დიდი ხანია არაფერი აღარ დამიწერია, ჰოდა ეს ყველაფერი ძალიან მომენატრა
საცდელი თავია და იმედი მაქვს მოგეწონებათ
ველოდები თქვენს შეფასებებს და რჩევებს
გავაგრძელო?


როგორი ცხოვრება მინდა, რომ მქონდეს?
ეს მაშინ მივხვდი, როცა 19 წლის ასაკში ,,ველურ პირობებში" წავიკითხე, ამ ნაწარმოებმა სრული გადატრიალება მოახდინა ჩემში, მე ყველაზე ჩვეულებრივ გოგოსაც კი მომინდა , რომ რაღაც მსგავსი მომხდარიყო ჩემს ცხოვრებაში,ეს თითქმის შეუძლებელი იყო... მართალი ხართ სიტყვა ,,თითქმის "ნამდვილად ზედმეტია.მითუმეტეს 1კურსელისთვის
დიახ დიახ, მე სწორედ იმ წელს ჩავაბარე ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ,,მეცნიერებათა და ხელოვნების " ფაკულტეტზე,ყოველთვის მინდოდა მასწავლებლობა, ეს ფაკულტეტი დამეხმარა მიზნის მიღწევაში, თუმცა დღეს მასწავლებელი ნამდვილად არ ვარ, გიდი ვარ და ტურისტებს ვემსახურები, მე საკუთარი თავი ვიპოვე, სწორედ მაშინ როდესაც 19 წლის ვიყავი და საოცარი ამბავი გადამხდა.
ყველაფერი კი ასე დაიწყო

დღეს 10 ივნისია , ჩემი დაბადების დღე, ეს დღე სხვებისგან მხოლოდ იმით განსხვავდება , რომ ჩემი მშობლები ჩამოდის სოფლიდან , ტრადიციულად ტორტს მომართმევენ ამჯერად 19სანთლით და რაიმე ნივთს მაჩუქებენ , სუნამოს ან შეიძლება საათსაც, ჩემი ბავშვობის მეგობარი თინაც ჩემთან ერთად იქნება, ჩემს საყვარელი ყვავილის კესანიას თაიგულს მომართმევს, მომღიმარი მომიჯდება გვერდით, მომდევნო დილა კი ისევ ისეთი იქნება როგორც დანარჩენები აქამდე
უნივერსიტეტიდან პირდაპირ სახლში მივდივარ, თინას ვურეკავ მაგრამ არ მპასუხობს , ალბათ კესანიებს დაეძებს, მშობლები ვიცი საღამოს ჩამოვლენ,მინდა რამე გემრიელობები დავახვედრო,თუმცა მხოლოდ კარტოფილის და კვერცხი მომზადება ვიცი რაც დაბადების დღისთვის არ გამოდგება,ალბათ აჯობებს რამე შევუკვეთო,მინდა განსაკუთრებული დღე იყოს, ლიფტის მეშინია ამიტომ როგორც ყოველთვის კიბით ავდივარ სახლში,ჩემს ბინაში ყველაფერი თავის ადგილას დევს,არმიყვარს არეულობა, პატარაობიდანვე ასე ვარ, ჩანთა თავის საკიდზე დავკიდე ქურთუკი კი თავისაზე,ხელები დავიბანე და მაცივრის კარი გამოვაღე, თითქმის ყველაფერია რაც გემრიელი კერძების მოსამზადებლადაა საჭირო, მხოლოდ ერთი პრობლემაა , მომზადება არგამომდის,ამმასობაში კარზე ზარის ხმაც გაისმა
-დეე... მაა ! ასე ადრე არ გელოდით
ორივეს მთელი ძალით მოვეხვიე, ვერ შევძელი მათი დანახვით გამოწვეული სიხარულის დამალვა
-ჩემო ლამაზო ! როგორ გამხდარხარ
ქოთქოთით შემოდის დედა სახლში და ჩემი დაკარგული 400 გრამის შემჩნევაც არ უჭირს, არ მიკვირს , ეს ხომ ლეილაა
-გილოცავ, როგორ მომნატრებიხარ
მამა შუბლზე მკოცნის და პატარა ლამაზად შეფუთულ ყუთს მაწვდის
კარი დავხურე და მეც მათ შევყევი, დედამ კმაყოფილმა მოავლო ოთახს თვალი და ტორტი მაგიდაზე დადო
-მინდოდა რაიმე მომემზადებინა თქვენთვის მაგრამ ახლახანს მოვედი და ვერ მოვასწარი მაპატიეთ
-არაუშავს შვილო ყველაფერს მე მივხედავ მიდი შენ იმეცადინე მანამდე
რათქმაუნდა,ესეც ჩვენი თბილი შეხვედრა, ჩემს წიგნებთან განსხვავებული ურთიერთობა მამქვს ,მთელს დროს მათთან ვატარებ მთელი ინტერესით ვცდილობ მათ შესწავლას,რიგირთი ბეჯითი სტუდენტი ვარ, მხოლოდ ერთი მეგობარი მყავს თინა,არვიცი როგორ მიტანს საერთოდ, ერთმანეთისგან რადიკალურად განვსხვავდებით,მას სხვა ხედვები აქვს,ურჩევნია თავისუფალ დროს გაერთოს , ვიდრე სახლში იჯდეს,უამრავი მეგობარი ყავს თუმცა ამბობს რომ ჩემს გარეშე ვერ წწარმოუდგენია ცხოვრება, რთული დასაჯერებელია ნამდვილად
ყოველთვის წიგნს მჩუქნის, რადგან იცის ეს რამდენად ღირებულია ჩემთვის,საღამოს მაგიდას შემოვუსხედით, მთელს სახლში ტრიალებდა კერძების სასიამოვნო სურნელი,მალევე თინაკოც შემოგვიერთდა ძალიან გაუხარდა ჩემების დანახვა, მათთაც რადგან თინა შვილივით უყვართ,ვისაუბრეთ ცოტა დავლიეთ და ტორტიც გავჭერით,სასიამოვნო იყო
ჩვენ დავწექით ყველაფერი კი დედამ დაალაგა
-გახსენი , არ გაინტერესებს?
მიმითითა საჩუქარზე თინამ, მაშინვე გავხსენი რადგან ზალიან მაინტერესებდა ამჯერად რომელი წიგნი იდო შიგნით,ცისფერი ხტა,რომელსაც ავტობუსი და ზედ მჯდომი ბიჭი აახატია,ცოტა უცნაურია ავტობუსი თითქმის დაშლილია ბიჭი კი მოუწესრიგებელი,ნეტავ რატომ გადაწყვიტა მაინც და მაინც ამ წიგნის ჩუქება?.სახელიც კი უცნაურად ჟღერს ,,ველურ პირობებში"
-ასე ნუ უყურებ ! ნახავ კრისტოფერი შენი საუკეთესო მეგობარი გახდება
-ვიინ?
გაეცინა თვალები დახუჭა და ზურგი მაქცია
ჩემთვის უცნობმა რაღაც ზებუნებრივმა ძალამ მაიზულა ის ღამე ამ წიგნის კითხვაში გამეთენებინა,სუნთქვა მეკმოდა, გეფიცებით 100-ჯერ მაინც გაჩერდა გული და ხელთავიდან დაიწყო ძგერა,დამაფიქრა რა არის ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი, რა უნდა დავაფასოდ, როგორ უნდა შევიგრძნოთ ნამდვილი სილამაზე, თავისუფლება და ცხოვრების გემო,თიტქოს სულში ღრმად ჩამალულმა აზრებმა ერთად მოიყარეს თავი და ჩემს წინააღმდეგ დაიწყეს ბრძოლა, შინაგანი სამყარო ამიჯანყდა... სივრცე არ მყოფნიდა
გათენდა რაღაც სხვანაირად იმ დღეს.
აფორიაქებული ავდექი,თითქოს მეზედმეტა ოთახში ნივთები,წესრიგმა გამაღიზიანა, რაღაც ისე ვერ არის. მშობლები გავაცილე , თინას ჯერ კიდევ ეძინა ,შხაპი მივიღე და ფანჯარასთან დავჯექი, ყოველდღე ერთი და იგივე ხდება არანაირი სიახლე,მხოლოდ ახლა ვხვდები რომ გაცილებიტ მეტია საჭირო
-გღვიძავს? მარიამ! ჩემი არ გესმის? ვაგვიანებთ
-ახლავე გავემზადები
აუჩქარებლად წავედი ოთახისკენ
-შენ რა ავად ხარ? რამე მოხდა და მე არვიცი? იცოდე თუკი რამეს მიმალავ...
-უბრალოდ გაცუმდი და დამელოდე
უნივერსიტეტში სრული აურზაური დაგვხვდა,აქეთ იქეთ მიმოყრილი ჩანთები, საზილე ტომრები, ახალგაზრდების დაჯგუფეფა გაფაციცებით არკვევდნენ რაღაცას ისე , რომ მტელი ფოიესი მოეცვათ
-თინა რომელიმეს იცნობ? რახდება?
-კი, ერტი ჩემი კურსელია დათო წვაალ ვკითხავ დამელოდე აქ
უცნაურად ჩაცმული ახლაგაზრდები , მიმოყრილი სალაშქრო ინვენტარი , ესრა მაკლდა ისედაც სულ ავირიე ... თინა ბედნიერი სახხით დაბრუნდა
-გასაოცარი ამბავი მაქვს
-რა?
-რადა ეს ჩვენი უნივერსიტეტის სალაშქრო კლუბია
-ნამდვილი შერლოკ ჰოლმსი ხარ, ეგ ისედაც ცხადია და რა არის გასაოცარი ამაში
-კარგი რა! დაგვპატიჟეს და შეგვიძლია წავიდეთ
-სად უნდა წავიდეთ გოგო გაგიჟდი?
-სად და დღეს სალაშქრო სეზონის გახსნაა, სამი დღით სულ სხვა სამყაროში, უბრალოდ ჩაალაგებ ჩანთას მარიამ და ავახვევთ აქედან
-არა!

გეფიცებით ლექცციაზე ერთი სიტყვაც კი არ გამიგია,მიუხედავად იმისა რომ მტკიცე უარი განვუცხადე შემოთავაზებაზე, სურვილი მღრნიდა,ერთ ადგილას ვერ ვისვენებდი,ერთ ადგილას ვერ ვისვენებდი. თინას გარეშე წავედი სახლში,ვიცი რომ ზალიან უნდა წავსლა, მეც მინდა მაგრამამისთვის მზად არვარ
სახლამდე გზა საშინლად გაიწელა თიტქოს მთელი საუკუნე დამჭირდა მისასვლელად
ოთახში შესვლისთანავე წიგნი შევამჩნიე,წამით დაფიქრებაც საკმარისი აღმოჩნდა
"ზოგჯერ რაღაც უნდა მიატოვო რომ წინ წასვლა შეძლო" დროა!
ზურგჩანთაში რამდენიმე საჭირო ნივთი და ტანსაცმელი ჩავდე და მაშინვე თინაკოს დავურეკე
-რაიყო
მპასუხობს აშკარად გაბრაზებული ხმით, ჩემი ბუტია
-სად ხარ?
-შენი წყალობით თბილიში უნდა დავლპე
-ცდები კორპუსთან დაგელოდები
-რაა?ხუმრობ?
-არ მალოდინო
გავუთიშე და მაშინვე მისი სახლისკენ წავედი, რამდენჯერმე ვიფიქრე უკან მიბრუნებაზეც,მაგრამ სურვილი იმდენად დიდი იყო ვერ შევძელი
ჩემი დანახვისას დარწმუნდა თინა , რომ არ ვეხუმრებოდი,ამათვალიერა და ტაში შემოკრა
-ვაუ ! დროზე დავაწვეთ თორემ დაგავღამდება
-რითი უნდა წავიდეთ?
-სტოპით , არ ინერვიულო გამოგვივა ვინ არ გაუცერებს ჩვენნაირ გოგონებს მანქანას
-ეს ზალიან რთულია, ვინმე მანიაკმა რომ გაგვიცეროს?
-გაცუმდი დროს ვკარგავთ , იმედია არგინდა შუა ტყეში მარტოებმა გავათეოთ ღამე
არვიცი როგორი იქნება როდესაც დანიშნულების ადგილას მივალთ მაგრამ,ავტო-სტოპი ნამდვილად სახალისო აღმოჩნდა,თინა მართალი იყო მანქანის გაჩერება არ გაგვჭირვებია, თან ბევრი სასიამოვნო ადამიანი ვნახეთ,ცოტა დავმშვიდდი
-ამ მონაკვეთის ფეხით გავლა მოგვიწევს და ჩვენებთანაც მივალთ
ტყისკენ მიმითითა,"ჩვენებთან"? მე არცკი ვიცნობ მათ, იმედია მალე მივალთ, საშინლად ცხელა, ფეხსაცმელი გამიმტვერიანდა და ჩანთაც ნელ ნელა მზიმდება,ტყეში პირველად აღმოვჩნდი არც ისეთი საზარელია როგორიც წარმომედგინა
-ცოტა შევისვენოდ რა
ნახევარი საათის შემდეგ გავბედე დაღლილობა მეღიარებინა
-კარგი ჩამოვჯდეთ ცოტახანს, საკმაოდ დიდი მანძილი გამოვიარეთ
ლოდზე ჩამოვჯექით,თინაკოს მხარზე დავადე თავი
-ცოტა ვღელავ
-ყველაფერი ზალიან მოგეწონება აი ნახავ, წამოსვლა აღარ , მოგინდება
მტვერი საკმარისად ბევრი იყო მაგრამ გაუსაძლისი რომ გახდა მხედველობაც და სუნთქვაც მივხვდით , ავტომობილი გვიახლოვდებოდა, თანაც საკმაოდ დიდი ზომის
ჩვენს წინ გაჩერდა,საბარგულზე რამდენიმე ახლაგაზრდა იყო, ზოგი იჯდა ზოგიც იდგა , ვისაც როგორ მოუხერხებია ...
-წამოდით ჩვენთან ერთად გახსნაზე მოდიხართ ხო?
ერთ ერთმა გოგომ გამოიჩინა ინიციატივა
-კი წამო მარ
თინაკო მაშინვე შეხტა მანქანქანის საბარგულზე მათთან , მე კი ადგილიდან არ განვძრეულვარ, ერთი ბიჭი გამოეყო მათ მანქანიდან ჩამოხტა და ჩემთან მოვიდა, მისმა ვიზუალმა პირველივე დანახვისას მიიქცია ჩემი ყურადღება ადვიბენი, ჩემი თიტები ისე მოიქცია თავისაში და ეამბორა ნაზად ვერც კი გავიაზრე რა ხდებოდა...
-მე სანდრო მქვია შენ?
ალბათ სასაცილოდ გამოვიყურებოდი
-მე... მე მარიამი
ზვლივს წარმოვთქვი , არვიცი დანამდვილებით აგიგო თუ არა საერთოდ
-წამოდი
ხელი დამავლო და მანქანაზე შემსვა, მის საქციელზე ყველას გაგვეცინა, თინამ თვალი ჩამიკრა და ბავშვების გაცნობას შეუდგა
სანამ ტბამდე ჩავედით ყველამ გავიცანით ერთმანეთი, სანდრო ჩემს წინ იდგა დამიღიმოდა, გამაღიზიანებლადაც მეჩვენა მისი საქციელი
-აი ჩვენებიც
წამოიყვირა თინამ , მოშორებით მოჩანდნენ კარვებს შლიდნენ ბიჭები
ირგვლივ ყველაფერი სოაცრად იყო, ასობით ფერადი კარავი,უამრავი ახალგაზრდა, ტბა და მზე
ყველანი ჩამოვედით მანქანიდან
-ახლა უნდა დავისალოთ?
მოწყენით იკითხა ჯღალთმიანმა ეკომ და სიტყვები გაწელა
-ასე გამოდის
-ჩვენსკენაც ხო გამოისეირნებთ? ხომ მოხვალ მარ?
-კი მოვა მოვა სანდრო
სიცილით უპასუხა თინაკომ, მე უბრალოდ პატარა ბავშვივით დავიმორცხვე ხმას ვერ ვიღებდი მსგავს სიტუაციაში პირველად ვარ , პირველად გამოიჩინა ბიწმა ჩემს მიმართ ყურადღება, სხვა და სხვა მხარეს წავედით
-არ გელოდით გამიხარდა ლამაზებო თქვენი დანახვა აქ
შემოგვეგება თუ სწორად მახსოვს დავითი
-ჩვენც გვიხარია აქ რომ ვართ ჰო ასეა მარიამ?
-კიი , ჰო გვიხარია
ძვლივს ამოვილუღლუღე და უკან მივიხედე თუმცა აღარ ჩანდნენ
-წამოდით ჩემს კარავს გაცვენებთ, თქვენ მასში დაიძინებთ , მე კიდე იკასთან გადავალ
აქაურობა მომწონს, პოზიტიურად განწყობილი ათასობით ადამიანი,ლამაზი ბუნება,თინაკო
ზოგი ნავით სეირნობს .ზოგი შეშებს მოეზიდება საღამოსთის, კონცერტისთვსი რეპეტიციები მიმდინარეობს, ზოგიც ახლა მოდის ,ყველაფერი იდიალურადაა აი ეს მესმის


შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით ))) მადლობთ რომ წაიკითხეთ