თვალები დავხუჭე და ხელი იქით გავწი საითაც ექიმი უნდა მდგარიყო, ვხვდებოდი თუ როგორ მოდიოდა ჩემსკენ ის კაცია მაგრამ თვალებს არაფრის დიდებით არ ვახელდი, ალბად არც გავახელდი საშინლად ნაცნობი სურნელი რომ არ მეგრძნო, როდესაც გავიაზრე ვის ეკუთვნოდე ეს სურნელი მაშინვე ვჭყიტე თვალები და საშინლად მონატრებულ ნაცრისფერ სფეროებს წავაწყდი.
-წითურო არ უნდა მაკოცო?
-ვაკოცე უკვე შენნაირს,, სახე დამანჭულმა აგდებული ტონით ვუპასუხე ამ ჩემს ქმედებაზე ოდნავ ჩაიღიმა ხოლო როდესაც გაიაზრა რა ვუთხარი ხითხითი დაიწყო, შმდეგ ის მეორეც აჰყვა და იმ მომენტში მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი თუ რამდენს მომისჯიდნენ ორი ადამიანის განძრახ მკვლელობისთვის?. გაბრაზებულმა ხელები გადავაჯვარედინე და პრუტუნით წავედი სასაუზმოდ. დღე ძალიან უინტერესოდ მიდიოდა ტყუპები სადღაც გაქრნენ, ანიუტი მეცადინეობს გაბრიელი კი იმ ქერა სილიკონს დაზდევს. აზრზე არ ვარ რა უნდა გავაკეთო მაქსიმესაც უკვე მეხუთედ ველაპაფრაკე ბოლოს ტელეფონი გამითიშააააა. ფუჰჰჰ რა მოწყენილობაა.... რააა გავაკეთო.... რა... რადა წავალ თავლაში ცხენებს მოვინახულებ, ჩემი იდიით გახარებულმა უცებ წამოვხტი საწოლიდან და გავსწიე თავლისკენ, დიდიხანი ვეთამაშე პატარა კვიცს ბოლოს ეგეც მომბეზრდა და უკან წასვლა გადავწყვიტე, უკან რომ მოვბრუნდი რაღაც მაგარს შევასკდი თავი წვალებით წამოვწიე მაღლა და ამ მაგარში ვაჩეს ძმა რომ ამოვიცანი რაღაცნაირად გამიხარდა, აი სიხარული და აღტაცება მერე უნდა გენახათ რომ გამიღიმა, იცით რა საყვარელი იყო ორივე ლოყაზე ნაკეცები გაუჩნდა და რა ვიგძენი მე ამ დროს? რა ვიგრძენი და სხეულში ჭიანჭველებმა დაიწყო სირბილი, გული ამიფრთხიალდა, სუნთქვა გამიჭირდა.... მართლა კიარა გატყუებთ ვერაფერიც ვერ ვიგრზენი უბრალოდ მომეწონა.
-ჰეი ლამაზო აქ რას აკეთებ? დუმილი ბატონმა გასვიანმა დაარღვია და ძალიან სისულელე რამ იკითხა რას უნდა ვაკეთებდე აქ?
-ცხენს ვიპარავვ. ისეთი სერიოზული ტონით ვუპასუხე ლამის მე დავიჯერე მაგრამ მიშოს ისეთი სახე ჰქონდა ალბად მაშინვე მოწვა რომ ვღადაობდი
-კარგი მაშინ მოდი ერთად მოვიპაროთ. ცოტა არ იყოს დავიბენი ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა და ეს არც დამიმალავს
-ეგ როგორ? ეს ისეთი საყვარელი ინტონაციით გამომივიდა რომ მიშომ ღიმილი ვერ შეიკავა და ასე გაბადრულმა მიპასუხა
-ხომ გინდოდა ცხენით ჯირითი მესწავლებინა? ხოდა წამოდი ჯერ გავისეირნოთ მერე გასწავლი. ჩემს პასუხს არც დალოდებია ისე დამავლო ხელი და წამიღო გარეთ დამბული შავი ცხენისკენ, ცოტა არ იყოს შმეშინდასავით რათქმაუნდა არც ეს არ გამოპარვია ბატონ გასვიანს, ოდნავ ჩაიღიმა და მენდეო ჩამცურჩულა ყურში აი ახლა მართლა დაიწყეს ჭიანჭველებმა სირბილი. დიდი წვალების შემდეგ ძვლივს დავჯექით ცხენზე, არ ვიცი რატომ მაგრამ მიშოს წელზე ხელები შემოვ ნიკაპი კი მხარზე ცამოვადე, ვიგრძენი როგორ გაიღიმა შემდეგ თავი დახარა და უჩვეულო ბოხი ხმით მკითხა
-გინდა რაღაც გაჩვენო?
-კი მინდა ოღონდ ცოტა ნელა რა ნაძალადევად გავუღიმე და შევეცადე არ შემემჩნია რომ მეშინია.
ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა და სინამდვილეში ძალიან ბევრი ვიარეთ ბოლოლოს შუა ტყეში გაჩერდით, მშო ჯერ თვითონ ჩახტა ცდენიდან შემდეგ კი მე დამეხმარა ჩამოსვლაში.
-აქ დედას მოვყავდით მე და ვაჩე. თავ დახრილმა დაიწყო ლაპარაკი მძიმედ ამოიხვნეშა და გამაგრძო.
-ბოლოს აქ რომ ვიყავი ძალიან ბევრი გვირილები იყო, დედა დიდი მუცლით იჯდა და გვირგვინის დაწნას გვასწავლიდა თან წარმოიდგენდა როგორი იქნებოდა მისი ქალიშვილი, მახსოვს ვაჩეს უთხრა მინდა შენნაირი თვალები ჰქონდესო მე კი ამაზე ძალლიან გავბრაზდი, მაშინ ექვსი წლის ვიყავი მას შემდეგ თვრამეტი წელი გავიდა მია თანდათან იზრდება და უფროდაუფრო ემსგავსება მაკას. უჩვეულო დაბოხებული ხმით საუბრობდა თვალებში ცრემლი ჰქონდა ჩამდგარი და ათრთოლებულ ხელებს ვერ იმორჩილებდა, არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, საჭირო სიტყვებს ვერ ვარჩევდი ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ყელში ბურთი გამეჩხირა და არაფრის თქმის უფლებას არ მაძლევდა. სიტუაცია ისევ თვითონ განმუხტა ისევ ის საყვარლად გაიღიმა და გვირილების გვირგვინი თავზე დამადგა, თითქოს გამხიარულდაო მაგრამ მის ნაცრისფერ თვალებში მაინც დიდი ტკივილი იკითხებოდა, დღე ძალიან მხიარულად გავატარეთ ასევე მხიარული იყო მომავალი ორი კვირა, შემდეგკი კი ორივე მოულოდნელად გაქრნენ, მიშოს ნომერი რამოდენიმეჯერ კი ავკრიფე ტელეფონზე მაგრამ არც ერთხელ არ დამირეკავს. არ ვიცი ასე რატომ ვიქცეოდი გამართლებას ვერ ვუძებნი ჩემს თავს მაგრამ ფაქტია გამუდმებით მიშოზე ვფიქრობდი ეს ჩემს ფინალურ ნახატზეც აისახა თეთრ კაბაში გამოწყობილი ქალი დავხატე რომელიც გვირილებით მოფენილ მინდორზე იჯდა გრძელი შავი თმები მხრებზე ჰქონდა დაფენილი და ხელები დიდ მუცელზე ეწყო, ღიმილით შესცქეროდა ორ ჩოხა ახალუხში გამოწყობილ ბიჭუნას რომლებიც ცდილობდნენ გვირილების გვირგვინი დაეწნათ.
ორ დღეში თბილისში ვბრუნდებით და რატომღაც ოდნავადაც არ მწყდება გული, ღეს ბოლო გაკვეთილი გვექნება რომელსაც მსოფლიო დონის ფერ მწერი ჩაგვიტარებს, ეს დღე ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია ამიტომაც დილით ძალიან ადრე ავდექი მალევე მოვწესრიგდი და კოტეჯიდან გავიპარე, რადგან სხვებიც არ გამეღვიძებინა, ზაფხულის ამ დროისთვის უჩვეულოდ გრილოდა, ანცი სიო მირევდა თმებს, ნაოშნიკები მოვირგე ბეთჰოვენის მთვარის სონატა ჩავრთე და გავუყევი ტყისკენ მიმავალ გზას, მდინარესთან რომ მივედი ყურსასმენები მოვიხსნი და ღრმად ჩავისუნთქე მთის სურნელი, უკან რომ მოვბრუნდი ადამიანის სილუეტი დავლანდე და მისკენ წავედი რაც უფრო მეტად ვუახლოვდებოდი მით უფრო გარკვევით მესმოდა მისი ქვითინის ხმა,, თავი მუხლებში ჩაერგო და სულის შემძვრელად ტიროდა ჩუმად მივედი მასთან ჩავიმუხლე და უზომოდ გრძელ თმებზე ხელი ჩამოვუსვი, გოგომ შეშინებულმა წამოყო თავი და შავი თვალები შემომანათა
-კარგად ხარ? არ ვიცოდი რა უნდა მთქვა და პირველი რაც ენაზე მომადგა ის ვთქვი გოგო შეიშმუშნა და თავ დახრილმა ამოიპრუტუნა
-კარგად ვარ უბრალოდ მარტო ყოფნა მომინდა. ძალიან გულ უბრყვილო და სუფთა გოგოა, აი იცით როგორი? ტყუილითაც რომ ვერ იტყუება. წესით და რიგით ეხლა უნდა წავსულიყავი მაგრამ ამის მაგივრად მე მის გვერდით დავჯექი და ხეს მივეყრდენი ზუსტად ისე როგორც ის იყო, ხმას არცერთი ვვიღებდით ბოლოს დავიღალე ასეტი სიჩუმით და ისევ მე დავიწყე საუბარი.
-რა გქვია არ მეტყვი? გოგომ დაწითლებული თვალები შემომანათა და დაბნეული მზერა მტყორცნა მე კი უბრალოდ გავუღიმე ამით ვანიშნე რომ შეგიძლია მენდოთქო.
-სესილია მქვია. ჩამწყდარი ხმით მიპასუხა და თმები კოსად აშეიკრა იმ მომენტში ისეთი საყვარელი იყო რომ შემზიზღდა ის ადამიანი რომლის გამოც ასე იყო, ვიცოდი რომ ეს ჩემოი საქმე არ რარის და არ უნდა ვკითხო მაგრამ არ შემიძლია ვერ ვაჩერებ ენას.
-კარგი სესი არ მეტყვი ვის გამო ხარ ასე ცუდად ? ამის გაგონებაზე ისეთი დამფრთხალი სახით ამომხედა მაშინვე დავამატე
-თუ არ გინდა არ მითხრა მაგრამ დამიჯერე ჯობია ვინმეს მოუყვე და მე ამ დროისთვის შასაფერისი კანდიდატი ვარ. ძალიან თავდაჯერებული ტონიტ ვთქვი და თბილად გავუღიმე როგორც ჩანს ამან გაჭრა გოგომ თავი დახარა და ჩუმად დაიწყო მოყოლა.
-ერთი ბიჭია, ძალიან მხიარული და საყვარელია ლამაზი ცისფერი თვალები აქვს, უკვე 2 წელია მომწონს ნელ-ნელა ვუახლოვდებოდი კიდეც მაგრამ დავიგე რომ ცოლი მოყავ, ბოლო სიტყვა წარმოთქვა ღუარა ქვითინი ისევ ხელახლა დაიწყო, ძალიან სემეცოდა ვიცი რომ ძალიან რთულია ცალმხრივი სიყვარული არა მართალია არ გამომიცდია მაგრამ გამიგია რა.
-ჩემი ბრალია მე არ უნდა მიმეცა ჩემი თავისთვის იმედი, როგორ ვიფიქრე რომ მისნაირი ბიჭი მე შემომხედავდა არ რა სულელი ვარ. თან ტიროდა და თან ლაპარაკობდა იმ წამს ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე უბრალოდ ავდექი და მოვეხვიე მანაც მომხვია მისი თხელი ტითები და ტირილი განაგრძო. ცოტახანი ასე ვიყავით შემდეგ კი ერთად დავბრუნდით უკან, დარჩენილი ორი დღე სესილიასთან ერთად გავატარე დამშვიდობების დროს კი შემპირდა რომ როგორც კი თბილისში დაბრუნდებოდა მაინვე მნახავდა.
++++++++ თბილისში რომ ჩამოვედი არავინ არ დამხვდა იმიტომ რომ მაქსი ბათუმში იყო დედა და მამა კი მუშაობდნენ ამიტომაც მათვითონ წავედი სახლში. ბინაში შევედი თიუ არა მაშინვე ჩემი ოთახისკენ გავწიე და დავიძინე. საღამოს ჩემამა მშობლებმა გამაღვიძეს ჯერ მათთან ვიჭორავე შემდეგ კი აბაზანაში შევედი შხაპის მისაღებად, ისე მესიამოვნა ცხელი წყლის წვეთები ალბად ერთი საათი მაინც ვიდექი ცხელი წყლის ჭავლის ქვეშ. ბოლოს ვინებე და გამოვედი საშხაპიდან მოვწესრიგდი უბრალო შავი კაბა ჩავიცვი და შიშველი ფეხებით გამოვპლატუნდი სააბაძანოდან იმდენი კი ვერ მოვტვინე რომ სველი მქონდა ფეხები და მეთლახზე ავსრიალდებოდ. ხოდა ახა ვზივარ ტრალმატოლოგის კაბინეტში სველი თმით და ტირილისგან დასიებული თვალებით. საკუთარი გალურჯებულ გაყვითლებულ გაწითლებული ხელის ყუებით ვიყავი გართული კარები რომ გაიღო და სშინლად ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი, როდესაც მივხვდი ვისი სურნელი იყო მაშინვე წამოვწიე თავი და მონატრებულ ნაცრისფერ სფეროებს წავაწყდი.


გუშინ რამოდენიმეჯერ ავტვირთე მაგრამ მაგრამ საიტის ადმინისთრაციამ წაშალა იმის გამო რომ ტექსტი არეული იყო. თუ ესეც არ წაშალეს და თქვენამდე მოაღწია იმედი მაქვს მოგეწონებათ და იმედს არ გაგიცრუებთ.