დრო გადიოდა ჩვეულ რითმს მისდევდა ცხოვრების ყოველი დღე წლები გადიოდა და ვიცვლებოდი ხასიათი მკაცრი გამიხდა რატომღაც მაგრამ ბავშვური ჩვევები მაინც ვერ მოვიშალე .
ერთ დღეს დილით ძალიან ცუდ ხასიათზე გამეღვიძა , სკოლაში წასვლა არმინდოდა მაგრამ თავს მაინც დავაძალე
დედა სახლში არიყო მამას უნდა წავეყვანე
-მამას გოგო ,დილამშვიდობისა
-დილამშვიდობისა მა ზანტად მივაბიჯებდი ,თითქოს ნაცემი ვიყავი და გადაადგილება მიჭირდა
-მა რაღაც არმომწონხარ, ისაუზმე
ცხვირის აწევით ვუპასუხე-ნწ
-გზაში ვისაუბრებთ ქალბატონო
ზურგ ჩანთა მოვიკიდე და მანქანაში პირვეილ ჩავხტი , ყურსასმენები გავიკეთე არასასიამოვნო საუბრის თავიდან ასაცილებლად მეც ვერ გავიგე რამჭირდა და სხვისთვის რა უნდა მეთქვა,ფანჯარაში დავიწყე ყურება გრილი ამინდი იყო
შუა შემოდგომა , უკან ვიხედებოდი და ვაყურებდი ჩენს მიერ უკან დატოვებულ ხეთა ჯარს ეს პერიოდი ძალიან მიყვარს , შემოდგომისფერი ჩემი ფერია, არარეალურ სამყაროში ვიყავი გადასული რეალობას მამას ხელებმა დამაბრუნა
ყურსასმენები მომხსა და საუბარი დაიწყო
-ელენ არმომწონხარ ,მაშინებ ასეთი წყნარი და თან არეული არასდროს მინახავს შენი თვალები , მა
-ჰო მა მე უბრალოდ არვიცი რა მჭირს დღეს ცუდ ხასიათზე გამეღვიძა და ლაპარაკის თავი არმაქვს
-მა შეყვარბეული ხარ?
-ვინ მე?
-ჰო შენ,იცოდე არდამიმალო , ხომ იცი პირველ რიგში მეგობრები ვართ
-მოვედით მამა მაგვიანდება,კარები გავაღე და ელვისისწრაფით გადავხტი მანქანიდან
-საუბარი არდაგვისრულებია მომაძახა და გაუჩინარდა.
მამას სიტყვები გამოვაჯავრე, შეყვარებული? მე? არა ვერ ეღირსება ლუკა დადიანი ამ ყველაფერს
შეყვარებული, მე? გუშინ იმ იაკოს ხომ უწონებდა და უკომენტარებდა ფოტოებს ხოდა ყავდეს არსად დაეკარგოს
ელენა ნუთუ ეჭვიანობ, საკუთარ მეს ვუსვამდი კითხვებს , პასუხებს თავდ სცემდა
-არც კი გაბედო ეჭვიანობა.
შენც ხომ იცი რომ ცუდ ხასიატზე იმიტომაც ხარ რაც ფბში ნახე აღიარე.
ლუკა ძალიან სიმპატიური ბიჭი იყო ძალიან ძალიან სიმპატიური კარგი გარეგნობის და უშუალო ადამიანი იყო
თავშიც არ ჰქონდა ავარდნილი ის ფაქტი ყველა გოგოს რომ მოსწონდა მაგრამ ვინ იცის ეგ ალბათ ყველა ბიჭს მოსწონს.
მოვწონდი და მეც ვხდებოდი რომ გულგრილი არვიყავი მის მიმართ .
ჩემი კლასელის ადბადებისდღეზე გავიცანი და მას შემდეგ სულ ვკონტაკტობთ .
ფიქრებიდან გვანცას ხმამ გამომარკვია
-ჰეეეეი აქ ხარ?
მაშინვე მოვეხვიე
-შენ თუ იქნები ჩემი ბედნიერების ელქ , შენი დანახვაც კი კარგ ხასიათზე მაყენებს
-რამე მოხდა?
-გაკვეთილებზე შევიდეთ თორე გაგვრიცხავენ საღამოს გნახავ დად აგელააპარაკები
-კარგი ჭკვიანად.
დრო უაზროდ იწელებოდა , რაგამეკეთებინა არვიცოდი ფბ-ზე შევედი , შესვლისთანავე ლუკას სმს მომივიდა
-ელენ სად ხარ?
რა შენი საქმეა სად ვარ ? - დავწერე მაგრამ წავშალე, ჭაშლისთანავე დაიწყო შინაგანმა ხმამ ლაპარაკი გაუბედავი .
თავი გავაქნიე და დამშვიდება ვცადე.
-რამე ხდება?
-შენი ნახვა მინდა, გცალია?
-რატომ გინდა ჩემი ნახვა
-მომენატრე
ჰაჰჰ გამეცინა .
-იაკოს მიწერე აუცილებლად გნახავს. გავუგზავნე და ტელეფონი გავთიშე ნერვები მქონდა მოშლილი . ვეჭვიანობდი და ეს ძალიან კარგად ვიცოდი ამაზე კიდევ უფრო ვბრაზდებოდი .
სკოლიდან 4 ზე გამოვედი წასვლა არმინდოდა სახლში და ქალაქში დავბოდიალებდი . ტელეფონი ჩავრთე ჩემებს გავაფრთხილებ რომ დამაგვიანდება მეთქი ჩავრთე და ლუკას 10 გამოტოვებუკი ზარი 5 სმს დამხვდა ალბათ გიჟივით მეძებს . ჩემი თავი მეთვითონვე დავიწვი , მოინდომე ეჭვიანობა შენი შეყვარბეულია თუ რა
-დე
-ხო დედი სად ხარ
-მე და გვანცა გარეთ ვსეირნობთ დღეს მასთან დავრჩები არ დამელოდოთ
-კარგი დე, ჭკვიანად გვანცა მომიკითხე
გვანცასაც დავურეკე გავაფრთხილე რომ დავრჩებოდი მასთან . მარტო მინდოდა სეირნობა და ამიტომ უარი განვუცხადე.
ხან სად ვიყავი ხან სად.
ბოლოს სიარულით დაღლილმა ჩემს საყვარელ კაფეს მივაშურე , ცხელი ჩაი შევუკვეთე და დაველოდე როდის მომიტანდნენ
ამ კაფეში შემოსვლა ძალიან მიყვარს მყუდრო გარემოა და თან ძალიან გემრიელი ჩაი აქვთ ,ჩაი ძალიან მიყვარს მამშვიდებს
გარეთ სასიამოვნოდ გრილოდა უკვე, ცა ოდნავ მოღუბულლიყო და შემოდგომის ნიავი ქროდა სასიამოვნოდ მელამუნებოდა სახეზე და ძალიან მსიამოვნებდა.
უკვე საღაოს 8 საათი იყო , ჩაის ვსვამდი და თითქოს ჩემი ცუდი განწყობა , დაღლილობა ერთიანად მომიხსნა .
ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ვიღაც მიყურებს აქეთ -იქეთ ვაცეცებ თვალებს მაგრამ ამაოდ .
თმას ყურზე ვიწევ და ჩანთას ვიღებ საფულეს ვეძებ მაგრამ ვერ ვპოულობ ნევრიულობისგან ფერი მეცვალა ხელები ამიკანკალდა , ვეძებ მაგრამ არსად ჩანს არვიცი რა გავაკეთო ძალიან მრცხვენია ,ვცდილობ კადრების გახსენებას თუ სად დავდე საფულე და ჯანდაბა მარშუტში დამრჩა ,ელენა იფიქრე ეხლა რა უნდა ქნა?
სივრცეს გავყურებ ბევრი ხალხი არ არის ტელეფონზე ნომერის აკრება დავიწყე
პირველი ვინც მომაფიქრდა გვანცა იყო
-თქვენს ანგარიშზე არ არის საკმარისი თანხა
ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა ტელეფონს სამჯერ ჩავძახე და მაგიდაზე უემოციეობ დავაგდე.
ხელი ნერვიულად წავიღე თმისკენ და ისედაც ყურზე გადაწეული თმები ისევ გადავიწიე.
-ყველაფერი რიგზეა?
ხავერდოვანი და უცხო ბარიტონი მომესმა , თავიდან ვიფიქრე სხვას ეუბნებიანმეთქი და ყურადღება არმივაქციე
შეკითხვა კვლავ გამიმეორა, თვალებთან უცხო ადამიანის გაშლილმა ხელმა აიარა ,ჩაიარა ამითთ ცდილობდა რეალობას დავებრუნებინე ალბათ
-ყველაფერი რიგზეამეთქი?,დახმარება ხომარ გჭირდებათ?
ინსტიკტურად ავიხედე უცხო ადამიანისკენ რომელიც თავზე დამდგომოდა ,ძალიან მაღალი იყო
-იცით , ტელეფონზე ხომ ვერ დამარეკინებთ? მივხვდი რომ სახეზე წამოვწითლდი
ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ტელეფონი გამომიწოდა,მაშინვე ავკრიბე ჩემი საუკეთესო მეგობრის ნომერი და სიტუაცია ავუხსენი :

-საფულე დამეკარგა....

***
მოვლენები რომლებიც გვგონია რომ იქ დასრულდა სადაც დამთავრდა ,სინამდვილეში ჩვენივე გონებაში ილექებიან ,არგვაწუხებენ , თავსაც არგვახსენებენ და გგვგონია თითქოს საერთოდაც არმომხდარა ,მაგრამ საკმარისია მსგავს სიტუაციაში აღმოვჩნდეთ და მაშინვე გვიჩნდება „დეჟავუს შეგრძნება“

ცხოვრბების ახალ ეტაპზე გადავედი , უნივერსიტეტში ჩავაბარე და ცხოვრებამ სხვა ხიბლი მიიღო , სხვა რეჟიმი ,მეც შევიცვალე გარეგნულად სხვა ადამიანი გავხდი , ძველი ელენედან აღარაფერი დარჩა , ბავშვური გარეგნობა შემრჩა უცხოს ყოველთვის იმაზე პატარა ვგონივარ რა ასაკიც მაქვს .
ჩემი ცხოვრებით უკმაყოფილო არასდროს ვყოფილვარ>

-საღამოს საშინლად შემაწუხა ზამთრის სუსხმა ჩემს თბილ ოთახში ,ვერაფრით ვერ მოვისვენე სითბოს ვეძებდი საწოლში .
ჯერ კიდევ გამოუძინებელმა მარცხნიდან მარჯვნივ თვალების ფშვნეტით გავხედე მოფრიალე ფარდას
ფანჯარა ღია დამიტოვებია, ავდექი საბანიც გამოვიყოლე მხრებზე შემოვიხვიე და ასე კომბოსტოსავით შეფუთულმა გადავწყვიტე ფანჯრის დაკეტვა ,მაგრამ თვალები გამიფართოვდა
-თოვლი..
მოვიფრიალე საბანი და გიჟივით გავვარდი ოთახიდან ამოვიცვი ბოტები და ჩემი კურტკა მოვიცვი
სახლიდან გავედი და თოვლის ფანტელებს სახეზე თარეშის უფლებას ვაძლევდი .
ხელები გაშლილი მქონდა თავი ცისკენ აპყრობილი და ასე გიჟივით ვტრიალებდი ,საოცარ სიმსუბუქეს ვგრძნობდი
ჩემი სამყაროდან სიცილის ხმამ გამომიყვანა
მეც ინსტიქტურად წავბარბაცდი და ახლად დათოვლილ გაზე გემრიელად დავეცი
დუდღუნი დავიწყე
-ასეთი მოუხერხებელი როგორ ვარ
ნაბიჯების ხმა წვდა ყურებს ,შემდეგ უცხო ხელის შეხება იგრძნო ჩემმა მკლავება ,შემდეგ კი მომნუსხველი ღიმილი ჩემმა თვალებმა.
-უკაცრავად არმინდოდა, მაგრამ ისეთი სასაცილო იყავი
-მევიყავი სასაცილო? გავუჯავრდი
-არა ცუდად ნუ გამიგებ
ისევ სიცილი აუტყდა
მკლავი უხეშად გამოვწიე და გეზი სახლისკენ ავიღე
-მოიცა , იცი რომელი საათია?
-არვიცი, არმაქვს უკან არცმომიხედია გზა განვაგრძე
უცებ წინიდან დამიდგა და ისევ ღიმილით გამაჩერა
-ღამის 4 საათია , ამიტომაც გამეცინა ცუდად არმინდოდა, ყურებზე ჩამოყრილი თმა გადამიწია ,
ეს საქციელი მეუცხოვა და რამდენიმე ნაბიჯით დავიხიე უკან , მიხვდა ჩემს ჟესტს და დამნაშავესავით ჩაიწყო ჯიბეში ხელი .
რამოდენიმე წუთი მაკვირდებოდა ,ღამის შუქზე მისი სახე დიდად არჩანდა მაგრამ გრძელი წამწამები და თვალის უცხო ჭრილს თვალებს ვერ ვაშორებდი
-რამე ხომარიტკინე? .. მაშინდელივით ისევ მისმა ხმამ მომიყვანა გონზე
-არა არაფერი , თუ შეიძლება გამატარეთ
-ხელს აღარ შეგიშლი ჩემს გამო სახლში ნუ შეხვალ , ვატყობ თოვლი ძალიან გიყვარს გააგრძელე გართობა.
და ასე დამტოვა .. გულმა საშინლად დაიწყო ხტუნვა ალბათ მინდოდა არ წასულიყო .
სახლში შემოვედი ჩაი დავადგი გაზქურაზე . ხელები გადავიჯვარედინე ნერვები მქონდა მოშლილი , ამდენი წლის შემდეგ რომ ვნახულობ მანანას ბიჭს რა წესია თან ამგულს რაღა აფართხალებს, არა დავიწყებული მყავს(როდის მიყვარდა რო ჩემი მე გამოეხმაურა ჩემს ნათქვამს) თუ არა სადღაც უნდა გადამეჩეხოს , ჯანდაბა ხელის დაწვაღა მაკლდა ,მოკლედ როცა არუნდა ვნახო სულ რაღაც უნდა დამემართოს ცუდი აურა აქვს ამ ბიჭს .
წარბებ შეკრული შევედი ჩემს ოთახში და ასე გაბრაზებულს ჩამეძინა
დილით თავის ტკივილმა გამაღვიძა , საათს რომ დავხედე 9 სრულდებოდა ძილის გაგრძელება დავაპირე , როცა გავიაზრე გონებაში 9 სრულდებოდა , ძილი ვიღას გაახსენდა წამოვხტი
ტანსაცმელისთვის არც კი შემიხედავს რაც ხელში მომყვა ჩავიცვი ბოლოს სარკეში რომ ჩავიხედე ტანზე ნამდვილი აჯაფსანდალი
მწვანე თბილი კაშნე, ვარდისფერი ქურთუკი , ლურჯი ბოტები , შავი შარვალი
თვალები უკმაყოფილოდ გადავატრიალე და სახლიდან გავედი . კარებს ვკეტავდი და საკუთარ თავს ვლანძღავდი
ეზოში ჩავედი და ჩემი თავმოუბმელობით უკმაყოფილოს თოვლის ფანტელებმა მომიყვანეს ხასიათზე
გაჩერებაზე გავჩერდი ყველა მიყურებდა , რა გასაკვირი იყო , ჩემი ასეთი ფერები ტანზე ყურადღებას იქცევდა მაგრამ ნამდვილად არ მადარდებდა .
ყოველთვის დაკვირვებული ვარ , როცა ქუჩაში მივდივარ ხალხს თავიანთი პრობლემები სახეზე ეტყობათ , ძნელად იღიმიან.
მეკიდევ მგონია რომ თითოეული ჩვენგანი მუხტის მატარებელია ,რომელსაც შეუძლია მეორე ადამიანის გაბედნიერება.
საბოლოოდ კი ბედნიერების ჯაჭვის შექმნა , ყოველთვის ვცდილობ ასეთ ადამიანებს გავუღიმო ხშირ შემთხვევაში უკანვე მიბრუნებენ ხოლმე და ეს ძალიან მახარებს.
მოდი შევთანხმდეთ თქვენც თუ დაინახავთ ადამიანებს რომლებსაც არ/ვერ ეღიმებათ თქვენი გულწრფელი ღიმილი აჩუქეთ და ნახავთ რასაოცარი შეგრძნებაა როცა ანალოგიურად გპასუხობენ .
როცა გაგვიანდება სწორედ მაშინ გადის სწრაფად დრო , გეჩვენება წუთები ასე სწრაფად სხვადროს ამოძრაობდნენ რა არის ისე ადამიანის ფსიქოლოგია ,როდის რა უნდა ისე ატრიელბს ყველაფერს რატომ გვეჩვენება ხოლმე აბა ასე.
მარშუტი მოვიდა იმდენი ხალხი მიცვივდა ,ცემთვის ადგილი აღარ დარჩა და დავრჩი ისევ გაჩერებაზე
კადრებს ვახვევდი და ვიხსენებდი დღეს რომელი ფეხით წამოვხტი ლოგინიდან,აშკარად მარცხენათი .
ტელეოფნი ამოვიღე და ნანუკას დავურეკე( კურსელს)
-ნან , მაგვიანდება ვერ მოვდივარ , ლექტორს აუხსენი შეძლებისდგავარად
ამდროს უცხო მანქანამ ჩემს ფეხებთან გაააჩერა.
დაბურული მინა ჩამოწია ,ნაცნობი სახის დანახვიას გული ისევ ამიჩქარდა მაგრამ გაბრაზებული ძალიან ვიყავი .
- შემიძლია გაგიყვანო , ისევ გამიღიმა .. ისეთი ღიმილი აქვს ხალისიანი , რომც არ გეღიმებოდეს გაგეღიმება მაინც.
- არმინდა მადლობა .
- რატომ ისევ მარშუტში უნდა შეგასწრონ ასვლა? იცინის
- შენ,
- მოდი ,მოდი კარები შიგნიდან გამიღო
- იმას უმადლოდე რომ ძალიან მაგვიანდება , ღვედი შევიკარი და ჰორიზონტს გავუსწორე თვალი
- მადლობა დროს, იცინის
- სულ როგორ იცინი?
- აბა შენსავით ყველაფერზე სულ გავბრაზდე?საით?
- უნივერსიტეტში და მე ყველაფერზე არ ვბრაზდები .. ბავშვივით გავიბუტე
- მე მახსოვხარ
- უკაცრავად?
- ჰო მახსოვხარ
- საიდან გახსოვარ?
- იქედან საიდანაც შენ, ტუჩის კუთხე გვერდულად ჩატეხა.
- მე არ მახსოვხარ, ალბათ რაღაც გეშლება
- მანქანა უნივერსიტეტთან გააჩერა და თან ისედაცგულამოვარდნილს მითხრა
არაფერი მეშლება , შენი თვალების ამოცნობას ყველგან შევძლებ გამიღიმა და ასე გაბრუებული გადმოვედი მანქანიდან.
- ვერ ვიჯერებდი რომ მე , უნივერსიტეტში მომიყვანა ბიჭმა რომელზეც წლების წინათ არაერთხელ მიფიქრია.
თქვენ გჯერათ ბედის არსებობით? მე მჯერა იმ იდეის რომ ვიღაც სადღაც ჩვენთვის არის შექმნილი
დავაგვიანე, ამისთვის ბოდიშს გიხდით ... თქვენი აზრი ძალიან მაინტრერესებს და კომენტარები არ დაიშუროთ