-ეხლა ეს კაბაა?-დაბღვერილი წუწუნებს ნინა.
-აუ შემომაკვდება რა შენი და! ნახე რას დამიმსგავსა საქორწინო კაბა! ქორწილში კი არა ამას ყანაში თუ ჩავიცმევ მარტო!-შუბლშეკრული ვუყურებ ჩემს საქორწინო კაბას რომელზეც ფლომასტერით "ლამაზი" გულია დახატული. ჰო, მაგარი ლამაზია! ხვალ ქორწილი მაქვს, მაგრამ ჩემი ულამაზესი კაბა , რომელიც ხვალ უნდა მეცვას ვეღარასდროს მეცმევა! სვანეთიდან ჩამოვაღწიეთ , კარგი იყო მიუხედავად იმისა, რომ ვერაფერი დავათვალიერე , მაგრამ სახლში მოსულს ასეთი სანახაობა დამხვდა. ნინამ, რომ გაიგო ჩამოვდიოდი ჩემთან მოვიდა და სახლში მელოდებოდა თან თავისი პატარა და ტასო წამოიყვანა. თურმე სანამ ნინა დედაჩემთან ლაპარაკში იყო გართული ტასიკო ოთახში ასულა და ჩემი კაბა მოეწონა, ხოდა იფიქრა სურპრიზს გავუკეთებო და ფლომასტერით დამიხადა დიიიდიიი, დიიიიდი გული! რა ვქნა ახლა მე?! ხვალ ქორწილში ამ საყანე კაბით მივიდე თუ ახალი ვიყიდო?! როგორ უნდა მოვასწრო ახალი კაბის ყიდვა უკვე საღამოს 8 საათია! უხხ, ტასო 4 წლის რომ არ იყო გაგბრდღვნიდი! მაგრამ მიდი და უყურე ამ სინდიოფალას ესე საყვარლად , რომ მარწმუნებს არ მინდოდაო!
-ალ მინდოდა. მე მეგონა გაგახალებდი.-ცრემლებს იწმინდავს და მეც საბოლოოდ ვლბები, მაგრამ სამაგიეროდ ნინა არ იცილებს თავის "სახლში მივალთ დედას ვეტყვი და დაგერხევა" მზერას.
-არაუშავს ტასიკო. არ ინერვიულო ახალს ვიყიდი.-კი აბა რა! ერთი მე ვიყიდი ახალ კაბას და მეორე ტრამპი არ შეუშვებს თავის ქვეყანაში უცხოპლანეტელებს! ტასოს დედაჩემს ვუტოვებთ და მე და ნინა გარეთ გამოვდივართ.
-რავქნა ხვალ?-წუწუნით ვეკითხები ნინას.
-მაგ გულის ადგილას , რომ ამოჭრა? -რომ ხედავს რა დამპალი თვალებით ვუყურებ ამატებს-რას მიყურებ მაგ სიკვდილის პირას მყოფი დინოზავრის თვალებით, ძაან ლამაზად გექნება.-მხრებს იჩეჩავს.
-ეხლა თუ არ გინდა , რომ გალამაზებული გაგიშვა ტრავმატოლოგიურში მოკეტე და დამეხმარე რალური რამის მოფიქრებაში!
-უიმე, ესეთ უჟმურს ვინ მოგიყვანს ცოლად?
-უკვე მოვყავარ ასე, რომ გააჩუმე ეგ შენი გრძნეული ენა და მიშველე რამით !
-მოკეტე და მაცადე ფიქრი!
ჰო, მაგრად მომაკეტინა. მგონი ხვალ ქორწილი აღარ მექნება, სამაგიეროდ ტასიკოს ქელეხში გეპატიჟებით ყველას!
-ეხლა აღარაფერი აღარ იქნება ხო ღია?-შუბლშეჭმუხნული მეკითხება ნინა.
-24 საათიანი საქორწინო კაბების მაღაზია სად უნდა არსებობდეს შენი აზრით?!-თვალებატრიალებული ვეკითხები.
-მივიყვან ტასოს სახლში და მოვკლავ!
-ტასოს მოკვლა მაინც ვერ მიყიდის ახალ კაბას, დაანებე ბავშვს თავი. აუ იზოლდას , რომ დავურეკოთ?-იზოლდა არის ჩემი პირადი მკერავი. ადრე მითხრა რა დროსაც არ უნდა დაგჭირდეს დამირეკე დაგეხმარებიო.
-სხვა გზა არც გვაქვს.
-ჩემი ტელეფონი შიგნითაა შენი მომე.
ნინას ტელეფონს ვიღებ და იზოლდას ვურეკავ:
-იზოლდა დეიდა..ნენე ვარ..კარგად თქვენ?..იზოლდა დეიდა უნდა დამეხმაროთ, ჩემი უკანასკნელი იმედი ხართ!..ხვალ ხომ იცით ქორწილი მაქვს, მოსაწვევიც გამოგზავნილი მაქვს თქვენთვის, საქორწინო კაბა კიდევ ბავშვმა გამიფუჭა და არვიცი რა წყალში გადავვარდე..
-მტკვარში გადახტი უფრო გაგისწორდება.-ჩაიქირქილა ნინამ და მხარზე ისეთი წავკარი კინაღამ კიბეებიდან პირდაპირ ასფალტს ჩავახუტე.
-ანუ ვერანაირად ვერ მოასწრებთ კაბის შეკერვას..რა გაეწყობა მაშინ, მაინც დიდი მადლობა..-უკვე ვთიშავდი ის ერთი სიტყვა , რომ თქვა ყველაფერში ცვლილება , რომ შეაქვს. დიახ, გამოიცანით , იზოლდამ თქვა სიტყვა "მაგრამ"!
-ანუ გაქვთ კაბა, რომელიც საქორწინოა და ძალიან ლამაზია?!..იზოლდა დეიდა , ახლა, რომ მოვიდე ძალიან მეუხერხულება , მაგრამ..უუუდიდესი მადლობა! 15 წუთში მანდ ვიქნებით!
-რაო ? -ინტერესით მკითხა ნინამ.
-შენ ყრუ ხარ? მოდიოო, მოდიოო! მეშველა ნინა! იმედია 90-იანი წლების კაბაზე არ მეუბნება და რაღაც ძაან ლამაზი კაბა დამხვდება იქ. ძაან ლამაზიც არმინდა ჩვეულებრივი კაბა მინდა რა.
ნიცას მანქანის გასაღები გამოვართვი და ზუსტად 14 წუთში იზოლდას სახლის წინ ვიდექით.
-მოდით გოგოებო , მოდით.-გადაგვკოცნა ორივე და სახლში შეგვიპატიჟა.
-აუ იზა შენს იმედზე ვართ.-ჰო რაიყო, იზა აბა ისე როგორ, კაი დაქალებივით ვართ ჩვენ!
-აქეთ მოდით და განახებთ ჩემს შედევრს.
განათებული ოთახისკენ წაგვიყვანა. ოთახში შევედით და..ეს ის არის! ეს იქნება ჩემი კაბა რაც არ უნდა მოხდეს და ეს კაბა აუცილებლად შორს უნდა ვამყოფო ტასიკოსგან!
კაბას ვიღებთ მადლობას ვუხდით იზოლდას და გამოვდივართ.
-აღიარე ახლა , მე, რომ არა ხომ ვერ იშოვიდი კაბას?-მეკითხება ნინა.
-შენ ვისთან ხარ?-მეცინება ნინას კითხვაზე.
-შენ დაუნახავო! მე , რომ არა ვისი ტელეფონით დარეკავდი?
-ოოო, გააფსი რა.-ვეუბნები და მანქანას ვძრავ.
მივაღწიეთ სახლში! ხვალ ყველაფერი იქნება მაგრად! ნინას და ტასიკოს ვაცილებ და ოთახში ავდივარ. მინდა, რომ თორნიკეს დავურეკო, მაგრამ აი რა ვუთხრა , რომ დავურეკო?! რა საშინელი შეგრძნებაა , როდესაც ვერ აკეთებ იმას რაც ასე ძალიან გინდა! მინდა, რომ დავურეკო, მინდა, რომ მოვიდეს აქ, აქ და ახლავე! მაგრამ რათქმაუნდა მე ამას არ გავაკეთებ..

გიორგი:
მართლა მიყვარს ნენე! რა ვქნა? გეგმა მჭირდება! ვერ დავუშვებ , რომ დაქორწინდეს. ქორწილში შევალ და ვეტყვი, რომ არ მინდა ცოლად გაყვეს თორნიკე ლაშხს, მე ეს არ უნდა დავუშვა! სულელი ვიყავი , როდესაც ის ტექსტი მივწერე, ყველას გავუშვებ ხელიდან, ყველას მაგრამ ნენეს არანაირად!

ავტორი:
ბევრი იფიქრა. მოუსვენრად დადიოდა ოთახში და ცდილობდა იმ გრძნობისთვის მოეძებნა სახელი, რომელსაც ვერავინ ვერაფერი გაუგო. არ გეგონოთ სიყვარულზე ვსაუბრობდე. არანაირ სიყვარულს არ ჰქონია ადგილი. რა სიყვარულზეა საუბარი , 1 თვეა რაც იცნობს თორნიკეს. ეს უფრო სხვანაირი რაღაცაა..შეჩვევა? არა, შეიძლება შეჩვევაც , მაგრამ ეს სხვა გრძნობაა, სხვა არის, როდესაც ყოველ წამს მისი დანახვა გინდა, მართალია მისი ნახვისას გული არ უძგერს უსწრაფესად, მაგრამ ნერვიულობისგან აჟრიალებს ხოლმე, არც პეპლები დაფრინავენ უბრალოდ , როდესაც მას ხედავს მისი გონება მივლინებაში მიდის და ნენეს ჯიუტი და ამაყი ხასიათი სადღაც ჯანდაბაში მიდის თორნიკეს დანახვისას, შეიძლება მისი დანახვისას ცუდად არ ხდება, მაგრამ მისი დანახვისას თავს ძლივს იკავებს , რომ არ მივიდეს და გაჭყლიტვამდე არ ჩაეხუტოს. ჰო, ასეთი უცნაური გრძნობაა ეს და სახელი არ აქვს. სიყვარული სიყვარულია, მაგრამ ვინმემ ახსენა აქ სიყვარული? არანაირად! ამ გრძნობას სიყვარული, რომ უწოდო დებილი უნდა იყო. სიყვარულის დროს ხომ "ცხოველების ჯოგი" დადის მუცელში, ნენესთან ასეთი რამ არ ხდება , არც თორნიკესთან. არცერთს არ უფეთქავს გული ერთმანეთის დანახვისას, მაგრამ ორივე ნერვიულობს, რომ თავს ვერ გააკონტროლებენ და რამე სისულელეს არ იზამენ. ჰო, ასეთია და რა ვქნა?! შეიძლება მე ვარ ავტორი, მაგრამ ზოგჯერ ჩვენც ვერ ვპოულობთ სიტყვებს გრძნობების აღსაწერად. ჰო, ზოგჯერ გრძნობა იმდენად ლამაზია, იმდენად გიტყუებს მორევში და იმდენად უცნაურად გეჩვენება 1 თვეში გაჩენილი "სასწაული", რომ ვერცკი ასწრებ ამ გრძნობას სახელი შეარქვა. არცმე შემირქმევია..
ნენე ოთახში დადის და კიდევ ფიქრობს. საბოლოოდ ხვდება , რომ ბევრი ფიქრი მხოლოდ თავის უაზრო ატკიებაა და ბოლოს მაინც იმას გააკეთებს რაც გონებას უნდა, ჰო, გონებას და არა გულს! არასდროს მოუსმინოთ გულს! ის გაიძულებთ სულელური ნაბიჯი გადადგათ, დამიჯერეთ, სიყვარულსაც კი გონება მართავს! ბოლოს როგორც ყოველთვის გონებას უჯერებს და ტელეფონს იღებს..ამ წუთიდან იქნებ არაფერი შეიცვალოს, იქნებ არც მოვიდეს თორნიკე მის სანახავად..მაგრამ იქნებ პირიქით? იქნებ თორნიკე მოვიდეს, იქნებ ამ წუთიდან შეიცვალოს ყველაფერი.."იქნებ" , რომ არ იყოს არ აიღებდა ტელეფონს ხელში და არ გააგზავნიდა შეტყობინებას ღამის 2 საათზე თორნიკესთან "მოდი რა ჩემთან". ხანდახან წამებში მიღებული გადაწყვეტილებები ყველაფერს, სრულიად ყველაფერს ცვლის!


სწორედ იმიტომ არ შევწყვეტ ამ მოთხრობას, რომ ვინც მლანძღავთ იმათ დაგანახოთ როგორ მიყვარს წერა ^_^ ეს მოთხრობა თქვენთვის არაფერი, ჩემთვის ყველაფერია. ვისაც არ გესმით ჩემი საერთოდ ნუ კითხულობთ, არჩევანი თქვენზეა, მხოლოდ ის იცოდეთ , რომ თქვენი უარყოფითი კომენტარები უფრო მეტად მაძლევს სტიმულს , რომ დაგანახოთ რა შემიძლია მე! მიყვარხართ ჩემო ტკბილებო და იცოდეთ , რომ ამ მოთხრობას დასასრული აუცილებლად ექნება <3 ხვალამდე <3