-სახლში ვიჯდეთ ახლა? კარგი რა.. წამოდი სადმე გავისეირნოთ არ გინდა?
არცოდნის ნიშნათ მხრები წამოვწიე ამ დროს ჩემმა ტელეფონმა დაიზუზუნა დავხედე და შეტყობინება იყო უცხო ნომრისგან...
"რაგინდ ეცადო, ჩემგან თავს ვერ გაინაპირებ,
ვერ შეგელევი, ალბათ, სულის ამოხდომამდე"
92 სონეტი... ნუთუ ნოეა? ხო მაგრამ რაუნდა? ან საიდან იცის შექსპირზე რომ ვგიჟდები? და საერთოდ ჩემი ნომერი საიდან გაიგო?
ანასტასიამ მიხვდა რომ ავფორიაქდი და ტელეფონი გამომართვა, შეტყობინება რომ წაიკითხა გაკვირვებულმა გამომხედა
-ევაჩკა მიმალავ რამეს?
კომპიუტერი ჩავრთე და მონიტორი მივუტრიალე ნოეს ესემესები, რომ წაიკითხა ჩუმად მკითხა
-ევ იცის?
უარის ნიშნად თავი გავიქნიე და თვალები ამიცრემლიანდა...
-დარწმუნებული ხარ?
ისევ ვუარე მიხვდა რომ არმსურდა ამ თემაზე საუბარი თემის გადასატანად კი იქვე დადებული კალამი და ფურცელი ავიღე
"გავისეირნოთ!"
ამ ერთმა სიტყვამ ანასტასია ყურებამდე გააღიმა...
-აი შენ იცი ვინ ხარ? ჩემი... სულ სულ ჩემი.... ყოველდღე გეკითხებოდი გავისეირნოთ თუ არა თქო დადებითი პასუხის მოლოდინში და მუდამ უარს იღებდი ... აიი დღეს ისე დაგღლი ბოდიალით მიხვდები რომ ჩვენს ერთად ყოფნაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს
გეფიცებით ანასტასია ასე გახარებული არ მახსოვს... ნუთუ ამ დონეზე დავეშვი რომ ვერ ვხედავ ირგვლივ მყოფებს როგორ ვტკენ? ...
 
×××
ანასტასიამ პირობა შეასრულა მართლა საოცრად დავიღალე, ჯერ რაც ახლოს იყო ყველა პარკი მომატარა მერე საყიდლებზე ვიყავით ახლა კი რესტორნისკენ გადაუხვია და მგონი ჩემს კუჭსაც ეღირსება ბედნიერება ... ტელეფონი ამოვიღე და ანასტასიას მივწერე
"ვიმედოვნებ რამე უნდა ვჭამოთ თორე კიდე 1 წლით გამოვიკეტები სახლში"
-გამოიკეტები კი არა ძალიანაც რო გინდოდეს აწი სახლში ვინ გაგაჩერებს ... გაჭამო უნდა გაჭამო ჰოო
საყვარლად გამიცინა და ლოყაზე მაკოცა ...
რესტორანში შევედით და კუთხის მაგიდასთან დავჯექით, მიმტანი მალევე მოვიდა
-ახლა 'ვიკაცოთ' და ბევრი ვჭამოთ ესეიგი 20 ცალი ხინკალი მოგვიტანეთ 1 ცეზარი და 1 პიცა
მიმტანმა შეკვეთა მიიღო და წავიდა ანასტასია ჩანთაში ეძებდა რაღაცას, მალევე ამოიღო პასტა და პატარა საკანცელარიო ფურცლები ..
-აი ახლა მეჭორავე
გაეცინა და გამომიწოდა ... ეს გოგო ყოველთვის მაოცებს გამეღიმა გამოვართვი და წერა დავიწყე
"ბოდიში რომ აქამდე გაგაწვალე"
-ოჰ ქალბატონო შენზე მგონი ბატონი ნოე კარგად მოქმედებს მიდი მიდი აბა კიდევ გექნება რამე სათქმელი (გაეცინა)
"ბევრი წერა მეზარება და წარმოიდგინე როგორ გლანძღავ... ხელებს გადავიბან და მოვალ "
გაბრაზებულმა გავუწოდე ფურცელი
არა რა უნდოდა ახლა რადროს ნოე იყო ნეტავ ან საერთოდ საიდან გაახსენდა...
 
×××
საპირფარეშოდან დარბაზში უნდა გავსულიყავი როცა იქვე კედელში ჩადგმულ სარკესთან გავჩერდი...
ვუყურებდი ჩემს თავს და ვხვდებოდი რომ არ შევცვლილვარ ისევ ის გოგო ვარ რომელიც 1 წლის წინ, მხოლოდ ერთი განსხვავებით ახლა ბევრად უფრო გაწონასწორებული და მშვიდი ვარ ...
-ძალიან ლამაზი ხარ
სარკიდან ჩემს უკან მდგომი ნოე დავინახე, მისმა ცივმა ხმამ კი ერთ ადგილას გამაშეშა...
"გთხოვ უფალო მომშორდეს ნუ დგას ასე ახლოს"
ნელა შემოვტრიალდი და თვალებში ჩავხედე
"აქ რას აკეთებ?" მინდოდა მეკითხა მაგრამ რათქმაუნდა ამაოდ, სახიდან თმა გადამიწია შუბლზე მაკოცა და იქედან გაუჩინარდა ...
ნუთუ მომეჩვენა? არა არა ის ნამდვილად აქ იყო... რატომ გადამეკიდა ღმერთო რა უნდა ...
დარბაზში დაბრუნებულს ანასტასია აწუწუნებული დამხვდა
-მეკიდევ ვიფიქრე ადამი გამოჩნდა და ევა მომტაცა თქო ... სადახარ გოგო რა ჭუჭყი გქონდა ამისთანა (გაეცინა)
დაბნეული დავჯექი ჩემს ადგილას და წერა დავიწყე
"ტას წავიდეთ რაა"
-გაგიჟდი გოგო? შენარიყავი მშიაო და დავიღალეო? სად უნდა წავიდეთ ახლა... მოიცა მოიცა მოხდა რამე??? ( შეშინებულმა გამომხედა)
"აქარის"
-ნოე?
გაკვირვებულმა მკითხა თავი დავუქნიე და თვალებში შევხედე
-და ამიტომ უნდა წავიდეთ? არა პატარავ მისმინე ახლა რომ წავიდეთ შენ მას სადაც ნახავ სულ დაემალები და რატომ... არაფერი სასირცხვო შენ არ ჩაგიდენია პირიქით თვითონ მოგინდომა შექსპირი და რომანტიკა, ახლა კი პირიქით სუმზიროს შენს ლამაზ სახეს თუ აქაა და უფრო დაგაფასოს როგორი კარგი ხარ... ყველას კი არ აქვს ის ბედნიერება რომ შენს სიკარგეს ჩაწვდეს.. ახლა კი შეკვეთაც მოაქვთ და ვჭამოთ თორემ, ისე მშია შენს ნოეს შევახრამუნებ შენთან ერთად
ხომ ვითომ ხუმრობდა მაგრამ ისეთი წრფელი იყო იმ მომენტში ანასტასია როდესაც ჩემზე დადებითად საუბრობდა რომ ვერც კი წარმოიდგენთ...
სანამ მიმტანი შეკვეთას ჩვენამდე მოიტანდა დარბაზში ხმაური ატყდა, ანასტასია წამოდგა და იქეთ წავიდა საითაც ხალხი შეკრებილიყო, არ მიყვარს მსგავს სიტუაციებში გარევა მაგრამ იმის შიშით რომ ანასტასია მარტო არ ყოფილიყლ ავდექი და უკან გავყევი... ის ყოველთვის ასეთი იყო საითაც ხიფათს დაინახავდა იქეთ გაიქცეოდა...
 
×××
არვიცი რამოხდა მაგრამ მახსოვს თვალი უცხო ოთახში გავახილე, იქეთ-აქეთ მიმოვიხედე იმის იმედით, რომ გარემოს ვიცნობდი მაგრამ ამაოდ, ჩემს გვერდით მშვიდად მძინარე ანასტასიას გავხედე და ფეხზე წამოვდექი...
რამოდენიმე ოთახი ისე გავიარე რომ ვერავინ ვიპოვე მაგრამ მოულოდნელად მხარზე ხელის შეხებამ ძალიან შემაშინა, რომ შემძლებოდა ალბათ ბოლო ხმაზე დავიკივლებდი.
-უკეთ ხართ?
მოვიხედე და უცხო სხეულის დანახვისას ძალიან ავნერვიულდი, შეშინებულმა გავხედე თვითონაც მიხვდა რომ შემაშინა და უკან დაიხია
-ბოდიში თქვენი შეშინება არც მიფიქრია
-....
-არ გამცემ ხმას? მე ვაჩე ვარ ... არ გახსოვს რა მოხდა? (უარის ნიშნად თავი გავაქნიე და ისევ დამფრთხალმა გავხედე) რესტორანში ჩხუბისდროს ხელი მოგხვდა შემთხვევით და გონება დაკარგე
"გოლიათის ხელი მომხვდა თუ რაუბედურებაა... როდის ვიყავი ასეთი სუსტი" რომ არა კარების ხმა გეფიცებით ტირილს დავიწყებდი, ღია კარებში შემოსული ნოე რომ დავინახე თითქოს დავმშვიდდი .. დავმშვიდდი რადგან მთლად უცხოსთან არ ვიყავი
"ოოხ ანასტასია რა გაძინებს ამ უცხო სახლში ამდენ ხანს რაა" გულში ჩავიბუზღუნე და ნოეს გავხედე
-მგონი შევაშინე ძმაო ეს ლამაზი გოგო შიშისგან ხმაც კი არ გამცა
სიცილით გადაულაპარაკა ვაჩემ ნოეს
მე? მე გული ჩამწყდა მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე...
-ვაჩე ქვევით მანქანაში სიგარეტი დამრჩა და ამომიტანე თუარგეზარება რა (თვალი არ მოუცილებია ნოეს ჩემთვის ისე ჩაილაპარაკა)
-კი ძმა რა პრობლემაა
ვაჩე გავიდა და მე და ნოე დავრჩით მარტო... მე და ნოე რომელიც თვალს არ მაშორებდა, არ ვიცოდი რაუნდა მექნა, არც ის ვიცოდი იცოდა თუ არა რომ საუბარი არ შემეძლო... არაფერი ვიცოდი გარდა იმისა საოცრად ვღელავდი
-როცა ვინმე ჩხუბობს არასოდეს მიუახლოვდე !
საოცრად ცივი და ამავე დროს მზრუნველი ხმით ჩაილაპარაკა
მიმოვიხედე იქნებ სადმე კალამი იყოს თქო მაგრამ არა ... ტელეფონიც როგორცჩანს ოთახში დავტოვე და აქეთ იქეთ ვიხედებოდი სასურველი ნივთის საპოვნელად
იქვე პატარა მაგიდაზე დავინახე სავარაუდოდ ნოეს ტელეფონი და მისკენ გავემართე
ჩემდა საბედნიეროდ ტელეფონზე კოდი არ ედო და მხოლოდ ერთი სიტყვა დავუწერე
"მეთამაშები?"
წაკითხვისას მივხვდი რომ გაბრაზდა ისე დაეჭიმა კისერთან ძარღვები მაგრამ არ შევიმჩნიე მისი რეაქცია და თავად შევხედე გაბრაზებულმა.
-ღმერთმა ამ ლამაზ თავში ტვინი რატომ არ გარგუნა?
აჰაა ანუ უტვინო ვარ არა ? ... კარგი ბატონო
ზევით ავირბინე და ანასტასიას დავუწყე გაღვიძება, ვერ ვცნობდი ჩემს თავს
-ევა რა გინდა ადამიანო დამაძინე რაა
აწუწუნდა ანასტასია... მე კი მანამ არ მოვასვენე ბოლომდე არ გამოვაღვიძე... გამოფხიზლებულს ტელეფონი მივუტანე ცხვირთან
"ადექი წავიდეთ"
-სად წავიდეთ გოგო ნორმალური ხარ? ღამის 3 საათია შენებს ვუთხარი რომ ჩემთან ვართ ჩემებს კი პირიქით
თვალები ამიცრემლიანდა ის იყო ახალი ესემესი უნდა დამეწერა რომ კარები გაიღო და გაბრაზებული ნოე შემოვიდა ოთახში, ხელი მომკიდა და რასაცქვია გამათრია ოთახიდან
-ჰეიი.. გიჟი ხარ დაანებე თავი (ხელზე ექაჩებოდა ანასტასია მაგრამ ამაოდ)
გვერდით ოთახში გამიყვანა და ოთახი გადაკეტა გარედან კი ანასტასია ბრახუნს არ წყვეტდა
-პოლიციას გამოვუძახებ გესმის? გააღე კარები ვინახარ... მოეშვი ევას რაგინდა ... გააღე გთხოვ არ შეიძლება მისი ნერვიულობა ადამიანი არ ხარ? ნოე ხარ თუ ვინ ჯანდაბა ხარ გააღე თქო კარები არ გესმის??? .. ნოეეეეე... ხომ დამპირდი არაფერს დაგიშავებთ უბრალოდ ასე ვერ წახვალთ სახლში ევა უგონოდააო შენ არ მითხარი? დამიშავე ოღონდ ევა გაუშვი გესმის?? ჰეი ხმა გამეცი ადამიანო .. (ხმა აუთრთოლდა ანასტასიას ... მე ვტიროდი უკვე, ნოემ ღრმად ამოისუნთქა და ხმამაღლა დაიძახა)
-ვაჩეე მიხედე მაგას
ყვირილზე შეშინებულმა შევხტი და უკან დავიხიე, ნოე ჩემთან მოვიდა და სკამზე დამსვა
-ვერვიტან გოგო რომ ტირის დამშვიდდი და მომისმინე... პირველრიგში არ მინდა ჩემი გეშინოდეს 100% ით უნდა იყო დარწმუნებული რომ შენ არაფერს დაგიშავებ ... ოფისში მოსვლის დღიდან მომხიბლე და არ ვარ ის ტიპი რომ ეს ზედმეტად რომანტიკულ გარემოში გითხრა მაგრამ არც შენი ცრემლების ყურება არ მსურდა ამ მომენტში... მიზიდავ ევა არ ვიცი რაგაქვს ისეთი რაც სხვას არ მაგრამ ეს დღეებია სხვაზე ვერაფერზე ვფიქრობ.
ევა ამ დღეებში იმაზე მეტი გავიგე შენზე ვიდრე წარმოგიდგენია, ყველაფერი ვიცი რა გიყვარს რა მოგწონს, რისი გეშინია და რა გეზიზღება მაგრამ ერთი მინდა მხოლოდ რასაც შენს გარეშე ვერ შევძლებ... მინდა რომ მიგრძნო, მინდა რომ მაშინ როცა თავს წამით მაინც იგრძნობ უსუსურად მე გაგახსენდე... მინდა რომ მომცე უფლება თავად გამაცნო შენი თავი...
ვუსმენდი და არვიცოდი რა უნდა მექნა... რა უნდა მეფიქრა... მხოლოდ ორი სიტყვა დავუწერე
"სახლში წამიყვანე გთხოვ!"
 -გამოიძინებ და დილას წაგიყვან
ისე მკაცრად თქვა მივხვდი რომ შეკამათებას აზრი არ ჰქონდა, ღრმად ამოისუნთქა და ოთახის კარები გააღო თვალებით ანასტასიას ვეძებდი, რომელიც კარების გაღებისთანავე ჩვენსკენ გამოვარდა
-კარგად ხარ? ჩემო ლამაზო რამე ხოარ დაგიშავა
ვიუარე და ნოეს მიუბრუნდა
-აღარ გაბედო მას თუნდაც ერთი მეტრის რადიუსზეც რომ მიუახლოვდე
დაძაბული სიტუაცია რომ არ ყოფილიყო აუცილებლად გამეცინებოდა ანასტასიას დიდგულუბაზე მასზე ორი თავით მაღალ ნოესთან...
-დილამდე (ნოემ ირონიულად ჩაიცინაა და ოთახი დატოვა)

×××
როგორც იქნა გათენდა მე და ანასტასიას თვალი არ მოგვიხუჭია, მთელი ღამე ფხიზლლად ვიწექით ჩახუტებულები... მოთეთრებული ცის დანახვისთანავე ავდექით და თავი მოვიწესრიგეთ, ის ის იყო ოთახიდან უნდა გავსულიყავით კარებზე რომ მოგვიკაკუნა ‘ვიღაცამ’
-მალე მოემზადეთ და გავიდეთ არ მაქვს ბევრი დრო
ისე დაგვიძახა ნოემ გეგონებოდათ, რომ ძალით დავუჯექით სახლში, ანასტასიას არაფერი უთქვია ხელი მომკიდა და გარეთ გამიყვანა
-მზად ვართ ჩვენ
არანაკლებ კატეგორიულად ჟღერდა ანასტასიას ხმაც
-გოგოებო არ ისაუზმებთ? (სამზარეულოდან დაიძახა ვაჩემ)
-არა ჩვენ წავალთ ტაქსი გამოვიძახეთ უკვე
-ტაქსი? (გაკვირვებულმა გამოხედა ნოემ) კარგი როგორც გინდათ!

×××
×××
იქედან გამომდინარე რომ ჩემებს ანასატასიასთან ვეგონე ასე ადრე ვერ წამოვიდოდი სახლში და ანასტასიასთან წავედით... ანასტასიას დედა სიხარულით წამოვიდა ჩემსკენ და ჩამეხუტა
-ევა ჩემო გოგონა როგორ გამახარე სტუმრობით რამდენიხანია არ მინახიხარ
-კარგი რა დე სახლში მაინც შემოგვიშვი თორემ ვიეჭვიანებ ეხლა (სიცილით უთხრა ანასტასიამ)
-შემოდით შემოდით, ნამცხვრის გაკეთება უნდა დავიწყო და მომეხმარებით ხო ევა?
ღიმილით დავუქნიე თავი და ოთახში შევედით
-ევაჩკა წამო გამოვიცვალოთ და გამოვიდეთ.
ოთახში ავედით ანასტასიამ მისი სარაფანი მომცა ის ის იყო შარვალი უნდა გამეხადა ჯიბიდან პატარა ოთხად გაკეცილი პატარა ფურცელი გადმოვარდა, ანასტასიამ აიღო გახსნა და მხოლოდ ერთი სიტყვა ეწერა
„სონეტი 46“
მე გამეღიმა ანასტასიამ ჩუმად ჩაიდუდღუნა
-ესეც შენნაირი გიჟია რა ... არმითხრა ახლა რომ გახსოვს რომელია 46_ე სონეტი
მე თავი დავუქნიე და გახსენებისას კვლავ გამეღიმა

„ჩემს გულს და თვალებს ერთმანეთში დიდი ომი აქვთ,
მეტოქეებმა ვერ შეიძლეს შენი გაყოფა,
ჩემმა თვალებმა რომ გიმზირონ – გულს არ სდომია,
გულს კი თვალები უკრძალავენ შენთან ლაღობას.
გულმა ისურვა შენი სრული დასაკუთრება,
რამეთუ გულის ცხრაკლიტულში ხარ ჩაკეტილი,
თვალნი თვალს თვლიან მაგ მშვენების ნავსაყუდრებად,
რადგან თვალებში ჩანს ეგ სახე გამოკვეთილი.
ამ სამსჯავროზე მოსამართლედ დადგა გონება
და მოდავენი უკვე დავით აღარ სცოდავენ,
შენი მშვენება განაწილდა, როგორც ქონება,
და მესაკუთრედ აღიარეს ორივე მოდავე:

ჩემს თვალებს ერგო ეგ თვალები მარად მნათები,
გულს საკუთრებად დარჩა სენი გულისნადები „

-გიჟი ხარ გეფიცები... გი ჟიიი
სიცილით დატოვა ანასტასიამ ოთახი, მეც მალევე გამოვიცვალე და ქვევით ჩავედი.
-ევა მოდი დედი წვენი დალიე ჩემი ხელით დაგიწურე
ღიმილით გავემართე ნინო დეიდასკენ მაგიდასთან ჩამოვჯექი და ფურცელი გავუწოდე სადაც დიდი ასოებით ეწერა
„ძალიან მიყვარხართ“
-გენაცვალოს შენი ნინო დეიდა, მეც ძალიან მიყვარხარ
ორივემ ანასტასიას გავხედეთ და მის ეგოისტურ მზერაზე გაგვეცინა
-დავიღალე დეე რისთვის ამაღებინეთ პრავა თუ მანქანა არ უნდა მღირსებოდა (დაიწყო თავისი საფირმო წუწუნი)
-მანქანა კი არა ფეხით გიჭირს გოგო სიარული ვერ ატყობ?
მეღიმებკდა მათ თბილ და მეგობრულ დამოკიდებულებაზე
-ეხლა ნახე (ყურში ჩამიჩურჩულა ანასტასიამ და თვალი ჩამიკრა) სერიოზულად უნდა გითხრა დე რაღაც და მომისმინე
-რამოხდა ტასი გააფუჭე რამე?
-შეყვარებული ვარ!
ისე კატეგორიულად ამბობდა რომ არ მცოდნოდა რომ ხუმრობდა მეც დავიჯერებდი
-შეყვარებული? (დაიბნა ნინო დეიდა) რადროს შენი სიყვარულია დეე
-აი ვიცოდი ასე არასერიოზულად რო მოეკიდებოდი ამ ამბავს და ამიტომ არ მინდოდა თქმა (ვითომ აუთრთოლდა ხმა და ოთახიდან გავარდა)
ნინო დეიდა ძალიან შეშინდა ის იყო გაყოლას აპირებდა რომ ანასტასია სიცცილით შემოვარდა ოთახში, დედამის მოეხვია და მე გამომხედა
-ხედავ ევაჩკა რა ეგოისტია? არუნდა სხვასთან გაიყოს მისი ერთადერთი ქალიშვილი... ნუ რაღა ქალიშვილი მაგრამ მაინც (ვითომ მარტო ჩემს გასაგონად ჩაილაპარაკა და ნინოდეიდა მოშორდა)
-არა რაა გულს გამიხეთქავ შენ

გული მტკიოდა ... მტკიოდა რომ მე არ შემეძლო დედას ანასტასიასავით გავხუმრებოდი, დავლაპარაკებოდი და სიტყვებით მოვფერებოდი.
მათი მოსმენით ვიყავი გართული მამას ესემესსი რომ მოვიდა
„რაშვება ჩემი ფერია, გაიღვიძა?“
„კი მაა შენ რას შვები?“
„დაგეღალა მამა ფერია, დილიდანვე ულევი საქმე დახვდა სამსახურში“
„ოჰოჰ ჩემი ბუზღუნა მამიკო, მომაკითხე რომ განთავისუფლდები და დამაბრუნე ოჯახში... გეყოფთ გგართობა ცოლ-ქმარს“
„ოხ შე ეშმაკუნა... მოგაკითხავ“