მეღვიძება,მაგრამ ''ღამის ქურუმი''ჩემს გვერდით არ არის,ჩემს თავზე ბრაზი მომდის,როგორ დამეძინა,რა სულელი ხარ სარა?ლოგინში ვნებივრობ და მასზე ვფიქრობ,როგორ შემოდის ჩემს ოთახში ისე რომ ვერავინ ხედავს?გასაგებია ეზოში გადმოსვლა არ გაუჭირდება,მაგრამ აივანზე?გაურკვეველი ფიქრები თავს მატკიებს და აბაზანაში შევდივარ,იქიდან გამოსულს სკაიპში ნიკოლი მირეკავს,პასუხის გაცემას არ ვაპირებ და ზარიც ითიშება.არ შემიძლია დღევანდელი დღის გაფუჭება,არ ვაპირებ მასთან კამათს.მით უფრო მას შემდეგ რაც ბოლო საუბრისას გავაკეთე.დღეს შაბათია და სახლში ვრჩები. ტელეფონს ვიღებ,გამორთულია.ძალიან კარგი,არავინ შემაწუხებს.მისაღებში ჩავდივარ და ადგილზე ვიყინები.მაგიდაზე ტორტი დევს,ირგვლივ ყველაფერი მორთულია და წარწერებით აჭრელებული.ოთახში სოფია და მამა შემოდიან და დაბადების დღის სიმღერას მღერიან,გაოგნებისგან ხმას ვერ ვიღებ,წარმოუდგენელია სულ დამავიწყდა, დღეს ხომ 14მარტია.სიხარულისგან სუნთქვა მეკვრის,მერე ვკივი და მამაჩემს ვახტები,სოფია იცინის და ტაშს უკრავს.
-ვაიმე მადლობა,მადლობა...ეს ისეთი მოულოდნელი იყო ჩემთვის...უმაგრესი ხარ მააა-ვეხვევი და ლოყებზე ვკოცნი.
-გილოცავ სარა-მეხვევა სოფია და საჩუქარს მაწვდის.
-მადლობა.ძალიან დიდი მადლობა სოფია,საუკეთესო დედინაცვალი ხარ-ისევ ვეხვევი,სოფია სიამოვნებისკან კისკის იწყებს და მამას ეხუტება.
-გახსენი.-ყუთს ქაღალდს ვახევ და ვხსნი გული მიჩერდება,არ მჯერა.
-ეს ჩემია?-შეშინებული ვუყურებ სოფიას.
-ხო სარა,შენია-კმაყოფილი სახით იღიმის და მკოცნის.
-ვაიმეეე არ მჯერააა,საკუთარი მანქანა მეყოლებააა-ოთახში სირბილს და ხტუნვას ვიწყებ და ხან მამას ვეხვევი,ხან სოფიას.ისეთი აჟიტირებული ვარ სულ ვერ ვამჩნევ,როგორ შემოდის გეგა,მისკენ მივრბივარ და ყელზე ვეკიდები.
-გეგააა საკუთარი მანქანაა მყაავს-გაოცებული მიყურებს და წელზე ხელს მხვევს.
-გიჟი ხარ-ბურტყუნებს თავისთვის.
-იდიოტო-ხელს ვაშვებინებ და გასაღებს გულში ვიხუტებ,სოფია ტორტს ჭრის. მე ყავას ვაკეთებ და არ მავიწყდება გეგას, რომ უშაქრო უყვარს.სოფიას უკვირს თუმცა არ იმჩნევს.
-გეგა, დაბადების დღეს არ მომილოცავ?-ვეუბნები და მის წინ ვჯდები.ტელეფონში ჩამძვრალმა ერთ წამს ამომხედა, მერე ისევ ტელეფონს მიუბრუნდა.ვბრაზდები და მის ყავას ისევ ვიღებ და ნიჟარაში ვასხავ,თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრის,მე კი სიამოვნებისგან მეღიმება.
-სარა,ნიკოლი გირეკავს,უპასუხე-მამა ტელეფონს მაწვდის,მე თავს ვაქნევ და ვანიშნებ,რომ არ მინდა საუბარი.
-სარა ის დედაშენია-იძულებული ვარ ვუპასუხო.
-გისმენ ნიკოლ-ვეუბნები და ოთახიდან გამოვდივარ.
-სარა დაბადების დღეს გილოცაავ-ყვირის მეორე მხრიდან და მარიასთან ერთად happy Birthday-ს მღერის.გული მეწურება და მგონია ტკივილი შემშლის.ხმას ვერ ვიღებ და თვალებს ვხუჭავ.
-ჩემი ლამაზი გოგო,მინდა სულ ბედნიერი იყო სარა,ძალიან მიყვარხარ.
-მადლობა ნიკოლ-ძლივს ვუყრი თავს სიტყვებს და კედელს ვეყრდნობი.
-მეტს არაფერს მეტყვი?-აშკარად წყენა ეპარება ხმაში ნიკოლს.
-მადლობა მოლოცვისთვის,მარიასაც გადაეცი ჩემგან-ვეუბნები უკვე ხმააკანკალებული და ცრემლები მომდის.პასუხად სიჩუმეს ვიღებ და მეტის ატანა აღარ შემიძლია.კედლთან ვიკეცები, დაბლა ვჯდები და თავს ხელებში ვრგავ.მტკივა,ძალიან მტკივა,მგონია გული ამომაცალეს და მის მაგივრად ქვა მიდევს,თუმცა რატომ მეტირება აბა?ვიღაცის ხელის შეხება მაფხიზლებს.თვალს ვაყოლებ და გეგა მრჩება ხელში.სასწრაფოდ ვდგები და ცრემლებს ვიწმენდ.
-რატომ ტირი?
-შენი საქმე არ არის-ვეუბნები უკმეხად და ზურგს ვაქცევ.
-დღეს საღამოს კლუბში წამოხვალ?-იწყებს გაუბედავად,ვჩერდები-ბიჭები ვიკრიბებით და წამოდი შენც,შენი მეგობრებიც წამოვიდნენ თუ გინდა,იმ ნოეს გარდა!-მეღიმება მის ნათქვამზე,იდიოტია გილოცავს ვერ ამბობს და კლუბში კი მეპატიჟება.
-მადლობა ძამიკო,შეგეძლო უბრალოდ ერთი სიტყვა გეთქვა-ვბრუნდები და ხელებგადაჯვარედინებული ვუყურებ.
-წამოხვალ თუ არა?-ნათქვამს ყურადღებას არ აქცევს.
-წამოვალთ მხოლოდ მე და ელენე.
-კარგი საღამომდე.-მეუბნება და გადის.
მთელი დღე მილოცვებს ვიღებ,ნოე სახლში ვარდებს მიგზავნი,მე ნერვები მეშლება და ნაგვის ურნაში ვყრი,სოფია იცინის,მამა ეშმაკურად იღიმის.ვერ ვხვდები რა სჭირთ.
მერე მახსენდება,რომ კაბა მაქვს საყიდელი და ჩემი მანქანით გავდივარ.პეკინზე ვარ და პარკირებას ვცდილობ,ჯანდაბა ეს ხომ ჩემი სუსტი წერტილია.ათწუთიანი წვალების შემდეგ ძლივს ვაყენებ მანქანას და გადმოვდივარ.
-მოქალაქევ თქვენი საბუთები-მესმის ხმა,პატრულია.ჯანდაბა სარა,ნუთუ მაინც დაარღვიე წესები.სახეზე მომხიბლავ ღიმილს ვიკრავ და მისკენ ვბრუნდები.
-რამე არასწორად გავაკეთე?-კეკლუცად ვუღიმი და თმის წვალებას ვიწყებ.საპასუხოდ იღიმის და ზურგსუკან დამალულ იების თაიგულს მჩუქნის.გაოცებისგან პირს ვაღებ,მერე თავს ვაქნევ და თაიგულს ვართმევ.
-ეს ვისგანაა?-ხმას არ იღებს,მიღიმის და მიდის. გული აჩქარებულად იწყებს მუშაობას.სუნთქვა მეკვრის,იებს ვყნოსავ,სასიამოვნო სურნელი აქვს და მეც ბედნიერებისგან ვბრწყინავ.ვინ არის?ვინ?
დიდი ხნის ძებნის შემდეგ,როგორც იქნა ვპოულობ ჩემს მოსაწონ კაბას, შავს და ძალიან სექსუალურს.მინდა დღეს ვბრწყინავდე,მინდა ნერწყვები ვაყლაპინო გეგას.რაა?სარა შენ ამას გეგას გამო აკეთებ?ჯანდაბა რა გჭირს?ამოიგდე გეგა თავიდან!ეს არასწორია.!ნერვები მეშლება და ხალისიც მეკარგება.ასე არ შეიძლება სარა,ყოველთვის უადგილო ადგილას მეჩხირება გეგა. მოგწონს სარა?როგორც იქნა საკუთარ თავს რიტორიკულ შეკითხვას ვუსვამ და პასუხის მოლოდინში გული საგულედან მიხტება.არა,არა არა შეუძლებელია სარა!
*********
ელენესთან ერთად კლუბში შევდივარ,ბევრი ხალხია და გეგას ვერ ვხედავ,თვალებით ვეძებ მაგრამ ვერ ვპოულობ.
-რა დავლიოთ?-მეკითხება ელენე ბართან მისვლისას.
-მე შოკოლადის კოქტეილი მინდა-ვეუბნები და ტელეფონს ვუყუებ.მესიჯია,''ღამის ქურუმი'':"დაბადების დღეს გილოცავ chocolate ",მეღიმება და სასიამოვნო გრძნობა მიპყრობს.''შენი ნახვა მინდა''-ვწერ და პასუხის მოლოდინში კოქტეილს ვსვავ.ელენე ინტერესით მომჩერებია.მესიჯს ვაჩვენებ,გაკვირვებულია.პასუხი იგვიანებს,მე კი ნერვიულობისგან აღარ ვიცი რა ვქნა.
''ერთ საათში ბარათაშვილის ხიდის ქვეშ,გვირაბში გელოდები''-ფეხები მეკვეთება,ტანში ჟრუანტელი მივლის.ვნახავ,ვნახავ,სიხარულით არ ვიცი რა ვქნა.მერე გეგას ვამჩნევ და მისკენ მივდივარ,არ ვიცი სიხარულით ვარ მთვრალი თუ სასმელმა დამათრო მაგრამ,უკვე მერევა ფეხი.ღიმილით ვუახლოვდები,ისიც მიღიმის,რაღაცნაირი თბილი ღიმილით,უარესად ვირევი.ლოყას ვუშვერ,ისიც მკოცნის,ეს რაღაც განსხვავებული,არარეალური გრძნობაა,ვიწვი.უტიფრად ვუყურებ თვალებში და სულაც არ მცხვენია იმის რომ ასე გამომწვევად ვიქცევი.
-ვიცეკვოთ-ზურგით ტანზე ვეკვრი და ნელი მოძრაობით ვცდილობ ავიყოლიო.ელენეს ვხედავ,გაოცებული მიყურებს და გეგას ძმაკაცს ყელზე ეკიდება,ბევრი დალია,ვფიქრობ მაგრამ უკვე სულ ერთია,ელენეს კი არა ჩემს გრძნობებს ვერ ვიმორჩილებ.გეგას ორივე ხელი წელზე მეხვევა და ცეცხლი მეკიდება.ვცეკვავ თავდავიწყებით,თვალებში ვერ ვუყურებ,მაგრამ არ მადარდებს რას იფიქრებს.მავიწყდება მამაც,სოფიაც და ''ღამის ქურუმიც'',ეს ბიჭი ჩემზე ცუდად მოქმედებს.თავისკენ მაბრუნებს და მისი სუნთქვა სახეზე მეცემა.სინათლის ციმციმი თვალებს მჭრის და მხედველობას მიძნელებს,მაგრამ მისი თვალებიდან წამოსული მუხტის დანახვა არ მიჭირს.ვჩერდებით,ერთმანეთს ვუყურებთ,ვგრძნობ,რომ გავითიშეთ,მოვწყდით სამყაროს,ყურებში სიჩუმე გუგუნებს.ხელები ისევ ჩემს წელზე აქვს მოხვეული.ვუღიმი,მიღიმის.საიდანღაც ლევანი მოდის და გვერდზე გაჰყავს.რეალობას ვუბრუნდები,ჯანდაბა სარა,ჯანდაბა.საპირფარეშოში შევდივარ და ხელსაბანს ვეყრდნობი,შუბლზე ჩამოჯრილ თმებს სულის შებერვით ვიშორებ და სარკეს ვუღიმი.არავითარი გეგა,შენ ''ღამის ქურუმი'' გელოდება სარა.შეუძლებელია ორივე ერთდროულად გაფორიაქებდეს,ერთნაირად გრევდეს,ორივეს შეხებაზე იწვოდე სარა.ეს რა გაორებაა?ვხვდები ლაბირინში ვარ და გამოსვლას ვერ ვახერხებ.
გარეთ გამოვდივარ და მანქანაში ვჯდები.მოსალოდნელი შეხვედრის მოლოდინში ტანში მცრის,ვთბები.აღარ ვიცი რა მჭირს.მანქანას ვაჩერებ და გარემოს ვათვალიერებ,გვირაბში ჩასასვლელად ვემზადები მაგრამ ფეხები მიკანკალებს,მეშინია.დაწყნარდი სარა,მიყევი დინებას,მოხდეს რაც მოსახდენია.ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ და კიბეებზე ნელა ჩავდივარ,სანამ სინათლეა არ მიჭირს,მაგრამ როცა სრულ სიბნელეში მივაბიჯებ სული მეკვრის,გვირაბში დახუთული,შმორის და შა **ის სუნია,ცხვირი მეწვის.ხელს ვიფარებ რომ გული არ ამერიოს.გვირაბი მთავრდება და მე ზუსტად ხიდის ქვეშ სავალ ნაწილზე ვდგავარ.დაბლა მტკვარია,მაღლიდან მანქანების ხმა ისმის.ვდგავრ და ვერ ვინძრევი.მოაჯირს ვეყრდნობი და წინ გადაშლილი სანახაობით ვტკბები.
უკნიდან შეხებას ვგრძნობ,სუნთქვა მეკვრის,გული მუშაობას წყვეტს.სიამოვნების ქარიშხალი მიახლოვდება და მეშინია არ დამანგრიოს.
-chocolate -ჩურჩულებს და მისი ხელი ფეხზე მედება,კაბას ზემოთ წევს და შეჩერებული სისხლი ვენებიდან ჩადმოსვლას ლამობს.მისი ხელები ჩემს სხეულზე დათარეშობენ,მისი ტუჩები ყელზე და კისერზე.ორივე ხელით მოაჯირს ვეყრდნობი და ტკივილამდე ვუჭერ ხელს.ისეთი შეგრძნება მაქვს,რომ ჰაერში ვიწევი,მგონია ვანათებ,მგონია მთელი თბილისი მიყურებს,ვგრძნობ რომ დავფრინავ.მინდა ვიყვირო,ვიკივლო,მაგრამ ტუჩები არ მემორჩილება.მხოლოდ კვნესის ხმას გამოვცემ.ტკივილი ჭკუიდან მშლის და მაბრუებს,სხეული მიხურს,გულის რევის შეგრძნება მაქვს,მაგრამ ჯიუტად ვაჭერ ტუჩებს კბილს,ისე ვაჭერ რომ სისხლიც კი მომდის,ეს უკვე უკანასკნელი ტკივილია...ვეშვები, ვდუნდები და თვალებს ვახელ...
მე ქალი ვარ...
მე მიყვარს...
მე მისი ვარ...
შუა ქალაქში ყველას დასანახად მქონდა სექსი, ადამიანთან რომლის სახეც არ ვიცი,მაგრამ ვგრძნობ როგორ ...
თბილისი, მტკვარიც და გახეთქილი ტუჩიც...
სახეს ჩემს თმაში მალავს და სურნელს ხარბად ისრუტავს,მისი ხელები წელზე მეხვევა,თითებზე ხელებს ვუჭერ და მაღლა ვწევ,სინათლე მისი თითების განსაკუთრებულობას და სრულყოფილებას აჩენს...სუნთქვა მეკვრის...