დაგვიანებული გამარჯობა მეგობრებო...
პირველრიგში რითიც წერა მინდა დავიწყო ეს ბოდიშია, ჩემი ბოდიში თქვენდამი რომელიც არანაირად არ ამართლებს ისტორიის „მივიწყებას“.
თავი რომ არ მოგაბეზროთ არ დავიწყებ პრობლემებზე საუბარს რომელთა გამოც წერა დროებით შევწყვიტე მაგრამ ამიერიდან გამოვსწორდები.


- დავითი -
უკვე ორ კვირაზე მეტი გავიდა რაც ევას ჯანმრთელობა უცვლელია, ახლაც მასთან ვზივარ და ვუყურებ, ვუყურებ საოცრად გამხდარ და გაფითრებულ ევას და ვფიქრობ „ რატომ ღმერთო ნუთუ ამას იმსახურებდა ჩემი გოგონა? ის ხომ წყალივით სუფთააა... ის ხომ საოცრად უბოროტო და კეთილია. რატომ არ შეიძლება ერთად ბედნიერები ვიყოთ. რატომ ემატება ერთ უბედურებას ყოველთვის მეორე... ასე უგონოდ მყოფიც კი ანგელოზს ჰგავს. ნუთუ იმსახურებს ის მუდამ განსაცდელში ყოფნას? „
ფიქრებში ვიყავი გართული როცა სუსტი ხმა გავიგონე, ხმა რომელიც წელიწადზე მეტია ჩემს ყურებს არ სმენიათ
-მა..მა
საოცრად გაკვირვებული და გახარებული ვიყავი რომ არა ევას ლამაზად მოხამხამე თვალები ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი მეგონებოდა, არ ვიცოდი რამექნა დავიბენი... დავიბენი და ერთადერთი რაც იყო ის შევძელი რომ მოვხვეოდი

- ევა -
თვალები როგორცკი გავახილე მამა დავინახე... საოცრად სევდიანი და ნაადრევად დაბერებული მეჩვენა, ერთადერთი რაც შევძელი მამას დაძახება იყო.
-ჩემო პატარა... ლაპარაკობ მა... ყველაფერი ადრინდელს დაუბრუნდება მამას ანგელოზო
მამას თბილ ხელებს ვგრძნობდი სახეზე მაგრამ ვერაფრის თქმას ვბედავდი რადგან მეშინოდა... მეშინოდა ეს ყველაფერი სიზმარი არ აღმოჩენილიყო და ჩემი სიტყვები ისევ ჩუმ ფიქრებად არ დამრჩენოდა
-ახლავე ჩემო პატარა წავალ და ექიმს დავუძახებ, ახლავე დავბრუნდები ხო? ცრემლიანი მკოცნიდა და ოთახიდან გავარდა

- ნინა -
ეკლესიიდან ისევ საავადმყოფოს მოსაცდელში დავბრუნდი, ნოე ორი დღეა რაც მივლინებაში წავიდა მაგრამ საათიც არ გავა ისე, რომ ევას ამბავი არ იკითხოს, საკუთარ თავს ადანაშაულებს ევას ცუდად ყოფნაში. მესმოდა მისი, მესმოდა რადგან ერთიწლის უკან მეც იგივეს ვგრძნობდი, მსხვერპლი კი ორივე შემთხვევაში ევა აღმოჩნდა. ანასტასია მთელი დღეები ჩვენთან არის, წუთითაც კი არ გვტოვებს, შემიძლია დავიფიცო რომ ამდენი წლის მანძილზე არ მინახავს ადამიანი რომელსაც მეგობრის ასე სიყვარული შეუძლია, სულ გვამშვიდებს მაგრამ როგორცკი მარტო რჩება უსუსური ბავშვივით ტირის და უფალს სთხოვს ევას გამოჯანმრთელებას..
ის ის იყო წყლის ამოსატანად ვაპირებდი ჩასვლას პალატიდან დავითი რომ გამოვარდა ექიმს რაღაც უთხრა და ბედნიერი მოვარდა ჩემთან
-ნინა ნინა... ყველაფერი დამთავრდა გესმის? გაუძლო ევამ.. ამ დაბრკოლებასაც გაუძლო... ჩვენი ევა ნინა კარგად იქნება, ჩვენი გოგონა გონს მოვიდა, არ გაგვწირა.. ვერ გაგვიმეტა უბედურებისთვის.

- ანასტასია -
დათო ბიძიას სიტყვების შემდეგ მივხვდი რომ გავცოცხლდი... მივხვდი რომ აწი ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდებოდა და ემოციებისგან დაცლილი ბოლო ხმაზე ავტირდი, ამავდროულად ვიცინოდი შიგადაშიგ
-დამთავრდა ბიძია... დამთავრდა ჩვენი წამება... აწი ყველაფერი სხვანაირად იქნება, აწი ისევ ფერადი გახდება ყველაფერი, ჩემი ევა...
ვიგრძენი როგორ ჩამიხუტა ორივემ და გული სიხარულით ამევსო.

- ევა -
მამას გასვლისთანავე ექიმი შემოვიდა პალატაში
გამსინჯა და მითხრა რომ ყველაფერი კარგად იყო და ამიერიდან ჩვეულ ცხოვრებას დავუბრუნდებოდი, მაგრამ ...
იყო ერთი მაგრამ, მეშინოდა მორიგი იმედგაცრუების და ჩუმად ვიყავი პალატაში დედა შემოვიდა (უფროს წორად შემოვარდა) და ჩამეხუტე
-დედას ანგელოზო.... როგორ ხარ დე
ნაზად მისვამდა სახეზე ხელს, თვალები ამიცრემლიანდა და ვფიქრობდი გამებედა თუ არა როცა ჩემდაუნებურად ჩავიჩურჩულე
- დეე...
დედას რეაქცია? ბედნიერება, გაოცება და სხვა მრავალი ამოუხსნობი ემოცია იკითხებოდა მის თვალებში
-ლაპარაკობ დეე, ყველაფერი დაძლიე დედას ანგელოზო ... ჩემი ევა დამიბრუნდა გესმით ხალხო?
დაიყვირა და სიხარულისგან უფრო ატირდა, მამა შემოვიდა პალატაში და დედა მივარდა
-ჩვენი ევა დავით ჩვენი გოგონა... დაგვიბრუნდა გესმის? ხვდები ეს რას ნიშნავს? მადლობა უფალო დიდი მადლობა ამ სასწაულისთვის
მოულოდნელად გამახსენდა რომ მანქანაში ნოესთან ერთად ვიჯექი
-ნოე... ნოე როგორ არის ?
-არ იდარდო ფერია ნოე კარგად არის არ მოგშორებია ეს დღეებია ძალიან ღელავდა, რამოდემინე დღეა მივლინებაშია წასული, იმკვირაში დაბრუნდება.
-ანასტასია?
-ერთი სულიაქვს შემოსვლამდე, ცოტახნით გავალთ მამი მე და დედა და ანასტასიას შემოვუშვებთ ხო?
-კარგი
ორივეს გავუღიმე და ანასტასიას დაველოდე... ჩემებს კარგად ვიცნობდი და ვიცოდი რომ ემოციების დასაცლელად ჩემგან გასვლა სჭირდებოდათ, რადგან მე არ მეგრძნო როგორ სტკიოდათ ჩემი ‘მდუმარება’. ბედნიერი და ღიმილიანი ანასტასიას დანახვისას ყველაფერი გადამავიწყდა
-ჩემო ლამაზო... როგორ მოენატრე შენს დაიკოს, ამიერიდან წამითაც არ მოგიშორებ გვერდიდან
გამეცინა და ჩავიციე ვანიშნე ჩემთან დამჯდარიყო
-პატარავ იცი ნოე როგორ ნერვიულობდა? სულ აქ იყო
-მხოლოდ იმიტომ რომ თავს დამნაშავედ თვლის
როგორც ჩანს არიცოდა ტასომ რომ ვსაუბრობდი და ‘თვალებდაჭყეტილმა’ გამომხედა
-არცკიმჯერავს, ნუთუ ... ვაიმე ღმერთო (საოცრად დაბნეული და გახარებული იყო)
-ამიერიდან ვეღარ გამაჩუმებ
გავუცინე და ჩავეხუტე...

1 კვირა გავიდა, ნელნელა ყველაფერი მის ადგილს დაუბრუნდა, მე უკვე სახლში ვიყავი... სახლში სადაც აღარ მეგულებოდა მოწყენილი მშობლები, სახლში სადაც ყველა გაღიმებული დადიოდა.. მეც დიდხანს ვიძინებდი თავში მოხვედრილ რბილ მატერიას რომ არ გავეღვიძებინე
-ევაჩკა რაარის რა ძილისგუდა გახდი გოგო ადექი ფეხზე
-ანასტასია 3 თვლაზე თვალებს გავახელ და ჯობია აქ არ დამხვდე, ჯერ ევაჩკას და შემდეგ გაღვიძების გამო
-ოჰოჰოჰ ატლიკინდა... რაკარგი იყო პასუხს რო ვერ მიბრუნებდი (იცინის)
-აჰა ანუ ეგრე არააა? ვიწყებ თვლას სამი... ორი... ახლა სად გამექცევი
ბალიში ავიღე და კარებში გასულ ანასტასიას გავეკიდე, მთელს სახლში ჩვენი სიცილი ისმოდა, ანასტასია დედასთან შევარდა თავდაცვის მიზნით, ის ის იყო მეც უნდა შევსულიყავი მყარ სხეულს რომ შევეჯახე, აუცილებლად წავიქცეოდი რომარა წელზე მოხვეული ხელები
-მე... მე... ბოდიში
დავიბნეულმა თავის განთავისუფლება ვცადე
-რა ლამაზი ხმა გქონია
ჩაეღიმა და რომ არა მამას ხმა ალბათ ხელს არც გამიშვებდა
-ადექი მამი? ნოე ჩამოვიდა ნეტა გენახა როგორ ნერვიულობდა შენზე
-ვხედავ მამა წინ მიდგას (გამეცინა) ნერვიულობდა თუ თავს ადანაშაულებდა ეს არის საკითხავი
არვიცი ასე უხეშად რატომ ვთქვი მაგრამ მეც მივხვდი რომ ზედმეტი მომივიდა და ბოდიშის მოხდის მაგივრად სამზარეულოსკენ გავაგრძელე გზა... ანასტასია ჩურჩულით ამედევნა
-გოგო გაგიჟდი? ბიჭი ამბის გასაგებად მოვიდა შენ კიდე...
-ცუდად გამომივიდა ხო?
-ძალიან საყვარელო, მაგრამ არაუშავს მოუხდება
ისევ გამიცინა და დედას გასძახა
-ნინა დეიდა ვერ ვიპოვე შეპირებული ნამცხვარი
-მოვდივარ ანასტასია შვილო რა მსუნაგი ხარ
ვფიქრობდი ჩემს საქციელზე და ფიქრებიდან შეტყობინების ხმამ დამაბრუნა რეალობას, ესემესი გავხსენი და გამეღიმა
„დაუნდობელო, ცოტა სიბრძნეც მონახე შენში,
იცოდე ჩემი მოთმინების ძალი მოცვდება,
შენი ჩემდამი სიძულვილი ჭკუიდან შემშლის
და არვინ უწყის გულდაკოდილს რა წამოსცდე“

-მანახე რა რა მოგწერა
როგორც ყოველთვის უსიტყვოდ მიხვდა ანასტასიამ ყველაფერს და ტელეფონი გამომგლიჯა, ესემესის წაკითხვისთანავე გაეცინა, არა რა როგორ შეუძლია სულ იცინოდეს ნამდვილი პოზიტივია ეს გოგო...
-ხომ ვამბობდი შენნაირი გიჟია ეს ბიჭიც
ტელეფონი დამიბრუნა და ვფიქრობდი რა მიმეწერა
“ფრთხილად ბატონო თქვენივე თამაშმა არ დაგწვათ“
მივწერე და ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე... საკითხავია მე და ანასტასიამ დედას ნერვების მოშლაში უფრო მივეხმარეთ თუ სუფრის გაწყობაში მაგრამ, ცოტახანში ყველანი სუფრასთან ვიჯექით, გვერდით ანასტასია მეჯდა წინ კი ნოე, თვალს არ მაშორებდა რამაც ცოტაარიყოს დამაბნია... არვიცი ასე შეუმჩნევლად როგორ მოახერხა მაგრამ ცოტახანში ჩემი ტელეფონი ახმაურდა
„ჯანდაბას ცეცხლი თუ შენ იქნები დავიწვა“
ხმამაღმა ჩამეცინა რამაც მისი ღიმილი გამოიწვია და ტელეფონი ადგილს დავუბრუნე, აღარ ვაპირებდი მიწერას...
საუზმემ მშვიდად ჩაიარა,ნოეც წავიდა. ხვალ მე და ანასტასია უნივერსიტეტში უნდა წავსულიყავით ამიტომაც მაღაზიებში გადავწყვიტეთ გასვლა...
-ტას შენი აზრით მეთამაშება?
-ნოე? არამგონი პატარავ, ზედმეტად სერიოზულია თამაშისთვის

საღამოს 5 საათი ისე მოვიდა ვერც კი გავიგეთ, იმდენი რამ ვიყიდეთ ალბათ მთელი ცხოვრება გვეყოფოდა სხვა რომ აღარაფერი გვეყიდა, დაღლილები მივაშურეთ ახლომდებარე კაფეს და სანამ შეკვეთას მოიტანდნენ ხალხს მოვავლე თვალი,ანასტასია ჩემს უკან გაოცებული იყურებოდა მეც გავიხედე და... ნეტავ არ გამეხედა ჩემს უკან ნოე იჯდა ქალთან და ბავშვთან ერთად, ორი წამიც არიყო გასული ბავშვის ხმა რომ გავიგე
-მაა ამიშ მელე ნაკინსაც ქო მიკიდი?
-გიყიდი მა აბა რასვიზამ...

-თამაშისთვის ზედმეტად სერიოზული არა ტას?
სიმწრით გამეცინა და ცრემლები შევიკავე.
რა ვიგრძენი? რაღაც საშინელება თითქოს მეტყველება ისევ დავკარგე, მაგრამ რატომ? ჩვენ ხომ ერთად არ ვიყავით? ჩვენ ხომ არანაირი ურთიერთობა არ გვაქვს?... მაგრამ ეს სონეტები? ეს ფრაზებით საუბარი? ნუთუ მისთვის ეს არაფერია? ასეა როგორც ჩანს...


მცირე შეცდომებისთვის ბოდიში... იმედია ისიამოვნებთ ... გპირდებით აღარ დავიგვიანებ ♥♥