვდა რამე შეუძლებელს, მას მხოლოდ ის უნდოდა რომ სახში მისულ მიშოს ემისტვის თუნდაც ერთი ვარდი ეჩუქებინა ან რამე სამკაული არადა ემის ძალიან უყვარს საჩუქრები მაგრამ თითზე შეიძლება იმ დღეების ჩამოთვლა როცა მიშომ მას საჩუქარი გაუკეთა და გული გაუხარა, ალბათ არ არსებობს ადგილი სადაც მიშო არაა ნამყოფი ამ დროს კი ემი სახში იჯდა და ელოდებოდა ვითომ მრუნველ ქმარს, ამ საქმის დამთავრებამდე როცა უკვე ერთი თვე იყო დარჩენილი ემიმ სწორედ მაშინ გაიგო რომ ორსულად იყო, მაგრამ არ იცოდა უნდა გახარებოდა ამდენი ხნის ნანატრი ორსულობა თუ უნდა წყენოდა რადგან გამოუვალ სიტუაციაში იყვნნენ, მაგრამ მიშო ამ ამბავმა ძლიან გაახარა და ემისაც იმედი გაუჩნდა რომ იგი უკეთესი გახდებოდა და არც ცდებოდა , მაგრამ ეს სითბო მზრუნველობა და ყურადღბა ერთ თვეე მეტხანს არ და ვერც გაგრძელდებოდა რადგან მიშო უნდა წასულიყო, თავიდან დაგეგმილი ისე ქონდათ რომ ორივე ერთად უნდა წასულიყვნნენ მაგრამ ემის ორსულობამ სიტუაცია რადიკალურად შეცვალა, ის ვერ შეძლებდა ბავშვის სხვა ქვეყანაში გაჩენას და მითუმეტეს გაზრდას, ამ ერთმა თვემ უცებ გაირბინა და მიშოს წასვლის დროც მოვიდა საშინელება იყო ემისთვის ეს ყველაფერი მაგრამ რა იცოდა რომ უფრო საშინელება ჯერ კიდევ წინ ელოდა.
მიშოს წასვლის შემდეგ სახში დაზარალებულებმა და პოლიციელებმა დაიწყეს სიარული ემის არც დღე ქონდა მოსვენება და არც ღამე ბევრჯერ დაკითხვაზეც წაიყვანეს მაგრამ სრულიად უშედეგოდ, მან არ გაამხილა თუ სად იმყოფებოდა მისი ქმარი, სიტუაცია ნელ ნელა წყნარდებოდა, ოღონდ მხოლოდ იმ მხრივ რომ სახში აღარავინ აკითხავდა.
ემის და მიშოს ურთიერთობა ჩიხში შვიდა, უკვე სისულელე იყო მათი ვითომ ცოლ ქმრობა ისინი ხომ ერთმანეთს მხოლოდ ინტერნეტის საშუალებით ნახულობდნნენ, ემის მუცელი ნელ ნელა ეზრდებოდა მისი და მიშოს ვითომ ცოლ ქმრობა კი უკვე გულს ურევდა მაგრამ სმწუხაროდ არაფრის გაკეთება არ შეეძლო, აი მშობიარობის დროც მოვიდა ემის მისი მეუღლე ჭირდებოდა გვერდით მსიი სითბო და თანადგომა ჭირდებოდა მაგრამ მიშო არსად ჩანდა, მხოლოდ მისი ხმა ესმოდა ისეთ მომენტში როცა ყველაზე მეტად ჭირდებოდა მეუღლე გვერდით...
აი პატარას ტირილის ხმაც გაისმა, დაიბადა პატარა ანასტასია 2,750, 52სმ, ემიმ იმ წამსვე იგრძნო დედობრივი სიყვარული და ბედნიერება სიხარულმა ყველაფერი დაავიწყა აღარც ტკიბილი ახსოვდა და აღარც მიშო, დრო ნელ ნელა გადიდოდა პატარა ანასტასია იზრდებოდა და ცელქდებოდა, იზრდებოდა ანასტასია მამის გარეშ ემის ეს ფანტი ძალიან ტკენდა გულს მაგრამ გასაკვირი რა არიის? ამ ქორწინებამ ხომ ემის მხოლოდ ტკივილი მოუტანა და მეტი არაფერი, ასე რომ ცდილობდა შეგუებას, როოცა მიშომ მისი საკუთარი შვილი გაიცნო პატარა უკვე შვიდი თვის იყო იჩენდა მამობრივ მზრუნველობას, ყურადღებასაც საკმაოდ იჩნდა მარა ამდენი ცუდი მერე ცოტაოდენ კარგს რაგა აზრი აქვს , ისინი მხოლოდ სამი თვის მანძილზე ცხოვრობდნნენ ერთად, მხოლოდ სამი თვე იყვნნენ სრულყოფილი ოჯხი, მაგრამ ემი ამ სამი თვის მანძილზე მხოლოდ იმას ამჩნევდა თუ როგორ უცივდებოდა გული მიშოს მიმართ და მემგონი მიშოც ამჩნებდა ამ ფაქტს მაგრამ არ უნდოდა დაეჯერებინა რომ ემის იგი აღარ უყვარდა, ყველანაირად ცდილობდა მისი გული რამენაირად მოეგო, მაგრამ სრულიად უშედეგო იყო მიშოს თითვეული მცდელობა, გავიდა სამი თვე და საქართველოში დაბრუნების დროც მოვიდა, არ უნდოდა მიშოს მისი ცოლ შვილის გაშვება მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა ისინი მტელი ცხოვრება იქ ვერ იქნებოდნნენ. წამოსვლისას ემი მთელი გზა ფიქრობდა თუ რა უნდა გაეკეთბინა და როგორ მოქცეულიყო მას აღარ უნდოდა მიშოს გვერძე აუტანელი ცხოვრების გაგრძელება, მაგრამ გამოსავალს ვერაფერში ხედავდა, როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე ქართველი მამაკაცების უმრავლესობას სიმთვრალეში ახსენდებათ ხოლმე ყოველთვის ყველაფერი ცუდი ან ცდილობენ რამე ცუდის მოფიქრებას რათა საჩხუბრად მიზეზი ქონდეთ არც მიშო იყო გამონაკლისი, როცა სვავდა რა დროც არ უნდა ყოფილიყო ემის ურეკავდა და აწიოკებდა ისეთ რაღაცეებს ეუბნებოდა რაც რეალურად არასდროს მომხდარა, ეგონა რომ ემის საქართველოში საყვარელი ყავდა და ძალიან ეჭვიანობდა, მაგრამ ეს ყველაზე დიდი სისულელე იყო რასაც ემი არადაც ვერასდროს გაივლებდა, ამასობაში პატარა ანასტასია იზრდებოდა, მაიმუნდებოდა სწავლობდა ახალ ახალ რაღაცეებს რასაც მამამისი მხოლოდ ვიდეო კამერით ხედავდა და ეს ყველაფერი უბრალოდ ყველაზე დიდი საშინელება იყო მაგრამ ამასთანაც შეგუება უწევდა ემის, შორიდან მას ყველა პატარა და ძლიერ გოგონად აღიქვამდა მაგრამ სინამდვილეში არავინ იცოდა თუ შინაგანად რა განადგურებული იყო, როცა ანასტასია სასეირნოდ პარკში გაყავდა ხოლმე და ცოლ ქმარს ხედავდა რომლებიც თავიანთ პატარა ანგელოზს ასეირნებდნნენ გული უკვდებოდა და სულ იმას ფიქრობდა თუ რატომ არ უნდა ყოფილიყო მისი შვილი სხვა ბავშვებივით რატომ არ უნდა ყოლოდა მამაგვერდით, მაგრამ ამ ყველაფერს ვერავინ ამჩნევდა ან არ უნდოდათ რომ შეემჩნიათ .
ნელ ნელა ემი და მიშო უფრო და უფრო ცილდებოდნნენ ერთმანეთს უკვე აღარც ისევ ისე ხშირად საუბრობდნნენ ინტერნეტით, ყველაფერი უფრო და უფრო რთულდებოდა გამოსწორების ნაცვლად ამ ყველაფერს კი იისიც დაემატა რომ მიშო დაიჭირეს დაადეპორტეს და საქართველოში გამოუშვეს, რაღათქმაუნდა არც აციეს არც აცხელეს და მიშო საქართველოში საზღვარზევე აიყვანეს ემის რომ დაურეკეს და უთხრეს თქვენი ქმარი საქართვლოშია დაკავებულიო ძალიან გაოგნდა და უცებ ვერ მიხვდა რა უნდა გაეკეთებინა წინ საერთოდ ვეღარ იხედებოდ, მომავალი საერთოდ აღარ ჩანდა, მაგრამ სამწუხაროდ ეს მომავალი არც აქამდე არ ჩანდა, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ თქვენ განსაჯეთ მაგრამ მიშო დაიჭირეს მოსამართლემ მას ცხრა წელიმიუსაჯა თაღლითობის მძიმე მუხლით, მოსამართლეს განაჩენის შემდეგ ემიმ საბოლოოდ დასვა წერტილი ყველაფერთან აღარანაირიაზრი არ ქონდა მომავალზე ფიქრს რადგან ის აღარ არსებობდა , ემიმ მაინც ვერ შეძლო მიშოს მიტოვება ესეთ მძიმე სიტუაციაშ და მრმაგად ცხოვრება მოუწია , ეთამაშა ქმართან მისულს სვიდანიაზე რომ ვითომ ისევ ის უყვარს, სინამდვილეში კი ყველაფერი სხვანაირად იყო, ყველაფერი ისე საშინლად იყო რომ ემის უკვე საკუთარი თავიც კი ზიღღდებოდა, აღარაფერი უხაროდა, აღარც სიცოცხლის გაგრძელების სურვილი ჰქონდა მაგრამ იძულებული იყო, რადგან მას პატარა ანასტასია ყავდა, ვალდებული იყო რომ ეცოცხლა და თავის შვილზე ეზრუნა..
როგორც ზემოთ ავღნიშნე ემის არასდროს გჩენია სურვილი მიშოსთვის ეღალატა იმის მიუხედავად თუ რამდენი სირთულე და პრობლემა დაძლიეს ერთი წამითაც არასდროს უპიქრია რომ სხვისკენ გაიხედებოდა ოდესმე, მაგრამ ცხოვრება ხომ სურპრიზებითაა სავსე...

ემის მეგობარმა ნიტამ წვეულება გამართა სადაც ემი აუცილებლივ უნდა წასულიყო, რომ ნიტა არ გაბრაზებულიყო, არსად წასვლის არც სურვილი ქონდა და არც ხალისი მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა მეგობარს მაგის გამო ვერ და არც აწყენინებდა , ასე რომ წასვლა გადაწყვიტა,იქ მისულს არც ისე ბევრი ხალხი დახვდა, მაგრამ ნელ ნელა იყრიდნნენ თავს, ყველა ძალიან ერტობოდა მხოლოდ ემი იყო მოწყენილი და არ უნდოდა იქ ყოფნა, ეცჰია სახში ყოფილიყო სიმშვიდეში და სიწყნარეში რადგაც არ იყო ხალხ მრავლობის მოყვარული გოგონა, ერჩია ყოველთვის მარტო დარჩენილიყო თავის ფიქრებთან, ნიტა მივიდა ემისთან და კიტხა:
- ემი რატომ ხარ მოწყენილი რისთვის მოხვედი რომ ესე ყოფილიყავი? კაი რა გამხიარულდი ცოტა.
- ნიტა ხომ იცი არ მიყვარს ეს ხალხმრავლობა და წვეულებები არა, ეხაც შენს გამო მოვედი, რომ არ მოვსულიყავი ვიცი რომ გეწყინებოდა და მერე შენი ბუზღუნის ნერვები არ მქონდა, სიცილით უთხრა ემიმ...
-კარგოო ეხლა შენ ბუზღუნებ, რა გჭირს გაერთე ცოტა რა... ეხლა ძალიან მაგარ ბიჭს გაგაცნობ, ჯერ არ მოსულა ცოტახანში შემოგვიერთდება გამორიცხულია რომ არ დაგევასოს, თქვა სიცილით .
ემი ძალიან გააბრაზა ნიტას ამ საქციელმა, ერთ მომენტში ისიც კი იფიქრა რატომ მაკადრა ესეთი რამო მაგრამ ნიტა ნასვამი იყო და ემის დიდად ყურადღება აღარ გაუმახვილებია ნიტას ამ ნათქვამზე, აი მოვიდა ის ბიჭიც რომელზეც ნიტა ლაპარაკობდა "ლუკა" მისმა დანახვამ რაღაცნაირად ემი დააბნია, თვითონაც ვერ მიხვდა რა დაემართა, თითქოს გულმა სხვანაირად დაუწყო ძგერა მაგრამ ამ ყველაფრისთვის დიდად ყურადღება არ მიუქცევია, ემიმ და ლუკამ ერთმანეთი გაიცნეს დიდხანს ლაპარაკობდნნენ გამონახეს საერთო ენა მოწონდათ ერთად ყოფნა და საუბარი, წვეულების დამთავრების შემდებ ემი სახში რომ მივდა facebook-ზე ნახა რომ ლუკას მეგობრობა ქონდა გაგზავნილი დიდად არ გაკვირვებია ემის ეს ფაქტი და უფრო მეტიც ამან ძალიან გაახარა, ისინი ყოველ დღე საუბრობდნნენ არც თუ ისე ხშირად ნახულობდნნენ ერთმანეთს მაგრმ არ არსებობდა დღე გასულიყო რომ ერთმანეთი არ მოეკითხათ, ძალიან ყურადღებიანი და მზრუნველი ბიჭი იყო ლუკა უყურადღებოდ არასდროს ტოვებდა ემის, მაგრამ გოგონაძალიან იბნეოდა, ყკვირდა თავის თავის და თავის გრძნობების ხვდებოდა რომ ლუკა უყვარდებოდა მაგრამ არ უნდოდა ამის აღიარება არც საკუთარ თავთან და არც ლუკასთან, რადგან მას ქმარი ყავდა, ქმარი რომალიც ციხეში იჯდა და არანაირად არ ქონდა ლუკას შეყვარების უფრელა მაგრამ ხომ იცით გულს ვერ უბრძანებ, ემი ამდენი წლების განმავლობაში ყველაფერს მოკებული იყო სითბოს სიყვარულს მზრუნველობას და ლუკას ამ გრძნობებმა თავბრუ დაახვიე, ყველაზე ცუდი კი ის იყო რომ ლუკამ ყველაფერი იცოდა ემის ცხოვრების შესახებ და მას ზედმეტი თვალით არასდროს შეხედავს, მას უბრალოდ ძალიან მოწონდა ემისთან მეგობრობა, რადგან ემიმ ეს მარე რეალობა იცოდა არ ქონდა რამის აღიარების უფლება და მხოლოდ მეგობრობით კმაყოფილდებოდა, ყველაზე საშინელება კი ის იყო რომ ქმართან მსულს თამაში უწევდა თითქოს ბედნიერი და უდარდელი ცხოვრება ქონდა ემის არადა მიშომ არც კი იცოდა რა დარდები ქონდა გოგონას, ემის ძალიან აწუხებდა ის ფაქტი რომ მიშო უკვე ნაღალატევი იყო ვერასდროს წარმოიდგენდა ემი თუ ოდესმე ამ სიტუაციაში ჩავარდებოდა და მის ქმარს ოდესმე ნაღალატევი სტატუსი ექნებოდა...
ერთ დღეს მეგობრებმა აგარაკზე წასვლა გადაწყვიტეს, მათ შორის ემი და ლუკაც იყვნნენ, ყველა სვავდა და ერთობოდა მაგრამ რატომღაც ისინი განმარტოვებით ზღვის პირას იჯდნნენ პატარა კოცონი ენთოთ ხელში ლუდის ბოთლები ეჭირათ და ნელ ნელა წრუპავდნნენ ემი სუსხიანმა სიავმა ცოტათი შეაწუხა და ლუკას პლედის მოტანა თხოვა, რაღათქმაუნდა ლუკამაც არ დააყოვნა წამოდგა და პლედის მოსატანად წავიდა გვერდიგვერდ დასხდნნენ მოიხვიეს პლედი და ლაპარაკი განაგრძეს, ემი არც თუ ისე ხშირად სვავდა და შესაბამისად მალევე მოეკიდა სასმელი, გაუაზრებლად გაიწია ლუკასკენ და პირველი ნაბიჯი მან გადადგა, დიახ დიახ, სწორად მიხვდით, ემიმ ლუკას აკოცა! ლუკა თითქოს გააოგნა ემის ამ საქციელმა მაგრამ კოცნაზე უარი არ უთქვამს დიდხანს ეხუტებოდნნენ ერთმანეთს, ემი კი ისეთ გრძნობას განიცდიდა რომელიც არასდროს განუცდია, არ უნდოდა არაფერზე პიქრი არც ლაპარაკი უბრალოდ წამიერი ბედნიერებით ტკბებოდა და არც ლუკა არღვევდა ამ სიმყუდროვეს...
მეორე დღეს ემი ემზადებოდა სახში წასასვლელად მას პათარა ანასთასია ელოდებოდა სულმოუთქმელად ელოდებოდა რადგან ემი ბავშვს ღამით მარტო არასდროს ტოვებდა , ლუკამ შეთავაზა სახში გაცილება და ემიც სიხარულით დათანხმდა, არცერთმა არ იცოდა პირველს რომელს უნდა დაეწყო ლაპარაკი და აი როგორც იქნა ემიმ გადაწყვიტა ლაპარაკის დაწყება:
- ლუკა მომისმინე, შენ ძალიან კარგად იცი ჩემი ცხოვრება იმასაც კარგად ვდები რომ ე შენ ძალიან დიდიხანია მიყვარხარ მარა ამ ყველაფერს რატომღაც არ იმჩნევდი, გუშინდელი სღამო ჩემთვის უბედნიერესი იყო გუშინ შენ მე თავი ქალად მაგრძნობიბე, სანამ დროა ჯობს გავარკვიოთ ყველაფერი უბრალოდ სასმლის ბრალი იყო ეს ყველაფერი თუ შენც გინდოდა ამის გკეთება, არ მინდა რამე იმედი ტყუილად გამიჩნდეს ასე რომ ჯობს ეხავე გავარკვიოთ ყველაფერო.
-ემი დიდიხანია ყველაფერი ვიცი მაგრამ მე არ შემეძლო ამ ყველაფრის გამოხატვა არ შემეძლო მე შენს გვერდით ყოფნა მე არ მაქვს ამის უფლება ძალიან გთხოვ გამიგე და ყველაფერს ცუდათ ნუ გაიგებ, ძალიან გთხოვ, ეს ყველაფერი არ იყო სიმთვრალის ბრალი მაგრამ ჩვენი ერთად ყოფნა არ შეიძლება.
-რატმ ლუკა რატომ? მარტო მე თუ არ მაქვს შენთან ყოფნის სურვილი და შენც იგივე გინდა რატომ ამბობ საკუთარ ბედნიერებაზე უარს? რატომ იქცევი ესე ?თუ არაფრის გაგრძელებას არ აპირებდი შენი ვნებიანი კოცნით, შენი თბილი ჩახუტებით იმედები რატომ მომეცი ? რატომ მომექეცი ესე ? რატოომ რატოომ ?
ემი საშინელ მდგომარეობაშ ჩავარდა აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა ამდენი იმედგაცრუება უკვე ყელში ამოუვიდა, აღარ ეხმიანებოდა ლუკას და თითქმის კონტაქტიც სრულად გაწყვიტეს ერთმანეთთან მაგრამ არცერთის გრძნობა არსად გამქრალა, ერთ დღესაც ტელეფონი რეკავს, ემიმ ტელეფონს რომ დახედა ლუკა იყო ძალიან დაიბნა ვერ მიხვდა უნდა ეპასუხა თუ არა იმ ყველაფრის მერე, მაგრარ ვერ მოითმინა სულმა წასძლია და მაინც უპასუხა..

- ძალიან მომენატრე, მე შენთან ყოფნა მინდა! აღარ შემიძლია უშენობა.
ზოგადად ემის თავის ფასებები არასდროს ყვარებია და შესაბამისად არც ეხა დაუფასებია თავი, ზედმრტად გაახარა ლუკას ამ ნაბიჯმა სიხარულისგან აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა არ უნდოდა სიხარული ზედმეტად შეემჩნია ამიტომ სასაცილოა მაგრამ მან თავისი ემოციებ ხტუნვით გამოხატა, ამ დღიდან ისინი შეყვარებულები გახდნნენ ემი ისეთი ბედნიერი იყო რომ ან ყველაფრის სიტყვებით გადმოემა უბრალოდ შეუძლებელი იყო, მისი ნახვაც კი უზომო სიხარულს და ბედნიერებას ანიჭებდა, ლუკა მის ცხოვრებაში ნათლ სხივად გამოჩნდა რომელიც ემის ისე ძლიერ ჭირდებოდა როგორც უდაბნოში დაკარგულ ადამიანს წყალი, მათ ბედნიერებას საზღვარი არ ქონდა, ისეთი ბედნიერი და მოციმციმე თვალებით უყურებდნნენ ერთმანეტს რომ ალბათ შორიდან მათი დანახვა თქვენც კი გაგაბედნიერებდათ, ლუკასაც ნელ ნელა თავდავიწყებით უყვარდებოდა ემი, მაგრამ მომავალზე ფიქრში მისი ქმარი უშლიდა ხელს, მაგრამ იმდენად სწყუროდათ ერთმანეთი რომ ეს ფაქტიც მეორე ხარისხოვანი იყო, როცა ერთად იყვნნენ ხოლმე გარშემო ყველა ქრებოდა, სამყაროში მხოლოდ ემი და ლუკა რჩებოდნნენ, ალბათ იტყვით რომ ემი მიშოს მიმართაც ასე იყოო, მაგრამ არამც და არამც ეს ყველაფერი სულ სხვა იყო ეს სიყვარული ლუკას მიმართ ნამდვილად ძლიერი გრძნობა იყო რომელიც ემის არასდროს განუცდია, მის გამო ყველაფერზე იყო წამსვლელი, ერთმანეთის გამო ნებისმიერ სიგიჟეს ჩაიდენდნნენ, იმდენად უყვარდათ ერთმანეთი რომ წამითაც აღარ შეეძლოთ უერთმანეთოდ, სწორად ლუკას გვერდით ყოფნისას მიხვდა ემი თუ რას ნიშნავს როცა საყვარელი მამაკაცი შნზე ზეუნავს და აინტერესებ, რცა შენი კარგი უხარია და შნი ტკივილი ტკივა... მაგრამ ერთი საშინელი თვისება ქონდა ლუკას, ბ ძალიან მოწონდა როცა ემის აბრაზებდა ხოლმე და ყოველთვის ეუბებოდა:"როცა ბრაძდები ძალიან საყვარელი ხდები და შნი შეჭმა მინდება!" ემის ეს სიტყვები ძალიან სიამოვნებდა მაგრამ მაინც არ მოწონდა როცა ლუკა ნერვებს უშლიდა და სულ ებუზგუნებოდა ხოლმე, ხშირად ჩხუბობდნნენ და ეჭვიანობდნნენ ერთმანეთზე, მაგრამ ეს ყველაფერი კარგიც იყო როცა ადამიანი მთელი გულით გიყვარს მასზე უნდა იეჭვიანო და გაბრაზდე კიდეც, ყველაფერი არაჩვეულებრივად იო, თავს მსოფლიოში უბედნიერეს ადამიანებად გრძნობდნნენ არავინ აინტერესებდათ გარშემო არც მშობლები არც ოჯახი, იმდენად სწყუროდათ ერთმანეთი რომ ყველა და ყველაფერი მეორე ხარისხოვანი გახდა მათთვის.
მაგრამ სამწუხარო ის იყო რომ ემის და ლუკას ურთიერთობას ყველა ხელს უშლიდა არავის ჯეროდა მათი ნამდვილი სიყვარულის და რადგანაც ხალხის რეაქციას მათ ურთერთობაზე ზეგავლევა არ მოეხდინა ისინი მალამდნნენ თავიანთ ურთიერთობას, მათი ბედნიერებისთვის ასე იყო უკეთესი, ემის იმდენად უყვარდა ლუკა რომ თავის თავიც აღარ ახსოვდა სულ ცდილობდა საყვარელი მამაკაცის გახარებას და გამოსდიოდა კიდეც, მისი ერთი ღიმილითაც კი ძალიან ბედნიერდებოდა ემი, ზემოთ ავღნიშნე უკვე რომ მათი ურთიერთობა არავინ იცოდა შესაბამისად როცა მეგობრებტან ერთად იყვნნენ მათ არ შეეძლოთ გვერდიგვერდ ყოფნა, არ შეეძლოთ ერთმანეთს ჩახუტებოდნნენ და შორიდან ტკბებოდნნენ ხოლმე ერთმანეთით, ეგონათ რომ მათ მზერას ვერავინ ამჩნევდა მაგრამ სიყვარულით სასვე გამოხედვის არ შემჩნევა უბრალოდ შეუძლებელია და არამგონია რომ ეს ყველაფერი ვინმეს ან არ ან ვერ შეემჩნია, ემის მის დანახვაზე სუნთქვა ეკვროდა გული უჩქარდებოდა მის მუცელში პეპლები იწყებდნნენ ფრენას ეს გრძნობა ის იყო რასაც ნამდვილი სიყვარული ქვია და რაც ემის აქამდე არ ქონდა გამოცდილი. ემი და ლუკა შეყვარებულები ორი წლის მანძილზე იყვნნენ აღარც შეეძლოთ და აღარც უნდოდათ ერთმანეტის გარეშე ყოფნა ასე რომ გადაწყვიტეს ოჯახი შეექმნათ, მაგრამ მათ წინ დიდი ბრძოლა მოიწევდათ ამ ოჯახის შესაქმნელად , მათი სიყვარული იმდენად ძლიერი იყო რომ არც ეგ აინტერესებდათ და ყველაფრისთვის მზად იყვნნენ რათა მთელი ცხოვრება ერთად ყოფილიყვნნენ, მათ არ უნდოდათ საქართველოში ცხოვრება რადგან არ უნდოდათ მათი ლამაზი ოჯახისთვის ვინმეს ზიანი მიეყენებინა და საზღვარგარეთ გადაწყვიტეს წასვლა, პატარა ანასტასიაც თან წაიყვანეს რაღათქმაუნდა, მათ ამერიკაში წასვლა გადაწყვიტეს ყველა საბუთი მზად ქონდათ უკვე და წასვლის დღეც ახლოვდებოდა 4 აპრილი, ემი და ანასტასია სახლიდან ჩუმად გაიპარნნენ რათა არავოს გაეგო ჯერ ჯერობით მათი წასვლის შესახებ აეროპორთში კი მათ ლუკა დახვდა ბედნიერღი და ცოტათი შეშინებული თვალებით:
-ჩემი გოგოებიც მოვიდნნენ...
- კი საყვარელო მოვედით და აღარასდროს აღარსად წავალთ..!
-არც ვაპირებ მე თქვენ გარეშე არასდროს ყოფნას ჩემო ცხოვრების შიყვარულო, შენ ჩემი პატარა ცხოვრების პატრა ნაწილი ხარ, ძალიან მიყვარხარ.!
- ჩემო სიყვარულო მეც ძალიან მიყვარხარ და არცერთი წამი არ მინდა რომ უშენოდა გავატრო..
- კარგი ჩემო გოგოებო ეხა წავიდეთ თორებ თვითმფირნავზე დაგვაგვიანდება...!
აი როგორც იქნა ავიდნნენ თვითმფრინავში და ორივე მიხვდა რომ მათ დაშორებას ვეღარასდროს ვერავინ შეძლებდა და ეს ფაქტი ორივეს ძალიან აბედნიერებდა, ამერიკაში ჩასვლისას მათ პატარა და ძალიან მყუდრო ბინა დახვდათ ემის ძალიან მოეწონა და გახარებული ათვალიერებდა ოთახებს მაგრამ სიხარული ჯერ ნაადრევი იყო არც ემის და არც ლუკას მშობლებმა ხომ არ იცოდნნენ არაფერი. აი სიმართლის თქმის დროც მოვიდა ლუკა შევიდა facebook-შო რომ დედამისისთვის დაერეკა, რომ უპასუხა ცოტათი აფორიაქებული სახლით დახვდა თითქოს ხვდებოდა რომ რაღაც რიგზე არ იყო.
-ლუკა შვილო სად ხარ სახლში რატომ არ მოდიხარ?
- დედა ეხა კარგად მომისმინე ძალიან გთხოვ და სანამ ლაპარაკს არ დავამთავრებ არ შემაწყვეტინო...!
- გისმენ ლუკა გამაგებინე რა ხდება..!
- მოკლედ ერთი გოგო გავიცანი 2 წლის უკან რომელიც სიცოცხლეზე მეტად შემიყვარდა ამ ყველაფერს არ გეუბნებოდი რადგაც ვიცოდი რომ ამ ურთიერთობის წინააღმდები იქნებოდა და უხეშად რომ ვთქვა ხელს შეგვიშლიდი ასე რომ ჩუმად ყოფნა გადავწყვიტე, ამ პატარა გოგონას ემილი ქვია და მას შვილი ყავს ანასტასია, მე ეს ადამიანი იმდენად მიყვარს რომ არ შემიძლია მის გარეშე არსებობა და არც მინდა როცა მის გარეშე ვარ სუნთქვა მიჭირდე დედი გთხოვ გამიგე ძალიან გთხოვ და ნუ გამამტყუნებ ნურაფერში...
ლუკას დედამ მაშინვე გაუთიშა და აღარ პასუხობდა ცრემლებიც კი მოადგა თვალზე, ემი ჩაეხუტა და უთხრა: ჩემო სიყვარულო ნუ გეშინია ყველაფერი კარგად იქნება, დედაშენს დრო ცჰირდება რომ ყველაფერი გაიაზროს და გაანალიზოს, ნუ გაამტყუნებ ესეთი მნიშვნელოვანი ამბავი ესე უცნაურად გაიგო თან უკვე იცის რომ საქართველოში აღარ ვართ, აცადე ცოტახანი გონს მოვიდეს გაიაზროს ყველაფერი და თვითონ დაგირეკავს. ემის ამ სიტყვებმა ლუკაზე იმოქმედა და ცოტათი დამშვიდდა. ახლა კი ემილის დარეკვის ჯერი იყო, ზუსტად იგივე სიტუაცია განმეორდა იმის დამატებით რომ ემის უთხრე: დაგვივიწყე შენ მშობლები აღარ გყავს ! ამ შემთხვევაში ნრვიულობას აზრი არ ქონდა უკვე ვეღარაფერს შეცვლიდა, სანუგეშოდ კი მისი პატარა ანასტასია და მისი ცხოვრების სიყვარული ლუკა ყავდა, ახლა კი იმის ჯერიც მოვიდა რომ მიშომ გაიგოს ყველაფერი, წერილი მიუვიდა ციხეში მიშოს სადაც ეწერა: ჩემო მიშო არვიცი ეს ყველაფერი როგორ აგიხსნა ან აქამდე რატომ არ აგიხსენი მარა ეხა ამის გარჩევას აზრი არ აქვს, მოკლედ ალბათ დიდიხანია ხვდები რომ მე შენს მიმარტ გრძნობები აღარ მაქვს და უკვე აღარ შემეძლო ასე ცხოვრება ამიტომაც გადავწყვიტე საქარტველოდან წასვლა მე და ანასტასია აღარ ვართ საქართველოში მაგრამ არ ინერვიულო შენ რომ გამოხვალ აუცულებლივ ნახავ შენს შვილს...!
ამ ფაქთმა გაამწარა მიშო მაგრამ რა აზრი ქონდა მის ბრაზს მაინც ვერაფერს ვერ შეცვლიდა მითუმეტეს ციხიდან ასე რომ შეგუება მოუწია, უფრო ასწორად რომ ვთქვა დრომ აიძულა შგუებოდა....
აი უკვე 2 წელია ემი და ლუკა ერთად ცხოვრობენ, მათ ურთიერთობაში არაფერ არ შეცვლილა ისე ისეთი თბილები ყურადღებიანები და მოსიყვარულეები იყვნნენ ერთმანეთის მიმართ , მაგრამ რათომღაც ჯერ შვილიც გაჩენას არ ჩქარობდნნენ ორივე ერთად პატარა ანასტასიაზე ზრუნავდნნენ და არაფერს აკლებდნნენ მას... ემის და ლუკას მშობლებისგან კი ისევ რაფერი ისმოდა სამწუხაროდ... ერთ მშვენიერ დღესაც ემიმ ორსულობის ტეშტი გაიკეთა და დადებითი პასუხი უჩვენა, მის ბედნიერებას საზღვარი არ ქონდა ერთი სული ქონდა ლუკა მალე მოსულიყო სამსახურიდან რომ ეს სასიხარულო ამბავი ეთქვა საყვარელი ქმრისთვის, მოსაღამოვდა და ლუკაც მოვიდა სამსახურიდან ემიმ ვეღარ მოითმინა არც აცია არც აცხელა ბედნიერი სახით მივარდა ლუკას ჩაეხუტა და უთხრა: საყვარელო მალე მამა გახდები...! ლუკა ძალიან დაიბნა სიხარულისგან არ იცოდა რა ექნა მოულოდნელი იყო მისთვის ეს ამბავი, გაოგნებული და ბედნიერი სახით იძახდა მამა ვხდები, მალე მამა გავხდები... ყველაფეი არაჩვეულებრივად მიედინებოდა ემილი ოთხითვის რომ გახდა ეხოზე მივიდა და გაიგო რომ პატარა გოგონა ეყოლებოდათ.. ორსულობის ამბავი ემისდა ლუკას მშობლებმა გაიგეს მაგრამ სრულიად უშედეგოდ მაინც არ ურიგდებოდნნენ მშობლები საკუთარ შვილებს... აი როგორც იქნა იწურებოდა ორსულობის თვეები ზუსტად ოცდარვა კვირაზე დაიბადა პატარა გოგონა"ეკატერინა" რომელიც ძალიან გავდა მამიკოს, როგორც წესი პაწაწუნები ყოველთვის ალაგებენ ყველანაირ ურთიერთობას და ამ შემთხევაშიც ასე რომდა, ლუკასაც და ემისაც მშობლები შეურიგდნნენ აი მაშინ კი სრულყოფილად ბედნიერები იყვნნენ არაჩვეულებრივი ლამაზი ოჯახი ქონდათ და ძალიან ბედნიერად ცხოვრობდნნენ...!