ხმასაც ვერ ვიღებდი, საკუთარ თავზე ამის გამო ცალკე მეშლებოდა ნერვები, სულ ასე მემართება, სხვები კივიან, საშველად იძახიან, მე კიდევ ისიც ვერ მოვახერხე შუქი ამენთო, დებილივით ვიდექი და ველოდებოდი როდის მომიახლოვდებოდა, ჩემთან უკვე საკმაოდ ახლოს იყო, ხელი საწოლზე დადო, არ ვიცი რატომ ან როგორ მაგრამ ხელზე შევეხე, მაგრამ თან ვერ შევეხე, უცნაური გრძნობა იყო, თითქოს ვიღაც ჩემგან მოშორებით იდგა და მე მხოლოდ მის ჩრდილს ვხედავდი...
- ვინ ხარ?
ამოვლიუღლუღე ძლივსძლივობით...
ხმა ისევ არ მესმოდა... ნუ არაფერს ამბობდა... ქარი არ ჩამდგარა პირიქით გაძლიერდა... ვერ გავიგე სად ვიყავი ცხადში თუ სიზმარში ასე დავდივარ მთელი ცხოვრებაა... ცხადსა და სიზმრის ზღვარზე...
მაგრამ ცოტახანში თბილი ხელის შეხება ვიგრძენი და მდგომარეობიდან გამოვედი...
ალექსი იყო ჩემს გვერდით, თმაზ ემეთამაშებოდა, მაგრამ შემდეგ თურმე ისე ავკანკალდი შეეშინდა და ჩემი გამოღვიძება სცადა...
- ვსო ვსო დაწყნარდი, აქ ვარ შენთან...
აკანკალებული და შეციებული ვიყავი, ჯერ იდევ შოკში, როცა ალექსის ჩახუტება ვიგრძენი...
- ცხადში ვარ?
- კი... რა იყო ორი წუთით გავედი..
- ორი წუთით კი არა, მაგ ორ წუთში ვიღაც საშინელი კაცი მოვიდა, ნუ დარწმუნებული არ ვარ რომ კაცი იყო, თუმცა კაცის სილუეტს ჰგავდა...
- ჰო კაი დაწყნარდი..
- ვცდდილობ...
მოკუნტული და შეშინებული, ალექსის მკლავებში მოქცეული თითქოს ისევ იმ საშინელ კაცს ველოდი, ვერ ამოვიგდე გონებიდან, მთელი ღამე მელანდებოდა მისი აუტანელი ჩრდილი, შეხება,შეიძლება არარეალური იყო, მაგრამ ჩემში რეალურის შთაბეჭდილებას უფრო ტოვებდა.ყოველ ორ წუთში ტანში საშინელ სიცივეს ვგრძნობდი და მაკანკალებდა, ვგრძნობდი თალების დახუჭვის თანავე როგორ მოდიოდა ჩემსკენ, მოვიდოდა სულ ახლოს და მერე უკვალოდ გქრებოდა, ოლოს ალექსმა შუქი აანთო, გეხზე წამოდგა და კართან მოვიდა...
- მე აქ დავიძინებ...
ძირს დაწვა და ფეხები კარის სახელურს ჩამოდო..
- კარგად ხარ? რას ქვია მანდ დაიძინებ, რატო?
- აქ რომ დავიძინო, თავს იმით ინუგეშებ რომ კარებთან ვარ და ვერაფერი შემოვა...
- არავითარ შემთხვევაში, თუ ამასგააკეთებ, იცოდე მთელი ღამე ასე ინთება შუქი და მეც არ დავიძინებ...
ხელები გულზე დავიკრიფე დავიბღვირე და კედელს მივეყუდე...
- კაი, მასე იყოს, მაინც ჩაგეძინება...
ასე ველოდი მთელი ღამით როდის გადაიფიქრებდა და გადმოვიდოდა, მაგრამ ჩაეძინა...
- ალექს ადექი, გაცივდები და მერე შენს წუწუნს რა გაუძლეს...
ყოველ ორ წუთში ვუმეორებდი....
- დაძინე...
მპპასუხობდა ის და თვალებს ისევ ხუჭავდა...
- კაი რაა აღარ მეშინია...
- დაიძინე.
ასე ჰავიდა მთელი ღამე, დილას თვალებჩალუჯებული და გამოფიტული ვჩაჩანებ თახში ოთახის ჩუსტებით, ალექსს ისევ ძინავს, ძალიან მეძინება, მაგრამ არ მინდა დაძინება, ახლა აღარაფრის მეშინია, ისე უბრალოდ არ მინდა.
- რა ხდება? როგორ გეძინა?
ალექსმა გაიღვიძა და არც აცია არც აცხელა ეგრევე შეკითხვები მომაყარა...
- მშვენივრად და უდარდელად, შენ?
- მეც..
წამოდგა და აბაზანისკენ წავიდა... ტელეფონი მირეკავს, ჯიბიდან ამოვიღე და ეკრაზე ფარული ნომერია...
მაინც ვუპასუხე..
- გამარჯობა სიხარულო, გახსოვარ?
(სიხარულოზე) ადვილად მივხვდი ვინ იყო, ეს ჩემი ყოფილი შეყვარებული მაქსი იყო დიდი ხანია აღარ მინახავს და აღარც შემხმიანებია, ნუ როგორ მნახავდა სკოლაში დედა მაცილებდა ხოლმე, კარამდე, რომ შიშისგან გული არ წამსვლოდა და სკოლის კედლებთან თუ ვნახავდი მას, მხოლოდ რამოდენიმეჯერ შევხვდი, ისიც სკოლის დერეფანში, ვისაუბრეთ, მერე ერთი-ორი თვე ერთად ვიყავით, ბოლოს ყელში ამოუვიდა და აღარ მოსულა... მხოლოდ წერილი დაუტვა ძმაკაცს რომ ჩემთვის მოეცა.
მახსოვს დაახლოებით რა შინაარსისა იყო, გამარჯობა ლიზა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ პირადად ვერ გნახე, შემეშინდასავით... მაგრამ ისიც უნდა ითქვას რომ შენ არაჩვეულებრივი გოგო ხარ, თბილი და საყვარელი, უგრალოდ მე არ შემიძლია მეტად შენთან ახლოს ყოფნა, ძალიან ბავშვური ხარ, ზედმეტად ბავშვურიც კი, ნორმალური გოგოებისგან ძალიან განსხვავდები... ფერადი და ცანცარა ხარ, სხვას შეიძლება ეს მოსწონდეს, მაგრამ მე აღარ.. დიდი ბოდიში ლლიზა, მაგრამ ჩვენ რთად ვეღარ ვიქნებით...
ამ წერილიდან დასკვნა ვერ გამოვიტანე, თუ არ მოვწონდი, მაშინ რაღატომ იყო ჩემთან ორი თვე მეთქი ვფიქრობდი, ერთი პერიოდი იმაზეც ვიფიქრე, რომ ძმაკაცებში უტყდებოდა ჩემნაირი ავადმყოფის ბიჭად რომ იყო და ან კიდევ ჩემი მშიშრობის გამო მიმატოვა მეთქი, მის გამო აივნიდან სამჯერ ვცადე გადავმტარიყავი, მითუმეტეს, რომ ჯერ მარტო გარეთ გასვლის რა დონეზე მეშინია და მერე კიდევ სიმაღლეზე აღარაა საუბარი...
- მშვენივრად თავად როგორ გიკითხო?
გაბრაზება და სევდა ჩემში ერთად იყო, ცოტაც და გული გამისკდებოდა მეტი ემოციისგან, იქვე ტუმბო იდგა და რომ არ წავქცეულიყავი ცალი ხელით იმას დავეყრდენი..
- არაჩვეულებრივად... სად ხარ რომელ კლინიკაში?
- რა შენი საქმეა?
- არა ისე...
- არაა შენი საქმე,ახლა გაგახსენდა ხო? მე ისევ ისეთი ცანცარა და ავადმყოფი ვარ, ტყუილად ნუ შეიწუხებ თავს..
ალექსი გამოვიდა სააბაზანოდან, სულ გაწუწული და პირსახოც შემოხვეული.
- რა ხდება?
- არაფერი, მეგობარია.
- კაი მაშინ მე იქით ჩემს ნახეევარში გავალ ჩავიცვამ.
- კაი...
სულ სველი ალექსი ძლივს დადის კაფელზე და ფეხები უცუავს, მის დანახვაზე კისკისი მიტყდება.
- რა გაცინებს? მიყვირრის ფარდის უკან მდგარი ალექსი და თავადაც ხიხვინებს..
ტელეფონს მივუბრუნდი..
- რა იყო ჯერ არ დამშორებიხარ და უკვე ახალი ბიჭი ააგდე?
- მერე შენ რა? რა შენი საქმეა? ის არაა... მაგრამ არ ვაპირებ შენთვის რამის ახსნას..
- , ისედაც ვიცი სადაც ხარ, მოვდივარ ხოლმე..
- რა? ალო... ალო...
ტელეფონი გათიშა... ვერ გავიგე რა ჯანდაბაა? სიტყვაზე რაც მიწოდე უარესად მმეშალა ნერვებ, ტუმბოზე მდგარ ვაზას ხელი ვკარი და ძირს ნაწილებად დაიმსხვრა, კედელთან მივედი და იქვე ჩავიკუზე...
არა მაინც რა გავაკეთე ასეთი ცუდი? გულში ვფიქრობდი და ცრემლები თავისთავად მდიოდა...
ალექსი უკე ჩაცმული გამოვიდაოთახიდან, შეშინებული და ცოტა დაბეული იყო, მაშინვე ჩემთან მოვიდა, ჩაიკუზა და ხელებით ცრემლები შემიმშრალა.
- არ გკითხავ რამოხდა, თუ გინდა თავად მომიყევი..
თავი ისევ კალთაში ჩავუდე.... ალექსთან ასე კალთაში თავჩადებულს შემეძლო მთელი კვირა გამეტარებბინა..
- ჩემი ყოფილი შეყვარებული იყო, მაქსი... საშინელი ადამიანია, შეყვარებულიც არ ქვია, სულ რამოდენიმე თვე ვიყავით ერთად, იმის მერე რაც დავშორდით აღარ მოვუკითხივარ, დავშორდით რაა დამშორდა... თვითონაც კია მოსულა, ძმაკაცს წერილი გამოატანა... დაახლოებით ასეთი..
- გახსოვს კიდე?
- იმდენად მეტკინა გული, რომარასდროს დამავიწყდება..
- გისმენ..
- მოკლედ მოაქვს წერილი მის ძმაკაცს, კალიდორში ვდგავარ, ვხსნი და ვკითხულობ...
- გამარჯობა ლიზა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ პირადად ვერ გნახე, შემეშინდასავით... მაგრამ ისიც უნდა ითქვას რომ შენ არაჩვეულებრივი გოგო ხარ, თბილი და საყვარელი, უგრალოდ მე არ შემიძლია მეტად შენთან ახლოს ყოფნა, ძალიან ბავშვური ხარ, ზედმეტად ბავშვურიც კი, ნორმალური გოგოებისგან ძალიან განსხვავდები... ფერადი და ცანცარა ხარ, სხვას შეიძლება ეს მოსწონდეს, მაგრამ მე აღარ.. დიდი ბოდიში ლლიზა, მაგრამ ჩვენ რთად ვეღარ ვიქნებით...
რა უნდა მეფიქრა? თავიდან მეგონა, რომ უბრალოდ ცხვენოდა ჩემი, მერე მეგონა რმ მართლა ძალიან ცანცარა და ტუტუცი ვიყავი ან ზედმეტად ბავშვური... მერე კი მივხვდი სინამდვილეში, რომ საქმე ჩემს ავადმყოფობას ეხებოდა, მაგრამ ახლა, ახლა რა უნდა ჩემგან? ნუთუ შეიძლბა ადამიანი იმის გამო გძულდეს, რომ მას რაღაც ნაკლი აქვს...
- შენ არავის სძულხარ, დაახლოებით მივხვდი რა ტიპიც იქნებოდა, სამი კვირის ზმანით როიჩითებიან სკოლაში, თავზე ბენდენით და აყროლებული იღლიებით რომლის სუნსაც მხოლოდ ოდიკოლონის ხარჯზე ცდილობენ... გოგოს ხამი ბაბულიკა ტიპი..
- ეგაა ზუსტად... ის არ მადარდებს, რომ ასეთია უბრალოდ მან იეთი რამ მიწოდა...
- რა?
- .... ზუსტად ასე.... არ ვიცი რა დავუშავე..
- კაი დაწყნარდი გთხოვ...
კალთიდან თავს მაწევინებს და ისვ ცრემლებსმწმენდს..
- ყველა დავღალე ჩემი პრობლემებით.. შენზე ხო ზედმეტია საუბარი.. უბრალოდ იმაზე მეტს კი არა ძალიან ბევრს აკეთებ ჩემთვის იმასაც კი რაც შენ არ გევალება...
- ლიზა, მომისმინ, შენ არაჩვეულებრივი ადამიანი და გოგონა ხარ, სულაც არაა აუცილებელი სხვებივით რობოტივით იარო, მე მაგალითად შენნაირი გოგო მომეწონებოდა, რომ მქონოდა სკოლაში ამის შანსი...
ყოველთვის მიმზიდველი ვიყავი ( არ ვბლატაობ) ერთ-ერთი წარმატებული ქუჩაშიც და სკოლაშიც, ყველ გოგო მე მეხვეოდაა... ვეძებდი ვინმეს ისეთს ვისაც მართლა შევიიყვარებდი, ჩემს გარშემო ყყელა ისეთი გოგონა იყო, რომლებიც ბარბს უფრო ჰგავდნენ ვიდრე გოგონას, მაკიაჟით და მაღალი ქუსლებით, ასეთი გოგოები არ მიტაცებდნენ...
- ყველა ასე არ ფიქრობს...
- რაღაც მოვიფიქრე, გინდა კინოში წავიდეთ?
- როდის?
- დაახლოებით ერთ საათში.
ფეხზე წამოდგა..
- კი რატომაც არა...
ალექსმაგაიღიმა და თავის ნახევარში გავიდა, ოღონდ ახლა უკვე მეორე ოთახში...
ალექსი გავიდა თუ არა, მაშინვე კარებზე კაკუნია... ვაღებ..
- გამარჯობა...