იმედი ! თავი 1-2-3-4
თავი პირველი -დამიბრუნეთ ჩემი გოგონა ახლავე-ამოიკვნესა ერთმა 17 წლის გოგონამ რომელის ჯერ კიდევ სამშობიარო მაგიდაზე იწვა და მის ახლად დაბადებულ გოგონას ცრემლიანი თვალებით შესცქეროდა -წაიყვანეთ -გაისმა იქვე მდგომი ქალბატონის მკაცრი ტონი რომელიც მედდასკენ იყო მიმართული -არა! დედა არა ძალიან გთხოვ არ გინდა ნუ დამაშორეფ გთხოვ ის ჯერ სულ პატარაა ... -რა არმინდა ანამარია? რა არმინდა? გამაგებინე გინდა მთელი შენი ცხოვრება ამ ლაწირაკ ბავშვს მიუძღვნა არაა ! ამის უფლებას არ მოგცემ! არდავუშვეფ 17 წლის ასაკში ,,დედა" გერქვას და საზოგადოებამ ზურგი გაქციოს ვერდავუშვებ უკანონო შვილი გაზარდო შენი განათლება ყველაზე მნიშვნელოვანია არმოქცემ უფლებას მთელი შენი ახალგაზრდობა ბავშვს შესწირო ! -არა დედა ძალიან გთხოვ ნუ დამაშორეფ მისი ბრალი არაა გთხოვ არგინდა -თქვენ რას ელოდებით ახლავე დამამშვიდებელი გაუკეთეთ -ქალმა თავისი ანჩხლი ხასიათი კვლავ ექიმებისკენ გადაიტანა...ექიმები ამ ყველაფრის შემყურე დამწუხრებულები უმზერდნენ მწოლიარე გოგონას მაგრამ სხვა რა გზა დარჩენოდათ ერთერთი ექთანი ანამარიასკენ დაიძრა და დამამშვიდებელი სითხე ანამარიას ვენებში ნელ ნელა შეუყვანა -არა არმინდა გამიშვით ახლავე ხელი გამიშით !-კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა გოგონა მაგრამ მის ორგანიზმს უკვე აღარაფრის ძალა შესსწევდა, მზერა მისი პატარა გოგონასაკენ მიმართა რომელიც ამ დროის მანძილზე გაუჩერებლად ტიროდა,მისი პატარა თვალები ცრემლით იყო სავსე მაგრამ ანამარია მაინც შენიშნა მისი ლურჯი ზღვისფერი თვალები რომელიც გითრევდა და მისი თვალების ტყვეობიდან გამოსვლა ძალიან რთული იყო,ხვდებოდა რომ მას ვეღარასდროს ნახავდა ხვდებოდა რომ თვალებს თუ დახუჭავდა მისი პატარა გოგონა იქ აღარ იქნებოდა მის პატარას წაართმევდნენ ახლა ხვდებოდა თუ ვისთვის ან რისთვის ღირდა სიცოხლე.... -ან....ან..ანაბელა -ძალა ნელ ნელა გამოეცალა და მხოლოთ მისი გოგონას სახელი წარმოსთქვა შემდეგ კი მორფეოსის სამფლობელოში გადაეშვა... ქალმა როგორცკი მისი გოგონა თვალებ მინაბული შენიშნა ბავშვს ხელი დაავლო და საავადმტყოფო დატოვა ტაქსი გააჩერა კომფორტულათ მოთავსდა, მძღოლს მისამართი უკარნახა და ჰორიზონტს გახედა.... <<3 წლის შემდეგ>> -ანამარია შვილო გაიღვიძე უკვე შუა დღეა -კარები ქოთქოთით შუა ხნის სასიამოვნო გარეგნობის ქალმა შემოაღო და ანამარიას გახედა რომელიც ბალისში თავით იყო ჩამძვრალი და თვაების გახელას არ ჩქარობდა -აუუ კაი რა ლინდა კაი რაა რატო იცი ესე წელიწადში ერთხელ ჩამოვბოდიალდები ხოლმე საქართველოში და ჩემი ოთახით ვტკბები და ეხა ესეც არმაცადო რაა... -ნუ წუწუნეფ ეხა ხო რჩები საქართველოში ამითომაც ხშირათ დატკბები შენი ოთახით ეხა კი მაცადე ჩემი საქმე ვაკეთო -კაი რა ძიძა კაი რააა -ნუ წუწუნეფ ადგომის დროა წამოდი ჭამე თორემ გაგიჟდება ლილე -ლილე სულ არ მაინტერესებს ჯანდაბაშიც წასულა -ნუ ლაპარაკოფ შვილო მასე ის დედაშენია არ შეიძლება დედაზე ასე ისაუბრო -ჰაჰაჰაააჰ ,,დედა" არა ! ის დედაჩემი არარის არა გასაგებიაა -დღემდე ვერ აპატიე არა წარსული -როგორ როგორ უნდა ვაპატიო ის საშინელება რაც მან გამიკეთა როგორ ამიხსენი დღემდე საქართველოში იმ იმედით ჩამოვდივარ რომ ანაბელაზე რაიმე გავიგო ამიტომ ვცხოვროფ ამ სახში მხოლოთ იმის იმდეით რომ ჩემი გოგონას შესახებ რამეს გავიგეფ -შვილო ლილე ყველაფერს აკეთებს იმისთვის რომ შენი გოგონა იპოვოს -ნუ მაცინებ ძიძა შენ გგონია მართლა ეძეფს იმ ოჯახს რომელსაც ბავშვი მიაშვილაა შენი აზრით მართალს ამბობს ? -ანამარია მისმინე შენ ყველაფერი არიცი -რას გულისხმოფ-ანამარიამ გაკვირვებული შეხედა ლინდას -სამი წლის წინ როცა ძალაგამოცლილს ჩაგეძინა ლილე მართლაც აპირებდა ანაბელას გაშვილებას მან საავადმყოფო დატოვა მაგრამ მისი შვილიშვილის სითბოს ვერ გაუძლო და მძღოლს უთხრა კვლავ უკან დაბრუნებულიყვნენ მაგრამ სწორეთ ამ დროს ავტოავარიაში მოყვნენ და ანა....ანაბელა- ლინდას ძალიან უჭირდა სიტყვების წარმოთქმა -რა რა მოუვიდა ჩემ შვილს ლინდა თქვი რამოხდა-ანამარია ლინდას მივარდა და მკლავებში ჩააფრინდა იგი კი ხმას ვერ იღებდა მხოლოთ ტიროდაა -მიპასუხე ლინდა -ის ...ის გარდაიცვალა შვილო-ანამარიასთვის ეს ბოლო დარტყმა იყო წაბარმაცდა -არა არა შეუძლებელია -გოგონა თავისთVის ბუტბუტებდა რაღაცას შემდეგ კი თავისი ოთახიდან გიჟივით გავარდა ქუჩები ხალხით იყო სავსე....იგი დაუფიქრებლათ მიემართებოდა იმ ადგისაკენ რომელი საოცრათ უყვარდა ...ერთ ტრიალ მინდორზე შეჩერდა -რატო ?რატო წამართვი ჩემი ბოლო ,,იმედი"-ანამარია ტიროდა და საოცრათ განწირული ხმით ყვიროდა ...უეცრათ თავბრუსხვევა იგრძნო შენიშნა თუ როგორ გამოეცალა ფეხქვეშ მიწა და ვიღაცის მკერდძე მიესვენა... __________________________________ ანამარიას წასვლის სშემდეგ ლინდა მარტო იყო ოთახში და თავისთვის რაღაცას ბუტბუტებდა -შენ სწორად მოიქეცი-ოთახში ისევ ის მკაცრი ტონალობა გაისმა -მისთვის ესე აჯობებდა -რა რა აჯობებდა ლილე ბავშვს ის ბოლო იმედიც წავართვით რითიც ის საზრდოობდა რითიც სუნთქავდა და ძალას აძლევდა -მისი კეთილდღეობა ჩემთვის უპირველესია მე დედა ვარ და ვიცი -დედა არაა-ბოლო სიტყვები ლინდამ ზიზღით წარმოსთქვა და გაცეცხლებულ ლინდას გახედა -შენთვის აჯობებს ენას კბილი დააჭირო თუ არა და მე ვიზრუნეფ შენს გაქრობაზე-ქალბატონი ლილე შეტრიალდა და უკან მოუხედავათ ლინდას მოაძახა-ისე კარგი მსახიობი აღმოჩნდი -დრო დრო გვიჩვენეფს ყველაფერს .... თავი მეორე ანამარიამ თვალები ზანტათ გაახილა და გონებაში ლინდას სიტყვების გადახარშვა განაგრძო იმის გახსენება რომ მისი გოგონა ავტოკატასტროფაში დაიღუპა შიგნიდან ჭამდა ანადგურებდა მის სახეზე კვლავ ცრემლებმა გაიკვალეს გზა -ვიღაც არაკაცი ცრემლებად არ ღირს-გაისმა ბოხი ბარიტონი ხმა რომელმაც ანაბარიას ყურადღება მიიქცია და შემოსასვლელი კარებისაკენ გაიხედა სადაც მომღიმარი უყურებდა სრულიად უცნობი ბიჭი რომელსაც ხელში ფორთოხლის წვენი ეკავა ....ანამარია მაშინვე წამოდგა საწოლიდან და ვაჟისთვის გვერდის ავლა სცადა მაგრამ -მოიცა სად მიდიხარ -ვაჟმა მისი ხელებიტ ანამარიას შეჩერებასცადა მაგრამ ამაოთ გოგონამ ხელი უხეშათ მოიშორა -ზედმეტი ზრუნვა არ არის საჭირო -სად მიდიხარ ესეთი ჩაცმული მოიცადე გაგიყვან -მადლობთ-ერთი ეს მიაძახა ანამარიამ და ბინა დატოვა სადარბაზოს კიბეებიც მალევე ჩაირბინა და ქუჩას უღიმღამოთ გაუყვა მალევე მიადგა თავის სახლს ზარი დარეკა კარები როგორც ყოველთვის ლინდამ გაუღო და კითხვები მაშინვე გოგონას მიაყარა -სად იყავი შვილო ამდენ ხანს? შენზე ძალიან ვნერვიულობდით-ანამარიამ ლინდას სიტყვები დააიგნორა და თავისი ოთახისაკენ აიღო გეზი კიბეები აირბინა და თავისი ოთახის კარები შეაღო საწოლზე დაემხო და აქვითინდა , ვერ იჯერებდა რო მისი გოგონა აღარ იყო მისი პატარა , ენატრებოდა საშინლად ენატრებოდა ეხლა უფრო სძლია მონატრებამ უნდოდა კიდევ ერთხელ ენახა მისი გოგონა კიდევ ერთეხელ ჩაეხუტა გულში ეგრძნო მისი სურნელი, ის პატარა ხელები ენატრებოდა, ალბათ იტყვთ რა უნდა რატომ ტირის მისი გოგონა ხომ ისედაც არიყო მასთან რატომ აქვს ესეთი რეაქცია ის ხო შეგუებული იყო იმ რეალობას სადაც მისი შვილი არიქნებოდა, მართალიცაა შეგუებული იყო მის გარეშე დაძინებას იმას რომ ვერ უმღერებდა ძილის წინ ვერ მოეფერებოდა , ვერ უსურვებდა ტკბილ ძილს, ვერ ჩაეხუტებოდა, ვერგაიგონებდა მისი პატარას პირველლ სიტყვებს ვერმოისმენდა ვერნახავდა თუ როგორ გადადგამდა პირველ ნაბიჯებს მაგრამ მთავარი ეს არ იყო მას უნდოდა მისი გოგონა ბედნიერი ყოფილიყო თუნდაც მის გარეშე, სჯეროდა რომ ოდესმე შეხვდებოდა და ისვე ჩაიკრავდა გულში მაგრამ ეს იმედი ამაო აღმოჩნდა მისი იმედები ერთმა დიალოგმა მოკლა გაანადგურა ... ფიქრებიდან გამოსვლა სცადა საწოლიდან წამოდგა და სააბაზანოსაკენ აიღო გეზი....შხაპის მიღების შემდეგ გადაწყვიტა ბარში წასულიყო, კარადა გამოღო და იქიდან მაღალწელიანი შარვალი და შავი ტოპი გამოიღო მალევე ჩაიცვა კეტების მოირგო და სახლი დატოვა ტაქსის მძროლს მისამარტი უკარნახა და ფანჯარას თავი ჩამოადო მთელი გზა ანაბელაზე ფიქრობდა ამ ფიქრებში ისე მივიდნენ დანიშნულების ადგილას გააზრებაც კი ვერ მოახერხა მანქანიდან გადმოვიდა....ბარში შესვლის თანავე ალკოჰოლისა და სიგარეტის სუნმა ცოტა არ იყოს თვაბრუც დაახვია თუმცა ეს ყველაფერი დააიგნორა და ბარმენს პირველლი სასმელი შეუკვეთა, ერთს მეორე მიყვა მეორეს მესამე - კიდევ ერთი თუ შეილება -ნამარია -საკმარისია -გაისმა ისევ ის ნაცნობი ბარიტონი ხმა და ანამარიას ჭიქა ხელიდან ააცალა და თვითონ გამოცალა -რასაკეთებ -ანამარიამ მკვლელი მზერით ახედა -მემგონი გითხარი რომ საკმარისია. -ჯერ ანამარიას გახედა შემდეგ კი ბარმენს -არასრულწლოვნებს როდიდან უშვებენ თქვენს ბარში ?ან ალკოჰოლსთავაზობთ ? -უკაცრავათ ჯერერთი მე არასრულწლოვანი არვარ და მეორე რა თქვენი საქმე -ანამარიას გაბრაზება უკვე ნაპერწკლებს ყრიდა თვალებიდან. მაშინვე წამოდგა და გარეთ გავიიდა და ფეხით გასეირნება გადაწყვითა ამდროის მანძილზე გრძნობდა ვიღაცის დაჟინებულ მზერას და არც შემცდარა მალევე იგრძნო თმაზე ვიღაცის ხელის შეხება -როგორ ხარ პატარა ?-გაისმა ის ხმა რომელიც ანამარიასთვის გულისამრევი იყო -შენ ?! -როგორ ხარ პატარა ? -აქ რას აკეთებ ?-ანამარია გაკვირვებული უყურებდა მის წინ მდგომ ვაჩეს -გუშინ ჩამოვედი -გასაგებია კარგათ ! -სად მიდიხარ ? -ანამარიამ გვერდისავლა სცადა მაგრამ ვაჩე მაშინვე ხელში სწვდა და გოგონა მისკენ შემოაბრუნა -ხელი გამიშვი მტკივა !- ანამარიამ ამოისლუკუნახელის მოშორება სცადათუმცა ამაოთ -სალაპარაკო გვაქ -ხელი გამიშვი მე შენთან ურთიერთობა დიდიხანია დავასრულე ! -ნუ გავიწყდება რო ანაბელა ჩემი შვილია ! და მისი ნახვის უფლება მაქ -რა შვილი რომელ შვილზე საუბრობ? რომელიც მიატოვე ორსული დამტოვე და საქართველოდან გაიქეცი ? -ყველაფერს თავისი მიზეზი აქ !-მიზეზი არა ? -ანამარიას სიცილი აუტყდა შემდეგ კი ესყველაფერი ტირილში გადაეზარდა -შენი მიზეზის გამო შვილი დავკარგე შენი ! შენი ბრალია რომ დღეს არშემიძლია მისი სურნელის შეგრძნება შენ წამართვი იგი ! -რა! რას აბმობ გოგო შენ ში** ხოარ გ**? -ხელი გამიშვი ანამარია კვლავ სცდილობდა ვაჩეს ხელი მოეშორებინა თუმცა ამაოთ -წამოდი ახლავე !-ვაჩემანქანისაკენ მიათრევდა გოგონას ცდილობდა მანქანაში ჩაეტენა როდესაც ვიღაცამ შეაჩერა -გაუშვი ! -რა შენ ვინღა ხარ -ვაჩემ უცნობს ირონიული მზერით ახედა... -დემეტრე ონიანი გეცნობა ? -გასაგებია ეხა ამაში გამცვალე არა შე ბ***-დემეტრემ გაგრძელება არც აცადა მაშინვე ვაჩეს სახიდან ბლანტმა სითხემ იწყო დენა დემეტრე გამხეცებული მივარდა და უმოწყალოთ დაუწყოცემა! -გაჩერდი გთხოვ - გონს ანამარიას შეშინებულმა ხმამ მოიყვანა მაშინღა მიანება ლეშს თავი ფეხზე წამოდგა და გოგონასაგენ დაიდზრა რომელიცშეშინებული სულმთლათ განკალებდა -წამოდი -დემეტრემ ხელი მოხვია და იქაურობას გაარიდა ...შუაღამისას მიაბიჯებდნენ თბილისის ქუჩებში უკიდედანო სიჩუმეში არცერთი იღებდა ხმას სიჩუმის დარღვევა ბოლოს ისევ ანამარიამ გადაწყვიტა და ჩუმი ჩახლეჩილი ხმით ამოილუღლუღა -მადლობა (ანამარია) -ქმარია ? (დემეტრე) -არა ! იქნებოდა რომ არა ...-წლინადადების დასრულება ვერ შეძლო იქვე ჩამოჯდა -რომ არა ? -დემეტრე ხვდებოდა თუ როგორ უჩირდა გოგონას ამ ამბის მოყოლა და როგორ თკივილს აყენებდა მაგრამ საუბრის შეწყვეტა არც უცდია -ყველაფერი 4 წლის წინ დაიწყო -არიცოდა ამას რატომ აკეთებდა ალბათბამ დემეტრესადმი ნდობა უხილავმა ძალამ აიძულა -16 წლის ვიყავი ვაჩე ერთერთი მეგობრის დაბადების დღეზე გავიცანი რამდენიმე თვის შემდეგ მითხრა რომ ვუყვარდი ამ დროს მეც მქონდა მის მიმართ გრძნობა დიდიხანი ვიყავით ერთად დედა ამყველაპრის წინააღმდეგი იყო სახლიდან არმიშვებდა მაშინ გავიგე რო ორსულად ვიყავი როგორღაც მოვახერხე სახლიდან გამოპარვა და ვაჩესთან შეხვედრა ვუთხარი რომ ორსულად ვიყავი მას ისე გაუხარდა მეორე დილას უნდა წავსულიყავით საქართველოდან მაგრამ მითხრეს რომ ის საქართველოდან წასულიყო რამდენიმე თვე გავიდა მის შესახებ არაფერი ვიცოდი უკვე მეშვიდე თვეში ვიყავი მშობიარობა რომ დამეწყო თითქოს ყველაფერი კარგად იყო მაგრამ დედამ ანაბელის წაყვანა გადაწყვითა მე დამამშვიდებელი გამიკეთეს როცა გონც მოვედი მითხრეს რომ ჩემი გოგონა გააშვილეს....-ნამარიას ცრემლები წამოუვიდა თუმცა მოყოლა განაგრძო -ეს ყველაფერი არ მჟეროდა დიდი ხნს განმავლობაში ვეძებდი ჩემ პატარას თუმცა უშედეგოდ ...გუშინ კი ჩემმა ძიძამ მითხრა რო ანაბელა ავთოავარიაში მოყვა და გარდაიცვალა -ანამარიამ მოყოდა დაასრულა და გახევებულ დემეტრეს გახედა საშინელი სიჩუმე იყო ხმის ამოღებას არავიინ ჩქარობდა დემეტრე დუმდა თითქოს სცდილობდა ანამარიას მონაყოლი გადაეხარშა -წამოდი წავიდეთ გაცივდები-სიჩუმის დარღვევა ამჯერათ დემეტრემ გადაწყვიტა -სად მივდივართ? -ბავშვთა სახში ! - ამ ერთი წინადადებამის შემდეგ კი ორივეს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი დაიწყო –ბავშვთა სახლში ?იქ რაგვინდა დემეტრე ? – ანამარიამ ინტერესით გახედა მის წინ მდგომ დემეტრეს –ვიღაც უნდა გაგაცნო . წავიდეთ ?–ანამარია ფეხზე წამოდგა და დემეტრესაკენ წავიდა ბავშვებისათვის უამრავი სხვადასხვა საჩუქრები და საყოფაცხოვრებლო ნივთები უყიდეს და წყნეთის ბავშვთა თავშესაფრის გზას დაადგნენ. დანიშნულების ადგილას მალევე მივიდნენ მაგრამ რადგანაც უკვე 11:35 იყო ბავშვებს ეძინათ გადაწყვითეს მეორე დილისთვის მოეცადათ და თვითონაც იქ დარჩენილიყვნენ. –ბატონო დემეტრე როგორ ბრძანდებით?–ოთახიდან შუახნის ქალბატონი გამოვიდა და დემეტრეს მიესალმა –კარგათ თქვენ როგორ ხართ ანა დეიდა ? –რავიცი შვილო მე რამიჭირს ..უიშვილო შენ მეგობარს არგამაცნობ –ანა დეიდა გაიცანი ანამარია ახვლედიანი ... –ეს ანკეტური ინფორმაცია რას მეყოფა შვილოო მე? – ქალმა სიცილი დაიწყო –ანამარია ახვლ....–ანამარია საუბრის დაწყებას აპირებდა როცა დემეტრემ შეაწყვეტინა –როგორც უკვე გითხარი ის ანამარია ახვლედიანია ცხოვრობს თბილისში არის 20 წლის სწავლობს ფსიქოლოგიისა და ტურიზმის ფაკულტეტზე ახლახან ჩამოვიდა საქართველოში და იმედია მომავალში აქ განაგრძობს საქმიანობას..–ანამარია პირდაღებული უყურებდა დემეტრეს და თვალებით ეკითხებოდა საიდანიიცი ამდენიო –ვაიმე შვილო რაკარგია როგორ იცი დემეტრე ჩემი ხასიათი კარგით შვილებო შემოდით უკვე სექტემბერია დაა ესეა თუ ისე მაინც ცივა და არგამიცივდეთ დედა -ანა დეიდა თან ქოთქოთებდა და თანა ბავშვებს ეფერებოდა –ცოტახანი აქ ვიქნებით ანა დეიდა დემეტრე ––კარგი შვილო მანამდე თქვენთვის ოთახს მოვამზადებთ თქვენ უკან ჰამაკი გვიკიდია და იქ შასხედით შილო დროებით –კარგიით მადლობა – ანამარიამ გაუღიმა ქალბატონს და უკანა გზის მიმავალი ბილიკისაკენ გაუყვა გზას –შვილო ვინაა ეს გოგო –აი დემეტრეს თავს კიი ნამდვილიი ომი იყო –მეგობარია ანა დეიდა –მეგობარი არა ? თქვენ მე რას მომატყუებთ შვილო ეგთქვენი ოინები ჩემი მოფიქრებულია ყოჩაღ შვილო ესეთი რძანი და ცოლიმინდა შენთვის –არა ანა დეიდა ის....– წინადადების დასრულება არცკი აცალა ქალბატონმა ანამ –კარგი ახლა ნუ დაიწყე წავალ თქვენთვის ოთახს მოვამზადებ –დემეტრეს ხმა აღარ ამოუღია ისიჩ ანამარიას გაკვალულ ბილიკს გაუყვა და მის გვერდით მოკალათდა –საიდან იცი ამდენი ჩემს შესახებ ?–დემეტრე როგორცკი მივიდა ანამარიამ მაშინვე კითხა –ეს საქართველოა საყვარელო ნუ ივიწყებ –მე შენი საყვარელო არვარ –ღმერთო ვინც შენ გიძლებს –უკაცცრავად გირჩევნია ენას კბილი დააჭირო –კარგი კაი ჩშ ჩშ აი ხო ხედავ ჩუმათ ვარ –დიდიხანია რაც ანადეიდას იცნობ? –მას შემდეგ რაც აქ მოვხვდი –რა ? ანუ შენ ?ვწუხვარ მე არვიცოდი –არა ნუ ღელავ მე მშობლები მყავს თანაც არცერთს მივუთოვებივარ უბრალოთ ჩემი მშობლები ფიქრობდნენ რომ ზედმეტათ განებივრებული ვიყავი და რამდენიმე წლის აქ გამომგზავნეს მაშინ ვერ ვხვდებოდი რატომ მიკეთებდნენ ამას მაგრამ დღეს უკვე მესმის მათი მათ უნდოდათ გამეგო როგორ ცხოვრობდნენ სხვა ბავშვები და მათგან სიკეთე თავდადება ბრძოლა ფეხზე წამოდგომა მესწავლა სწორედ აქ გავიცანი ანა –ძალიან სასიამოვნო ქალია –იცი რომ ჩემი საცოლე გონიხარ –რაა ? რავგონივარ შენ ხომარ გაგიჯდი –რა ჩემი ბრალია ახსნა არცკი მაცალა –ახლა კი მოგკლავ – ანამარია მისკენ გადაიხარა როდესაც ქალბატონი ანა დაადგათ და თავიანთი ოთახებისკენ მიაცილა..ანამარია ერთ პატარა ოთახში შეიყვანა სადაც მხოლოდ ერთი ძალიან ძველი საწოლი იდგა იატაკის საღებავს თავისი მფერი დაკარგვოდა ჭერიდან კი ნახვიმარები ეტყობოდა კედლებს საშინელი ნესტის სუნი იდგა რაც ანამარიას ძალიანაც მოოსწონდა –მაპატიე შვილო ამ საშინელებაში რო გიწევს ღამის გათენება დემეტრე ყოველთვიურათ გვიგზავნის ფულს მაგრამ ის თანხები მთლიანათ ბავშვების ტანისამოს საკვებასსა და სწავლას ხმარდება კიდე ერთი ქალია რომელიც ყოველთვიურათ რიცხავს თანხებს მაგრამ სამწუხაროთ ეს ამდენი ბავშვიისათვის ზღვაში წვეთია ბოდიში შვილო ამმსაშინელებაში რომ გამყოფებ –არა რას ამბობთ დიდი მადლობა დარჩეის საშვალება რომ მომეცით –კარგი შვილო ძილინებისა –ძილინებისა –ქალს დაემშვიდოდბა და საწოლზე გაიშხლართა თვალების მინაბვას აპირებდა როცა ვიღაცის სლუკუნის და ტირილის ხმა შემოესმა თავიდან ეგონა მომეჩვენაო მაგრამ ხმა უფრო და უფრო როცა გაძლიერდა ფეხზე წამმოდგა და ოთახიდან გამოვიდა იქ იქვე ცივ იატაკზე დამჯდარი პატარა გოგო დაინახა რომელიც სულმოუთქმენლად ტიროდა ანამარია მასთან მივიდა და –აქ რას აკეთებ პატარა –მე ...მე ...ცემი ტოძინა გამიტკდაა –ბავშვმა სიტყვები ერთმანეთს ძლივს გადააბა და სლუკუნით წარმოსთქვა –რა ჩირს შენ თოჯინას ? –ნინუცამ გამიტექაა –ბავშვი თირილს არ წყვეეტდა –მანახე აბა შენი თოჯინა ?– გოგონამ დამტვრეული თოჯინა მიაწოდა –იცი მას ვერგავაკეთებ მაგრამ გამომყვები ??– პატარა გოგონა უთქმენლათ აედევნა ანამარიას ....გოგონები ოთახში შევიდნენ ანამარიამ თავისი ხელჩანთის ძებნა დაიწყოო მალევე იპოვა და ხელჩანთიდან პატარა ბარბის თოჯინა ამოიღო გოგონამ თავისი წყლიანი თვალებიდან ცრემლები მოიწმინდა და თოჯინას გახარებულმა დაუწყო ცქერა –ეს ეს მატა ცემია?? –რათქმაუნდა შნია მოდი ჩემთან –ანამარიამ გოგონა ახლოს მიიზიდა თოჯინა მიაწოდა და მაშინღა შენიშნა პატარა გოგონას ულამაზესი ლურჯი თვალები და ქერა მუქი თმა ნაზად ჩამოუსვა თმაზე ხელი და მიიხუტა რა იგრძნოო ? ამის აღწერა შეუძლებელია მაგრამ ერთის თქმა შემიძლია მაში მოკვდა ანამარია ახვლედიანი და ,,დედამ" გაიღვიძა –სეილება სენტან დავწვე ?? –რათქმაუნდა –ანამარიამ გაუღიმა ხელში აიყვანა და საწოლზე დააწვნა ისიც გვერდით მიუწვა და გოგონა გულზე მიიხუტა –რა გქვია ? –ანაბელა მაგრამ ბეტის მეძაქის კელა აქ –ანამარიას ანაბელას ხსენებაზე ცრემლების შეკავება ვერმოახერხა და ცრემლებმა გზა თვითონ გაიკვალეს მის სახეზ –რატო ტილი გეწკინაა ბოდისი მე ალმინდოდა ბოდისი ლა –არა საყვარელო იცი მეც მყავდა გოგონა ანაბელა და გარდაიცვალა –ლა ალი გარდაიცვალა ? –ვარსკვლავათ გადაიქცა და ჩემიდან საცში გაფრინდა –გენატება ? –ძალიან –მევიკები სენი სილი ლა სეილებააა ? –საყვარელო მეკი შენი დედა არა ? –ქო ქო მიდა დედა – ანაბელამ წამოიყვირა და ანამარიას თავზე დაახტა –ქო ალიტილეპ კიდე –როცა შენ ქინები ჩემთან არასოდეს ვიტირეფ ახლა კი დროა დავიძინოთ –კაქი-ამ დროს ორივემ მინდაბა თვალები და ღრმა ძილის სამფლობელოში გადაეშვნენ.... |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
