-ოღონდ ეს არა! გავიფიქრე ხმამაღლა იმის წარმოდგენისას თუ რა შეიძლება მომხდარიყო წინა ღამით, გონება მთლიანად გათიშული მქონდა ტავადაც გამოფიტული და დარეტიანებულივით ვიყავი წამოწოლილი და ვერ ვიაზრებდი და ახლაც ვერ ვიაზრებ ჩემს მდგომარეობას ნიკუშასთან, რომელიც ჩემზე ნაკლებად არ გამოიყურება, ბოლოს უკვე ცოტა გამოფხიზლებულმა და შერცხვენილმა შევძელი ხმის ამოღება და ნიკუშას ვკითხე
-გუშინ რა მოხდა? ხმაში კანკალი შემერია, არ გამომპარვია ნიკუშას დაჟინებული მზერა თითქოს ჩემს რეაქციას სწავლობდაო
-არ ვიცი! არაფერი არ მახსოვს! ყურთასმენას მისი უფრო დაბოხებული ხმა მისწვდა, რამაც უარესად ამაფორიაქა და გამანერნვიულა, რას ნიშნავს ეს ყველაფერი მთელი ცხოვრება გაურკვევლობაში უნდა ვიყო და არ მახსოვდეს წინა ღამით მართლა ვიწექი თუ არა ნიკუშასთან და როგორ ან რანაირად?!!
-რა? როგორ თუ არ გახსოვს! სულ არაფერი? ხმის კანკალით, ძლივს ვლაპარაკობდი და თავს ძალას ვატანდი არ მებღავლა, დავინახე როგორ წამოდგა ნიკუშა, რაზეც შეცბუნებულმა თავი შევაბრუნე და არ გამომპარვია როგორ ჩაიცინა
-გეგონება გუშინ შიშველი არ გყავარ ნანახი!
-მეღადავები ხო? მე იმაზე ვნერვიულობ გუშინ რა მოხდა თქო და ეს კიდე უაზრობაზე დამცინის! მაგრამ აზრი არააქვს! რაც მოხდა მოხდა, უკან ვერაფერს დავაბრუნებთ! მხოლოდ გადავივლებ წყალს და წავალ და ყველაფერი აქ დავტოვოთ და დავამთავროთ! აღარ მინდა გაგრძელება და იმედია მეგობრებთანაც არ შევიმჩნევთ! ძლივს ხმაჩახლეჩილი ვაბამდი სიტყვებს და ვეუბნებოდი ჩემთვის საყვარელ ადამიანს მწარე რეალობას, რომელსაც ვერც ერთი ვერ გავექცეოდით! იქნებ ჩემი ბრალიც იყო ეს ყველაფერი, მაგრამ მართლაც აზრი აღარაფერს არააქვს! ფრთხილად წამოვდექი, რადგან ჯერ კიდევ ვგრძნოდბი სხეულში მწვავე ტკივილს, გადასაფარებელი კარგად შემოვიხვიე ტანზე და თავს ძლივს ვიკავებდი იქვე არ ჩავკეცილიყავი ტკივილისგან, უეცრად მზერა წითელ ლაქაზე გამიშეშდა და აზროვნების უნარიც დავკარგე, თუმცა მალევე მოვეგე გონს და მზერა შეცბუნებულ, შემდეგ კი ძარღვებ დაჭიმულ ჯაჭვლიანს გავუსწორე, რომელმაც ჯერ წითელ ლაქას შემდეგ კი მე შემომხედა და თითქოს წამისწინდელ სიტყვებს იაზრებდაო და ნელ-ნელა ემატებოდა ბრაზი და გამწარება სახეზე. ჩემი ნივთები ავკრიბე და სააბაზანოსკენ მივდიოდი მკლავში მწვავე ტკივილი რომ ვიგრძენი და როგორ დამქაჩეს ხელზე და ნიკუშას სხეულზე მივეწებე..
-შენ რა გგონია მართლა ასე გაგიშვებ და ყველაფერს ისე დავტოვებ თითქოს არაფერი მომხდარა? შენ რა მართლა მასეთი ნაბი*ვარი გგონივარ მასე რომ გავაკეთო? მიპასუხე! დაიგვირგვინდა და უფრო მომიჭირა ხელი რაზეც წამოვიკვნესე და ცრემლიანი თვალებით ავხედე, მიხვდა და ოდნავ მოუშა მაგრამ ის ცეცხლი და გამწარება არ გამქრალა მისი სახიდან
-მე უბრალოდ აქედან წასვლა მინდა..ძლივს გასაგონად ამოვილაპარაკე და მზერა იატაკს გავუსწორე, მისი ჩქარი სუნთქვა მეცემოდა სახეზე, და სირცხვილის გრძნობას ვერაფერს ვუხერხებდი
-ვერ წახვალ!
-რა თქვი? მისი სიტყვების გადახარშვისას თითქოს გონს მოვეგეო, მაგრამ უარესად შევშფოთდი და თვალებში გავუსწორე მზერა
-რაც გაიგე! აქედან ფეხსაც ვერ მოიცვლი!
-რას ლაპარაკობ? ამის უფლება არ გაქვს! გამწარებულმა წამოვიყვირე,რაზეც ირონიულად ჩატეხა ტუჩის კუთხე და შემდეგ ისევ სერიოზული სახით შემომხედა
-მაქვს თან როგორ! სანამ გადაწყვეტილებებს მიიღებს შენი პატარა ტვინი მანამდე მე უნდა მკითხო პატარავ ახლა კიდე ბევრს ნუ მეტლიკინები და სწრაფად მოემზადე!
-რრ..ა? შეენ? რეებს მეუბნები? არ გაქვს გესმის არა! თავი დამანებე არ მინდა შენთან ყოფნა და საერთოდაც რატომ ჩამოდიოდი რა ჯანდაბა გინდოდა? რას გადამეკიდე ადამიანო წადი და ნაშები აყარე მე შემეშვიი!!! გამწარებული და გაცოფებული ვეღარ ვაზროვნებდი ისე ვყვიროდი და ვისროდი სიტყვებს, უკვე ძალაც კი აღარ მქონდა არაფრის, ერთიანად გამოფიტული და დაღლილი ამ გაუგებრობით ვიგრძენი როგორ ამაკრეს სხეულზე და თბილ გულ მკერდზე მიმიხუტეს, თავს ნება მივეცი და ხელები შემოვხვიე და დავწყნარდი
-დამშვიდდი! ყველაფერი კარგად იქნება! ჩამჩურჩულებდა რაზეც თვალებიც კი მებლინტებოდა მისი ხმის გაგებისას -ხოლო უფლება იქიდან მაქვს, რომ ჩემი ცოლი ხარ! თანაც კანონიერად! უეცრად მისმა ბოხმა ბარიტონმა გამომარკვია და ჩემმა ტვინმა მისი სიტყვების გადახარშვა დაიწყო
-კიიმაგრ..აამ, რროგ..გორ? ხმააკანკალებული ძლივს ვაბამდი სიტყვებს ერთამნეთს და ჩემზე ერთი თავით მაღალ სხეულს თვალებში შევცქეროდი, სადაც სითბოთი და სიყვარულით მიმზერდნენ, შეილება მე მომეჩვენა მაგრამ ხომ დავინახე...
-ხელზე ორივეს საქორწინო ბეჭედი გვიკეთია! თანაც ამ ფურცელზე(იატაკზე დაიხარა და რაღაც ლამაზად გაფორმებული ფურცელი აიღო) ქორწინების მოწმობაა,სადაც ჩვენი სახელები წერია! ამოთქვა ბოლოს და ისევ მკაცრი მზერით გამომხედა, ფეხებში ძალა წამერთვა და თავი ძლივს შევიკავე არ დავცემულიყავი, ამიტომ საწოლის კიდეზე ჩამოვჯექი და გააზრებას ვცდილობდი, სხეულში მიტევდა შიშის, სირცხვილის ჩემი უპასუხისმგებლობის და საერთოდაც დაუფიქრებლობის გრძნობა! თავს ვიწყევლიდი გუშინ გადამეტებული სიმთვრალის გამო, საერთოდაც ჯაჭვლიანთან დაახლოების გამო და ჩემი სიცოცხლის გამო! მიჭირდა მეგობრებისთვის ამეხსნა და მითუმეტეს დედაჩემითვის თვალებში ჩამეხედა,როდესაც ჩამოვიდოდა, ბოლოს გაბედულად, ძლივს შეკავებული ცრემლებით ამოვთქვი
-ახლა? ახლა რაიქნება?
-არაფერი! ერთად ვიქნებით ერთი წელი, რომ ცუდად არ იფიქრონ! ბავშვებსაც იმავეს ვეტყვით რომ ერთმანეთი გვიყვარდა და ასე გადავწყვიტეტ! ნუ ჯერჯერობით მაინც და შემდეგს დრო გვიჩვენებს და ძალიან გთხოვ ტვინს ნუ დაიღლი უაზრო ფიქრით! რასაც ვამბობ ისე იქნება და გადაწყვეტილია პრობლემა! ერთი წელი მიძლებ და ერთი წელი გიძლებ! და ძალიან გთხოვ თავს ნუ დაიდანაშაულებ ნურაფერში! ორივე მთვრალები ვიყავით... დაასრულა თავისი მონოლოგი მე კი გაკვირვებულმა ხმის ამოღება ან თუუნდაც შეწინააღმდეგებაც ვერ შევძელი
-და იქნებ უბრალოდ ჩუმად გავეყაროთ და არაფერი შევიმჩნიოთ? რა საჭიროა ასეთი აყალმაყალი?!
-არანაირად! როგორც ვთქვი ისე იქნება და აქ დასრულდეს ამაზე ლაპარაკი! ახლა კი მოემზადე მე დაბლა ჩავალ და დაგელოდები, ჯერ შენთან გავიდეთ და შემდეგ ჩემებთან წაგიყვან უნდა გაგაცნო, თან ლაპარაკობდა თან ზედას იცმევდა და კარებისკენ წავიდა, სანამ გაიხურავდა კიდევ ერთხელ გამომხედა და მომიგო - ბარგიც უნდა ჩაალაგო! ჩემთან გადმოდიხარ!
-მე არაფერს მეკითხები? უცბათ დავაწიე გაწიწმატებულმა სიტყვა კარებში გასულს, რაზეც წამით შეყოვნდა შემომხედა და გამიღიმა
-არა!





ბავშვებოოო ესეც ახალი დაგვიანებული თავი!!! როგოორ მომენატრეეთ ნეტა იცოდეთ და როგორ მრცხვენია თქვენიი ასე რომ დავიგვიანე და ასეთი პატარა თავი დაგიდეთ! საერთოდ არ ვგეგმავდი დღეს დადებას ისეთი გადატვირთული დღეები მაქვს რო რავიცი მარა მაინც არ მამართლებს თქვენთან! არც მეწყინება თუ შეწყვეტთ კითხვას გაგიგებთ კიდევაც და თუ საჭიროა აღარც გავაგრძელებ დადებას ასე თუ მოისურვებთ არც კი ვიცი თავი რითი ვიმართლო მართლა დავაგვიანე და თან შეცდომებიც თუა მითმეტეს მომიტევეთ მუზაც აღარ მომდის და ესეც ერთ-ერთი პრობლემაა ბავშვებო ძალიიაან მიყვარხაართ და აი ყველაას დიდი უდიდეესიი მადლობაა კომენტარებისტვიის მადლობაა ასე რომ მელოდებით და ასე მაბედნიერებთ თითოეული თქვენგანი ყველაზე კარგები და ტკბილები ხართ მომენატრეთ და ვეცდები ვინც მელოდებით და კიდევ კითხულობთ ამ ისტორიას ძალიან არ გადავიკარგო და მალე დავდო მომდევნო თავი და კიდევ ერთხელ მადლობა თქვენ და მიყვარხართ ყველაზე მეტად და ბოდიში ასეთი უპასუხისმგებლო საქცელითსვის გულს მითბობთ და მახარებთ