თავი 1

დილით მამჩემის ხმამ გამომიყვანა რაღაც უცნაური სიზმრებიდან რომელსაც როგორც წესი ყოველთვის ვხედავ.
_თაიაა ადექი მაა უკვე დროოა თერთმეტი საათი დაიწყო.
_ცოტაც რა მაა და ავდგები.- მუდარანარევი ხმით ვთხოვე და ძილი შევიბრუნე, რამდენიმე წუთში ოთახში უკვე მობეზრებული ნაცნობი ხმა ღრიალებვაბ
- თაიი თაიი ადექი გოგო სწრაფად რა დროს ძილია იყივლა მამალმაო და ზურგზე მახტება...
_ლიიზაა გადაშენდი ახლა აქედან თუ არ გინდა სიცოცხლეს გამოგასალმო 19 წლის ასაკში -ვუღრე და თავს ფუმფულა ბალიშში ვრგავ.
_კაი რა თაიაა რა ადექი სწრაფად დაგავიწყდა დღეს სად მივდივართ?! ეს სიტყვები გავიგონე თუ არა ელვის სისწრაფით გავვარდო სააბაზანოსკენ და კარები ზურგსუკან მივიხურე ჟრუანტელი არ ჩერდებოდა და ნერვიულობა უკვე პიკს აღწევდა, რამდენიმე წუთი დამჭირდა დასაწყნარებლად და ლიზას მივუბრუნდი როცა ჩეი "მაიმუნობა გამახსენდა"...
_ აუ ლიიზ რაღაც რომ გითხრა ხო არ გაბრაზდები?
_ ვინერვიულოო?! (გაჰკივის) ახლა რაღა ჩაიდინეთ ქალბატონო თაიაა ?
_ლიზუუშ დაჩის შენი ნომერი მივეცი და ჯერ არ დაურეკავს? ამ სიტყვების თქმა იყო და საშინელი ბრაგუნი ისმის სააბაზანოს კარებზე,
_რა გააკეთეე? გადაირიე გოგო შეენ? თაია ახვლედიანო არ გაცოცხლებ იცოდე მეე მე მე .... მე მიკეთებ გოგო მაგას შენ ხო მოგკლავ და იმას ზედ მოგაყოლებ იცოდე ,-ააა ეაპარაკე ახლა ამას რა აყვირებს ნეტა ვიცოდე ვითომ ცუდი ბიჭი იყოს ამოვარდა შარვიდან.
_კაი რაა ლიზუშ...- სააბაზანოდან გამოვედი და ძალიან ნაზად ვუთხარი, იცი როგორ მთხოვაა? მაპატიე რაა! თან რა გინდაა არაა ცუდი ბიჭი მოსწონხარ რა, -ამის გაგონებაზე მოდნა ქალბატონი და საუბარი დღევანდელ დღეზე გადაიტანა.
_კაი ქალბატონო, აბა რა მიგვაქვსო დღესო..?- არ დასცალდა სიტყვის დასრულება ლიზას კარები რომ შემოიღო..
_რაო გოგოებო ემზადებით ?
_გიორგი ბიძიაა წამოხტა უცებ ლიზა და მამას გადაეხვია თქვენ გაგვაცილებთ ხო დიდუბემდე?!
_კი ლიზა მე გაგიყვანთ თქვა და სევდანარევი ღიმილით გამომხედა.
_კაი რა მა რა იქ ხო არ გადავდივარ საცხოვრებლად არაა? ერთი კვირით წავალ ვნახავ დედას სოფელს როგორ ცხოვრობდა რას საქმიანობდა დავათვალიერებ მის ნივთებს და ბებიას გავიცნობ.. -უცებ მკლავები მაგრად მოვხვიე კისერზე და ლოყაზე ვაკოცე.
_ჩემო გადარეულო გოგო, კაი მა ჩაიცვი ნივთები უკვე მზად გაქვს აი ლიზაც მზადაა და წავიდეთ -მამამ მანქანის გასაღები აიღო და ეზოში გავიდა.
ლიზამ მომხვია ხელი და გარეთ მიმითითა ნახევარ საათში უკვე დიდუბის სადგურზე ვიყავით მამას გამოვემშვიდობე და მის სევდიან მზერას ავტობუსში ასვლამდე ვგრძნობდი, მერე ლიზამ დამამშვიდა და მითხრა მეფიქრა როგორ თბილად დამხვდებოდა ბებო და ჩემში მის შვილს დაინახავდა მეც მიხაროდა თავიდანვე დადებითად ვიყავი განწყობილი მაგრამ ვფიქროობდი ადამიანზე რომელიც ჩემს დაბადებას გადაყვა და ბებიაჩემზე რომელიც არც კი მინახავს ვფიქრობდი როგორ მიიღებდა ასე უეცრად მის შვილიშვილს რა გრძნობა დაეუფლებოდა ჩემს დანახვაზე გული თუ ეტკინებოდა, ფიქრებში გართულს ჩამეძინა ისე რომ ვერც კი მივხვდი როდის მივედით დანიშნულების ადგილას. რო არა ლიზას მხარზე კბენა ვერ მივხვდებოდი უკვე ჩასვლის დრო რომ იყო უცებ შევამჩნიე მანქანა გზის გასაყართან რომელიც ჩვენ გველოდებოდა და შატილში მიგვიყვანდა.
_თაი ნახე რა ბიჭია !!! იქ არსებულ უდიდეს სიმყუდროვეს არღვევს ლიზა მისი წკრიალა ხმით ?!
_რა ბიჭი ? მოიცა რა ლიზუშ რა შენ სულ ასეთ რაღაცებზე როგორ უნდა ფიქრობდე ქალო?!- თავიდან ვიცილებ ლიზას.
_საღაომშვიდობის! მესმის უცნობი ბოხი ხმა და უცებ ჩემს წინ მდგარ ნამდვილად სიმპათიურ შავ თვალება ბიჭს ვუყურებ მუქი წაბლისფერი თმით ერთი თავით მაღალი ჩვენზე -აი თურე ვიზე გაკიოდა ლიზა ვიფიქრე და უაზროდ შევაშტერდი.
_საღამომშვიდობის -არ აყოვნებს ლიზა და წინ უხტება აცნობს საკუთარ თავს და ყველაფერს უკაკლავს რატო და როგორც მოაღწია აქამდე....
_და თქვენ, თქვენ ვინ ხართ? რა გქვიათ იკითხა უცებ მისგან მოჯადოებუმა ლიზამ
_მე გაბრიელი -ვარ მესმის და უცებ ერთიანად დამიარა ტანში ვერ გამეგო რა დამემართა ან რა რექციები მქონდა ამ უცხო ადამიანზე ვინ იყო საერთოდ ან რატომ გამოგველაპარაკა. უცებ მზერას მიშტერებს და იწყებს.
_ მე ლამარა ბებიამ გამომიშვა ორი გოგო უნდა იყოსო და წამოიყვანეო =ამბობს ბებიაჩემზე და მე მიბრუნდება _თქვენ ...?!
_მე? .. მე თაია მქვია თაია ახვლედიანი თავაწეული ვპასუხობ და გამოწვდილ ხელზე ხელს ვართმევ -ლამარა ბებიაჩემია დედაცემის დედა.
_აჰა გასაგებია... თაია - ისე ლამაზად თქვა ჩემი სახელი კიდე ერთხელ გამაჟრჟოლა -კარგი თაია წავიდეთ მაშინ.... ლიზამაც არ დააყოვნა და მანქანაში ჩასკუპდა ....
მანქანის ფანჯრიდან ულამაზეს გარემოს ვაკვირდებოდი და მინდოდა უმისამართოდ მევლო გაშლილ ტრიალ მინდორზე დაკიდებული მთებისთვის საათობით მეყურებინა და ფიქრებში დავკარგულიყავი დაუფიქრებლად წამოვიძახე სიტყვა დედა და წამსვე გავაანალიზე რა ვთქვი ამის თქმა და შავთვალებას შემობრუნება ერთი იყო უეცრად მანქანაც გაჩერდა და აღევებული გადავხტი მანქანიდან ჩემი რუგზაკით ხელში... !