როგორც იქნა მივაღწიეთ კლუბამდე, მანქანიდან გადავედით და სალის და დათოს ველოდებოდი წელზე დაძარღვლული ხელი რომ ვიგრძენი, ნიკა იყო მიბიძგა წინ წავსულიყავით
-წამოდი ჩვენ შევიდეთ!
-კიმაგრამ დაველოდოთ მა..
-შევიდეთ! მათ ჩვენზე მნიშვნელოვანი რამააქვთ გასარკვევი, თვალი ჩამიკრა და მიბიძგა წინ წავსულიყავი..იცოცხლე რაც კი არსებობს ყველაფერმა გამიელვა სხეულში, ის ადგილი ჰო საერთოდ ამეწვა სადაც ხელი მომკიდა, ალხაც ვერ ვხვდები ასე რატომ მემართება ? ის ხომ ბავშვური გატაცება იყო...ფიქრ ხმამაღალმა მუსიკამ გამაწყვეტინა, ცხვირში უსიამოვნოდ მომხვდა ალკოჰოლის და სიგარეტის სუნი, ადგილზე ბავშვებიც იყვნენ ჩვენი სამეგობროდან...ალექსანდრე და მარიამი, ლილე და გიგა...
-ძლიივს მოაღწიეთ ტოო, სად ხართ ამდენ ხანს? ჯერ არ ჩამოსულხარ და უკვე დათარეშობ ძმაო (ალექსანდრე)ამაზე ხელი დაკრეს მხოლოდ ერთმანეთს და ადგილებზე მოვთავსდით..სამწუხაროთ თუ საბედნიეროდ ვაჟბატონი ჩემს წინ დაჯდა და თვალსაც არ მაშორებდა, ან იქნებ მეარმინდოდა მოეშორებინა...რავიცი რავიციი...

-სალი და დათო სადღა არიან?(გიგა)
-გარეთ საქმე აქვთ (ნიკუშა)
-ოხოხ მაგათი საქმეები ..ეშმაკუად ჩაიღიმა რაზეც ყველას სიცილი აგვიტყდა...და ზუსტად ამდროს მოვიდნენ გვრიტებიც..
-რაიყო მოაგვარეთ საქმე? (ალექსანდრე)
-მიდი გაიარე ბიჭო, ჩვენ რო გველოდებოდით სასმელი მაინც შეგეკვეთათ, ჩაიცინა და ბარმენს დაუძახა-ჩვენ არაყი შევუკვეთოთ და რამე ენერგეტიკული? გოგოებო თქვენ რომელ წვენს დალევთ?
-რატო ვითმ წვენი? ჩვენც გვინდა არაყი (მარიამი)
-რას ქვია არაყი, ხოარ გაგიჟდი შენ? (ალექსანდრე)
-შენ ვინ გეკითხება ვაფშე?მინდა და დავლევ
-ოპ ოპ, ახლა არგინდათ რაა თქვენი გვრიტობანა წადითდა სახლში დახოცეთ ერთმანეთი, აი დღეს კი ყველა ვსვამთ ასე რომ უარს არ ექვემდებარება (დათო)
-დათო იყოს მე წვენი მირჩევნია ხოიცი რო არვსვამ, ჩავილაპარაკე დათოს გასაგონად, თუმცა ყველას სიცილი აუტყდა
-აუუუ კაი რაა დღეს დალევ არაფერი მოგივა (ლილე)
-კაი ჯანდაბას, გავიცინე და შეკვეთას დაველოდეთ
-აბა ნიკუშა რასაპირებ რჩები შენს მშობლიურ ქალაში თუ მიდიხარ ისევ?(გიგა)
-ვრჩები ვრჩები! აქ უფრო მოსაგვარებელი მაქვს რაღაც რაღაცეები, ორაზროვნად ჩილაპარაკა და გამომხედა
-ვაავაა აი ეს მესმიის, დაა სიყვარულში რა ხდება?
-არაფერი ძველებურადაა ყველაფერი, ჯერჯერობით! ჩაიცინა და გამოგვხედა -თვენსკენ?
-ჩვენსკენ არაა ძველებურად ძმაო, აი ეს ტრიპაჩა ჩემი ქალღმერთია..ჩაილაპარაკა გიგამ და ლილეზე მიანიშნა, მასაც ლოყები აეფაკლა, ხოლო ამათ ვერაფერი გავუგე, გადმოგვხედა ყველას და ჩაინიცა
-ოო ძმაო ბოდიში მოიხადე რაა! სალის და დათოს ნუ გვიჩაგრავ,დაამატა ალექსანდრემ, ამაზე ყველას სიცილი აგვიტყდა ხოლო სალომე რომგადამწვანდა ცხადი იყო
-რა სისულელეაა! ვმეგობრობთ!(სალომე)ამაზე მეც გამეცინა და მხარი გავკარი რაზეც თვალების ბრიალი მივიღე პასუხად
-ჰოოაბა რა ..უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა დათომ, აი შენ ვიზე რასამბობ, გოგო გიყვარს და ვერც უბედავ თქმას, ახლა ალექსანდრეს გახედა რაზეც საპასუხო მუშტიც მიიღო, მაგრამ არ გამომპარვია მარიამის სახე როგორ არ ესიამოვნა დათოს ნათქვამი, მაგრამ რაიცოდა ზუსტად მასზე რომ ვამბობდით...
-და შენ? ახლა მე გამომხედა ნიკუშამ..არც მე ვიცი რამეტაკა ან რატომ ვთქვი ან რამინდოდა მაგრამ ფაქტია მისი გამწარება და ძარღვების დაბერვაც შესამჩნევი გახდა
-ამმ მეც მყავს ჩემი ბედნიერება..ამაზე ყველას გაკვირვებული სახე და სალომეს დაქაჩული თვალები არ გამომპარვია...
-ვააავაა აი ეს მესმიის (ალექსანდრე) აღარ მიმიქცევია იქ მყოფთათვის ყურადღება რაზ ებჭობდნენ, იცინოდნენ თუ ლაპარაკობდნენ, მხოლოდ ნიკუშას მზერას ვგრძნობდი და მსი დამუშტულ ხელებს...
სამ ჭიქაზე გოგოები უკვე შემთვრალები ვიყავითდა ვკისკისებდით , ლილე ეგვევე გავარდა უნდა ვიცეკვოო მაგრამ სანამ ფეხზე მყარად დადგა ათჯერ მაინც გადაკონწიალდა, ამიტომ გიგა გაყვა, შემდეგ მარიამმაც არ მოისვენა გინდა თუარა უნდა ვიცეკვოო, მერე თავბრუც ეხვეოდა ამიტომაც გარეთ გაიყვანა ალექსანდრემ, აი სალომე და დათი თავიანთვის ერთმანეთზე ჩაფსკვნილები იყვნენ და მგონი ვერც იგებდნენ რა ხდებოდა მათ გარშემო, ხოლო აი მე კი ყველას შემხედვარე მეღიმებოდა, ჩემი საყვარელი მუსიკა რომ დაიწყო ცდუნებას ვერ გავუძელი და წამოვდექი , ნიკუშას მწველი მზერაც კი დავაიგნორე და ბრბოსკენ გავწიე ხელზე რომ დამიჭირა ვიღაცამ და ვინ თუარა ნიკუშამ...
-სად მიდიხარ?!
-საცეკვაო და იქნებ ნება იბოძო და ხელი გამიშვა! ამაზე უფრო მომიჭირა მეც ძლივს გამოვსტაცე ხელი და ნარნარით წავედი სცენისკენ, ვგრძნობდი როგორ ვეხვეოდი ბურუსში, აღარაფერი მადარდებდა, არც მახსოვა, მხოლოდ ტანს ვავხევდი და მუსიკას ვენდობოდი, ღრმა სიამოვნებიდან ვიღაცის შეხებამ გამომიყვანა
-გინდა ვიცეკვოთ ლამაზო? ენის ტყლაპუნით მკითხა და ისეთი მანევრი გააკეთა მეც კი შემეშინდა არ გაითხლაშოს მეთქი
-უკვე ვცეკვავ
-ჰოდა ერთად ვიცეკვოთ! თავისი იდიოტური ჭკუით გამოსავალი გამოიტანა და ხელიც მომხვია წელზე, ასეთი არასასიამოვნო ჯერ არაფერი მიგვრძნია
-ხელი გამიშვი არ მინდა ცეკვა
-რატომ კარგად გავერთობოდით
-კარგად ვიცი ვინც გაგართობს ახლავე თუ არ გამიშვებ ხელს!კბილებში გამოვცერი და დაჯაჯგურება ვცადე
-და რომ არ გაგიშვა?გადაიხარხარა რამაც უარესად გამაღიზიანა და ზიზღის გრძნობაც მომგვარა და წამით მეც კი გამაჟრჟოლა როგორკი ნაცნობი ხმა გავიგე
-რომ არ გაუშვა აქედან ისეთი გახვალ მშობელი დედაც ვერ გიცნობს ...ისე ჩაილაპარაკა ვგონებ ამ უცნობს კიარა მე წამივიდოდა გული, ვერაფერი გავიაზრე ისე მოხვვდი ნიკუშას ხელებში, აი უცნობი? ეგ როდის მოტყდა ეგეც კი ვერ გავიგე
-ოხ ნინუცა ნინუცა.. ისე წარმოთქვა ჩემი სახელიც კი სულ დავიბნიე ბრინჯივით.. როგორ გაზრდილხარ გამიცინა და ცხვირზე ხელი დამკრა თან ცეკვა განვაგრძეტ, აი მე კი სულ გამოშტერებული ხმოლოდ მის თვალებს ვუმზერდი, ჯანდაბა გამოფხიზლდი ნინუცა! შემოვუძახე ჩემს თავს და კმაყოფილმა დავუბრუნე პასუხი
-აი შენ კი საერთოდ არ გეტყობა გაზრდა, ისევ ისეთი სვანი ხარ რაც იყავი
-აი შენ კი ისევ ისე გამოგდის ჩემი გამწარება როგორც ადრე , ღიმილ შეპარული ხმით მითხრა
-რას ვიზამთ უნდა შეეგუო..ჩავილაპარაკე და ხელი მხარზე გადავუსვი აი თითქოს მტვერი ან რამე დებოდესო
-შენ კი ეგ ჯიუტი რქები უნდა მოგატეხო ..მკაცრად ჩაილაპარაკა და ხელებიც მომიჭირა წელზე..რას გადაეკიდა ჩემ წელს სხვა ადგილი ვერ ნახა...ჯანდაბა სხვარამე არ იფიქროთ უბრალოდ სიტყვას მოჰყვა..ჩემს ფიქრებზე გამეცინა ვასაც მისი ინტერესიანი მზერა მოჰყვა
-იოცნებე ჩემო სვანო..მივიწიე ყურში ჩავჩურჩულე და გამოვბრუნდი ჩვენი ადგილისკენ, დარწმუნებული ვიყავი გაშეშებული იდგებოდა და აანალიზებდა ჩემს მქომედებას მე კი ეშმაკურად მეცინებოდა , ჯერ კიდევ სადხარ ნიკუშა ჯერ კიდევ სად, ხმამაღლა წარმოვთვქვი და გამხიარულებულმა ჩემი ადგილი დავიკავე, უკვე სიმთვრალემაც გადამიარა...5ამდე დავრჩით შემდეგ სახლებში დაგვანაწილეს მე რასაკვირველია სალომესთან ვრჩებოდი, მარიამი და ალექსანდრე ერთად წავიდნენ, აი გიგა და ლილე კი მივაცილეთ..
მანქანა სალის სახლის წინ გააჩერა, უკვე დავემშვიდობე დათისაც, და სანამ ისინი ჭუკჭუკებდნენ ნიკუშას შევუბრუნდი
-მიხარია რომ ჩამოხვედი კარგი საღამო იყო...
-ჰო მეც მიხარია რომ ჩამოვედი, ჩაიცინა და რაღაცნაირად დამაკვირდა თითქოს რაღაც აინტერესებდაო,
-რაიყო?
-არა არაფერი, შენს ბიჭს რა ჰქვია? ირონიულად შემომხედა რაზეც დავიბენი
-ამმ, თედო ..რაშია საქმე?
-არაა არაფერში, ცინიკურად ჩაიცინა შემდეგ გამწარებულმა ჩამავლო ხელი და სადარბაზოში შემათრია
-რაასაკეთებ?სულ გაგიჟდი?
-ესეიგი მე გავგიჟდი! ახლა კარგად მომისმინე! სულ ფეხებზე თედო მედო ჯობია ტყუილებს მოეშვა თორემ გამოუგონებელსაც ის მოუვა რაც იმ ბიჭს ბარში , ჩაიცინა და ხელი გამიშვა...აიმანდ უნდა გენახათ ჩემი ყბის ჩამოვარდნა
-შენ შეენ.. როგორ ბედავ საერთოდ? ან რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? თავი ვინ გგონია!
-ნინუც როდის მორჩები ამ ჯიუტობას? მე გაგაფრთხილე დანარჩენი შენზეა! მკაცრად მომახალა და გამშორდა, რაიყო ახლა ეს? არვიცი რამდნეი ხნაი ვიყავი ერთ ადგილას დაშოკილი , მხოლოდ სალომეს შეხებამ მომიყვანა გონს..
-გოგო რამოხდა?
-ამმ არა არაფევი, ჯანდაბა წამოდი და მოგიყვები..ამაზე გაეცინა, ჩემი დაქალია რამიკვირს ამას უფრო ეცოდიენბა რაც მოხდა ვიდრე მე... მოვუყერი ყველაფერი რაზეც სიცილი ატეხა
-გოგო სასაცილოაა?
-აბა რაარის. იმენა შოკი დეიდაშვილი მყავს რაა..
-აუუ შენ კაცმა არაფერი არუნდ ამოგიყვეს, ჩავიბურდღუნე და საწოლზე დავეგდე, წუთც არიყო გასული ორივეს მკვდრებივით რომ ჩაგვეძინა..
დილით უცნაურმა შეგრძნებამ გამაღვიძა, იმ უსიამოვნო შეგრძნების რასაც თავის ტკივილი ჰქვია... თითქოს ვიღაც მაკვირდებოდა, რავქნა მზერა ყოველთვსი მოქმედებდა ჩემზე და ახლაც..ყოველთვის საცვლებით ვიძინებდი არ შემეძლო ზედმეტი მატერიით დამეძინა, ახლაც მხოლოდ მაიკა მეცვა და ქვედა საცვალი...აი გადასაფარებელს რაც შეეხება ან იატაკზე ეგდებოდა ან ფეხის ბოლოში რადგან სასწაული ძილი ვიცოდი, ხელი გადავწიე რომ შემემოწმებინა ჩემი დაქალი ისევ წივა თუარა მაგრამ სიცარიელე რომ ვიგრძენი მიხვდვი ისიყო ვინც მიყურებდა..
-ჯანდაბა სალი რას მიყურებ მინერალური მომიტანე თავი მისკდეებააა..ამოვიბურტყუნე და თავი უფრო ჩავფლე ბალიშში
-არამგონია ამ შემთხვევაში უკეთესი ხედი მქონდეს, ხოლო მინერალურს რაც შეეხება კარადაზე დევს..გავიგე ბოხი ამავდროულად მდიდარი ბარიტონი რომელსაც ცინიკური ტონი დაჰკრავდა და ზუსტად ახლა დავიწყევლე თავი ასე ,,შიშველს" რომ მიყვარდა ძილი...
და ახლა მივხრდი რომ ძალიან ძალიან ძალიან მაგრად დამერხა, და ამ სირცხვილის გრძნობას მხოლოდ სიკვდილი თუ მომაშორებდა...

ძალიაან ძალიან ძალიაან დიდი ბოდიში ბავშვებო დაგვიანებისთვის! უბრალოდ ვერანაირად ვერ მოვახერხე კომპიუთერთან დაჯდომა რომ დამეწერა..ტელეფონიდან კი ვერ ვამატებ სიახლეებს (( ისევ დიდი ბოდიში და აწი ვეცდებია აღარ დავაგვიანო და მადლობა ყველას შეფასებისთვის და მათ ვინც კითხულობთმიხარია ვისაც მოგწონთ ჩემი ისტორია ახალი თავი შემიფასეთ და იმედია ვამართლებ თქვენს იმედებს