როგორია როცა ერთ ადგილას ხუთი წელი იზრდები და შემდეგ სხვა ადგილას გადახვალ საცხოვრებლად იმისთვის, რომ კარგი განათლება მიიღო. ხუთი წლის,ბავშვი რომ იზრდები სუთა ჰაერზე და შემდეგ "აყვავებულ" ქალაქში რომ ჩახვალ და ყველაფერ კარგს მოშორდები განა კარგია ეს? სანამ წამოვიდოდი სამება მხოლოდ ერთხელ ვნახე და ისიც თბილისში ჩამოსვლამდე 1 თვით ადრე-მარიამობაზე ავედი და უფრო გამოვცოცხლდი და გავხალისდი. როგორც პატარა ბავშვს სუპრიზი მომიწყვეს. ამიყვანეს 6კილომეტრიან გზაზე ფეხით და სანამ სამებას ვნახავდი თვალები დამახუჭინეს. 2წუთის შემდეგ ქვასაც დავკარი ფეხი შემთხვევით, მაგრამ არაფერი მიგრძვნია რა.
ისეთი გახარებული ვიყავი, რომ მზად ვიყავი როცა თალებს გავახელდი დედ-მამას ჩავხუტებოდი და ერთად გადაგვეღო ფოტოსურათი(პატარა ვიყავი და ფოტოს გგადაღება არ მსიამოვნებდა, ნუ ეხაც... მაგრამ ი მდროს ძალიან მინდოდა) როგორც იქნა გავახილე თვალები და ჯერ მარტო ხეები მოჩანდა და ყვავილები. დედამ იისფერი ყვავილები დამაკავებინა ხელში და ისევ დამახუჭინ თვალები.ორი წუთის შემდეგ კვლავ გავახილე თვალები...ღმერთო ჩემო რა სილამაზე იყო...ღმერთო!!! დედაჩემმა მითხრა იისფერი ყვავილები ისე დამეკავებინა,რომ სამება არ დამეფარა. შემდეგ ჩემს წინ დაჯდა და ფოტოაპარატი ამოიღო.გადაიღო ფოტო და მაჩვენა. მითხრა:"ეს მოგონება და ეს ფოტო ჩვენს მეხსიერებაშუ მუდამ იქნება და არასოდეს დაგვავიწყდება"-ო. ეს 1თვის შემდეგაც მახსოვდა და ახლა...7წლის შემდეგაც მახსოვს.
უბრალოდ წარმოიდგინეთ ჩემს ადგილას თავი...რა სილამაზე ვნახე...