ვერაფრით მოახერხა დაეძინა. ძალიან უჭირდა პირველივე დღეს სხვა სახლში და სხვა ლოგინში დაძინება. მითუმეტეს როდესაც გვერდით ოთახში ნერსეს ეძინა.
თბილი ჟაკეტი მოიცვა და უხმაუროდ ჩაიარა კიბეები. კარები უხმოდ გააღო და ეზოში გავიდა.
შემოსვლისთანავე მოჰკრა თვალი, ბაღში ბილიკის ბოლოს არსებულ ჰამაკს და იქით წავიდა. მოკალათდა და ვარსკვლავებით გაკაშკაშებულ ცას დაუწყო ყურება.
ცას ვარსკვლავი მოსწყდა და მან უმალ დახუჭა თვალები. ბავშობაში ბებო ეუბნებოდა თუ ამ დროს სურვილს ჩაიფიქრებ გულით, აუცილებლად აგისრულდებაო. მანაც გაღიმებულმა ჩაიფიქრა სურვილი.
ტელეფონი აწკრიალდა.
- ჰოო, სესოო.
- რას შვები აბა ?
- ჰამაკში ვწევარ და ცას შევყურებ. შენ რას შვები ?
- მომენატრეე.. კიდევ ქალიშვილი ხარ თუ უკვე მოასწარი ? - კისკისი გაისმა მეორე მხრიდან.
- ახლა თუ მოვედი და ელარჯივით გაგაკარი კედელზე ნახავ. - შეუბღვირა თითქოს დაინახავდა.
- მიმიკებს თავი დაანებე და მოყევი..
ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა.
- აფსუს, ქალიშვილი გაგიშვი და რაფერ გაგაფუჭებს ეგ სექსუალური მამონტი, როგორც შენ უწოდებ არ ვიცი. - სიცილით უთხრა და მოასწრო ტელეფონის გათიშვა.
- როგორ მინდა მიგახრჩო.. - გათიშულ ტელეფონს დაუწყო საუბარი.
შემცივნებული, წამოიზლაზნა და სახლში შევიდა უხმაუროოდ.
ხელის მოძრაობით მოძებნა შუქის ჩამრთველი და გაანათა ოთახი.
ახსოვდა რომ საწოლი არ გადაუსწორებია, ახლა კი გადაფარებული დაუხვდა. გაუკვირდა მაგრამ გაიფიქრა ალბათ რაღაც მეშლებაო.
საბანის გადასწია და მრგავალად დახვეული შავი ფერის გველი დახვდა. ერთ ადგილას მიეყინა. სხეული აუკანკალდა, დაყვირება ძლივს მოახერხა.
- აააა.. მიშველეეეთ გთხოოოოოოვთ.. - სასოწარკვეთილი ხმები აღმოხდა.
თანანოს განწირულ ყვირილზე ყველანი მასთან გაჩნდნენ.
- აქ.. აქ.. გველია.. - თვალებიდან ცრემლები სცვიოდა, სახეზე კი მიტკლის ფერი ედო. - მე.. მე..
თვალებზე ბინდი გადაეკრა, სხეულში ძალა წაერთვა. ნერსეს სრაფი მოძრაობა რომ არა იატაკზე დაეცემოდა. ხელში აიტაცა და ლოგინზე დააწვინაა.
- თანანო.. თანო.. - ცდილობდა შეშინებული გოგონა გონზე მოეყვანა. - ეს სათამაშოა.. სათამაშოო.. - საკუთარ თავზე ნერვები ეშლებოდა ასეთი რაღაც რომ მოიფიქრა.
ცხვირთან სპირტით დასველებული ბამბა მიუტანა. თანომ ცხვირი შეჭმუხნა, არ ესიამოვნა მწარე სუნი. თვალები ნელა გაახილა, ნელ-ნელა დაიწმინდა კადრები.
- რა მოხდა ? - შეშინებულმა იკითხა.
- სათამაშო გველის დანახვისას გული წაგივიდა.. - ირონიულად ჩაიღიმა.
- ჰაა? - თვალები დააჭყიტა გაოცებისგა. არადა ისე რეალურად გამოიყურებოდა.
- ჰო..
- და საიდან აღმოჩნდა ჩემს ლოგინში სათამაშო გველი ?! - წარბი ასწია და შეუბღვირა.
- ალბათ გაჩნდა.. - უდარდელად აიჩეჩა მხრები და ოთახი დატოვა.
- შვილო ხომ კარგად ხარ ? - მასთან შეღონებული ნელი მივიდა.
- კი, კარგად ვარ. არ ინერვიულოთ.. - გაუღიმა.
- კარგი.. ძილი ნებისა. - გაუღიმა და მარტო დატოვა.
ბრაზმა მოიცვა, მუშტები ძლიერ შეკრა.
- მასე ხომ ?! დამაცადე შენ.. ყველაფერი ხომ ახლა იწყება.. - კბილები დააჭრიალა.
ძლივს მოახერხა დაძინება, ყველგან გველები ელანდებოდა.
დილით ადრიანად გაიღვიძა, ნელ-ნელა მოწესრიგდა. ცხრა საათისთვის ქვემოთ ჩავიდა, რადგან იცოდა ამ დროს საუზმობდნენ.
- დილამშვიდობისაა.. - ყველას მიესალმა და ნერსეს გვერდით დაიკავა ადგილი.
- დილამშვიდობისა. - თბილი ხმით მიესალმა ქალბატონი ნელი. - როგორ გეძინა?
- მადლობა, კარგად..
- ყავა დაგისხა თუ ჩაი ? - მასთან ქეთი მივიდა და გაუღიმა.
- ყავა თუ შეიძლება. - დაუსხა - მადლობა.
- როგორ გეძინა შეშინებულ გულზე ? - ნერსეს ჩურჩული მისწვდა მის ყურს . სახე დაწყნარებული მიტრიალდა მისკენ.
- კარგად, მადლობა. - გაუღიმა. მამაკაცს გაუკვირდა ასეთი უდარდელი სახე.
საუზმის დასრულებისთანავე ქეთის დაუწყო ძებნა. ბოლოს სამზარეულოში წააწყდა.
- ქეთი, შეგიძლია დამეხმარო ?
- დიახ, თუ შემიძლია.
- ხომ არ იცი ლურჯი ფერის კრასკა ხომ არ მოგეპოვებათ, ოღონდ ფხვნილის სახით.
- კი, ახლავე მოგიტან.- გაუკვირდა რაში სჭირდებაო, მაგრამ წამსვე პარკით მიუტანა.
- მადლობა.. - გაუღიმა და მეორე სართულისკენ გასწია.
იცოდა ნერსე არ იმყოფებოდა სახლში ამიტომ თამამი ნაბიჯებით შევიდა მის ოთახში. სააბაზანოში შევიდა და შამპუნი მოძებნა.
ეშმაკური ღიმილით მოხადა თავსაფარი, ბლომად ფხვნილი ჩაყარა შიგნით და ერთმანეთში აურია მასა. მისი იქ ყოფნის კვალი გააქრო და ოთახიდან გაიძურწა.
საძინებელში შევიდა ცოტახანი ირაკლის ეჭორავა და წაძინებაც მოასწრო. წყლის წყურვილმა გამოაღვიძა, მოემზადა და ოთახი დატოვა.
ღიღინით ჩაუყვა კიიბეებს. სახლში ახლად შემოსულ ნერსეს თვალი ჩაუკრა.
ბიბლიოთეკის დიდი კარი გამოაღო და შიგნით შეიკეტა. ჯერ უბრალოდ ყურება აბედნიერებდა ამდენი წიგნების. ნელა დაუარა კედლებს, ათვალიერებდა ავტორებს, ნაწარმოებებს. რემარკის ,, ტრიუმფალური თაღი’’ აარჩია და იქვე მდგომ სავარძელში ჩაეშვა. რამდენჯერაც არ უნდა წაიკითხოს, არ ჰბეზრდება, იმდენად უყვარს. ბავშობიდან ასეა, წიგნის ერთხელ წაკითხვა არასდროს ჰყოფნიდა, თუ რათქმა უნდა ინტერეს აღძრავდა მასში.
********
საუზმის შემდეგ ნუგზარიმ სთოხვა იასამნების და ყვავილების სათბურში სააქმებიის გაკეთებაში მოხმარებოდა. ტანსაცმელი გამოიცვალა და მასთან ერთად წავიდა.
რამოდენიმე საათი დაჰყვეს იქ. საკმაოდ დამღლელი საქმე აღმოჩნდა, გაოფლილი გამოვიდა. მხოლოდ შხაპის მიღებაზე ფიქრობდა.
სახლში შესვლისას თანანოს ბედნიერ სახეს წაააწყდა.
საღამოს ინციდენტის შემდეგ ძალიან გაუკვირდა თანანოს ასეთი უდარდელი მდგომარეობა. გულში ცუდათ გაჰკრა წინათგრძნობამ. იცოდა ასე კარგად არ ჩაივლიდა ეს დღე.
ოთახში შევიდა, ტანსაცმლისგან განთავისუფლდა და სააბაზანოში შევიდა. წყლის წვეთები ესიამოვნა. შაპონმა თვალები ასწვა, გაუკვირდა კიდეც მაგრამ ყურადღება არ მიუქცევია. თვალები რომ გაეხილა, შეამჩნევდა ლურჯად შეფერილ ქაფს. მაგრამ დაბანის დროს ეს ჩვევა არ დავიწყებია.
პირსაწმენდი შემოიხვია ტანზე და გამოვიდა.
მოემზადა და ქვემოთ ჩავიდა.
კიბეებზე იყო როდესაც კაკუნის ხმა გაისმა სახლში და გასაღებად წავიდა.
ალექსანდრემ ძმაკაცის დანახვისას თვალები დააჭყიტა და პირი ფართოდ გააღო. თვალები რამოდენიმეჯერ დაახამხამა ალბათ მეჩვენება ნამგზავრსო.
- როგორ ხარ ? მარიამი და ქეთი სად არიან ?
- მე კარგად, მაგრამ შენ როგორ ხარ ? რა გჭირს ? ნიძლავი წააგე? - თვალებ გაფართოვებული უყურებდა ალექსანდრე.
- მეც კარგად ვარ, რას დაეყუდე შემოდი. რა ნიძლავი სულ გამოსირდი ?! - უკვირდა ძმაკაცის საქციელი.
- ალექსანდრე ?! - ბიბლიოთეკიდან ახლად გამოსული თანანო მისკენ წავიდა. ნერსეს დანახვისას ტუჩები დაიკვნიტა რომ სიცილი შეეკავებინა. - როგორ ხარ ? - მასთან მივიდა და ჩაეხუტა. - არ შეიმჩნიო გთხოოვ.. - ყურთან უჩურჩულა.
- მე კარგად ტოო.. - სიცილით უთხრა. - ახლა რაღა დააშავა ?! - ჩუმად უჩურჩულა.
- მერე მოგიყვები..
ნერსეს უკან მიჰყვბოდნენ და თან ჩუმად ფხუკუნებდნენ.
- არა, რა გინდა უხდება, ლურჯი მისი ფერი ყოფილა.. - გადაუჩურჩულა და ჩაიფხუკუნა.
- მეც მასე ვიფიქრე და ამიტომ ავარჩიე ეს ფერი. - აკისკისდა.
- მეც გამაცინეთ.. - ორივეს შეუღრინა, დივანზე ჩამოჯდა.
- არა მგონია გაგეცინოს.. - ირინულად უთხრა ალექსანდრემ. - სად არიან მოხუცები ?
- ალექსანდრე, მოხვედი შვილო ?! - მისკენ წამოვიდა ნელი და გულში ჩაიკრა. - როგორ ხარ ? ასე უნდა დავიწყება ?
- კარგად ნელიკო, შენ ? გეკადრება ? - შეიცხადა. - როგორ დაგივიწყებდით..
- მეც არამიშავს.. ძალიან გამახარეთ თქვენი სტუმრობით. - ნერსეს რომ გახედა პირი ღია დარჩა. თვალები დაახამხამა ხომ არ მეჩვენებაო. - ამას რა სჭირს ?
- უხდება ტოო.. იმენა აკვდება.. - ალექსანდრე ახარხარდა.
- ნამდვილად.. - ირონიული მზერით აჯილდოვებს ნერსეს.
- რა მიხდება ? თქვენ რა ყველა დაბოლილები ხართ ?! - გაკვირვებული შესცქერით მათ.
- არა, ნამდვილად ამის ფერია.. ყოჩაღ მაას ვინც ეს ფერი აარჩია .. - სიცილით იძახის ნელი.
- ჩვენც მაგას ვიძახდით.. - სიცილისგან სულ წითლდება.
- ნერსე, თუ გაინტერესებს წადი სარკეში ჩაიხედე და შეაფასე, მერე აზრი გაგვიზიარე. - თვალი ჩაუკრა თანანომ. - მე წავალ..
სანამ ნერსე ადგილიდან დაიძრებოდა, ქარბორბალასავით მოსწყდა ადგილს და ოთახში შეიკეტა. საკეტი რამდენჯერმე გადაატრიალა თან შეამოწმა ხომ მართლა დაკეტილი იყო.
საკუთარი თავით კმაყოფილი იღიმოდა. ლოგინზე წამოგორდა და ჭერს მიაპყრო მზერა. იცოდა ასე ადვილად ვერ გამოძვრებოდა, მაგრამ მაინც არ აინტერესებდა, მთავარია სამაგიერო გადაუხადა. სარკეში ჩახედვისას მისი თავი წარმოიდგინა და აკისკიდა.
******
გაბრაზებული აუყვა კიბეებს იცოდა სარკეში ჩახედვისას კარგი არაფერი დახვდებოდა. ძარღვები სიბრაზისგან დასკდომაზე ჰქონდა. კარგს არაფერს მოელოდა თანანოსგან თან ისეთი ირონიული მზერით უყურებდა.
სააბაზანოდა როდესაც გამოდის ხოლმე არ არსებობს სარკეში საკუთარ არანეკლს არ შეხედოს, დღეს კი რატომაც არ ჩაიხედა.
აი, ახლა სარკის წინ დგას და უყურებს ლურჯად აღაჟღაჟებულ თმებს. თბალებში მრისხანება უდგება, მუშტებს ძლიერ ჰკრავს. უკვე წარმოიდგენს როგორ ახრჩობს თანანოს.
კარებს გაბრაზებული აღებს და ზურგს უკან ძლიერად იჯახუნებს.
- თანანოოოოო.. გამოეთრიეეეეე.. თორემ მოგკლავ უნამუსო ვიყოო.. - კარებზე აბრახუნებს. მის ხმაზე პირდაპირი მნიშვნელობით ზანზარს იწყებს. ყბები ზამბარასავით დაჭიმული აქვს. - გააღე თორემ ხომ იცი მაინც შემოვალ და ვერ გადამირჩები !
- ნწუ, არანაირი სურვილი არ მაქვს ბატონო ნერსე ! არადა, იცი როგორ გიხდებათ ?! - მიამიტური ხმით გამოსძახა. თან ფიქრობს მესამე სართულიდან ხომ არ სჯობს სიცოცხლის დასრულება, ვიდრე მისი ხელით სიკვდილი.
- მიხდება ხოომ ?! - თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრის. - ჩემი ხელით რომ მიგახჩობ და გადმოგაგდებინებ გასრესილი ბაყაყივით ენას, მერე იტყვი კიდევ რომ მიხდება. - კბილებში სცრის.
- ოო, როგორი ბოროტი ხართ ბატონო ნერსე ! არადა ნამდვილად გიხდებათ, ცისფერი თქვენი ფერია. წადით სარკეში რამოდენიმე წუთი კიდევ უყურეთ თქვენს ანარეკლს და ჩემს სიმართლეში დარწმუნდებით. - ცეცხლზე ნავთს ასხავდა.
- წავალ გასაღებს მოვიტან და მერე ატლიკინე ენა, გაჩხიკულო ინდაურო !
- რა საჭიროა ამ ამბის ასე გაბუქება ?! - შეშინებულმა ამოიკნავლა.
- დამელოდე.. - ეშმაკურად ჩაიცინა.
- ეს გინდა ?! - ხელში გასაღებების აცმას აჩხრიალებს და იცინის.
- ახლავე მომეცი.. - ლექსანდრეს უღრენს.
- ალექსანდრე, ჩემი არ სჯერა შენ მაინც უთხარი რომ უხდება.. - დამშვიდდა მხსნელის ხმა რომ გაიგონა და სიცილით გასძახა.
- დაუჯერე თანანოს, ნამდვილად გიხდება. სახე გაგითეთრა ბიჭო. შოკი და კიდევ მოკიც ხარ. - ახარხარდა.
- შენ რაღამ გამოგასირა ბიჭო, ამ თხაჯანას როგორ ჰყვები ?!
- მე მას ქანდაკება უნდა დავუდგა.. - ეშმაკურად იღიმის. - წამოაჯვი რას დამდგარხარ მანდ ?! რისი გაქვს რას იზავ რომ შეხვალ ?! - ირონიულად იძახის.
- მაინც ჭკუას გასწავლი იცოდე !- კბილებში ავისმომასწავლებლად სცრის. თავის ოთახში შედის და ალექსანდრეს ცხვირწინ უჯახუნებს კარებს.
- შე სირო, რამის პაწაწუნა ცხვირი გამიტეხე. - კარებს კეტავს და თვითონაც შიგნით შედის.
- ალექსანდრე არ მაქვს შენი ნერვები, ხმა ჩაიგდე ! - თვალებს უბრიალებს.
- რა დაუშავე ასეთი ?! - სიცილს არ წყვეტს.
- არაფერი ისეთი უბრალოდ საწოლში სათამაშო გველი ჩავუწვინე. - უდარდელად აიჩეჩა მხრები.
- არაფერი ისეთი ?! - გაოცებულმა შეხედა. - გოგოს რომ გული გახეთქოდა. სულ გამოსირდი ბიჭო ?! - ახლა ალექსანდრე გადავიდა შეტევაზე.
- იდი ნახუი რაა..
- უარესის ღირსი ყოფილხარ !
- მოაჯვი აქ და მაშინით თავი გადამპარსე ბოლომდე ! - შეუღრინა.
- არა, რაა, ამ გოგოს ძეგლი უნდა დავუდგა, თან ბაჯაღლოზე ნაკლები არა ! - ჩაიფხუკუნა და მიიღო კიდეც ნერსეს მუშტი ფერდში.

მაპატიეთ ვიცი ის არ არის რასაც ელოდით :(
მაგრამ მომავალში გამოვასწორებ..