გვირაბში ვდგავარ,თეთრ,სუფთა ნათელ გვირაბში.ირგვლივ არავინაა.მხოლოდ მე და ერთი ადამიანი,რომელიც ზურგით დგას,ჩემგან მოშორებით.თავიდანფეხებამდე თეთრ სამოსში ვარ გამოწყობილი.ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავ,თვალებ ვხუჭავ და ვახელ თუმცა სურათი უცვლელი რჩება.კაცს ვუახლოვდები,შეშინებული ვიწყებ საუბარს.
-უკაცრავად?ხომ ვერ მეტყვით სად ვარ?
კაცი ხმას არ მცემს.სიარულს იწყებს.მეც მის უკან მივდივარ.მოულოდნელად შიშველ ფეხებს ცვრიან ბალახზე ვდგამ.
-სერ?!
კაცი ჩემსკენ ტრიალდება.ხანში შესული ჭაღარა მამაკაცი მიცქერს კატისებრი თვალებით.მიღიმის და ტაშს ორჯერ უკრავს.გამოსახულება ქრება.თვალებს ვახელ,რეალობაში ვბრუნდები.
-სულ ასეთ უცნაურ სიზმრებს როგორ უნდა ნახულობდე ლიზა?
ჩემს თვს ველაპარაკები და თან აბაზანაში შევდივარ.თავს ვიწესრიგებ,და ტელეფონით ლილეს ვურეკავ.
-ათ წუთში მანდ ვარ.მეორე კურსზე ვართ უკვე და დაგვიანება აღარ გვეკადრება
-კარგი კარგი მითხრა სიცილით და ტელეფონი გათიშა.
მანქანის გასაღები ავიღე,ძაღლს საჭმელი დავუტოვე და მანქანა ლილეს სახლისკენ დავძარი.
-მოკლედ დღეს პირველი დღეა,გავიგოთ ლექციები რა დღეებში გვაქვს,ქავიდეთ ახალ კაფეში და ავღნიშნოთ პირველი კურსის წარმატებით დასრულება.
-და მეორე კურსის დაწყება, დავამატე და მანქანა თავისუფალი უნივერსიტეტის წინ გავაჩერე.
1 საათისთვის საქმეები უკვე დამთავრებული გვქონდა.
-რას ინებებთ?მაგიდას მოუახლოვდა მაღალი ქერა ბიჭი,მისმა უძირო მწვანე თალებმა ჩემი ყურადღება მიიქცია.
-ლიზაა..რას ინებებთო
-შოკოლადის ნამცხვარი და ატმის წვენი მე.
-მე..მმმ კრაბის სალათა მინდა.
-კარგით გვეუბნება ბიჭი და შეკვეთას მზარეულს აძლევს.
-სანდრო
-რა სანდრო ვეკითხები გაკვირვებული
-სანდრო ქვია
-საიდან იცი?
-მაისურზე ეწერა
-ააა
-გოგო შენ ნორმალური ხარ?
-როგორ გითხრა.
-მიმტანია.,მამაშენმა რო გაიგოს ხოიცი დაიწყებს ჩვენს წრეს არ შეეფერებაო.
-ჭამე რა
გავბრაზდი და ჩემი ნამცხვარი ელვის სისწრაფით შევჭამე.
-წავიდეთ რა ვუთხარილილეს და ჩანთიდან ბარათი ამოვიღე.
-კარგი რა ლიზა.გეწყინა?
-არაა ვუთხარი და მანქნა სახლისკენ დავძარი.
-ხვალამდე, დავემშვიდობე ლილეს და სახლში მისული საფარის მოვეფერე.დასაძინებლად დავწექი.სანდროს უძირო მწვანე თვალებზე დავიწყე ფიქრი და ცოტა ხანში ძილს მივეცი თავი.
ლიზა 09:00
ამჯერად სადგურში ვარ.გარშემო ყველაფერი საშინლად ბინძურია.დახეული სამოსი მაცვია.ჩემს წინ ორი ყუთი დევს.ორივე წითელი.ნელა მივდივარ.ისევ ფეხშიშველი მივაბიჯებ ცივ,ბინძურ იატაკზე.ჯერ ერთ ყუთშ ვხსნი,შემდეგ მეორეს.ერთგან წითელი ლენტია მეორეგან თეთრი.ისევ ვერაფერს ვხვდები.მოულოდნელად ვიღვიძებ და ტელეფონს ვამოწმებ.
-ისევ ვამბობ და თვალებს ვატრიალებ.-ოდესმე დამესიზმრება ისეთი სიზმარი,რომლის გაგებასაც შევძლებ?.ფეხზე ვდგები და სასაუზმოდ იმ კაფეში მივდივარ სადაც გუშინ მე და ლილე ერთად ვიყავით.ისევ იმ მაგიდასთან ვჯდები და ნოუთბუქს მაგიდაზე ვდებ.
-რას მიირთმევ?
-შენ ვბურტყუნებ
-უკაცრავად?
-არაფერი,ცეზარი და ატმის წვენი თუ შეიძლება.
-კარგით მეუბნება და ტრიალდება ვუყურებ,მაგრამ მოულოდნელად ჩემსკენ ტრიალდება თვალს ვაცილებ.
-გუშინაც ხომ აქ იყავი.
-კი ვეუბნებიდა ვუღიიმი-გემრიელი საჭმელები გაქვთ და თან კარგი მომსახურება.
-შენ აქ ჩემგამო ხარ! ამბობს და ისე იღიმის,რომ ლოყაზე ჩაღრმავება უჩნდება.
ღმერთო ჩემო,არა რას აკეთებს.ხო იცის,რომ მომწონს.ოხ ლიზა უნდა შეგრცხვეს.
-დავუშვათ კი მერე რა?
-არც არაფერი,ჩემთვის უკეთესი.ამბობს სანდრო და შეკვეთას აწვდის ადმინისტრატორს.
-ამ საღამოს თუ გინდა გავისეირნოთ.
ვაიმე რა ვუპასუხო.ნუ დაიბენი ბრინჯივით.შენ ხო მოგწონს.იქნებადა სულაც მანიაკია.
-კი ვეუბნები და სალათას პირში ვიდებ.
-10 ზე აქ შემხვიდი.
კაფიდან ბედნიერი გამოვდივარ და პირდაპირ უნივერსიტეტშ მივდივარ.
-აბა?
-რა აბა ვეკითხები ლილეს და ნაბიჯს ვუწყობ.
-სახე გიბრწინავს.
-საღამოს სანდროსთან ერთად უნდა გავისეირნო.
-ოჰაა.რამაგარია.ეგ როგორ?
მოყოლას ვაპირებდი როცა ტელეფონმა დამირეკა.
-ხო დაჩი
-.........
-კაი ხო მოვალ რომელზე?
-..........
ტელეფონს ვთიშავ და ლილეს ვუბრუნდები.
-მამჩემს ოჯახური ვახშმის მოწყობა უნდა.8 საათძე სახლში უნდა ვიყო.
-მერე გასეირნება?
-ათამდე ვერ მოვრჩებით?
-კი,ნუ ალბათ
-კარგი,კარგი შევიდეთ.
უნივერსიტეტიდან კი გეზი პირდაპირ მშობლების სახლისკენ ავიღე.

პ.ს ვინც არ იცით დელიგითი ეს არის ლათინური სიტყვა და ქართულად სიყვარულს ნიშნავს.