-გაიღვიძე მამას გოგო გათენდა უკვე
დილას როგორც ყოველთვის მზრუნველმა და თბილმა ხმამ გამაღვიძა , როგორ მინდა ერთხელ მაინც შევძლო და მეც გავცე პასუხი ... როგორ მინდა მეც ძველებურად ვეტიკტიკო როგორც ბავშვობაში მაგრამ ...
ფიქრებიდან ისევ დავითის ხმამ გამომაფხიზლა
-ადე მაა ... ვინ იცის ექიმმა როგორ უნდა გაგვახაროს
ჩუმი ცრემლი შევიმშრალე მერამდენე იმედი მიკვდებოდა უკვე...
დავითმა ოთახი დატოვა და ფეხზე წამოვდექი ....
ჰო მართლა ვინ ვარ? ევა მაჩაბელი ... 20 წლის, შავი თმებით და ცისფერი თვალებით.
მეტყველების უნარი ერთი წლის უკან დავკარგე და ერთი წლის უკან შეიცვალაა მთელი ჩემი ცხოვრება.
ოჯახის წევრები? უსაყვარლესი დედა და საოცრად მზრუნველი მამა. დედა საზღვარგარეთ წავიდა რომ ჩემი მკურნალობის ფული მოაგროვოს მამა კი ჩემთან დარჩა... მამა ერთ ერთი სამშენებლო კომპანიის მეწილეა რაც თავის გასატანად გვყოფნიდა ყოველთვის. მდიდრულად არასდროს გვიცხოვრია, მაგრამ არასდროს არაფერი გვაკლდა.
მეგობრები? მეგობრები მეგონა რომ ბევრი მყავდა მაგრამ მას შემდეგ რაც მეტყველება დავკარგე ბევრის ნამდვილი სახე დავინახე.... შემცირდა როგორც მეგობრების ასევე იმ ადამიანების რიცხვი რომლებსაც ჩემს მიმართ სიმპატიები ჰქონდათ.
სწრაფად მოვწესრიგდი და ქვევით ჩავირბინე, მამა ტელეფონზე ლაპარაკობდა და ხელი რომ არ შემეშალა ჩუმად შევედი ოთახში.
-ხოო მაგრამ ახლა არანაირად არ შემიძლია
-...
-ვერ გაიგე? გამორიცხულია თქო ... უთხარი გადადოს შეხვედრა
-...
-კარგი კარგი
გგაბრაზებულმა გათიშა ტელეფონი. ყველა კუთხეში გვედო კალამი და ფურცლები, ავიღე და წერა დავიწყე
„მაა რა ხდება?“ (მამას გავუწოდე ფურცელი)
-არაფერი მამას სიხარულო პატარა პრობლემა შეიქმნა კომპანიაში და მოითხოვენ რომ მივიდე
მამა ასეთი შეწუხებული დიდი ხანია არ მინახავს
„მიდი მაა და სხვა დროს წავიდეთ ექიმთან“ (ფურცელი შევუტრიალე)
-არა ფერია გველოდება ექიმი და წავიდეთ უნდა
მართალია მეშინოდა ჯერ ასე მარტო არსად წავსულიყავი მაგრამ გადავწყვიტე რომ მამასთვის პრობლემა ამედრიდებინა
„მაა ანასტასიას მივწერ და ერთად წავალთ, წადი შენ სამსახურში და არ ინერვიულო“
-მიწერე აბა და მითხარი რას გეტყვის თუ ვერ შეძლებს მაშინ ერთად წავიდეთ ... ყველაზე მნიშვნელოვანი შენ ხარ ჩემთვის
მოვიდა და შუბლზე მაკოცა, მე ტელეფონი ავიღე ვითომ ესემესს ვწერდი ანასტასიას არადა 1 კვირაა სოფელშია... 5 წუთში ჩემდა ბედად სარეკლამო მესიჯი მოვიდა და მამას დავუწერე
„მაა წადი სამსახურში ანასტასია ცოტახანში აქ გამოვა და ერთად წავალთ“
 
***
დამიჯერებთ ? 1 წლის განმავლობაში პირველად გამოვედი მარტო გარეთ ...
გამოვედი და თითქოს გულზე მძიმე ლოდი მედო ... მეგონა რომ ყველამ იცოდა ჩემს შესახებ.
თითქოს შეშინებული ვიყავი. მეშინოდა გარე სამყაროსი ... ისე ვიყავი როგორც ვბავშვი რომელიც დედას გაებნა და ყველგან მას ეძებდა ... სწორედ ასე ვეძებდი სიმშვიდეს .
ტაქსი გავაჩერე და ჩავჯექი, მძღოლს ფურცელზე წინასწარ ამოწერილი მისამართი მივეცი და ანასტასიას მივწერე
„ტასს მამამ თუ გკითხა იცოდე რომ ერთად ვიყავით საავადმყოფოში“
ტელეფონი შევინახე და გზას გავხედე ...
შარშანაც ასე იყო მე უკან ვიჯექი დედა კი საჭესთან მოვდიოდით და დედამ საჭე ვერ დაიმორჩილა მე მართალია არცერთი დავშავებულვართ მაგრამ ძალიან შემეშინდა ... იმდენად რომ გონება დავკარგე, თეთრ კედლებში გამოღვიძებულმა კი ხმა ვეღარ ამოვიღე, იმ დღის შემდეგ დედა მომხდარში თავის თავს ადანაშაულებდა მის წასვლასთან დაკავშირებით გადამწყვეტი როლი ამანაც ითამაშა.
-მოვედით გოგონა
მძღოლს გავუღიმე, თავი დავუქნიე მადლობის ნიშნად და მანქანიდან გადმოვედი...
ვუყურებდი დიდ შენობბას და შით შესვლას ვერ ვბედავდი.
ის ის იყო უნდა შევსულიყავი რომ ტელეფონზე ორი შეტყობინება ერთდროულად მოვიდა ანასტასიასგან და მამასგან ... ბოლო ერთიწელია არცერთი მირეკავს რომ ჩემი უსუსურობა არ ვიგრძნო მათი ხმის გაგებისას... პირველი ანასტასიას SMS გავხსენი
„რასქვია ვითომ ჩემთან ერთად ხარ ... სად ხარ ევა არ გამაგიჟო, ფეხით ნუ ჩამომიყვან თბილისში“
„გიხსნი მერე ... მიყვარხარ და გაკოცე... კარგად ვარ ჩემზე არ ინერვიულო ♡ „
დავუბრუნე პასუხი და მამას შეტყობინება გავხსენი
„ფერია ყველაფერს რომ მორჩები ჩემთან მოდი სამსახურში და ერთად წავიდეთ სახლში“
მამას პასუხი აღარ დავუბრუნე... კარებთან მდგარი ჩემი ექიმი რომ დავინახე სიხარულით ლამის ხტუნვა დავიწყე რომ მისი ძებნა არ დამჭირდებოდა, როგორცკი დამინახა გაეღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა
-ყველაზე ლამაზი პაციენტი მოსულა, წამოდი კაბინეტში ავიდეთ
ხელი მომკიდა და მისი ოთახისკენ წამიყვანა
-აი ეს უკვე მომწონს რომ დამოუკიდებლად გადაწყვიტე ჩვენთან მოსვლა... ჩემო საყვარელო პირველ რიგში ფსიქოლოგთან უნდა დაიწყო სიარული
გაკვირვებული სახით გავხედე და თითქოს მიხვდა რისი თქმაც მსურდა
-მე არ ვამბობ რომ გიჟი ხარ (გამიწყრა) გიჟებთან ფსიქიატრები არიან ... წესით ფსიქოლოგი ყველა ადამიანს უნდა ყავდეს... ევა შვილო არ შეიძლება, მესმის გიჭირს და ძალიან რთულია ამგვარ ყოფას შეეგუო მაგრამ თუ შენვე არ დაარწმუნე შენი თავი რომ ყველაფერი წინ არის მე მარტო არაფერი შემიძლია... შენ უნდა გაიაზრო რომ ბევრად უფრო უჭირთ ადამიანებს... ორი ხელი გაქვს, ორი თვალი და ორი ფეხი, ყველაფერი გესმის... მაშინ იმ ადამიანებს რავუთხრათ რომლებიც ვერ დადიან და ვერ ხედავენ ? ... იცი რა ძნელია როცა სამყაროს ვერ აღიქვამ მისი საოცღი ფერებით? ძალიან ძნელია... უნდა დაინახო რომ ამით სამყარო არ იქცევა ევა, მამაზე იფიქრე ის განადგურებულია ისედაც შენი ხმა რომ არ ესმის შენ კიდევ შენი უხასიათობით, სახლში ჩაკეტვით და ყველაფერს მოკლებით ამ ყველაფერს უმძაფრებ...
მესმის ევა განა არ მესმის რომ შენ უფრო განიცდი ? გთხოვ გამოდი ამ ნაჭუჭიდან ... ყველას დაგვანახე რომ იმაზე ძლიერი ხარ ვიდრე გაფასებთ
ვუსმენდი და გული მეფლუთებოდა... ლალი ექიმი მართალია... მართალია (გონებაში მხოლოდ ეს ორი სიტყვა მიტრიალებდა)
ფურცელი და პასტა აიღო და მომაწოდა
-დამიწერე რისი თქმაც გსურს და რასაც ფიქრობ ამ პატარა და ლამაზ თავში (კალამი გამოვართვი და თვალებში შევხედე, მასაც ცრემლიანი ქონდა) აი ხედავ? ჩვენს შორის ბარიერი არ არის ევა შენ შენი სათქმელი შეგიძლია მაინც რომ გადმომცე, მართალია ვერ ლაპარაკობ მაგრამ წერა შეგიძლია, მაგრამ მამაშენმა გამანდო რომ საუცხოოდ წერ ასე არ არის? (გამიღიმა და მომეხვია, მე ცრემლები შევიშრე და წერა დავიწყე)
"გპირდებით ლალი ექიმო... გპირდებით რომ ვეცდები ყველაფრის შეცვლას"
ლოყაზე ვაკოცე და ოთახი დავტოვე... გეფიფებით ამ 7 სიტყვას მთელი სული ამოვაყოლე...
საავადმყოფო დავტოვე და მარშუტკა გავაჩერე (ეს იქნება ჩემი პირველი გადადგმული ნაბიჯი საზოგადოებისკენ) მარშუტკაში დავჯექი და მამას მივწერე
"გამოვედი მა ... საცაა მოვალ ... ყველაფერი კარგადაა, მიყვარხარ!"
სანამ მე ვწერდი მოხუცი ამოსულიყო მარშუტკაში ავდექი ჩემგან ზურგშექცევით იდგა, სუსტი შეხებით გამოვახედე და ღიმილიანი სახით ვანიშნე უკვე განთავისუფლებული ადგილისკენ, მე კი მის ადგილას დავდექი...
იმდენი მაქო და მლოცა სიხარულით ლამის ცას ვეწვიე.. სახიდან ღიმილი არ მშორდებოდა... ჩემდა ბედად კომპანიასთან ახლოს სხვამ გააჩერებინა და მეც ჩავედი, მართალია ცოტა სიარული მომიწევდა, მაგრამ ეგ არაფერი ისეთი გახარებული ვიყავი ალბათ მთელ ქალაქს უწუწუნოდ მოვივლიდი...
სულელივით მივდიოდი და ვიღიმოდი...
ვიღიმოდი და მივდიოდი...
ბევრი ხომ არაფერი გამიკეთებია მაგრამ მე ბედნიერი ვიყავი რომ შემეძლო თუნდაც უმნიშვნელოთ სხვისი დახმარება ...
ფიქრებში ისე გავერთე ვერც კი გავიგე როდის მივედი კომპანიასთან ...
ლიფტში შევედი და მეორე სართულზე ავედი, ის ის იყო მამას ოთახის კარი გავაღე და მამას კაბინეტში შევედი, რომ მდივანი წამომეწია (როგორც ჩანს ახალია, ვერ ვიცანი)
-ბატონო დავით ბოდიშს გიხდით ვერ მოვასწარი მეთქვა რომ შეხვედრა გქონდათ
მამას ჩემს დანახვაზე გაეღიმა და მდივანს გხედა
-არაუშავს მაიკო, შემოვიდეს ჩემი შვილია
მაიკომ ბოდიში მოიხადა და გაბრუნდა მე კი მამასკენ წავედი და ჩავეხუტე... შეცბა და არ ელოდა... ხო არ ელოდა რადგან ბოლო წელია ნაკლებად გამოვხატავ სითბოს, მაგრად მომხვია ხელი... ვიგრძენი რომ უკნკალებდა
"ჩემი თბილი მამიკო" გავიფიქრე და ლოყაზე ვაკოცე ... უცებ იქვე მაგიდასთან მჯდარ მამაკაცს მოვკარი თვალი და მამას მოვშორდი უხერხულად, არ მეგონა ოთახში ვინმე თუ იყო... მამა მალევე მოეგო გონს და ხელჩაკიდებული წამიყვანა მაგიდისკენ
-შვილო გაიცანი ჩვენი ახალი მეწილე ნოე საღლიანი, ნოე ჩემი ქალიშვილი ევა მაჩაბელი
ღიმილით გავხედე და თავი დავუკარი. ნოემ ერთი ჩაილაპარაკა სასიამოვნოაო და თვალებში შემომხედა.
ხელი რომ არ შემეშალა იქვე დავჯექი კუთხეში და კაცებს სასაუბრო დრო მივეცი, დღევანდელი ამბით გახარებულმა ანასტასიას მივწერე
"ტასიკ იციი დღეს მოხუცს დავუთმე ტრანსპორტში ადგილი" _ ისე ნეტა სხვა სიტუაციაში გამახარებდა ასე ეს ფაქტი? ან იქნებ ადგილიც არ დამეთმო? არ ვიცი ... მთავარია ახლა ვარ დადებითი ფიქრებით სავსე. ნოეს ხმის გაგონებძე მოვაშორე თვალი ტელეფონს და მათ გავხედე
-ასე რომ სასწრაფოთ უნდა ვიშოვოთ ახალუ თარჯიმანი დავით (ნეტავ თქვენც მოგასმენინათ როგორი ცივი ხმა აქვს)
-არვიცი არვიცი ნოე... კარგი თარჯიმნის პოვნა ასე მცირე დროში ძნელია მაგრამ მოვძებნოთ უნდა.
აღარ მიმიქცევია მათთვის ყურადღება, ავდექი და მამას კომპიუტერთან დავჯექი. შევატყვე სარღიანმა როგორ გამომაყოლა თვალი.
Facebook _ ი გავხსენი და გამიხარდა დედა რომ დავინახე საიტზე
"დეე მომენატრე"
"დედას ანგელოზო დედასაც ძალიან მოენატრე"
"დე იცოდე რომ ძალიან მიყვარხარ და მე გელოდები... ვიცი რომ მანდ თავს მარიდებ და მაგიტომაც წადი... დაუბრუნდი შენს გოგოს ... ახლა მჭირდები, იცი რომელ პერიოდში ვარ? ბავშვობაში რომ ლაპარაკს მასწავლიდი, იგივე მომენტი დაგვიდგა დეე ოღონდ ახლა უფრო დიდი ვარ... დამიბრუნდი გთხოვ და ხელახლა მასწავლე როგორ დავიძახო დედა და ისევ გავახაროთ მამა ამდენი წლის მერე ახალ ახალი სიტყვის სწავლით, როგორც მაშინ უხაროდ ბავშვობაში !"
დაეწერა რომ წაიკითხა ... გავიდა ორი წუთი ... სამი წუთი მაგრამ პასუხი არ ჩანს, მისი მწვანე ციმციმაც გაქრა ანუ საიტიდან გავიდა...
გიჟივით წამოვდექი უცებ ფეხზე ნოემ და მამამ გაკვირვებულმა გამომხედა მაგრამ არაფერი მაინტერესებდა, მამას ტელეფონი ავიღე და დედას ნომერს დავუწყე ძებნა თან ცრემლები მომდიოდა
-ევა რამოხდა ჩემო ფერია... ევა მითხარი რამოხდა ნუ მაგიჟებ
ნერვიულობდაა მამა მე კი დედასთან ვრეკავდი.... გადიოდა ... გადიოდა სა მაინც ვერ შევძელი, მამას მივაჩეჩე ტელეფონი და თვალებით ვანიშნებდი ჩემს სათქმელს... არ ვიცი შეიძლება იმ მომემტში გიჟსაც ვგავდი მაგრამ არაფერი არ მადარდებდა ....
ნოე ვერ ხვდებოდა რახდებოდა ხან მე მიყურებდა ხან მამას ... მამამ გამომხედა როგორცჩანს დედამ უპასუხა, მაგრამ არა ... ტელეფონი უცებვე დადო მაგიდაზე და სკამზე დაჯდა... შევშინდი ცუდად არ იყოს თქო და ნოეს გავხედე, ხელით წყლის დალევის იმიტაციას ვაკეთებდი და ვანიშნებდი რომ წყალი მოეტანა... თავიდან ვერ მიხვდა მაგრამ მერე მიხვდა თოთქოს რასაც ვეუბნებოდი გარეთ გავვარდა და 1 ჭიქ წყლით დაბრუნდა, მამას მივეცი და აცრემლებულუ ვუყურებდი სანამ დალევდა... თვალებით მხოლოდ ერთს ვეკითხებოდი „დედამ რაო? .. დედამ რაო? ... დედამ რაო?“
გონებაში მხოლოდ ეს კითხვა მიტრიალებდა... მამამ როგგორც ყოველთვის მიხვდა ჩემი წუხილი და გახარებულმა გამომხედა
-პირველივე რეისით მოვფრინავო
მამას ბედნიერმა ჩავეხუტე და ტირილი დავიწყე...
-ჩამოვა ჩემო გოგო, ჩამოვა ...
თვითონაც უაზროდ გახარებულო. ნოეს მოუბოდიშა ორ წუთში დავბრუნდებიო და კაბინეტი დატოვა. მე ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი თავს, პირველრიგში იმიტომ რომ ხელი შევუშალე საუბარში მერე კი ჩემი საქციელის გამო... ნოე პირდაპირ თვალებში მიყურებდა, ვცდილობდი არ შემემჩნია მაგრამ არ გამომდიოდა.
მამამ მალევე დავბრუნდაა ოთახში და გგააგრძელეს საუბარი თითქოს არაფერი მომხდარაო.
ის ის იყო უნდა წავსულიყავით რომ მამას შეუმჩნევლად პატარა ფურცელი ჩავუდე ხელში ნოეს სადაც მხოლოდ ერთი სიტყვა ეწერა _ ბოდიში !

***
სახლში მისული ვერ ვისვენებდი... მოუსვენრად დავდიოდი აქეთ იქეთ, მამას ეს დედას ჩამოსვლით გამოწვეული სიხარულისგა ეგონა, მაგრა. თქვენ გაგიმხელთ , რომ არა ! მხოლოდ ერთ რამეზე ვდარდობდი „ნეტავ ნოე რას ფიქრობს... გიჟი ხომ არ ვგონივარ? „
ძილი ვცადე მაგრამ მალევე გამომეღვიძა, ფიქრების გასაფანტად ისევ ინტერნეტ სივრცეს მივაშურე სადაც ახალი შეტყობინება დამხვდა ნოე საღლიანისგან, გაამიკვირდა თან სუნთქვა შემწკვრა ‘ნუთუ იგრძნო მასზე, რომ ვფიქრობდი?’
„შენ რატომ უნდა არსებობდე ამ მახინჯ დროში?
რომ შეძლო ყველა სიმახინჯის გაბათილება!“
მოიცა ნუთუ მე მწერს ამას? გაურკვევლობაში ვიყავი თან მიხაროდა ... ხოო ... ძალიან მიხაროდა, ვერ მივხვდი რა უნდაა მიმეწერა... იქნებ ადრესატი შეეშალა? მაგრამ არა... გამორიცხულია მხოლოდ ორი სიტყვა მივწერე
„შექსპირი 67 _ ე სონეტი“
წაიკითხა... წაიკითხა და ველოდები იქნებ მომწეროს, მაგრამ ამაოდ... ვერ ვისვენებ და მეგობრობას ვუგზავნი... მალევე მიმატებს, მე ვნანობ ჩემს ბავშვურ საქციელს და კომპიუტერს ვთიშავ საკუთარ თავზე გაბრაზებული.

***
დილას თავის ტკივილი მაღვიძებს, სამზარეულოში გავდივარ და
“არ არსებოობს” ვყვირი გულში სიხარულით, ფიზიკურად კი მონატრებული სხეულისკენ გავრბივარ და მაგრად ვეხუტები “დეე.. დედიკო… ჩემო თბილო დედიკო”
-ჩემი გოგო … ჩემი დახატული… მოენატრე დედას დეე (მიყურებს და სახეზე მეფერება)
-ეს ის მომენტია მე რომ ორივეს დაგავიწყდით?
სამზარეულოში ვითომ გაბრაზებული მამა შემოდის და ორივეს გვეხუტება.
×××
ბოლო წლის მანძილზე დღევანდელი დღე საუკეთესო იყო ჩემთვის, მაგრამ საღლიანი… ალბათ გამაგიჟებს… სურვილი მძლევს და დაძინებამდე ვამოწმებ გვერდს სადაც საღლიანის ახალი ფოტო ვარდება ქერა ლამაზ გოგოსთან ერთად.
“ხოო აბა რა… მოიცა შენ სულელო გეგონა მოეწონე? გაგეთამაშა უბრალოდ აბა ვის რად ჭირდება შენნაირი” ცრემლები წამომივიდა და კომპიუტერი გვერდით გადავდე… მერეე რაა რომ წესიერად არც კი ვიცნობ… რატომღაც ვიფიქრე რომ მოვეწონე და მაგიტომ მომწერა… გულთან ამდენად იმიტომ მივიტანე რომ მთელი წლის განმავლობაში პირველი იყო უცხოს ყურადღება ჩემს მიმართ...
ტირილით გული რომ ვიჯერე შეტყობინების ხმა გავიგე. საღლიანის ფანჯარა რომ ამოვარდა გულმა გაორმაგებულას დაიწყო ცემა
“პატარებს ამ დროს უნდა ეძინოთ”
“თქვენ არ იდარდოთ!”
რაც შემეძლო ცივად მივწერე
“ვდარდობ რადგან თვალები რომლებიც არ მასვენებენ ეს ორი დღეა არ აქვთ უფლება უჩემო ხედით იმზირებოდნენ”
რა დამემართა? გავბრაზდი… გავბრაზდი რადგან ბოლოწუთამდე მეგონა რომ დამცინოდა… დამცინოდა რომ ვერასოდეს ვიქნებოდი რეალურად ბედნიერი.
“იცით რას გეტყვით 'ბატონო' ნოე? თვალები თქვენი ხედით სხვაგან ეძიეთ, მე არავის სათამაშო არ ვარ და არავის მივცემ უფლებას ასე დამცინოს.”
“ძალიან ცდები თუ გგონია რომ დაგცინე!”
პასუხი არ დავუბრუნე კომპიუტერი გადავდე და აივანზე გავედი... არვიცი აზრზე მოვედი თუ რა დამემართა მაგრამ მივხვდი რომ არ ვიყავი მართალი.. მივხვდი რომ ასე უაზროდ ბავშვიც არ მოიქცეოდა. არ ვიცი როდის მაგრამ ფიქრში აივანზე დამძინებია დილას დედას ხელის შეხებამ გამაღვიძა..
-მთელი ღამე აქ იყავი სულ გაყინული ხარ შვილო… შენ მოგიკვდა შენი დედა …
წაამოვდექი და დედას თვალებში ჩავხედე … მიხვდა… ვიცი რომ მიხვდა რისი თქმაც მსურდა .
-დედასაც ძალიან უყვარხარ ხე
ვაკოცე და მამასთან გავედი… მამა დივანზე იჯდა ჩაფიქრებული, ტელეფონი ავიღე და მესიჯი მივწერე
“მინდა სწავლა გავაგრძელო”
მამამ რომ წაიკითხა გაოცდა… მის სახეზე უცხოც შეამჩნევდა ბედნიერების სხვივებს
-ნანი… ნანი გამოდი ჩვენი გოგო გვიბრუნდება
სწორედ ამ მომენტში მივხვდი რომ ეს საუკეთესო არჩევანი იყო ცხოვრებაში.

×××
ჩვენი საუბრიდან 1 კვირა იყო გასული როცა მამა ღიმილით შემოვიდა ჩემს ოთახში და გვერდით მომიჯდა, შეამჩნია რომ მეღვიძა და შუბლზე მაკოცა
-ჩამოდი ფერია ქვევით ანასტასია გელოდება
არვიცი როგორ 'წამოვფრინდი' საწოლიდან და ქვევით ჩავედი მაგრამ მახსოვს რომ ანასტასიას მთელი ძალით ვეხუტებოდი
-როგორ მომენატრე ჩემი თბილი ევა
მეხუტებოდა და თან მეჩურჩულებოდა
"მეც ძალიან მომენატრე ტასი... ნეტა იცოდე როგორ მომენატრე" საპასუხოდ კი მაგრად მოვხვიე ხელი
-დათო ბიძიამ მითხრა სწავლა რომ გადაწყვიტე, და სექტემბრიდან ერთად ვიქნებით, ერთ უნივერსიტეტში, ერთ აუდიტორიაში და ერთ მერხზე
მეუბნებოდა გახარებული მე გაკვირვებულმა გავხედე, მაგიდიდან კალამი ავიღე იქვე დადებულ ფურცელს დავწვდი და წერა დავიწყე
"რასნიშნავს ერთ აუდიტორიაში? შენ ხომ მეორე კურსზე ხარ"
-არაუშავს თავიდან დავიწყებ შენთან ერთად და გადავიმეორებ
გამიცინა და ლოყაზე მაკოცა... რა ვიგრძენი? არვიცი.. ასე სიტყვებით ვერ აგიღწერთ... აი რატომ არის ანასტასია ჩემი მეგობარი, ის ყველასგან განსხვავებულია... ყველაზე თბილი, ყურადღებიანი და ცოტა გიჟიც...