თავი 4
სასწრაფოდ კონვერტი გავხსენი და კითხვა დავიწყე.
"გამარჯობა ანაბელ,მამაშენს დავუბარე ეს ყუთი შენი თვრამეტი წლის დაბადების დღეზე გადმოეცა,და თუ ამას კითხულობ ესეიგი შენიდაბადებისდღა.გილოცავ ჩემო ერთადერთო შვილო ჩემო ყველაზე დიდო ბედნიერება დაბადების დღეს,ეს ჩემი დაბადებისდღის ბოლო მოლოცვაა,ამაზე რომ ვფიქრობ გულიმტკივა დე გულიმტკივა რომ ვიცი რაღაც ბოლოჯერ ხდება.
თვრამეტი წლის ხარ უკვე დე,არშეგეშინდეს შეცდომების დაშვების.შენ შეცდომებზე ისწავლე და დადექი დედასთვის სასახელო ქალი. მაპატიე ჩემოლამაზო იმდენად აღელვებულივარ ვერც კი ვახერხებ ნორმალური წერილი დაგიტოვო.
მაგ ყუთში ჩემი არჩეულიკაბა და ფეხსაცმელია,გამოსაშვები საღამოსთვის აგირჩიე მინდა რომ ჩაიცვა და მინდა იგრძნო რომ ამ მნიშვნელოვან დღეს შენთან ერთად ვარ.თუ არმოგწონს არჩაიცვა არმეწყინება ხომ იცი.
ახლა კი ჩემი წასვლისდროა.იცოდე სამარადისოდ ჩემს გულში ხარ"
წერილის კითხვი დროს ისე ჩამომიგორდნენ ლოყაზე ცრემლები ვერც კი შევამჩნიე,სიმსივნემ წამართვა ჩემი ლამაზი დედიკო.უცებ მისიმონატრება მომაწვა და ახლა ისე მომინდა მისი ჩახუტება როგორც არასდროს.
ყუთი ავიღე და ჩემს ოთახში გავედი არცკი მინახავს დედიკოს არჩეული კაბა და ფეხსაცმელი.ყუთი პირდაპირ კარადის თავზე დავდე.
მალევე აბაზანაში შევედი იმ იმედით რომ ცოტა მაინც მომეშვებოდა,იმედები გამიმართლდა აბზანიდან გამოსულს მალვე ჩამეძინა.
დილით ცოტა ადრე ავდექი,თმა დავივარცხნე და უკან კოსად შევიკრი,მერე თეთრი მაღალწელიანი კაბადა ატმისფერი ზედა გადავიცვი.
მამა უკვე სამსახურში იყო წასული,გამიკვირდა ასე ადრიანად რატომ წავიდა?!მალევე ვისაუზმე მერკი გაჩერებაზე გავედი და ნეა ვნახე.
-ჰეიიი ბელლლ
-ჰეი ნეა.უჟმური სახით ვუთხარი
-ცუდ ხასიათზე ხარ?
-ვარ რა
ამ დროს ავტობუიც მოვიდა და მე და ნეა ჩვენს ადგილზე დავსხედით.უგუნებოდ ვიყავი მანამ სანამ ორ გაჩერებაში მანუ არ ამოვიდა ავტობუსსში.გული ამიჩქარდა და ყველა სადარდებელი გადამავიწყდა.
-ჰეი ანაბელ,თვალი ჩამიკრა და გამიარა
-ჰეი მანუ
ვერ ვიჯერებდი რომ მომესალმა.ნეამ ხელზე მიჩქმიტა და თვალბი დამიბრიალა.
-გოგონი ჩათვალეთ რომ ეს მწვანეთვალება უკვე თქვენი ბიჭია..
-ნეტაა..მაგრამ იმდებს ტყუილად ნუ დაამყარებ ჩემნირ მახინჯზე..
-ანაბელ სმიტ დროზე მოკეტე სანამ მართლა არდაგამახინჯე.
თქვა ეს თუ არა ნეამ უანა სკამიდან ბოხი სიცილი მომესმა გავიხედე და მანუდა მისი მგობარი იცინოდნენ.
უკან გავიხედე და მანუს ღიმილს მოვკარი თვალი ,ამწამს ყველაზე ლამაზ ღიმილს ვუყურებდი.უცებ მზერა მის თვალბზე გადავიტანე რომლებიც ჩემსკენ იყვნენ მომართულნი.
-ღმერთოოოო,ნეაადაინახეე მანუს მივშტერებოდი და ისიც მიყურებდაა
-აიი ხომ გეუბნებოდი უკვე შენიააა ეგ ბიჭი
-ღმერთმა გისმინოს
ამ ლაპარაკში სკოლასთან მივედით და ავტობუსიდან ჩასვლის დრო მოვიდა ნეა უკან ჩამომრჩა წიგნები დაუვარდა,მე კი გარეთ ველოდებოდი როცა მანუმ ხელი გადამხვია და ყურში ჩამჩურჩულა..
-აჰაა ესეიგი უკვე შენი ბიჭივარრ?
ეს რომ თქვა გაეღიმა მეკიდე მისი სუნთქვა კისერთან ვიგრძენი რატომღაც მომინდა რომ ეკოცნა.ღმერთოო რაზეფიქრობ ანაბელ მან შენი და ნეას ლაპარაკი გაიგოო
-ამმ ჰოოო ნეა ასე ხუმრობს ხოლმე
-ამმ სამწუხაროაა ხელი აიღო ჩემი მხრიდან და გაიარაა
მე კი ადგილს მივეყინე და ვერ ვინძრეოდი სანამ ხელის შეხება არ ვიგრძენი,რათქმაუნდა ნეა იყო და გკვირვებული მიყურებდა
-მოხდა რამე??შეცბუნებულმა მკითხა...
-კიიი,მანუმ ხელი გადამხვიააა დაკიდევ მან ჩვენი ლაპარაკი გაიგო.
ამის გაგონებაზე ნეას ისტერიკული სიცილი აუტყდა.ხუთი წუთი უშედეგოდ ვცდილობდი დამეწყნარებინა მაგრამ უცებ თვითონვე დაესერიოზუდა და ლაპარაკი დაიწყო.
-ბელ არშევიდეთ?
-წამოდი.